WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
30-05-2008
Koopkrachtmythe doorprikt
Ik weet niet meer of het nu Voltaire was of een andere filosokwibus, maar het was in elk geval een wijs man die ooit gezegd heeft: als je een leugen maar vaak genoeg herhaalt, gelooft op den duur iedereen dat het waar is... We horen en lezen nu al weken lang dagelijks voortdurende klaagliederen over onze zogenaamd verminderde koopkracht. En dus begonnen we het op den duur te geloven, want ze zullen het toch niet zeggen als het niet waar is! De bewijzen bleven echter meestal beperkt tot oppervlakkige vergelijkingen (door niet-officiële instanties of particulieren) van prijs-evoluties voor volle boodschappenkarretjes of dergelijke. Gelukkig kennen we nu sinds enkele dagen uit officiële bronnen eindelijk betrouwbare cijfers, en oef in tegenstelling tot wat sommige instanties ons per se wilden inpeperen,is nu gebleken dat onze gemiddelde koopkracht NIET gedaald is! Eigenlijk verwondert me dat niet: stijgen de prijzen, dan gaan (sporadische uitzonderingen daargelaten) lonen en sociale uitkeringen automatisch mee (via de index). Of we met die (typisch Belgische!) index-koppeling nu blij moeten zijn, is wat anders. Op korte termijn is het natuurlijk wel prettig dat zo de koopkracht (!) voorlopig op peil blijft, maar zoals enkele commentatoren al terecht hebben gewaarschuwd, dreigen we zo in een inflatiespiraal te belanden, met als uiteindelijk resultaat: sluiting van bedrijven, meer werklozen enz.Onze (klein)kinderen zullen ons misschien ooit verwijten dat wij te egoïstisch waren om een beetje de broeksriem aan te halen
File-meiden Een aankondiging op een Nederlandse radiozender trok mijn aandacht: de speaker zei dat het zou gaan over een project File-meiden. Uiteraard werd mijn nieuwsgierigheid geprikkeld en ik begon me al onmiddellijk van alles voor te stellen, uiteraard met charmante jonge dames in de hoofdrol. Met spanning en likkebaardend wachtte ik op de nadere toelichting bij dit frivool klinkende item, maar tot mijn diepe ontgoocheling bleek het te gaan om een hoogst banaal onderwerp, nl. een verkeers-actie File Mijden. Maar ja, de presentator had niks gezegd over de spelling met lange of korte IJ / EI en dus koos ik spontaan voor de meiden.
tafeltennissers; mixed media op doek door computeroma
1) Justine (s)top(t)tennis. Dat ons land in amper een jaar twee sportvrouwen uit eigen beweging uit de absolute wereldtop van het vrouwentennis ziet stappen, is voor de doorsnee sportliefhebber een hard gelag. Je hoefde geen tennisfanaat te zijn om toch te kunnen genieten van de fantastische prestaties van Kim en Justine. De krantenkoppen logen er dan ook niet om: Merci Justine! in allerlei varianten. Maar ook omgekeerd was de dank van Justine Henin aan het publiek terecht want haar welgevuld spaarboekje (vele miljoenen ) heeft ze tenslotte vooral te danken aan de miljoenen tv-kijkers. Die kunnen dat misschien decadent vinden maar dan hadden ze maar niet moeten kijken En wie zal het haar kwalijk nemen dat ze na jaren reizen van de ene hotelkamer naar de andere kiest voor een rustig familiaal leven.
2) François Sterchele heeft door zijn plotselinge dood heel wat tegengestelde reacties opgeroepen. Het stoorde mij enorm dat zowat iedereen s anderendaags al wist waarom de topvoetballer tegen een boom knalde. Volgens de ene Jan-met-de-pet had hij het zelf gezocht door met zijn Porsche veel te snel te rijden; de fans waren het daar natuurlijk niet mee eens en gaven de schuld aan de boom: als die daar niet gestaan had, kon S. er ook niet tegen rijden ; zij pleitten in één adem maar ineens om alle bomen langs de wegen te kappen. Dat laatste is natuurlijk te gek om los te lopen (schaf dan de autos af, dan zijn er nog veel minder ongevallen). Maar het is natuurlijk even verkeerd om de man te veroordelen zolang het gerechtelijk onderzoek naar de echte oorzaak niet is afgerond. Ik vind het verontrustend dat het publiek vaak (ver)oordeelt op puur emotionele gronden. Vandaag nog las ik in GVA over een Aalsterse banketbakker die failliet ging toen zijn klanten wegbleven omdat ze hem verdachten van moord op zijn vrouw (toen de vermoorde in Nederland opdook, was het voor de patissier te laat); als ik zoiets lees, keert mijn maag.
Normaal zou ik hier mijn commentaar eens gespuid hebben op de Sterchele-hype van de laatste dagen. Weinig mensen schijnen een tussenweg te kennen tussen zwart en wit: voor de enen heeft de boom het gedaan, voor de anderen heeft de man het zelf gezocht. Misschien kom ik er de komende dagen wel op terug, maar nu vlucht ik weer mijn tuin in, met een drankje onder de parasol
Het moest er van komen! In mijn blog van 1 maart (Tomtommeke toch!) had ik het al over mijn hopeloos slechte oriëntatie-vermogen. Als ik ergens verkeerd kàn rijden, dan DOE ik het. Zelfs tamelijk dichtbij huis rijd ik soms kilometers om, tot grote ergernis van eega-oma, die daarom al jaren zaagt voor een GPS-toestel. Tot voor kort kon ik die boot nog afhouden maar onlangs reed ik voor de zoveelste keer hopeloos verkeerd en alleen dankzij een familiale reddingsactie geraakte ik weer op het rechte pad. Ik besefte stilaan dat ik een echtscheiding alleen nog kon voorkomen door vrouwlief te beloven een Tomtom aan te schaffen. En zo hebben we sinds enkele dagen een levensechte GPS. Inderdaad levensecht want de te volgen route op het schermpje wordt voortdurend nog eens ondersteund door een menselijke stem. In mijn geval is dat een zekere Bram. Meneer Bram Tomtom schijnt zo ongeveer onfeilbaar te zijn, maar hij kent MIJ nog niet; het zou me dus niks verbazen als ik hem op een of andere dag hoor uitschieten:hela onnozelaar, das al de derde keer dat je een verkeerde afslag neemt; waarom luister je niet naar wat ik zeg, verTOMme toch, ik zit hier toch niet voor niks te lullen! In dat geval krijgt hij zijn C4 en neem ik een lieve dame om mij te leiden.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
