WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
30-09-2011
De gsm van oma
Mijn liefste wederhelft (enfin, ik heb maar één "wederhelft", die is dus per definitie de liefste) kreeg voor haar verjaardag van een van de zoons een gsm, want die van onze pa staat nooit aan. Dat laatste klopt wel niet echt maar hoe dan ook, oma was in de wolken met haar aanwinst: haha, nu zal mijn contact met mijn (klein)kinderen veel soepeler verlopen! Het heeft twee maanden geduurd voordat zij de knepen van het smsen enigszins onder de knie had. De handleiding bij het toestel was trouwens niet erg duidelijk en er ging regelmatig wat mis: berichtjes verdwenen plots uit beeld, werden te vroeg verzonden of naar een verkeerde bestemmeling, verschenen verminkt op het schermpje enz. enz. Maar sinds enkele dagen loopt het met vallen en opstaan vrij vlot en smst oma dat de stukken eraf vliegen (soms bijna letterlijk, als het ding uit haar handen dreigt te flikkeren!). Als je bedenkt dat we wel dertien kleinkinderen hebben, is het logisch dat het wel even duurde voordat die allemaal bediend waren. Het waren meestal vragen over de pas begonnen studies. Tot groot jolijt van oma kreeg ze verschillende keren onmiddellijk reacties zoals Dag oma, zo super om van jou een sms te krijgen; deze week is het al zeer druk geweest . Hoi oma, die nieuwe studies gaan goed!, - Dag oma, kben goed begonnen, kheb binnen 3 weken al een examen ., - Amai oma, ( ) ge hebt zeker wat geoefend (en op een blijkbaar te vroeg verzonden berichtje:) Euhm hallo, voor ik antwoord geef, wie zijt gij? enz.
Als aanvulling op onze sportieve activiteiten (wandelen en tafeltennis) kochten we jaren geleden een hometrainer. We dachten daarmee tegen beter weten in, gelet op onze gevorderde leeftijd - onze conditie een beetje op peil te houden. Maar kom, de dag beginnen met een kwartiertje fietsen zou in elk geval geen kwaad kunnen. Ons plezier van stappen en pingpongen (echte hobbys) stond echter flink in contrast tot het dagelijks zweten op zon tweewielig marteltuig. Het eerste excuus dat we verzonnen om geen zeven dagen op zeven te moeten afzien, was het schrappen van de weekends: dat waren nu toch echt geen dagen om je af te peigeren!. De volgende truc lag eigenlijk voor de hand: een Home-trainer gebruik je per definitie alleen thuis, dus als we eens met vakantie waren of anderszins een of meer dagen afwezig, dan precies! Maar met een beetje wilskracht en gezond verstand lukt het nu toch al jaren om niet te vlug naar excuses te grijpen. Meer nog: we zijn inmiddels aan onze tweede hometrainer toe (voor een prikje gekocht in de Kringwinkel). Wat nog altijd niet betekent dat we s morgens opstaan met de juichkreet heerlijk heerlijk, nu fijn een kwartier fietsen!. Integendeel, we haten het ding nog steeds en al fietsend ergeren we ons aan de traagheid waarmee de wijzer van de wekker zich voortsleept. Maar onlangs kwam ik op het idee om me tijdens het fietsen voortaan niet meer te fixeren op de wekker maar een boek, tijdschrift of krant ter hand te nemen. En verdomd, dit zelfgekozen afleidingsmanoeuvre werkte. Hoe interessanter mijn lectuur is, des te sneller de tijd vooruit lijkt te gaan; toegegeven, lezen in een fauteuil is natuurlijk nog altijd leuker dan zwoegend op een hometrainer, maar toch
TOE(kom)MAATJE. Zitbanken in de Toekomstlaan (Hamme) worden verwijderd om hangjongeren te weren (GvA 20.7.11). Eigenaardige logica. Niet de HANGjongeren worden getroffen (ze hebben per definitie geen behoefte aan ZITbanken) maar de brave burgers die voortaan hun vertrouwde zitplaatsen moeten missen en dus ook moeten HANGEN (letterlijk en figuurlijk).
Ik zou er misschien beter niet van wakker liggen, maar ik erger me regelmatig aan de gevaarlijke wedijver tussen de media door hun zwaar overdreven berichtgeving over bepaalde gebeurtenissen. Met alle respect voor de vrijheid van pers (een van onze democratische verworvenheden!), vraag ik me toch af of wat meer spontane terughoudendheid soms niet geboden is, om labiele geesten niet op verkeerde ideeën te brengen. Het gebeurt nogal eens dat een uitgebreid in de schijnwerpers gebrachte wandaad of -toestand kort nadien elders wordt gekopieerd. Nog maar kort geleden werd in een Vlaamse stad een uitgebreid illegaal arsenaal van superdodelijke stoffen blootgelegd, die indien niet tijdig ontdekt tienduizenden (!!) bewoners hadden kunnen doden! Dat de media dit nieuwsfeit brengen: geen probleem, maar moeten ze nu echt in geuren en kleuren uit de doeken doen om welke spullen het precies gaat, waar je ze kunt bestellen en wat je moet doen om er een hele bevolkingsgroep mee om zeep te helpen? Pas op, ik heb het niet over de boekskes, die hou je toch niet tegen (zij moeten het juist hebben van smeuïge stories), maar over mijn eigen ernstige krant, al was die zeker niet de enige. Ik dacht er even aan een lezersbrief over mijn ergernis te schrijven (ik weet dat die krant de laatste tijd nogal gemakkelijk lezersbrieven publiceert), maar dan zou ik misschien meewerken aan een fenomeen dat ik juist sterk afkeur, nl. gevaarlijk overdreven aandacht. Toch wou ik mijn frustraties ergens afreageren, en mijn blog leek me de gedroomde uitlaatklep: die wordt immers slechts bezocht door een klein aantal brave senioren
TOE(kom)MAATJE. twoorden voor TWitterwoordenboekje INL. Veel twitteraars maken twapjes met twoorden. Zo ontstaat er een geheel eigen twidioom. Maar wie begrijpt al die Twitterwoorden nog? Het Instituut voor Nederlandse Lexicologie (INL) biedt uitkomst. Op zijn vernieuwde website staat een TWitterwoordenboekje. De lijst is waarschijnlijk nog niet volledig en het INL roept iedereen op om ontbrekende twoorden te melden (bron: Taalpost)
Op mijn Belgische identiteitskaart staat het niet maar ik voel mij een breeddenkende Vlaming, al stroomt er wel wat Nederlands bloed door mijn aderen. Ik heb dus niks tegen Hollanders die door onze Vlaamse omroep worden uitgenodigd als buitenlandse correspondent, maar ik vind het wel wat beschamend voor de V(laamse) R(adio) en T(elevisie) dat ze niet wil/kan zorgen voor een redelijk arsenaal van eigen (=Vlaamse) buitenlandse reporters (of andere deskundigen). In het radionieuws hoorde ik onlangs drie buitenlandse correspondenten; hun accent loog er niet om: het waren alledrie Nederlanders: Frank Reinout (Parijs), Lia Van Bekhoven (Londen) en Hedwig Zeedijk (Rome). Ook een zekere Hollandse professor Reinoud Leenders mocht zijn visie geven over de situatie in Syrië. En het was echt geen toevallige uitzondering, luister maar eens een paar keer naar de hoofdjournaals op VRT-radio (TV mag ook). Sinds enkele jaren noteer ik af en toe hun namen (een idiote afwijking natuurlijk maar ik moet mijn reputatie van kommaneuker toch eer aan doen? ) Mijn lijst omvat intussen 33 namen (reporters vanuit Nederland zelf niet inbegrepen ); ziehier de oogst van de voorbije week (met voorbehoud voor de juiste schrijfwijze ): Rob Savelberg (Berlijn) - Edwin (Erwin ?) Koopman(s) (Spanje) - Andrea Vrede (Italië).
TOE(kom)MAATJE. Regelmatig zie ik in mijn krant kleine advertenties-met-foto waarmee mensen hun jarige of jubilerende verwante(n) op al dan niet ludieke (?) wijze verrassen. Zo van Onze Luc wordt 43 jaar. Je papa, mama, Jos, Daisy en de poes. Hopelijk zal mijn familie me zoiets nooit aandoen; als ze me willen verrassen, dan liever met een fles wijn of jenever
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
