WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
29-10-2011
Onze schoonzoon (56) overleden
Vandaag 29.10 hebben we de man van onze dochter begraven. Hij overleed een week geleden na een ernstige ziekte van acht maanden. Al onze aandacht en zorg ging de voorbije week naar onze dochter en haar vier kinderen. Van bloggen was dan ook geen sprake maar ik denk binnen enkele dagen mijn blogdraad weer op te nemen, misschien met een terugblik op de afgelopen dagen.
Tot twee jaar geleden was ik om diverse redenen tegen de aanschaf van een GPS-navigatiesysteem, in tegenstelling tot mijn wederhelft, die het kotsbeu was dat ik voortdurend verkeerd reed. Ze had al vaak aangedrongen op zon aankoop. Uiteindelijk heb ik toegegeven nadat een neef in Eindhoven (die ons had uitgenodigd) moest komen redden toen ik totaal verloren was geraakt in een Eindhovense buitengemeente. Gelukkig had ik al wel een GSM, waarmee ik hem kon vertellen in welke straat in welk stadje ik gestrand was. Zijn reactie: hoe ben je daar in vredesnaam terechtgekomen?, ik weet zelf niet eens waar dat precies is maar ik zal mijn tomtom opzetten; binnen een halfuurtje ben ik daar. Kort daarna stond hij daar dus inderdaad en zei (uiteraard enthousiast aangemoedigd door mijn passagier!): waarom koop je zelf niet zon GPS-ding?. En zoals het vaak gaat bij een meningsverschil tussen partners: het advies van een buitenstaander geeft dan de doorslag. Kortom, nog diezelfde week hadden we een tomtom en ik moet toegeven: dankzij die GPS rijd ik nu al twee jaar nog maar zelden verkeerd! Maar nu de clou van het verhaal. Eergisteren (16.10) gingen oma en ik opnieuw op bezoek bij diezelfde neef, die intussen wel verhuisd was naar Nuenen bij Eindhoven. Met onze tomtom zouden we deze keer uiteraard geen probleem meer hebben om dat nieuwe adres te vinden. Dachten we, maar uitgerekend onze redder van destijds, aan wie we onze succesvolle GPS-aankoop dus eigenlijk te danken hebben, raadde ons enkele dagen voor ons vertrek aan om het ding uit te zetten vóór Eindhoven, wegens allerlei recente ingrijpende veranderingen aan de Ring, die in de meeste GPS-versies nog niet verwerkt zijn. Zijn advies: volg uitsluitend de borden via via via enz. Ik hield mijn hart vast maar geloof het of niet, we raakten probleemloos ter bestemming. Oef!
TOE(kom)MAATJE Charel: Mijn vrouw en ik wilden een huisdier en hebben een geit gekocht Lowie: Allee jong, ge hebt niet eens een tuin; waar houdt ge dat beest? Charel: Awel in onze slaapkamer Lowie: Maar enfin, dat moet toch stinken?! Charel: Och, daar moet die geit maar aan wennen!
Dexia-spaarders kunnen voor 200% gerust zijn! aldus premier Yves Leterme in de media. Ik ben geen klant bij Dexia maar anders was ik onmiddellijk naar die bank gestapt om het dubbele van mijn centen op te vragen: Leterme heeft het zelf gezegd! Het is tegenwoordig mode om je voor 300 of 500 of pakweg 1000 procent voor iets in te zetten. Als je honderd procent zegt, kijken de mensen je al scheef aan: allee man, kan je echt niet wat meer?! Maar van een verstandig man als Leterme zou je toch verwachten dat hij weet dat 100 procent van iets gewoon betekent: alles, helemaal
TOE(kom)MAATJE. - Vrouwen over mannen: wat verstaat een man onder helpen in het huishouden? Zijn benen optillen zodat zijn vrouw kan stofzuigen! - Mannen over vrouwen: de doorsnee vrouw heeft twee problemen: ze heeft geen kleren om aan te trekken en geen kasten genoeg om ze allemaal in te hangen. (bron: onbekend)
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
