WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
19-02-2012
Ach hoe schattig!
Op aanraden van onze jongste zoon zijn oma en ik de voorbije donderdag gaan luisteren naar de 17-jarige veelbelovende Belgisch-Senegalese blueszangeres Aissata Djiby. Ze zong, begeleid door drie ervaren muzikanten en een aantal speciale gasten, een mix van klassiekers, vergeten parels uit honderd jaar Amerikaanse muziek en eigen nummers. Voor een volledig uitverkochte zaal van de Sint-Niklase Casino bewees ze dat ze ook de grote podia aan zal kunnen. Omdat ik (met moeite) slechts één arm kan gebruiken (de andere zit voorlopig nog dag en nacht in een draagverband) is autorijden dus sowieso onmogelijk; daarom waren we met de zoon meegelift. Zijn jongste dochter (12), die het concert ook had bijgewoond, keek na afloop belangstellend toe hoe haar 80-jarige oma mij via veel ingewikkelde manoeuvres weer in mijn jas wurmde en mijn wollen muts over de oren trok; het tafereel kwam op haar blijkbaar nogal vertederend over, want ze riep: ach hoe schattig!!
TOE(kom)MAATJE. Dit geneesmiddel verwijdert de bloedvaten (uit: Een Slipje van de Sluier, taalkronkels verzameld door het Genootschap Onze Taal)
als een voorval in de samenleving me treft, heb ik nog altijd de neiging een gazet te schrijven (Gaston Durnez, bekend auteur/ex-journalist (83) tijdens een interview in Kerk&Leven 18.1). Toen ik dat las, dacht ik verdomme, dat gevoel heb ik ook! Er gaat inderdaad vrijwel geen dag voorbij of er is wel een voorval vaak zelfs meer dan één dat me treft en waarbij ik de neiging voel om er een hele gazet over vol te schrijven. Het verschil met Durnez is natuurlijk wel, dat mijn gazet meestal (wo)ordeloos in mijn bovenkamer blijft hangen en ik al tevreden mag zijn als er af en toe een bruikbaar stukje leesvoer via mijn vingers en mijn toetsenbord op mijn blog belandt. Een willekeurige greep uit wat er in mijn hersenpan rondspookt aan mogelijke onderwerpen waarover ik zou willen schrijven: Griekenland; het verontrustende korte termijn redeneren van veel burgers en organisaties; de hypocrisie bij (sommige) leidende figuren; verkeers(on)veiligheid; de vele verschillen en overeenkomsten tussen oma en mij inzake tv, muziek, humor, samenleving, (klein)kinderen, sport, kunst; mijn fascinatie voor het onmetelijke heelal; het grote verschil tussen taal en spelling In mijn blog van 22.1 slaakte ik ook al een noodkreet wegens de overvloed van onderwerpen waaruit ik niet kon kiezen
TOE(kom)MAATJE. Valentijn. 14 februari zal voor ons altijd een pijnlijke herinnering oproepen. Vandaag precies een jaar geleden vertelde onze dochter dat haar man s ochtends na een bezoek aan de dokter thuis was gekomen met de mededeling dat hij een ongeneeslijke kanker had. Hij overleed acht maanden later, 56 jaar. Onze troost is, dat onze dochter en de vier studerende kinderen het verlies moedig verwerken.
In mijn straat worden de GFT-containers (Groente-, Fruit- en Tuinafval) om de 14 dagen opgehaald; ze moeten buiten staan om 6 uur en worden meestal kort daarna opgehaald en daarom mogen we ze de avond daarvoor al buiten zetten. Zoals veel straatgenoten stelde ik vast dat bij de laatste ophaalronde mijn container geweigerd was, volgens de aangehechte sticker omdat de inhoud vastgevroren was, uiteraard niet zo vreemd, gelet op de uitzonderlijke koudegolf. Om zon weigering te voorkomen, wordt de bewoners aangeraden hun container tot 6 uur op een warme plaats te stockeren. Naar aanleiding van deze situatie zond ik volgende e-mail naar de bevoegde instantie (MIWA):
( ..) Ik begrijp de reden voor de weigering maar als ik dat wil voorkomen moet ik om 6 uur de container buiten zetten, voor mij en veel mensen om uiteenlopende ernstige redenen moeilijk of zelfs onmogelijk Tijdens zeer warme zomerperioden wordt huishoudelijk afval soms extra vroeg opgehaald; daarover krijgen de bewoners vooraf bericht. Helaas gebeurt het omgekeerde niet bij zeer koud weer; misschien kan dat toch eens overwogen worden? Zoniet, kan ik alleen maar hopen dat het vriesweer niet nog eens 14 dagen aanhoudt ( ) Ik ben benieuwd welk antwoord ik van MIWA zal krijgen
In een ver verleden, toen mensen met een handicap nog gewoon gehandicapten genoemd mochten worden (sindsdien doken er allerlei krampachtige alternatieven op: met een beperking, met een bijzondere uitdaging, met het syndroom van xxx enz.), in dat ver verleden dus volgde mijn eega een uitgebreide vrijwilligersopleiding bij het Rode Kruis, waaronder een langdurige stage in een ziekenhuis. Tijdens die praktijkperiode leerde oma (toen nog mama ) enkele trucs om bepaalde handelingen makkelijker, efficiënter en sneller uit te voeren dan op de klassieke manier. Een daarvan was het met een schaar in kleine stukjes KNIPPEN van biefstuk en vergelijkbare vleessoorten in plaats van ze met een mes te lijf te gaan. Toegegeven, u zal bij een etentje in een sterrenrestaurant niet gauw een schaar tussen uw bestekken zien liggen, maar ik verzeker u: het is echt een gerief, vooral als het vlees wat minder mals is. Ook als uw tafelgenoten niet of moeilijk met een mes overweg kunnen (kinderen, bejaarden, zieken, gehandicapten), zullen ze u dankbaar zijn als u hun rosbief in handig eetbare stukjes klein wilt KNIPPEN. En ik weet waarover ik spreek, nu ik zelf (hopelijk slechts tijdelijk) noodgedwongen tot het leger der fysisch gehandicapten ben toegetreden (zie mijn blog van 28.1) en aangewezen ben op de ervaren handen van oma om mijn vlees te knippen.
TOE(kom)MAATJE. Ik vind mensen helpen uit medelijden verschrikkelijk. Je moet anderen iets geven omdat je zelf te veel hebt, niet omdat je de andere een sukkelaar vindt. Dat heeft al snel iets negatiefs. (Bert - zonde van de zendtijd - Gabriëls)
De Koning ontving deze week een groot aantalhoge gezagsdragers en prominentenop zijn nieuwjaarsreceptie; die van vorig jaar ging niet door, want Albert was kwaad omdat er toen ..nog altijd geen regering was (sic!). Die belangrijke mensen worden in het officiële jargon de gestelde lichamen genoemd, een afgrijselijke vertaling van het Franse corps constitués. Ik geef wel toe dat ik ook geen goed Nederlands alternatief ken, ik ben tenslotte maar een eenvoudige taalliefhebber en geen taalkundige. Iemand van mijn bezoekers misschien? À propos, ik kan er niks aan doen maar telkens als ik die woorden gestelde lichamen hoor of lees, vraag ik me af of er onder al die lichamen dan echt geen ongestelde exemplaren tussen zitten? .
TOE(kom)MAATJE Waar u al jaren op hebt zitten wachten...
Eindelijk. Oef! Aan de Antwerpse Universiteit publiceerde een geleerde meneer een studie over "Het 3', 5'-cAMP metabolisme in hogere planten; bijdrage tot de karakterisatie van adenylyl cyclase en cAMP-afhankelijk proteïne kinase"
En ook de volgende zal u niet willen missen: "Selectivity in the electro-organic synthesis of phenylene vinylene oligomers"
Ik heb me wel eens afgevraagd hoe het zou voelen als je plotseling gedwongen zou worden om al je handelingen met slechts één hand te verrichten. Sinds gisterochtend ken ik het antwoord: toen ik per fiets onderweg was naar mijn krantenwinkel, gleed ik onderuit op een verijsde plek en maakte met mijn linkerzij een gigantische smak op het wegdek. Door de plotse geweldige pijn in mijn schouder voelde ik onmiddellijk dat er meer aan de hand was dan een paar mogelijke schrammetjes en dacht direct aan een breuk of ontwrichting. Kreunend van de pijn (al kan ik best een stootje verdragen) krabbelde ik heel voorzichtig recht en weigerde beleefd de goedbedoelde hulp van een vriendelijke dame die enkele seconden eerder op dezelfde plek met haar brommer gevallen was zonder erg en mij aan mijn gekwetste arm wilde rechttrekken, met alle risicos van dien. Ik strompelde rechtsomkeert met mijn fiets aan de hand terug richting huis, hoewel nog amper 100 meter van mijn gazettenboer verwijderd, maar ik voelde dat er die dag toch niks meer van krantjelezen in huis zou komen; die verwachting bleek achteraf maar al te zeer te kloppen! Thuisgekomen belde ik onmiddellijk een van mijn zoons, die mij na overleg met de dienst SPOED naar het ziekenhuis bracht (oma mocht ook mee )., waar ik nog uren moest afzien (een pijnstiller had geen effect) voordat ik eindelijk aan de beurt was voor radiografieën (N.B. dit is geen kritiek op het voorrangsbeleid van die SPOEDdienst: mijn ziekte was pijnlijk maar allicht minder urgent dan andere gevallen). Ik kreeg nogmaals een pijnstiller (die wél hielp) en belandde uiteindelijk in de operatiekamer, waar mijn ontwrichte (gelukkig niet gebroken) schouder onder een korte verdoving van amper 5 minuten werd rechtgezet Mijn L-arm werd in een steundoek gelegd, die ik . drie weken lang moet aanhouden. Vandaag was dus mijn eerste (volle) éénhandige dag en weet ik het antwoord op mijn vraag in de eerste zin hierboven. Met één hand mijn toetsenbord bedienen valt nog enigszins mee maar eenvoudige handelingen zoals aan/uitkleden, toiletbeurten, afwassen e.d zijn echte martelingen. Gelukkig (!) kan ik niet koken, dat blijft oma dus doen . Maar autotijden of fietsen is de komende weken sowieso uitgesloten; mijn mobiliteit is m.a.w vrijwel nihil. Maar kom, over 3 weken is hopelijk alle leed geleden en kan ik de draad weer opnemen (ook al is die draad natuurlijk niet meer zo sterk als toen ik nog 75 was ..)
Al weken lang zoek ik naar onderwerpen voor mijn blogjes (mijn laatste dateert van 8 januari). Of eigenlijk juist niet: ik heb namelijk zo veel items dat ik gewoon niet weet hoe ik moet kiezen. Ziehier enkele van mijn kladnotities van de laatste weken/dagen:
- Verkeersbelasting betaald? Sticker op de voorruit! - Pater Phil Bosmans, stichter (?) van Bond Zonder Naam overleden - Iedereen moet inleveren! Helemaal akkoord zolang IK maar niet moet... - Junior Master Chef: in plaats van stilaan verlost te worden van de lawine van kookprogrammas op TV slepen we nu al kindjes voor de camera om de beste te zijn - Mijn nieuwe kleurenprinter: de installatie is een fluitje van een cent, meneer (jaja lieve juffrouw, maar niet voor een onhandige kluns zoals ik....) - De voortdurende versprekingen van (vooral radio-)presentatoren werken op mijn zenuwen; slechts een doodenkele keer zijn ze plezant zoals vanmorgen toen sportreporter Dirk Gerlo een 8ste finale met tennisster Kim Clijsters versloeg voor Radio1, sprak de presentatrice (tijdens de superspannende slotfase) hem aan als KIM Gerlo - Onbegrijpelijk dat zelfs gerenommeerde bedrijven fortuinen (blijven) investeren (wegsmijten?) in superinfantiele reclamespotjes, waarbij de luisteraar bovendien vaak niet weet over welk product het gaat omdat de naam daarvan overstemd wordt door begeleidend lawaai of zonder enige scheiding overgaat in een ander product.
TOE(kom)MAATJE. Uit De Streekkrant (regio Waas&Dender 11.1.12): IJspiste Sint-Niklaas: succes zelfs zonder vorst . Albert zal iets anders aan zijn hoofd gehad hebben zeker
Inderdaad: computer tussen haakjes, want oma tekent al een tijd niet meer met de computer. Ik blijf echter hopen, want ik vind dat ze met haar programma Painter Classic echt wel leuke dingen deed. Maar goed, voorlopig blijft ze zweren bij haar doeken, kwastjes, verf, was, bleekwater en andere al dan niet stinkende viezigheidjes, en is daarmee bijna dagelijks in de weer in haar schildersatelier. Haar gedreven temperament vertaalt zich trouwens in een omvangrijke productie: ons huis hangt vol en lijkt meer op een kunstgalerij, en ook de (klein)kinderen weten bij wie ze moeten aankloppen als ze de muren van hun huis of studentenkot willen opvrolijken. Zelfs in de cafetarias van onze pingpongclub en van de parochie laat oma haar sporen achter. Een andere hobby, die toch ook wel thuishoort in de categorie Beeldende Kunst, is het maken van theaterkostuums, in samenwerking met een van onze kleinzoons die musicals regisseert. Voilà, genoeg gestoefd over mijn artistieke wederhelft. Maar oordeel zelf maar, aan de hand van de 2 tekeningen en 7 foto's hieronder, of u mijn bewondering deelt, want smaken kunnen nu eenmaal heel erg verschillen; let niet te veel op de kwaliteit van mijn fotos: ze zijn genomen met een bescheiden camera, door een bescheiden fotograaf...).
Twee computertekeningen "uit de oude doos" (programma Painter Classic):
"Singing in the Rain"
Een recent werk op papier (gemengde technieken)
Oma actief in haar schildersatelier:
Ons huis hangt (en staat) vol...
Ook de pingpongclub-cafetaria heeft oma passend versierd:
hier enkele van haar werken in de parochiale cafetaria:
Naai- en triplockmachines bij de hand...
Tulbanden op maat voor musical over Perzisch sprookje "Aladin":
Een op drie chauffeurs vindt zichzelf hoffelijk in het verkeer (GvA 6.1). Maar wat is hoffelijk? Ik voel me hoffelijk als ik rits, maar als ik op mijn rem ga staan om mijn voorrang af te staan aan een voetganger die bv. het rode licht negeert of oversteekt op enkele meters NAAST een zebrapad, dan is mijn gedrag niet meer dan een veiligheidsreflex. Ander voorbeeld. Heel wat chauffeurs denken hoffelijk te zijn door hardnekkig te weigeren hun rechtmatige voorrang te nemen (bv. op gewone T-kruisingen) maar houden daardoor andere weggebruikers nodeloos op, die veiligheidshalve liever de regels respecteren. Kortom: hoffelijkheid in het verkeer is in de allereerste plaats het consequent maar met gezond verstand toepassen van de geldende regels.
TOE(kom)MAATJE. Ik hoop binnen enkele dagen nog eens een stukske met illustraties - te wijden aan de schilderkunst van mijn lieve eega.
Nou ja, hélemaal zonder mag ik niet zeggen, maar slechts twee dames op honderd musici vond ik toch maar pover. Bovendien moesten we een hele tijd wachten vóór de (overigens uitstekende) camera-regie de dames eventjes in beeld wilde brengen, en dan nog kregen we vooral hun euh achterste te zien. Een troost: de helft van dat tweekoppig vrouwenbataljon was een Vlaamse harpiste. Het is mij een raadsel waarom de mannen van de Wiener Philharmoniker die opvallende wanverhouding M/V nu al jaren blijven pikken. Je hoeft toch echt geen feminist te zijn om bij die zinloze discriminatie op zijn minst vragen te hebben? Dit gezegd zijnde oef, even stoom afgeblazen moet ik toegeven dat het concert zelf ook dit jaar weer een mooie gebeurtenis was, zowel wat het muzikale aspect betreft (al hoorde ik de Wiener Sängerknaben soms een tikkeltje onder de toon?) als wegens de prachtige balletten en de originele beeldmontages. Normaal kijk ik overdag nooit naar televisie maar op nieuwjaarsdag maak ik al jaren graag een uitzondering.
Mijn lieve eega raakt stilaan min of meer vertrouwd met haar GSM (zie mijn blog van 30.9), al krijgt ze een enkele keer nog wel eens boodschappen als lieve oma, ik heb je sms ontvangen maar wat bedoel je met zkfpr^ghjdogf? Ook vergeet ze soms waar ze het ding heeft gelegd. Gelukkig staat het (in principe ) steeds standby zodat we het vrij vlug terugvinden door van op een ander toestel haar nummer te vormen; we hoeven dan maar gewoon op het belgeluid af te gaan en klaar is kees. Maar die truc werkt natuurlijk alleen als omas GSM ergens in de buurt ligt. Onlangs leek dat helaas niet het geval te zijn, want hoe vaak we ook haar nummer draaiden, nergens in ons huis of tuin hoorde we het verlossend gerinkel van de beltoon. Er restte maar één conclusie: het toestel was verdwenen en moest ergens maar wààr? - uit haar tas gevallen (of gepikt?) zijn! We besloten om niet te panikeren maar het probleem te laten rusten tot s anderendaags. Maar toen we s avonds gingen slapen, ontdekten we het apparaat, verborgen tussen andere snuisterijen op haar nachtkastje! HoeRA, of eigenlijk, RARA?!: waarom had het ding niet gerinkeld toen we het nummer belden terwijl we s middags uitgebreid aan het zoeken waren in de slaapkamer? We vonden maar één verklaring: blijkbaar had de lijn al die tijd open gelegen want onze hele conversatie in de slaapkamer was als ingesproken bericht opgenomen!
TOE(kom)MAATJE. Ik dank mijn regelmatige en toevallige bezoekers voor hun belangstelling en wens hen allen een voorspoedig, gelukkig en gezond jaar 2012!
Op het Spaanse eiland La Palma woont sinds jaren een Vlaamse kunstenaar en seniorenblogger, Wim-Del-Arte, wiens fascinerende creaties dagelijks (letterlijk!) op zijn blog te bewonderen zijn. Ik vermeld hem dan ook met volle overtuiging en enthousiasme bij mijn favorieten (zie linkerkolom, klik op schetsblog) en ik voel me trouwens vereerd dat ik hem op mijn beurt tot mijn trouwste bezoekers mag rekenen. Wim is een supergeïnspireerde fotograaf, die de schoonheid toont van zaken waar de meesten van ons achteloos voorbij lopen. Sterker nog: gezien door zijn (camera-)oog worden de smerigste afvalhopen afgrijselijk schoon (een term die ik me herinner van een vóór-oorlogse Vlaamse dichter wiens naam ik vergeten ben). Hij maakt ook zijn eigen kunstwerken met de meest uiteenlopende voorwerpen die hij als een echte strandjutter op het eiland vindt. Om te bewijzen dat ik niet overdrijf met mijn loftuitingen, toon ik hieronder uiteraard met toestemming van de kunstenaar - enkele van diens creaties. Kijk ernaar en geniet ervan!
Het zoveelste Groot Dictee is weer voorbij en voor de zoveelste keer hebben echte taalliefhebbers (zoals ik) zich weer eens kunnen ergeren. Ik wil niet veralgemenen maar dicteefreaks zijn blijkbaar zo geobsedeerd door de spelling van woorden, dat ze geen tijd meer overhouden om na te denken over het juiste gebruik ervan. Ze doen mij denken aan mensen die alle onderdelen van een auto tot het kleinste schroefje kunnen beschrijven maar zakken voor hun rijexamen. Echte dicteefanaten vallen vaak door de echte (taal)mand wanneer ze een gewone brief moeten schrijven of voor camera of microfoon iets moeten zeggen. Daags na het Groot Dictee van vorige week werden enkele vroegere winnaars kort geïnterviewd in het avondprogramma van de VRT. Ten minste twee van hen maakten in amper enkele seconden echte taalfouten; ik heb ze niet exact genoteerd, maar de ene fout was van het type hij zou er moeten van wakker liggen i.p.v hij zou er wakker van moetenliggen en de andere winnaar zei iets van ik dank u om te komen. Ondanks mijn status van (hoog"?-)bejaarde hoop ik de dag nog mee te maken dat er naast dicteespelletjes (met kleine d ) ook eens serieuze Taalwedstrijden (grote T!) georganiseerd worden. Komaan Canvas en VRT-taalraadsman Ruud Hendrickx: waar wachten jullie op?!
Mensen die mij kennen zullen me allicht - en niet helemaal ten onrechte! - enige hypocrisie verwijten: ik heb in het verleden namelijk meermaals zelf meegedaan aan plaatselijke en regionale dicteewedstrijden! Dat was zelfs uit puur eigenbelang omdat ik mijn kansen op een prijs redelijk hoog inschatte; die spelletjes hebben mij inderdaad verschillende woordenboeken (waaronder de Dikke Van Dale) opgeleverd. Alleen het Groene Boekje was daar niet bij, maar ik zou niet weten wat ik er mee moest doen: in de Van Dale vind ik niet alleen de spelling van woorden maar ook - veel belangrijker! - hun betekenis.
Iedereen kent wel het beschamend schouwspel bij het begin van het schooljaar: ouders (die het zich kunnen permitteren!) kamperen (letterlijk!) voor de schoolpoort om als eerste(n) hun kroost tijdig te kunnen inschrijven. Een gelijkaardig fenomeen, weliswaar iets minder dramatisch, kan zich voordoen wanneer verenigingen voor hun leden een activiteit organiseren waarvoor een maximumaantal deelnemers geldt (bv busuitstap, bedrijfsbezoek, reis ). Als lid van OKRA, met 200.000 leden (55+) de grootste seniorenbeweging in Vlaanderen, denk ik hier aan haar vele plaatselijke afdelingen (in OKRA-jargon trefpunten genoemd) die voor hun leden allerlei uiteenlopende activiteiten organiseren, zoals wandelen, fietsen, dansen, voordrachten, bedrijfs- of museumbezoeken, daguitstappen, binnen- of buitenlandse reizen enz. De belangstelling voor deze activiteiten is soms zo succesvol dat zon afdelingsbestuur onvermijdelijk een of meer kandidaat-deelnemers moet teleurstellen, een pijnlijk dilemma! De vraag is dan: hoe een formule vinden die de eventuele slachtoffers begrijpen en als billijk aanvaarden. Sommige besturen kiezen dan voor de volgorde van inschrijving als norm (wie eerst komt eerst maalt) maar dat veronderstelt dat IEDEREEN op hetzelfde ogenblik op de hoogte van de activiteit wordt gebracht en BOVENDIEN onmiddellijk moet reageren. Een kind begrijpt dat beide voorwaarden onmogelijk TEGELIJK te verwezenlijken zijn; trouwens: hoe bepaalt men de volgorde als de brievenbus vol zit of veel bellers op dat cruciale tijdstip allemaal tegelijk proberen binnen te geraken. Kortom: kamperen aan brievenbus of telefoon is ingewikkeld, werkt discriminerend en schept vooral frustraties (En misschien blijkt achteraf dat al die poespas helemaal niet nodig was geweest als het aantal inschrijvingen beneden het maximum blijft!!!) Mijn standpunt: bij overschrijding van een eventueel maximum moeten een of meer mensen nu eenmaal per definitie uit de boot vallen, maar dan liefst via objectieve en billijke parameters; ik heb daarvoor een eenvoudige maar genuanceerde formule bedacht, die waarborgt dat telkens opnieuw de kansen en risicos voor iedereen gelijk zijn. Ik zal de tekst graag toesturen aan eventuele geïnteresseerden (klikken rechts bovenaan).
6 december vind ik een uitgelezen dag om de tekst te hernemen die ik twee jaar geleden schreef: Het is een hardnekkig misverstand dat Sinterklaas over Hulpsinten zou beschikken; het tegendeel is waar: van mijn moeder zaliger weet ik zeker dat iedere Sint die ik tegenkom de enige echte is. Elke twijfel die ik als kind opperde, ontzenuwde zij met keiharde bewijzen. Sint Nicolaas is een Heilige, en Heiligen kunnen alles. Zo kan de Heilige Man zich bv. zonder problemen tegelijkertijd op verschillende plaatsen en in verschillende outfits vertonen; ik heb dus nooit bij een vervanger op schoot gezeten: het was iedere keer de Heilige Man zelf, ook al zag ik Hem tezelfdertijd in een winkel aan de overkant met een ander kindje. Het was zoals bij God de Vader, God de Zoon en God de Heilige Geest, telkens nochtans dezelfde ene God, dus waarom dan niet één en dezelfde Sinterklaas, in de ene winkel met een bril en aan de overkant zonder bril? In zijn begeleidende briefjes bij de cadeautjes herkenden wij het karakteristieke handschrift van mama, maar dat was voor haar (en dus voor ons!) juist een bewijs temeer van s mans Veelzijdige Gaven: Sinterklaas kan toch ook alles, zelfs mijn handschrift kan Hij nadoen! Het bericht in mijn Gazet,dat er bijscholingscursussen voor hulpsinterklazen bestaan, ontneemt dit kinderfeest een flinke brok romantiek en doet me met heimwee terugdenken aan mijn kinderjaren, toen mijn moeder helemaal geen hulpsinterklazen nodig had en wij elk jaar weer op de schoot van De Enige Echte Sint onze liedjes konden opdreunen.
Onlangs maakte een GVA-lezer zich druk over de gebrekkige kennis van het Nederlands door onze Franstalige landgenoten. Hij vond dat zij een voorbeeld moeten nemen aan de vele Vlamingen die op hun beurt het Frans wél machtig zijn. Als overtuigd Vlaming, verliefd op mijn moedertaal, dacht ik daar jaren geleden ook zo over maar ben de kwestie sindsdien toch wat genuanceerder gaan bekijken. Om te beginnen is het al lang niet meer zo, dat wij Vlamingen behoorlijk Frans kennen, terwijl omgekeerd bij Franstaligen juist een tendens schijnt te groeien om (beter) Nederlands te leren. Maar eigenlijk doet dit niet ter zake. Kennis van een andere taal heeft alleen zin wanneer men die ook effectief moet of wil gebruiken. De ervaring (bv. van Vlaamse emigranten naar de USA) heeft immers bewezen dat de kennis van een taal verwatert of zelfs verdwijnt naarmate men ze minder of niet (meer) nodig heeft. Ook aanleg en milieu spelen een rol bij anderstaligheid: het Nederlands (?!) van meneer di Rupo is ronduit abominabel maar ik begin echt te denken dat hij misschien wel zou willen maar het gewoon niet kan; we kunnen alleen maar hopen dat hij als premier toch extra gemotiveerd zal zijn om via wat extra lessen ten minste een ietsiepietsie te sleutelen aan zijn praktische kennis van de belangrijkste taal van zijn land.
Overigens moeten wij Vlamingen niet te hoog van de toren blazen. Herman Van Rompuy mag dan veel vlotter Frans spreken dan di Rupo Nederlands, zijn uitspraak is ook niet bepaald mooi...
Mijn stad organiseert elk jaar een grootscheepse quiz, op zoek naar de slimste straat. In principe mag elke straat een ploeg van 4 à 6 vertegenwoordigers afvaardigen, maar de interesse blijft meestal beperkt tot een 20-tal straten. Nu heb een hekel aan alles wat maar enigszins ruikt naar quizzen, maar twee dagen vóór de jongste uitgave van de slimste straat belde een straatgenoot aan mijn deur: hij was wanhopig op zoek naar een vierde man om samen met hem en nog twee vrienden een ploeg te vormen. Ik antwoordde dat ik totaal geen zin had en dat ik trouwens te dom was voor een quiz. Dat laatste vond hij helemaal geen bezwaar (sic!): ik moest er alleen maar bij zijn om het vereiste aantal te bereiken; de drie anderen zouden wel zorgen voor de juiste antwoorden. Ik bleef de boot afhouden maar meneer gaf niet toe (hij drukte nog net geen pistool tegen mijn slaap ). Kortom, ik verloor het gevecht en zo zat ik twee dagen later als vierde keus aan een tafeltje, met als enige verdienste dat ik . er zat! (slechts één keer wist ik als enige het antwoord op een vraag) En geloof het of niet: ondanks (en dus niet dankzij !) mijn deelname kwamen wij ten slotte als winnende straat uit de bus!! Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik eigenlijk geen spijt heb van mijn deelname, pardon: aanwezigheid: ik was aangenaam verrast door de perfectie van deze quiz, zowel inhoudelijk (de vragen) als organisatorisch. Uit alles bleek dat de initiatiefnemers flink wat ervaring hadden met dit soort evenementen. Ik heb dit ook gezegd tegen de man die mij had aangeworven: luister, ik had het niet graag willen missen, het was interessant, maar kom het mij volgend jaar niet opnieuw vragen, want één keer vind ik genoeg!
TOE(kom)MAATJE. Enkele dagen later was ik jarig, vierde dat discreet in familiekring, zonder veel ruchtbaarheid. Ik was dan ook verbaasd toen vrienden van onze tafeltennisclub mij proficiat wensten. Ik vroeg hen: hoe wisten jullie dat ik verjaarde? antwoord: oh, dat wisten we niet; onze felicitatie sloeg op je overwinning in De Slimste Straat, de foto van je ploeg staat in de krant!!
Op 23 november 1931 (vandaag dus precies 80 jaar geleden) beviel een 26-jarige jonge vrouw van een zoon. Het was geen makkelijke gebeurtenis: het kind had er immers voor gekozen om tegen het einde van de zwangerschap dwars te gaan liggen (letterlijk en figuurlijk) maar bleek gelukkig tot een compromis bereid door zich kort voor de geboorte een beetje te draaien zodat hij via een zgn stuitligging ter wereld kwam. Anders gezegd: hij liet eerst zijn achterste zien De boreling van toen is inmiddels vader en grootvader, geliefd bij zijn kinderen en kleinkinderen, die hem zijn kuren graag vergeven. Want hij komt er eerlijk voor uit (soms toch ) dat hij zich na 80 jaar nog steeds regelmatig als een dwarsligger gedraagt, als een echte Kommaneuker zegmaar .
Al jaren leidt het BIVV de aandacht van automobilisten af van het verkeer naar lange en vaak raadselachtige boodschappen op levensgrote borden langs de snelwegen. De nieuwste BIVV-"vondst" is zijn campagne Go For Zero: vrienden kunnen elkaar dood verklaren via een vals krantenartikel op Facebook, wat al tot tragische misverstanden heeft geleid. Na massale protesten tegen deze schaamteloze actie heeft het BIVV nu in kleine lettertjes gepreciseerd dat het om fictie gaat Wanneer zal dit Belgisch Instituut voor VerkeersVeiligheid (!)eindelijk eens verplicht worden zich te beperken tot zijn eigenlijke opdracht en geen gevaarlijke zijpaden meer te bewandelen.
Zoals aangekondigd in mijn vorige blog, heb ik de Taaltest in de Canvasuitzending van 18.11 gevolgd, in de hoop de taalkundige voetangels en schietgeweren te ontdekken. Het programma werd aangekondigd als een test op dt-fouten, maar bleek onverwachts ook andere taalfouten te bevatten. Bovendien kwam de test via een snel afrollende autocue in beeld, waardoor het praktisch onmogelijk was om de fouten ordentelijk te noteren. Daardoor raakte ik de kluts en mijn concentratie kwijt, maar wist toch nog met een 22-tal dt- en andere fouten te noteren. Ik hoop nu ook nog ergens de correcte tekst te vinden zodat ik mijn werkelijke score kan kennen. Terloops gezegd: ik vraag me af of de in het programma geïnterviewde taaldeskundige professor D. Sandra geen (weliswaar vaak gemaakte) taalfout maakte toen ik hem hoorde zeggen: laat ME zeggen dat . terwijl hij duidelijk bedoelde laat IK zeggen .
TOE(kom)MAATJE. Ik wil de volgende uitzending van de reeks (vrijdag 25.11 op Canvas) beslist niet missen; ik ben benieuwd!
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
