6 december vind ik een uitgelezen dag om de tekst te hernemen die ik twee jaar geleden schreef:
   Het is een hardnekkig misverstand dat Sinterklaas over Hulpsinten zou beschikken; het tegendeel is waar: van mijn moeder zaliger weet ik zeker dat iedere Sint die ik tegenkom de “enige echte” is. Elke twijfel die ik als kind opperde, ontzenuwde zij met keiharde bewijzen. Sint Nicolaas is een Heilige, en Heiligen kunnen alles. Zo kan de Heilige Man zich bv. zonder problemen tegelijkertijd op verschillende plaatsen en in verschillende outfits vertonen; ik heb dus nooit bij een “vervanger” op schoot gezeten: het was iedere keer de Heilige Man zelf, ook al zag ik Hem tezelfdertijd in een winkel aan de overkant met een ander kindje.
   Het was zoals bij God de Vader, God de Zoon en God de Heilige Geest, telkens nochtans dezelfde ene God, dus waarom dan niet één en dezelfde Sinterklaas, in de ene winkel met een bril en aan de overkant zonder bril? In zijn begeleidende briefjes bij de cadeautjes herkenden wij het karakteristieke handschrift van mama, maar dat was voor haar (en dus voor ons!) juist een bewijs temeer van ’s mans Veelzijdige Gaven: “Sinterklaas kan toch ook alles, zelfs mijn handschrift kan Hij nadoen!” 
   Het bericht in mijn Gazet, dat er “bijscholingscursussen voor hulpsinterklazen” bestaan, ontneemt dit kinderfeest een flinke brok romantiek en doet me met heimwee terugdenken aan mijn kinderjaren, toen mijn moeder helemaal geen hulpsinterklazen “nodig” had en wij elk jaar weer op de schoot van De Enige Echte Sint onze liedjes konden opdreunen. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />