WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
20-06-2007
'Jacques Tati' en Provence
(hiernaast: de -op maat uitgehouwen!- graven van Montmajour; zie ook het fotootje bij mijn vorige blog)
Jacques Tati en Provence
In mijn vorige blog had ik het over de driedaagse reünie, na 55 jaar!, van elf nog levende klasgenoten-met-partners, reünie die we vorige week hielden in de Provence (Zuid- Frankrijk).
Bij ons bezoek aan de eeuwenoude Abbaye de Montmajour (Arles) kreeg het opperhoofd van onze groep aan de kassa een strook met genummerde toegangsbiljetten, die hij onder ons individueel verdeelde. Elk biljet bevatte een afscheurstrookje met hetzelfde nummer als het biljet zelf. Althans: dat was de bedoeling, want plotseling riep iemand: Ik heb een ticket met nummer 38 maar met een strookje nr. 39.
Lichte paniek: ook bij de anderen bleken kaart en strookje telkens met één nummer te verschillen. Onze vertegenwoordiger had in zijn verstrooidheid (op onze leeftijd lopen sommige dingen niet steeds op wieltjes ) de hele reeks toegangskaartjes telkens op de verkeerde plaats afgescheurd. Dus volgde een kwartier van heen-en-weer-geroep, zo van: wie heeft nummer 25, ik heb 26!, en ik heb 37 en 36, enz. enz., waarbij bovendien meestal niet duidelijk was of die roepers nu eerst hun kaartnummer dan wel het controlenummer afriepen.
Kortom: een kwartier lang een complete chaos, die deed denken aan de film Monsieur Hulot en vacances van Jacques Tati. Intussen lagen we natuurlijk dubbel van het lachen (bij sommigen ging dat trouwens vanzelf: zij liepen al jààààren krom, maar dat terzijde).
Maar goed, uiteindelijk trokken we naar de ingang, ieder gewapend met toegangskaartje en (bijpassend!) controlestrookje. Maar wie schetst onze verbazing dat we zomaar binnen konden stappen zonder dat er ook maar iemand was om ons te controleren!! En dat na al die moeite die we gedaan hadden! En dus overwogen we om bij de receptie een controleur te EISEN; dat idee werd afgewezen maar we spraken af dat we niet zouden vertrekken zonder alle hoeken van de abdij doorzocht te hebben op zoek naar een kaartjesknipper. Enkelen van ons klommen zelfs tot de bovenste regionen van de ruïne (zie foto vorige blog) maar ook daar was geen controleur te bekennen.En als er ons geen feestelijk Provençaals avondmaal te wachten had gestaan, zouden we nu nog op jacht geweest zijn Of misschien hebben we de graven niet grondig genoeg onderzocht?
TOE(kom)MAATJE. Wielrennen wordt weer interessant: de kans om te winnen is immers opnieuw voor iedereen gelijk, nu wel vaststaat dat iedere wielrenner onder de dope zit:! (om misverstanden te voorkomen: deze zin is ironisch bedoeld; zolang doping niet grondig uit de wielrennerij is verdwenen, interesseert die sport mij geen barst)
(foto hiernaast: twee van mijn vroegere klasgenoten en mevrouw kommaneuker kijken na een klim van 125 treden neer op de tombes de Montmajour bij Arles in de Provence)
Ik ga terug naar juli 1952. Mijn laatste jaar middelbaar (retorica) op het Sint-Michielscollege in Brasschaat, geleid door de paters Norbertijnen van Averbode, zat er op; idem voor de overige klasgenoten. We zwermden uit over de verschillende windstreken van Vlaanderen en zouden elkaar misschien voor altijd uit het oog verloren zijn indien een viertal ondernemende vrienden van de klas geen initiatief hadden genomen om enkele jaren later een eerste reünie te organiseren. Het werd een geslaagd etentje in een taverne op de Antwerpse Frankrijklei en het initiatief werd nadien nog meerdere keren herhaald, zij het soms met enkele jaren ertussen en met de nodige afwisseling wat de formule betreft. Na zekere tijd werden ook de partners bij de reünie betrokken en ook dat bleek een goeie gok.
Tijdens een van onze bijeenkomsten eind jaren 90 groeide het idee om in 2002 (50 jaar na ons college-afscheid!) iets bijzonders te organiseren. Nu moet ik weer even terug naar 1952. Hoewel onze klas bij de paters van het college een nogal kwalijke reputatie genoot we gaven b.v. een verboden satirisch krantje uit waarin vooral de leraren het moesten ontgelden kwamen er tot ieders verbazing niet minder dan zeven priesterkandidaten uit voort, waarvan er uiteindelijk vijf ook effectief priester zijn geworden! Een gelukkig toeval wilde dat een van de vier oorspronkelijke initiatiefnemers sinds 1992 abt was van een (Norbertijner-!)abdij in Frigolet (bij Avignon in de Provence) en op zijn voorstel besloten we om ons gouden jubileum in 2002 aldaar te vieren (naast de abdij ligt een hotel met een uitstekende accommodatie); dankzij het creatief organisatietalent van ons kwartet werd het een geslaagd driedaags verblijf, rijkelijk gevuld met diverse wandel-, culturele en gastronomische activiteiten.
Die jubileum-reünie werd zon succes dat afgesproken werd om ook in 2007 weer voor enkele dagen naar Frigolet te trekken. En zo beleefden we vorige week opnieuw drie warme, zonnige dagen in het Franse Zuiden met diverse mooie en interessante activiteiten. Iemand noemde onze groep gemakshalve de Frigoleters (met de nadruk op eters, want wie belang hechtte aan de culinaire component, kwam ruimschoots aan zijn trekken)
Helaas is het aantal deelnemers in 55 jaar onvermijdelijk wat geslonken: zo moesten we b.v. nog maar enkele weken geleden voor de achtste keer afscheid nemen van een klasgenoot van toen. Dat er van de nog levende vrienden toch nog elf (plus hun evt. partners) aan deze korte vakantie konden deelnemen, mag gelet op de afstand en andere persoonlijke situaties toch een succes genoemd worden.
Misschien kom ik in de volgende komma(s) nog terug op enkele details en plezante anekdotes (Jacques Tati was soms niet ver af ) die deze driedaagse reis een extra dimensie gaven.
TOE(kom)MAATJE. Uit een In Memoriam in Gazet van Antwerpen van gisteren 16.6, gewijd aan een ex-brandweercommandant: een hersentumor velde deze pompier in hart en nieren De man mag dan nog zo begaan zijn geweest met zijn job, ik zou de zin toch anders geschreven hebben; nu paste hij in het genre van eindelijk had zij haar chronische hoofdpijn onder de knie
Tweeling-dilemma. De kranten: een moeder eist van de vader alimentatie voor hun kind (aldus een bericht in mijn krant). Probleem: wie is de vader? Gelet op het DNA-profiel van het kind zijn er ondubbelzinnig twee mogelijke kandidaten, die echter de schuld op elkaar afschuiven en ze hebben daarvoor ijzersterke argumenten. De eeneiige tweelingbroers (met identiek DNA) erkennen beiden hun betrekkingen met de moeder. Het enige onderscheid tussen beiden zijn hun vingerafdrukken maar die brengen uiteraard geen duidelijkheid. En de broers zelf weten natuurlijk ook niet wie van de twee de vader is! Elk van hen kan dus te goeder trouw het vaderschap blijven ontkennen. Zolang dus geen van beiden bereid is de schuld op zich te nemen, staat de moeder machteloos in haar gevecht om alimentatie. Als leek zou je nog denken: laat de bevoegde rechter elk van de twee veroordelen tot de helft, maar dat is juridisch ondenkbaar want een van de twee is met zekerheid onschuldig. Tijdens een van de vele bezoekjes van onze eigen eeneiige tweelingkleindochters (14 jaar, foto) hadden we het met hen over bovenstaand dilemma. Het was opvallend hoe spontaan en ontspannen het gesprek verliep. Zon onderwerp tussen opa/oma en hun kleindochters zou vroeger ondenkbaar geweest zijn. Ik moest ook ineens denken aan een passage uit het boek De Eeuw van mijn Vader, dat ik momenteel aan het lezen ben en waarin auteur Geert Mak beschrijft hoe een gereformeerde arts in het jaar stillekes de huwelijksdaad omschreef als het mannelijk orgaan om het zaad naar buiten te brengen in verbinding stellen met het vrouwelijk bestanddeel !!Mak zegt dat seksualiteit in bepaalde kringen zover werd weggestopt dat er zelfs geen gebruikstaal voor bestond. (Inderdaad, het woord neuken is pas later ontstaan, komma)
TOE(kom)MAATJE.Bij dit ongeval vielen er geen doden , gelukkig wel enkele zwaargewonden (aldus een bericht, zoals het klonk uit de mond van een niet al te snuggere VRT-radiojournalist; de komma in die zin zal wel achter en niet vóór gelukkig gestaan hebben: geen doden gelukkig , wel )
(hiernaast: oma bij een van haar computercreaties) Ik heb altijd een hekel gehad aan alles wat met ongezonde sensatie te maken heeft.Toen de Nederlandse TV-zender BNN met veel bombarie aankondigde dat een doodzieke patiënte onder het oog van de cameras haar nier zou verloten (want daar kwam het op neer) onder drie kandidaat-ontvangers, vond ik dat zoals velen, gelukkig! een walgelijk idee. Onze eigen zoon heeft zelf een half jaar moeten wachten tot knappe specialisten na uitgebreide testen eindelijk een donor hadden gevonden om hem een nieuw hoornvlies te bezorgen; ik kan dus met enig recht stellen dat het spelen met vitale menselijke organen niet thuis hoort in een TV-show. Kortom: ik heb dus uiteraard niet gekeken naar dit sensatie-programma.
s Anderendaags ben ik echter bijgedraaid, toen ik de ware bedoelingen vernam van het spektakel, dat bijna volledig nep, fake, vals was: het enige echte was, dat de drie kandidaat-ontvangers weliswaar echte nierpatiënten waren maar voor de rest hadden zij bewust aan het complot meegewerkt. De donor was geen donor maar een actrice die deed alsof.De bedoeling van de programmamakers was: de kijkers wakker schudden voor het grote probleem van het donorentekort, en dat doel werd in eerste instantie alvast bereikt: nog vóórdat het nepkarakter van de show werd onthuld, hadden zich duizenden kandidaat-donoren gemeld. Bravo dus voor BNN!!
Maar wat ik in deze hele zaak zo jammer vind, is het feit dat er een amusementsshow voor nodig is om een breed en op sensatie belust publiek te lokken voor een op zichzelf prachtig en nobel doel. Anders gezegd: SOMS heiligt het (goede) doel de (slechte) middelen.
TOE(kom)MAATJE. Zoals iedere andere Belg die niet uitdrukkelijk weigert, ben ik zelf ook bewust kandidaat-donor, al was het maar uit respect voor die anonieme donor met wiens hoornvlies onze zoon nu al jaren rondloopt. Al twijfel ik eraan of ze ooit nog iets kunnen doen met mijn organen: ik vrees dat de houdbaarheidsdatum van mijn wisselstukken allang voorbij is
(hiernaast tante germaine, getekend op computer, naar een oude foto uit het familie-album)
Volgens sommigen kan ik af en toe wel eens een leuk stukje schrijven. Ik hoop maar dat het waar is, want buiten dat eventuele schrijftalent (?) heb ik maar weinig andere (of geen?) kwaliteiten.
Laat mij geen spijker in een muur slaan want dan is de muur om zeep. Een deksel van een pot losmaken, het mislukt gegarandeerd: ofwel trek ik terwijl ik had moeten draaien, ofwel draai ik in plaats van te trekken. Ik kan nog steeds niet zonder hulp de elektrische piano van mijn salon-orkestje aan- of loskoppelen, hoewel ik er al vijfentwintig jaar op speel.
Klusjes uitvoeren bij mijn kinderen?, forget it: als ik het nog maar suggereer (wat ik dus al jaren niet meer doe), krijg ik steevast als bezwerend antwoord: A.u.b. pa, blijf er af!. Ik heb uren lang geprobeerd mijn huisthermostaat naar zomerregime om te schakelen; volgens de handleiding is dat een fluitje van een cent, jawadde, niet voor kommaneuker dus: het ding is nu compleet tilt geslagen en mijn alles kunnende en wetende schoonzoon zal ons moeten depanneren.
Vraag me niet om een ei te bakken: het ei breken op de rand van de pan zal nog wel gaan, maar veel kans dat ik de inhoud naast i.p.v. in de pan laat vallen (echt al eens gebeurd!). Ik zou mijn blogs nooit hebben kunnen schrijven als mijn zoon (IJzerwinkel) niet had gezorgd voor de passende infrastructuur.
Enfin, ik kan zo nog wel een tijdje voortgaan.Kortom, als er ooit een prijs voor de grootste kluns wordt uitgeloofd, dan zal ik heel beslist mijn kandidatuur stellen. Alleen acht ik mijn kans op succes erg klein: niet omdat ik geen kluns zou zijn (het tegendeel is wel duidelijk) maar omdat ik er zeker van ben dat ik het aanmeldingsformulier wel verkeerd zal invullen waardoor mijn kandidatuur ongeldig wordt
TOE(kom)MAATJE (gepikt uit: Taalpost): De 15-jarige Nikki Allers uit Haelen heeft de prijs gewonnen voor het beste smoes-sms'je: "B&iw! srry dak 2L8 b&: b& mt mn nwe gbrde trui Rgns 8ter blyvn Hkn: mst ds 1st nr Oma, om 'm te ltn mkn!" Bron: Stichting 4 D Nwe Taal, http://nieuwsbrief.taalpost.nl/r/tp.plx?1998-670 (kan iemand mij zeggen wat dat jw! betekent?, de rest heb ik met enige moeite kunnen ontcijferen; kommaneuker)
Hiernaast: dezelfde tweeling als in vorige blog, maar dan zon 13 jaar later, tijdens een kei coole verkleedpartij
Dankzij mijn zuinig surfgedrag betaalde ik voor mijn Internet-verbindingen (ADSL Time-formule) niet meer dan zon 6 à 10 euro per maand. Maar sinds mijn dierbare wederhelft de geneugten van het Internet heeft ontdekt, vrees ik het ergste voor mijn volgende factuur Zij correspondeert met de (klein)kinderen dat de stukken er af vliegen en begint nu ook al te surfen. Als ik denkend aan mijn portemonnee - haar heel voorzichtig en discreet probeer te bewegen tot een zekere matiging, krijg ik de wind van voren: och, jij kommaneuker!!
Maar ik blijf toch maar in de buurt als ze on line is, en dat werkt dan weer op haar zenuwen. Anderzijds is ze dan wel weer zo lief en sportief om op te biechten dat ze soms van mijn afwezigheid profiteert om er nog eens in alle rust in te vliegen (zie voetnoot *), daarin nota bene aangemoedigd door onze jongste zoon! Zo was die enkele dagen geleden even bij ons; ik moest weg en had nog maar net mijn hielen gelicht of hij zei: Allez kom, ma (! ), pa is er nu toch niet, ga nog eens on line! enz. enz.
Om kort te gaan: ik vrees dat ik toch eens bij Belgacom moet informeren naar een ander abonnement, dat beter aangepast is aan onze toegenomen behoeften.
(*) ze kon het trouwens moeilijk verbergen, de schat: ik zag een aantal uitgeprinte info-bladzijden liggen over de Elisabethwedstrijd en hoefde niet lang na te denken om te weten hoe lang de schuldige daarvoor on line bezig geweest was.
TOE(kom)MAATJE. Kardinaal Van Roey zaliger stond er om bekend dat hij bij het spreken nogal eens letters verwisselde; toen hij tijdens een etentje geen bordje had gekregen om de schillen van zijn appel op te leggen, vroeg hij aan zijn buurvrouw: mag ik mijn billen op uw schortje leggen? Maar mijn Chris lijdt aan hetzelfde (soms grappige) euvel; tijdens een gesprek over huidziekten had ze het over de gevaren van te lang in de zon te zitten: ze wou zeggen dat je daar een melanoom van kan krijgen maar ze zei melomaan (en das natuurlijk héél wat anders!)
(Hiernaast: een van de vele hobbys van oma: haar kleinkinderen schminken)
Een moeder vergat haar 5 maanden oude baby af te zetten bij de onthaalmoeder. Het kind bleef de hele dag achter in de bloedhete, gesloten auto van zijn mama en overleefde deze beproeving niet: het jongetje stierf na amper enkele uren aan oververhitting en uitdroging. Toen ik dit bericht vrijdag hoorde, was mijn eerste reactie: hoe is het in godsnaam mogelijk dat je zoiets kunt vergeten. Maar in de krant van gisteren las ik meer bijzonderheden over het drama, waardoor ik plotseling een veel genuanceerder beeld kreeg van het gedrag van deze ontaarde moeder. Zij leed onder een postnatale depressie en nam medicijnen. Goed mogelijk dus dat door de stress van het dagelijks ritueel (andere kinderen naar school brengen, baby afzetten enz.) ergens in haar hersenen een cruciaal schakeltje (baby afzetten) ontbrak, waardoor zij zich pas s avonds bewust werd van haar tragische vergetelheid, die haar ongetwijfeld voor de rest van haar leven zal blijven achtervolgen. Uiteraard zal het gerecht de zaak grondig onderzoeken, maar het zal mij niet verwonderen en eigenlijk hoop ik het dat de moeder van elke blaam gezuiverd wordt en de zaak geklasseerd zal worden als een tragisch ongeval.
Ik heb nog een tweede reden, uit mijn eigen achtergrond nota bene, om begrip en zelfs mededogen te hebben met die vergeetachtige moeder. Jaren geleden op een maandagmorgen bracht ik mijn schoonmoeder, die de weekends vaak bij ons doorbracht, met mijn wagen terug naar haar home in Antwerpen (daarvoor moest ik enigszins afwijken van mijn gewone route naar mijn werk. Ik hield zielsveel van mijn schoonmama en ik denk ook vice versa, zonder dat we daarvoor veel woorden nodig hadden; ook letterlijk viel ze niet erg op: ze was erg klein van stuk en zat daarom liever op de achterbank (onzichtbaar in mijn achteruitkijkspiegel). Om een lang verhaal kort te maken: ik was haar compleet vergeten en al bijna op mijn werk aangekomen, toen ik achter mij plotseling een stemmetje hoorde ze was van huis uit Franstalig - : tu prends un autre chemin, hein? Ik schrok me een bult (dacht immers dat ik alleen in de wagen zat) maar heb haar uiteraard alsnog op haar bestemming afgeleverd. Het voorval was dus niet meer dan een grappig incidentje (ik geloof dat ik er al eens een blogje aan heb gewijd) maar als dat braaf bonne-maman-ke niks gezegd had, had ze misschien de rest van de dag in mijn wagen opgesloten gezeten; ik moet er niet aan denken.
Kortom: ik zou wel heel slecht geplaatst zijn om die vergeetachtige moeder iets te verwijten
TOE(kom)MAATJE. Wetenschappers hebben aangetoond dat gewelddadige computerspelletjes agressiviteit in de hand werken. Andere wetenschappers hebben aangetoond dat gewelddadige computerspelletjes geen agressiviteit in de hand werken. LEVE DE WETENSCHAP!!
Hiernaast een foto uit onze jubileum-agenda (zie mijn blog 19.5) van onze tweeling Liesbeth en Sarah.
Toen Liesbeth (intussen 14 jr.) ons vanmiddag een van haar vele onaangekondigde bezoekjes bracht (opa en oma, doen we nog eens samen een tafelspelletje?) waren we juist de vandaag in Gazet Van Antwerpen verschenen laatste fotoreeks over De Meir in Beeld aan het bekijken. Een van die fotos toont een fel gehavende Boerentoren nadat een Duitse V1-bom op 6 januari 1945 een kantoor van Wirtz op de vierde verdieping van de Toren had vernield. We zeiden Liesbeth dat in de nadagen van de Tweede Wereldoorlog door die dood en vernieling zaaiende V-1 s in Antwerpen duizenden doden en gewonden gevallen zijn. Ze keek alsof ze het in Keulen hoorde donderen: Een V-1, wat is dat?
We gaven uitleg maar eerst waren we wat verwonderd en eigenlijk wat ontgoocheld over haar onwetendheid, maar Liesbeth zei dat W.O.II pas later in de geschiedenislessen aan bod zou komen. Dan realiseerden we ons dat die periode, die we zelf als kind nog vrij bewust hebben meegemaakt, voor de huidige generatie kleinkinderen letterlijk en emotioneel verleden tijd is. Het is in elk geval te hopen dat zij ooit zullen beseffen hoe verschrikkelijk die oorlog is geweest, zoals onze huidige seniorengeneratie op haar beurt geleerd heeft hoe moordend de Groote (loopgraven)Oorlog van 14-18 was, ook al hebben we die niet zelf meegemaakt.
TOE(kom)MAATJE Julie (oudere zus van Liesbeth/Sarah) was onlangs jarig en dankte voor onze gift in speciën: Opa, die centen komen goed van pas want ik wil een naaipot kopen!. Ik zei: das fijn, lieverd!, hoewel ik in de verste verte niet begreep wat een naaipot wel zou kunnen zijn, temeer omdat ik mijn kleindochter nog nooit iets had zien doen dat ook maar iets te maken zou kunnen hebben met naaien of andere textielbewerkende bezigheden. Maar toen ze zei dat ze met een naaipot een massa liedjes zou kunnen opnemen en zelfs fotos maken, viel mijn dinges: het ging over een i-pod, maar ja, op zijn Engels uitgesproken klinkt dat exact hetzelfde als een naaipot. Is dat nou de generatiekloof?...
Ons gouden feest. Na de eerder banale viering op onze 50ste trouwdag zelf (zie blog 7.5) had het echte familiefeest plaats op zondag 13.5. Behalve onze kinderen en partners en de kleinkinderen waren ook mijn drie zussen met partners rond 14 uur op post in het gezellig zaaltje van ons parochiecentrum, dat sfeervol was aangekleed door onze kinderen, die ook hadden gezorgd (op onze kosten ) voor de natjes en de droogjes. Het enige waar wij zelf voor mochten zorgen, was het bestellen van een traiteur voor s avonds. Toen ik in de voorafgaande dagen voorzichtig probeerde te informeren of de kinderen aan alles hadden gedacht, kreeg ik liefdevol maar kordaat als antwoord: Pa, bemoei u er niet mee! en dat stelde me gerust. En inderdaad, ze hadden alles perfect georganiseerd, inclusief de nodige animatie, zoals een swingend lied met 10 strofen waarin onze hobbys en hebbelijkheden uitgebreid werden bezongen. Een van die strofen zinspeelde op mijn (volgens mijn kinderen verkeerde ) keuze voor een zgn. goedkope 2 uur-ADSL-Time Internetverbinding en Chris droom van een eigen blog voor haar computertekeningen:
Onze oma wil zelf haar blog maar na 2 uur internet dan wil ze nog want ze tekent er op los dus is ons vader dik de KLOS!!
Mijn zussen wilden niet achterblijven en flansten ter plekke ook een lied in mekaar en ook onze kunstzinnige kleinkinderen deden hun duit in het zakje. De sfeer bleef de hele middag zo supergezellig, dat de 2 schepenen die ons namens het stadsbestuur de gebruikelijke ets voor jubilerende koppels kwamen overhandigen, zich duidelijk op hun gemak voelden en meer dan een uur bleven plakken! Ze lazen ook nog een (standaard)felicitatie voor van de koning (ook dat schijnt erbij te horen); ik heb de vorst nog willen bellen om te bedanken, maar hij had zijn nummer niet vermeld
En dan de cadeaus waarmee we werden overladen. 2 kaarten voor het Cirque du Soleil, een mooi ingelijste en geïllustreerde versie van het voormelde 10-strofengedicht, een hotelbon voor een nachtje met ontbijt (keuze uit 43 interessante locaties in 5 landen), een prachtig boek, tekeningen van de kleinkinderen, en een professioneel ingebonden agenda-2008 met tal van fotos uit ons familiealbum. Die agenda bevat (zoals vaak gebruikelijk) op de eerste blz. enkele belangrijke personalia, voor als de eigenaar(s) iets zou overkomen; die gegevens waren al ingevuld, lees maar mee (enkele vertrouwelijke identiteitsgegevens heb ik weggelaten):
Naam: opa en oma xxxxxxxxxxxxx Adres:xxxxxxxxxxxxxxx Telefoon: dat kan nog wel : xxxxxxxxxxxxxx GSM: dat heeft niet veel zin onze pa heeft die toch nooit bij Fax: een watte???? doe ons pa da nie aan E-mail: daar loopt ons vader ook al nie mee te koop Bloedgroep: de goedkoopste? Medicatie: opa: een graanjeneverkeoma: nen nescafé Allergieën: elkaars niesbuien Andere: te fit voor hun leeftijd: dringende ontkalking nodig Wie contacteren in noodgevallen: een goei verzekering als ons moeder weer in t buitenland zit! - Telefoon / GSM: xxxxxxxx of dichtstbijzijnde uitvaartmaatschappij
TOE(kom)MAATJE.Volgens de christelijke Bijbel is 666 het Getal van het Beest. Vandaar dat sommige mensen voor dat getal een panische angst hebben; die angst noemt men (even diep ademen!) een hexakosioihexekontahexafobie. (ik heb het woord gekopieerd/geplakt uit Taalpost, dus schiet niet op deze pianist wegens evt. spelfouten )
In een van mijn eerstvolgende blogs krijgt u een kijkje in mijn dagboekverslag over de gedenkwaardige viering (vorige zondag) van ons gouden huwelijksjubileum. Op de foto hiernaast alvast een voorproefje: temidden van haar eigen kunstwerkjes aan de wanden van ons parochiale cafetaria geniet Chris met volle teugen van het gitaarspel van een van onze kunstzinnige kleinkinderen.
En nu het onderwerp van vandaag: van lijden naar tetten. Een spelletje tafeltennis op onze clubavond van gisteren leidde na afloop van de partij tot de niet bepaald originele opmerking dat als een van beide partijen leidt, de andere ipso facto lijdt. Iemand had over dat laatste woord een spellingkundig probleem, dat hij voorlegde aan (wat dacht u?! ) Kommaneuker. Is de term nu lange ij, gestipte ij of nog wat anders? Ik vind zoiets totaal onbelangrijk en vroeg me af wie nu eigenlijk die bijnaam Kommaneuker het meest verdiende, de vragensteller of ik.
We vervolgden het gesprek in het clubcafetaria met een pint in de hand en zo daalde het peil van de discussie letterlijk tot op toogniveau, waarbij de oorspronkelijke vraag allang niet meer van belang was. Steeds meer andere ij-woorden werden zonder duidelijke bedoeling in de groep gegooid zoals tijd, bijwijlen enz. enz. En ook: Op tijd, in onze regio zegt men ook wel In tijds, soms uitgesproken als In Tets.
Let nu goed op. Als gevolg van het hoogstaande intellectueel niveau van onze linguïstische studie waren we nu dus aanbeland bij het woord Tets. Was dat nu een meervoud van Tet, anders gezegd: als Bij tijds ook In Tijds of In Tets kan zijn, en Tets het meervoud van Tet is, naast Tetten, dan kan je dus voortaan in plaats van Op Tijd net zo goed zeggen: In Tetten. Jongens jongens jongens, wat een mens al niet moet doen om een blogje te kunnen vullen.
TOE(kom)MAATJE. Oeps, foutje! In mijn parochiekerk hangt sinds pakweg 40 jaareen glasraam waarop Johannes Christus doopt. Het was me al eens eerder opgevallen dat hij dat doet met zijn linkerhand; niks aan de hand natuurlijk, de apostelen waren nu eenmaal nogal linkse rakkers, dus so what. Maar toen ik onlangs het kunstwerk van wat dichterbij bekeek, zag ik de bekende letters I.H.S. in spiegelbeeld! Kortom: het glasraam was destijds gewoon binnenstebuiten gemonteerd zonder dat ook maar iemand het had opgemerkt. Ik zal maar niet vragen om de fout te herstellen: voor we het weten hangen ze het ondersteboven en duurt het weer 40 jaar voordat een of andere kommaneuker het opmerkt.
Chris en ik hebben (gelukkig) heel wat gelijklopende belangstellingen en hobbys maar (gelukkig!) ook een paar gebieden die we verschillend euh benaderen. Een daarvan is het (niet) bewaren van spullen die we al een tijd niet meer gebruiken. Ik heb de neiging om niet (meer) gebruikte zaken te bewaren: je kan nooit weten Chris is daar radicaal tegen: haar principe is: wat je niet meer gebruikt, geef het weg aan iemand die er nog wel iets mee kan doen, of geef het anders mee met de vuilnisman maar laat het geen jaren liggen totdat je niet eens meer weet dat je het nog hebt. En vermits ce que femme veut, Dieu veut, trekken we af en toe met een stel plastic zakken, gevuld met nog goed draagbare kleding, naar de plaatselijke kringloopwinkel, waar men ze dankbaar aanneemt.
Sinds enkele weken zit die winkelin een ruimer pand, met alle comfort van dien, inclusief een ruime keuze van de meest uiteenlopende artikelen. Omdat we beidenliefhebber zijn van boeken over kunst, cultuur en natuur, viel ons oog op een afdeling boeken en meer bepaald een prachtig geïllustreerd Artis-Historiaboek over het Himalaya-gebied, waar Chris twee keer een exploratietocht heeft meegemaakt; heel wat fotos riepen bij haar herinneringen wakker. Lang hoefde ze niet na te denken. Het boek was in prima staat en zoals alle boeken van de afdeling (inclusief hele nog ingepakte encyclopedieën!) stond het boek te koop voor 0,10 per cm.dikte. Aan de kassa werd de dikte van de Himalaya nog eens naar beneden afgerond en zo betaalden we 0,20 voor een prachtig boek met 80 fotos.Omdat we bijna beschaamd waren om het daarbij te laten, kocht Chris ook nog een hippe bloes (het had een andere naam maar daar ken ik niks van) en zo gingen we buiten na de totale som van 1,70 neergeteld te hebben.
TOE(kom)MAATJE. Het zal zeker dertig of veertig jaar geleden zijn dat ik geamuseerd stond te kijken naar de aanduidingen op enkele muziekstandaards in de orkestklas van onze plaatselijke muziekschool, met de hand geschilderd door een brave maar niet erg deskundige ziel: Celo (die pupiter zal wel voor de cello bedoeld geweest zijn), KlarEnet (!!) en Tromet; die laatste vermelding was echter verbeterd door een andere expert: de M was doorgehaald en vervangen door een P, wat het eindresultaat bracht op Tropet!!Maar nu het vervolg van het verhaal: die oude (letterlijk ijzersterke maar loodzware) lessenaars zijn allang uit de muziekschool verdwenen maar blijkbaar nooit op het stort geraakt: wie schetst mijn verbazing toen ik ze gisteren opnieuw tegenkwam in een klas van de Vrije (muziek)Ateliers van Sint-Niklaas: na zoveel jaren stonden Celo, Klarenet en Tromet/Tropet nog steeds broederlijk naast elkaar!
Hiernaast een van onze trouwfotos: Chris in een zelfgemaakte trouwjurk, ik in een euh zelfgehuurd kostuum. Inderdaad: op 7 mei 1957, vandaag dus precies 50 jaar geleden, stapten wij in Ekeren in het huwelijksbootje en ik durf oprecht te zeggen dat ik nog steeds verliefd ben op dezelfde vrouw (ik hoop wel dat ze daar nooit achter komt want dan zwaait er wat!, grapje ) Omdat een maandag nu niet echt een dag is om uitbundig te feesten, hebben we met onze familieleden een meer geschikte dag afgesproken, en van vandaag een gewone dag willen maken. Dat is niet helemaal gelukt, want we mochten toch enkele lijfelijke, telefonische en schriftelijke felicitaties in ontvangst nemen. Een originele (?) wens die regelmatig terugkwam: Nog 50 erbij hé! Mens, bespaar me dat: dan zouden we ons moeten laten invriezen en das me veel te koud! Maar voor de rest was deze maandag er een zoals al onze maandagen. Vanmiddag zijn we dus gewoon gaan tafeltennissen. Hoewel gewoon toch ook weer niet helemaal klopt: om onze 50ste trouwdag toch een klein beetje luister bij te zetten trakteerden we na afloop de twintig overige aanwezige clubleden op een tournée générale, terwijl intussen het album met onze trouwfotos circuleerde zodat de nieuwsgierigen konden zien hoeveel jonger we toen waren (of beter: hoe veel ouder we nu zijn ). En natuurlijk lag het (al dan niet oprecht gemeende) commentaar voor de hand: amai, wat waren jullie een schoon koppel. Het toeval wil dat we precies tien jaar geleden, op 7.5.1997 dus, in diezelfde pingpongzaal ons 40-jarig huwelijk op een al even (on)gewone manier vierden, nl. met het opkuisen van de zaal (daarvoor zaten we toen in een soort beurtrol van vrijwilligers; tegenwoordig gebeurt het door een professionele kuisploeg).
TOE(kom)MAATJE. Men neme vier niet al te snuggere koppels, een dozijn vrijgezelle dames in verregaande staat van ontkleding, en evenveel mannelijke singles in zwembroek. Voeg een paar liter alcohol toe, goed mixen, et voilà: Temptation Island is klaar. (Ik wou dat ik ook zo kon schrijven als cursiefjesschrijver Tom De Smet in GVA van 7 mei 2007)
Op 4 mei 1993 beviel onze dochter van een gezonde ééneiige tweeling; de meiden werden vrijdag dus veertien jaar, al zou je dat niet zeggen (zie foto hiernaast). Zoals het een echte tweeling betaamt, lijken ze vanaf hun geboorte erg op elkaar. Zelfs mama Ann moest op de polsbandjes kijken om te weten wie wie was. Maar reeds op dag 2 maakte Liesbeth het verschil door zich een flinke krab op haar voorhoofdje toe te dienen. Oef, probleem opgelost: mét krab = Liesbeth, zonder krab = Sarah. Maar die truc hield niet lang stand: de zusterlijke solidariteit ging zó ver dat weer een dag later ook Sarah zich verminkte met een bijna identieke krab op dezelfde plaats!
Na 14 jaar is er van die beschadigingen niks meer te zien en moeten we ons met andere criteria behelpen om de verschillen te zien. Zo proberen de twee sinds enige tijd beter op hun lijn te letten en dat lukt bij de een beter dan bij de ander. Sarah houdt het nogal goed vol en weegt enkele kilos minder dan Liesbeth; maar een tijdje geleden was het precies omgekeerd. Enfin, ik weet het ook niet meer, voor opa wordt het echt te moeilijk om bij te houden.
Een ander (eigenaardig) kenmerk dat de twee van elkaar onderscheidt, is hun verschillende uitspraak van de letter r: bij de een is dat een zgn. huig-r, de ander spreekt met een tong-r. Ik vind dit wel een boeiend aspect want van een ééneiige meerling zou je op dat terrein geen verschil verwachten. Overigens heb je ook aan dat verschil niet veel zolang ze hun mond niet open doen . Ook qua hobbys zijn er wel enkele opvallende verschillen; zo is Liesbeth een enthousiast lid van onze tafeltennisclub, terwijl haar zus niks voelt voor pingpong.
Om een lang verhaal kort te maken: vaak is gewoon gokken nog het verstandigst. En als mijn gok verkeerd is, lig ik daar niet (meer) van wakker: zelfs onze schoonzoon vergist zich nog af en toe in de identiteit van zijn dochters.
TOE(kom)MAATJE. Schudden met de wereld voor gebruik. Precies zo staat het op het fles-etiket van een der fruitsapsmaken van wereldwinkel OXFAM. Eerst dacht ik dat die 3 cursieve woorden er per vergissing ingeslopen en onopgemerkt gebleven waren. Maar toen ik de naam van het fruitsap zag staan: WORLDSHAKE, viel mijn dinges. Of toch weer niet, want Franstaligen hoeven dan weer niet met de wereld te schudden: zij moeten alleen maar secouer avant usage
Als hooikoortslijder heb ik alvast één van de oorzaken vrij goed onder controle, via een eenvoudige en gezonde truc. Als ik tijdens het hoogseizoen een verdachte plek nader (een hooikoortslijder heeft daar meestal een goeie euh neus voor) dan pak ik direct mijn zakdoek en hou die als een filter voor neus en mond tot ik die vervelende zone voorbij ben. Je blijft normaal kunnen ademen maar stuifmeel, pollen e.d. worden grotendeels tegengehouden. Natuurlijk een beetje lastig maar ik heb het er verdomd graag voor over.
Een van de meest sportieve leden van onze tafeltennisclub, een sympathieke zeer eenvoudige jongen van in de twintig, kwam ons zo fier als een gieter vertellen dat hij had meegelopen voor de Antwerp Ten Miles. We feliciteerden hem en daar zou het bij gebleven zijn als hij ons niet toevallig zijn tijd had gezegd. Daardoor konden we André (niet zijn echte naam) in de krant van de volgende dag gemakkelijk terugvinden tussen de duizenden deelnemers, gerangschikt volgens hun tijden. We bewaarden de krant en gaven hem die bij onze eerstvolgende ontmoeting op de club. Hij was zo gelukkig als een kind en dankbaar om onze geste. Het zou me niet verbazen als die bladzijde uit de krant intussen boven zijn bed hangt.
Schrijver Tom Lanoye(op de Hollandse radio had een nieuwslezer het over Tom Lanooje, maar dat terzijde) heeft een Antwerps eredoctoraat gekregen. Volgens GVA veegde hij in zijn omstreden dankwoord de vloer aan met sommige gevestigde waarden in de academische wereld. Toms originaliteit verbaast me niks. Ik herinner me dat hij in zijn collegetijd als klasgenoot en vriendje van mijn oudste zoon bij ons thuis eens wafels kwam eten en niks leuker vond dan de bloemsuiker in het rond te blazen
TOE(kom)MAATJE. Ik heb in een van mijn blogs ooit de draak gestoken met de krampachtige pogingen van sommige mensen om mensen met een handicap vooral geen gehandicapten meer te noemen: eerst waren het mindervaliden, dan werden het andersvaliden, in Zuid-Afrika spreekt men zelfs van mensen met een bijzondere uitdaging (!). De laatste nieuwe vondst (in elk geval kende ik die nog niet) stond vorige week in Kerk & Leven: mensen met een functiebeperking Benieuwd wat ze allemaal nog uitvinden om sommige dingen niet bij hun naam te moeten noemen
Mijn parochiepastoor staat erom bekend dat hij een onbegrensd vertrouwen heeft in zijn medewerkers, onder wie Kommaneuker (als weekendorganist). We zeggen wel eens dat je maar twee woorden nodig hebt om van onze pastoor iets te mogen, nl. Mag ik ; zonder de rest van de vraag af te wachten, heeft hij zijn antwoord al klaar: Ja t is goed, doe maar! (ik geef toe: t is lichtjes overdreven, maar de strekking klopt wel).
Toen ik vanochtend poedelnaakt uit de douche stapte, zei ik tegen Chris: als ik straks nu eens in deze outfit achter het orgel ging zitten? -Chris: Je zou niet ver geraken!-Ik: och, daar ben ik nog niet zo zeker van; van de pastoor zal ik al zeker mogen, ik moet hem alleen maar vragen: Mag ik en hij zal onmiddellijk zeggen: t is goed, doe maar! Ik heb toch maar mijn sokken aangetrokken. En nog het een en ander En niemand heeft opgemerkt dat de organist onder zijn kleren in zijn blote flikker zat. En de organist zelf? Die loerde af en toe eens naar al die andere aangeklede bloteriken in de kerk.
TOE(kom)MAATJE. In het VRT-Radionieuws van 22 uur op 26.4 was het belangrijkste nieuws (volgens de nieuwslezer) de stand van zaken rond de never ending story van de overname-perikelen rond enkele banken. Het tweede belangrijkste (?) item ging over onvolledige beleggingsadviezen. Minder belangrijk vermits pas als 3de punt vermeld - vond de journalist van dienst een treinongeluk(je?!) dat om 19 uur had plaatsgevonden in Izegem, waarbij immers geen doden gevallen waren, alleen maar een stuk of 50 gewonden, waaronder slechts 3 ernstig. ---- Van dat soort journalistiek krijg ik iets. Die man was duidelijk niet bij de pinken, misschien eerder bij de pinten?
Toen onze dochter nog een verlegen 8-jarige was, zijn Chris en ik er met enige zachte dwang in geslaagd, haar naar de muziekschool te krijgen omdat we dachten dat het haar eigenlijk wel zou liggen. Het bleek al vlug een goeie gok want ze vond het heel leuk, maakte er direct vriendinnen, sloot aan bij een koor (hoewel wij ze ook daarvoor nog even moesten pushen), en is later zelfs professioneel gegaan na een eerste prijs notenleer op het Antwerps Conservatorium.
Nu een sprong in de tijd. Intussen heeft Ann zelf vier tieners en ook haar dochter Julie was (zoals destijds haar mama) weer te verlegen om bij een koor aan te sluiten, hoewel ze graag zong. In eerste instantie hielp hier geen zachte dwang (nee mama, ik heb geen zin, ik ken daar niemand), totdat we in een TV-uitzending met Vlaamse kinderkoren een van Julies vriendinnen herkenden. Toen we haar dat vertelden, ging ze overstag en zou het dan toch maar proberen en naar een repetitie van het betreffende koor gaan. s Anderendaags stormde ze bij ons binnen en riep enthousiast: Opa, Oma, IK HEB EEN NIEUWE HOBBY!!.
Volgende episode. Mama Ann zingt intussen alweer jaren mee in een Gents semi-professioneel kamerkoor en had voorbije zondagmiddag een belangrijke repetitie. Het toeval wilde dat ook dochter Julie die dag met haar koor in Kontich moest optreden voor het Korenfestival Vlaanderen. Ze kwam ons dat vertellen en zei: Mama wou wel komen luisteren maar ze moet zelf in Gent zingen, en papa kan ook niet. Ik stond op het punt te zeggen: Och, das jammer, maar Chris voelde direct aan (vrouwelijke intuïtie?) wat Julie hoopte maar niet vlakaf durfde te vragen. Dus zei oma: Zou je graag willen dat opa en ik komen luisteren? Julie keek wat schuchter maar haar stralende glimlach sprak boekdelen: Ja eigenlijk zou ik dat wel leuk vinden. En zo zaten wij die warme zonnige middag niet in onze tuin maar in de St.-Martinuskerk van Kontich en dat was zeker zo leuk.
TOE(kom)MAATJE. Onlangs vond ik ergens een leuk rijm-raadseltje waarmee ik mijn kleinkinderen dacht te kunnen verrassen. Niet dus. Ik nam de eerste de beste gelegenheid te baat om ze erin te laten lopen en zei: Ork, ork, ork, soep eet je met een . ???. Maar onder groot jolijt klonk onmiddellijk als uit één mond het (onverwachte maar juiste) antwoord: een LEPEL!!Ze kenden de mop dus al enOpa zal voortaan toch wat voorzichtiger moeten zijn alvorens een kuil te graven voor een ander
Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zichzelf een slechte chauffeur noemt. Ik rij trouwens ook fantastisch goed. Wat ik bijvoorbeeld heel goed kan, is verkeerd rijden: mijn oriëntatievermogen is te vergelijken met dat van een natte zeemvel. Gelukkig rij ik sinds mijn pensioen niet veel meer, maar vorige zondag was het weer raak. Ik moest naar Eksaarde en wist nog van een vorige keer dat ik vanuit Sint-Niklaas zeker niet via Daknam mocht rijden. En dus verdwaalde ik op zeker ogenblik op een veldweg in Daknam.
Mijn vrouw begon voor de zoveelste keer te pleiten voor een TomTom-systeem: een lieve damesstem zorgt ervoor dat je dan niet meer verkeerd kan rijden! Ik ben daar niet zo zeker van en probeerde Chris ervan te overtuigen dat zon ding (ik bedoel niet madam TomTom maar haar stem) wel interessant kan zijn voor wie dikwijls op de baan is, maar een te duur speelgoed voor mensen die zoals wij maar af en toe eens met de wagen ergens naartoe moeten. Maar toen ze gisteren las dat Aldi vanaf woensdag a.s. zon GPS-toestel in de aanbieding heeft, begon ze er weer over.
Ik probeer echter voorlopig de boot af te houden en ben er trouwens van overtuigd dat ik met zon geval in mijn wagen die GPS-madam binnen de kortste keren zo tot wanhoop breng dat ze mij begint uit te kafferen als ik haar instructies verkeerd begrijp. Ik hoor ze al roepen: Ga toch terug onnozelaar, das verdommeal de derde keer dat ge diezelfde straat voorbijrijdt, moet ik er soms een tekeningske bij maken?, doe godv toch wat ik zeg, eigenwijze kluns!.
Naar het schijnt, bestaan zulke originele varianten echter nog niet; mocht het ooit zo ver komen, misschien dat ik dan toch nog een TomTom aanschaf, want eigenlijk zou ik het wel leuk vinden om op die manier uitgescholden te worden door een lieftallige damesstem.
TOE(kom)MAATJE. Een geestesgestoorde Amerikaanse student, die blijkbaar kans had gezien het geldende wapenverbod op zijn univ te omzeilen, schoot meer dan dertig mensen dood. Je zou denken dat ze in de VS na dit zoveelste schooldrama eindelijk iets zouden gaan doen aan de bijna vrije verkoop van wapens. Niet dus. Integendeel: wapenlobbyisten betogen dat als andere studenten ook bewapend waren geweest, zij de schutter hadden kunnen uitschakelen (GVA 18.4). Ik zal wel te dom zijn om dat argument te begrijpen, maar misschien was het toch maar beter geweest als die schutter gewoon nooit een wapen had kunnen aanschaffen
(Hiernaast: onze jarige dochter met haar gezinnetje)
Zondag weer een van de bekende georganiseerde bewegwijzerde Marching.be-wandelingen gemaakt, deze keer in de mooie streek van Lokeren-Eksaarde, waar we kozen voor de 13,2 km.-afstand. Eerst wel een flinke zoektocht naar de startplaats gemaakt (verkeerd rijden is een van mijn specialiteiten ) maar gelukkig niet al te ver daarvandaan kunnen parkeren. Om 10 uur gestart, onderweg twee keer een controlestempel (verzekering), drankske op het zonovergoten terras van zwembad Lokeren en om 12.40 uur weer terug aan de startplaats, dus blijkbaar hebben we goed doorgestapt. Thuisgekomen het zweet afgespoeld onder een heerlijke douche.
Dan wat gecomputerd, in afwachting van onze dochter, die met haar gezin bij ons zou komen eten; ze was jarig en dit (door Chris extra verzorgd) vretentje was ons cadeau voor haar. Het zootje arriveerde zéér ruim op tijd (zoals meestal: ze zijn graag bij opa en oma) en de kinderen amuseerden zich als voorbereiding met een tafelspelletje.
Schoonzoonlief wilde geen aperitief (was nog herstellend van een kater na uitspattingen van zaterdag met vrienden ) maar (klein)zoon Erik (16) vroeg en kreeg toestemming van zijn mama om samen met opa een Hasselts witteke te proeven; hij vond het (gelukkig!) niet lekker (opa des te meer) en schakelde over op iets onschuldigs.
We aten buiten onder de parasol (waarvan u nog net een stukje kunt zien op de foto, mocht u dat belangrijk vinden ). Oma Chris, die niet alleen schildert (en zo) maar ook gastronomisch graag en creatief bezig is, mocht zoals verwacht de nodige felicitaties in ontvangst nemen voor haar kookkunst. De afwas werd een spontane collectieve actie door de vier kleinkinderen, die best nog eens een manuele afwas wilden beleven (thuis hebben ze een afwasmachine!)
TOE(kom)MAATJE. Buiten de Zaventem-stakers zelf (tevreden over de enorme impact van hun actie) waren er maar weinig mensen die de onaangekondigde staking goedkeurden. Een van die zeldzame uitzonderingen vereerde mij met een reactie op mijn blog van 14.4 en toonde duidelijk begrip voor de actie. Ik dus niet: ik blijf erbij dat de ontevreden werknemers de broodnodige sympathie en de solidariteit van de reizigers hadden kunnen krijgen door klantvriendelijke acties; door hun actie Toeristen Pesten hebben ze nu precies het tegendeel bereikt en ook ons nationaal imago in het buitenland weer eens flink beschadigd.
(hiernaast een computertekening van Chris, geïnspireerd op haar bezoek aan een boeddhistentempel tijdens een exploratiereis in India in 2004)
Hoe gebrekkig een democratie ook moge zijn (maar alle andere vormen zijn nog slechter, zei Churchill ooit), een positieve verworvenheid is zeker het stakingsrecht als laatste redmiddel om scheve toestanden recht te krijgen. Maar bij de wilde staking van gisteren op Zaventem staat mijn verstand stil.
Wegens problemen die duidelijk niet van vandaag of gisteren dateerden, besloten tweehonderd ontevreden veiligheids- en brandweermensen gebruik (misbruik?) te maken van hun machtspositie door zonder voorafgaande aanzegging en uitgerekend op de laatste dag van de Paasvakantie heel Zaventem plat te leggen. Een spelletje Toeristje Pesten dus, want naar schatting 40.000 onschuldige reizigers zagen zo hun vakantie geheel of gedeeltelijk bedorven, duizenden mensen waaronder ouderen, gehandicapten, kinderen zaten (of stonden!) urenlang opeengepakt in de hallen van de luchthaven. De economische schade voor Zaventem loopt in de miljoenen, om van ons imago in het buitenland nog maar te zwijgen.
Als ik met mijn boodschappenkarretje ongewild iemand hinder, zeg ik sorry; uit de interviews met de stakers kreeg ik niet direct de indruk dat ze veel medelijden hadden met die tienduizenden onschuldige gijzelaars. Het leek er integendeel op dat ze eerder tevreden waren over de enorme ravage die hun actie teweeg had gebracht.
TOE(kom)MAATJE. Hallo en dank je voor uw bericht. Verontschuldigen ons Nederlands voor onze slechte. Jullie moeten tandglazuur zal deze wij jullie het antwoord in Duitse niet begrijpen, Engelstalige, Fransen, Italiaan, Spaans of Portugees wel eens ook niet schrijft. Uw afrekenen arriveert. Dank je. Prachtige groetjes. (aldus het antwoord dat iemand kreeg die via eBay in Duitsland een eenwielerfiets had besteld. Om te begrijpen hoe het woord 'tandglazuur' in deze geheimzinnige boodschap terechtgekomen is, moet u weten dat het Duitse woord daarvoor 'Zahnschmelz' is, dat ook 'email' betekent. Een vertaalcomputer maakt kennelijk geen onderscheid tussen 'email' en 'e-mail', en zo kan 'e-mail' uiteindelijk 'tandglazuur' worden.(uit: Taalpost)
(hiernaast nog een andere hobby van oma: haar kleinkinderen schminken) Holebis hebben gelijk dat ze zich beledigd voelen door de discriminerende uitspraken van de Naamse bisschop Léonard, die homoseksualiteit abnormaal noemde. Anderzijds hadden ze dan weer ongelijk door hun eenzijdige benadering van die bisschoppelijke uitspraak: ze zaaien op hun beurt verwarring door te doen alsof Léonard het officiële standpunt van de kerk weergeeft. Waarom zwijgen ze over de veel genuanceerdere, meer christelijke commentaar van kardinaal Danneels (toch altijd nog een trapje hoger in de kerkelijke hiërarchie dan een bisschop!), waarin hij herinnerde aan de absolute voorrang van het menselijk geweten boven evt. kerkelijke wetten.
Overigens is er iets merkwaardigs aan de hand met het woord abnormaal. Die term kan immers ook de (gevoelsneutrale!) betekenis hebben van: afwijkend van wat het meest voorkomt. Zo zal niemand er iets achter zoeken als we zeggen dat maart abnormaal warm was, of dat iemand abnormaal groot of klein is. In die zin is dus ook homoseksualiteit abnormaal omdat de meeste mensen het nu eenmaal NIET zijn. Het verbaast me een beetje dat ik deze benadering nergens ben tegengekomen. Maar nogmaals: gelet op de gevoeligheid van het woord abnormaliteit in de context van menselijke seksualiteit, had Léonard m.i. zich beter anders uitgedrukt, of misschien nog beter: gezwegen!
TOE(kom)MAATJE. 5 april was weer een van die talrijke nutteloze dagen van ; deze keer ging het om hoffelijkheid in het verkeer. Laat me niet lachen, zeg. Hoffelijke mensen hebben zon speciale dag immers niet nodig en wegpiraten zullen zich er toch niet aan storen. Anders gezegd: het klinkt leuk maar om het verkeer veiliger te maken zijn er betere methodes dan een zoveelste overbodige dag van .
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
