WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
16-05-2007
van lijden tot tetten
In een van mijn eerstvolgende blogs krijgt u een kijkje in mijn dagboekverslag over de gedenkwaardige viering (vorige zondag) van ons gouden huwelijksjubileum. Op de foto hiernaast alvast een voorproefje: temidden van haar eigen kunstwerkjes aan de wanden van ons parochiale cafetaria geniet Chris met volle teugen van het gitaarspel van een van onze kunstzinnige kleinkinderen.
En nu het onderwerp van vandaag: van lijden naar tetten. Een spelletje tafeltennis op onze clubavond van gisteren leidde na afloop van de partij tot de niet bepaald originele opmerking dat als een van beide partijen leidt, de andere ipso facto lijdt. Iemand had over dat laatste woord een spellingkundig probleem, dat hij voorlegde aan (wat dacht u?! ) Kommaneuker. Is de term nu lange ij, gestipte ij of nog wat anders? Ik vind zoiets totaal onbelangrijk en vroeg me af wie nu eigenlijk die bijnaam Kommaneuker het meest verdiende, de vragensteller of ik.
We vervolgden het gesprek in het clubcafetaria met een pint in de hand en zo daalde het peil van de discussie letterlijk tot op toogniveau, waarbij de oorspronkelijke vraag allang niet meer van belang was. Steeds meer andere ij-woorden werden zonder duidelijke bedoeling in de groep gegooid zoals tijd, bijwijlen enz. enz. En ook: Op tijd, in onze regio zegt men ook wel In tijds, soms uitgesproken als In Tets.
Let nu goed op. Als gevolg van het hoogstaande intellectueel niveau van onze linguïstische studie waren we nu dus aanbeland bij het woord Tets. Was dat nu een meervoud van Tet, anders gezegd: als Bij tijds ook In Tijds of In Tets kan zijn, en Tets het meervoud van Tet is, naast Tetten, dan kan je dus voortaan in plaats van Op Tijd net zo goed zeggen: In Tetten. Jongens jongens jongens, wat een mens al niet moet doen om een blogje te kunnen vullen.
TOE(kom)MAATJE. Oeps, foutje! In mijn parochiekerk hangt sinds pakweg 40 jaareen glasraam waarop Johannes Christus doopt. Het was me al eens eerder opgevallen dat hij dat doet met zijn linkerhand; niks aan de hand natuurlijk, de apostelen waren nu eenmaal nogal linkse rakkers, dus so what. Maar toen ik onlangs het kunstwerk van wat dichterbij bekeek, zag ik de bekende letters I.H.S. in spiegelbeeld! Kortom: het glasraam was destijds gewoon binnenstebuiten gemonteerd zonder dat ook maar iemand het had opgemerkt. Ik zal maar niet vragen om de fout te herstellen: voor we het weten hangen ze het ondersteboven en duurt het weer 40 jaar voordat een of andere kommaneuker het opmerkt.
Chris en ik hebben (gelukkig) heel wat gelijklopende belangstellingen en hobbys maar (gelukkig!) ook een paar gebieden die we verschillend euh benaderen. Een daarvan is het (niet) bewaren van spullen die we al een tijd niet meer gebruiken. Ik heb de neiging om niet (meer) gebruikte zaken te bewaren: je kan nooit weten Chris is daar radicaal tegen: haar principe is: wat je niet meer gebruikt, geef het weg aan iemand die er nog wel iets mee kan doen, of geef het anders mee met de vuilnisman maar laat het geen jaren liggen totdat je niet eens meer weet dat je het nog hebt. En vermits ce que femme veut, Dieu veut, trekken we af en toe met een stel plastic zakken, gevuld met nog goed draagbare kleding, naar de plaatselijke kringloopwinkel, waar men ze dankbaar aanneemt.
Sinds enkele weken zit die winkelin een ruimer pand, met alle comfort van dien, inclusief een ruime keuze van de meest uiteenlopende artikelen. Omdat we beidenliefhebber zijn van boeken over kunst, cultuur en natuur, viel ons oog op een afdeling boeken en meer bepaald een prachtig geïllustreerd Artis-Historiaboek over het Himalaya-gebied, waar Chris twee keer een exploratietocht heeft meegemaakt; heel wat fotos riepen bij haar herinneringen wakker. Lang hoefde ze niet na te denken. Het boek was in prima staat en zoals alle boeken van de afdeling (inclusief hele nog ingepakte encyclopedieën!) stond het boek te koop voor 0,10 per cm.dikte. Aan de kassa werd de dikte van de Himalaya nog eens naar beneden afgerond en zo betaalden we 0,20 voor een prachtig boek met 80 fotos.Omdat we bijna beschaamd waren om het daarbij te laten, kocht Chris ook nog een hippe bloes (het had een andere naam maar daar ken ik niks van) en zo gingen we buiten na de totale som van 1,70 neergeteld te hebben.
TOE(kom)MAATJE. Het zal zeker dertig of veertig jaar geleden zijn dat ik geamuseerd stond te kijken naar de aanduidingen op enkele muziekstandaards in de orkestklas van onze plaatselijke muziekschool, met de hand geschilderd door een brave maar niet erg deskundige ziel: Celo (die pupiter zal wel voor de cello bedoeld geweest zijn), KlarEnet (!!) en Tromet; die laatste vermelding was echter verbeterd door een andere expert: de M was doorgehaald en vervangen door een P, wat het eindresultaat bracht op Tropet!!Maar nu het vervolg van het verhaal: die oude (letterlijk ijzersterke maar loodzware) lessenaars zijn allang uit de muziekschool verdwenen maar blijkbaar nooit op het stort geraakt: wie schetst mijn verbazing toen ik ze gisteren opnieuw tegenkwam in een klas van de Vrije (muziek)Ateliers van Sint-Niklaas: na zoveel jaren stonden Celo, Klarenet en Tromet/Tropet nog steeds broederlijk naast elkaar!
Hiernaast een van onze trouwfotos: Chris in een zelfgemaakte trouwjurk, ik in een euh zelfgehuurd kostuum. Inderdaad: op 7 mei 1957, vandaag dus precies 50 jaar geleden, stapten wij in Ekeren in het huwelijksbootje en ik durf oprecht te zeggen dat ik nog steeds verliefd ben op dezelfde vrouw (ik hoop wel dat ze daar nooit achter komt want dan zwaait er wat!, grapje ) Omdat een maandag nu niet echt een dag is om uitbundig te feesten, hebben we met onze familieleden een meer geschikte dag afgesproken, en van vandaag een gewone dag willen maken. Dat is niet helemaal gelukt, want we mochten toch enkele lijfelijke, telefonische en schriftelijke felicitaties in ontvangst nemen. Een originele (?) wens die regelmatig terugkwam: Nog 50 erbij hé! Mens, bespaar me dat: dan zouden we ons moeten laten invriezen en das me veel te koud! Maar voor de rest was deze maandag er een zoals al onze maandagen. Vanmiddag zijn we dus gewoon gaan tafeltennissen. Hoewel gewoon toch ook weer niet helemaal klopt: om onze 50ste trouwdag toch een klein beetje luister bij te zetten trakteerden we na afloop de twintig overige aanwezige clubleden op een tournée générale, terwijl intussen het album met onze trouwfotos circuleerde zodat de nieuwsgierigen konden zien hoeveel jonger we toen waren (of beter: hoe veel ouder we nu zijn ). En natuurlijk lag het (al dan niet oprecht gemeende) commentaar voor de hand: amai, wat waren jullie een schoon koppel. Het toeval wil dat we precies tien jaar geleden, op 7.5.1997 dus, in diezelfde pingpongzaal ons 40-jarig huwelijk op een al even (on)gewone manier vierden, nl. met het opkuisen van de zaal (daarvoor zaten we toen in een soort beurtrol van vrijwilligers; tegenwoordig gebeurt het door een professionele kuisploeg).
TOE(kom)MAATJE. Men neme vier niet al te snuggere koppels, een dozijn vrijgezelle dames in verregaande staat van ontkleding, en evenveel mannelijke singles in zwembroek. Voeg een paar liter alcohol toe, goed mixen, et voilà: Temptation Island is klaar. (Ik wou dat ik ook zo kon schrijven als cursiefjesschrijver Tom De Smet in GVA van 7 mei 2007)
Op 4 mei 1993 beviel onze dochter van een gezonde ééneiige tweeling; de meiden werden vrijdag dus veertien jaar, al zou je dat niet zeggen (zie foto hiernaast). Zoals het een echte tweeling betaamt, lijken ze vanaf hun geboorte erg op elkaar. Zelfs mama Ann moest op de polsbandjes kijken om te weten wie wie was. Maar reeds op dag 2 maakte Liesbeth het verschil door zich een flinke krab op haar voorhoofdje toe te dienen. Oef, probleem opgelost: mét krab = Liesbeth, zonder krab = Sarah. Maar die truc hield niet lang stand: de zusterlijke solidariteit ging zó ver dat weer een dag later ook Sarah zich verminkte met een bijna identieke krab op dezelfde plaats!
Na 14 jaar is er van die beschadigingen niks meer te zien en moeten we ons met andere criteria behelpen om de verschillen te zien. Zo proberen de twee sinds enige tijd beter op hun lijn te letten en dat lukt bij de een beter dan bij de ander. Sarah houdt het nogal goed vol en weegt enkele kilos minder dan Liesbeth; maar een tijdje geleden was het precies omgekeerd. Enfin, ik weet het ook niet meer, voor opa wordt het echt te moeilijk om bij te houden.
Een ander (eigenaardig) kenmerk dat de twee van elkaar onderscheidt, is hun verschillende uitspraak van de letter r: bij de een is dat een zgn. huig-r, de ander spreekt met een tong-r. Ik vind dit wel een boeiend aspect want van een ééneiige meerling zou je op dat terrein geen verschil verwachten. Overigens heb je ook aan dat verschil niet veel zolang ze hun mond niet open doen . Ook qua hobbys zijn er wel enkele opvallende verschillen; zo is Liesbeth een enthousiast lid van onze tafeltennisclub, terwijl haar zus niks voelt voor pingpong.
Om een lang verhaal kort te maken: vaak is gewoon gokken nog het verstandigst. En als mijn gok verkeerd is, lig ik daar niet (meer) van wakker: zelfs onze schoonzoon vergist zich nog af en toe in de identiteit van zijn dochters.
TOE(kom)MAATJE. Schudden met de wereld voor gebruik. Precies zo staat het op het fles-etiket van een der fruitsapsmaken van wereldwinkel OXFAM. Eerst dacht ik dat die 3 cursieve woorden er per vergissing ingeslopen en onopgemerkt gebleven waren. Maar toen ik de naam van het fruitsap zag staan: WORLDSHAKE, viel mijn dinges. Of toch weer niet, want Franstaligen hoeven dan weer niet met de wereld te schudden: zij moeten alleen maar secouer avant usage
Als hooikoortslijder heb ik alvast één van de oorzaken vrij goed onder controle, via een eenvoudige en gezonde truc. Als ik tijdens het hoogseizoen een verdachte plek nader (een hooikoortslijder heeft daar meestal een goeie euh neus voor) dan pak ik direct mijn zakdoek en hou die als een filter voor neus en mond tot ik die vervelende zone voorbij ben. Je blijft normaal kunnen ademen maar stuifmeel, pollen e.d. worden grotendeels tegengehouden. Natuurlijk een beetje lastig maar ik heb het er verdomd graag voor over.
Een van de meest sportieve leden van onze tafeltennisclub, een sympathieke zeer eenvoudige jongen van in de twintig, kwam ons zo fier als een gieter vertellen dat hij had meegelopen voor de Antwerp Ten Miles. We feliciteerden hem en daar zou het bij gebleven zijn als hij ons niet toevallig zijn tijd had gezegd. Daardoor konden we André (niet zijn echte naam) in de krant van de volgende dag gemakkelijk terugvinden tussen de duizenden deelnemers, gerangschikt volgens hun tijden. We bewaarden de krant en gaven hem die bij onze eerstvolgende ontmoeting op de club. Hij was zo gelukkig als een kind en dankbaar om onze geste. Het zou me niet verbazen als die bladzijde uit de krant intussen boven zijn bed hangt.
Schrijver Tom Lanoye(op de Hollandse radio had een nieuwslezer het over Tom Lanooje, maar dat terzijde) heeft een Antwerps eredoctoraat gekregen. Volgens GVA veegde hij in zijn omstreden dankwoord de vloer aan met sommige gevestigde waarden in de academische wereld. Toms originaliteit verbaast me niks. Ik herinner me dat hij in zijn collegetijd als klasgenoot en vriendje van mijn oudste zoon bij ons thuis eens wafels kwam eten en niks leuker vond dan de bloemsuiker in het rond te blazen
TOE(kom)MAATJE. Ik heb in een van mijn blogs ooit de draak gestoken met de krampachtige pogingen van sommige mensen om mensen met een handicap vooral geen gehandicapten meer te noemen: eerst waren het mindervaliden, dan werden het andersvaliden, in Zuid-Afrika spreekt men zelfs van mensen met een bijzondere uitdaging (!). De laatste nieuwe vondst (in elk geval kende ik die nog niet) stond vorige week in Kerk & Leven: mensen met een functiebeperking Benieuwd wat ze allemaal nog uitvinden om sommige dingen niet bij hun naam te moeten noemen
Mijn parochiepastoor staat erom bekend dat hij een onbegrensd vertrouwen heeft in zijn medewerkers, onder wie Kommaneuker (als weekendorganist). We zeggen wel eens dat je maar twee woorden nodig hebt om van onze pastoor iets te mogen, nl. Mag ik ; zonder de rest van de vraag af te wachten, heeft hij zijn antwoord al klaar: Ja t is goed, doe maar! (ik geef toe: t is lichtjes overdreven, maar de strekking klopt wel).
Toen ik vanochtend poedelnaakt uit de douche stapte, zei ik tegen Chris: als ik straks nu eens in deze outfit achter het orgel ging zitten? -Chris: Je zou niet ver geraken!-Ik: och, daar ben ik nog niet zo zeker van; van de pastoor zal ik al zeker mogen, ik moet hem alleen maar vragen: Mag ik en hij zal onmiddellijk zeggen: t is goed, doe maar! Ik heb toch maar mijn sokken aangetrokken. En nog het een en ander En niemand heeft opgemerkt dat de organist onder zijn kleren in zijn blote flikker zat. En de organist zelf? Die loerde af en toe eens naar al die andere aangeklede bloteriken in de kerk.
TOE(kom)MAATJE. In het VRT-Radionieuws van 22 uur op 26.4 was het belangrijkste nieuws (volgens de nieuwslezer) de stand van zaken rond de never ending story van de overname-perikelen rond enkele banken. Het tweede belangrijkste (?) item ging over onvolledige beleggingsadviezen. Minder belangrijk vermits pas als 3de punt vermeld - vond de journalist van dienst een treinongeluk(je?!) dat om 19 uur had plaatsgevonden in Izegem, waarbij immers geen doden gevallen waren, alleen maar een stuk of 50 gewonden, waaronder slechts 3 ernstig. ---- Van dat soort journalistiek krijg ik iets. Die man was duidelijk niet bij de pinken, misschien eerder bij de pinten?
Toen onze dochter nog een verlegen 8-jarige was, zijn Chris en ik er met enige zachte dwang in geslaagd, haar naar de muziekschool te krijgen omdat we dachten dat het haar eigenlijk wel zou liggen. Het bleek al vlug een goeie gok want ze vond het heel leuk, maakte er direct vriendinnen, sloot aan bij een koor (hoewel wij ze ook daarvoor nog even moesten pushen), en is later zelfs professioneel gegaan na een eerste prijs notenleer op het Antwerps Conservatorium.
Nu een sprong in de tijd. Intussen heeft Ann zelf vier tieners en ook haar dochter Julie was (zoals destijds haar mama) weer te verlegen om bij een koor aan te sluiten, hoewel ze graag zong. In eerste instantie hielp hier geen zachte dwang (nee mama, ik heb geen zin, ik ken daar niemand), totdat we in een TV-uitzending met Vlaamse kinderkoren een van Julies vriendinnen herkenden. Toen we haar dat vertelden, ging ze overstag en zou het dan toch maar proberen en naar een repetitie van het betreffende koor gaan. s Anderendaags stormde ze bij ons binnen en riep enthousiast: Opa, Oma, IK HEB EEN NIEUWE HOBBY!!.
Volgende episode. Mama Ann zingt intussen alweer jaren mee in een Gents semi-professioneel kamerkoor en had voorbije zondagmiddag een belangrijke repetitie. Het toeval wilde dat ook dochter Julie die dag met haar koor in Kontich moest optreden voor het Korenfestival Vlaanderen. Ze kwam ons dat vertellen en zei: Mama wou wel komen luisteren maar ze moet zelf in Gent zingen, en papa kan ook niet. Ik stond op het punt te zeggen: Och, das jammer, maar Chris voelde direct aan (vrouwelijke intuïtie?) wat Julie hoopte maar niet vlakaf durfde te vragen. Dus zei oma: Zou je graag willen dat opa en ik komen luisteren? Julie keek wat schuchter maar haar stralende glimlach sprak boekdelen: Ja eigenlijk zou ik dat wel leuk vinden. En zo zaten wij die warme zonnige middag niet in onze tuin maar in de St.-Martinuskerk van Kontich en dat was zeker zo leuk.
TOE(kom)MAATJE. Onlangs vond ik ergens een leuk rijm-raadseltje waarmee ik mijn kleinkinderen dacht te kunnen verrassen. Niet dus. Ik nam de eerste de beste gelegenheid te baat om ze erin te laten lopen en zei: Ork, ork, ork, soep eet je met een . ???. Maar onder groot jolijt klonk onmiddellijk als uit één mond het (onverwachte maar juiste) antwoord: een LEPEL!!Ze kenden de mop dus al enOpa zal voortaan toch wat voorzichtiger moeten zijn alvorens een kuil te graven voor een ander
Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zichzelf een slechte chauffeur noemt. Ik rij trouwens ook fantastisch goed. Wat ik bijvoorbeeld heel goed kan, is verkeerd rijden: mijn oriëntatievermogen is te vergelijken met dat van een natte zeemvel. Gelukkig rij ik sinds mijn pensioen niet veel meer, maar vorige zondag was het weer raak. Ik moest naar Eksaarde en wist nog van een vorige keer dat ik vanuit Sint-Niklaas zeker niet via Daknam mocht rijden. En dus verdwaalde ik op zeker ogenblik op een veldweg in Daknam.
Mijn vrouw begon voor de zoveelste keer te pleiten voor een TomTom-systeem: een lieve damesstem zorgt ervoor dat je dan niet meer verkeerd kan rijden! Ik ben daar niet zo zeker van en probeerde Chris ervan te overtuigen dat zon ding (ik bedoel niet madam TomTom maar haar stem) wel interessant kan zijn voor wie dikwijls op de baan is, maar een te duur speelgoed voor mensen die zoals wij maar af en toe eens met de wagen ergens naartoe moeten. Maar toen ze gisteren las dat Aldi vanaf woensdag a.s. zon GPS-toestel in de aanbieding heeft, begon ze er weer over.
Ik probeer echter voorlopig de boot af te houden en ben er trouwens van overtuigd dat ik met zon geval in mijn wagen die GPS-madam binnen de kortste keren zo tot wanhoop breng dat ze mij begint uit te kafferen als ik haar instructies verkeerd begrijp. Ik hoor ze al roepen: Ga toch terug onnozelaar, das verdommeal de derde keer dat ge diezelfde straat voorbijrijdt, moet ik er soms een tekeningske bij maken?, doe godv toch wat ik zeg, eigenwijze kluns!.
Naar het schijnt, bestaan zulke originele varianten echter nog niet; mocht het ooit zo ver komen, misschien dat ik dan toch nog een TomTom aanschaf, want eigenlijk zou ik het wel leuk vinden om op die manier uitgescholden te worden door een lieftallige damesstem.
TOE(kom)MAATJE. Een geestesgestoorde Amerikaanse student, die blijkbaar kans had gezien het geldende wapenverbod op zijn univ te omzeilen, schoot meer dan dertig mensen dood. Je zou denken dat ze in de VS na dit zoveelste schooldrama eindelijk iets zouden gaan doen aan de bijna vrije verkoop van wapens. Niet dus. Integendeel: wapenlobbyisten betogen dat als andere studenten ook bewapend waren geweest, zij de schutter hadden kunnen uitschakelen (GVA 18.4). Ik zal wel te dom zijn om dat argument te begrijpen, maar misschien was het toch maar beter geweest als die schutter gewoon nooit een wapen had kunnen aanschaffen
(Hiernaast: onze jarige dochter met haar gezinnetje)
Zondag weer een van de bekende georganiseerde bewegwijzerde Marching.be-wandelingen gemaakt, deze keer in de mooie streek van Lokeren-Eksaarde, waar we kozen voor de 13,2 km.-afstand. Eerst wel een flinke zoektocht naar de startplaats gemaakt (verkeerd rijden is een van mijn specialiteiten ) maar gelukkig niet al te ver daarvandaan kunnen parkeren. Om 10 uur gestart, onderweg twee keer een controlestempel (verzekering), drankske op het zonovergoten terras van zwembad Lokeren en om 12.40 uur weer terug aan de startplaats, dus blijkbaar hebben we goed doorgestapt. Thuisgekomen het zweet afgespoeld onder een heerlijke douche.
Dan wat gecomputerd, in afwachting van onze dochter, die met haar gezin bij ons zou komen eten; ze was jarig en dit (door Chris extra verzorgd) vretentje was ons cadeau voor haar. Het zootje arriveerde zéér ruim op tijd (zoals meestal: ze zijn graag bij opa en oma) en de kinderen amuseerden zich als voorbereiding met een tafelspelletje.
Schoonzoonlief wilde geen aperitief (was nog herstellend van een kater na uitspattingen van zaterdag met vrienden ) maar (klein)zoon Erik (16) vroeg en kreeg toestemming van zijn mama om samen met opa een Hasselts witteke te proeven; hij vond het (gelukkig!) niet lekker (opa des te meer) en schakelde over op iets onschuldigs.
We aten buiten onder de parasol (waarvan u nog net een stukje kunt zien op de foto, mocht u dat belangrijk vinden ). Oma Chris, die niet alleen schildert (en zo) maar ook gastronomisch graag en creatief bezig is, mocht zoals verwacht de nodige felicitaties in ontvangst nemen voor haar kookkunst. De afwas werd een spontane collectieve actie door de vier kleinkinderen, die best nog eens een manuele afwas wilden beleven (thuis hebben ze een afwasmachine!)
TOE(kom)MAATJE. Buiten de Zaventem-stakers zelf (tevreden over de enorme impact van hun actie) waren er maar weinig mensen die de onaangekondigde staking goedkeurden. Een van die zeldzame uitzonderingen vereerde mij met een reactie op mijn blog van 14.4 en toonde duidelijk begrip voor de actie. Ik dus niet: ik blijf erbij dat de ontevreden werknemers de broodnodige sympathie en de solidariteit van de reizigers hadden kunnen krijgen door klantvriendelijke acties; door hun actie Toeristen Pesten hebben ze nu precies het tegendeel bereikt en ook ons nationaal imago in het buitenland weer eens flink beschadigd.
(hiernaast een computertekening van Chris, geïnspireerd op haar bezoek aan een boeddhistentempel tijdens een exploratiereis in India in 2004)
Hoe gebrekkig een democratie ook moge zijn (maar alle andere vormen zijn nog slechter, zei Churchill ooit), een positieve verworvenheid is zeker het stakingsrecht als laatste redmiddel om scheve toestanden recht te krijgen. Maar bij de wilde staking van gisteren op Zaventem staat mijn verstand stil.
Wegens problemen die duidelijk niet van vandaag of gisteren dateerden, besloten tweehonderd ontevreden veiligheids- en brandweermensen gebruik (misbruik?) te maken van hun machtspositie door zonder voorafgaande aanzegging en uitgerekend op de laatste dag van de Paasvakantie heel Zaventem plat te leggen. Een spelletje Toeristje Pesten dus, want naar schatting 40.000 onschuldige reizigers zagen zo hun vakantie geheel of gedeeltelijk bedorven, duizenden mensen waaronder ouderen, gehandicapten, kinderen zaten (of stonden!) urenlang opeengepakt in de hallen van de luchthaven. De economische schade voor Zaventem loopt in de miljoenen, om van ons imago in het buitenland nog maar te zwijgen.
Als ik met mijn boodschappenkarretje ongewild iemand hinder, zeg ik sorry; uit de interviews met de stakers kreeg ik niet direct de indruk dat ze veel medelijden hadden met die tienduizenden onschuldige gijzelaars. Het leek er integendeel op dat ze eerder tevreden waren over de enorme ravage die hun actie teweeg had gebracht.
TOE(kom)MAATJE. Hallo en dank je voor uw bericht. Verontschuldigen ons Nederlands voor onze slechte. Jullie moeten tandglazuur zal deze wij jullie het antwoord in Duitse niet begrijpen, Engelstalige, Fransen, Italiaan, Spaans of Portugees wel eens ook niet schrijft. Uw afrekenen arriveert. Dank je. Prachtige groetjes. (aldus het antwoord dat iemand kreeg die via eBay in Duitsland een eenwielerfiets had besteld. Om te begrijpen hoe het woord 'tandglazuur' in deze geheimzinnige boodschap terechtgekomen is, moet u weten dat het Duitse woord daarvoor 'Zahnschmelz' is, dat ook 'email' betekent. Een vertaalcomputer maakt kennelijk geen onderscheid tussen 'email' en 'e-mail', en zo kan 'e-mail' uiteindelijk 'tandglazuur' worden.(uit: Taalpost)
(hiernaast nog een andere hobby van oma: haar kleinkinderen schminken) Holebis hebben gelijk dat ze zich beledigd voelen door de discriminerende uitspraken van de Naamse bisschop Léonard, die homoseksualiteit abnormaal noemde. Anderzijds hadden ze dan weer ongelijk door hun eenzijdige benadering van die bisschoppelijke uitspraak: ze zaaien op hun beurt verwarring door te doen alsof Léonard het officiële standpunt van de kerk weergeeft. Waarom zwijgen ze over de veel genuanceerdere, meer christelijke commentaar van kardinaal Danneels (toch altijd nog een trapje hoger in de kerkelijke hiërarchie dan een bisschop!), waarin hij herinnerde aan de absolute voorrang van het menselijk geweten boven evt. kerkelijke wetten.
Overigens is er iets merkwaardigs aan de hand met het woord abnormaal. Die term kan immers ook de (gevoelsneutrale!) betekenis hebben van: afwijkend van wat het meest voorkomt. Zo zal niemand er iets achter zoeken als we zeggen dat maart abnormaal warm was, of dat iemand abnormaal groot of klein is. In die zin is dus ook homoseksualiteit abnormaal omdat de meeste mensen het nu eenmaal NIET zijn. Het verbaast me een beetje dat ik deze benadering nergens ben tegengekomen. Maar nogmaals: gelet op de gevoeligheid van het woord abnormaliteit in de context van menselijke seksualiteit, had Léonard m.i. zich beter anders uitgedrukt, of misschien nog beter: gezwegen!
TOE(kom)MAATJE. 5 april was weer een van die talrijke nutteloze dagen van ; deze keer ging het om hoffelijkheid in het verkeer. Laat me niet lachen, zeg. Hoffelijke mensen hebben zon speciale dag immers niet nodig en wegpiraten zullen zich er toch niet aan storen. Anders gezegd: het klinkt leuk maar om het verkeer veiliger te maken zijn er betere methodes dan een zoveelste overbodige dag van .
Allez votre corridor! Ik herinner me de flauwe taalgrappen die we in mijn collegetijd (zon halve eeuw geleden) maakten in de Franse les. We vertaalden gewone Nederlandse uitdrukkingen zoals b.v. ga uw gang of ik ben weg letterlijk naar het Frans (je suis chemin, hahaha!), goed wetend dat je je in een echt gesprek met een Fransman met zulke vondsten compleet belachelijk zou maken: in elk geval zou die daar geen touw aan vast hebben kunnen knopen. Daarom halen we het niet in ons hoofd om zulke onzin in alle ernst tegenover een Franstalige uit te kramen; het blijft een onschuldig taalspelletje onder ons: voor de lol met Franse woorden Nederlands spreken.
Jaren later tijdens een gewoon zakelijk gesprek met een Nederlandse relatie begon ik echter te ontdekken dat wij in Vlaanderen regelmatig in alle ernst (dus niet meer als spelletje!) precies hetzelfde doen maar dan in omgekeerde richting: we gebruiken Nederlandse (of Nederlands klinkende) woorden maar eigenlijk zijn we zonder het te beseffen in het Frans bezig! Toen ik tijdens dat onderhoud ik het woord zakencijfer liet vallen, snapte die Hollander niet waarover ik het had! En ik snapte natuurlijk niet waarom hij het niet snapte! Pas na enige uitleg begreep hij wat ik bedoelde en hij zei: O, je bedoelt omzet.Na enig gesnuffel in woordenboeken vond ik de verklaring van ons misverstand: onder invloed van het Franse chiffre daffaires zijn we dat in Vlaanderen letterlijk gaan vertalen als zakencijfer.
Ik herinner me niet meer of mijn belangstelling voor onze taal met dat incidentje begonnen is, maar in elk geval probeer ik dergelijke zgn. gallicismen toch zoveel mogelijk te vermijden, zonder me al te veel te ergeren aan de talloze gevallen die ik dagelijks tegenkom. Maar soms moet ik me wel eens inhouden om niet kwaad te worden. Op de eerste blz. van de GVA van 4 april lees ik in koeien van letters de volgende kop: GEMEENTE MOET EIGENAAR VERKAVELING 7 MILJOEN EURO. Dat lijkt Nederlands maar Is het niet: het is (letterlijk vertaald) Frans: La commune doit au propriétaire 7 Mln. In onze taal is dat moet betalen.
En zo blijven we dagelijks hardnekkig Frans praten zonder het te beseffen: we verwachten ons aan , hebben het over inrichtende machten, onze premier noemt Verhofstadt, we drinken een tas koffie en ga zo maar door.
TOE(kom)MAATJE In GVA van gisteren 7.4 klagen mensen over een slechte ervaring met Brussels Airlines; ze beweren dat het vroeger bij SABENA allemaal veel beter was. Tiens, waar kwam destijds dan het verhaaltje vandaan dat S.A.B.E.N.A. de afkorting was van Such A Bloody Experience, Never Again! ?
In de VOLGENDE KOMMA (woensdag a.s.?) zou ik mijn ongezouten mening eens kwijt willen over de uitspraak van de Naamse bisschop Léonard, dat homoseksualiteit abnormaal is. Tot dan!
Op 1 april helaas geen grap -werd ik in Bredene-aan-Zee beboet met 25 euro wegens het niet plaatsen van een parkeerschijf in een blauwe zone. Om precies te zijn: ik had geparkeerd om 11.45 u en zorgde er uiteraard voor, binnen de maximum toegelaten tijd van een uur (zie foto) terug te zijn. Maar omdat ik de (nieuwe?) afbeelding van een parkeerschijf op het bord niet kende (van op afstand lijkt het meer op een letter M), was ik me niet bewust van een schijfverplichting en veronderstelde dus dat Bredene voor een andere wijze van controleren had gekozen, b.v. om het uur de plaatnummers noteren; twee keer na elkaar dezelfde plaat betekent dan: hangen!(iets omslachtiger maar veel zekerder dan de parkeerschijf die in de praktijk immers het meest ongestraft overtreden wordt: je hoeft alleen maar tijdig de schijf te verdraaien).
Maar ik ben natuurlijk aan het zeuren: ik had voor alle zekerheid gewoon mijn schijf moeten zetten: in plaats van die kleine moeite te doen amuseerde deze domme Kommaneuker zich met de intrigerende mededeling op het bord, dat de regeling geldt van maandag tot en met zondag (alle dagen dus).
Intussen zal ik de boete van 25 euro maar betalen. Ik zal er wel geen boterham minder om eten maar ik met dat bedrag had ik toch iets leukers kunnen doen. Bij die gedachte kreeg ik ineens een idioot idee: als ik nu eens 25 euro extra uittrek en daar dan inderdaad iets leuks voor mezelf mee doe, dan krijgt die boete toch nog een leuk neveneffect! Wablief, ik ga nog verder: ook in de toekomst ga ik voor elke boete die ik nog zou oplopen, eenzelfde bedrag besteden aan iets nuttigs of plezierigs.
En zo kom ik vanzelf op de volgende vraag aan mijn bezoekers: ik ben op zoek naar een overtreding waarvoor ik een superboete van pakweg 1000 euro riskeer. Dan zal ik eindelijk mijn versleten garagepoort eens kunnen vervangen.
TOE(kom)MAATJE. Pfaff onder vuur! De halve media-wereld staat op zijn kop omdat onze altijd eenvoudig en bescheiden gebleven oud-keeper (zo zegt hij toch zelf ) een hotelbediende een trap onder zijn kont heeft gegeven. Ik vind het gedrag van J.-M. inderdaad ook walgelijk. Hij beweert dat het een grapje was (wat een flauw excuus zeg!). Zeker als Bekende Vlaming had hij kunnen weten dat zijn wangedrag niet onopgemerkt zou blijven. Alleen begrijp ik niet waarom telkens een link gelegd wordt met racisme; zolang niet duidelijk is of de (donkere) huidskleur van het slachtoffer een rol heeft gespeeld, zie ik het verband niet: een trap onder een blanke kont vind ik net zo walgelijk. En misschien waren er in dat hotel op Barbados alleen maar zwarte bedienden? Het heeft me verbaasd dat ik maar één zinnige reactie in die zin heb gelezen: die kwam van Pfaff zelf! Hij vraagt zich (terecht?) af of er ook zo veel mediaheisa geweest zou zijn, had het feit zich voorgedaan in een Zweeds hotel.
U wil stof doen opwaaien U vlucht voor fans U wil niet storen Voilà drie raadselachtige slogans (bedoeld, naar het schijnt, om chauffeurs veiliger te doen rijden ??!!) die ik vorige week op enorm grote borden langs de autosnelwegen bij schemering nog net kon lezen. Er stonden in bleke letters - ook nog andere teksten op, maar ik vond het veel te gevaarlijk om bij 120 km/u plots af te remmen om ook die rest te kunnen ontcijferen; bovendien hield ik mijn aandacht liever bij het drukke verkeer.
En dan te bedenken dat we als belastingbetalers mee opdraaien voor deze mysterieuze borden: ze zijn immers geloof het of niet geplaatst door het Belgisch Instituut voor de Verkeersveiligheid (BIVV). Ik denk nochtans niet dat er ook maar één chauffeur is die door deze geheimzinnige borden veiliger is gaan rijden, integendeel! Ik heb dan ook via de website van de verantwoordelijke minister (Landuyt) voorgesteld om in het belang van de verkeersveiligheid! - deze dure, nutteloze, aandacht afleidende en dus contraproductieve vondsten onmiddellijk uit het straatbeeld te laten verdwijnen en het aldus vrijgekomen budget te gebruiken voor echte veiligheidsmaatregelen.
Maar ik maak me natuurlijk geen illusies: mijn voorstel is kansloos want heel wat ambtenaren die (mede) verantwoordelijk zijn voor deze gevaarlijke spullen, zouden steigeren bij zon ingrijpende maatregel, die immers een zware blaam voor hen zou betekenen; ik zal al heel blij zijn als ik een (liefst min of meer geloofwaardig) antwoord krijg van een kabinetsmedewerker.
TOE(kom)MAATJE Ons huis is regelmatig een heerlijke, rustige heksenketel: kinderen en kleinkinderen duiken al dan niet aangekondigd binnen bij opa en oma om een praatje te maken, een tafelspelletje te spelen, hun laatste muzikale vorderingen te demonstreren of hun keileuke oorbellen of hippe outfit te laten zien, een tv-uitzending of -documentaire te bekijken (ze hebben gelukkig niet allemaal tv thuis), een beroep te doen op omas naai-kennis en ervaring of gewoon om hier hun huiswerk te maken als ze het thuis niet rustig genoeg vinden Ook wordt oma af en toe ingeschakeld (uiteraard na beleefd verzoek) om een partij was en/of strijk over te nemen. En als er verkleedkleren nodig zijn, dan heeft oma die wel, en anders maakt ze er. De rol van opa blijft meestal beperkt tot hulp of adviezen in verband met zijn (echte of vermeende) taalkennis of het sponsoren van activiteiten ten bate van een goed doel!
Correctie!! De illustratie bij mijn blog van gisteren 28.3 was een foto van een recent SCHILDERIJ uit het atelier van mijn vrouw en GEEN COMPUTERTEKENING zoals ik verkeerdelijk schreef (sorry Chrisje!) Om het goed te maken kies ik er vandaag een die ik wel degelijk gepikt heb uit haar collectie computertekeningen, geïnspireerd op een foto van haar tante Germaine uit het familiealbum.
(bijgaande computertekening is alleen bedoeld als versiering en heeft niks te maken met het volgend onderwerp)
Kindermisbruik? Ik vind het een goeie zaak dat kinderen lid zijn van een sport- of culturele vereniging maar heb vaak het gevoel dat ze door het bestuur van hun clubs soms onder (zware) druk worden gezet (zelfs verplicht) om ten bate van de clubkas paaseitjes, bloempotjes, kaarten voor een optreden of weet ik veel wat nog ander spul te verkopen.
Uiteraard zijn het meestal de familieleden die als eerste slachtoffers worden aangesproken: opa, wil je geen paaseitjes kopen voor de pingpongclub, elk lid heeft vijftien zakjes gekregen en die moeten (!) we allemaal verkopen. En natuurlijk koopt opa een of meer zakjes, niet omdat hij de club van zijn kleindochter zo graag steunt, maar uit medelijden met het kind, dat niet graag met onverkochte eitjes blijft zitten die ze dan met eigen zakgeld moet betalen.
Er zullen best wel kinderen zijn die niks liever willen dan zo veel mogelijk verkopen, desnoods van deur tot deur bij de buren, maar ik vind het een rotsysteem om ze daartoe te verplichten. Ik denk dat de (meeste?) ouders zich te gemakkelijk neerleggen bij die vorm van kindermisbruik (want dat is het toch); het gevolg van die laksheid is natuurlijk dat de verenigingen het systeem dankbaar in stand houden. Dat zou niet het geval zijn als genoeg ouders de moed (?) zouden hebben om ronduit te weigeren aan die chantage toe te geven.
TOE(kom)MAATJE Iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn (wie zei dat ook al weer?)
Inderdaad: DiT GaaT oVeR aFKoRTiNGeN. Je moet echt geen kommaneuker zijn (mijn vrouw vindt van wel ) om je te storen aan de lawines van afkortingen waarmee we voortdurend om de oren worden geslagen. En ik vraag me af of de gewone man/vrouw nog wel de betekenis kent, laat staan de oorsprong, van talloze woorden die hij/zij nochtans regelmatig tegenkomt of zelf gebruikt.
Mijn eigen kennis is alvast pover. TV dat weet ik, OKRA ook (maar daar heb ik wel lang op moeten oefenen), VRT en KLARA dat gaat ook nog, VTM is al wat moeilijker maar daar kijk ik toch bijna nooit naar dus das niet zo erg. Maar vraag me niet waar GSM, ABS, SMS, HTTP, JPG, SMTP, HTML, URL, RTBF, RTL, GPS en ga zo maar door, oorspronkelijk vandaan komen.
Ik heb dan ook steeds graag de draak gestoken met die gekke gewoonte. Sinds ik 25 jaar geleden een koorkrantje (Koornix ) startte, heb ik in de hoofding de naam van ons koor steeds afgekort tot KMVGKSGSN, wat staat voor Koninklijk Maar Vooral Gemengd Koor Sint-Gregoriusgild te Sint-Niklaas; voor alle duidelijkheid: de twee onderstreepte woorden behoren uiteraard niet tot de officiële naam maar ik heb ze er als grap officieus aan toegevoegd
TOE(kom)MAATJE In mijn plaatselijk (Groot Sint-Niklaas) Reklaamblad van 21.3 las ik toevallig de officiële lijst met de namen en adressen van de overledenen van de laatste twee weken. Mijn streek telt enkele honderden straten, dus verwacht je dat de overlijdens min of meer over de streek gespreid zijn. Het viel me dan ook op dat meerdere sterfgevallen zich concentreerden rond dezelfde straten en zelfs adressen. Ik begon te tellen: van de 28 overledenen waren er slechts 15 willekeurig over de streek verdeeld, de overige 13 woonden in drie bepaalde straten; sterker nog: 9 van die 13 woonden op slechts drie adressen (telkens 3 overlijdens op eenzelfde adres). Vreemd.
Bommeldingen Het werd weer eens tijd voor (valse) meldingen. Reizigers op Zaventem konden er van meepraten. En wat ik vreesde, gebeurde: de uitgebreide aandacht in de media bracht een of andere labiele geest op het idee om amper een dag later het Antwerpse Centraal Station op stelten te zetten met een vals alarm. Eigenlijk zouden de pers en andere media een vrijwillige gedragscode moeten overeenkomen om over zulke zaken te zwijgen totdat er echt iets te melden valt. Ik maak me echter geen illusies; het grote publiek eist nu eenmaal sensatie (zelfs al blijkt het achteraf nep) en dus zullen zelfs de ernstige media zon gedragscode helaas nooit durven te onderschrijven.
500 doden: joepie! Dat zal over acht jaar het geschatte aantal verkeersslachtoffer zijn. Dit bericht werd ons in de media als goed nieuws voorgeschoteld, het is ver gekomen! Uitleg voor deze heuglijke tijding: nu zijn het er nog twee keer zoveel
Kerkelijke eigendommen worden (meer) ter beschikking gesteld van de gemeenschap. Dit zei onlangs in het TV-journaal de deken van Laken. Dat vond ik een goeie: de deken van laken. Deed me denken aan een taalgrapje van Toon Hermans over zijn plaatselijke deken die het afkeurde dat trouwers elkaar in de kerk zouden zoenen: de deken vond dat hij het kussen moest laken.
Voorrang van rechts. Vóór 1 maart liet ik me vaak verleiden om, komend van links, voorrang te nemen als de rechthebbende me daartoe uitnodigde. Maar sinds de jongste wijziging op dat vlak heb ik mijn houding radicaal veranderd: of ik nu met de wagen of per fiets rijd, ik stop in principe voor elke andere weggebruiker die voorrang heeft, en wacht net zo lang tot hij/zij effectief doorrijdt. Dit heeft niks te maken met hoffelijkheid (zoals bij ritsen b.v.) maar alles met het toepassen van bestaande verkeersregels: ik hoop door mijn duidelijk gedrag anderen te overtuigen hetzelfde te doen: hoe vaker de mensen stoppen om anderen hun rechtmatige voorrang van rechts te geven, des te vlotter het verkeer uiteindelijk verloopt. Let op: ik pleit niet voor het blindweg nemen van uw voorrang (das helaas levensgevaarlijk!), maar voor het consequent toestaan ervan aan andere rechthebbenden.
TOE(kom)MAATJE. Ik ga regelmatig en graag wandelen en tafeltennissen maar vind het ook zalig om eens een hele dag met mijn pantoffels aan wat te kunnen lezen of computeren. Zon dag leek zich onlangs aan te kondigen maar o, pech, het duurde tot s middags 17 uur voordat ik eindelijk mijn sloeffen mocht aantrekken. Een onverwachte boodschap, een afspraak bij de dokter die ik me nog net op tijd herinnerde, een kapotte stoomreiniger naar de winkel brengen, medicijnen halen bij de apotheek, enz. betekenden een streep door mijn rekening
Mijn blog zit dan wel in de rubriek dagboeken en bedenkingen, in mijn teksten ligt de nadruk meestal op het tweede element. Vandaag eens een meer dagboek-gericht artikel (hoewel? ). Daar gaat-ie.
11.3 Samen met mijn vrouw in voormiddag een prachtige lentewandeling van 14 km gemaakt op grondgebied Bazel/Kruibeke (foto), georganiseerd door een wandelclub van Temse. Veel wandelaars, maar verspreide start tussen 8 en 15 uur en verschillende afstandkeuzes: heerlijk rustig dus. Thuisgekomen bottines uit, lekkere douche en pantoffels aan. Gezellige lees-middag en s avonds genoten van aperitief, zondags etentje en lekker wijntje.
12.3 s Morgens repetitie met salonorkestje om weinig gespeelde nummers uit repertoire eens op te frissen. s Middags tafeltennis (vaste maandag-prik) met andere clubgenoten.
13.3 Mijn pastoor moeten beloven (om van zijn gezaag af te zijn) dat mijn vrouw zijn parochiezaal nog eens met een aantal van haar kunstwerken zal versieren(hij vraagt daar al weken om sinds Chris haar vorige collectie had weggehaald). s Avonds tafeltennis; een leuke dubbel gespeeld (ik heb in elke combinatie verloren maar het waren plezante matchen en dat vind ik belangrijker).
14.3 Bijna twee uur onbeweeglijk en met mijn bek wijdopen achterover moeten liggen bij de tandarts voor een weliswaar pijnloze maar ingewikkelde behandeling. Heb dan maar van de nood een deugd gemaakt en wat liggen filosoferen over de wolken die ik door de grote daglicht-koepel boven mij voorbij zag drijven en enkele passerende vliegtuigen die op grote hoogte hun condensstrepen trokken.
15.3 Samen naar de markt. Ik vind dat wel gezellig maar op een bepaald moment heb ik er ineens genoeg van en wil ik naar huis! s Avonds tafeltennis-training o.l.v. een kei-goeie competitiespeler: niet dat we op onze leeftijd nog veel bijleren, maar af en toe een trucske, zo lang mogelijk op peil blijven en vooral veel lachen maakt het tot een gezellige bedoening.
16.3 Aan V.A.B. gesuggereerd om een proefproces uit te lokken ter verdediging van geflitste smog-overtreders: strikt genomen (dwz volgens de letter van de wet, en alleen die telt!) gold de snelheidsbeperking (met twee borden: 90 en smog) alleen op plaatsen waar SMOG was, en zonder MIST is er ook geen SMOG (SM oke + f OG); twijfelaars kunnen het desnoods opzoeken in een Nederlands woordenboek. Onbegrijpelijk dat zelfs deskundigen niet hebben beseft dat ze het bijkomend bord smog beter hadden weggelaten. Ik hoop dat VAB mij in elk geval zal antwoorden: ofwel deelt die mijn interpretatie, ofwel zeggen ze mij waar mijn redenering verkeerd is. - We willen alle ramen van ons 40-jaar oude huis vervangen door nieuwe PVC-exemplaren met dubbel glas. Dat wordt een flinke hap uit ons budget en dus willen we enkele mogelijke leveranciers raadplegen alvorens te beslissen. Vandaag kwam meneer A de maten nemen en diverse uitvoeringen bespreken. - s Avonds repetitie met het zangkoor.
17.3 Samen de wekelijkse boodschappen in Koopcentrum, zoals steeds aangenaam onderbroken door babbels met eveneens winkelende bekenden uit onze muziek-, kunst- of pingpong-wereld. -Bezoek van meneer B: mogelijkheden bekijken, maten nemen en uitvoering bespreken -Repetitie met Jazz-combo, voorlopig helaas zonder live drummer, dus behelpen met Roland (= een elektronische slagwerker), perfect en constant ritme maar uiteraard zonder ziel. s Avonds muzikale opluistering door mijn nostalgisch salonorkestje, voor een viering van een 60ste verjaardag; bedoeling was drie uur spelen, wat voor mij normaal het maximum is (zelfs met onderbrekingen) maar naarmate de avond vorderde voelde ik me beter ik mijn vel en toen de feesteling nog een uur méér vroeg, had ik daar geen moeite mee. (waar is de tijd dat ik in een big band ooit negen uur bijna onafgebroken aan de piano zat )- Volgende donderdag een optreden in Antwerpen voor een vereniging van scheepvaartmensen.
18.3 Paniek! Mijn computerscherm bleef zwart, ondanks heen-en-weergeklik met de schakelaar aan de achterkant. Ik bel mijn zoon (die gisteravond even op mijn pc had gewerkt). Maar Pa, hou toch op met dat gepruts aan de achterkant, aan de VOORkant zit ook een aan-/uitknop, das veel gemakkelijker! Ik duw op de bewuste knop, het scherm leeft weer, oef! Deze computerkluns heeft weer wat bijgeleerd Chris kwam zojuist even over mijn schouder meelezen. Haar kort en bondig commentaar: WAT EEN SAAIE ZEVER!(maar voor de rest is ze een schat, hoor!)
TOE(kom)MAATJE De hele week was het hier weer een echte Zoete Inval voor hele resems (klein)kinderen, Misschien wijd ik daar ook nog wel eens een blog aan, op gevaar af dat het ook weer saaie zever wordt.
Jaren lang was Scrabble een regelmatig terugkerend gezelschapsspelletje in ons gezin. Je moest wel wat geluk hebben want als jij alleen maar klinkers of medeklinkers trok, kwam je niet ver in dit letterspelletje, en dan leek het vaak alsof de goeie combinaties altijd bij de anderen zaten. Je mocht dan wel al je letters in één keer omruilen tegen andere maar dat betekende dan een beurt overslaan en bovendien was die tweede keus soms nog slechter dan je vorige greep. Kortom, winnen of verliezen was vaak meer een kwestie van geluk dan van taal- of woordenschatkennis. Ook duurde elk spelletje al gauw een uur of langer, vooral omdat je telkens op je beurt moest wachten en dan pas op zoek kon gaan naar een passende lettercombinatie; het was dus geen spelletje voor dagelijks even tussendoor. Maar toen was daar Boggle! Eigenlijk precies hetzelfde woordspelletje als Scrabble, maar met heel wat extra voordelen. Gedaan met speelbord, tientallen losse schuiflettertjes, letterplankjes, lang op je beurt wachten enz., maar gewoon zestien dobbelstenen met elk zes letters, even schudden met het bijhorend aangepast bakje en ze komen netjes in een 4x4-opstellng op tafel. Een keukenwekker wordt afgesteld op b.v. 3 minuten en iedere speler vormt volgens bepaalde regels met de voorliggende letters in die tijd zo veel mogelijk woorden. Voordelen: iedereen ziet dezelfde letters en heeft dus dezelfde kansen en wie de meeste woorden vindt, is dus een echte winnaar; verder hoeft niemand op een ander te wachten, en je herhaalt het spel zo vaak je maar wil. Mijn vrouw en ik doen het spel dagelijks bij onze namiddag-koffie (we spreken al van onze Koffie-Boggle): drie keer een sessie (amai) van telkens 3 minuten. We hebben onszelf een minimum van 4 letters per woord opgelegd (met minder is het echt te gemakkelijk). Meestal win ik, maar ja, je bent een kommaneuker of je bent het niet Zij kan dan weer beter schilderen/tekenen, of juister gezegd: zij kan schilderen/tekenen, ik moet het niet eens proberen
TOE(kom)MAATJE. Maximum 90 km/u SMOG. Vanmorgen verschenen deze borden op de snelwegen. De zoveelste blunder van de verkeersdeskundigen. Niet de snelheidsbeperking op zich: die maatregel zal wel terecht zijn. Maar de combinatie van het bord max. 90 met het bord SMOG kunnen de chauffeurs interpreteren als max. 90 bij dikke mist, (smog veronderstelt immers dikke mist, cfr. Van Dale); welnu, ik heb op de tv-beelden helemaal geen mist gezien, dus zeker geen smog, en dus lijken mij de evt. boetes juridisch aanvechtbaar. Waarom heeft men zich in vredesnaam niet beperkt tot borden met alleen 90 km?, die zouden ondubbelzinnig geweest zijn: smog of geen smog, hier vandaag max. 90, punt uit! Het heeft me verbaasd dat dit aspect vanavond met geen enkel woord ter sprake is gekomen in het VRT 8uur-journaal noch in Terzake. Of moet je ook hiervoor weer een kommaneuker zijn
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
