WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
31-03-2009
Hugo Claus loog (of niet, of toch??!)
Een boeiende terugblik op het leven van Hugo Claus, onlangs op de tv, bevatte o.m. een interview met de schrijver-kunstenaar. Op een bepaalde vraag van de interviewster antwoordde Claus: ik ben een geboren leugenaar; alles wat ik u zeg, is gelogen!. Als ik de interviewster was geweest, zou ik onmiddellijk gereageerd hebben met Weet u dat zeker, meneer Claus? en ik zou razend nieuwsgierig geweest zijn hoe de knappe Claus zich uit die onmogelijke stelling gered zou hebben; maar helaas, die vraag kwam niet
TOE(kom)MAATJE. Een van mijn kleindochters (15 jr) is blijkbaar erg gesteld op haar privacy. Op de deur van haar kamer heeft ze een berichtje uitgehangen met daarop het volgende verzoek: Niet storen aub, ik ben al gestoord!
En hieronder twee familiefotos uit de oude doos
Tijdens een boswandeling, zon 40 jaar geleden, maakte ik deze dia van oma (toen nog mama!) en onze vier kinderen (intussen zelf de ouders van onze dertien kleinkinderen). Vier van de vijf hebben duidelijk plezier, maar de middelste vraagt zich af wat er eigenlijk te lachen valt
Onze dochter, vergezeld van een nichtje, bekijkt zichzelf in een speelgoedspiegeltje, voorgehouden door mama:
Onze zoon N., oud-student van het Lemmensinstituut en daar nu zelf docent, had ons 2 vrijkaarten bezorgd voor de Mattheüspassie van Bach, die vorige donderdag 26.3 zou worden uitgevoerd in de schitterende concertzaal van het instituut. Hij zei wel dat de plaatsen in het betreffende vak vrij ongemakkelijk zaten en we dus best een kussen zouden meebrengen Enkele dagen later stuurde hij een nieuwe mail: hou rekening met de namiddag- en avondfiles rond Brussel; reken op minstens 2 uur reistijd (normaal minder dan 1 uur). Nu heb ik sowieso al een hekel aan autorijden (als enige goede chauffeur de weg te moeten delen met al die slechte rijders u kent dat gevoel?! ) en bij die laatste onheilsboodschap van mijn nageslacht dacht ik: voor mij hoeft het niet meer! Maar dan dook een reddende engel op: een koppel in de buurt, bevriend met N., had eveneens vrijkaarten en bood ons vriendelijk aan om met hen mee te rijden. Een sympathieke geste die ons over de streep trok. En zo startten we om 16.45 uur voor een trip van Sint-Niklaas naar Leuven; het concert zou beginnen om 19 uur. Rond 18.45 uur waren we nog niet verder dan de Brusselse ring, waar we afwisselend stilstonden of stapvoets reden. In het beste geval zouden we dus pas lang na het begin van het concert aankomen. Plots gsmde N. ons dat ook hij vastzat op dezelfde ring, al was hij een uur vóór ons vertrokken (de muzikanten moeten uiteraard lang vóór het publiek aanwezig zijn). Maar hij had intussen vernomen dat het concert al met een half uur was uitgesteld want zelfs enkele solisten zaten vast in de files! N. nam het dan ook nogal filosofisch op en maakte van de nood een deugd: bij elke gedwongen stop verwisselde hij om wat tijd te winnen een van zijn gewone kledingstukken voor het equivalent onderdeel uit zijn chique zwart concertuniform. Op zeker moment meldde hij ons dat hij in zijn onderbroek achter het stuur zat, en even later dat hij al half in smoking was!!! Maar ondanks dit humoristisch kantje bleven de spanning en ergernis natuurlijk bestaan, al was de stress voor mij als niet-rijder natuurlijk minder dan voor onze chauffeur. Plots bleek N.s gsm uitgeschakeld en we vermoedden dus dat hij aangekomen was en zijn plaats op het podium had ingenomen. Maar toen we uiteindelijk arriveerden uiteraard veel te laat, het concert was ondanks het uitstel al een kwartier bezig bleek zijn stoel nog onbezet !!?? (gelukkig ontbraken ook nog andere orkestleden ). Na pas een half uur kwam concertmeester N. discreet het podium op. Achteraf snapten we waarom hij nog NA ons aangekomen was: onze chauffeur had op een bepaald ogenblik een gaatje gezien om de ring te verlaten; met ware doodsverachting, een flinke dosis geluk en feeling, talloze omwegen en zijn gps was het hem gelukt om N. onderweg te passeren! Ik moet eerlijk toegeven dat ik, als ik zelf had moeten rijden, de spanning niet had aangekund en bij de eerste gelegenheid rechtsomkeert had gemaakt: dan maar geen Mattheüspassie! Maar gelukkig konden we nu toch nog het grootste deel beleven van Bachs meesterwerk, schitterend uitgevoerd door twee koren, twee orkesten en prachtige solisten. De akoestiek is adembenemend, niet verwonderlijk als je weet dat deze concertruimte speciaal gebouwd is om precies die Mattheüspassie in optimale condities te kunnen uitvoeren. Ondanks onze wat ongemakkelijke stoelen hebben we nog drie uur volop kunnen genieten. Een ware troost voor de drie verschrikkelijke uren die eraan vooraf waren gegaan. En onze terugreis? Minder dan een uur!
TOE(kom)MAATJE. Zoals gezegd, is deze concertzaal van het Lemmens speciaal ontworpen voor Bachs Mattheüspassie. Probeer u even voor te stellen: dirigent beneden in het midden, links resp. rechts van hem de twee podia met elk een orkest, een koor en een of meer solisten, en vóór en achter hem de rijen zetels voor het beneden-publiek. Die opstelling bood vanaf onze plaats (boven) een grappig effect telkens als de dirigent de beide orkesten en/of koren tegelijk moest leiden: hij kon zich moeilijk tot één van beide podia keren (dus met de rug naar het andere!), keek dus recht vooruit en zo stond hij in feite naar die helft van het publiek te zwieren!!
Je hoefde geen helderziende te zijn om te voorspellen dat deze man voor zijn afschuwelijke misdaden de zwaarste straf zou krijgen: hij zal tot aan zijn dood in de gevangenis blijven. En dat is maar goed ook. Heel wat mensen vinden die vrijheidsberoving zelfs nog veel te licht, en zouden hem met alle plezier persoonlijk hebben gelyncht, met messen bewerkt en/of op andere wijzen gefolterd. Ik ben het niet eens met die reacties maar kan ze van één kant wel begrijpen en heb het zelf ook moeilijk met de gedachte dat de uitgesproken straf eigenlijk niet in verhouding staat tot de vreselijke wandaden waaraan Fritzl zich gedurende zo veel jaren schuldig heeft gemaakt.Maar geen enkele straf, hoe zwaar ook, kan het leed van zijn slachtoffers goedmaken. Stel bv. dat we zoals in de middeleeuwen opnieuw lynchpartijen, brandstapels of andere wraakoefeningen zouden toelaten, dan verloochenen we de basisprincipes van onze democratische rechtsstaat. Is een democratie dan zo ideaal?, neen! Winston Churchill zei ooit: Democratie is een slechte vorm van samenleving, maar hij voegde eraan toe: alle andere vormen zijn nog slechter. En ten slotte nog dit: volgens psychologen en psychiaters is het statistisch bijna zeker dat ook een of meer van de Fritzl-slachtoffers zelf vroeg of laat op hun beurt potentiële criminelen worden (Fritzl werd trouwens als kind ookmisbruikt ); ik huiver bij de gedachte dat zij, na alles wat ze al hebben meegemaakt, ook nog eens (levenslang?) opgesloten moeten worden om de maatschappij tegen hen te beschermen. Maar ik geloof niet dat ik ze ook nog zou willen lynchen
Vindt u dat Fritzl het recht heeft onherkenbaar te blijven?, met die vraag nodigde GVA van 17.3 haar lezers uit, te antwoorden met ja of nee. Ik vond die vraag al direct verkeerd gesteld: onherkenbaar blijven?, die onherkenbaarheid bestond al lang niet meer: de hele wereld wist al weken lang hoe de man eruitzag. Maar kom, de vraag verwees natuurlijk naar de blauwe ordner (klasseur) waarachter Fritzl zich verborg om zijn anonimiteit (!!) te bewaren. Je hoefde geen helderziendete zijn om te voorspellen dat de grote meerderheid neen zou stemmen: het werd 88%. Toch zat ik zelf bij de 12% ja-stemmers. Ik vond namelijk dat als deze moordenaar, verkrachter, beul, psychopaat, zich ook nog eens wilde tonen als een volslagen belachelijke naïeveling, hij daartoe het recht moest hebben.
TOE(kom)MAATJE. In mijn blog van 12.3 toonde ik twee fotos van schilderijen die computeroma maakte, geïnspireerd op het wereldberoemde Carnaval van Venetië. Hieronder nog twee stuks uit de collectie. N.B. Bij het tweede schilderij heb ik wel even goed moeten kijken (maar dat vind ik juist zo boeiend!) voordat ik zag dat het een kus voorstelde.
(zie ook mijn blog van 17.2) 7 maart 2009 zal in mijn geheugen gegrift blijven als een leuke maar hectische dag. Een onzer kleinzoons (J., 18jr), had zon 200 deelnemers (waaronder een flink stuk van mijn familie ) gemotiveerd (zeg maar opgevorderd ) om artistieke en/of organisatorische medewerking te verlenen aan Regenboogrock, zijnde een grootscheepse benefiethappening (details op www.regenboogrock.be ). Op verschillende podia van het College in Sint-Niklaas traden tussen 13 uur en s avonds laat muzikanten, acteurs en dansers op. Onze J. liep van hot naar her: hij wou per se zelf overal het verloop van de verschillende programmas in de gaten houden, maar stond ook zelf voortdurend wel ergens op een of ander podium te musiceren, toneel te spelen of in te leiden (hij volgt aan de academie zowel muziek als woordkunst) Eigen familie inschakelen was niet zo moeilijk: opa (liefhebber jazzpianist), zijn pa (beroepsviolist) en twee van zijn neven (hoorn en drums) zouden samen met hemzelf (saxofoon/klarinet) op het Cool & Classic-podium als familiaal jazz ensemble een uurtje vullen; een grotere prestatie echter vond ik dat hij ook nog twee bigbands (waarvan hij zelf spelend lid is) op het podium wist te krijgen en bovendien zelf een éénmalig jazz-orkest met een15-tal muzikale vrienden bijeen had gekregen en dirigeerde. Ik ben natuurlijk wel trots op zon talentvolle kleinzoon; maar juist zijn jeugdige overmoed zal hem allicht nog wel eens parten spelen. Hopelijk ziet hij dan wel in dat niet alles vanzelf gaat Dat was trouwens al het geval op deze happening, toen hij vaststelde dat hij zijn klarinet thuis had laten liggen en dus hals-over-kop iemand moest zoeken om het ding op te halen. Overigens mag Opa hem niet teveel verwijten want twintig minuten vóórdat ons familiaal jazz-ensemble moest optreden, merkte ik tot mijn schrik dat ik een partituur vergeten was; dus rap heen en weer naar huis gereden en nog net op tijd terug om hijgend het podium op te klauteren. Uiteraard wou ik zo weinig mogelijk van deze dag missen en liep dus voortdurend van het ene programma(onderdeel) naar het andere, en hield het rond 22 uur doodmoe voor bekeken.
Hieronder een foto (uit GVA van 10.3) van een J.s Big Bands, en onder dat knipsel een stukje uit mijn pianopartij van Take Five, een van de nummers van ons familiaal jazz ensemble.
De Fortis-commissie werkt nog saaier dan was voorspeld, maar gelukkig voor de kranten en andere media was er gisteren de dodelijke schietpartij op een Duitse school. Weeral echte sensatie, heerlijk heerlijk! De krokodillentranen dropen van het TV-scherm en de voorpaginas van de kranten. Het ergste voor de media zou zijn dat zulke dramas zich nooit meer zouden voordoen, maar ook het omgekeerde (elke dag zon drama) zou niet leuk zijn: dan wordt het net zo vervelend als de Fortis-saga en is de lol er af. Neen, het mooiste is zoals nu: zo af en toe een tragedie Maar even ernstig: zouden de getroffen families echt zo getroost zijn met die zwaar overdreven media-belangstelling? Ik denk dat zij meer hebben aan de echte troost die ze krijgen van professionele slachtofferhelpers.
TOE(kom)MAATJE. Mijn volgende komma, wat lichter van toon, ligt klaar voor een van de komende dagen en beschrijft een hectische dag die ik vorige week met mijn familie heb beleefd. En hieronder ter afwisseling twee fotos uit een hele reeks recente schilderijen van oma, volgens weeral een nieuwe techniek en waarvoor ze zich inspireerde op het beroemde Carnaval van Venetië.
Kamperen aan de schoolpoort: eindelijk schot in de zaak?
Een jaar geleden (15.2.08 en 3.3.08) luchtte ik mijn hart over het onmenselijke en discriminerende schoolkamperen tijdens de inschrijvingsperioden. Ik schreef o.m.: alles is beter dan kamperen, desnoods via een soort loterij, das alvast comfortabeler dan kamperen. Een jaar later (26.2.09) schrijft journalist Lex Moolenaar in GVA bijna letterlijk hetzelfde: alles is beter dan dit, desnoods moeten de inschrijvingen maar worden bepaald via lottrekking Een jaar geleden besefte ookonderwijsminister Van den Broecke dat er iets moest gebeuren maar er gebeurde niets: de huidige inschrijvingsperiode wordt opnieuw gekenmerkt door allerlei kampeerdramas aan heel wat schoolpoorten. MIJN BASIS-IDEE zou zijn: elke aanvraag binnen een bepaalde periode wordt genoteerd (volgorde zonder belang!!); zijn er meer aanvragen dan beschikbare plaatsen, dan worden ze (bv. via een puntensysteem?) gerangschikt volgens bepaalde objectieve criteria, vast te leggen door onderwijsdeskundigen (afstand huis/school?, reeds andere kinderen van hetzelfde gezin in die school?, enz. enz.; het is niet aan mij om criteria vast te leggen). Bij eventuele ex-aequos kan men dan het lot laten beslissen. Conclusie: eindelijk eerlijke kansen voor iedereen. Of ben ik te naïef?
TOE(kom)MAATJES. 1) foto van oma, tijdens een van onze zondagse wandelingen, georganiseerd door aangesloten wandelclubs.
2) op elke wandeling zijn er onderweg steeds comfortabele stopplaatsen met cafetaria. Daar liggen altijd duidelijke prijslijsten; nou ja, duidelijk op deze prijslijst ontbraken ... de prijzen!
Ik weet dat het een tegenstrijdigheid is, maar vandaag nu eens alleen maar TOE(kom)MAATJES. Daar gaat-ie
TOE(kom)MAATJE 1. Toen ik vanmorgen een schone onderbroek uit mijn kast pakte, vond ik dat de pijpen wel heel erg dunnetjes uit de laatste wasbeurt gekomen waren: het leken nog amper dunne lintjes. Ik trok het ding aan maar voelde en zag dadelijk dat er iets niet klopte maar wat??? Het bleek . de beha van computeroma te zijn die per vergissing tussen mijn stapel onderbroeken verzeild was geraakt (de beha bedoel ik). We schoten beiden in een deuk van het lachen
TOE(kom)MAATJE 2. Moet ik medelijden hebben met de man die op de beurs 7 miljoen euro (280 miljoen Bfr) verloor? Want ofwel was dat zijn HELE vermogen, dat hij dus blijkbaar onvoldoende gespreid had en zoiets is oerdom; ofwel was het NIET zijn hele fortuin, en dan zal hij nog wel heel wat overgehouden hebben om royaal van rond te komen, in tegenstelling tot een kleine belegger die gewoon te weinig had om te spreiden.
TOE(kom)MAATJE 3. Gelezen op een leeg schap bij Delhaize: Dit artikel is momenteel in voorraadonderbreking. Van zon Nederlands krijg ik de kriebels, al ben ik echt wel breeddenkend als het gaat over taalgebruik van anderen, maar er zijn toch grenzen. Van waar komt toch in vredesnaam die behoefte van sommige mensen of instanties om geleerd klinkende woorden te gebruiken, terwijl het ook eenvoudiger kan in gewone mensentaal, bv.: dit artikel is tijdelijk niet voorradig??..
TOE(kom)MAATJE 4. Mes gevonden in crèche! Aldus de suggestieve titel boven een krantenbericht enkele dagen geleden. Ik dacht direct: Nou en?, So what? Ook in mijn huis zijn heel wat messen te vinden, maar we zorgen er wel voor dat kleine kinderen er niet bij kunnen. En inderdaad: het bericht bleek niks om het lijf te hebben en zou zonder Dendermonde nooit de pers gehaald hebben.
Als (groot)ouders zijn wij er nogal trots op dat sommige van onze (klein)kinderen zich inzetten al dan niet professioneel voor hun medemensen. Zo is een van onze studerende kleinzoons in zijn vrije tijd erg actief in de Regenboog, een soort mix van huiswerkbegeleiding en jeugdbeweging, vooral bedoeld voor taal- en kansarme kinderen. Elke zaterdagmorgen worden de kinderen thuis opgehaald, als extra motivatie om te komen. Dan worden ze in het clublokaal gedurende een uur geholpen bij het maken van hun huiswerk, zonodig wordt hun kennis wat bijgespijkerd. Na het huiswerk is er tijd voor ontspanning zoals knutselen, pleinspelen e.d. Tijdens vakanties zijn er kleine plaatselijke uitstapjes en eens per jaar gaan ze een week op scouts-kamp. Er zijn enkele privé sponsors maar geen echte overheidssubsidies zodat de ouders zelf voor de meeste (weliswaar beperkte) kosten opdraaien, wat voor sommigen helaas nog te duur uitkomt. Daarom organiseert Regenboog af en toe een grootscheepse happening en zo is er op zaterdag 7 maart a.s. in het College te Sint-Niklaas van 13 uur tot s avonds laat een Regenboogrock-festival met voor elk wat wils, verdeeld over drie podia, met elk zijn eigen specialiteit. En de (mede-)organisator zou mijn kleinzoon niet zijn als hij opa Kommaneuker niet had bevolen om samen met hem en nog enkele andere muzikale leden van mijn familiale achterban een uurtje te vullen op het podium C&C (Cool en Classic) Mocht ik u nu tot tranen toe bewogen hebben (maar ook als dat niet zo is ), dan verwijs ik u graag naar de verzorgde website www.regenboogrock.be waar mijn kleinzoon en zijn vrienden alles haarfijn hebben uitgelegd.
Als TOE(kom)MAATJE hieronder twee van omas vele schilderijen die de wanden van ons huis sieren. Ik vind namelijk (maar ik ben natuurlijk niet onpartijdig!) dat ze niet alleen met computertekenprogrammas overweg kan maar ook met verf en (in dit geval) zijde.
Kinderdagverblijven bestaan al vele jaren, nog nooit is er zoiets verschrikkelijks gebeurd als enkele weken geleden. De kans dat zoiets binnen afzienbare tijd nog eens gebeurt, is normaal gesproken minimaal. Toch overweegt men plotseling allerlei maatregelen (zelfs wettelijke) en systemen alsof het ieder ogenblik opnieuw kan gebeuren. Zo reserveerde de Vlaamse regering al direct 6 miljoen euro voor de beveiliging van kinderdagverblijven. Een briefschrijver in GVA 10.2 noemt dat terecht een spijtige reflex, want crèches worden beveiligde gevangenissen door één enkel individu dat een kinderdagverblijf uitkoos voor het uitwerken van zijn psychische problemen ( ) Van die beveiliging worden alleen beveiligingsfirmas beter en de ouders en hun kinderen nog banger. Ik had het niet beter kunnen zeggen.
TOE(kom)MAATJE. Wetenschap vertrekt vanuit verwondering en een sterrenhemel is voor mij één en al verwondering. ( ) Door te kijken naar wat je ziet, en door na te denken, kunnen we ook kijken naar wat we niet zien. (Prof. C. Waelkens, sterrenkundige, in Kerk & Leven 24.12.2008)
Mijn blogje van 30.1 met een ludiek bedoelde (volgens sommigen wellicht iets te platte?) benadering van enkele toilet-aspecten krijgt vandaag een meer ernstig verlengstuk. Een woordje uitleg. Vorige zondag namen computeroma en ik deel aan een georganiseerde wandeling in de regio Sint-Niklaas, met start en aankomst in een gebouw van SBSO Baken/MPIGO Zonneken, een instelling die (o.m.) opvoeding en onderwijs verleent aan mentaal en/of fysiek gehandicapte kinderen van 2 jaar en 6 maand tot 13 jaar. Als echte kunstliefhebbers werden we getroffen door de grote zorg die directie en personeel besteden aan een sfeervolle opsmuk van hun campus. In deze school krijgen de leerlingen kunst mee,... zelfs tot in het toilet! Meer zelfs: de kinderen verzorgen daar zelf de artistieke aankleding onder leiding van een gedreven leerkracht crea, kennelijk een bewonderaar van de Amerikaanse pop-art-kunstenaar Keith Haring. Met toelating van de school (waarvoor dank) toon ik hieronder enkele fotos die ik tijdens een toiletbezoek heb genomen.
Sandra. Op 13.1 schreef ik een blogje over het spectaculaire succes van de geldinzamelingen voor Sandra, het meisje uit Temse dat alleen door een peperduur medicijn misschien genezen zou kunnen worden van een levensbedreigende ziekte. Ik schreef toen dat ik me stoorde aan de voorbarige euforie rond deze zaak en dat de ontgoocheling en pijn voor de ouders des te groter zou zijn als het bewuste middel niet of niet tijdig verkrijgbaar zou blijken . Helaas kreeg ik gelijk: vorige week las ik in GVA, ergens op een binnenbladzijde , dat Sandras vader zwaar ontgoocheld was: hij vernam dat het reddend medicijn niet te verkrijgen was . En die pijn voor de vader zal nog extra hard geweest zijn toen kwatongen hem ervan beschuldigden (een deel van) de ingezamelde gelden in eigen zak gestoken te hebben.
TOE(kom)MAATJE. Het Belgisch Instituut Voor Verkeersveiligheid BIVV vindt het gebruik van MP3-spelers of iPODS door voetgangers en fietsers gevaarlijk, maar zegt niets over muziek in de auto. Ik zou zeggen: alles hangt af van het geluidsvolume: een fietser/voetganger met zijn MP3-speler op laag volume hoort geluidenin zijn omgeving beter dan de chauffeur met knoeiharde muziek in zijn wagen.
En hier mijn tweede blogje van vandaag: Rijdende doodskisten. Ik heb zojuist de volgende lezersbrief gestuurd naar Gazet van Apen en ben benieuwd a) of ze die (morgen?) zullen plaatsen, en (vooral) b) of de bevoegde minister het zal lezen : Onveilige autos. In uw artikel van 30.1 worden een aantal veel voorkomende gebreken genoemd, voornamelijk te wijten aan nalatigheden van de eigenaars. Maar ook de conceptie zelf van wagens kan gevaarlijk en zelfs dodelijk zijn; ik denk hier bv. aan driedeurswagens, waar de passagiers op de achterbank bij een ongeval als ratten in een val zitten bij gebrek aan zijdeuren en zich daardoor niet tijdig kunnen bevrijden. Dat ik ooit zelf in zon rijdende doodskist achter het stuur zat, besefte ik pas toen ik las van twee levend verkoolde achterbankpassagiers. Twee jaar geleden schreef ik over het onderwerp aan Mobiliteitsminister Landuyt. Hij antwoordde me (letterlijk): Uw opmerkingen in verband met de onveiligheid van 3-deurswagens zal ik zeker in beraad nemen. Het zijn belangrijke voorstellen die de verkeersveiligheid kunnen verhogen.Nooit meer iets over gehoord
Toilet-proza 1) In een wc las ik onlangs volgende raad: Is er nog een spoor, ga er met de borstel door! Als ik zoiets lees, krijg ik goesting om er een woordje tussen te schrijven: ga er met de borstel VAN door! 2) Computeroma ziet mij graag in een spannende jeans (ze vindt dat ik dan een knap kontje heb - ???) maar ik vind dat soms heel ongemakkelijk, niet dat knap kontje maar de spannende broek: staande pipi doen bv. kan een tijdrovende onderneming zijn: alles klemt zodanig dat het soms wel effe duurt voordat ik de klepel van het klokkenspel kan bereiken (be-reiken? ). In zon geval laat ik echter niet de moed zakken maar mijn broek 3) Het valt mij vaak op dat je als man bij openbare toiletten bijna nooit moet wachten, terwijl er bij dames-wcs meestal een massa volk staat aan te schuiven. Als ik architect was, hield ik daar al bij de bouwplannen rekening mee en zou ik (veel) meer dames- dan heren-wcs voorzien. 4) Tweede vraag aan (beroeps- of amateur-)architecten: waarom voorzien jullie de binnenkant van openbare en andere toiletten zelden of nooit van een haak(je) waaraan je even je jas en/of andere zaken kan ophangen? De deurklink -àls er al een is - is maar een gebrekkig alternatief: meestal veel te glad en/of te klein (zeker in de winter, als je soms heel wat uit te trekken hebt: dat moet dan allemaal op de niet steeds erg propere grond )
Foto hieronder: lang geleden moest ik eens gebruik maken van deze wc: daar had ik niet het probleem nr. 2 van hierboven: het plafond was zó laag dat rechtop staan gewoon onmogelijk was, het was dus hoe dan ook zitten geblazen!!
En dit was een wc (kakhuis zou beter passen) tijdens een avontuurlijke huttentocht in de Franse Cévennen:
Mijn beloofde Toilet-proza is klaar en zal vandaag nog hier op mijn blog staan. Maar eerst nog twee andere zaken uit de actualiteit, waarvan hier de eerste: Vanmorgen interviewde de VRT-Radio1-omroepster van dienst de hoofdredacteuren van De Standaard en ????? en stelde hen enkele zeer rake vragen, o.m. of journalisten niet een soort ethische code overeen zouden moeten komen om bij dramas zoals in Dmonde wat meer terughoudendheid te betrachten om de getroffen families niet nog meer te treffen. Ik miste helaas de belangrijke vraag of die zwaar overdreven mediatisering van het drama andere gestoorde geesten niet op ideeën zou kunnen brengen. Hoe dan ook, de heren journalisten hadden helemaal geen spijt en vonden dat ze MOESTEN doen wat ze gedaan hebben Amai merci! Dan liever een bravo voor de burgemeester van St.Gillis, die zich terecht opwond over die sensatiezucht van media en publiek (ik vergeef hem graag zijn slip of the tongue toen hij cellen klaar zou houden voor al te opdringerige persmensen)................
Hier een heel oud fotootje van computeroma (toen nog gewoon mama!) en onze vier kindjes (intussen zelf alweer ouders van samen 13 grote kinderen...) De dochter amuseert zich kostelijk, haar broer achter haar vraagt zich af wat er te lachen valt...
EN HIER DE JONGSTE, genietend van bosbessen tijdens dezelfde wandeling
De laatste zin van mijn blog van 27.1 bevat een verwarrende fout, waardoor een aandachtige lezer van het hele verhaal niks begrepen zal hebben: niet Peter lag op Ingrid maar omgekeerd!!!
TOE(kom)MAATJE. Wie zich afvraagt waar mijn Toiletproza blijft (beloofd in mijn TOE(kom)MAATJE van 24.1), kan ik melden dat ik er nog volop aan bezig ben .
'Ik ben de vader van Peter' ! 'Ik ook!'! Oeps, foutje!
UNIZO Sint-Niklaas organiseert in haar gangen en vergaderzalen regelmatig kunsttentoonstellingen (in 2001 mocht ook computeroma een zestigtal van haar schilderijen exposeren). Wij krijgen steeds een uitnodiging voor elke voor-opening en boven op die stapel lag er nu een voor de vernissage van een expositie door Ingrid Bonnaerens, die haar werken tentoon zou stellen van eind januari tot de zoveelste maart. Op de folder een mooie foto van een van haar werken. De avond van de vooropening (vorige vrijdag) werden we bij het binnenkomen verwelkomd door een dame; we stonden op het punt te vragen u bent zeker de kunstenares? maar iets weerhield ons en we beperkten ons tot een gewone begroeting. Gelukkig maar, zoals weldra zou blijken. Vervolgens schudde ook een vriendelijke maar ons onbekende man (van ongeveer onze leeftijd) ons de hand en zei: Ik ben de vader van Peter; we hadden geen flauw idee waar die mededeling op sloeg, maar ik stond op het punt om te antwoorden: Ik ook! (onze jongste zoon heet ook Peter) maar ik zweegopnieuw, waardoor ik vermoedelijk een conflict met de brave man heb voorkomen, maar ook dat besefte ik pas even later. Bij het binnenkomen was het ons ook al opgevallen dat de kunstwerken van een totaal andere stijl waren dan de foto op de uitnodiging. Even later was het raadsel opgelost, of toch gedeeltelijk: Niet INGRID Bonnaerens van onze folder exposeerde, maar een zekere PETER (!) Raedschelders!! We vroegen voorzichtig aan Unizo-mensen waarom wij niet waren ingelicht over die programmawijziging. Ze vielen uit de lucht: hoezo, Ingrid wie?, we hebben voor deze avond nooit iemand anders aangekondigd dan Peter! .. Toen we thuiskwamen, keken we nog eens naar de uitnodiging. Geen twijfel mogelijk: het ging over INGRID!!!Waren we nu echt gek geworden?! Maar nee, praktisch alles klopte als een bus: Ingrid Bonnaerensstelt tentoon in Unizo, van eind januari tot begin maart, vooropening op vrijdag. We hadden echter één vrij belangrijk detail over het hoofd gezien: Ingrids tentoonstelling liep wel in januari/maart, maar dat was zes jaar geleden: in 2003! Een of andere verstrooide kabouter had met de stapel folders geklungeld en er stiekem voor gezorgd dat Peter euh bovenop Ingrid kwam te liggen.
TOE(kom)MAATJE: hierna twee recente zijden schilderijen van computeroma
De kindermoord in een Dendermonds kinderdagverblijf heeft ieder normaal mens geschokt. Wat mij ook geschokt maar niet verrast - heeft, is de wellust waarmee de commerciële media op het nieuws gesprongen zijn, kwestie van te voldoen aan de sensatiezucht van het publiek, wat dacht u anders? Sommige kranten wijdden er maar liefst 15 en meer paginas aan maar zelfs op de openbare omroep moest ander belangrijk (maar minder sensationeel) nieuws wijken.
Begrijp me niet verkeerd: de moord was belangrijk nieuws en mag dus niet verzwegen worden, en het gerecht zal ongetwijfeld zijn beloop krijgen maar de zwaar overdreven media-aandacht voor allerlei irrelevante details kan zoals ik in een vroeger blog al eens heb geschreven labiele geesten goesting doen krijgen om ook eens in de schijnwerpers te komen. Trouwens, wie zegt dat de (duidelijk gestoorde) dader in Dmonde zich ook niet heeft geïnspireerd op eerdere, dik in de media uitgerafelde massamoorden
Het siert de krant De Tijd, dat zij het nieuws uiteraard wel bracht, maar blijkbaar zonder onnodige bijkomende franjes. In het dagelijks persoverzicht op VRT-radio werd daar, naar mijn indruk, nogal smalend over gedaan; alsof de objectiviteit van De Tijd gelijk zou staan met onverschilligheid tegenover het Dendermondse drama. Bah!
TOE(kom)MAATJE. Voor mijn volgende komma heb ik al enkele ideeën over een luchtiger onderwerp: Toilet-proza
ThermoSTAAT / ThermoSTIEKEM Naar het schijnt hebben mannen het minder vlug koud dan vrouwen. Ik weet niet of het waar is, maar bij computeroma en kommaneuker is dat al zeker het geval. Ik heb het niet gauw koud, en als oma even niet kijkt, durf ik onze CV-thermostaat nogal eens stiekem een graadje lager te draaien. Ik geef toe, dat is niet erg netjes van me, maar ik stelde al vlug vast dat het omgekeerde ook gebeurt: als oma het in de loop van de dag wat koud begint te krijgen en mijn achterbaks gedoe dóórheeft, zet ze net zo stiekem de verwarming weer wat hoger. Het lijkt allemaal nogal kinderachtig, en dat is het natuurlijk ook, en je zou denken dat die thermostaat van die constante hoger-/lager show op den duur letterlijk en figuurlijk het heen en weer (eigenlijk het op en neer) zou krijgen, maar oma en ik houden ons liefdevol aan een soort stilzwijgende afspraak dat we elkaar niet meer dan één keer per dag zullen euh bedriegen.
TOE(kom)MAATJE. Hieronder twee computercreaties van computeroma:
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
