WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
15-02-2009
Drama D'monde (nog maar eens)
Kinderdagverblijven bestaan al vele jaren, nog nooit is er zoiets verschrikkelijks gebeurd als enkele weken geleden. De kans dat zoiets binnen afzienbare tijd nog eens gebeurt, is normaal gesproken minimaal. Toch overweegt men plotseling allerlei maatregelen (zelfs wettelijke) en systemen alsof het ieder ogenblik opnieuw kan gebeuren. Zo reserveerde de Vlaamse regering al direct 6 miljoen euro voor de beveiliging van kinderdagverblijven. Een briefschrijver in GVA 10.2 noemt dat terecht een spijtige reflex, want crèches worden beveiligde gevangenissen door één enkel individu dat een kinderdagverblijf uitkoos voor het uitwerken van zijn psychische problemen ( ) Van die beveiliging worden alleen beveiligingsfirmas beter en de ouders en hun kinderen nog banger. Ik had het niet beter kunnen zeggen.
TOE(kom)MAATJE. Wetenschap vertrekt vanuit verwondering en een sterrenhemel is voor mij één en al verwondering. ( ) Door te kijken naar wat je ziet, en door na te denken, kunnen we ook kijken naar wat we niet zien. (Prof. C. Waelkens, sterrenkundige, in Kerk & Leven 24.12.2008)
Mijn blogje van 30.1 met een ludiek bedoelde (volgens sommigen wellicht iets te platte?) benadering van enkele toilet-aspecten krijgt vandaag een meer ernstig verlengstuk. Een woordje uitleg. Vorige zondag namen computeroma en ik deel aan een georganiseerde wandeling in de regio Sint-Niklaas, met start en aankomst in een gebouw van SBSO Baken/MPIGO Zonneken, een instelling die (o.m.) opvoeding en onderwijs verleent aan mentaal en/of fysiek gehandicapte kinderen van 2 jaar en 6 maand tot 13 jaar. Als echte kunstliefhebbers werden we getroffen door de grote zorg die directie en personeel besteden aan een sfeervolle opsmuk van hun campus. In deze school krijgen de leerlingen kunst mee,... zelfs tot in het toilet! Meer zelfs: de kinderen verzorgen daar zelf de artistieke aankleding onder leiding van een gedreven leerkracht crea, kennelijk een bewonderaar van de Amerikaanse pop-art-kunstenaar Keith Haring. Met toelating van de school (waarvoor dank) toon ik hieronder enkele fotos die ik tijdens een toiletbezoek heb genomen.
Sandra. Op 13.1 schreef ik een blogje over het spectaculaire succes van de geldinzamelingen voor Sandra, het meisje uit Temse dat alleen door een peperduur medicijn misschien genezen zou kunnen worden van een levensbedreigende ziekte. Ik schreef toen dat ik me stoorde aan de voorbarige euforie rond deze zaak en dat de ontgoocheling en pijn voor de ouders des te groter zou zijn als het bewuste middel niet of niet tijdig verkrijgbaar zou blijken . Helaas kreeg ik gelijk: vorige week las ik in GVA, ergens op een binnenbladzijde , dat Sandras vader zwaar ontgoocheld was: hij vernam dat het reddend medicijn niet te verkrijgen was . En die pijn voor de vader zal nog extra hard geweest zijn toen kwatongen hem ervan beschuldigden (een deel van) de ingezamelde gelden in eigen zak gestoken te hebben.
TOE(kom)MAATJE. Het Belgisch Instituut Voor Verkeersveiligheid BIVV vindt het gebruik van MP3-spelers of iPODS door voetgangers en fietsers gevaarlijk, maar zegt niets over muziek in de auto. Ik zou zeggen: alles hangt af van het geluidsvolume: een fietser/voetganger met zijn MP3-speler op laag volume hoort geluidenin zijn omgeving beter dan de chauffeur met knoeiharde muziek in zijn wagen.
En hier mijn tweede blogje van vandaag: Rijdende doodskisten. Ik heb zojuist de volgende lezersbrief gestuurd naar Gazet van Apen en ben benieuwd a) of ze die (morgen?) zullen plaatsen, en (vooral) b) of de bevoegde minister het zal lezen : Onveilige autos. In uw artikel van 30.1 worden een aantal veel voorkomende gebreken genoemd, voornamelijk te wijten aan nalatigheden van de eigenaars. Maar ook de conceptie zelf van wagens kan gevaarlijk en zelfs dodelijk zijn; ik denk hier bv. aan driedeurswagens, waar de passagiers op de achterbank bij een ongeval als ratten in een val zitten bij gebrek aan zijdeuren en zich daardoor niet tijdig kunnen bevrijden. Dat ik ooit zelf in zon rijdende doodskist achter het stuur zat, besefte ik pas toen ik las van twee levend verkoolde achterbankpassagiers. Twee jaar geleden schreef ik over het onderwerp aan Mobiliteitsminister Landuyt. Hij antwoordde me (letterlijk): Uw opmerkingen in verband met de onveiligheid van 3-deurswagens zal ik zeker in beraad nemen. Het zijn belangrijke voorstellen die de verkeersveiligheid kunnen verhogen.Nooit meer iets over gehoord
Toilet-proza 1) In een wc las ik onlangs volgende raad: Is er nog een spoor, ga er met de borstel door! Als ik zoiets lees, krijg ik goesting om er een woordje tussen te schrijven: ga er met de borstel VAN door! 2) Computeroma ziet mij graag in een spannende jeans (ze vindt dat ik dan een knap kontje heb - ???) maar ik vind dat soms heel ongemakkelijk, niet dat knap kontje maar de spannende broek: staande pipi doen bv. kan een tijdrovende onderneming zijn: alles klemt zodanig dat het soms wel effe duurt voordat ik de klepel van het klokkenspel kan bereiken (be-reiken? ). In zon geval laat ik echter niet de moed zakken maar mijn broek 3) Het valt mij vaak op dat je als man bij openbare toiletten bijna nooit moet wachten, terwijl er bij dames-wcs meestal een massa volk staat aan te schuiven. Als ik architect was, hield ik daar al bij de bouwplannen rekening mee en zou ik (veel) meer dames- dan heren-wcs voorzien. 4) Tweede vraag aan (beroeps- of amateur-)architecten: waarom voorzien jullie de binnenkant van openbare en andere toiletten zelden of nooit van een haak(je) waaraan je even je jas en/of andere zaken kan ophangen? De deurklink -àls er al een is - is maar een gebrekkig alternatief: meestal veel te glad en/of te klein (zeker in de winter, als je soms heel wat uit te trekken hebt: dat moet dan allemaal op de niet steeds erg propere grond )
Foto hieronder: lang geleden moest ik eens gebruik maken van deze wc: daar had ik niet het probleem nr. 2 van hierboven: het plafond was zó laag dat rechtop staan gewoon onmogelijk was, het was dus hoe dan ook zitten geblazen!!
En dit was een wc (kakhuis zou beter passen) tijdens een avontuurlijke huttentocht in de Franse Cévennen:
Mijn beloofde Toilet-proza is klaar en zal vandaag nog hier op mijn blog staan. Maar eerst nog twee andere zaken uit de actualiteit, waarvan hier de eerste: Vanmorgen interviewde de VRT-Radio1-omroepster van dienst de hoofdredacteuren van De Standaard en ????? en stelde hen enkele zeer rake vragen, o.m. of journalisten niet een soort ethische code overeen zouden moeten komen om bij dramas zoals in Dmonde wat meer terughoudendheid te betrachten om de getroffen families niet nog meer te treffen. Ik miste helaas de belangrijke vraag of die zwaar overdreven mediatisering van het drama andere gestoorde geesten niet op ideeën zou kunnen brengen. Hoe dan ook, de heren journalisten hadden helemaal geen spijt en vonden dat ze MOESTEN doen wat ze gedaan hebben Amai merci! Dan liever een bravo voor de burgemeester van St.Gillis, die zich terecht opwond over die sensatiezucht van media en publiek (ik vergeef hem graag zijn slip of the tongue toen hij cellen klaar zou houden voor al te opdringerige persmensen)................
Hier een heel oud fotootje van computeroma (toen nog gewoon mama!) en onze vier kindjes (intussen zelf alweer ouders van samen 13 grote kinderen...) De dochter amuseert zich kostelijk, haar broer achter haar vraagt zich af wat er te lachen valt...
EN HIER DE JONGSTE, genietend van bosbessen tijdens dezelfde wandeling
De laatste zin van mijn blog van 27.1 bevat een verwarrende fout, waardoor een aandachtige lezer van het hele verhaal niks begrepen zal hebben: niet Peter lag op Ingrid maar omgekeerd!!!
TOE(kom)MAATJE. Wie zich afvraagt waar mijn Toiletproza blijft (beloofd in mijn TOE(kom)MAATJE van 24.1), kan ik melden dat ik er nog volop aan bezig ben .
'Ik ben de vader van Peter' ! 'Ik ook!'! Oeps, foutje!
UNIZO Sint-Niklaas organiseert in haar gangen en vergaderzalen regelmatig kunsttentoonstellingen (in 2001 mocht ook computeroma een zestigtal van haar schilderijen exposeren). Wij krijgen steeds een uitnodiging voor elke voor-opening en boven op die stapel lag er nu een voor de vernissage van een expositie door Ingrid Bonnaerens, die haar werken tentoon zou stellen van eind januari tot de zoveelste maart. Op de folder een mooie foto van een van haar werken. De avond van de vooropening (vorige vrijdag) werden we bij het binnenkomen verwelkomd door een dame; we stonden op het punt te vragen u bent zeker de kunstenares? maar iets weerhield ons en we beperkten ons tot een gewone begroeting. Gelukkig maar, zoals weldra zou blijken. Vervolgens schudde ook een vriendelijke maar ons onbekende man (van ongeveer onze leeftijd) ons de hand en zei: Ik ben de vader van Peter; we hadden geen flauw idee waar die mededeling op sloeg, maar ik stond op het punt om te antwoorden: Ik ook! (onze jongste zoon heet ook Peter) maar ik zweegopnieuw, waardoor ik vermoedelijk een conflict met de brave man heb voorkomen, maar ook dat besefte ik pas even later. Bij het binnenkomen was het ons ook al opgevallen dat de kunstwerken van een totaal andere stijl waren dan de foto op de uitnodiging. Even later was het raadsel opgelost, of toch gedeeltelijk: Niet INGRID Bonnaerens van onze folder exposeerde, maar een zekere PETER (!) Raedschelders!! We vroegen voorzichtig aan Unizo-mensen waarom wij niet waren ingelicht over die programmawijziging. Ze vielen uit de lucht: hoezo, Ingrid wie?, we hebben voor deze avond nooit iemand anders aangekondigd dan Peter! .. Toen we thuiskwamen, keken we nog eens naar de uitnodiging. Geen twijfel mogelijk: het ging over INGRID!!!Waren we nu echt gek geworden?! Maar nee, praktisch alles klopte als een bus: Ingrid Bonnaerensstelt tentoon in Unizo, van eind januari tot begin maart, vooropening op vrijdag. We hadden echter één vrij belangrijk detail over het hoofd gezien: Ingrids tentoonstelling liep wel in januari/maart, maar dat was zes jaar geleden: in 2003! Een of andere verstrooide kabouter had met de stapel folders geklungeld en er stiekem voor gezorgd dat Peter euh bovenop Ingrid kwam te liggen.
TOE(kom)MAATJE: hierna twee recente zijden schilderijen van computeroma
De kindermoord in een Dendermonds kinderdagverblijf heeft ieder normaal mens geschokt. Wat mij ook geschokt maar niet verrast - heeft, is de wellust waarmee de commerciële media op het nieuws gesprongen zijn, kwestie van te voldoen aan de sensatiezucht van het publiek, wat dacht u anders? Sommige kranten wijdden er maar liefst 15 en meer paginas aan maar zelfs op de openbare omroep moest ander belangrijk (maar minder sensationeel) nieuws wijken.
Begrijp me niet verkeerd: de moord was belangrijk nieuws en mag dus niet verzwegen worden, en het gerecht zal ongetwijfeld zijn beloop krijgen maar de zwaar overdreven media-aandacht voor allerlei irrelevante details kan zoals ik in een vroeger blog al eens heb geschreven labiele geesten goesting doen krijgen om ook eens in de schijnwerpers te komen. Trouwens, wie zegt dat de (duidelijk gestoorde) dader in Dmonde zich ook niet heeft geïnspireerd op eerdere, dik in de media uitgerafelde massamoorden
Het siert de krant De Tijd, dat zij het nieuws uiteraard wel bracht, maar blijkbaar zonder onnodige bijkomende franjes. In het dagelijks persoverzicht op VRT-radio werd daar, naar mijn indruk, nogal smalend over gedaan; alsof de objectiviteit van De Tijd gelijk zou staan met onverschilligheid tegenover het Dendermondse drama. Bah!
TOE(kom)MAATJE. Voor mijn volgende komma heb ik al enkele ideeën over een luchtiger onderwerp: Toilet-proza
ThermoSTAAT / ThermoSTIEKEM Naar het schijnt hebben mannen het minder vlug koud dan vrouwen. Ik weet niet of het waar is, maar bij computeroma en kommaneuker is dat al zeker het geval. Ik heb het niet gauw koud, en als oma even niet kijkt, durf ik onze CV-thermostaat nogal eens stiekem een graadje lager te draaien. Ik geef toe, dat is niet erg netjes van me, maar ik stelde al vlug vast dat het omgekeerde ook gebeurt: als oma het in de loop van de dag wat koud begint te krijgen en mijn achterbaks gedoe dóórheeft, zet ze net zo stiekem de verwarming weer wat hoger. Het lijkt allemaal nogal kinderachtig, en dat is het natuurlijk ook, en je zou denken dat die thermostaat van die constante hoger-/lager show op den duur letterlijk en figuurlijk het heen en weer (eigenlijk het op en neer) zou krijgen, maar oma en ik houden ons liefdevol aan een soort stilzwijgende afspraak dat we elkaar niet meer dan één keer per dag zullen euh bedriegen.
TOE(kom)MAATJE. Hieronder twee computercreaties van computeroma:
Senator Els Schelfhout ligt al enkele dagen onder vuur, ook binnen haar eigen partij CD&V. Ze heeft een doodziek Congolees kindje naar België gehaald, om het hier te laten verzorgen (wat in Congo niet kan) en mogelijk later te adopteren. Zo ongeveer iedereen schreeuwt moord en brand omdat de senator de wettelijke procedures omzeild zou hebben, terwijl andere kandidaat adoptieouders meestal zeer lang moeten wachten voordat hun aanvraag rond is. Het is de klassieke redenering van iedereen is gelijk voor de wet en dus had Schelfhout ook maar moeten wachten. Welnu, die benadering verbaast mij: ik zou ze veel liever omgekeerd hebben: als het de senator zo vlug kon gaan, waarom dan ook niet voor anderen? In elk geval van twee dingen één: ofwel heeft Schelfhout de wet omzeild en dan moet ze de gevolgen dragen, ofwel handelde ze wel volgens de wet maar dan mankeert er iets aan de wijze waarop de overheid andere kandidaat adoptieouders informeert over die wettelijke mogelijkheden.
TOE(kom)MAATJE. 96% van de chauffeurs rijdt te snel in 30 km-zones (GVA 16.1). In gewone mensentaal: niemand houdt zich er aan!. Logisch, want die borden staan er te pas en te onpas, zodat ze vrijwel geen enkele geloofwaardigheid hebben. Hierna enkele staaltjes van ondeskundigheid
De chauffeur die al de volgende borden in één oogopslag wil lezen en interpreteren moet eigenlijk (even) stilstaan, maar het 5de bord verbiedt dat (op bepaalde tijdstippen)!!!
1. Sandra, het meisje met een levensbedreigende stofwisselingsziekte, haalt al dagenlang uitgebreid de media: er is maar één medicijn dat haar (misschien) kan genezen. Probleem: de kostprijs van meer dan een miljoen euro, niet terugbetaald door het ziekenfonds. Maar dankzij de hartverwarmende solidariteit van vele medeburgers is al een belangrijk deel van de benodigde som bijeengebracht; onze wereld is blijkbaar nog niet zo onverschillig als sommige zwartkijkers beweren. Ik stoor me echter aan de nogal eenzijdige benadering door de media: hun aandacht gaat bijna uitsluitend naar het grote succes van de actie (dat lezen de mensen graag! ), terwijl volgens sommige bronnen het bewuste geneesmiddel zeker op korte termijn nog niet beschikbaar zal zijn; het is zelfs nog niet uitgetest, en de dokter die het zou moeten toedienen heeft zich al teruggetrokken. De huidige euforie is dus (voorlopig) op zijn minst voorbarig. Natuurlijk hoop ik voor Sandra en haar ouders dat dat optimisme achteraf terecht zal blijken, zoniet zullen hun ontgoocheling en pijn des te groter zijn. (Overigens heb ik gelezen dat behalve Sandra nog zeer veel kinderen de cijfers lopen uiteen dezelfde ziekte hebben; wie denkt ook eens aan hen?...)
2. Smog 90 Ik haal nog maar eens een oud stokpaardje van me boven: de overvloed van overbodige, foutieve, misleidende, tegenstrijdige (enz.! ) verkeersborden in ons land. Ik weet het: het zal wel weer kommaneukerig klinken maar neem nu de bordjes Smog onder de 90km-borden. Volmaakt overbodig, dus weggegooid belastinggeld. Immers: wanneer de maximumsnelheid om welke reden dan ook 90 km moet zijn, volstaat één bord: "90. Smog of geen smog, wie harder rijdt, zit fout. Punt uit. Ik vraag me zelfs af of een betrapte overtreder (met een slecht karakter EN een goeie advocaat) zich niet kan beroepen op de volgende interpretatie. Zowel in het Engels als in het Nederlands (Van Dale) betekent smog: (vette, vervuilde) MIST; zonder mist dus geen smog; 90 + smog betekent dus: max. 90 km/u bij MIST; vervuiling kan ik niet zien, mist wel: dus zie ik geen mist, dan is er ook geen smog en dus ook geen snelheidsbeperking! (Ik geef toe: het is ver gezocht, maar zonder het bordje Smog zou er geen discussie zijn ) Op de valreep vernam ik vanmorgen in het VRT-persoverzicht dat de commentator van Het Laatste Nieuws ervoor pleit om het uitwerken van verkeersregels niet (meer) aan ministers over te laten maar aan echte onafhankelijke verkeersspecialisten. Eindelijk! Maar of Van der Kelen's pleidooi zal aanslaan?....
3. Tot slot enkele fotootjes die ik met half-bevroren vingers en dito Aldi-cameraatje op mijn oprit en in mijn buurt heb getrokken, amper een half uur vóórdat plotseling de dooi intrad.
Een van mijn favoriete blogs (ook van computeroma trouwens) is ongetwijfeldhttp://blog.seniorennet.be/schetsblog van de op La Palma wonende Vlaamse blogger Wim-Del-Arte; die (schuil-?)naam heeft hij trouwens ten volle verdiend: wie echte kunst verkiest boven de massa oubollige, zoeterige, afgezaagde, banale kitsch die ons maar al te vaak als kunst wordt opgedrongen, moet beslist eens een bezoek brengen aan voornoemde blog. Onvoorstelbaar hoe creatief deze artistieke duizendpoot zijn bezoekers steeds weer met zijn verrassende vondsten laat kennismaken. Schitterende en originele fotos van dat prachtige land waar hij woont, landschappen die hij vaak verrijkt met zijn eigen artistieke creaties. Ik weet het wel: er is geen terrein waar smaken zo kunnen verschillen als Kunst. Maar ik vind een bezoek aan Schetsblog telkens weer adembenemend en voor mij is dat een duidelijk bewijs dat ik hier met een echte kunstenaar te maken heb. Hieronder plaats ik met zijn toestemming enkele van zijn recente werken:
Maansondergang:
dezelfde maansondergang maar met bewuste beweging van de camera en langere sluitertijd:
neervallend touw; het lijkt zó gewoon dat alleen een kunstenaar er aan denkt om het beeld vast te leggen! Het idee deed me denken aan een schilderij (1927) van Max Ernst, dat in het beroemde New Yorkse museum Guggenheim hangt: een surrealistische kus, geïnspireerd door het beeld van een vallend touw!
Rond elke jaarwisseling organiseren computeroma en ik een familiereünie met onze kinderen, kleinkinderen en evt. partners. Omdat die meute stilaan te groot werd om het bij ons thuis te doen (dit jaar rekenden we op 22 man), hadden we een zaaltje gehuurd; op het menu: een feestelijk voorziene broodjesmaaltijd met zelfbediening. Geleidelijk moesten we wat afval in het deelnemersveld noteren: we kwamen uit beneden de 15 zodat we het toch nog thuis zouden kunnen doen. Jawadde! De meeste afvallers bekeerden zich weer en zo steeg de koers toch weer tot 20, onder wie al onze 13 kleinkinderen (9 tot 26 jr.)! Op algemeen aandringen besloten we om het dan toch maar thuis te doen (gejuich op de tribune: vééééél gezelliger!!!). Oma en opa bestelden bij de bakker een ruim assortiment broodjes, haalden hele vrachten kaas, fijne vleeswaren en ander voer in huis, en zondagmiddag wachtten we samen rustig op de storm na de stilte. Rond 14 uur vielen de eerste gasten binnen langsonze artiesteningang (achterdeur), die ze in hun enthousiasme wagenwijd open lieten staan zodat de vrieskou al snel tot in de keuken doordrong, brrrr! Hetzelfde gebeurde met de volgende binnenvallers (misschien mankeert er toch iets aan die achterdeur ). We hadden de belangrijkste ingrediënten op diverse tafels uitgestald en omdat ze allemaal de weg kennen naar de koel- en andere kasten bij opa en oma, heerste er binnen de kortste keren een vrolijke stemming. Zoon 2 zei me: pa, het hééft IETS. Ik zei: inderdaad, IETS CHAOTISCH! Na afloop bleef een van de kleinkinderen (12) hier slapen en kreeg op ons voorstel het gezelschap van haar jongste nichtje (9). De kermis op de slaapkamer duurde tot 23 uur . zalig!s Anderendaags kwam zich al vroeg een ander nichtje (11) melden en dat trio bleef tot na het middagmaal EN TOEN kwam voor opa en oma eindelijk de (heerlijke) STILTE NADE (heerlijke) STORM.
TOE(kom)MAATJE. En vanavond vieren we Oudejaar. Thuis. Samen. Met zijn tweetjes, hoewel je dat bij ons dus nooit op voorhand zeker weet. Maar wat ik wel zeker weet: het zal gezellig zijn.
Voor de volgende fotos heb ik toestemming gevraagd en gekregen van de afgebeelde figuranten (de wet op de privacy, weet-u-wel). Hopelijk geven ze een beetje de sfeer weer van onze reünie.
DE ONTHAAL-KOFFIE
BROODJESTAFEL MET TAFELBROODJES
deze neven (17/18 jr) vormen al jaren een bende van 3
the day after: brunch met 3 kleindochters. N.B. De zuigflessen (hier met chocomelk...) hebben we ooit aangeschaft op bevel van enkele kleindochters, hoewel zij de babyleeftijd al lang voorbij waren; maar ze vonden en vinden dat nog steeds vreselijk plezant.
hetzelfde meidentrio
. intussen "aangevuld" met 2 oudere nichtjes, kijkend naar TV
De Kerstboodschap van Albert II zal dit jaar wel een extra dimensie krijgen door de huidige politieke crisis. Meer dan andere jaren ben ik benieuwd hoe Zijne Majesteit (eigenlijk zijn regering, want die moet toch haar fiat geven) die klus zal klaren. Van slechts één ding ben ik nu al zeker: de koning zal zijn speech ook nu weer tergend traag voorlezen waardoor de geïnteresseerde kijkers/luisteraars dubbel zoveel tijd aan hun toestel gekluisterd moeten zitten dan wanneer de Vorst zijn tekst gewoon zou voorlezen. Als dat laatste tegen verwachting toch gebeurt, dan heeft hij hoogstwaarschijnlijk even daarvoor mijn blogje gelezen, maar die kans lijkt me wel bijzonder klein!!
Queen Elisabeth I, met Painter Classic op computer getekend door computeroma
Koppeltje, met Painter Classic getekend op computer door computeroma
Bewerking, met PainterClassic, van de vorige tekening, door computeroma
1. Ik heb vorige woensdag voor het eerst sinds jaren niet meer gekeken naar, laat staan meegedaan met het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Ik heb het altijd flauwekul gevonden en ben nu dus eindelijk consequent geweest en heb mijn tijd die avond beter en leuker besteed. Ik vind dit spelletje (want meer is het niet) immers zwaar overroepen; wie wil weten waarom, verwijs ik graag naar mijn blog van 6 januari 2008. 2. Ik had en heb nog steeds medelijden met Geneviève Lhermitte, die haar 5 kinderen vermoordde. Wie zon afschuwelijke daad pleegt, moet toch zwaar ziek zijn. Die moeder moet dus verzorgd worden, zonodig haar leven lang in een instelling. De assisenjury heeft echter beslist dat Lhermitte voor straf levenslang achter de tralies moet. Ik denk dat ik het, als jurylid, heel moeilijk gehad zou hebben om mee verantwoordelijk te zijn voor die veroordeling. 3. Tot mijn grote teleurstelling zullen consumenten en handelaars voorlopig nog wel moeten blijven klungelen met die kleine rotmuntjes van 1 en 2 cent. Terwijl die grote hoop ijzer heel eenvoudig drastisch kan verminderen als het te betalen EINDBEDRAG aan de kassa naar beneden of naar boven afgerond wordt op 0 of 5 cent.Aan de afzonderlijke PRIJZEN wordt niet getornd: die blijven dus vallen onder de bestaande prijsreglementeringen en blijven dus tot op de cent nauwkeurig. Ook over dit onderwerp schreef ik al eerder een stukje, nl op 22 juli 2007. Uit een artikel in GvA van vorige woensdag 17.12 blijkt dat zelfs hoge Europese functionarissen nog steeds niet snappen hoe het principe werkt. Ook Test-Aankoop zou sceptisch staan tegenover het verminderen van de kleine muntjes; zo laat ze de kans voorbijgaan om de gebruikers die ze geacht wordt te dienen, duidelijk voor te lichten.
Er gaat bijna geen dag voorbij of Oma en/of ik zijn wel iets kwijt. Waar hebben we dit of dat het laatst gezien of in handen gehad, verdorie toch! Er volgt dan ons dagelijks zoekuurtje gepaard met de nodige wederzijdse verwijten: Jij hebt het vanmorgennog in handen gehad, heb je daar en daar al gekeken, waarom leg je het niet op de gewone plaats, enz. enz. enz. Na het (on)nodige tijdverlies duikt het verloren ding meestal wel op, soms op de gekste plaatsen maar ook wel eens op de gewone plaats (verkeerd gekeken!!!). Soms geven we het op en komt het spul pas weken/maanden (ooit zelfs jaren!) later toevallig weer boven water. Maar vorige week was het toch echt raak: toen we na onze wekelijkse boodschappen in het Shopping Center thuiskwamen, bleek omas portemonnee (met papieren en een flink geldbedrag) die ze juist daarvoor in Delhaize nog gebruikt had, onvindbaar. Deze keer dus echt wel een onrustwekkende verdwijning. Onmiddellijk gebeld naar Delhaize en dat was een goeie gok: iemand had het kleinood gevonden op de parking en zijn telefoonnummer gemeld bij Delhaize. Volgende fase: gebeld naar meneer X, die gaf zijn adres en ik trok uiteraard stante pede ernaartoe. De bewoner, uitgebreid getatoeëerd op beide armen, niet direct het type dat ik verwacht zou hebben maar wel uiterst vriendelijk. Hij overhandigde mij de portemonnee en weigerde categoriek het briefke dat ik al klaar had om hem te geven als beloning voor de eerlijke vinder. Om toch iets te doen, hebben we hem vandaag een wenskaart voor de eindejaarsfeesten gestuurd, en hem nogmaals bedankt voor zijn sympathieke houding. Er zijn inderdaad nog eerlijke mensen, die spontaan en zonder bijbedoelingen goede daden verrichten; een voorbeeld voor veel anderen!
Ons oudste kleinkind (26) , verdient evenals haar vader, onze zoon dus haar boterham met muziek. Naast pianolerares op muziekacademies geeft ze ook concerten en recitals en doet mee aan internationale wedstrijden, waar ze in concurrentie treedt met andere talentvolle kandidaten. Op 21 november gaf ze in de sfeervolle Salons voor Schone Kunsten in haar geboortestad Sint-Niklaas een (volgens opa uiteraard prachtig ) recital (zie fotos) met aartsmoeilijke stukken van o.a. Rachmaninov, Ravel, Beethoven, Albeniz, Bach En alles uit het hoofd, opa (amateur-pianist) kan er alleen maar van dromen. Ook haar twee jongere broers zijn (liefhebbers-)muzikanten, evenals sommigen van hun neven en nichten Dat het iets met mijn genen te maken heeft, zoals ik vaak hoor zeggen, geloof ik niet: mijn ouders waren helemaal niet muzikaal, alleen hebben ze me op 8 jaar op pianoles gestuurd en misschien is het daar begonnen. De fotos hierna zijn genomen door de oudste broer tijdens genoemd optreden in Sint-Niklaas
De jongere broer Jascha presenteert:
Barbara groet het publiek
... en speelt
uiterste concentratie:
... en na het optreden de receptie en een ontspannen babbel met bewonderende leeftijdgenoten
Nadat ze haar hele schildersatelier naar een grotere ruimte versast had(zie mijn blog van 29.11.08), besloot "computeroma" nu ook in één adem om ook haar computertekeningen niet meer op haar eigen blog te zetten maar ze te "verhuizen" naar die van eega "Kommaneuker"... Zojuist heeft ze op haar blog http://blog.seniorennet.be/computeroma het volgende geschreven:
Beste vrienden bezoekers,
Vanaf vandaag komen er op mijn blog geen nieuwe tekeningen meer. Ik vraag aan blogger Kommaneuker om voortaan als hij op zijn blog werkt af en toe wat werkjes van mij er bij te doen. De tekeningen maken vind ik heel leuk, maar niet deze op de blog te plaatsen met teksten erbij. Ik kan wel verbaal mijn babbeltje doen, maar opschrijven vind ik moeilijk en doe ik niet graag. So,... bye bye, en tot op de blog van Komma!
Oma heeft amper tien minuten nodig gehad om bovenstaande tekst uit haar mouw te schudden; een prestatie waar ik verdomd jaloers op ben: ik was al ruim een halve dag bezig geweest om die samensmelting van onze twee blogs toe te lichten. Ik had me de moeite dus kunnen besparen. Ik realiseer me nu dat de vaste teksten bovenaan en opzij van mijn blog dringend aan actualisering toe zijn; ik zie dat onmogelijk in één keer gebeuren en zal er dus in schuifjes aan moeten werken. (Als oma dit leest, zal ze wel zeggen: allee, dat kan toch makkelijk in één keer!) En na deze inleiding rond mijn tweede rol als spreekbuis voor mijn computertekenende eega, kan ik vandaag toch niet anders dan twee van haar recente creaties wat extra in de verf te zetten. N.B. Beide tekeningen hieronder maakte ze met het programma Painter Classic
Komma, ik ga verhuizen! Dat was even schrikken: na ettelijke decennia echtelijke verliefdheid, met een achterban van vier kinderen en dertien kleinkinderen, vroeg ik me in paniek af waarom computeroma onze relatie plotseling zo kotsbeu zou zijn dat ze het echtelijk dak wilde verlaten. Maar gelukkig had de opmerking een meer positieve reden. Oma haar schildersatelier beantwoordde qua ruimte al lang niet meer aan haar gestaag groeiende behoeften: ze was/is vaak tegelijk bezig aan wel vijf of zes verschillende schilder- en/of tekenwerken, die dan her en der op de grond of de (te kleine) tafel verspreid liggen te wachten op verdere voltooiing. En dus besloot deze productieve oma om haar kunstatelier met alles-drop-en-dran-en-drin te verhuizen naar een ruimere (zolder)kamer en de daar opgestelde naai-, triploc- en stapelbedtoestanden over te brengen naar het ex-atelier. Een ruiloperatie dus. Het verhuisplan zorgde een week lang wel voor wat nevenwerkingen. We trokken naar IKEA om daar wat rekken en planken te kopen voor de (her)inrichting van het nieuwe atelier. Door een stommiteit van opa Komma kwamen we wel thuis met spullen met verkeerde afmetingen, dedju toch. Om de pijn toch nog zo kort mogelijk te houden (dachten we)reden we s middags onmiddellijk terug naar Wilrijk maar kwamen bijna vast te zitten in een file op de E17 (ongeval in Kennedytunnel), dedju dedju (bis); bij de eerste afrit maakten we rechtsomkeert en besloten om het s anderendaags opnieuw te proberen. Die tweede poging (eigenlijk de derde dus!) verliep vlekkeloos, evenals de omruil van het gekochte materiaal (bravo voor de klantvriendelijke IKEA-aanpak!). Dan volgde de ontruiming van het overvolle atelier. Na de demontage van rekken, planken en kasten besloot oma om haar andere schilderstalent aan te wenden en de muren van de nu lege kamer een nieuwe frisse laag verf te geven. En op het vaste grondtapijt, dat talrijke sporen vertoonde van een wild om zich heen kliederende kunstenares, legden we een mooi karpet dat we in de kringloopwinkel hadden gevonden. Intussen was de reïncarnatie van de vroegere zolderkamer tot omas nieuwe atelier een feit, al zorgde een onhandige opa Komma er wel voor dat een van de IKEA-rekken eerst gevaarlijk stond te wiebelen (maar gelukkig kwam dat nog net op tijd weer goed) De laatste fase in het hele verhuisproject was dan de herinrichting van de vroegere atelier-ruimte tot nieuwe naai- en logeerkamer. OEF! Het was een moeizame klus maar met verkrachte eenden zijn we toch geraakt tot een resultaat dat er mag wezen.
De nieuwe locatie voor oma's triploc en naaimachine. In de spiegel het eveneens verhuisde stapelbed:
Het "nieuwe" atelier: eindelijk heeft oma ruimte om te kliederen
En aan de overkant enkele van de (niet meer wiebelende!) IKEA-opbergkasten
TOE(kom)MAATJE: Oma heeft mij toelating gegeven om voortaan naar eigen goeddunken (amai, wat een vertrouwen!) af en toe een of meer van haar computertekeningen op mijn blog te zetten. Ze is namelijk wat verrast door het gering aantal bezoekers op haar eigen blog ("computeroma" ....). Hedendaagse kunst spreekt nu eenmaal niet zo veel mensen aan, maar ze wil beslist niet toegeven aan een meer populaire "postkaarten"-stijl. Ik steun haar volop in die houding, maar verwacht niet direct een groot enthousiasme door de verhuizing naar MIJN blablablog... Geeft niks, beeldende kunst is haar grote hobby, of het nu gaat om computertekeningen dan wel andere schildertechnieken.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
