WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
19-12-2008
Dictee... Lhermitte... Eurocentjes...
1. Ik heb vorige woensdag voor het eerst sinds jaren niet meer gekeken naar, laat staan meegedaan met het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Ik heb het altijd flauwekul gevonden en ben nu dus eindelijk consequent geweest en heb mijn tijd die avond beter en leuker besteed. Ik vind dit spelletje (want meer is het niet) immers zwaar overroepen; wie wil weten waarom, verwijs ik graag naar mijn blog van 6 januari 2008. 2. Ik had en heb nog steeds medelijden met Geneviève Lhermitte, die haar 5 kinderen vermoordde. Wie zon afschuwelijke daad pleegt, moet toch zwaar ziek zijn. Die moeder moet dus verzorgd worden, zonodig haar leven lang in een instelling. De assisenjury heeft echter beslist dat Lhermitte voor straf levenslang achter de tralies moet. Ik denk dat ik het, als jurylid, heel moeilijk gehad zou hebben om mee verantwoordelijk te zijn voor die veroordeling. 3. Tot mijn grote teleurstelling zullen consumenten en handelaars voorlopig nog wel moeten blijven klungelen met die kleine rotmuntjes van 1 en 2 cent. Terwijl die grote hoop ijzer heel eenvoudig drastisch kan verminderen als het te betalen EINDBEDRAG aan de kassa naar beneden of naar boven afgerond wordt op 0 of 5 cent.Aan de afzonderlijke PRIJZEN wordt niet getornd: die blijven dus vallen onder de bestaande prijsreglementeringen en blijven dus tot op de cent nauwkeurig. Ook over dit onderwerp schreef ik al eerder een stukje, nl op 22 juli 2007. Uit een artikel in GvA van vorige woensdag 17.12 blijkt dat zelfs hoge Europese functionarissen nog steeds niet snappen hoe het principe werkt. Ook Test-Aankoop zou sceptisch staan tegenover het verminderen van de kleine muntjes; zo laat ze de kans voorbijgaan om de gebruikers die ze geacht wordt te dienen, duidelijk voor te lichten.
Er gaat bijna geen dag voorbij of Oma en/of ik zijn wel iets kwijt. Waar hebben we dit of dat het laatst gezien of in handen gehad, verdorie toch! Er volgt dan ons dagelijks zoekuurtje gepaard met de nodige wederzijdse verwijten: Jij hebt het vanmorgennog in handen gehad, heb je daar en daar al gekeken, waarom leg je het niet op de gewone plaats, enz. enz. enz. Na het (on)nodige tijdverlies duikt het verloren ding meestal wel op, soms op de gekste plaatsen maar ook wel eens op de gewone plaats (verkeerd gekeken!!!). Soms geven we het op en komt het spul pas weken/maanden (ooit zelfs jaren!) later toevallig weer boven water. Maar vorige week was het toch echt raak: toen we na onze wekelijkse boodschappen in het Shopping Center thuiskwamen, bleek omas portemonnee (met papieren en een flink geldbedrag) die ze juist daarvoor in Delhaize nog gebruikt had, onvindbaar. Deze keer dus echt wel een onrustwekkende verdwijning. Onmiddellijk gebeld naar Delhaize en dat was een goeie gok: iemand had het kleinood gevonden op de parking en zijn telefoonnummer gemeld bij Delhaize. Volgende fase: gebeld naar meneer X, die gaf zijn adres en ik trok uiteraard stante pede ernaartoe. De bewoner, uitgebreid getatoeëerd op beide armen, niet direct het type dat ik verwacht zou hebben maar wel uiterst vriendelijk. Hij overhandigde mij de portemonnee en weigerde categoriek het briefke dat ik al klaar had om hem te geven als beloning voor de eerlijke vinder. Om toch iets te doen, hebben we hem vandaag een wenskaart voor de eindejaarsfeesten gestuurd, en hem nogmaals bedankt voor zijn sympathieke houding. Er zijn inderdaad nog eerlijke mensen, die spontaan en zonder bijbedoelingen goede daden verrichten; een voorbeeld voor veel anderen!
Ons oudste kleinkind (26) , verdient evenals haar vader, onze zoon dus haar boterham met muziek. Naast pianolerares op muziekacademies geeft ze ook concerten en recitals en doet mee aan internationale wedstrijden, waar ze in concurrentie treedt met andere talentvolle kandidaten. Op 21 november gaf ze in de sfeervolle Salons voor Schone Kunsten in haar geboortestad Sint-Niklaas een (volgens opa uiteraard prachtig ) recital (zie fotos) met aartsmoeilijke stukken van o.a. Rachmaninov, Ravel, Beethoven, Albeniz, Bach En alles uit het hoofd, opa (amateur-pianist) kan er alleen maar van dromen. Ook haar twee jongere broers zijn (liefhebbers-)muzikanten, evenals sommigen van hun neven en nichten Dat het iets met mijn genen te maken heeft, zoals ik vaak hoor zeggen, geloof ik niet: mijn ouders waren helemaal niet muzikaal, alleen hebben ze me op 8 jaar op pianoles gestuurd en misschien is het daar begonnen. De fotos hierna zijn genomen door de oudste broer tijdens genoemd optreden in Sint-Niklaas
De jongere broer Jascha presenteert:
Barbara groet het publiek
... en speelt
uiterste concentratie:
... en na het optreden de receptie en een ontspannen babbel met bewonderende leeftijdgenoten
Nadat ze haar hele schildersatelier naar een grotere ruimte versast had(zie mijn blog van 29.11.08), besloot "computeroma" nu ook in één adem om ook haar computertekeningen niet meer op haar eigen blog te zetten maar ze te "verhuizen" naar die van eega "Kommaneuker"... Zojuist heeft ze op haar blog http://blog.seniorennet.be/computeroma het volgende geschreven:
Beste vrienden bezoekers,
Vanaf vandaag komen er op mijn blog geen nieuwe tekeningen meer. Ik vraag aan blogger Kommaneuker om voortaan als hij op zijn blog werkt af en toe wat werkjes van mij er bij te doen. De tekeningen maken vind ik heel leuk, maar niet deze op de blog te plaatsen met teksten erbij. Ik kan wel verbaal mijn babbeltje doen, maar opschrijven vind ik moeilijk en doe ik niet graag. So,... bye bye, en tot op de blog van Komma!
Oma heeft amper tien minuten nodig gehad om bovenstaande tekst uit haar mouw te schudden; een prestatie waar ik verdomd jaloers op ben: ik was al ruim een halve dag bezig geweest om die samensmelting van onze twee blogs toe te lichten. Ik had me de moeite dus kunnen besparen. Ik realiseer me nu dat de vaste teksten bovenaan en opzij van mijn blog dringend aan actualisering toe zijn; ik zie dat onmogelijk in één keer gebeuren en zal er dus in schuifjes aan moeten werken. (Als oma dit leest, zal ze wel zeggen: allee, dat kan toch makkelijk in één keer!) En na deze inleiding rond mijn tweede rol als spreekbuis voor mijn computertekenende eega, kan ik vandaag toch niet anders dan twee van haar recente creaties wat extra in de verf te zetten. N.B. Beide tekeningen hieronder maakte ze met het programma Painter Classic
Komma, ik ga verhuizen! Dat was even schrikken: na ettelijke decennia echtelijke verliefdheid, met een achterban van vier kinderen en dertien kleinkinderen, vroeg ik me in paniek af waarom computeroma onze relatie plotseling zo kotsbeu zou zijn dat ze het echtelijk dak wilde verlaten. Maar gelukkig had de opmerking een meer positieve reden. Oma haar schildersatelier beantwoordde qua ruimte al lang niet meer aan haar gestaag groeiende behoeften: ze was/is vaak tegelijk bezig aan wel vijf of zes verschillende schilder- en/of tekenwerken, die dan her en der op de grond of de (te kleine) tafel verspreid liggen te wachten op verdere voltooiing. En dus besloot deze productieve oma om haar kunstatelier met alles-drop-en-dran-en-drin te verhuizen naar een ruimere (zolder)kamer en de daar opgestelde naai-, triploc- en stapelbedtoestanden over te brengen naar het ex-atelier. Een ruiloperatie dus. Het verhuisplan zorgde een week lang wel voor wat nevenwerkingen. We trokken naar IKEA om daar wat rekken en planken te kopen voor de (her)inrichting van het nieuwe atelier. Door een stommiteit van opa Komma kwamen we wel thuis met spullen met verkeerde afmetingen, dedju toch. Om de pijn toch nog zo kort mogelijk te houden (dachten we)reden we s middags onmiddellijk terug naar Wilrijk maar kwamen bijna vast te zitten in een file op de E17 (ongeval in Kennedytunnel), dedju dedju (bis); bij de eerste afrit maakten we rechtsomkeert en besloten om het s anderendaags opnieuw te proberen. Die tweede poging (eigenlijk de derde dus!) verliep vlekkeloos, evenals de omruil van het gekochte materiaal (bravo voor de klantvriendelijke IKEA-aanpak!). Dan volgde de ontruiming van het overvolle atelier. Na de demontage van rekken, planken en kasten besloot oma om haar andere schilderstalent aan te wenden en de muren van de nu lege kamer een nieuwe frisse laag verf te geven. En op het vaste grondtapijt, dat talrijke sporen vertoonde van een wild om zich heen kliederende kunstenares, legden we een mooi karpet dat we in de kringloopwinkel hadden gevonden. Intussen was de reïncarnatie van de vroegere zolderkamer tot omas nieuwe atelier een feit, al zorgde een onhandige opa Komma er wel voor dat een van de IKEA-rekken eerst gevaarlijk stond te wiebelen (maar gelukkig kwam dat nog net op tijd weer goed) De laatste fase in het hele verhuisproject was dan de herinrichting van de vroegere atelier-ruimte tot nieuwe naai- en logeerkamer. OEF! Het was een moeizame klus maar met verkrachte eenden zijn we toch geraakt tot een resultaat dat er mag wezen.
De nieuwe locatie voor oma's triploc en naaimachine. In de spiegel het eveneens verhuisde stapelbed:
Het "nieuwe" atelier: eindelijk heeft oma ruimte om te kliederen
En aan de overkant enkele van de (niet meer wiebelende!) IKEA-opbergkasten
TOE(kom)MAATJE: Oma heeft mij toelating gegeven om voortaan naar eigen goeddunken (amai, wat een vertrouwen!) af en toe een of meer van haar computertekeningen op mijn blog te zetten. Ze is namelijk wat verrast door het gering aantal bezoekers op haar eigen blog ("computeroma" ....). Hedendaagse kunst spreekt nu eenmaal niet zo veel mensen aan, maar ze wil beslist niet toegeven aan een meer populaire "postkaarten"-stijl. Ik steun haar volop in die houding, maar verwacht niet direct een groot enthousiasme door de verhuizing naar MIJN blablablog... Geeft niks, beeldende kunst is haar grote hobby, of het nu gaat om computertekeningen dan wel andere schildertechnieken.
Al sinds 1976 worden computeroma en ik regelmatig gevraagd om enkele dagen als gastfamilie te fungeren voor buitenlandse muzikanten, volksdansers e.d. Zo hebben we al heel wat nationaliteiten over de vloer gehad: Noren, Britten, Fransen, Polen, Spanjaarden, Duitsers, Zweden, Zwitsers en ik vergeet er zeker nog andere. Begin dit jaar hadden we beslist om met dat engagement te stoppen, gelet op onze euh gevorderde leeftijd. Maar intussen hebben ze ons dit jaar al drie keer met aandrang gevraagd om toch nog eens in te springen en telkens hebben we om verschillende redenen nog maar eens toegegeven. Zo hebben we vorige week twee leden (17 en 18 jaar) van een Bulgaars meisjeskoor 3 dagen onderdak verschaft. We hobbelden door onze conversatie via gebrekkig Engels van beide kanten. Mijn Engels stelt niet veel voor en dat van computeroma is nóg slechter; ik hoopte tegen beter weten in dat haar Engels misschien een beetje op Bulgaars zou lijken. Helaas bleek dat niet het geval: de meiden konden geen touw vastknopen aan het Bulgaars Engels van oma! Maar zij is een ervaringsdeskundige op het gebied van handen-en-voeten-conversatie en zo werden het ook deze keer toch weer gezellige dagen!
TOE(kom)MAATJE. Titel van een Proefschrift van een Antwerpse wetenschapper:
Selectieve Sonogashira-alkynylering van (pseudo)halopyridazin-3(2H)-ones als een nieuwe strategie voor de synthese van furo-, thieno- en pyrrolopyridazinones
(ik zou zeggen: EINDELIJK, daar zitten we nu al jaren op te wachten! )
Zondagmiddag 9 november 2008. Nietsvermoedend zet ik mij achter (of is het voor, of aan?) mijn computer, druk de startknop in en wacht op de dingen die komen gaan, of beter: dingen die NIET komen gaan want na enkele seconden schakelt de PC zich zelf uit en zit ik tegen een zwart scherm te koekeloeren. Ik ruik nog niet onmiddellijk onraad en evenmin een verdachte brandlucht of zo en denk eerder aan een eenmalige toevallige zotte kuur van mijn elektronisch hulpje. Maar juist voordat ik het ding opnieuw wil starten, hoor ik het hulpje zelf weer aanslaan, ik zie het scherm weer oplichten en begin toch een beetje ongerust te worden om dit ongewone gedoe. Wanneer even later de PC opnieuw uitvalt, weer herstart en het vorige scenario zich dreigt te herhalen, begint bij mij een belletje te branden (of is het een lichtje te rinkelen?): heb ik hier nu een zgn. Virus te pakken (of omgekeerd)? Ik zie geen andere uitweg meer dan het hele spel definitief uit te schakelen. s Nachts doe ik geen oog dicht en de vreselijkste visioenen over verloren bestanden doemen op in mijn geest. Zou mijn adresboek nog intact zijn?, wanneer heb ik voor het laatst back-ups gemaakt enz. enz. s Anderendaags verneem ik dat gelukkig ook anderen met problemen zitten; ik zeg dit niet uit leedvermaak, maar omdat ik blijkbaar niet de enige ben en dat zal een oplossing misschien vergemakkelijken En inderdaad: een deskundige kennis slaagde er vandaag in, mijn PC eindelijk weer aan de praat te krijgen en oef!, mijn adresboek en andere bestanden zijn nog steeds intact. Ook bij een volgende crash zal ik het niet zonder hulp kunnen rooien, maar ik heb er toch iets mee geleerd: ik zal voortaan veel vaker back-ups maken van mijn bestanden.
WANDELEN: ziehier de ideale formule! Onze klimtochten in het Zwitserse hooggebergte behoren noodgedwongen (leeftijd!) tot een ver verleden maar hebben sinds enkele jaren plaatsgemaakt voor platte wandelingen in eigen regio. Er gaat bijna geen zondag voorbij of computeroma en ik vinden in de streek wel een zgn. Aktivia-wandeling, georganiseerd door een van de vele aangesloten wandelclubs. Plezierig kenmerk van al deze wandelingen is hun uniformiteit op organisatorisch vlak: de startplaats wordt op de toegangswegen al van kilometers ver met speciale MARSpijlen aangekondigd, ruime parkeermogelijkheden ter plekke of in directe omgeving, individuele keuze tussen 5 of meer verschillende afstanden, ruime keuze van vertrekuur (meestal tussen 7.30 uur en 15 uur), inschrijven voor verzekering kost slechts 1,50 euro voor wie niet bij een wandelclub is aangesloten, voor elke afstand onderweg controleposten waar o.m. het inschrijvingsstrookje wordt afgestempeld, waar toiletten zijn (vooral door de dames erg gewaardeerd, zij moeten voor een pipi-ke dus niet in een maïsveld kruipen!!), een ruime keuze (niet verplicht) van koude en warme dranken, broodjes en derg. tegen spotprijzen; duidelijke, uniforme en consequentebewegwijzering op elke afstand enz. N.B. Gazet van Apen heeft elke zaterdag een weekendbijlage met (op de voorlaatste pagina) een uitgebreid overzicht van de verschillende wandelingen in de komende week. Surf ook eens naar www.marching.be : als u daar een datum aanklikt, krijgt uw een overzicht van de mogelijke wandelingen op die dag. Onnodig te zeggen dat goeie wandelschoenen of bottinnen meestal aangeraden zijn.
Wie met de wagen komt, vindt via deze pijlen de startplaats van de wandelingen
Vrijwilligers van de organiserende club zitten klaar om u in te schrijven
De verschillende mogelijke parkoersen worden op kaart aangeduid
Deze aanwijzing spreekt voor zichzelf; op het kruispunt verderop worden de wegwijzers nog eens herhaald. Ook rolstoelgebruikers komen aan hun trekken!
Dankzij de ruime spreiding van afstanden en vertrektijden loop je elkaar nooit in de weg; soms zien we niemand vóór noch achter ons! N.B. De pijl op de boom rechts: bevestigt dat we nog steeds goed zitten
Ook de rustplaatsen (controle) worden steeds vooraf aangekondigd
De catering op de rustplaatsen wordt belangeloos verzorgd door leden van de organiserende club. Belegde broodjes liggen netjes verpakt te wachten op hongerige wandelaars
Koffie staat uiteraard steeds klaar; en ook voor taarten is er steeds belangstelling
Wandelen met uw dorstige hond? Geen probleem, voor hem is er steeds een speciale honden-bar (in dit geval een saloon!)
Sst... opa slaapt! Deze cartoon van Peter van Straaten verscheen in GvA van 27.10.08. In plaats van zijn kleinkind naar dromenland te leiden met een mooi verhaaltje uit het plaatjesboek, bereikt opa hier precies het omgekeerde: de kleine blijft klaarwakker, terwijl opa zelf begint te knikkebollen. Ik heb hartelijk om deze situatie moeten lachen omdat deze opa me deed denken aan mijn eigen ervaring als mislukte voorlezer voor mijn (klein)kinderen. Steeds begon ik met veel goeie moed de plaatjes van eekhoorntjes, kabouters en ander lief ongedierte te duiden voor mijn publiek, maar het duurde nooit lang of ik raakte in een soort zelfhypnose, voelde mijn oogleden zwaarder en zwaarder worden, mijn zinnen begonnen te haperen en steeds minder samenhang te vertonen. Totdat het ongeduldige grut mij met Allez papa/opa!!! weer tot het rijk der wakenden terugriep; voor even toch, want een paar minuten later was het weer van hetzelfde. Na zoveel jaren kan ik er natuurlijk mee lachen maar toen vond papa/opa het behoorlijk frustrerend dat hij wat voorlezen betreft nooit eens aan de verwachtingen van zijn nakomelingen kon voldoen.
50% korting = 50% bloot De soldenperiode leidt soms tot onbedoelde grappige situaties. Ik kwam voorbij een kledingzaak die 50% korting afficheerde op bepaalde kledingstukken, gedragen door de gebruikelijke etalagepoppen. Die korting zal wel betrekking gehad hebben op de prijs, maar de bediende die de poppen moest aankleden met de afgeprijsde kledingstukken, had zijn werk letterlijk en figuurlijk ook maar half gedaan, zich waarschijnlijk niet bewust van het komisch effect dat de combinatie van de korting-affiche en de halfblote mannequins zou maken op een passerende kommaneuker
Misverkiezing Neenee, er ontbreekt geen s. Wie likkebaardend had gehoopt op een smeuïge tekst over (half-)blote madammen, en/of kommaneuker op een taalfout dacht te betrappen, is eraan voor de moeite! Luister. Een van onze zoons is van beroep muziekdocent en pedagoog en lid van diverse orkesten en ensembles. Daarnaast en daar gaat dit blogje over - treedt hij ook af en toe op voor een minder klassiek geschoold publiek, bv. ter opluistering van een of andere plechtigheid (huwelijk, begrafenis, jubileum, receptie ). Speciaal voor zulke gelegenheden heeft hij enkele mappen aangelegd met lichte klassiekers. Dat die stukken niet direct tot zijn persoonlijke favorieten behoren, blijkt uit de nogal onorthodoxe titels van die mappen; op één ervan staat bv. Brol smartlappen voor recepties waar geen eind aan komt (soort toiletpapier-muziek) Binnenkort zal hij een mis-viering opluisteren in onze parochiekerk, met orgelbegeleiding door kommaneuker (die naam zal wel niet in het parochieblad vermeld worden, vermoed ik); ik was daar vele jaren de vaste weekend-organist. En nu komt het: het opschrift waarmee zoonlief die map heeft versierd, luidt: Mis-muziek (daarom geen misse muziek, enkel muziek om te kiezen voor in de mis, een soort misverkiezing dus) Ik ben jaloers op hem: niet alleen kan ik (eenvoudige amateur-muzikant) niet tippen aan zijn muzikaal talent, hij steekt me ook nog eens de loef af met zijn geestige taalvondsten.
zoonlief als 8-jarige beginnende leerling:
en hier in 2007, tijdens een familiefeest in ons parochiecentrum, met op de achtergrond enkele schilderijen van mama (computeroma)
Ik ben niet de enige kleine belegger die zich jaren lang te goeder trouw liet adviseren door mijn bank(bedienden) om mijn spaarcenten zo goed en veilig mogelijk te beleggen. Gelukkig bleef mijn schade tot nog toe enigszins beperkt (ik had geen bankaandelen!) maar dat veel brave burgers zware verliezen hebben geleden, is bekend. Fortis-aandelen bv., algemeen aangeprezen als hét aandeel van de goede huisvader, blijken nu bijna waardeloos. De gedupeerden zijn dan ook heel kwaad, begrijpelijk. Wat ik echter niet kan begrijpen, is dat sommige mensen hun woede afreageren op loket- of andere bankbedienden die hen destijds geadviseerd hebben terwijl die mensen gewoon hun job deden. Als ze hun baan niet op de tocht wilden zetten, hadden ze vaak geen andere keus dan bepaalde producten van hun bank te promoten, ook als ze er zelf niet steeds achter stonden. Als ik dan lees dat gewone loketbedienden zelfs fysiek bedreigd werden door woedende klanten, dan keert mijn maag.
TOE(kom)MAATJE. Dromend van één Europa, heb ik me wel eens afgevraagd (ik meen in een van mijn blogjes) hoe de Eurolanden ooit akkoord konden geraken over echt belangrijke zaken als ze zelfs eenvoudige zaken niet uniform kunnen regelen, zoals verkeerstekens (zodra je een grens oversteekt, zie je onmiddellijk andere borden voor hetzelfde). Ik moest daaraan terugdenken toen vorige week de Europese landen er niet in slaagden de garanties op spaartegoeden uniform vast te stellen. Uiteindelijk beslisten ze om niet te beslissen maar de verschillende landen vrij te laten (of sta ik achter?)
Lotto in groep spelen? Lezersbrieven geweigerd? De volhouder wint!
Af en toe schrijf ik aan mijn krant (Gazet van Antwerpen) een lezersbrief over iets dat me dwars zit. Ze worden lang niet altijd opgenomen maar ik heb daar geen probleem mee: een krantenredactie heeft nu eenmaal het volste recht om blabla van lezers al dan niet te publiceren. Toch geef ik het niet op en soms word ik voor mijn hardnekkigheid beloond, al komen mijn gepubliceerde brieven bijna steeds min of meer verminkt in de krant. Vandaag 10.10 is het toch weer eens gelukt. Gisteren 9.10 schreef GVA dat Lotto spelen in groep een middel is om winst te maken, hetgeen echter een weid verbreid misverstand is! Wat ik echter helemaal ongepast vond, was een bericht in de krant dat een groep in Bornem bij de Euromillions gewonnen zou hebben, terwijl GVA zelf op 29.9 had geschreven dat die groep in plaats van de gedroomde winsten meer dan 80% van de inzet verloren had zien gaan !! (zie details in mijn blog van 1.10). Prompt luchtte ik gisteren in een e-mail mijn ergernis over de misleidende adviezen van de krant, en voilà: deze keer bingo! Mijn brief staat vandaag 10.10 in de krant, al heeft GVA mijn kritische noot over haar benadering geschrapt zodat er alleen een brave versie overblijft, maar kom, 't is beter dan niets.
De laatste dagen is in sommige media terecht aandacht besteed aan het aanstaande gouden jubileum van deze merkwaardige vereniging voor de verspreiding van de universele naastenliefde. Zojuist verscheen de 600ste van de bekende maandspreuken, misschien niet altijd even geslaagd en vaak nogal braaf, maar soms ook keihard en in elk geval steeds bedoeld om ons te doen nadenken over ons gedrag tegenover onze medemens. Eigenlijk klopt het niet helemaal dat de BZN nog maar een halve eeuw bestaat; het klopt misschien voor BZN-Vlaanderen maar het verbaast me dat ik alleen via Google en nergens in de overige media verwijzingen heb gevonden naar de echte stichter van de Bond Zonder Naam, nl. ene pater Henri De Greeve, die al in 1938 (in Nederland) de BZN oprichtte en tegelijk de allereerste spreuk lanceerde: Verbeter de wereld, begin bij jezelf. Ik herinner me nog vaag dat mijn (Hollandse) ouders aan de radio gekluisterd zaten voor het wekelijks KRO-Lichtbaken van De Greeve. Om zijn idealen te verwezenlijken ontzag hij niets of niemand en hij belandde tijdens de bezetting dan ook in Duitse gevangenschap. Pittig detail: in 1994 werd de eerste niet-priester voorzitter van de (Nederlandse) BZN: niemand minder dan de bekende media-figuur wijlen Jos Brink.
TOE(kom)MAATJE. "Visie", ledenblad van het ACV, verwijzend naar de syndicale acties op 6.10, noemt "een staking vandaag onverantwoord". Op dezelfde bladzijde wijst het blad op "het belang van deze acties... tot en met stakingsacties". Ik wreef mijn ogen uit en besefte dat er niet altijd staat wat er staat
Niet voor gevoelige of preutse bloggers Want dit blogje gaat over stront, meer bepaald MIJN stront. Maar als Herman Brusselmans in zijn wekelijkse Humo-columns zijn al dan niet gefantaseerde bef- en aanverwante avonturen mag etaleren, voel ik mij als simpele blogjespleger gerechtigd om één keer, wees gerust eens naast het potje te plassen, of juister: te kakken. Want ik heb enkele weken zware problemen gehad met, jawel, mijn stoelgang. Het begon of beter: bleef achterwege tijdens onze jongste Ardennen-midweek. Na drie dagen ongewilde geheelonthouding ging het alleen nog met zware middelen en dan was het ook ineens weer van het goede teveel. Maar kom, ik heb het al vaker meegemaakt en verwachtte dat het ritme zich wel zou herstellen na onze thuiskomst. Niet dus. Ook op mijn WC thuis bracht mijn vertrouwde bil-bril meer lucht dan verluchting. Mijn huisarts schreef een bepaald voedingssupplement voor en adviseerde om mijn dagelijks glas rode wijn te vervangen door donker bier , maar ook dat hielp allemaal niet en ik greep opnieuw naar drastische middelen. Mijn wederhelft (computeroma), blijkbaar niet vies van een bedenkelijke woordspeling, kwam dan spontaan tot de volgende uitspraak: de kak zit tussen je oren. Ik vond dat niet zon voor de hand liggende plaats maar misschien had ze ergens gelijk en dus probeerde ik om de kak euh uit mijn hoofd te zetten. En tot mijn grote opluchting (!) heb ik nu eindelijk mijn kak onder de knie.
Hieronder: 1) openbaar toilet-met-draaideur tijdens onze vakantie 2006 aan de Bretoense kust
2) Computeroma verlaat opgelucht het toilet (na wanhopig gezocht te hebben naar het hendeltje "pour ouvrir")
TOE(kom)MAATJE. Tip voor bloggers die houden van kunstzinnige landschapsfotos en knappe teksten: surf eens naar http//blog.seniorennet.be/schetsblog/ , dagelijks verzorgd door een naar Palma geëmigreerde Vlaming, die bruist van artistieke creativiteit.
Gazet van Antwerpen berichtte met veel bombarie over een initiatief van een krantenwinkel in Bornem, om met een groot aantal klanten zoveel mogelijk loten van Euromillions te kopen en zo de kans op winst te vergroten. Ik zeg meteen mijn werk op als ik win, zei een van de deelnemers; bij winst zit ik morgen op het vliegtuig naar een onbewoond eiland, de rest geef ik aan mijn kinderen, droomde een andere. Ik was stomverbaasd over zoveel naïviteit, want hoeveel loten je ook koopt, de kans op een grote prijs blijft altijd even groot (dus klein!). Anders gezegd: je mag al blij zijn als je je inzet terugkrijgt. De enige die echt zeker is van winst, is een lotenVERKOPER die zelf niet meespeelt maar zijn percent krijgt op de verkochte loten. In Bornem werden maar liefst 8020 loten verkochtà 10 euro/stuk, een totale inzet dus van maar liefst 80.200 euro. Maar in plaats van de vele miljoenen waarop nogal wat deelnemers hadden gerekend, beliep de totale prijs maar 13.400 euro, anders gezegd: per saldo bedroeg het globaal resultaat een verlies van 66.800 euro(GvA 29.9.2008) Voor alle duidelijkheid: ik gun iedereen de KICK van het gokken, maar het lukt me niet, de LOL ervan in te zien.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de inzet van deze kansspelen niet volledig gaat naar onbekende prijswinnaars maar ook voor een deel naar goede doelen. Maar of dat motief veel gokkers kan verleiden, betwijfel ik. Persoonlijk doe ik dan liever een (fiscaal aftrekbare!) rechtstreekse gift aan projecten die mij aanspreken.
Taal-hypocrisie van Gazet van Apen In de GvA krioelt het dagelijks van de taalfouten maar ik kan me best voorstellen dat het de meeste lezers (onder wie mijn eigen computeroma ) worst zal wezen en dat is hun volste recht. Maar taalgevoelige GvA-lezers (zoals Kommaneuker ) ergeren er zich bont en blauw aan. Voor alle duidelijkheid: ik heb het vooral over echte taalfouten zoals verkeerde woorden of zinsbouw en minder over spelfouten en zeker niet over bv. foute computerafkortingen e.d. Bovendien is GvA lang niet het enige blad dat slordig omspringt met het Nederlands. En nu de hypocrisie. Die bestaat erin, dat GvA zelf regelmatig de spot drijft met taalfouten van anderen, zegmaar de gewone man; ze doet dat heel geraffineerd, door de foute woorden of zinnen wel letterlijk over te nemen maar ze te cursiveren of in een ander lettertype te zetten. De onderliggende boodschap is natuurlijk: kijk eens beste lezer, die gewone man kent zijn taal niet, maar WIJ hebben het gezien hoor!; Goed hé?! Het toppunt vind ik, dat die redacteuren bij hun sarcastischebenadering soms een fout markeren die er geen is, of omgekeerd -een manifeste fout blijkbaar over het hoofd hebben gezien. Ik zou het heel wat sympathieker vinden als redacties de minder goede taalkennis van die gewone man niet zo in de kijker wilden zetten door diens fouten letterlijk en dus onverbeterd over te nemen. Dan vind ik het gedrag van bv. Humo-journalistenheel wat relevanter en sympathieker: bij het lezen van hun interviews voel ik vaak op mijn klompen aan dat zij taalfouten van hun gesprekspartners discreet en zonder commentaar hebben vervangen door een correct alternatief.
TOE(kom)MAATJEDe mens vindt dat maar niets, de vormen van een norm die een terts tonen. Deze onbegrijpelijke zin komt van computeroma, die er midden in een droom mee wakker werd en hem onmiddellijk in haar notitieboekje opschreef. Probleem: ze zag geen enkel verband met haar droom (die trouwens onmiddellijk uit haar geheugen was verdwenen) en kan er nog steeds geen touw aan vastknopen. Is er een droom-o-loog m/v, die er een uitleg voor heeft? Hij/zij gelieve zich te melden ------------------------------------------------------------------------------------------------ Hieronder twee tekeningen, door computeroma getekend op computer met het programma Painter Classic en geïnspireerd op foto's uit kranten/tijdschriften:
(No?-)parking, en Maria-kapel ontmaagd Bij gebrek aan inspiratie voor iets beters: hierna een tweetal fotootjes van enkele ongewone situaties die we tijdens een van onze laatste wandelingen tegenkwamen. Eerst passeerden we een parking waar je niet mocht parkeren en wat later een Maria-kapelletje waar - als je goed kijkt - het beeld van de hoofdpersoon ontbrak, een ontmaagde kapel zou je kunnen zeggen..
TOE(kom)MAATJE. Rigor Mortis. Een juiste dosis Spaanse vlieg maakt het lid stijf. Iets te veel, dan verstijft ook de rest van het lichaam, en wel voorgoed.(uit: Groot Lexicon van Nutteloze Feiten, uitg. Contact)
Voor de tweeëntwintigste keer (de vierde keer dit jaar) trokken computeroma en ik de voorbije week voor een korte wandelvakantie naar onze vertrouwde stek in de Ardennen. Omdat we stilaan alle wandelingen in de streek nu wel kennen, besloten we ons actieterrein een 20-tal km. te verleggen en reden naar Laroche, waar we op het Bureau de Tourisme een wandelkaart kochten. We opteerden voor wandeling nr. 4, vermeld als zeer gemakkelijk, uitsluitend via verharde wegen en geschikt voor kinderwagens. Aan de oever van de Ourthe vonden we de eerste wegwijzer: een rode ruit met nummer 4. Bij een volgend kruispunt bleek de rode ruit vervangen te zijn door een groene bol, een beetje verrassend natuurlijk maar we hebben in de voorbije jaren wel vaker vreemde bewegwijzeringen en beschrijvingen meegemaakt, dus stelden we ons niet te veel vragen over rode ruiten of groene bollen, zolang het juiste nummer 4 er maar op stond. Na een tijdje leidde de zoveelste groene bol nr. 4 ons via een wat smaller bospad nogal steil naar boven. Toen we na een tijd nog steeds aan het klimmen waren en we soms noodgedwongen door de modder moesten baggeren, beseften we gefrustreerd dat ook in Laroche de wandelinformatie niet altijd even betrouwbaar is. Gemakkelijk?, verharde wegen?, kinderwagens?, ja mijn voeten! En dat was nog niet alles: de wandeling 4 op de kaart week volledig af van de werkelijke route op het terrein. We hielden even halt voor een ernstig bezinningsmoment. Teruggaan? Ja, maar uit ervaring weten we dat het heel riskant is om een bewegwijzerde route in tegengestelde richting te willen volgen. Pas toen we achter ons een rode ruit (!) zagen die wees in de richting vanwaar we kwamen, waagden we het er op; het bleek een goeie gok te zijn. En er bleek nog iets: toen we onze waardeloze kaart eens wat beter bekeken, lazen we bij de uitleg van de verschillende symbolen dat groene bollen verwijzen naar . paardenroutes!!! Dedju! Conclusie 1: we hadden vroeger moeten snappen dat een groene bol niet hetzelfde is als een rode ruit ; conclusie 2: de toeristische dienst van Laroche was volledig van elke blaam gezuiverd; conclusie 3: bij ons volgend Ardennenbezoek staat Laroche bovenaan onze wandel-prioriteitenlijst.
TOE(kom)MAATJE Eindelijk!! Ik had me al dikwijls afgevraagd wie onze bevolking nu eens haarfijn zou vertellen waar we op moeten letten als we willen kamperen in de buurt van beren. Bij de VRT hebben ze nu eindelijk beseft dat iedere burger die zichzelf serieus neemt, nu al jaren met spanning zit te wachten op de nodige raadgevingen terzake. En ziedaar: hedenavond 13 september 2008 in Man Bijt Hond op TV-één werd het ons allemaal uit de doeken gedaan. Oef, beter laat dan nooit!
"GEMAKKELIJK, VERHARDE WEG, GESCHIKT VOOR KINDERWAGENS"..............?
Deze week werd ik pijnlijk getroffen door een reclame voor een nieuwe maar super-onveilige 3-deursauto. Ik kon me niet inhouden en herinnerde de ter zake bevoegde minister Renaat Landuyt aan een vroegere correspondentie die ik met hem over dit gevaarlijk type van autos heb gevoerd. Ziehier de tekst van mijn e-mail van jongstleden woensdag 3.9 aan de minister:
Mijnheer de minister,
Op 12 maart 2007 suggereerde ik U via e-mail enkele mogelijke maatregelen ter verhoging van de verkeersveiligheid. Zo pleitte ik (ondermeer) voor: het ontmoedigen van het gebruik van personenautos door meer personen dan het aantal plaatsen van waar de passagiers in noodgevallen de wagen onmiddellijk kunnen verlaten. Ik bedoel hier uiteraard autos met een achterbank maar met slechts twee deuren (vooraan). Passagiers op de achterbank van zon wagen zitten bij een ernstige aanrijding als ratten in een val; zeer onlangs nog stierf zo iemand omdat men hem niet tijdig uit de brandende wagen kreeg. Beter nog dan dergelijke situaties te ontmoedigen zou uiteraard een radicaal fabricageverbod van zulke wagens zijn, maar ik besef dat zon suggestie onrealistisch is vanwege commerciële belangen van constructeurs e.d.
U antwoordde mij op 23.4.2007 als volgt: Uw opmerkingen in verband met de onveiligheid van 3-deurswagens( ) zal ik zeker in beraad nemen. Het zijn belangrijke voorstellen die de verkeersveiligheid kunnen verhogen Mag ik U vragen of dit beraad intussen heeft plaatsgehad en tot welke conclusies het heeft geleid? Ik werd aan de kwestie herinnerd toen ik vandaag een reclame las voor de nieuwe Mazda-2,3-deurs waarin veel nadruk werd gelegd op de veiligheid en het comfort, maar uiteraard geen woord over de levensgevaarlijke positie van de passagiers op de achterbank.
Met vriendelijke groet, ..
TOE(kom)MAATJE. Een rake uitspraak van journaliste Mia Doornaert van De Standaard, onlangs op VRT-radio1: Cameras staan niet waar nieuws is; nieuws is waar cameras staan. Voor de goede verstaander: wat er in de wereld ook gebeurt, het zijn de tv-makers die beslissen of we het mogen weten of niet.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
