WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
24-11-2008
'Engels' lijkt soms (niet) op Bulgaars!
Al sinds 1976 worden computeroma en ik regelmatig gevraagd om enkele dagen als gastfamilie te fungeren voor buitenlandse muzikanten, volksdansers e.d. Zo hebben we al heel wat nationaliteiten over de vloer gehad: Noren, Britten, Fransen, Polen, Spanjaarden, Duitsers, Zweden, Zwitsers en ik vergeet er zeker nog andere. Begin dit jaar hadden we beslist om met dat engagement te stoppen, gelet op onze euh gevorderde leeftijd. Maar intussen hebben ze ons dit jaar al drie keer met aandrang gevraagd om toch nog eens in te springen en telkens hebben we om verschillende redenen nog maar eens toegegeven. Zo hebben we vorige week twee leden (17 en 18 jaar) van een Bulgaars meisjeskoor 3 dagen onderdak verschaft. We hobbelden door onze conversatie via gebrekkig Engels van beide kanten. Mijn Engels stelt niet veel voor en dat van computeroma is nóg slechter; ik hoopte tegen beter weten in dat haar Engels misschien een beetje op Bulgaars zou lijken. Helaas bleek dat niet het geval: de meiden konden geen touw vastknopen aan het Bulgaars Engels van oma! Maar zij is een ervaringsdeskundige op het gebied van handen-en-voeten-conversatie en zo werden het ook deze keer toch weer gezellige dagen!
TOE(kom)MAATJE. Titel van een Proefschrift van een Antwerpse wetenschapper:
Selectieve Sonogashira-alkynylering van (pseudo)halopyridazin-3(2H)-ones als een nieuwe strategie voor de synthese van furo-, thieno- en pyrrolopyridazinones
(ik zou zeggen: EINDELIJK, daar zitten we nu al jaren op te wachten! )
Zondagmiddag 9 november 2008. Nietsvermoedend zet ik mij achter (of is het voor, of aan?) mijn computer, druk de startknop in en wacht op de dingen die komen gaan, of beter: dingen die NIET komen gaan want na enkele seconden schakelt de PC zich zelf uit en zit ik tegen een zwart scherm te koekeloeren. Ik ruik nog niet onmiddellijk onraad en evenmin een verdachte brandlucht of zo en denk eerder aan een eenmalige toevallige zotte kuur van mijn elektronisch hulpje. Maar juist voordat ik het ding opnieuw wil starten, hoor ik het hulpje zelf weer aanslaan, ik zie het scherm weer oplichten en begin toch een beetje ongerust te worden om dit ongewone gedoe. Wanneer even later de PC opnieuw uitvalt, weer herstart en het vorige scenario zich dreigt te herhalen, begint bij mij een belletje te branden (of is het een lichtje te rinkelen?): heb ik hier nu een zgn. Virus te pakken (of omgekeerd)? Ik zie geen andere uitweg meer dan het hele spel definitief uit te schakelen. s Nachts doe ik geen oog dicht en de vreselijkste visioenen over verloren bestanden doemen op in mijn geest. Zou mijn adresboek nog intact zijn?, wanneer heb ik voor het laatst back-ups gemaakt enz. enz. s Anderendaags verneem ik dat gelukkig ook anderen met problemen zitten; ik zeg dit niet uit leedvermaak, maar omdat ik blijkbaar niet de enige ben en dat zal een oplossing misschien vergemakkelijken En inderdaad: een deskundige kennis slaagde er vandaag in, mijn PC eindelijk weer aan de praat te krijgen en oef!, mijn adresboek en andere bestanden zijn nog steeds intact. Ook bij een volgende crash zal ik het niet zonder hulp kunnen rooien, maar ik heb er toch iets mee geleerd: ik zal voortaan veel vaker back-ups maken van mijn bestanden.
WANDELEN: ziehier de ideale formule! Onze klimtochten in het Zwitserse hooggebergte behoren noodgedwongen (leeftijd!) tot een ver verleden maar hebben sinds enkele jaren plaatsgemaakt voor platte wandelingen in eigen regio. Er gaat bijna geen zondag voorbij of computeroma en ik vinden in de streek wel een zgn. Aktivia-wandeling, georganiseerd door een van de vele aangesloten wandelclubs. Plezierig kenmerk van al deze wandelingen is hun uniformiteit op organisatorisch vlak: de startplaats wordt op de toegangswegen al van kilometers ver met speciale MARSpijlen aangekondigd, ruime parkeermogelijkheden ter plekke of in directe omgeving, individuele keuze tussen 5 of meer verschillende afstanden, ruime keuze van vertrekuur (meestal tussen 7.30 uur en 15 uur), inschrijven voor verzekering kost slechts 1,50 euro voor wie niet bij een wandelclub is aangesloten, voor elke afstand onderweg controleposten waar o.m. het inschrijvingsstrookje wordt afgestempeld, waar toiletten zijn (vooral door de dames erg gewaardeerd, zij moeten voor een pipi-ke dus niet in een maïsveld kruipen!!), een ruime keuze (niet verplicht) van koude en warme dranken, broodjes en derg. tegen spotprijzen; duidelijke, uniforme en consequentebewegwijzering op elke afstand enz. N.B. Gazet van Apen heeft elke zaterdag een weekendbijlage met (op de voorlaatste pagina) een uitgebreid overzicht van de verschillende wandelingen in de komende week. Surf ook eens naar www.marching.be : als u daar een datum aanklikt, krijgt uw een overzicht van de mogelijke wandelingen op die dag. Onnodig te zeggen dat goeie wandelschoenen of bottinnen meestal aangeraden zijn.
Wie met de wagen komt, vindt via deze pijlen de startplaats van de wandelingen
Vrijwilligers van de organiserende club zitten klaar om u in te schrijven
De verschillende mogelijke parkoersen worden op kaart aangeduid
Deze aanwijzing spreekt voor zichzelf; op het kruispunt verderop worden de wegwijzers nog eens herhaald. Ook rolstoelgebruikers komen aan hun trekken!
Dankzij de ruime spreiding van afstanden en vertrektijden loop je elkaar nooit in de weg; soms zien we niemand vóór noch achter ons! N.B. De pijl op de boom rechts: bevestigt dat we nog steeds goed zitten
Ook de rustplaatsen (controle) worden steeds vooraf aangekondigd
De catering op de rustplaatsen wordt belangeloos verzorgd door leden van de organiserende club. Belegde broodjes liggen netjes verpakt te wachten op hongerige wandelaars
Koffie staat uiteraard steeds klaar; en ook voor taarten is er steeds belangstelling
Wandelen met uw dorstige hond? Geen probleem, voor hem is er steeds een speciale honden-bar (in dit geval een saloon!)
Sst... opa slaapt! Deze cartoon van Peter van Straaten verscheen in GvA van 27.10.08. In plaats van zijn kleinkind naar dromenland te leiden met een mooi verhaaltje uit het plaatjesboek, bereikt opa hier precies het omgekeerde: de kleine blijft klaarwakker, terwijl opa zelf begint te knikkebollen. Ik heb hartelijk om deze situatie moeten lachen omdat deze opa me deed denken aan mijn eigen ervaring als mislukte voorlezer voor mijn (klein)kinderen. Steeds begon ik met veel goeie moed de plaatjes van eekhoorntjes, kabouters en ander lief ongedierte te duiden voor mijn publiek, maar het duurde nooit lang of ik raakte in een soort zelfhypnose, voelde mijn oogleden zwaarder en zwaarder worden, mijn zinnen begonnen te haperen en steeds minder samenhang te vertonen. Totdat het ongeduldige grut mij met Allez papa/opa!!! weer tot het rijk der wakenden terugriep; voor even toch, want een paar minuten later was het weer van hetzelfde. Na zoveel jaren kan ik er natuurlijk mee lachen maar toen vond papa/opa het behoorlijk frustrerend dat hij wat voorlezen betreft nooit eens aan de verwachtingen van zijn nakomelingen kon voldoen.
50% korting = 50% bloot De soldenperiode leidt soms tot onbedoelde grappige situaties. Ik kwam voorbij een kledingzaak die 50% korting afficheerde op bepaalde kledingstukken, gedragen door de gebruikelijke etalagepoppen. Die korting zal wel betrekking gehad hebben op de prijs, maar de bediende die de poppen moest aankleden met de afgeprijsde kledingstukken, had zijn werk letterlijk en figuurlijk ook maar half gedaan, zich waarschijnlijk niet bewust van het komisch effect dat de combinatie van de korting-affiche en de halfblote mannequins zou maken op een passerende kommaneuker
Misverkiezing Neenee, er ontbreekt geen s. Wie likkebaardend had gehoopt op een smeuïge tekst over (half-)blote madammen, en/of kommaneuker op een taalfout dacht te betrappen, is eraan voor de moeite! Luister. Een van onze zoons is van beroep muziekdocent en pedagoog en lid van diverse orkesten en ensembles. Daarnaast en daar gaat dit blogje over - treedt hij ook af en toe op voor een minder klassiek geschoold publiek, bv. ter opluistering van een of andere plechtigheid (huwelijk, begrafenis, jubileum, receptie ). Speciaal voor zulke gelegenheden heeft hij enkele mappen aangelegd met lichte klassiekers. Dat die stukken niet direct tot zijn persoonlijke favorieten behoren, blijkt uit de nogal onorthodoxe titels van die mappen; op één ervan staat bv. Brol smartlappen voor recepties waar geen eind aan komt (soort toiletpapier-muziek) Binnenkort zal hij een mis-viering opluisteren in onze parochiekerk, met orgelbegeleiding door kommaneuker (die naam zal wel niet in het parochieblad vermeld worden, vermoed ik); ik was daar vele jaren de vaste weekend-organist. En nu komt het: het opschrift waarmee zoonlief die map heeft versierd, luidt: Mis-muziek (daarom geen misse muziek, enkel muziek om te kiezen voor in de mis, een soort misverkiezing dus) Ik ben jaloers op hem: niet alleen kan ik (eenvoudige amateur-muzikant) niet tippen aan zijn muzikaal talent, hij steekt me ook nog eens de loef af met zijn geestige taalvondsten.
zoonlief als 8-jarige beginnende leerling:
en hier in 2007, tijdens een familiefeest in ons parochiecentrum, met op de achtergrond enkele schilderijen van mama (computeroma)
Ik ben niet de enige kleine belegger die zich jaren lang te goeder trouw liet adviseren door mijn bank(bedienden) om mijn spaarcenten zo goed en veilig mogelijk te beleggen. Gelukkig bleef mijn schade tot nog toe enigszins beperkt (ik had geen bankaandelen!) maar dat veel brave burgers zware verliezen hebben geleden, is bekend. Fortis-aandelen bv., algemeen aangeprezen als hét aandeel van de goede huisvader, blijken nu bijna waardeloos. De gedupeerden zijn dan ook heel kwaad, begrijpelijk. Wat ik echter niet kan begrijpen, is dat sommige mensen hun woede afreageren op loket- of andere bankbedienden die hen destijds geadviseerd hebben terwijl die mensen gewoon hun job deden. Als ze hun baan niet op de tocht wilden zetten, hadden ze vaak geen andere keus dan bepaalde producten van hun bank te promoten, ook als ze er zelf niet steeds achter stonden. Als ik dan lees dat gewone loketbedienden zelfs fysiek bedreigd werden door woedende klanten, dan keert mijn maag.
TOE(kom)MAATJE. Dromend van één Europa, heb ik me wel eens afgevraagd (ik meen in een van mijn blogjes) hoe de Eurolanden ooit akkoord konden geraken over echt belangrijke zaken als ze zelfs eenvoudige zaken niet uniform kunnen regelen, zoals verkeerstekens (zodra je een grens oversteekt, zie je onmiddellijk andere borden voor hetzelfde). Ik moest daaraan terugdenken toen vorige week de Europese landen er niet in slaagden de garanties op spaartegoeden uniform vast te stellen. Uiteindelijk beslisten ze om niet te beslissen maar de verschillende landen vrij te laten (of sta ik achter?)
Lotto in groep spelen? Lezersbrieven geweigerd? De volhouder wint!
Af en toe schrijf ik aan mijn krant (Gazet van Antwerpen) een lezersbrief over iets dat me dwars zit. Ze worden lang niet altijd opgenomen maar ik heb daar geen probleem mee: een krantenredactie heeft nu eenmaal het volste recht om blabla van lezers al dan niet te publiceren. Toch geef ik het niet op en soms word ik voor mijn hardnekkigheid beloond, al komen mijn gepubliceerde brieven bijna steeds min of meer verminkt in de krant. Vandaag 10.10 is het toch weer eens gelukt. Gisteren 9.10 schreef GVA dat Lotto spelen in groep een middel is om winst te maken, hetgeen echter een weid verbreid misverstand is! Wat ik echter helemaal ongepast vond, was een bericht in de krant dat een groep in Bornem bij de Euromillions gewonnen zou hebben, terwijl GVA zelf op 29.9 had geschreven dat die groep in plaats van de gedroomde winsten meer dan 80% van de inzet verloren had zien gaan !! (zie details in mijn blog van 1.10). Prompt luchtte ik gisteren in een e-mail mijn ergernis over de misleidende adviezen van de krant, en voilà: deze keer bingo! Mijn brief staat vandaag 10.10 in de krant, al heeft GVA mijn kritische noot over haar benadering geschrapt zodat er alleen een brave versie overblijft, maar kom, 't is beter dan niets.
De laatste dagen is in sommige media terecht aandacht besteed aan het aanstaande gouden jubileum van deze merkwaardige vereniging voor de verspreiding van de universele naastenliefde. Zojuist verscheen de 600ste van de bekende maandspreuken, misschien niet altijd even geslaagd en vaak nogal braaf, maar soms ook keihard en in elk geval steeds bedoeld om ons te doen nadenken over ons gedrag tegenover onze medemens. Eigenlijk klopt het niet helemaal dat de BZN nog maar een halve eeuw bestaat; het klopt misschien voor BZN-Vlaanderen maar het verbaast me dat ik alleen via Google en nergens in de overige media verwijzingen heb gevonden naar de echte stichter van de Bond Zonder Naam, nl. ene pater Henri De Greeve, die al in 1938 (in Nederland) de BZN oprichtte en tegelijk de allereerste spreuk lanceerde: Verbeter de wereld, begin bij jezelf. Ik herinner me nog vaag dat mijn (Hollandse) ouders aan de radio gekluisterd zaten voor het wekelijks KRO-Lichtbaken van De Greeve. Om zijn idealen te verwezenlijken ontzag hij niets of niemand en hij belandde tijdens de bezetting dan ook in Duitse gevangenschap. Pittig detail: in 1994 werd de eerste niet-priester voorzitter van de (Nederlandse) BZN: niemand minder dan de bekende media-figuur wijlen Jos Brink.
TOE(kom)MAATJE. "Visie", ledenblad van het ACV, verwijzend naar de syndicale acties op 6.10, noemt "een staking vandaag onverantwoord". Op dezelfde bladzijde wijst het blad op "het belang van deze acties... tot en met stakingsacties". Ik wreef mijn ogen uit en besefte dat er niet altijd staat wat er staat
Niet voor gevoelige of preutse bloggers Want dit blogje gaat over stront, meer bepaald MIJN stront. Maar als Herman Brusselmans in zijn wekelijkse Humo-columns zijn al dan niet gefantaseerde bef- en aanverwante avonturen mag etaleren, voel ik mij als simpele blogjespleger gerechtigd om één keer, wees gerust eens naast het potje te plassen, of juister: te kakken. Want ik heb enkele weken zware problemen gehad met, jawel, mijn stoelgang. Het begon of beter: bleef achterwege tijdens onze jongste Ardennen-midweek. Na drie dagen ongewilde geheelonthouding ging het alleen nog met zware middelen en dan was het ook ineens weer van het goede teveel. Maar kom, ik heb het al vaker meegemaakt en verwachtte dat het ritme zich wel zou herstellen na onze thuiskomst. Niet dus. Ook op mijn WC thuis bracht mijn vertrouwde bil-bril meer lucht dan verluchting. Mijn huisarts schreef een bepaald voedingssupplement voor en adviseerde om mijn dagelijks glas rode wijn te vervangen door donker bier , maar ook dat hielp allemaal niet en ik greep opnieuw naar drastische middelen. Mijn wederhelft (computeroma), blijkbaar niet vies van een bedenkelijke woordspeling, kwam dan spontaan tot de volgende uitspraak: de kak zit tussen je oren. Ik vond dat niet zon voor de hand liggende plaats maar misschien had ze ergens gelijk en dus probeerde ik om de kak euh uit mijn hoofd te zetten. En tot mijn grote opluchting (!) heb ik nu eindelijk mijn kak onder de knie.
Hieronder: 1) openbaar toilet-met-draaideur tijdens onze vakantie 2006 aan de Bretoense kust
2) Computeroma verlaat opgelucht het toilet (na wanhopig gezocht te hebben naar het hendeltje "pour ouvrir")
TOE(kom)MAATJE. Tip voor bloggers die houden van kunstzinnige landschapsfotos en knappe teksten: surf eens naar http//blog.seniorennet.be/schetsblog/ , dagelijks verzorgd door een naar Palma geëmigreerde Vlaming, die bruist van artistieke creativiteit.
Gazet van Antwerpen berichtte met veel bombarie over een initiatief van een krantenwinkel in Bornem, om met een groot aantal klanten zoveel mogelijk loten van Euromillions te kopen en zo de kans op winst te vergroten. Ik zeg meteen mijn werk op als ik win, zei een van de deelnemers; bij winst zit ik morgen op het vliegtuig naar een onbewoond eiland, de rest geef ik aan mijn kinderen, droomde een andere. Ik was stomverbaasd over zoveel naïviteit, want hoeveel loten je ook koopt, de kans op een grote prijs blijft altijd even groot (dus klein!). Anders gezegd: je mag al blij zijn als je je inzet terugkrijgt. De enige die echt zeker is van winst, is een lotenVERKOPER die zelf niet meespeelt maar zijn percent krijgt op de verkochte loten. In Bornem werden maar liefst 8020 loten verkochtà 10 euro/stuk, een totale inzet dus van maar liefst 80.200 euro. Maar in plaats van de vele miljoenen waarop nogal wat deelnemers hadden gerekend, beliep de totale prijs maar 13.400 euro, anders gezegd: per saldo bedroeg het globaal resultaat een verlies van 66.800 euro(GvA 29.9.2008) Voor alle duidelijkheid: ik gun iedereen de KICK van het gokken, maar het lukt me niet, de LOL ervan in te zien.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de inzet van deze kansspelen niet volledig gaat naar onbekende prijswinnaars maar ook voor een deel naar goede doelen. Maar of dat motief veel gokkers kan verleiden, betwijfel ik. Persoonlijk doe ik dan liever een (fiscaal aftrekbare!) rechtstreekse gift aan projecten die mij aanspreken.
Taal-hypocrisie van Gazet van Apen In de GvA krioelt het dagelijks van de taalfouten maar ik kan me best voorstellen dat het de meeste lezers (onder wie mijn eigen computeroma ) worst zal wezen en dat is hun volste recht. Maar taalgevoelige GvA-lezers (zoals Kommaneuker ) ergeren er zich bont en blauw aan. Voor alle duidelijkheid: ik heb het vooral over echte taalfouten zoals verkeerde woorden of zinsbouw en minder over spelfouten en zeker niet over bv. foute computerafkortingen e.d. Bovendien is GvA lang niet het enige blad dat slordig omspringt met het Nederlands. En nu de hypocrisie. Die bestaat erin, dat GvA zelf regelmatig de spot drijft met taalfouten van anderen, zegmaar de gewone man; ze doet dat heel geraffineerd, door de foute woorden of zinnen wel letterlijk over te nemen maar ze te cursiveren of in een ander lettertype te zetten. De onderliggende boodschap is natuurlijk: kijk eens beste lezer, die gewone man kent zijn taal niet, maar WIJ hebben het gezien hoor!; Goed hé?! Het toppunt vind ik, dat die redacteuren bij hun sarcastischebenadering soms een fout markeren die er geen is, of omgekeerd -een manifeste fout blijkbaar over het hoofd hebben gezien. Ik zou het heel wat sympathieker vinden als redacties de minder goede taalkennis van die gewone man niet zo in de kijker wilden zetten door diens fouten letterlijk en dus onverbeterd over te nemen. Dan vind ik het gedrag van bv. Humo-journalistenheel wat relevanter en sympathieker: bij het lezen van hun interviews voel ik vaak op mijn klompen aan dat zij taalfouten van hun gesprekspartners discreet en zonder commentaar hebben vervangen door een correct alternatief.
TOE(kom)MAATJEDe mens vindt dat maar niets, de vormen van een norm die een terts tonen. Deze onbegrijpelijke zin komt van computeroma, die er midden in een droom mee wakker werd en hem onmiddellijk in haar notitieboekje opschreef. Probleem: ze zag geen enkel verband met haar droom (die trouwens onmiddellijk uit haar geheugen was verdwenen) en kan er nog steeds geen touw aan vastknopen. Is er een droom-o-loog m/v, die er een uitleg voor heeft? Hij/zij gelieve zich te melden ------------------------------------------------------------------------------------------------ Hieronder twee tekeningen, door computeroma getekend op computer met het programma Painter Classic en geïnspireerd op foto's uit kranten/tijdschriften:
(No?-)parking, en Maria-kapel ontmaagd Bij gebrek aan inspiratie voor iets beters: hierna een tweetal fotootjes van enkele ongewone situaties die we tijdens een van onze laatste wandelingen tegenkwamen. Eerst passeerden we een parking waar je niet mocht parkeren en wat later een Maria-kapelletje waar - als je goed kijkt - het beeld van de hoofdpersoon ontbrak, een ontmaagde kapel zou je kunnen zeggen..
TOE(kom)MAATJE. Rigor Mortis. Een juiste dosis Spaanse vlieg maakt het lid stijf. Iets te veel, dan verstijft ook de rest van het lichaam, en wel voorgoed.(uit: Groot Lexicon van Nutteloze Feiten, uitg. Contact)
Voor de tweeëntwintigste keer (de vierde keer dit jaar) trokken computeroma en ik de voorbije week voor een korte wandelvakantie naar onze vertrouwde stek in de Ardennen. Omdat we stilaan alle wandelingen in de streek nu wel kennen, besloten we ons actieterrein een 20-tal km. te verleggen en reden naar Laroche, waar we op het Bureau de Tourisme een wandelkaart kochten. We opteerden voor wandeling nr. 4, vermeld als zeer gemakkelijk, uitsluitend via verharde wegen en geschikt voor kinderwagens. Aan de oever van de Ourthe vonden we de eerste wegwijzer: een rode ruit met nummer 4. Bij een volgend kruispunt bleek de rode ruit vervangen te zijn door een groene bol, een beetje verrassend natuurlijk maar we hebben in de voorbije jaren wel vaker vreemde bewegwijzeringen en beschrijvingen meegemaakt, dus stelden we ons niet te veel vragen over rode ruiten of groene bollen, zolang het juiste nummer 4 er maar op stond. Na een tijdje leidde de zoveelste groene bol nr. 4 ons via een wat smaller bospad nogal steil naar boven. Toen we na een tijd nog steeds aan het klimmen waren en we soms noodgedwongen door de modder moesten baggeren, beseften we gefrustreerd dat ook in Laroche de wandelinformatie niet altijd even betrouwbaar is. Gemakkelijk?, verharde wegen?, kinderwagens?, ja mijn voeten! En dat was nog niet alles: de wandeling 4 op de kaart week volledig af van de werkelijke route op het terrein. We hielden even halt voor een ernstig bezinningsmoment. Teruggaan? Ja, maar uit ervaring weten we dat het heel riskant is om een bewegwijzerde route in tegengestelde richting te willen volgen. Pas toen we achter ons een rode ruit (!) zagen die wees in de richting vanwaar we kwamen, waagden we het er op; het bleek een goeie gok te zijn. En er bleek nog iets: toen we onze waardeloze kaart eens wat beter bekeken, lazen we bij de uitleg van de verschillende symbolen dat groene bollen verwijzen naar . paardenroutes!!! Dedju! Conclusie 1: we hadden vroeger moeten snappen dat een groene bol niet hetzelfde is als een rode ruit ; conclusie 2: de toeristische dienst van Laroche was volledig van elke blaam gezuiverd; conclusie 3: bij ons volgend Ardennenbezoek staat Laroche bovenaan onze wandel-prioriteitenlijst.
TOE(kom)MAATJE Eindelijk!! Ik had me al dikwijls afgevraagd wie onze bevolking nu eens haarfijn zou vertellen waar we op moeten letten als we willen kamperen in de buurt van beren. Bij de VRT hebben ze nu eindelijk beseft dat iedere burger die zichzelf serieus neemt, nu al jaren met spanning zit te wachten op de nodige raadgevingen terzake. En ziedaar: hedenavond 13 september 2008 in Man Bijt Hond op TV-één werd het ons allemaal uit de doeken gedaan. Oef, beter laat dan nooit!
"GEMAKKELIJK, VERHARDE WEG, GESCHIKT VOOR KINDERWAGENS"..............?
Deze week werd ik pijnlijk getroffen door een reclame voor een nieuwe maar super-onveilige 3-deursauto. Ik kon me niet inhouden en herinnerde de ter zake bevoegde minister Renaat Landuyt aan een vroegere correspondentie die ik met hem over dit gevaarlijk type van autos heb gevoerd. Ziehier de tekst van mijn e-mail van jongstleden woensdag 3.9 aan de minister:
Mijnheer de minister,
Op 12 maart 2007 suggereerde ik U via e-mail enkele mogelijke maatregelen ter verhoging van de verkeersveiligheid. Zo pleitte ik (ondermeer) voor: het ontmoedigen van het gebruik van personenautos door meer personen dan het aantal plaatsen van waar de passagiers in noodgevallen de wagen onmiddellijk kunnen verlaten. Ik bedoel hier uiteraard autos met een achterbank maar met slechts twee deuren (vooraan). Passagiers op de achterbank van zon wagen zitten bij een ernstige aanrijding als ratten in een val; zeer onlangs nog stierf zo iemand omdat men hem niet tijdig uit de brandende wagen kreeg. Beter nog dan dergelijke situaties te ontmoedigen zou uiteraard een radicaal fabricageverbod van zulke wagens zijn, maar ik besef dat zon suggestie onrealistisch is vanwege commerciële belangen van constructeurs e.d.
U antwoordde mij op 23.4.2007 als volgt: Uw opmerkingen in verband met de onveiligheid van 3-deurswagens( ) zal ik zeker in beraad nemen. Het zijn belangrijke voorstellen die de verkeersveiligheid kunnen verhogen Mag ik U vragen of dit beraad intussen heeft plaatsgehad en tot welke conclusies het heeft geleid? Ik werd aan de kwestie herinnerd toen ik vandaag een reclame las voor de nieuwe Mazda-2,3-deurs waarin veel nadruk werd gelegd op de veiligheid en het comfort, maar uiteraard geen woord over de levensgevaarlijke positie van de passagiers op de achterbank.
Met vriendelijke groet, ..
TOE(kom)MAATJE. Een rake uitspraak van journaliste Mia Doornaert van De Standaard, onlangs op VRT-radio1: Cameras staan niet waar nieuws is; nieuws is waar cameras staan. Voor de goede verstaander: wat er in de wereld ook gebeurt, het zijn de tv-makers die beslissen of we het mogen weten of niet.
Het is waar want het stond in de krant en ze zeiden het op het nieuws. Waar is de tijd dat ernstige journalisten eerst nadachten over wat ze gingen schrijven. Is het onder (tijds)druk dat ze tegenwoordig vaak het omgekeerde doen? Enkele recente voorbeelden. 1)Enkele dagen geleden in het ochtendnieuws van (VRT-)radio1: voetballer Fallaini krijgt bij Everton 90.000 euro per maand, even later in dezelfde uitzending (!) werd dat tot 2 x toe - 90.000 euro PER WEEK .; blijkbaar was er bij de VRT niemand die de blunder had opgemerkt, want een half uur later was er nog altijd sprake van 90.000 per WEEK -Maar de VRT was niet alleen: de volgende dag in Gazet van Apen dezelfde slordigheid!! Volgens één artikel moest de arme man rondkomen met 90.000 euro per maand, in een ander artikel (op dezelfde blz ) kreeg hij 90.000 per WEEK 2)GvA van gisteren 4.9 kwam met een opzienbarende wereldprimeur, waard om voor eeuwig de geschiedenis in te gaan, ware het niet dat het een evidente leugen ging: mensen met een licht overgewicht hebben minder kans hebben om dood te gaan; deze merkwaardige ontdekking wordt in hetzelfde artikel nog enkele malen herhaald. Terwijl zelfs de grootste dommerik weet dat de kans dat hij ooit zal sterven 100% is, of hij nu graatmager, precies goed of moddervet is. In de krant van vandaag 5.9 een heel artikel over het onderwerp; deze keer gelukkig heel wat correcter geschreven. Journalisten zijn beroepshalve met taal bezig en worden dus verondersteld correct te verwoorden wat ze bedoelen. Helaas doen ze dat lang niet altijd . En het zijn niet alleen kommaneukers die daarover vallen.
TOE(kom)MAATJE. Iedereen weet nu wel dat het zingende Chineesje tijdens de openingsplechtigheid van De Spelen niet zelf zong maar playbackte: het echte zangeresje werd te lelijk bevonden, het arme kind.Wat misschien niet iedereen weet, is dat de militairen die ononderbroken urenlang als mechanische robotten aan de voorstelling moesten deelnemen, het zonder sanitaire pauze moesten doen en daarom .. luiers droegen! Of het echt waar is, weet ik niet (ik hoorde het maar één keer) maar het nieuws zou euh uitgelekt zijn.
Energiefacturen: geen lezersbrief?, dan maar op mijn blog!
Vrijwel dagelijks kom ik in GvA wel iets tegen waarop ik zou willen reageren, maar meestal houd ik me in, al was het maar om praktische redenen of omdat het sop de kool niet waard is. Maar als ik zie dat het publiek in belangrijke zaken misleid wordt door flagrante leugens of halve waarheden, dan wil ik wel eens een lezersbrief sturen.Natuurlijk beslist de redactie vrij over evt. niet-publicatie van mijn brieven, wat trouwens nogal eens gebeurt; ik heb daar geen probleem mee, bovendien zie ik mijn brieven soms wel degelijk gepubliceerd. Deze week was het weer raak (of beter mis?);geen enkele reactie te bespeuren op een nochtans belangrijke fout in GvA van 27.8., dus ook niet mijn commentaar. Maar gelukkig heb ik zelf nog altijd mijn blog om mijn frustraties op af te reageren. Oordeelt u zelf over mijn geweigerde lezersbrief:
"Slechts één energieleverancier rekent te hoge voorschotten aan (GvA 27.8), het gaat om een (kleine) nieuwkomer en niet om Electrabel. Qué? In juni 2007stortte Electrabel mij 685 euro aan teveel betaalde voorschotten terug, in juni 2008 kreeg ik 427 euro terug, maar werd mij opnieuw een drastische verhoging aangekondigd van de nieuwe voorschotten; ik berekende dat daardoor het jaartotaal aan voorschotten maar liefst 64% hoger zou uitkomen dan het laatste factuurbedrag. Zonder veel moeite (!) kon ik Electrabel bewegen (via haar energielijn) tot een drastische verlaging van de nieuwe voorschotten, al wilde de (vriendelijke) Electrabeldame niet verder gaan dan een bedrag waarmee het jaartotaal toch nog altijd 18% hoger zal liggen dan de laatste factuur. Uit heel wat lezersbrieven en persoonlijke contacten weet ik dat ik lang niet de enige ben met dergelijke Electrabel-ervaring.
TOE(kom)MAATJE. Waarheden om te onthouden of te vergeten (bron: onbekend) - Met de hoed in de hand, schijnt de zon in je ogen - Wie een put graaft voor een ander, heeft goed gewerkt - Hoe meer zielen, hoe meer chrysanten - Wie het laatst lacht, heeft de mop niet begrepen
Het moet eind jaren 60 geweest zijn (niemand kent de juiste datum) dat ik toetrad tot het Koninklijk Gemengd Koor Sint-Gregoriusgild van Sint-Niklaas (opgericht in . 1889 maar nog steeds springlevend). Ik was een bescheiden radertje in het geheel, al kwamen mijn muzikale opleiding en ervaring soms wel goed van pas. Een belangrijke fase (voor mij toch) begon in 1983, toen ik van het toenmalig bestuur toelating kreeg om een koorkrant te starten; ik kreeg carte blanche en maakte daar gretig gebruik van (soms een beetje misbruik? ): naast zakelijke mededelingen gaf ik ook mijn persoonlijke commentaar op zaken die van dicht of van ver iets met het koor te maken hadden. Een vaste rubriek waren de vele humoristische voorvallen in koorverband (soms durfde ik de feiten wel eens wat aan te dikken voor de goeie zaak ). Ik voelde me altijd extra gelukkig als ik na een geslaagd concert lovende commentaar kon geven. Maar soms was een optreden eerder minder geslaagd en dan schreef ik dat ook (ik wilde niet huichelen met onverdiende eigen lof). Desondanks of misschien juist daardoor? ben ik door bestuurs- en andere leden steeds aangemoedigd om door te gaan met mijn blabla en heb ik 25 jaar lang mijn goesting kunnen doen en zo verscheen vorige week het 246ste nummer van Koornix. Dat nummer was echter tegelijk mijn allerlaatste, want enkele maanden geleden heb ik mijn ontslag uit het koor aangekondigd. Mijn stembanden begonnen te verslijten (ik hoorde mezelf soms vals zingen) en ik wilde niet wachten tot de anderen daar achter zouden komen Ook het engagement voor aanwezigheid op uitvoeringen en wekelijkse repetities begon zowel lichamelijk als sociaal zwaar te wegen en legde soms een hypotheek op mijn andere verantwoordelijkheden en hobbys. En zo droeg ik vorige week op de hoogdag van 15 augustus voor het allerlaatst in 40 jaar mijn kooruniform. Tot mijn verrassing werd ik op het einde van die kerkelijke viering door het koor letterlijk en met veel tralala in de bloemen gezet. Ik had er helemaal niet op gerekend maar kom er eerlijk voor uit dat die gestes van waardering mijn ijdelheid streelden. Ik vertrek met pijn in het hart want ik heb een fantastische tijd gehad met alleen maar fijne mensen, nooit met iemand een echt conflict gehad en als ik toch al eens iemand op de tenen had getrapt dan had ik nooit moeite om sorry te zeggen (desnoods publiekelijk) en zo het misverstand bij te leggen. Ik wens mijn geliefde Gilde nog heel veel succesvolle jaren en zal zeker een van haar trouwste supporters blijven.
De Gilde tijdens een recent concert in de OLV-kerk van St-Niklaas (foto: J. Toune): :
De hype van 8-8-8 Waar mensen zich al niet mee bezighouden 8 augustus j.l. was voor heel wat koppels een historische datum om de trouwen. Gazet van Apen bracht op 9.8 zelfs een speciale bijlage met allemaal fotos van 888-koppels; leuk voor elk van die koppels maar totaal oninteressant voor die 99,99999 % andere GVA-lezers. Ik vond er maar één min of meer originele tussen: het betreffende koppel had zijn trouwplannen zorgvuldig geheim gehouden, maar vrienden en familie uitgenodigd op een heuse barbecue; iedereen (inclusief het koppel zelf) was uiteraard in aangepaste zomerse bbq-outfit en plotseling werd het hele gezelschap te voet meegetroond naar het stadhuis om de hoek, waar tot algemene verrassing het verliefde paar zich in de echt liet verbinden! Maar voor de rest vraag ik me af wat er nu speciaal was aan die datum want in de eerste plaats klopt het al niet: tenslotte moet je om tot 08.08.08 te komen de eerste twee cijfers van het echte jaartal (2008) inslikken; dan vind ik bv. 20 augustus a.s. al een stuk echter: 20 08 2008. In de tweede plaats hebben we de voorbije jaren al zeven voorgangers gehad zonder dat daar zoveel heisa over gemaakt werd: 1.1.1., 2.2.2., 3.3.3 7.7.7; en er komen er nóg vier: 9.9.9 .. 12.12.12.
TOE(kom)MAATJE. Over cijfers gesproken. Twee nullen wandelen samen op straat, zien aan de overkant een acht staan en roepen geërgerd: Zeg viezeriken, doe dat ergens anders hé!
Het is waar want het staat in de krant! Jaja, vroeger misschien wel: ernstige journalisten van ernstige kranten gingen niet over één nacht ijs voordat ze iets schreven. Ze controleerden hun bronnen en maakten er een punt van (beroeps)eer van om hun lezers geen halve waarheden of hele leugens op te dienen. Maar de tijden zijn veranderd. Uit betrouwbare bron weet ik dat journalisten van nu door hun werkgever vaak onder druk gezet worden om concurrenten vóór te zijn (een primeur kan goud waard zijn) of toch zeker niet te laat te komen met het publiceren van gevoelig of belangrijk nieuws. Gevolg: om hun deadlines te kunnen halen nemen journalisten niet steeds voldoende tijd om hun bronnen te controleren, met alle gevaar voor de juistheid en volledigheid van hun berichtgeving. Nog maar onlangs werden we weer eens op het verkeerde been gezet over ontslagpremies van topmensen bij Fortis. Sommige kranten wisten dat de grote baas bij evt. vertrek zon 5 miljoen zou mogen opstrijken, een andere krant beweerde dat dit bericht puur verzinsel (een kwakkel) was. (Ik hoorde dit in het dagelijks persoverzicht op VRT-radio). Wat moet ik nu nog geloven??? Soms vraag ik me af waarom ik eigenlijk nog een krant lees of het radio- of TV-journaal volg. Het is om razend te worden. Willen de goeie journalisten eens opstaan aub?
TOE(kom)MAATJE. Sochez en savez sachiez belle, ce nu pechent, aldus een briefje naast een Amsterdamse huisbel. De bewoner, blijkbaar een rasechte Mokummer met kennis van zijn dialect maar beslist geen kanshebber voor het Groot Dictee, bedoelde s ochtends en s avonds zachtjes (sachies!) bellen; zenuw patiënt .Ik sta niet in voor de waarheid van dit grapje, maar heb er wel goed om gelachen si non e vero, e bene trovato (dit is hopelijk foutloos Italiaans voor als t niet waar is, dan is t toch goed gevonden)
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
