WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
01-10-2008
Euromiljoenen-'verlies' in Bornem,!
Gazet van Antwerpen berichtte met veel bombarie over een initiatief van een krantenwinkel in Bornem, om met een groot aantal klanten zoveel mogelijk loten van Euromillions te kopen en zo de kans op winst te vergroten. Ik zeg meteen mijn werk op als ik win, zei een van de deelnemers; bij winst zit ik morgen op het vliegtuig naar een onbewoond eiland, de rest geef ik aan mijn kinderen, droomde een andere. Ik was stomverbaasd over zoveel naïviteit, want hoeveel loten je ook koopt, de kans op een grote prijs blijft altijd even groot (dus klein!). Anders gezegd: je mag al blij zijn als je je inzet terugkrijgt. De enige die echt zeker is van winst, is een lotenVERKOPER die zelf niet meespeelt maar zijn percent krijgt op de verkochte loten. In Bornem werden maar liefst 8020 loten verkochtà 10 euro/stuk, een totale inzet dus van maar liefst 80.200 euro. Maar in plaats van de vele miljoenen waarop nogal wat deelnemers hadden gerekend, beliep de totale prijs maar 13.400 euro, anders gezegd: per saldo bedroeg het globaal resultaat een verlies van 66.800 euro(GvA 29.9.2008) Voor alle duidelijkheid: ik gun iedereen de KICK van het gokken, maar het lukt me niet, de LOL ervan in te zien.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de inzet van deze kansspelen niet volledig gaat naar onbekende prijswinnaars maar ook voor een deel naar goede doelen. Maar of dat motief veel gokkers kan verleiden, betwijfel ik. Persoonlijk doe ik dan liever een (fiscaal aftrekbare!) rechtstreekse gift aan projecten die mij aanspreken.
Taal-hypocrisie van Gazet van Apen In de GvA krioelt het dagelijks van de taalfouten maar ik kan me best voorstellen dat het de meeste lezers (onder wie mijn eigen computeroma ) worst zal wezen en dat is hun volste recht. Maar taalgevoelige GvA-lezers (zoals Kommaneuker ) ergeren er zich bont en blauw aan. Voor alle duidelijkheid: ik heb het vooral over echte taalfouten zoals verkeerde woorden of zinsbouw en minder over spelfouten en zeker niet over bv. foute computerafkortingen e.d. Bovendien is GvA lang niet het enige blad dat slordig omspringt met het Nederlands. En nu de hypocrisie. Die bestaat erin, dat GvA zelf regelmatig de spot drijft met taalfouten van anderen, zegmaar de gewone man; ze doet dat heel geraffineerd, door de foute woorden of zinnen wel letterlijk over te nemen maar ze te cursiveren of in een ander lettertype te zetten. De onderliggende boodschap is natuurlijk: kijk eens beste lezer, die gewone man kent zijn taal niet, maar WIJ hebben het gezien hoor!; Goed hé?! Het toppunt vind ik, dat die redacteuren bij hun sarcastischebenadering soms een fout markeren die er geen is, of omgekeerd -een manifeste fout blijkbaar over het hoofd hebben gezien. Ik zou het heel wat sympathieker vinden als redacties de minder goede taalkennis van die gewone man niet zo in de kijker wilden zetten door diens fouten letterlijk en dus onverbeterd over te nemen. Dan vind ik het gedrag van bv. Humo-journalistenheel wat relevanter en sympathieker: bij het lezen van hun interviews voel ik vaak op mijn klompen aan dat zij taalfouten van hun gesprekspartners discreet en zonder commentaar hebben vervangen door een correct alternatief.
TOE(kom)MAATJEDe mens vindt dat maar niets, de vormen van een norm die een terts tonen. Deze onbegrijpelijke zin komt van computeroma, die er midden in een droom mee wakker werd en hem onmiddellijk in haar notitieboekje opschreef. Probleem: ze zag geen enkel verband met haar droom (die trouwens onmiddellijk uit haar geheugen was verdwenen) en kan er nog steeds geen touw aan vastknopen. Is er een droom-o-loog m/v, die er een uitleg voor heeft? Hij/zij gelieve zich te melden ------------------------------------------------------------------------------------------------ Hieronder twee tekeningen, door computeroma getekend op computer met het programma Painter Classic en geïnspireerd op foto's uit kranten/tijdschriften:
(No?-)parking, en Maria-kapel ontmaagd Bij gebrek aan inspiratie voor iets beters: hierna een tweetal fotootjes van enkele ongewone situaties die we tijdens een van onze laatste wandelingen tegenkwamen. Eerst passeerden we een parking waar je niet mocht parkeren en wat later een Maria-kapelletje waar - als je goed kijkt - het beeld van de hoofdpersoon ontbrak, een ontmaagde kapel zou je kunnen zeggen..
TOE(kom)MAATJE. Rigor Mortis. Een juiste dosis Spaanse vlieg maakt het lid stijf. Iets te veel, dan verstijft ook de rest van het lichaam, en wel voorgoed.(uit: Groot Lexicon van Nutteloze Feiten, uitg. Contact)
Voor de tweeëntwintigste keer (de vierde keer dit jaar) trokken computeroma en ik de voorbije week voor een korte wandelvakantie naar onze vertrouwde stek in de Ardennen. Omdat we stilaan alle wandelingen in de streek nu wel kennen, besloten we ons actieterrein een 20-tal km. te verleggen en reden naar Laroche, waar we op het Bureau de Tourisme een wandelkaart kochten. We opteerden voor wandeling nr. 4, vermeld als zeer gemakkelijk, uitsluitend via verharde wegen en geschikt voor kinderwagens. Aan de oever van de Ourthe vonden we de eerste wegwijzer: een rode ruit met nummer 4. Bij een volgend kruispunt bleek de rode ruit vervangen te zijn door een groene bol, een beetje verrassend natuurlijk maar we hebben in de voorbije jaren wel vaker vreemde bewegwijzeringen en beschrijvingen meegemaakt, dus stelden we ons niet te veel vragen over rode ruiten of groene bollen, zolang het juiste nummer 4 er maar op stond. Na een tijdje leidde de zoveelste groene bol nr. 4 ons via een wat smaller bospad nogal steil naar boven. Toen we na een tijd nog steeds aan het klimmen waren en we soms noodgedwongen door de modder moesten baggeren, beseften we gefrustreerd dat ook in Laroche de wandelinformatie niet altijd even betrouwbaar is. Gemakkelijk?, verharde wegen?, kinderwagens?, ja mijn voeten! En dat was nog niet alles: de wandeling 4 op de kaart week volledig af van de werkelijke route op het terrein. We hielden even halt voor een ernstig bezinningsmoment. Teruggaan? Ja, maar uit ervaring weten we dat het heel riskant is om een bewegwijzerde route in tegengestelde richting te willen volgen. Pas toen we achter ons een rode ruit (!) zagen die wees in de richting vanwaar we kwamen, waagden we het er op; het bleek een goeie gok te zijn. En er bleek nog iets: toen we onze waardeloze kaart eens wat beter bekeken, lazen we bij de uitleg van de verschillende symbolen dat groene bollen verwijzen naar . paardenroutes!!! Dedju! Conclusie 1: we hadden vroeger moeten snappen dat een groene bol niet hetzelfde is als een rode ruit ; conclusie 2: de toeristische dienst van Laroche was volledig van elke blaam gezuiverd; conclusie 3: bij ons volgend Ardennenbezoek staat Laroche bovenaan onze wandel-prioriteitenlijst.
TOE(kom)MAATJE Eindelijk!! Ik had me al dikwijls afgevraagd wie onze bevolking nu eens haarfijn zou vertellen waar we op moeten letten als we willen kamperen in de buurt van beren. Bij de VRT hebben ze nu eindelijk beseft dat iedere burger die zichzelf serieus neemt, nu al jaren met spanning zit te wachten op de nodige raadgevingen terzake. En ziedaar: hedenavond 13 september 2008 in Man Bijt Hond op TV-één werd het ons allemaal uit de doeken gedaan. Oef, beter laat dan nooit!
"GEMAKKELIJK, VERHARDE WEG, GESCHIKT VOOR KINDERWAGENS"..............?
Deze week werd ik pijnlijk getroffen door een reclame voor een nieuwe maar super-onveilige 3-deursauto. Ik kon me niet inhouden en herinnerde de ter zake bevoegde minister Renaat Landuyt aan een vroegere correspondentie die ik met hem over dit gevaarlijk type van autos heb gevoerd. Ziehier de tekst van mijn e-mail van jongstleden woensdag 3.9 aan de minister:
Mijnheer de minister,
Op 12 maart 2007 suggereerde ik U via e-mail enkele mogelijke maatregelen ter verhoging van de verkeersveiligheid. Zo pleitte ik (ondermeer) voor: het ontmoedigen van het gebruik van personenautos door meer personen dan het aantal plaatsen van waar de passagiers in noodgevallen de wagen onmiddellijk kunnen verlaten. Ik bedoel hier uiteraard autos met een achterbank maar met slechts twee deuren (vooraan). Passagiers op de achterbank van zon wagen zitten bij een ernstige aanrijding als ratten in een val; zeer onlangs nog stierf zo iemand omdat men hem niet tijdig uit de brandende wagen kreeg. Beter nog dan dergelijke situaties te ontmoedigen zou uiteraard een radicaal fabricageverbod van zulke wagens zijn, maar ik besef dat zon suggestie onrealistisch is vanwege commerciële belangen van constructeurs e.d.
U antwoordde mij op 23.4.2007 als volgt: Uw opmerkingen in verband met de onveiligheid van 3-deurswagens( ) zal ik zeker in beraad nemen. Het zijn belangrijke voorstellen die de verkeersveiligheid kunnen verhogen Mag ik U vragen of dit beraad intussen heeft plaatsgehad en tot welke conclusies het heeft geleid? Ik werd aan de kwestie herinnerd toen ik vandaag een reclame las voor de nieuwe Mazda-2,3-deurs waarin veel nadruk werd gelegd op de veiligheid en het comfort, maar uiteraard geen woord over de levensgevaarlijke positie van de passagiers op de achterbank.
Met vriendelijke groet, ..
TOE(kom)MAATJE. Een rake uitspraak van journaliste Mia Doornaert van De Standaard, onlangs op VRT-radio1: Cameras staan niet waar nieuws is; nieuws is waar cameras staan. Voor de goede verstaander: wat er in de wereld ook gebeurt, het zijn de tv-makers die beslissen of we het mogen weten of niet.
Het is waar want het stond in de krant en ze zeiden het op het nieuws. Waar is de tijd dat ernstige journalisten eerst nadachten over wat ze gingen schrijven. Is het onder (tijds)druk dat ze tegenwoordig vaak het omgekeerde doen? Enkele recente voorbeelden. 1)Enkele dagen geleden in het ochtendnieuws van (VRT-)radio1: voetballer Fallaini krijgt bij Everton 90.000 euro per maand, even later in dezelfde uitzending (!) werd dat tot 2 x toe - 90.000 euro PER WEEK .; blijkbaar was er bij de VRT niemand die de blunder had opgemerkt, want een half uur later was er nog altijd sprake van 90.000 per WEEK -Maar de VRT was niet alleen: de volgende dag in Gazet van Apen dezelfde slordigheid!! Volgens één artikel moest de arme man rondkomen met 90.000 euro per maand, in een ander artikel (op dezelfde blz ) kreeg hij 90.000 per WEEK 2)GvA van gisteren 4.9 kwam met een opzienbarende wereldprimeur, waard om voor eeuwig de geschiedenis in te gaan, ware het niet dat het een evidente leugen ging: mensen met een licht overgewicht hebben minder kans hebben om dood te gaan; deze merkwaardige ontdekking wordt in hetzelfde artikel nog enkele malen herhaald. Terwijl zelfs de grootste dommerik weet dat de kans dat hij ooit zal sterven 100% is, of hij nu graatmager, precies goed of moddervet is. In de krant van vandaag 5.9 een heel artikel over het onderwerp; deze keer gelukkig heel wat correcter geschreven. Journalisten zijn beroepshalve met taal bezig en worden dus verondersteld correct te verwoorden wat ze bedoelen. Helaas doen ze dat lang niet altijd . En het zijn niet alleen kommaneukers die daarover vallen.
TOE(kom)MAATJE. Iedereen weet nu wel dat het zingende Chineesje tijdens de openingsplechtigheid van De Spelen niet zelf zong maar playbackte: het echte zangeresje werd te lelijk bevonden, het arme kind.Wat misschien niet iedereen weet, is dat de militairen die ononderbroken urenlang als mechanische robotten aan de voorstelling moesten deelnemen, het zonder sanitaire pauze moesten doen en daarom .. luiers droegen! Of het echt waar is, weet ik niet (ik hoorde het maar één keer) maar het nieuws zou euh uitgelekt zijn.
Energiefacturen: geen lezersbrief?, dan maar op mijn blog!
Vrijwel dagelijks kom ik in GvA wel iets tegen waarop ik zou willen reageren, maar meestal houd ik me in, al was het maar om praktische redenen of omdat het sop de kool niet waard is. Maar als ik zie dat het publiek in belangrijke zaken misleid wordt door flagrante leugens of halve waarheden, dan wil ik wel eens een lezersbrief sturen.Natuurlijk beslist de redactie vrij over evt. niet-publicatie van mijn brieven, wat trouwens nogal eens gebeurt; ik heb daar geen probleem mee, bovendien zie ik mijn brieven soms wel degelijk gepubliceerd. Deze week was het weer raak (of beter mis?);geen enkele reactie te bespeuren op een nochtans belangrijke fout in GvA van 27.8., dus ook niet mijn commentaar. Maar gelukkig heb ik zelf nog altijd mijn blog om mijn frustraties op af te reageren. Oordeelt u zelf over mijn geweigerde lezersbrief:
"Slechts één energieleverancier rekent te hoge voorschotten aan (GvA 27.8), het gaat om een (kleine) nieuwkomer en niet om Electrabel. Qué? In juni 2007stortte Electrabel mij 685 euro aan teveel betaalde voorschotten terug, in juni 2008 kreeg ik 427 euro terug, maar werd mij opnieuw een drastische verhoging aangekondigd van de nieuwe voorschotten; ik berekende dat daardoor het jaartotaal aan voorschotten maar liefst 64% hoger zou uitkomen dan het laatste factuurbedrag. Zonder veel moeite (!) kon ik Electrabel bewegen (via haar energielijn) tot een drastische verlaging van de nieuwe voorschotten, al wilde de (vriendelijke) Electrabeldame niet verder gaan dan een bedrag waarmee het jaartotaal toch nog altijd 18% hoger zal liggen dan de laatste factuur. Uit heel wat lezersbrieven en persoonlijke contacten weet ik dat ik lang niet de enige ben met dergelijke Electrabel-ervaring.
TOE(kom)MAATJE. Waarheden om te onthouden of te vergeten (bron: onbekend) - Met de hoed in de hand, schijnt de zon in je ogen - Wie een put graaft voor een ander, heeft goed gewerkt - Hoe meer zielen, hoe meer chrysanten - Wie het laatst lacht, heeft de mop niet begrepen
Het moet eind jaren 60 geweest zijn (niemand kent de juiste datum) dat ik toetrad tot het Koninklijk Gemengd Koor Sint-Gregoriusgild van Sint-Niklaas (opgericht in . 1889 maar nog steeds springlevend). Ik was een bescheiden radertje in het geheel, al kwamen mijn muzikale opleiding en ervaring soms wel goed van pas. Een belangrijke fase (voor mij toch) begon in 1983, toen ik van het toenmalig bestuur toelating kreeg om een koorkrant te starten; ik kreeg carte blanche en maakte daar gretig gebruik van (soms een beetje misbruik? ): naast zakelijke mededelingen gaf ik ook mijn persoonlijke commentaar op zaken die van dicht of van ver iets met het koor te maken hadden. Een vaste rubriek waren de vele humoristische voorvallen in koorverband (soms durfde ik de feiten wel eens wat aan te dikken voor de goeie zaak ). Ik voelde me altijd extra gelukkig als ik na een geslaagd concert lovende commentaar kon geven. Maar soms was een optreden eerder minder geslaagd en dan schreef ik dat ook (ik wilde niet huichelen met onverdiende eigen lof). Desondanks of misschien juist daardoor? ben ik door bestuurs- en andere leden steeds aangemoedigd om door te gaan met mijn blabla en heb ik 25 jaar lang mijn goesting kunnen doen en zo verscheen vorige week het 246ste nummer van Koornix. Dat nummer was echter tegelijk mijn allerlaatste, want enkele maanden geleden heb ik mijn ontslag uit het koor aangekondigd. Mijn stembanden begonnen te verslijten (ik hoorde mezelf soms vals zingen) en ik wilde niet wachten tot de anderen daar achter zouden komen Ook het engagement voor aanwezigheid op uitvoeringen en wekelijkse repetities begon zowel lichamelijk als sociaal zwaar te wegen en legde soms een hypotheek op mijn andere verantwoordelijkheden en hobbys. En zo droeg ik vorige week op de hoogdag van 15 augustus voor het allerlaatst in 40 jaar mijn kooruniform. Tot mijn verrassing werd ik op het einde van die kerkelijke viering door het koor letterlijk en met veel tralala in de bloemen gezet. Ik had er helemaal niet op gerekend maar kom er eerlijk voor uit dat die gestes van waardering mijn ijdelheid streelden. Ik vertrek met pijn in het hart want ik heb een fantastische tijd gehad met alleen maar fijne mensen, nooit met iemand een echt conflict gehad en als ik toch al eens iemand op de tenen had getrapt dan had ik nooit moeite om sorry te zeggen (desnoods publiekelijk) en zo het misverstand bij te leggen. Ik wens mijn geliefde Gilde nog heel veel succesvolle jaren en zal zeker een van haar trouwste supporters blijven.
De Gilde tijdens een recent concert in de OLV-kerk van St-Niklaas (foto: J. Toune): :
De hype van 8-8-8 Waar mensen zich al niet mee bezighouden 8 augustus j.l. was voor heel wat koppels een historische datum om de trouwen. Gazet van Apen bracht op 9.8 zelfs een speciale bijlage met allemaal fotos van 888-koppels; leuk voor elk van die koppels maar totaal oninteressant voor die 99,99999 % andere GVA-lezers. Ik vond er maar één min of meer originele tussen: het betreffende koppel had zijn trouwplannen zorgvuldig geheim gehouden, maar vrienden en familie uitgenodigd op een heuse barbecue; iedereen (inclusief het koppel zelf) was uiteraard in aangepaste zomerse bbq-outfit en plotseling werd het hele gezelschap te voet meegetroond naar het stadhuis om de hoek, waar tot algemene verrassing het verliefde paar zich in de echt liet verbinden! Maar voor de rest vraag ik me af wat er nu speciaal was aan die datum want in de eerste plaats klopt het al niet: tenslotte moet je om tot 08.08.08 te komen de eerste twee cijfers van het echte jaartal (2008) inslikken; dan vind ik bv. 20 augustus a.s. al een stuk echter: 20 08 2008. In de tweede plaats hebben we de voorbije jaren al zeven voorgangers gehad zonder dat daar zoveel heisa over gemaakt werd: 1.1.1., 2.2.2., 3.3.3 7.7.7; en er komen er nóg vier: 9.9.9 .. 12.12.12.
TOE(kom)MAATJE. Over cijfers gesproken. Twee nullen wandelen samen op straat, zien aan de overkant een acht staan en roepen geërgerd: Zeg viezeriken, doe dat ergens anders hé!
Het is waar want het staat in de krant! Jaja, vroeger misschien wel: ernstige journalisten van ernstige kranten gingen niet over één nacht ijs voordat ze iets schreven. Ze controleerden hun bronnen en maakten er een punt van (beroeps)eer van om hun lezers geen halve waarheden of hele leugens op te dienen. Maar de tijden zijn veranderd. Uit betrouwbare bron weet ik dat journalisten van nu door hun werkgever vaak onder druk gezet worden om concurrenten vóór te zijn (een primeur kan goud waard zijn) of toch zeker niet te laat te komen met het publiceren van gevoelig of belangrijk nieuws. Gevolg: om hun deadlines te kunnen halen nemen journalisten niet steeds voldoende tijd om hun bronnen te controleren, met alle gevaar voor de juistheid en volledigheid van hun berichtgeving. Nog maar onlangs werden we weer eens op het verkeerde been gezet over ontslagpremies van topmensen bij Fortis. Sommige kranten wisten dat de grote baas bij evt. vertrek zon 5 miljoen zou mogen opstrijken, een andere krant beweerde dat dit bericht puur verzinsel (een kwakkel) was. (Ik hoorde dit in het dagelijks persoverzicht op VRT-radio). Wat moet ik nu nog geloven??? Soms vraag ik me af waarom ik eigenlijk nog een krant lees of het radio- of TV-journaal volg. Het is om razend te worden. Willen de goeie journalisten eens opstaan aub?
TOE(kom)MAATJE. Sochez en savez sachiez belle, ce nu pechent, aldus een briefje naast een Amsterdamse huisbel. De bewoner, blijkbaar een rasechte Mokummer met kennis van zijn dialect maar beslist geen kanshebber voor het Groot Dictee, bedoelde s ochtends en s avonds zachtjes (sachies!) bellen; zenuw patiënt .Ik sta niet in voor de waarheid van dit grapje, maar heb er wel goed om gelachen si non e vero, e bene trovato (dit is hopelijk foutloos Italiaans voor als t niet waar is, dan is t toch goed gevonden)
VRT-Radiozenders maken goede beurt (GvA 24.7.08), behalve de cultuurzender Radio Klara, waar bijna niemand nog naar luistert (amper 2% van het potentieel). Dat fiasco verbaast me niks: De Klara-verantwoordelijken willen kennelijk niet inzien dat ze verkeerd bezig zijn door koppig te blijven zweren bij een elitair concept dat de liefhebber van gewone klassieke muziek (zoals ik) te vaak in de kou laat staan en verjaagt naar een echte klassieke muziekzender zoals bv. Nederland 4. Het elitair karakter van Klara blijkt ook uit het slechts summier (of helemaal niet) vertalen van anderstalige sprekers; de Klara-luisteraar wordt blijkbaar verondersteld op zijn minst drie moderne talen (Frans, Duits en Engels) te beheersen!! Ik doe regelmatig eerlijke pogingen om de moeilijkere muziekgenres van Klara te beluisteren, maar het kan teveel worden, en ook de voortdurende blabla over tentoonstellingen waar ik toch niet naar toe kan, jagen me naar de concurrentie.
Foto: zo'n dertig jaar geleden: onze zoon tijdens zijn allereerste viooloefeningen:
Intussen zelf professioneel violist en leraar, maar steeds met brede belangstelling voor andere instrumenten; hier tijdens een folklorefestival in 2006
Bericht in GvA van 22 juli: Auto rijdt op varkensrug en gaat over de kop. Het ongeval gebeurde in Lokeren. Hulpdiensten en politie moesten er aan te pas komen om de wagen weer recht te krijgen. De chauffeur raakte gelukkig slechts licht gewond maar het had veel erger kunnen zijn, zoals een zwaar ongeval in Waver op 2 juni, toen een autobuschauffeur de controle over zijn bus verloor nadat hij door zulke betonnen obstakels midden op de rijweg was verrast; ze zijn bedoeld om de scheiding te markeren tussen rijstroken onderling (zie foto) of tussen rijbaan en fietspad, en blijkbaar uitgevonden door een wereldvreemde dromer. In mijn blog van 8 juni heb ik me verontwaardigd afgevraagd hoeveel doden er moeten vallen voordat deze gevaarlijke rotdingen weer uit het straatbeeld zullen verdwijnen
TOE(kom)MAATJE. Over verkeersveiligheid gesproken: wie kan mij vertellen wat het verband is tussen de volgende teksten en verkeersveiligheid:
Mijn wagen is proper: ik smijt mijn afval op straat Afval? Ik gooi het altijd op dezelfde parking Ik heb mijn hersens gepijnigd maar ben blijkbaar te dom om het verband te zien. Toch moet er een antwoord zijn want het is nota bene het Belgisch Instituut voor de Verkeersveiligheid (!) zelf, dat met deze en andere idiote slogans op levensgrote panelen langs de snelwegen de aandacht van de chauffeurs afleidt. Ik heb de vraag al eens gesteld aan het BIVV zelf, dat mij doodleuk antwoordde dat de ervaring heeft uitgewezen dat deze slogans de veiligheid wel degelijk bevorderen. Nog maar zelden een officiële (door mijn belastinggeld gefinancierde) instelling zulke ongeloofwaardige onzin horen uitkramen, sorry
(afbeeldingen, op computer getekend door computeroma)
Een jaar geleden kreeg ik op mijn jaarlijkse energiefactuur tot juni 2007 zo maar eventjes 685 euro terug, zijnde het verschil tussen de maandelijks betaalde voorschotten en het uiteindelijk verschuldigde bedrag volgens mijn werkelijk verbruik. In mijn naïviteit was ik in eerste instantie blij met zon mooi bedrag, stond er verder niet bij stil en nam kennis van het nieuw berekende maandelijkse voorschot tot juni 2008. Maar nu ik opnieuw een groot bedrag terugkreeg (427 euro) begon er bij mij een lichtje rinkelen (of is het: een belletje branden? ): de teruggave betekende immers dat ik Electrabel al twee jaar lang flinke renteloze leningen had verstrekt en ik besloot mijn factuur eens goed te ontleden. Niet zo eenvoudig want Electrabel-rekeningen zijn moeilijk te ontcijferen, zeker voor een dommerik als kommaneuker. Ik las dat mijn nieuwe maandelijks te betalen voorschotten opnieuw een flink pak hoger zouden liggen dan vorig jaar (volgens Electrabel berekend op basis van uw verbruik en rekening houdend met de mogelijke prijsevolutie). Nu wil ik nog aannemen dat die prijzen inderdaad flink kunnen stijgen, maar 65 % zoals ik uitrekende?, kom nou, Electrabel!! Dus belde ik naar de zgn. Energielijn, vermeld op de factuur, en via een hele reeks bel-menuutjes (en minuutjes!) kreeg ik eindelijk een levende dame aan de lijn. Blijkbaar kon er over de grootte van de voorschotten gepraat worden en ik raakte met haar akkoord over een flink lager maandbedrag; het jaartotaal zou daarmee nog altijd 18 % hoger liggen, maar ik was zo gecharmeerd door haar vriendelijke stem (in t echt was het misschien een tang van een wijf ) dat ik niet verder aandrong. Uit meerdere lezersbrieven in (o.a.) Humo en GvA heb ik begrepen dat ik niet de enige ben (integendeel) die door Electrabel verplicht werd/wordt om veel te hoge voorschotten te betalen. Dus een goede raad: krijgt u een verdacht hoog bedrag terug, dan betaalde u al de maanden voordien te veel en hebt u er alle belang bij om een lager voorschot-bedrag te bedingen!
TOE(kom)MAATJE Ik heb ontdekt waarom we de laatste tijd zon belabberd weer hebben: mijn barometer is kapot! Ik heb er vanmorgen eens een flinke dreun op gegeven en warempel: de wijzer klom prompt omhoog; als het weer de komende dagen dus verbetert, hebt u dat aan mijn gerepareerde barometer te danken. Haha.
1) Vanmorgen met computeroma 12 km gewandeld in het mooie natuurgebied van de Stille Waters, omgeving Bornem, via het zgn. knooppunten-principe: van het ene knooppunt naar het andere; op de eerste foto zijn we onderweg naar knooppunt 34. 2) Hoewel we telkens weer genieten van onze wekelijkse wandelingen in eigen streek, die onze dagelijkse beslommeringen en zorgen even doen vergeten, denken we nog vaak met weemoed terug aan onze vroegere jaarlijkse trektochten in het Zwitserse hooggebergte. Foto 2 is een (+/-versleten) vakantie-dia uit de zomer van . 1978, precies dertig jaar geleden dus, toen we nog fitte juniores waren en een maand lang met onze tiener-kinderen het Zwitserse hooggebergte uitkamden onder leiding van een berggids. Verleden tijd.. Où sont les neiges dantan (ook letterlijk)
TOE(kom)MAATJE. Eén procent van de schoolgaande jeugd gaat niet naar school (Dagblad van het Noorden)(bron: Taalpost)
1) Een van mijn favoriete blogsters (Bojako) uitte onlangs op haar eigen blog haar terechte ergernis over een vlammend artikel in Gazet van Apen (soms nog steeds De Frut genoemd), waarin een kleuterjuf zwaar op de korrel werd genomen omdat zij een vierjarige stoute kleuter korte tijd in een berghok had opgesloten (blijkens een bijgaande foto was dat hok helemaal niet zo angstaanjagend: een ruime bergplaats met wat schoonmaakgerei en een groot raam met uitzicht naar buiten..). De Gazet zette het geval dik in de verf, de moeder eiste en kreeg excuses van de schooldirectie, wilde haar andere kinderen tot de vakantie niet meer naar school sturen, kortom: algemene schande, verontwaardiging langs alle kanten en een heerlijke kluif voor de Gazet. Ik wil het gedrag van die juf niet goedpraten -de tijden zijn veranderd - maar het is een publiek geheim dat de vrije opvoeding van tegenwoordig wel eens tot excessen leidt, waarbij kinderen hun ouders en andere opvoeders tiranniseren. In zon geval kan ik de houding van een uitgedaagde leerkracht wel een beetje begrijpen. Ik vraag me dan ook af of zon overdreven aandacht en medelijden met een gestraft kind pedagogisch wel verstandig is. Maar ja, sommige kranten maken nu eenmaal graag van een mug een olifant.
2) Nog zon olifanten/mug-verhaal in diezelfde Frut. De mug: In werd een bromfietser aangereden door een automobilist, die vluchtmisdrijf pleegde; de bromfietser kwam er met lichte verwondingen van af, zijn brommer werd licht beschadigd. De chauffeur pleegde vluchtmisdrijf. Een bijna alledaags voorval, waar de Gazet normaal niet meer dan twee regels aan had kunnen wijden, ware het niet en hier komt de olifant - dat de moeder van het slachtoffer tot groot jolijt van GVA op het idee kwam om via de Gazet een emotionele oproep te doen tot eventuele getuigen van het ongeval, zodat de gevluchte dader van deze gruwelijke misdaad misschien opgespoord zou kunnen worden (en liefst openbaar opgeknoopt?). Ze trok met haar zoon, zijn brommer en een fotograaf van GVA naar de plaats van de ramp, daar werd het tuig op de rijbaan gelegd, de zoon mocht er naast poseren en de Frut hield aan een banaal faitdivers een heerlijk-vettige foto-reportage over.
Soms bekruipt mij de lust - zoals ook bij Bojako?... - om van krant te veranderen, en daarom probeer ik inderdaad wel eens een concurrerende gazet maar moet dan tot mijn ergernis vaststellen dat die al niet beter zijn, tenzij (misschien) een echte zgn. "kwaliteitskrant" als De Standaard of De Morgen, maar daarin mis ik dan weer andere dingen die ik bij GVA wél kan waarderen...
Mijn vorige blog dateert van 19.6 en het werd dus weer eens tijd Maar er zijn nu eenmaal in het leven (althans in het mijne) nog andere dingen dan onnozele blogjes schrijven, bijvoorbeeld een weekje wandelvakantie in de Ardennen. Maar nauwelijks ben ik weer thuis of de blog-kriebels overvallen me. En waarom niet de twee combineren en enkele regeltjes schrijven over die voorbije (mid-)week. Wat ons behalve het goeie wandelweer ook zal bijblijven, is het verdwijnen van vele hectaren Ardense dennenbossen ten behoeve van de hout-industrie. Van één kant spijtig, want het landschap verliest een deel van zijn charme, maar gelukkig blijft er nog genoeg mooie natuur over om van te genieten. Bovendien is zon algemene houtkap een normaal verschijnsel, dat pakweg elke 50 jaar herhaald wordt omdat een hogere ouderdom het dennenhout min of meer waardeloos zou maken. Daarom wordt elk kapseizoen onmiddellijk gevolgd door nieuwe aanplantingen, bedoeld voor de volgende generaties, dus de milieujongens hoeven niet te steigeren als ze die klare plekken zien. Intussen betekent dat uitgebreide rooien van bossen soms wel een hinder voor wandelaars zoals computeroma en ik. De voorbije week ontmoetten we op onze (bewegwijzerde) wandelpaden regelmatig hopen snoeiresten die lagen te wachten tot ze worden verwijderd (foto1: links en rechts prikkeldraad, en daartussen : inderdaad!); tot overmaat van ramp hebben recente stormen ervoor gezorgd dat bomen soms dwars over het pad vielen (foto2), en dan stonden we voor de keuze: ofwel teruggaan ofwel via klauter- of kruippartijen aan de andere kant van de hindernis trachten te geraken. Gelukkig lukte steeds de tweede optie, soms ten koste van hier en daar een schram(metje) op arm of been
TOE(kom)MAATJE. In steeds meer Europese landen werd/wordt een of andere vorm van tolheffing op de wegen ingevoerd. Die regeling is echter in al die landen telkens verschillend, tot grote ergernis van (b.v.) de toeristen, die niet meer weten waar ze aan toe zijn. Europa één?, laat me niet lachen.
(hiernaast een stukje van onze tuin, zonder komkommers)
Volgens mijn krant zijn Nederlandse komkommerkwekers erg trots op hun rechte komkommers, die voorlopig nog een beter Europees kwaliteitslabel krijgen dan kromme (meestal buitenlandse) exemplaren. Omdat er eigenlijk geen echt kwaliteitsverschil is (kromme of rechte komkommers hebben dezelfde smaak en zijn even gezond), wil Europa dat verouderde onderscheid afschaffen, zeer tot ongenoegen u raadt het al van die Nederlandse rechtlijnige kwekers; zij vinden dat een komkommer in een lagere klasse thuishoort zodra de kromming meer bedraagt dan zoveel millimeter per zoveel centimeter (vraag me niet naar de exacte cijfers!) Over kommaneukers gesproken! .
TOE(krom)MAATJE.Voor 1350 punten krijg je bij Carrefour een zak met 80 megabloks voor de kinderen. De reclamefolder zegt daarover: De kinderen bouwen naar hartenlust met de blokken in verschillende kleuren. En de ouders kunnen helpen dankzij een bijgevoegd plannetje. (En als die ouders of grootouders? het plannetje niet snappen, dan vragen ze het .. aan de kinderen zeker?!)
Gisteren hebben we een goede vriend van onze tafeltennisclub begraven. Er was enorm veel belangstelling en op de overvolle parking bij de kerk was iedereen al volop aan het aanschuiven in de hoop toch nog een plaatsje te vinden Op die parking heb ik me schandalig gedragen toen een bestuurster me steeds verder achteruit dwong, zij het telkens met kleine beetjes; weer een vrouw achter t stuur, dacht ik in een ouderwetse reflex, maar wat ik NIET gezien had: zij kon een juist vrijgekomen plaatsje alleen innemen door eerst een paar meter achteruit te rijden Met herhaaldelijk en agressief geclaxonneer joeg ik haar flink in de gordijnen, achteraf bekeken volledig ten onrechte natuurlijk Toevallig kwam ook naast haar een tweede vak vrij zodat ik ook nog een plaatsje had. We stapten dus ongeveer gelijktijdig uit en ik begon me uitgebreid te verontschuldigen maar haar allesvernietigende blik bleef boekdelen spreken en ze was duidelijk (nog?) niet toe aan een absolutie Ik voelde mij echt rot en hoopte dat ik haar na de dienst nogmaals zou kunnen aanspreken om haar alsnog om vergiffenis te vragen voor mijn wangedrag. Helaas heb ik ze niet meer gezien en ik kan dus alleen maar hopen dat ze mij op afstand toch nog vergeven heeft. Misschien is er nog een waterkansje van 1 op een miljoen dat ze dit blogje bezoekt, de situatie herkent en inziet dat ik niet zo kwaadaardig ben als ik het leek
TOE(kom)MAATJE. Het Vlaamse vakblad 'Over Taal' is op zoek gegaan naar wonderlijke combinaties van voor- en achternaam. Het heeft een prachtige collectie van grappige (of tragische) namen opgeleverd. Zo zijn er mensen die gezegend zijn met de naam Beau ter Ham, Sytze Vliegen of Dick Backes. Het verhaal achter sommige bizarre combinaties is beschikbaar als pdf-document. http://nieuwsbrief.taalpost.nl/r/tp.plx?2609-792
Varkensruggen: wanneer vallen er doden? Bij een busongeval op 2 juni in Waver werd een scholier zwaar en 20 anderen licht gewond, nadat de chauffeur de controle over het stuur had verloren toen zijn bus op enkele zgn. varkensruggen bonkte; dat zijn betonnen boordstenen die de rijbanen scheiden. Ik heb me al vaak geërgerd aan die potentiële moordtuigen: ik kan me niet voorstellen dat die bus de eerste wagen is waarvan de schokdempers en/of andere vitale onderdelen het zwaar te verduren kregen. De schade zal meestal niet onmiddellijk zichtbaar zijn maar allicht later op een onverwacht en cruciaal moment tot een catastrofe leiden zonder dat de eigenlijke oorzaak nog gelegd, laat staan bewezen kan worden. De vraag wanneer vallen er doden? zou misschien beter luiden: hoeveel doden zijn er misschien al gevallen? Het principe om een chauffeur letterlijk in goede banen te leiden, is natuurlijk prima, maar waarom moet dat met zulke gevaarlijke obstakels (denk ook aan noodsituaties waarbij een chauffeur plots moet uitwijken voor een onvoorziene hindernis). Waarom niet met bv. geribbelde witte scheidingslijnen zoals op veel (snel)wegen het geval is: makkelijker aan te brengen, goedkoper, veiliger en efficiënter.
TOE(kom)MAATJE. Hoofdpijn en alpinisme. Lang geleden behoorde alpinisme in de Zwitserse bergen tot onze favoriete hobbys. Nu blijven alleen onze dias als (mooie) herinnering. Vanmorgen zei computeroma, geplaagd door een vermoeiende hoofdpijn: je zou nu beslist geen bergen met me kunnen beklimmen. Waarop ik antwoordde: nou, dat komt dan goed uit, want ik was het eigenlijk ook niet van plan
Ik weet niet meer of het nu Voltaire was of een andere filosokwibus, maar het was in elk geval een wijs man die ooit gezegd heeft: als je een leugen maar vaak genoeg herhaalt, gelooft op den duur iedereen dat het waar is... We horen en lezen nu al weken lang dagelijks voortdurende klaagliederen over onze zogenaamd verminderde koopkracht. En dus begonnen we het op den duur te geloven, want ze zullen het toch niet zeggen als het niet waar is! De bewijzen bleven echter meestal beperkt tot oppervlakkige vergelijkingen (door niet-officiële instanties of particulieren) van prijs-evoluties voor volle boodschappenkarretjes of dergelijke. Gelukkig kennen we nu sinds enkele dagen uit officiële bronnen eindelijk betrouwbare cijfers, en oef in tegenstelling tot wat sommige instanties ons per se wilden inpeperen,is nu gebleken dat onze gemiddelde koopkracht NIET gedaald is! Eigenlijk verwondert me dat niet: stijgen de prijzen, dan gaan (sporadische uitzonderingen daargelaten) lonen en sociale uitkeringen automatisch mee (via de index). Of we met die (typisch Belgische!) index-koppeling nu blij moeten zijn, is wat anders. Op korte termijn is het natuurlijk wel prettig dat zo de koopkracht (!) voorlopig op peil blijft, maar zoals enkele commentatoren al terecht hebben gewaarschuwd, dreigen we zo in een inflatiespiraal te belanden, met als uiteindelijk resultaat: sluiting van bedrijven, meer werklozen enz.Onze (klein)kinderen zullen ons misschien ooit verwijten dat wij te egoïstisch waren om een beetje de broeksriem aan te halen
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
