WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
05-07-2008
Kind in berghok en andere gazettenpraat
1) Een van mijn favoriete blogsters (Bojako) uitte onlangs op haar eigen blog haar terechte ergernis over een vlammend artikel in Gazet van Apen (soms nog steeds De Frut genoemd), waarin een kleuterjuf zwaar op de korrel werd genomen omdat zij een vierjarige stoute kleuter korte tijd in een berghok had opgesloten (blijkens een bijgaande foto was dat hok helemaal niet zo angstaanjagend: een ruime bergplaats met wat schoonmaakgerei en een groot raam met uitzicht naar buiten..). De Gazet zette het geval dik in de verf, de moeder eiste en kreeg excuses van de schooldirectie, wilde haar andere kinderen tot de vakantie niet meer naar school sturen, kortom: algemene schande, verontwaardiging langs alle kanten en een heerlijke kluif voor de Gazet. Ik wil het gedrag van die juf niet goedpraten -de tijden zijn veranderd - maar het is een publiek geheim dat de vrije opvoeding van tegenwoordig wel eens tot excessen leidt, waarbij kinderen hun ouders en andere opvoeders tiranniseren. In zon geval kan ik de houding van een uitgedaagde leerkracht wel een beetje begrijpen. Ik vraag me dan ook af of zon overdreven aandacht en medelijden met een gestraft kind pedagogisch wel verstandig is. Maar ja, sommige kranten maken nu eenmaal graag van een mug een olifant.
2) Nog zon olifanten/mug-verhaal in diezelfde Frut. De mug: In werd een bromfietser aangereden door een automobilist, die vluchtmisdrijf pleegde; de bromfietser kwam er met lichte verwondingen van af, zijn brommer werd licht beschadigd. De chauffeur pleegde vluchtmisdrijf. Een bijna alledaags voorval, waar de Gazet normaal niet meer dan twee regels aan had kunnen wijden, ware het niet en hier komt de olifant - dat de moeder van het slachtoffer tot groot jolijt van GVA op het idee kwam om via de Gazet een emotionele oproep te doen tot eventuele getuigen van het ongeval, zodat de gevluchte dader van deze gruwelijke misdaad misschien opgespoord zou kunnen worden (en liefst openbaar opgeknoopt?). Ze trok met haar zoon, zijn brommer en een fotograaf van GVA naar de plaats van de ramp, daar werd het tuig op de rijbaan gelegd, de zoon mocht er naast poseren en de Frut hield aan een banaal faitdivers een heerlijk-vettige foto-reportage over.
Soms bekruipt mij de lust - zoals ook bij Bojako?... - om van krant te veranderen, en daarom probeer ik inderdaad wel eens een concurrerende gazet maar moet dan tot mijn ergernis vaststellen dat die al niet beter zijn, tenzij (misschien) een echte zgn. "kwaliteitskrant" als De Standaard of De Morgen, maar daarin mis ik dan weer andere dingen die ik bij GVA wél kan waarderen...
Mijn vorige blog dateert van 19.6 en het werd dus weer eens tijd Maar er zijn nu eenmaal in het leven (althans in het mijne) nog andere dingen dan onnozele blogjes schrijven, bijvoorbeeld een weekje wandelvakantie in de Ardennen. Maar nauwelijks ben ik weer thuis of de blog-kriebels overvallen me. En waarom niet de twee combineren en enkele regeltjes schrijven over die voorbije (mid-)week. Wat ons behalve het goeie wandelweer ook zal bijblijven, is het verdwijnen van vele hectaren Ardense dennenbossen ten behoeve van de hout-industrie. Van één kant spijtig, want het landschap verliest een deel van zijn charme, maar gelukkig blijft er nog genoeg mooie natuur over om van te genieten. Bovendien is zon algemene houtkap een normaal verschijnsel, dat pakweg elke 50 jaar herhaald wordt omdat een hogere ouderdom het dennenhout min of meer waardeloos zou maken. Daarom wordt elk kapseizoen onmiddellijk gevolgd door nieuwe aanplantingen, bedoeld voor de volgende generaties, dus de milieujongens hoeven niet te steigeren als ze die klare plekken zien. Intussen betekent dat uitgebreide rooien van bossen soms wel een hinder voor wandelaars zoals computeroma en ik. De voorbije week ontmoetten we op onze (bewegwijzerde) wandelpaden regelmatig hopen snoeiresten die lagen te wachten tot ze worden verwijderd (foto1: links en rechts prikkeldraad, en daartussen : inderdaad!); tot overmaat van ramp hebben recente stormen ervoor gezorgd dat bomen soms dwars over het pad vielen (foto2), en dan stonden we voor de keuze: ofwel teruggaan ofwel via klauter- of kruippartijen aan de andere kant van de hindernis trachten te geraken. Gelukkig lukte steeds de tweede optie, soms ten koste van hier en daar een schram(metje) op arm of been
TOE(kom)MAATJE. In steeds meer Europese landen werd/wordt een of andere vorm van tolheffing op de wegen ingevoerd. Die regeling is echter in al die landen telkens verschillend, tot grote ergernis van (b.v.) de toeristen, die niet meer weten waar ze aan toe zijn. Europa één?, laat me niet lachen.
(hiernaast een stukje van onze tuin, zonder komkommers)
Volgens mijn krant zijn Nederlandse komkommerkwekers erg trots op hun rechte komkommers, die voorlopig nog een beter Europees kwaliteitslabel krijgen dan kromme (meestal buitenlandse) exemplaren. Omdat er eigenlijk geen echt kwaliteitsverschil is (kromme of rechte komkommers hebben dezelfde smaak en zijn even gezond), wil Europa dat verouderde onderscheid afschaffen, zeer tot ongenoegen u raadt het al van die Nederlandse rechtlijnige kwekers; zij vinden dat een komkommer in een lagere klasse thuishoort zodra de kromming meer bedraagt dan zoveel millimeter per zoveel centimeter (vraag me niet naar de exacte cijfers!) Over kommaneukers gesproken! .
TOE(krom)MAATJE.Voor 1350 punten krijg je bij Carrefour een zak met 80 megabloks voor de kinderen. De reclamefolder zegt daarover: De kinderen bouwen naar hartenlust met de blokken in verschillende kleuren. En de ouders kunnen helpen dankzij een bijgevoegd plannetje. (En als die ouders of grootouders? het plannetje niet snappen, dan vragen ze het .. aan de kinderen zeker?!)
Gisteren hebben we een goede vriend van onze tafeltennisclub begraven. Er was enorm veel belangstelling en op de overvolle parking bij de kerk was iedereen al volop aan het aanschuiven in de hoop toch nog een plaatsje te vinden Op die parking heb ik me schandalig gedragen toen een bestuurster me steeds verder achteruit dwong, zij het telkens met kleine beetjes; weer een vrouw achter t stuur, dacht ik in een ouderwetse reflex, maar wat ik NIET gezien had: zij kon een juist vrijgekomen plaatsje alleen innemen door eerst een paar meter achteruit te rijden Met herhaaldelijk en agressief geclaxonneer joeg ik haar flink in de gordijnen, achteraf bekeken volledig ten onrechte natuurlijk Toevallig kwam ook naast haar een tweede vak vrij zodat ik ook nog een plaatsje had. We stapten dus ongeveer gelijktijdig uit en ik begon me uitgebreid te verontschuldigen maar haar allesvernietigende blik bleef boekdelen spreken en ze was duidelijk (nog?) niet toe aan een absolutie Ik voelde mij echt rot en hoopte dat ik haar na de dienst nogmaals zou kunnen aanspreken om haar alsnog om vergiffenis te vragen voor mijn wangedrag. Helaas heb ik ze niet meer gezien en ik kan dus alleen maar hopen dat ze mij op afstand toch nog vergeven heeft. Misschien is er nog een waterkansje van 1 op een miljoen dat ze dit blogje bezoekt, de situatie herkent en inziet dat ik niet zo kwaadaardig ben als ik het leek
TOE(kom)MAATJE. Het Vlaamse vakblad 'Over Taal' is op zoek gegaan naar wonderlijke combinaties van voor- en achternaam. Het heeft een prachtige collectie van grappige (of tragische) namen opgeleverd. Zo zijn er mensen die gezegend zijn met de naam Beau ter Ham, Sytze Vliegen of Dick Backes. Het verhaal achter sommige bizarre combinaties is beschikbaar als pdf-document. http://nieuwsbrief.taalpost.nl/r/tp.plx?2609-792
Varkensruggen: wanneer vallen er doden? Bij een busongeval op 2 juni in Waver werd een scholier zwaar en 20 anderen licht gewond, nadat de chauffeur de controle over het stuur had verloren toen zijn bus op enkele zgn. varkensruggen bonkte; dat zijn betonnen boordstenen die de rijbanen scheiden. Ik heb me al vaak geërgerd aan die potentiële moordtuigen: ik kan me niet voorstellen dat die bus de eerste wagen is waarvan de schokdempers en/of andere vitale onderdelen het zwaar te verduren kregen. De schade zal meestal niet onmiddellijk zichtbaar zijn maar allicht later op een onverwacht en cruciaal moment tot een catastrofe leiden zonder dat de eigenlijke oorzaak nog gelegd, laat staan bewezen kan worden. De vraag wanneer vallen er doden? zou misschien beter luiden: hoeveel doden zijn er misschien al gevallen? Het principe om een chauffeur letterlijk in goede banen te leiden, is natuurlijk prima, maar waarom moet dat met zulke gevaarlijke obstakels (denk ook aan noodsituaties waarbij een chauffeur plots moet uitwijken voor een onvoorziene hindernis). Waarom niet met bv. geribbelde witte scheidingslijnen zoals op veel (snel)wegen het geval is: makkelijker aan te brengen, goedkoper, veiliger en efficiënter.
TOE(kom)MAATJE. Hoofdpijn en alpinisme. Lang geleden behoorde alpinisme in de Zwitserse bergen tot onze favoriete hobbys. Nu blijven alleen onze dias als (mooie) herinnering. Vanmorgen zei computeroma, geplaagd door een vermoeiende hoofdpijn: je zou nu beslist geen bergen met me kunnen beklimmen. Waarop ik antwoordde: nou, dat komt dan goed uit, want ik was het eigenlijk ook niet van plan
Ik weet niet meer of het nu Voltaire was of een andere filosokwibus, maar het was in elk geval een wijs man die ooit gezegd heeft: als je een leugen maar vaak genoeg herhaalt, gelooft op den duur iedereen dat het waar is... We horen en lezen nu al weken lang dagelijks voortdurende klaagliederen over onze zogenaamd verminderde koopkracht. En dus begonnen we het op den duur te geloven, want ze zullen het toch niet zeggen als het niet waar is! De bewijzen bleven echter meestal beperkt tot oppervlakkige vergelijkingen (door niet-officiële instanties of particulieren) van prijs-evoluties voor volle boodschappenkarretjes of dergelijke. Gelukkig kennen we nu sinds enkele dagen uit officiële bronnen eindelijk betrouwbare cijfers, en oef in tegenstelling tot wat sommige instanties ons per se wilden inpeperen,is nu gebleken dat onze gemiddelde koopkracht NIET gedaald is! Eigenlijk verwondert me dat niet: stijgen de prijzen, dan gaan (sporadische uitzonderingen daargelaten) lonen en sociale uitkeringen automatisch mee (via de index). Of we met die (typisch Belgische!) index-koppeling nu blij moeten zijn, is wat anders. Op korte termijn is het natuurlijk wel prettig dat zo de koopkracht (!) voorlopig op peil blijft, maar zoals enkele commentatoren al terecht hebben gewaarschuwd, dreigen we zo in een inflatiespiraal te belanden, met als uiteindelijk resultaat: sluiting van bedrijven, meer werklozen enz.Onze (klein)kinderen zullen ons misschien ooit verwijten dat wij te egoïstisch waren om een beetje de broeksriem aan te halen
File-meiden Een aankondiging op een Nederlandse radiozender trok mijn aandacht: de speaker zei dat het zou gaan over een project File-meiden. Uiteraard werd mijn nieuwsgierigheid geprikkeld en ik begon me al onmiddellijk van alles voor te stellen, uiteraard met charmante jonge dames in de hoofdrol. Met spanning en likkebaardend wachtte ik op de nadere toelichting bij dit frivool klinkende item, maar tot mijn diepe ontgoocheling bleek het te gaan om een hoogst banaal onderwerp, nl. een verkeers-actie File Mijden. Maar ja, de presentator had niks gezegd over de spelling met lange of korte IJ / EI en dus koos ik spontaan voor de meiden.
tafeltennissers; mixed media op doek door computeroma
1) Justine (s)top(t)tennis. Dat ons land in amper een jaar twee sportvrouwen uit eigen beweging uit de absolute wereldtop van het vrouwentennis ziet stappen, is voor de doorsnee sportliefhebber een hard gelag. Je hoefde geen tennisfanaat te zijn om toch te kunnen genieten van de fantastische prestaties van Kim en Justine. De krantenkoppen logen er dan ook niet om: Merci Justine! in allerlei varianten. Maar ook omgekeerd was de dank van Justine Henin aan het publiek terecht want haar welgevuld spaarboekje (vele miljoenen ) heeft ze tenslotte vooral te danken aan de miljoenen tv-kijkers. Die kunnen dat misschien decadent vinden maar dan hadden ze maar niet moeten kijken En wie zal het haar kwalijk nemen dat ze na jaren reizen van de ene hotelkamer naar de andere kiest voor een rustig familiaal leven.
2) François Sterchele heeft door zijn plotselinge dood heel wat tegengestelde reacties opgeroepen. Het stoorde mij enorm dat zowat iedereen s anderendaags al wist waarom de topvoetballer tegen een boom knalde. Volgens de ene Jan-met-de-pet had hij het zelf gezocht door met zijn Porsche veel te snel te rijden; de fans waren het daar natuurlijk niet mee eens en gaven de schuld aan de boom: als die daar niet gestaan had, kon S. er ook niet tegen rijden ; zij pleitten in één adem maar ineens om alle bomen langs de wegen te kappen. Dat laatste is natuurlijk te gek om los te lopen (schaf dan de autos af, dan zijn er nog veel minder ongevallen). Maar het is natuurlijk even verkeerd om de man te veroordelen zolang het gerechtelijk onderzoek naar de echte oorzaak niet is afgerond. Ik vind het verontrustend dat het publiek vaak (ver)oordeelt op puur emotionele gronden. Vandaag nog las ik in GVA over een Aalsterse banketbakker die failliet ging toen zijn klanten wegbleven omdat ze hem verdachten van moord op zijn vrouw (toen de vermoorde in Nederland opdook, was het voor de patissier te laat); als ik zoiets lees, keert mijn maag.
Normaal zou ik hier mijn commentaar eens gespuid hebben op de Sterchele-hype van de laatste dagen. Weinig mensen schijnen een tussenweg te kennen tussen zwart en wit: voor de enen heeft de boom het gedaan, voor de anderen heeft de man het zelf gezocht. Misschien kom ik er de komende dagen wel op terug, maar nu vlucht ik weer mijn tuin in, met een drankje onder de parasol
Het moest er van komen! In mijn blog van 1 maart (Tomtommeke toch!) had ik het al over mijn hopeloos slechte oriëntatie-vermogen. Als ik ergens verkeerd kàn rijden, dan DOE ik het. Zelfs tamelijk dichtbij huis rijd ik soms kilometers om, tot grote ergernis van eega-oma, die daarom al jaren zaagt voor een GPS-toestel. Tot voor kort kon ik die boot nog afhouden maar onlangs reed ik voor de zoveelste keer hopeloos verkeerd en alleen dankzij een familiale reddingsactie geraakte ik weer op het rechte pad. Ik besefte stilaan dat ik een echtscheiding alleen nog kon voorkomen door vrouwlief te beloven een Tomtom aan te schaffen. En zo hebben we sinds enkele dagen een levensechte GPS. Inderdaad levensecht want de te volgen route op het schermpje wordt voortdurend nog eens ondersteund door een menselijke stem. In mijn geval is dat een zekere Bram. Meneer Bram Tomtom schijnt zo ongeveer onfeilbaar te zijn, maar hij kent MIJ nog niet; het zou me dus niks verbazen als ik hem op een of andere dag hoor uitschieten:hela onnozelaar, das al de derde keer dat je een verkeerde afslag neemt; waarom luister je niet naar wat ik zeg, verTOMme toch, ik zit hier toch niet voor niks te lullen! In dat geval krijgt hij zijn C4 en neem ik een lieve dame om mij te leiden.
Nordic Walking ongezond? Tijdens onze vele (door wandelclubs georganiseerde) week-endwandelingen valt het ons op dat bijna niemand van de honderden stappers deelnemers Nordic- of andere stokken gebruikt. De voorstanders denken dat zulke hulpstukken het wandelen gezonder en prettiger maakt De meeste wandelaars zijn het daar duidelijk niet mee eens en het zou me niet verbazen als de hype rond Nordic Walking in wezen niks meer is dan een commerciële truc van de fabrikanten om een zoveelste nieuw product aan de goedgelovige burger te slijten. Maar het andere uiterste is dan weer dat die onschuldige stokken schadelijk zouden zijn voor de gezondheid, zoals het magazine Bodytalk volgens Gazet Van Antwerpen 24.4 beweert; ook dat lijkt me nu ook weer onwaarschijnlijk. Het GVA-artikel eindigt overigens met de raadselachtige opmerking dat het stappen met stokken veilig is maar de kans op struikelen groter maakt. Wablief? Mijn conclusie: geloof je er in, doe het dan; zoniet, laat het maar!
TOE(kom)MAATJE: op 17.4 was het de jaarlijkse secretaressen-dag, pardon, management assistant day, want secretaresse schijnt een vies woord de zijn Of: hoe belachelijk we ons zelf soms kunnen maken.
"Meisjesportret", met Paint op computer geschilderd door computeroma
Herinnering aan mijn moeder Na een vrij gezond leven, zonder al te veel tegenslagen, overleed mijn moeder (85) zeventien jaar geleden terwijl ze in haar zetel zat te wachten op een vriendin om samen te vertrekken naar een vergadering van een vereniging waar zij het secretariaat had overgenomen van mijn vader die al jaren daarvoor overleden was. Ze had nog andere hobbys zoals bridgen, het organiseren van quizzen of familiefeestjes, kortom ze kwam graag onder de mensen en stond op een sympathieke manier - graag in de belangstelling. Ze liep van nature kaarsrecht en had zonder het te willen - een aristocratisch voorkomen; thuis liep ze trouwens het liefst gewoon op haar kousen. Bladerend in onze oude fotoboeken kwam ik weer haar doodsprentje tegen, met als tekst het volgende gedichtje door onze oudste zoon:
Oma, ik weet precies hoe U daarboven binnengaat: de borst vooruit, en blij met het applaus waarmee oude vrienden U begroeten. U bent gegaan zoals U was: in groot ornaat. Uw haar zat goed, er was geen ladder in uw kous. Helemaal klaar, met zelfs de schoenen aan uw voeten.
Wij staan U node af. God weet hoe wij u zullen missen. Als gangmaakster, als luisterwillig oor, als chef van zoveel clubs en weekends, en als Sinterklaas. Wel hebben we begrip ervoor dat zook hierboven wel eens willen kwissen.
Eerlijk Oma, ik snap niet waar U blijft. Zijn al die mensen om U heen niet hier om U te verrassen? Er is iets, dat niet in de vorm wil passen: dat hier uw stem niet klinkt, beklijft.
De kapitein is onder zeil gegaan. Wie zal nu zeggen hoe of wat, en straks of nu? Ik weet het niet, maar dit hier weet ik wel: Het was gezellig, Oma. En we blijven fier op U.
Paddestoeltjes, met Painter Classic getekend door computeroma. (N.B. Alle paddestoelen zijn eetbaar, maar sommige slechts één keer, haha)
Zoals veel kranten komt ook de Gazet Van Apen af en toe met gratis of gunstig geprijsde aanbiedingen. Zo waren er onlangs een week lang vijf interessante bijlagen over de laatste 50 jaren (sinds expo 58) en een blik op de volgende 50. Ik ben van plan om ze te bewaren en kan alleen maar hopen dat computeroma ze tijdens een van haar fanatieke opruim-buien niet "per ongeluk" doet verdwijnen (maar kom, best mogelijk dat ik die verdwijning pas vele jaren later ontdek...) Momenteel heeft GVA een actie Thuisarts, een soort medische mini-encyclopedie: met speciale bonnen kun je de afleveringen in de boekwinkel kopen. Ik kan me voorstellen dat heel wat lezers op het aantrekkelijke aanbod zullen ingaan; welnu, IKKE dus niet! Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik met zon ding in handen bij mezelf binnen de kortste keren allerlei symptomen herken van de griezeLIJKste ziekten. Voor mij dus geen Thuisarts, mijn gewone huisarts is al erg genoeg.
1) Naast de traditionele smaken als sinaasappel, mango e.d. verkoopt Oxfam-wereldwinkel ook fruitsap met de naam Worldshake. De gebruiksaanwijzing op het etiket van de fles zegt o.a. dat je moet schudden met de Wereld voor gebruik. Die al dan niet bewust grappig bedoelde zinspeling op de naam Worldshake staat alleen in de Nederlandse tekst (de Franse tekst zegt alleen maar secouer avant usage) 2) Tijdens de recente boomplant-actie Kom op tegen Kanker las ik nogal eens de term Kom op tegen kankerbos en stelde me dan de retorische vraag wat een kankerbos is en waarom ik daar tegen zou moeten zijn .. Maar ja, om zon vraag te stellen moet je inderdaad wel een echte kommaneuker zijn
(foto: verre herinnering aan een van onze bergtochten in volle zomer)
De media meldden dat een groep van 38 zomers geklede chirojongeren het voorbije weekend tijdens een bergwandeling verdwaald waren en de nacht bibberend en verkleumd hebben doorgebracht in afwachting van reddende helikopters. Ze mogen van geluk spreken dat hun ijskoude bergavontuur goed is afgelopen; hun verantwoordelijke leiders verdienen echter een brevet van onbekwaamheid en ik vind het flauw dat zij (een deel van) de schuld afschuiven op de toeristische dienst ter plaatse. Je hebt immers geen deskundigen nodig - alleen gezond verstand - om te weten dat zomerkleding en sandalen niet geschikt zijn voor een bergtocht in het hooggebergte.
Jaren lang hebben wij met ons gezin wandelingen en beklimmingen gedaan in het Zwitserse hooggebergte, meestal in de zomer. Ook zonder dat iemand het ons hoefde te zeggen, wisten we dat het boven een heel pak kouder zou zijn dan beneden en er zelfs flink kon vriezen. En dat daarboven geen mooie geasfalteerde trottoirs lagen. Dus zorgden we voor de nodige reservespullen in onze rugzakken.
Het zal een mens toch maar overkomen. Je staat in bewondering voor de artistieke computercreaties van je vrouw en als blijk van die waardering pik je er twee uit en zet die op je blog (zoals ik gisteren had gedaan), maar dat is dan buiten de waard(in) gerekend: lees maar eens de slot-alinea van mijn vorige blog en de boze reactie van computeroma op de oorspronkelijke versie Om misverstanden te voorkomen: we gaan niet uit mekaar
Of ik echt een kommaneuker ben (iemand die over kleinigheden valt), moeten anderen maar uitmaken. Vooral als het gaat over taalfouten (ik heb het niet over spelling maar over gesproken taal, bv. bij de VRT) ben ik voor sommige breed denkenden allicht een muggenzifter. Maar er zijn er die nog veel muggenzifterderder zijn dan Kommaneuker. Ik zal het bv. niet in mijn hoofd halen om over één bepaald woord lange lezersbrieven te schrijven, zoals een meneer uit Tienen deed in de Humo van 18.3. Hij maakt zich daarin vreselijk druk over het door elkaar gebruik van de woorden stadion en stadium door zowat iedereen op tv. Nog afgezien van de schromelijke overdrijving iedereen?, kom nou!) had die briefschrijver beter voorbeelden gegeven van talloze frequente taalfouten door bv. VRT- en andere intellectuelerikken ; hij vraagt zich af waar het taalgevoel van al die mensen is blijven steken, een terechte vraag maar ongeloofwaardig door dat ene stuntelige voorbeeld.
Hieronder stonden eerst twee computertekeningen van computeroma, die ik ongevraagd op mijn blog had gezet (de tekeningen bedoel ik); op haar "bevel" heb ik ze voorlopig moeten verwijderen (!!), want ze wil ze eerst op haar eigen blog zetten...
Vorige week een telefoontje van onze 15-jarige kleindochter J. (een van de 9; we hebben ook nog 4 kleinzoons, maar dat heeft er nu niks mee te maken): Oma, ik verveel me een beetje, mag ik bij u komen, ik zou een taart willen bakken Natuurlijk Jke, kom maar af Welke ingrediënten zou ik meebrengen? Niks, we kijken wel wat ik in huis heb. Resultaat enkele uren later: een heerlijk gebak.
De (klein)kinderen weten wel bij wie ze terecht kunnen voor een culinair advies van een ervaringsdeskundige Dat omas lekker-tips niet altijd even goed zijn voor de lijn, nemen ze er dan maar al te graag bij Hierna een tweetal fotos over het onderwerp: 1) helaas heb ik geen foto van de taart van Jke maar hier is er een uit het taartenbestand van computeroma2) computeroma tussen twee kleindochters aan een marktkraam met tand-onvriendelijke lekkernijen.
Oma en ik gaan, als het even kan, s zondags ergens in de regio een wandeling maken, meestal zon 15 à 20 km. Wandelen is immers gezond. Denken we. En in zekere zin klopt dat natuurlijk wel. Hoe dikwijls horen we het niet: senioren, je moet bewegen bewegen bewegen!! Goed voor het hart, de spieren, je conditie en wat weet ik nog allemaal.
Maar tijdens onze wandeling op 16.3, door een modderrijk gebied, moest ik ineens denken aan Johan Cruyff en zijn beroemde uitspraak: elk voordeel heb se nadeel . De eerste zorg s maandagsmorgens was: onze bemodderde broeken in de wasmachine. En wat zat daarin? Zeeppoeder, wasverzachter en wat weet ik nog meer. En wat gebeurt er met al die chemicaliën? Precies, die lozen we in de riolen. Kortom: chemische vervuiling van ons grondwater.
Als ik dan bedenk dat duizenden enthousiaste wandelclubleden (zoals wij) elke week samen voor die gigantische watervervuiling zorgen, dan . denk ik aan iets anders en verheug me alweer op de volgende vuile maar gezonde wandeling: ik draai het evangelie van de genoemde Johannes Cruyff om en denk dan: elk nadeel heb se voordeel.
Naschrift . Om misverstanden te voorkomen: dit blogje is natuurlijk ironisch bedoeld en geen pleidooi tegen het wandelen, modder of geen modder. Integendeel Wandelen is gezond, en dat beetje waspoeder in de riolen (samen met onze stront ) zal de zaak niet maken
Hier liefst niet met je zondagse pak wandelen (zelfs niet op zondag).......
.... dit zijn mijn schoenen en broek, en het ergste moest nog komen...
Ik heb wiskunde altijd een moeilijk maar boeiend vak gevonden. Ik vind bv. dat wiskunde en filosofie soms heel dicht bij elkaar liggen Maar ik heb helaas niet doorgezet en ben met mijn studies en hobbys andere richtingen uitgegaan (waar ik overigens ook geen spijt van heb!) Maar genoeg geluld, hier komen mijn vragen, of eigenlijk maar één, want het antwoord op de eerste heb ik vrij vlug zelf uitgerekend (hopelijk zonder fouten ): voor de tweede reken ik op andere bloggers 1) Soms heb ik medelijden met een Nederlands-onkundige die vergeefse moeite doet om zelfs gewone woorden uit onze taal correct uit te spreken (het omgekeerde geldt natuurlijk ook); voor het woord zedenles bv. krijgt hij theoretisch de keuze uit niet minder dan 27 mogelijkheden (hij weet immers niet dat WIJ de letter e drie keer anders uitspreken; het aantal combinaties is dus 3 x 3 x 3). 2) SUDOKU. Het aantal mogelijkheden om een sudoku-puzzel te maken is uiteraard beperkt (9 cijfers rangschikken volgens 3 criteria) maar moet wel in de miljoenen (miljarden?) lopen. Welke blogger met een wiskundeknobbel legt voor mij het aantal mogelijkheden uit?
TOE(kom)MAATJE. Bericht (bron: onbekend) Brand bij fruitteler, de schade loopt in de meloenen
"10 kleine negertjes", met "Paint getekend door Computeroma
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
