WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
14-03-2008
Vraag aan wiskundologen
Ik heb wiskunde altijd een moeilijk maar boeiend vak gevonden. Ik vind bv. dat wiskunde en filosofie soms heel dicht bij elkaar liggen Maar ik heb helaas niet doorgezet en ben met mijn studies en hobbys andere richtingen uitgegaan (waar ik overigens ook geen spijt van heb!) Maar genoeg geluld, hier komen mijn vragen, of eigenlijk maar één, want het antwoord op de eerste heb ik vrij vlug zelf uitgerekend (hopelijk zonder fouten ): voor de tweede reken ik op andere bloggers 1) Soms heb ik medelijden met een Nederlands-onkundige die vergeefse moeite doet om zelfs gewone woorden uit onze taal correct uit te spreken (het omgekeerde geldt natuurlijk ook); voor het woord zedenles bv. krijgt hij theoretisch de keuze uit niet minder dan 27 mogelijkheden (hij weet immers niet dat WIJ de letter e drie keer anders uitspreken; het aantal combinaties is dus 3 x 3 x 3). 2) SUDOKU. Het aantal mogelijkheden om een sudoku-puzzel te maken is uiteraard beperkt (9 cijfers rangschikken volgens 3 criteria) maar moet wel in de miljoenen (miljarden?) lopen. Welke blogger met een wiskundeknobbel legt voor mij het aantal mogelijkheden uit?
TOE(kom)MAATJE. Bericht (bron: onbekend) Brand bij fruitteler, de schade loopt in de meloenen
"10 kleine negertjes", met "Paint getekend door Computeroma
Het maken van vakantie- en andere dias was tientallen jaren een van mijn hobbys. Ik heb er naar schatting een 15000 gemaakt. Gelukkig heb ik steeds gezorgd voor een gemakkelijk klassement plus een projector en een flink scherm. Alles binnen handbereik, zodat het nooit langer duurde dan hooguit 5 minuten om uit gelijk welke periode de betreffende prentjes op het scherm te krijgen; onze (klein)kinderen vroegen (vragen) dan ook regelmatig om nog eens bepaalde dias uit het verleden te zien. Maar inmiddels was de digitalefotografie volop in opmars en na lang aarzelen schakelde ik in 2005 definitief over op digitale fotografie. Het nadeel was dat het bekijken van mijn fotos voortaan moest gebeuren op het kleine scherm van mijn PC op de computerkamer, met alle beperkingen en ongemakken van dien; vroeger konden we comfortabel vanuit onze salonzetels met 5 à 10 man naar het projectiescherm te zitten kijken. Intussen staan er op mijn harde schijf en/of cds honderden afbeeldingen die we nog nooit op een behoorlijke grootte hebben kunnen bekijken. De conclusie lag voor de hand: aankoop van een volwassen TV-toestel en een DVD-recorder. Volgens de verkoper zou het vertonen van mijn digitale afbeeldingen op mijn TV-scherm een fluitje van een cent betekenen; we geloofden de man en volgens zijn uitleg leek het inderdaad allemaal erg simpel. Maar niet voor een (on)handige Harry als Kommaneuker. Toen we thuiskwamen met de nieuwe aanwinst, was ik alles vergeten of haalde ik zaken door elkaar. Bovendien gaven de handleidingen van zowel TV als recorder zo veel informatie dat ik er tureluurs van werd: teveel is trop en trop is teveel: allerlei snufjes en mogelijkheden die me voorlopig geen komma interesseerden; ik wou in eerste instantie maar één ding: eindelijk eens mijn fotos op mijn TV-scherm kunnen bekijken. Ik was de wanhoop nabij, werd al bang dat ik de verkeerde toestellen had gekocht. Ten einde raad riep ik een van mijn zoons te hulp en zoals ik gevreesd (of neen, eigenlijk liever: gehoopt!) had, was zijn reactie: allez Pa, dat je daar nu zo moeilijk over doet, kom hier, ik zal het eens laten zien. En inderdaad, met enkele klikjes op de afstandsbedieners bewees hij dat de verkoper toch gelijk had gehad: een fluitje enz. Binnen de kortste keren zagen we mijn digitale fotos (en de tekeningen van computeroma ) voor het eerst in hun volle glorie op mijn TV-scherm. Toen zoonlief weg was, probeerde ik het zelf en u raadt het al weeral noppes! Maar nu wist ik tenminste dat het KON; de volgende dag nog eens goed stap voor stap laten uitleggen, de hele procedure zelf een paar keer oefenen en nu kan den ouwe het helemaal alleen, zonder kinderlijke begeleiding Oef!
Het voorbije weekend is er weer heel wat gekampeerd bij sommige scholen: ouders wilden bij de eersten zijn om hun kroost tijdig ingeschreven te krijgen op de school van hun keuze. Er was zelfs iemand die meerdere dagen zijn tenten had opgeslagen In het verleden heb ik meermaals (laatstelijk nog in mijn blog van 15 februari) deze onmenselijke en asociale, ondemocratische procedure (?) aangeklaagd. Tot mijn aangename verrassing is nu ook onderwijsminister Frank Van den Broecke tot het besef gekomen dat dit niet meer kan. Hij wil nu bij wijze van experiment het nachtelijk aanschuiven aan de schoolpoort vervangen door een soort callcenter-systeem; zegmaar aanschuiven per telefoon. Of dat een ideaal alternatief is, zal moeten blijken; ik zou zeggen: alles is beter dan kamperen. Ook de commentator van de GVA (3 maart) lijkt in die richting te denken. Ik ben benieuwd.
Computeroma zaagt al maanden (of jaren?) aan mijn kop om een gps-systeem (tomtom) aan te schaffen, opdat ik niet meer verkeerd zou rijden als we ergens naartoe moeten. Nu is mijn oriëntatiegevoel inderdaad allesbehalve indrukwekkend, om niet te zeggen onbestaande. Enfin, helemaal juist is dat ook weer niet, want een zeldzame keer neem ik, verstrooid als ik ben, per vergissing toch de goeie weg. Maar zodra ik zeker ben van mezelf, pak ik de foute richting. Tot mijn verdediging kan ik echter wel enkele elementen inroepen: 1) oma kan zelf niet rijden en heeft dus gemakkelijk praten, 2) sinds mijn pensionering rijden we globaal nog maar weinig grote afstanden en mijn gebruikelijke omwegen blijven dus al bij al te beperkt (vind ik! ) om daarvoor een tomtom aan te schaffen, 3) zelfs zon gps-systeem schijnt ook niet altijd perfect te werken: vaak hoor ik van vrienden dat hun tomtom hen regelmatig aanmaant om terug te keren (of rijden ze met opzet verkeerd om zo vaak mogelijk die zwoele stem van hun Miss GPS te horen?) Vorige zondag was het weer zo ver. Enkele Aktivia-wandelclubs organiseerden in Stekene (Waasland) een Nationale Wandeldag; deelnemers hadden de vrije keuze tussen 6 verschillende afstanden en konden, eveneens vrij, starten tussen 7.30 uur en 15 uur. Om de startplaats te bereiken, had ik alvast geen GPS nodig want bij die Aktivia-wandelingen staan steeds op alle toegangswegen al kilometers van te voren regelmatig duidelijke pijlen richting Start (zie foto 1); alleen de grootste sukkelaar kan dan nog missen (voor MIJ blijft opletten dus de boodschap ). Toen we rond 7.30 uur de startplaats naderden, lette ik goed op de laatste bochten en zijstraten, want die zou ik na de wandeling in omgekeerde richting moeten nemen voor de terugweg. (Om te parkeren moest ik rechts afslaan, dus om straks weer weg te rijden moet ik linksaf enz.) Ik voelde me zeker! Ik had me nog nooit zo zeker gevoeld, en dus .. liep het toch nog mis. Onderweg voelde ik al nattigheid (tiens, hier zijn we vanochtendtoch niet langs gekomen? ) en bij thuiskomst bleek dat ik 8 km. meer gereden had dan op de heen weg. Het kon dus niet missen: Wanneer kopen we nu eindelijk eens een tomtom?!, jammerde computeroma. (Ik ben eens benieuwd hoe lang ik de boot nog zal kunnen afhouden) N.B. De vier fotos zijn beelden van deze wandeldag
1) zo rijden we richting Start van de wandeling
2) keuze tussen 6 wandelafstanden (wij kozen 17 km):
3) onderweg (tussen 7.30 en 15 uur hadden zich 9000 wandelaars ingeschreven over de 6 afstanden; vandaar de grote spreiding onderweg)
4) bij de georganiseerde stopplaatsen worden ook de honden niet vergeten!
Liggend naakt. Getekend met computerprogramma Paint door computeroma.
Pamelas borstvergroting een medische fout? Bij een artikel over cupmaten en borstvergrotingen toonde GVA (19.2) een foto van Pamela Anderson, uiteraard niet zon verrassende keuze: ze lag (lagen? ) euh voor de hand. Wel verrassend vond ik het onderschrift bij de foto: Zij heeft al een borstvergroting achter de rug.Achter WàT? Die chirurg moet dan wel een erg slechte dag gehad hebben.
TOE(kom)MAATJE Uit een commentaar op een softbalmatch: Als de geschiedenis zich herhaalt, verwachten we exact hetzelfde terug te zien (GVA)
SMOG-boete (on)wettelijk? In mijn blogje van 23.12.2007 beweerde ik dat volgens mij de borden Smog onder een 90-km-verbodsbord niet alleen overbodig maar zelfs verwarrend zijn. Ik schreef toen letterlijk: waarom voortaan niet gewoon borden met 90 zonder meer ?! Dat is voor iedereen ondubbelzinnig duidelijk en afdwingbaar: hier en nu niet harder dan 90, punt uit! En wat lees ik vandaag 20.2 in een hoofdartikel op de voorpagina van GVA?:De politierechter in Gent stelde dat de (smog)boetes
niet wettelijkzijn. Hij werd wel teruggefloten door de justitieminister, die de borden wel wettelijk acht; bovendien zegt hij dat de informatie onder het 50km-bord geen enkele rol speelt. Wat bewijst dat ook een eenvoudige kommaneuker soms gelijk kan krijgen
TOE(kom)MAATJE. In het februarinummer van Ons Recht, vakbondsblad van LBC/NVK, las ik het volgende kritische opschrift: Lonen dalen, dEvidenTen stijgen. Ze zouden bij LBC alvast het voorbeeld kunnen geven door een (beter beTAALde?) corrector in te schakelen
(na de volgende tekst twee fotos tijdens een wandeling met computeroma op 16.2 langs de Schelde in Vlassenbroek; wat heeft dat met mijn tekst te maken?, geen barst, ik vond het gewoon een mooie wandeling)
In mijn blogje van 26.1 schreef ik een pseudo-gedichtje in het Engels, of beter: met Engels klinkende woorden. Op 7.2 probeerde ik nog eens hetzelfde in nep-Frans. Aangemoedigd door enkele leuke reacties (die er soms dingen in zagen waaraan ik zelf geen moment aan gedacht had ) heb ik het ook eens geprobeerd met woorden uit mijn moedertaal; eigenaardig genoeg vond ik dat moeilijker dan met Engels of Frans. Ik zou eens graag van mijn deskundige bezoekers vernemen want zelf zou ik het verdomd niet weten!! - welke diepzinnige zieleroerselen uit mijn onderbewustzijn mij tot de volgende limerick kunnen hebben geïnspireerd:
In hevel maar dure Lochristi, zon beddegoed aldus daar-is-t-ie, gegeven dan ik in de maling, verdorie qua man op zijn paling,
Zittende figuren, getekend met Paint door Computeroma
In Terzake gekeken naar enkele school- en onderwijsverantwoordelijken, die het hadden over de problematiek van inschrijvingen in scholen waar de capaciteit te klein is om aan de vraag te voldoen. De wettelijke regel is blijkbaar: wie eerst komt, eerst maalt. Gevolg: ouders die om een of andere reden (bv. gezondheid, beroep, ) niet de mogelijkheid hebben om s nachts op het schoolplein te komen kamperen, vissen dan achter het net. Ik was dan ook stomverbaasd dat slechts één van de geïnterviewde deskundigen dat onmenselijk en discriminerend karakter van dat kampeersysteem aanklaagde. De anderen, onder wie de grote bazin van het Katholiek onderwijs Mieke Van Hecke, vonden zo was mijn indruk die asociale kampeerformule weliswaar niet ideaal maar dan toch te verkiezen boven andere systemen zoals bv. inschrijving via call centers. Zon telefonische inschrijvingsformule mag dan een soort loterij zijn, maar ze is heel wat comfortabeler dan een nacht kamperen en bovendien zijn de kansen tenminste gelijk verdeeld: iedereen (ook zieke of werkende ouders) kan toch telefoneren
Supertrucks van 25 meter? Ik heb voor het Belgisch Instituut Voor Verkeersveiligheid normaal weinig sympathie (het is o.m. verantwoordelijk voor de gevaarlijke, want aandacht afleidende flauwe moppen op levensgrote borden langs de snelwegen) maar het BIVV verdient van mij nu toch een goed punt door te wijzen op de gevaren van te lange en te zware supertrucks die men van overheidswege wil promoten.
Ik neem aan dat die mastodonten door hun grote capaciteit economisch rendabeler zijn en globaal ook minder vervuiling geven dan kleinere vrachtwagens, maar voor de verkeersveiligheid zijn ze beslist een bedreiging: ons klein landje telt veel te veel op- en uitritten (moeilijk invoegen!) en door hun grotere massa hebben ze een veel langere remafstand nodig en is ook de schade bij een botsing veel groter dan bij lichtere camions.
TOE(kom)MAATJE. Over zelfkennis gesproken! Begin februari diende de Dendermondse burgemeester Piet Buyse een aanvraag in om erkend te worden als rampgebied (letterlijk citaat uit GVA 13.2.2008)
hiernaast: "in mijn schoot", computerimpressie door Computeroma, getekend met Painter Classic
Frans is geen Frans. Enkele onverwachte maar sympathieke reacties op mijn pseudo-Engels gedicht van 26.1 inspireerden mij om zon flauwekul-vers ook eens in het "Frans te proberen. Daar gaat-ie:
Ne qui que?, ni place!
Et quoique jen fasse alors les audaces plutôt tes migraines mais ils faux baleines et donc je dois place
TOE(kom)MAATJE. Voor een van mijn volgende blogjes probeer ik zoiets ook eens in het Nederlands; ik heb zon voorgevoel dat dat eigenlijk moeilijker moet zijn
Het Ardense dorpje Sainte-Ode werd vooral bekend door een al dan niet door de media opgeblazen seks-historie in het gehucht Lavacherie, maar het heeft ook mooie dingen te bieden. Computeroma en ik ruilden onze blogs en enkele andere leuke dingen voor een kort weekje wandelplezier in dit prachtig natuurgebied op amper een steenworp van Saint-Hubert. Het was onze 19de keer en we hebben stilaan dus al heel wat van het gebied verkend, maar werden toch weer aangenaam verrast door een interessante nieuwigheid: de bewegwijzering van de verschillende wandelroutes is zodanig uitgebreid en verbeterd dat zelfs een verstrooide kluns als ik onmogelijk nog verloren kan lopen. Op elk punt waar de wandelaar ook maar enigszins zou kunnen twijfelen, vindt hij een duidelijk en van ver al zichtbaar teken dat hij nog steeds goed zit (zelfs een boom met zon plaatje wordt door de houthakkers ontzien!!, zie foto 1) of van richting moet veranderen (pijl). De plaatjes bestaan uit stevig materiaal en zijn muurvast bevestigd op bomen, palen e.d. Op belangrijke of interessante knooppunten krijgt de wandelaar bovendien nog extra informatie (foto 2). Tijdens onze wandelingen passeerden we af en toe enorme stapels koeienmest (foto 3), blijkbaar afkomstig uit de veestallen waar het vee in dit seizoen overwintert; ik ben geen stront-kenner maar vermoed dat de mest daar ligt om later over weiland of landbouwgrond te worden verspreid. Anders gezegd: zon weg is voorlopig nog letterlijk een echte strontweg, tot de stront weg is Mijn lezers zullen al wel begrepen hebben dat ik met de titel van dit blogje niks negatiefs bedoeld heb, integendeel: ik wou de aandacht trekken op een gebied dat voor wandelaars de moeite waard is om te verkennen. Sainte-Ode heeft zon 300 km. goed bewegwijzerde wandelroutes (gemiddeld 5 à 10 km). Wie meer info zoekt, kan ze vinden op de site van de gemeente: www.sainte-ode.be
TOE(kom)MAATJE (over hetzelfde onderwerp). In 2004 drong ik bij de burgemeester van StOde aan op een drastische verbetering van de (op dat moment nog abominabel slechte) bewegwijzering van de (mooie) wandelingen in zijn gemeente. Enkele maanden later kon ik hem al feliciteren met het resultaat: eindelijk liepen we niet meer verloren, al waren de aanduidingen toen nog wat amateuristisch. Ik zal hem en zijn schepen van toerisme, die blijkbaar vooral de kar getrokken heeft nu opnieuw een enthousiaste e-mail sturen om onze voldoening te uiten over het echte vakwerk waarvan we genoten hebben. En madame léchevine krijgt een kopie. Ik mag dan soms een kommaneuker zijn, ik voel me veel en veel beter als ik mensen een plezier kan doen met een verdiend compliment.
Een van de vele dingen waar ik niks van bak is kennis van vreemde talen; alleen in het Frans kan ik me min of meer behelpen, maar daarmee houdt het op. Voor Engels bv. ken ik wel wat losse woorden uit mijn collegetijd; tijdens een slapeloze nacht kwam ik op het idee om zo wat losse Engelse woorden (of die "Engels" klinken), te spuien. Ziehier het niets-zeggend resultaat:
Im faking your flowers
For what they may be
And singing for hours
You come and will see
But none in our windows
We never will hide
To look for these pillows
And there comes the bride
TOE(kom)MAATJE. Ook vandaag weer uitgebreid voorpagina"nieuws" (?) over Tom Boonen, dat erop neerkomt dat er .... niks te melden is. (Zie ook mijn blogje van gisteren 25.1). Kortom, Boonen is nog steeds onschuldig, maar juist DAT zeggen of schrijven ze niet. Een ethische code bij journalisten?, laat me niet lachen!
Rennerspeloton, 60x30, met gemengde technieken op papier geschilderd door computeroma
Tom Boonen betrokken bij doping? Jawel!!, althans volgens kranten en andere media, alleen zeggen ze dat natuurlijk niet zo letterlijk (stel je voor dat het achteraf niet klopt, dan hebben ze allicht een proces aan hun been wegens laster); maar hun sensationele suggestieve berichtgeving, vooraan in het nieuws, over huiszoekingen bij Tom en zijn ouders (!) heeft bij het publiek natuurlijk bijna hetzelfde effect als een rechtstreekse beschuldiging van dopingbedrog.
En die indruk zal ook wel de bedoeling zijn, want het zou achteraf toch eens waar moeten blijken, en ze hebben het niet op voorhand gemeld, wat een ramp zou dat zijn voor hun lezers- en kijkcijfers! Begrijp me goed, hoe meer dopingschandalen aan het licht komen, hoe meer ik mij als kijker/lezer bedrogen voel en hoe minder bepaalde topsporten mij interesseren, maar ook sporters hebben een absoluut democratisch recht op een vermoeden van onschuld zolang hun schuld niet bewezen is. Dat geldt ook voor Tom Boonen. Als morgen bewezen wordt dat ook hij een ordinaire bedrieger is, laat ik hem vallen als een baksteen; maar tot dat moment is hij voor mij een underdog die mijn vertrouwen en zelfs sympathie verdient.
TOE(kom)MAATJE. Wij hebben een dag zonder tabak, een dag zonder televisie, een dag zonder gsm, een dag zonder auto, in het hoge noorden tijdens de poolnachten hebben ze zelfs dagen zonder dag! (De Kat, in GVA 19.1)
Computeroma kan niet alleen vlot overweg met tekeningen op haar blog, ze kan ook heerlijk en origineel koken. In dubbel opzicht gelukkig voor mij, want ik ben enerzijds een echte lekkerbek maar anderzijds een echte kluns als ik in de keuken iets anders zou moeten presteren dan de dagelijkse afwas Als kok zou ik er met andere woorden (letterlijk en figuurlijk) niks van bakken. De zeldzame keren dat ik noodgedwongen alleen voor het voer moet zorgen, behelp ik me met kant-en-klare diepvriesmaaltijden en de microgolfoven
Maar even terug ter zake. Vanmorgen had oma een heerlijke taart gemaakt, veel te groot voor ons tweeën, maar zoiets is nooit een probleem, de afzet is altijd verzekerd: onze dochter en haar gezin zijn dol op omas culinaire creaties (oma, geen belang WAT het is, als het maar VEEL is! ) Helemaal klopt dat wel niet, want zij houden bv. niet zo van marsepein en laat de taart van vandaag nu juist een laag(je) marsepein bevatten; tenslotte is opa er juist dol op!
Omas afleidingsmanoeuvre: zwijgen over die marsepein, en maar afwachten of ze het merken. Het lukte: de commentaar was zeer lovend, de laag marsepein bleef blijkbaar onopgemerkt en het geheel werd een succes. Zo zie je maar: een truc kan soms bestaan uit niks (zeggen).Al houdt zon tactiek natuurlijk ook een risico in: als ze via deze blog van opa achter de waarheid komen, dan voelen ze zich door mijn onthulling misschien bedrogen en staat omas geloofwaardigheid op het spel! Anderzijds zou het integendeel ook best kunnen dat ze voor altijd bekeerd zijn tot marsepein-liefhebbers en oma dankbaar zijn dat zij niks op voorhand verklapt heeft!
TOE(kom)MAATJE. Het gaat ons voorstellingsvermogen volledig te boven, maar de meeste wetenschappers zijn ervan overtuigd dat het heelal in één miljardste seconde (!) na de oerknal uitdijde van NUL tot 1 miljard kilometer. Hoe kan dat, vermits volgens bewezen natuurwetten (Einstein!) materie nooit sneller kan gaan dan het licht (300.000 kilometer per seconde)? Wel, heel eenvoudig (nou ja, eenvoudig ) omdat die natuurwetten pas na die eerste miljardste seconde tot stand kwamen. Snapt U?
Volksraadplegingen? NEEN! Ik herinner me dat ik ooit een blogtekst heb gewijd aan mijn standpunt t.a.v. referenda. Ik was, en ben nog steeds, absoluut tegen. Op het eerste gezicht lijkt het de meest directe vorm van democratie: leg de burgers een of andere concrete vraag ter stemming voor waarop ze met ja of neen kunnen antwoorden. In Zwitserland gaan ze al eeuwen lang meerdere keren per jaar naar de stembus; ze hebben dus een lange ervaring met het systeem en blijkbaar hebben ze een evenwicht gevonden tussen voor- en nadelen van het systeem.
Af en toe duikt ook in onze contreien het idee op om over een of ander onderwerp zon volksraadpleging te houden (Di Rupo wil in Brussel weer een talentelling b.v.). Maar België is Zwitserland niet. We hebbenimmers al een democratie: om de vier jaar (of vaker ) mogen we ons bij geheime stemming uitspreken over wie ons in het parlement en/of andere overheidsorganen mogen vertegenwoordigen; vinden we dat ze hun werk niet goed (genoeg) doen, dan zwieren we ze er bij de volgende ronde weer uit; zó werkt onze democratie. Het deed me genoegen om diezelfde houding aan te treffen in het politiek commentaar van redacteur Paul Geudens in GVA 14.1. Let op: ook een parlementaire democratie is verre van ideaal. Maar zoals Winston Churchill ooit zei: alle andere samenlevingsvormen zijn nóg slechter!
TOE(kom)MAATJE. In mijn blog van 9.1 stak ik de draak met het Nederlands van onze Vlaamse (Cultuur!-)minister Anciaux. Het toeval wil dat hij het voorbije weekend in Nederland een belangrijke Koninklijke onderscheiding kreeg. De precieze reden schiet me niet te binnen maar Bert zal dat ereteken wel verdiend hebben. Het is wel te hopen dat hij zijn dankwoord zo kort mogelijk heeft gehouden
Achter tralies; door computeroma geschilderd op computer met programma Painter Classic
Bij de start van het nieuwe VRT-programma VOLT werd o.m. aandacht besteed aan Noorse gevangenissen waar gedetineerden een verrassend grote bewegingsvrijheid, comfort en zelfs een zekere luxe genieten, inclusief mogelijkheden om bepaalde opleidingen te volgen. De bedoeling is: de gevangenen voorbereiden op hun terugkeer in de samenleving zodra ze echt vrij komen. Ik vind dat als principe een goed systeem: de noodzaak om opnieuw misdaden te plegen vermindert bv. zeer sterk. Bij ons ligt de nadruk vaak uitsluitend op straffen en vallen de gevangenen na hun vrijlating in een zwart gat en (opnieuw) in het crimineel circuit.
In het VRT-programma toonde ook onze bevoegde minister (Van Deurzen) zich in principe erg gewonnen voor het Noorse model, al waarschuwde hij voor een klakkeloos overnemen van het systeem. Toch houd ik mijn hart vast als we in ons land die weg opgaan, niet zozeer wegens het systeem zelf (dat ik immers principieel goed vind) maar wegens de publiciteit die de media er omwille van de kijk- en andere cijfers - weer aan zullen geven, met onvermijdelijk het verkeerde signaal: misdaden plegen is niet zo erg: als je gesnapt wordt, word je in de nor op kosten van de belastingbetaler comfortabel in de watten gelegd. Een beetje vergelijkbaar met de overdreven media-aandacht voor valse bommeldingen, waardoor labiele personen in de verleiding komen om ook eens paniek te zaaien (zoals zeer onlangs nodeloos veel aandacht voor valse bomalarmen in diverse grote steden; prompt zorgde de volgende dag een psychiatrische patiënt voor paniek in Ninove).
TOE(kom)MAATJE. Twee of drie is oneindig veel meer dan één alleen, zeker als de ene blind, de ander doof, en een derde kreupel is. Want de blinde wordt het oor voor de dove en de dove het oog voor de blinde en samen dragen zij de kreupele en zo gaan ze alle drie waar één alleen niet kan komen (bron: onbekend)
Dag lieve trouwe fan! Dank voor je reactie op mijn Groot Dictee van 6.1. Ik bewonder je moedige poging voorlopig als enige? om mijn kommaneukerige opeenhoping van taalfouten te ontmaskeren.Je hebt ze niet allemaal gevonden maar lig er niet wakker van: het was immers een stoute verzameling van fouten die ik dagelijks hoor of lees bij mensen die beroepshalve nochtans het goede voorbeeld zouden moeten geven, zoals ministers, hoge ambtenaren, journalisten, presentatoren e.d.Met welk recht zou ik dan de gewone taalgebruiker kunnen verwijten dat hij die slechte voorbeelden onbewust als norm hanteert?
De fout van de dag werd ons vanmorgen 9.1 aangereikt door niemand minder dan Bert Anciaux, die het in een VRT-interview herhaaldelijk had over museas (ipv musea). En zoals je weet, is Anciaux niet zomaar iemand, hij is minister in de Vlaamse regering, meer bepaald van hou je vast CULTUUR!!
Dus beste Bojako, laat je door mijn blabla asjeblieft niet ontmoedigen en blijf vooral je eigen blogteksten schrijven in de taal die je gevoel je ingeeft en waarvoor je je beslist niet hoeft te schamen, integendeel: je taalgebruik bevalt me best. En t is een kommaneuker die het zegt!
TOE(kom)MAATJE. Wal-kabouter? Soms kom je in een vreemde taal opeens een nieuw Nederlands woord tegen; zo las columnist Rob Schouten van dagblad Trouw (Ndl) ergens de volgende Engelse tekst: 'the walkabouter walked around to the body's head'. Commentaar van Schouten: in tegenstelling tot zeekabouters dan toch, neem ik aan.(uit: Taalpost)
"dansende tulpen", door computeroma op computer geschilderd met het tekengereedschap van het programma Painter Classic
Groot Dictee
Waarom toch hechten (zogenaamde?) taalliefhebbers ieder jaar weer zo veel belang aan de spellingpoppenkast van het Groot Dictee op de televisie? Er zijn zelfs fanaten die het uit het hoofdleren van het Groene Boekje als enige hobby koesteren. Wat een tijdverlies, ik moet er niet aan denken! Zon dicteewedstrijd heeft trouwens weinig met taal te maken maar is gewoon een banaal spelletje: hoe schrijf je woorden die je in de praktijk nooit gebruikt?
Toch doe ik elk jaar weer aan die onzin mee, want mijn vrienden en kennissen (die het verschil tussen taal en spelling maar niet willen inzien) zouden anders kunnen denken dat Kommaneuker niet durft
Ah ja, nu wil u natuurlijk ook weten hoeveel fouten ik gewoonlijk maak. Wel, vaak gok ik goed en schommel dan rond het gemiddelde Dit jaar plaste ik 17 keer (gemiddelde: 15) naast het modelpotje.Zo schreef ik bv. fijngesneden in twee woorden (foei!), maar klip-en-klaar dan weer correct (hoera!); jongens toch, wat een flauwekul (in één woord, ik heb het opgezocht!).
Het klinkt misschien lelijk maar ik zou die goeie spellers-van-ongebruikelijke-woorden eens willen zien zweten als ze hun werkelijke taalkennis moesten bewijzen in een echte taalproef. In de volgende tekst (met vooral gewone woorden) heb ik in een vlaag van sadisme meer dan 15 taalfouten verwerkt en vraag me af hoeveel die spellingspecialisten er zouden kunnen aanwijzen. Voor wie het wil proberen, een kleine tip: de tekst is op heel wat plaatsen eigenlijk meer Frans dan Nederlands! (sorry voor de onsamenhangende inhoud Jan Wolkers had een beter verhaal - maar het gaat om de taalfouten)
Directeur Peeters had onlangs een contract onderhandeld dat hem zou toelaten van zijn zakencijfer quasi te verdubbelen, maar hij moest nog steeds een groot bedrag aan een leverancier en had schrik dat deze een advocaat zou inschakelen. Hij verwachtte zich zelfs aan een proces, dat een einde zou stellen aan zijn uitbreidingsplannen. Het proces kwam er inderdaad, maar gelukkig werd dat pas voorzien voor binnen een jaar. Maar een week later had hij terug pech: de nieuwe wagen van zoonlief, onderweg naar een sollicitatiegesprek, was aan een rondpunt plotseling om onbekende reden stilgevallen en dus deed hij beroep op pa om hem te komen halen. Door de vertraging kwam hij te laat op de afspraak, maar de pesoneelschef had begrip voor de situatie. Wees gezeten zei hij en bood zoon Peeters een tas koffie aan. Het mocht niet baten: zijn kandidatuur werd niet weerhouden en na een kwartier mocht hij beschikken. Hij troostte zich met een bioscoopbezoek en kocht een kaartje aan de prijs van tien euro
TOE(kom)MAATJE. In zijn Kersttoespraak riep Koning Albert II alle Belgen op tot meer burgerzin door het leren van elkaars taal. Die oproep vond ik om twee redenen nogal vreemd: 1) een taal leren is alleen zinvol als je die ook werkelijk regelmatig moet gebruiken (zoals de taal van de streek waar je woont of werkt); niets verleer je immers zo snel als een taal die je niet gebruikt. 2) de leden van het Koninklijk Huis zelf staan ondanks hun voorbeeldfunctie - nu niet bepaald bekend om hun vlot gebruik van onze (eerste!) landstaal. Daags na de Koninklijke toespraak schreef Gazet Van Antwerpen o.m.(ik citeer): Koningin Paola spreekt nog steeds een schabouwelijk Nederlands
Je hoeft geen echte muziekfanaticus te zijn (zoals wij) om iedere nieuwjaarsdag weer te kunnen genieten van het meeslepende concert in Wenen (Stadt meiner träume) vanuit de prachtige zaal van de Wiener Konzertverein. Ook bij ons was het vanmorgen weer bingo.
Ik had me wel voorgenomen om het concert te volgen met slechts één oog, en intussen met het andere een spannend (jawel) boek te lezen over het Heelal, das namelijk nog een andere hobby van me. Maar noppes dus: geen moment heb ik mijn twee ogen van het tv-scherm kunnen afwenden.
Naast de traditionele charme van de Strauss- en andere Weense melodieën waren er dit jaar enkele bijzonder opvallende nieuwigheden. Allereerst de toch wel hoogbejaarde (83) maar vitale dirigent Georges Prêtre, die het hele programma uit het hoofd dirigeerde. Dan de schitterende beelden tijdens de pauze, die op een zeer afwisselende en humoristische maar steeds uiterst cultureel-kunstzinnige wijze zinspeelden op de komende Europese Voetbalkampioenschappen in Oostenrijk.
Ook in het tweede deel liep de voetbal als een ro(n)de draad door het programma: tijdens de sportwals van Strauss droegen de 140 muzikanten een rood-witte voetbalsjerp en zwaaide de dirigent met een gele kaart naar de eerste violist, die prompt een rode kaart voor de dirigent uit zijn zak trok. En een van de speciaal op gepaste locaties opgenomen balletscènes werd uitgevoerd door een groep als voetballers verklede dansers; de choreograaf had zelfs enkele kopstoten en dribbelpassen ingelast!
Ook nog nooit eerder vertoond: een van de balletscènes werd door een koppel live in de concertzaal zelf uitgevoerd.
Toch één minpuntje, waar ik ook vorig jaar al op wees: de Wiener Philharmoniker heeft blijkbaar nog altijd iets tegen vrouwen in het orkest, want het is niet omdat ze op zon 140 muzikanten ocharme 2 excuus-Truusen laten meespelen dat ze niet meer aan seksistische discriminatie doen .
TOE(kom)MAATJE. Itis Gastritis, appendicitis, peritonitis, artritis, meningitis , allemaal vervelende ziekten. Maar als een man aan een dame vraagt mag ik uw titis zien? dan getuigt dat volgens mij van een gezonde belangstelling voor vrouwelijk schoon
(een niet zeer geslaagde foto van zoon 2 met enkele wandversieringen van computeroma als decor) Bewogen avontuur in Kiev
Na een noodgedwongen uitstel (zie mijn blog van 23.12) is hier dan toch het spannende verhaal waarmee onze muzikale zoon 2 ons verraste na een eenmalig optreden in Oekraïne.
Het strijkersquintet Piacevole (waar hij als violist deel van uitmaakt), was in de week van 10.12 voor een optreden in de Oekraïense hoofdstad Kiev uitgenodigd door de Belgische ambassadeur aldaar. Het concert werd een daverend succes, maar voordat het zo ver was, liep ongeveer alles mis wat maar verkeerd kon gaan (de wet van Murphy!) Maar elk nadeel heb se voordeel (citaat Johan Cruyff) en zo waren er achteraf bekeken ook wel grappige kanten.
Op Zaventem ontbrak de contrabassist, tevens zakelijk leider van het ensemble,onverwachts op de afspraak. Paniekerig telefoontje: ik kan nu onmogelijk weg. Trek uw plan, vertrek maar zonder mij, ik kom wel met een latere vlucht!. Die latere vlucht bleek alleen mogelijk via Milaan! Daar werd . gestaakt, dus weer extra vertraging Om enigszins te kunnen slapen, kroop hij in de hoes van zijn contrabas (!!!) en omarmde zijn instrument zo goed mogelijk tegen evt. dieven.
Dan kreeg hij geen toelating om de bas op een extra zetel (nochtans betaald) naast zich te zetten, maar alleen in de bagageruimte, waar men vaak nogal ruw met spullen omspringt. En inderdaad: toen hij veel later dan de anderen in Kiev aankwam, bleek zijn instrument zo beschadigd dat het onbespeelbaar was; contact genomen met het plaatselijk symphonie-orkest en daar een oefenbas mogen lenen, oef!
Ook de cellist had s nachts amper een oog dichtgedaan: zijn instrument was niet toegekomen en hij moest wachten tot 2 uur s nachts om zijn cello van de band te zien rollen
Nog even terug naar de aankomst in Kiev. In de aankomsthal zou een chauffeur van de ambassade het gezelschap opvangen; hij vond het niet nodig om met een bord Piacevole te zwieren: hij zou zelf het ensemble wel herkennen aan hun instrumenten! Maar hij kon niet weten dat zowel de levensgrote contrabas als de cello nog ontbraken! En de muzikanten, tevergeefs zoekend naar iemand met een bord, belden naar de ambassade; daar omschreef men de chauffeur als een vrij dikke man met een bril; jawadde, er liepen tientallen vrij dikke mannen met een bril, dus begin er maar aan!! Enfin, uiteindelijk vonden de twee partijen elkaar toch.
De chauffeur organiseerde dan een korte sight-seeing door Kiev; zijn passagiers beloonden hem met een exemplaar van hun allerlaatste cd (ik kom hier verder nog op terug).
Intussen werd onze zoon al evenmin gespaard: zijn concertkostuum bleek in Zaventem achtergebleven, en optreden in jeans in een chique concertzaal?, uitgesloten! Kledingwinkel gezocht, een geschikt kostuum gevonden, broekspijpen wel veel te lang, konden niet onmiddellijk ingekort worden maar voor de zoon geen probleem: geef me wat spelden en ik doe het zelf wel!. Opgelost?, vergeet het: aan de kassa bleek de prijs van het pak: 2500 euro!! (achteraf bleek het een dure elite-zaak te zijn!). Dat was van het goede te veel, maar wat nu??? Redster in nood: de vrouw van de ambassadeur: probeer dat van mijn man eens!. Zat wat ruim maar het was aanvaardbaar.
Tot overmaat van ramp bleek bandoneonist Alfredo Marcucci, die regelmatig met het ensemble optreedt en ook in Kiev van de partij zou zijn, vast te zitten in het verkeer.
Om kort te gaan (nou ja, kort ): door al die tegenslagen kon er van de geplande voorbereiding ter plaatse geen sprake zijn.Maar als geroutineerde rotten in hun vak (en de zoon in een ruim zittend pak van de ambassadeur!) wisten ze een prestatie neer te zetten die tot hun eigen verbazing zo veel succes oogstte dat het publiek ze pas na vier bis-nummers liet gaan!(Uitleg achteraf: concertbezoekers zijn het daar nog- niet gewend dat beroepsmusici zo duidelijk met plezier in hun werk opgaan)
Tijdens de terugrit naar de luchthaven draaide de chauffeur zijn cd van het ensemble en liet daarbij regelmatig zijn enthousiaste commentaar horen; een grappig detail: de leider zelf van het ensemble had de opname eigenlijk nog geen enkele keer goed beluisterd!!
Bij de douanecontrole dreigde het nog maar eens mis te lopen, toen een ijverige douanier onze zoon verbood om die viool (wie weet een echte Stradivarius?!) uit te voeren omdat hij geen gepaste bewijzen kon voorleggen. Gelukkig was de chauffeur er nog als de reddende engel: hij toonde de beambte zijn cd, met op de hoes de foto van het ensemble, stak nog eens zó overtuigend de loftrompet over zijn beroemde Belgische passagiers dat de douanier zich liet vermurwen en zelfs dankbaar de cd aannam die de chauffeur hem schonk! Gelukkig kreeg deze van zijn gasten onmiddellijk een nieuwe ter vervanging! Einde verhaal. Zucht.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
