WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
06-01-2008
Groot Dictee
"dansende tulpen", door computeroma op computer geschilderd met het tekengereedschap van het programma Painter Classic
Groot Dictee
Waarom toch hechten (zogenaamde?) taalliefhebbers ieder jaar weer zo veel belang aan de spellingpoppenkast van het Groot Dictee op de televisie? Er zijn zelfs fanaten die het uit het hoofdleren van het Groene Boekje als enige hobby koesteren. Wat een tijdverlies, ik moet er niet aan denken! Zon dicteewedstrijd heeft trouwens weinig met taal te maken maar is gewoon een banaal spelletje: hoe schrijf je woorden die je in de praktijk nooit gebruikt?
Toch doe ik elk jaar weer aan die onzin mee, want mijn vrienden en kennissen (die het verschil tussen taal en spelling maar niet willen inzien) zouden anders kunnen denken dat Kommaneuker niet durft
Ah ja, nu wil u natuurlijk ook weten hoeveel fouten ik gewoonlijk maak. Wel, vaak gok ik goed en schommel dan rond het gemiddelde Dit jaar plaste ik 17 keer (gemiddelde: 15) naast het modelpotje.Zo schreef ik bv. fijngesneden in twee woorden (foei!), maar klip-en-klaar dan weer correct (hoera!); jongens toch, wat een flauwekul (in één woord, ik heb het opgezocht!).
Het klinkt misschien lelijk maar ik zou die goeie spellers-van-ongebruikelijke-woorden eens willen zien zweten als ze hun werkelijke taalkennis moesten bewijzen in een echte taalproef. In de volgende tekst (met vooral gewone woorden) heb ik in een vlaag van sadisme meer dan 15 taalfouten verwerkt en vraag me af hoeveel die spellingspecialisten er zouden kunnen aanwijzen. Voor wie het wil proberen, een kleine tip: de tekst is op heel wat plaatsen eigenlijk meer Frans dan Nederlands! (sorry voor de onsamenhangende inhoud Jan Wolkers had een beter verhaal - maar het gaat om de taalfouten)
Directeur Peeters had onlangs een contract onderhandeld dat hem zou toelaten van zijn zakencijfer quasi te verdubbelen, maar hij moest nog steeds een groot bedrag aan een leverancier en had schrik dat deze een advocaat zou inschakelen. Hij verwachtte zich zelfs aan een proces, dat een einde zou stellen aan zijn uitbreidingsplannen. Het proces kwam er inderdaad, maar gelukkig werd dat pas voorzien voor binnen een jaar. Maar een week later had hij terug pech: de nieuwe wagen van zoonlief, onderweg naar een sollicitatiegesprek, was aan een rondpunt plotseling om onbekende reden stilgevallen en dus deed hij beroep op pa om hem te komen halen. Door de vertraging kwam hij te laat op de afspraak, maar de pesoneelschef had begrip voor de situatie. Wees gezeten zei hij en bood zoon Peeters een tas koffie aan. Het mocht niet baten: zijn kandidatuur werd niet weerhouden en na een kwartier mocht hij beschikken. Hij troostte zich met een bioscoopbezoek en kocht een kaartje aan de prijs van tien euro
TOE(kom)MAATJE. In zijn Kersttoespraak riep Koning Albert II alle Belgen op tot meer burgerzin door het leren van elkaars taal. Die oproep vond ik om twee redenen nogal vreemd: 1) een taal leren is alleen zinvol als je die ook werkelijk regelmatig moet gebruiken (zoals de taal van de streek waar je woont of werkt); niets verleer je immers zo snel als een taal die je niet gebruikt. 2) de leden van het Koninklijk Huis zelf staan ondanks hun voorbeeldfunctie - nu niet bepaald bekend om hun vlot gebruik van onze (eerste!) landstaal. Daags na de Koninklijke toespraak schreef Gazet Van Antwerpen o.m.(ik citeer): Koningin Paola spreekt nog steeds een schabouwelijk Nederlands
Je hoeft geen echte muziekfanaticus te zijn (zoals wij) om iedere nieuwjaarsdag weer te kunnen genieten van het meeslepende concert in Wenen (Stadt meiner träume) vanuit de prachtige zaal van de Wiener Konzertverein. Ook bij ons was het vanmorgen weer bingo.
Ik had me wel voorgenomen om het concert te volgen met slechts één oog, en intussen met het andere een spannend (jawel) boek te lezen over het Heelal, das namelijk nog een andere hobby van me. Maar noppes dus: geen moment heb ik mijn twee ogen van het tv-scherm kunnen afwenden.
Naast de traditionele charme van de Strauss- en andere Weense melodieën waren er dit jaar enkele bijzonder opvallende nieuwigheden. Allereerst de toch wel hoogbejaarde (83) maar vitale dirigent Georges Prêtre, die het hele programma uit het hoofd dirigeerde. Dan de schitterende beelden tijdens de pauze, die op een zeer afwisselende en humoristische maar steeds uiterst cultureel-kunstzinnige wijze zinspeelden op de komende Europese Voetbalkampioenschappen in Oostenrijk.
Ook in het tweede deel liep de voetbal als een ro(n)de draad door het programma: tijdens de sportwals van Strauss droegen de 140 muzikanten een rood-witte voetbalsjerp en zwaaide de dirigent met een gele kaart naar de eerste violist, die prompt een rode kaart voor de dirigent uit zijn zak trok. En een van de speciaal op gepaste locaties opgenomen balletscènes werd uitgevoerd door een groep als voetballers verklede dansers; de choreograaf had zelfs enkele kopstoten en dribbelpassen ingelast!
Ook nog nooit eerder vertoond: een van de balletscènes werd door een koppel live in de concertzaal zelf uitgevoerd.
Toch één minpuntje, waar ik ook vorig jaar al op wees: de Wiener Philharmoniker heeft blijkbaar nog altijd iets tegen vrouwen in het orkest, want het is niet omdat ze op zon 140 muzikanten ocharme 2 excuus-Truusen laten meespelen dat ze niet meer aan seksistische discriminatie doen .
TOE(kom)MAATJE. Itis Gastritis, appendicitis, peritonitis, artritis, meningitis , allemaal vervelende ziekten. Maar als een man aan een dame vraagt mag ik uw titis zien? dan getuigt dat volgens mij van een gezonde belangstelling voor vrouwelijk schoon
(een niet zeer geslaagde foto van zoon 2 met enkele wandversieringen van computeroma als decor) Bewogen avontuur in Kiev
Na een noodgedwongen uitstel (zie mijn blog van 23.12) is hier dan toch het spannende verhaal waarmee onze muzikale zoon 2 ons verraste na een eenmalig optreden in Oekraïne.
Het strijkersquintet Piacevole (waar hij als violist deel van uitmaakt), was in de week van 10.12 voor een optreden in de Oekraïense hoofdstad Kiev uitgenodigd door de Belgische ambassadeur aldaar. Het concert werd een daverend succes, maar voordat het zo ver was, liep ongeveer alles mis wat maar verkeerd kon gaan (de wet van Murphy!) Maar elk nadeel heb se voordeel (citaat Johan Cruyff) en zo waren er achteraf bekeken ook wel grappige kanten.
Op Zaventem ontbrak de contrabassist, tevens zakelijk leider van het ensemble,onverwachts op de afspraak. Paniekerig telefoontje: ik kan nu onmogelijk weg. Trek uw plan, vertrek maar zonder mij, ik kom wel met een latere vlucht!. Die latere vlucht bleek alleen mogelijk via Milaan! Daar werd . gestaakt, dus weer extra vertraging Om enigszins te kunnen slapen, kroop hij in de hoes van zijn contrabas (!!!) en omarmde zijn instrument zo goed mogelijk tegen evt. dieven.
Dan kreeg hij geen toelating om de bas op een extra zetel (nochtans betaald) naast zich te zetten, maar alleen in de bagageruimte, waar men vaak nogal ruw met spullen omspringt. En inderdaad: toen hij veel later dan de anderen in Kiev aankwam, bleek zijn instrument zo beschadigd dat het onbespeelbaar was; contact genomen met het plaatselijk symphonie-orkest en daar een oefenbas mogen lenen, oef!
Ook de cellist had s nachts amper een oog dichtgedaan: zijn instrument was niet toegekomen en hij moest wachten tot 2 uur s nachts om zijn cello van de band te zien rollen
Nog even terug naar de aankomst in Kiev. In de aankomsthal zou een chauffeur van de ambassade het gezelschap opvangen; hij vond het niet nodig om met een bord Piacevole te zwieren: hij zou zelf het ensemble wel herkennen aan hun instrumenten! Maar hij kon niet weten dat zowel de levensgrote contrabas als de cello nog ontbraken! En de muzikanten, tevergeefs zoekend naar iemand met een bord, belden naar de ambassade; daar omschreef men de chauffeur als een vrij dikke man met een bril; jawadde, er liepen tientallen vrij dikke mannen met een bril, dus begin er maar aan!! Enfin, uiteindelijk vonden de twee partijen elkaar toch.
De chauffeur organiseerde dan een korte sight-seeing door Kiev; zijn passagiers beloonden hem met een exemplaar van hun allerlaatste cd (ik kom hier verder nog op terug).
Intussen werd onze zoon al evenmin gespaard: zijn concertkostuum bleek in Zaventem achtergebleven, en optreden in jeans in een chique concertzaal?, uitgesloten! Kledingwinkel gezocht, een geschikt kostuum gevonden, broekspijpen wel veel te lang, konden niet onmiddellijk ingekort worden maar voor de zoon geen probleem: geef me wat spelden en ik doe het zelf wel!. Opgelost?, vergeet het: aan de kassa bleek de prijs van het pak: 2500 euro!! (achteraf bleek het een dure elite-zaak te zijn!). Dat was van het goede te veel, maar wat nu??? Redster in nood: de vrouw van de ambassadeur: probeer dat van mijn man eens!. Zat wat ruim maar het was aanvaardbaar.
Tot overmaat van ramp bleek bandoneonist Alfredo Marcucci, die regelmatig met het ensemble optreedt en ook in Kiev van de partij zou zijn, vast te zitten in het verkeer.
Om kort te gaan (nou ja, kort ): door al die tegenslagen kon er van de geplande voorbereiding ter plaatse geen sprake zijn.Maar als geroutineerde rotten in hun vak (en de zoon in een ruim zittend pak van de ambassadeur!) wisten ze een prestatie neer te zetten die tot hun eigen verbazing zo veel succes oogstte dat het publiek ze pas na vier bis-nummers liet gaan!(Uitleg achteraf: concertbezoekers zijn het daar nog- niet gewend dat beroepsmusici zo duidelijk met plezier in hun werk opgaan)
Tijdens de terugrit naar de luchthaven draaide de chauffeur zijn cd van het ensemble en liet daarbij regelmatig zijn enthousiaste commentaar horen; een grappig detail: de leider zelf van het ensemble had de opname eigenlijk nog geen enkele keer goed beluisterd!!
Bij de douanecontrole dreigde het nog maar eens mis te lopen, toen een ijverige douanier onze zoon verbood om die viool (wie weet een echte Stradivarius?!) uit te voeren omdat hij geen gepaste bewijzen kon voorleggen. Gelukkig was de chauffeur er nog als de reddende engel: hij toonde de beambte zijn cd, met op de hoes de foto van het ensemble, stak nog eens zó overtuigend de loftrompet over zijn beroemde Belgische passagiers dat de douanier zich liet vermurwen en zelfs dankbaar de cd aannam die de chauffeur hem schonk! Gelukkig kreeg deze van zijn gasten onmiddellijk een nieuwe ter vervanging! Einde verhaal. Zucht.
Pa, nu even niet, mijn hoofd staat er niet naar Dat waren de woorden van mijn zoon, toen ik hem herinnerde aan mijn ontwerptekst over zijn avontuurlijke reis naar de Oekraïense hoofdstad Kiev, die ik hem ter beoordeling had voorgelegd (zie mijn blog van 23.12).Reden van zijn vraag om uitstel: op enkele dagen tijd waren, onafhankelijk van elkaar, twee van zijn vrienden (beiden oud-leerlingen) op tragische wijze overleden.
De feiten hebben hem zeer aangegrepen. Vooral met de tweede onderhield hij tot op het einde steeds een zeer hechte en intieme vriendschapsband. Ondanks hun vele lange (vaak nachtelijke) gesprekken en een professionele medische begeleiding leek een fatale afloop steeds dichterbij te komen. Volgens de uitdrukkelijke wens van zijn vriend werd de uitvaartplechtigheid muzikaal opgeluisterd door onze zoon en onze kleindochter (pianiste, eveneens goed bevriend); onze zoon hield tevens een afscheidswoord en kon zijn emoties slechts met moeite onder controle houden.
Om voor zijn gevoelens toch even een uitlaatklep te vinden, bracht hij de Kerstdag (gisteren) bij ons door. Het luchtte hem duidelijk op, maar hij zal nu weer aan de slag moeten om de opgelopen achterstand in zijn professionele beslommeringen weer in te lopen. Het kan dus nog wel even duren voordat hij zijn zegen kan geven over mijn Kiev-verslag; maar ik let wel op dat van uitstel geen afstel komt, daarvoor is het verhaal echt te boeiend!
TOE(kom)MAATJE Onlangs verging het schip Anta in de Schelde bij Zele, waardoor de schipper alles wat hij bezat in één klap verloor. Doelloos en wanhopig doolde hij rond in de streek. Zijn gezonken, in tweeën gebroken en waardeloos geworden schip bleef nog wekenlang in het nieuws, maar ik las geen enkel woordje meer over hoe het intussen met die schipper ging. Ik kan de man maar niet uit mijn gedachten zetten, en kan alleen maar hopen dat hij intussen de nodige hulp en steun heeft gevonden..
Avontuur in Kiev ?? Nog niet In mijn blog van 19.12 kondigde ik de beschrijving van een bewogen Oekraïens avontuur aan waarvan mijn zoon een van de slachtoffers was. Ik heb hem mijn ontwerptekst voorgelegd en wacht nu op zijn evt. correcties en/of opmerkingen, want ik wil op mijn blog niet meer stommiteiten schrijven dan strikt noodzakelijk is (het is zo al erg genoeg)
TOE(kom)MAATJE. In een van mijn volgende blogs geef ik mijn ongezouten commentaar op het jaarlijkse Groot Dictee der Nederlandse Taal van afgelopen week.
(mijn straat in de mist of smog? - op 21.12.2007)
90 SMOG = onzin!! Gelukkig hielden de meeste chauffeurs zich aan de gevraagde snelheidsbeperkingen op de wegen, om de toch al smerige lucht niet nóg meer te vervuilen. De overtreders waren naar verluidt vooral Nederlanders; mijn eerste spontane reactie was natuurlijk: dat ze die smeerlappen maar eens goed aanpakken, maar dan bedacht ik dat Nederlanders eerder gewend zijn om verkeerssignalisaties strikt te interpreteren, terwijl wij breeddenkende Vlamingen -geen probleem hebben met wat bijkomende achtergrondinfo. Voor ons betekent een bord 90: in geen geval harder dan 90, of daar nu SMOG bij staat of niet. Voor een Nederlander maakt dat bord SMOG echter wel degelijk een verschil; voor hem en Van Dale geeft hem gelijk! zijn er voor smog TWEE voorwaarden: 1)er moet vervuiling zijn, en 2)er moet mist zijn. Over evt. vervuiling kan een chauffeur niet oordelen (dat doet de overheid), maar evt. mist ziet hij WEL hangen: zonder mist geen Smog, dus ook geen snelheidsbeperking!! De combinatie van de borden 90 en Smog betekent dus niets meer of minder dan Max. 90 km bij mist; zoals bv. maximumsnelheden bij regen of sneeuw.
Met mijn slecht karakter hoop ik dat een van die geflipte, pardon, geflitste chauffeurs zijn/haar bekeuring aanvecht in een proefproces voor de rechtbank. De borden Smog zijn immers volmaakt overbodig en zelfs verwarrend (zeker voor Nederlanders?). Waarom voortaan niet gewoon borden met 90 zonder meer ?! Dat is voor iedereen ondubbelzinnig duidelijk en afdwingbaar: hier en nu niet harder dan 90, punt uit!
TOE(kom)MAATJE. De media melden dat het aantal kankergevallen drastisch is toegenomen t.o.v. een aantal jaren geleden. Die toename is vooral te wijten aan de veroudering van de bevolking. Dus hoe ouder je wordt, hoe groter de kans op kanker. Ik vraag me af waarom we dan toch zo graag oud worden
(kunstdanser op het ijs, met gemengde technieken geschilderde impressie door computeroma)
Ik kan het me moeilijk voorstellen maar misschien is er toch nog ergens een eenvoudige ziel die wanhopig uitkijkt naar mijn volgende blog.Nog even geduld dan, beste vriend / lieve schat, want uitgerekend tijdens dit vriesweer laat mijn verwarmingsinstallatie het afweten en moet ik mijn tijd dus besteden aan telefoontjes met de installateur, in afwachting zelf proberen het spul (tijdelijk) in gang te krijgen (een tijdrovende opgave voor een onhandige harry met twee linkerhanden), en via open haard en wat andere kunstgrepen toch nog enige warmte te creëren. Het ergste is dat zelfs de technici ondanks verwoede pogingen en het vervangen van enkele onderdelen er maar niet in slagen de echte oorzaak te ontdekken. Ze zijn er zelf ook erg mee verveeld en ze barsten nog net niet in tranen uit...
Natuurlijk troosten en bemoedigen computeroma en kommaneuker elkaar met veel echtelijke warmte maar dat laat de thermo- en andere staten ijskoud (sic )! Intussen heb ik gelukkig ontdekt elk nadeel heb se voordeel! - dat als ik wat pruts aan de thermostaat van het sanitair water, de radiatoren van mijn centrale verwarming tijdelijk warm worden. Maar dat gaat dan weer ten koste van ander comfort: uit douche- en andere kranen komt alleen nog lauw water En dan te bedenken dat ik juist nu eindelijk een boeiend verhaal zou kunnen vertellen over een bewogen en incidentrijke reis die onze muzikale zoon vorige week maakte naar de Oekraïense hoofdstad Kiev voor een optreden met zijn strijkkwintet Piacevole; mijn blogje daarover is half af en als ik deze koude week overleef, zal ik tegen het weekend wel euh klaarkomen (honi soit qui mal y pense).
TOE(kom)MAATJE. Waar zijn ze gebleven, de goede oude tijden dat er nog op niveau beledigd werd? Toen Lady Astor tegen Churchill zei: 'Als u mijn man was, deed ik vergif in uw koffie!' En Churchill antwoordde: 'Als ik uw man was, dronk ik het op!' Een verzameling van dit soort fraaie beledigingen (in het Engels) is verzameld op de website van de Amerikaanse computerspelletjesontwerper Al Lowe (de bedenker van Leisure Suit Larry).(Taalpost 19.12)
"Het Kruis van de Sint". Ja inderdaad, die titel hoorde als blikvanger bij mijn blog van 9.12 maar is daar tot mijn schrik weer uit verdwenen, weliswaar door mijn eigen geklungel. Dus lieve bezoekers, als u dat blogje van 9.12 gemist hebt, dan hebt ge euh... niks gemist, maar ge kunt nog altijd eens gaan kijken. (tjonge tjonge Kommaneuker, wat een flauwekul toch, al zeg ik het zelf)
TOE(kom)MAATJE. (Uit de krant van vandaag) Een Nederlandse diplomaat adopteerde zeven jaar geleden een Koreaans kindje van vier maand oud. Het kind is nu dus zeven jaar en beantwoordt blijkbaar niet aan de verwachtingen van zijn adoptie-ouders (ja, da's natuurlijk erg maar het komt helaas ook in "gewone" gezinnen wel vaker voor); ze willen nu van het kind af en zoeken daarom nieuwe adoptie-ouders... Ik heb maar één bedenking: "arm kind".
karootjes, op computer getekend door Computeroma
Alles kwijt, verdomme toch!
Mijn blog-vriendin Bojako liet in haar blog van 1.12 een paar zware krachttermen los omdat ze plotseling een lange tekst definitief kwijt was die ze tijdens het schrijven ervan niet af en toe had opgeslagen. Ik heb er eens goed mee gelachen, maar nu lach ik niet meer want gisteren overkwam mij hetzelfde, dedju, nadat ik ruim twee uur had zitten schrijven, wijzigen, wissen (vooral dàt!) want als kommaneuker heb ik altijd krankzinnig veel tijd nodig voordat ik min of meer tevreden ben over mijn tekst.
Ik moet ergens op een verkeerd knopje geduwd hebben want plotseling zag ik alleen nog een maagdelijk blanco document op mijn scherm en een vriendelijke maar voor mij veel te moeilijke vraag van mijn computer, waarop ik alleen maar Ja of Nee mocht antwoorden, zelfs Annuleren of Sluiten was er niet bij. Enfin, ik heb kennelijk verkeerd gegokt, want toen ik met angst en beven het document weer opriep, kreeg ik de intussen allang achterhaalde versie van de vorige dag te zien. Van alles wat ik nadien had geflikt: niks, rien de knots, nihil, nada, nothing. (mag ik nu even een momentje voor mij alleen, dank u... Verdomme, miljaarde, nonde, godver, dju toch, verdomme (o nee, die had ik al), merde, donnerwetter, djeezes )
Ik heb me nu voorgenomen om volgens het boekje - regelmatig mijn spullen op te slaan, en bovendien bij elke opslag een reservekopie te maken (standaard in Word)
TOE(kom)MAATJE. Volgens Gazet van Antwerpen van 4 december j.l. groeide de wereldbevolking de dag voordien met 255.246 eenheden. Dus niet 255.245 of 255.247, neenee: precies 255.246. Het zijn toch knappe gasten daar bij GVA, dat ze blijkbaar tot in de meest onherbergzame jungles en uithoeken van onze aardkloot hun mannetjes/vrouwtjes hebben zitten om alle dagen het aantal overlijdens en geboortes te turven. Geen wonder dat de gazet zo duur is.
Zwarte Piet? (op computer getekend met Painter Classic, door computeroma)
Onze dochter, leerkracht in het Lager Onderwijs, ontving de voorbije week Sinterklaas in haar klas. Na de gebruikelijke rituelen van gelovige, twijfelende en ronduit ongelovige kindjes, vroeg juf Ann tot groot jolijt van haar klein grut - aan de Heilige Man of ze een keer op Zijn schoot mocht zitten. De Sint aarzelde even (onze dochter is immers niet van de magerste ) maar kon voor het oog van Zijn jeugdig publiek moeilijk weigeren, en dus nam Ann plaats op Zijne Heiligheids Knieën Toen de kinderen (en enkele aanwezige collegas) van hun enthousiasme bekomen waren en juf Ann haar bevoorrechte positie weer verliet, fluisterde de Sint haar toe: Zeg Ann, je zat wel tegen mijn kruis hoor!. En om dat te bewijzen toonde Hij het behoorlijk gehavende kartonnen kruis dat aan een gouden ketting rond Zijn hals hing en dat duidelijk niet berekend was geweest op de onverwachte hogedruk-aanval.
TOE(kom)MAATJE. Vanmiddag even flink geschrokken, toen we een doordringende brandlucht gewaarwerden, blijkbaar veroorzaakt doordat tijdens het bijvullen van de open haard een gloeiende genster wel twee meter ver was gesprongen en een kussen van ons (vrij nieuw) bankstel had geraakt. Gelukkig konden we de vlammen snel doven met een kleiner kussen en bleef de schade beperkt tot een zwartgeblakerd gat in elk van de twee kussens. Na lezing van de brandpolis verwacht ik dat we in elk geval (een deel van) de schade vergoed zullen krijgen.
(monster; op computer getekend met Paint, door computeroma)
Als lid van de plaatselijke Tafeltennisclub (afdeling recreanten) maken we met andere gelijkgezinde geesten enkele keren per week de grote zaal van de club onveilig. Na ons zon 1,5 à 2 uur in het zweet gespeeld te hebben, hangen we dan nog een tijdje aan de toog van het cafetaria, dat in de loop der jaren in feite ons enige en echte stamcafé is geworden. Behalve een of meer dorstlessertjes staat dan steevast ook de onvermijdelijke TOOGPRAAT op het programma, de ene keer al wat serieuzer dan de andere. Zo vertelde computeroma dat een internist uit haar lip een biopsie had genomen (een van de stamgasten maakte daar al direct een autopsie van ) voor een onderzoek naar haar slecht werkende speekselklieren. Na deze serieuze opmerking kon een ludiek vervolg niet lang uitblijven. Een van onze vrienden vroeg zich af of er geen speekseldonor te vinden zou zijn. Na die vondst was het hek natuurlijk van de dam. Opmerking van een andere, al wat oudere tooghanger: Had ik dat woord in mijn jeugd gekend, ik zou aan heel wat vrouwvolk gevraagd hebben: Juffrouw, mag ik u speekseldonor zijn?!
De VOLGENDE KOMMA zal gaan, tenzij er wereldschokkend nieuws is zoals een nieuwe regering b.v. -over een echtgebeurde anekdote waarin het kruis van Sinterklaas euh centraal staat.
(koppeltje 3, computertekening door computeroma)
Dank u, meneer Google! Als iemand mij vraagt naar mijn blog-adres (kommaneuker) of dat van mijn eega (computeroma), dan is het verdraaid goed opletten geblazen om de moeilijk te onthouden volledige naam ( http://blog.seniorennet.be/kommaneuker resp. http://blog.seniorennet.be/computeroma ) helemaal correct te dicteren en/of op te schrijven; we weten allemaal dat het minste foutje of een spatietje desastreus kan zijn. Maar ja, dat is het lot van bloggers en andere internetters en we zullen ermee moeten leren leven. Hoewel. nieuwsgierigheidswijze (zoek dat woord niet in de Van Dale! ) heb ik eens gewoon het enkele woord kommaneuker ingetikt op Google en warempel: de allereerste link verwees direct naar mijn blog! Overmoedig geworden probeerde ik hetzelfde met computeroma en jawel: weer helemaal bovenaan, van de eerste keer! Die snelle service door Google is natuurlijk te danken aan het feit dat onze blognamen tamelijk uniek zijn. Maar wat er ook van zij, zodra we vermoeden dat een kandidaat-blogbezoeker zich in die moeilijke naam van onze blogs wel eens zou kunnen verslikken, raden we hem/haar aan, gewoon het woord kommaneuker of computeroma te onthouden en in te tikken op Google.
TOE(kom)MAATJE. Kunst of Nep? Drie bezoekers van het Londense Tate Modern museum zijn onlangs in een nieuw kunstwerk gevallen (GVA): het (niet omheinde) werk was nl. een gevaarlijke, 90 cm. diepe spleet van 167 meter lang. Nu heb ik niks tegen moderne kunst, integendeel zelfs: I love it! Maar soms vraag ik me af waar de grens ligt tussen een eerlijk streven naar kunst (zoals b.v. computeroma?) en pogingen van een handige jongen die bepaalde snobs wil beetnemen door idiote vondsten voor te stellen als kunst.
Als oprecht overtuigde Vlaming doe ik al 167 dagen eerlijke pogingen om de regeringsvorming te volgen maar kan er geen touw meer aan vastknopen (wie nog wel trouwens?). Bij welke (journalistieke) bron kan ik b.v. nog terecht om te weten welke politicus wat gezegd heeft? Als een Vlaamse onderhandelaar zegt dat Madame Non voortdurend nieuwe eisen stelt of tegenstrijdige dingen zegt, waarom krijg ik dan geen voorbeelden te horen? En omgekeerd: als die knappe Mme Milquet hetzelfde beweert van de Vlamingen, waarom geeft het mens dan geen voorbeelden? Of luister ik gewoon slecht? Ik begin in elk geval meer en meer te vrezen dat Vlamingen en Franstaligen gewoon veel te éénzijdig door de media over elkaar worden voorgelicht, met alle misverstanden van dien. Voorbeeld: de Franstaligen waren er blijkbaar van overtuigd dat de meeste Vlamingen eigenlijk het einde van België willen; wat verklaart anders hun verbazing toen het Vlaamse parlement vorige week een motie in die zin met een flinke meerderheid verwierp!Wie maakt de Franstaligen nu eens wijs dat de Vlamingen helemaal (nog ) niet tegen België zijn, maar dat ze een ander België willen, met b.v. een meer transparante solidariteit met de Walen. Ik zou nog veel meer over het onderwerp willen schrijven maar dan komt mijn blog vandaag niet meer klaar, en morgen is het misschien weer achterhaald en heb ik de hele avond voor noppes zitten klunzen.
TOE(kom)MAATJE.Hoi, ik ken weer een nieuw liedje! Met die welkomstgroet valt onze 15-jarige kleindochter J. regelmatig bij ons binnen, gewapend met een map (kinder)liedjes die haar mama (onze dochter) ooit als notenleer-lerares heeft samengesteld. J. zet zich dan achter de piano en begeleidt zichzelf bij een of meer liedjes uit de map. En als de begeleiding wat te moeilijk is, dan mag opadie taak overnemen en kan kleindochterlief zich helemaal concentreren op het liedje zelf. Dat zijn heerlijke momenten!
Mozart for babies. Aldus de titel van een Kruidvat-cdtje dat ik vandaag voor mijn verjaardag van mijn dochter kreeg Niet dat zij vond dat opa weer tot het niveau van die piepjonge doelgroep was teruggekeerd maar omdat ze weet dat de titel Mozart for Babies mij als muziekliefhebber zou intrigeren. En eigenlijk ook wel omdat ze zelf ook nieuwsgierig was. Ik heb het plaatje (dat volgens de hoestekst contains special baby-friendly arrangements of favourite Mozart compositions, en that young children increase their brain development when they listen to Mozart) onmiddellijk opgezet en ik moet toegeven: ik kan me inderdaad zeer goed voorstellen dat deze speciale rustgevende bewerkingen een gunstige invloed hebben op borelingen (of zelfs ongeboren kinderen). De arrangementen en de gebruikte instrumenten doen denken aan de liefelijke speeldoos-achtige melodietjes waarmee zachtjes bewegende wieg-figuurtjes soms gepaard gaan.En in mijn beoordeling ga ik zelfs een stap verder: zelf vond ik deze Mozart for babies ook echt leuk om naar te luisteren, maar toen ik dat aan mijn dochter zei, keek ze mij bezorgd aan: oei Pa, je maakt me ongerust!!
TOE(kom)MAATJE. Naast mijn belangstelling voor muziek, taal en nog wat andere afwijkingen, ben ik ook al sinds mijn kinderjaren steeds gefascineerd geweest door sterren, planeten, zwarte gaten, oerknal enz. In een prachtig geïllustreerd boek dat ik onlangs kocht, las ik dat wij en het sterrenstelsel Andromeda elkaar naderen met een gigantische snelheid, nl. tientallen of zelfs honderden kilometers per seconde (!) Een alles vernietigende botsing is dus onvermijdelijk, maar voorlopig hoeven we ons nog niet ongerust te maken: volgens een ruwe schatting van de astronomen zal die gigantische clash plaats hebben over één tot drie miljard jaar Oef.
Eind jaren 50 volgde ik pianoles aan de toenmalige Muziekschool van Sint-Niklaas. Ik had toen nooit kunnen denken dat een halve eeuw later op diezelfde Academie een flink deel van mijn nageslacht les zou volgen (of geven!). Zo was er voorbije zondag in het auditorium van de academie t.g.v. haar 125-jarig bestaan een aperitiefconcert door leraren van de academie. Onze zoon (leraar viool) en onze kleindochter (lerares piano) gaven een prachtige uitvoering van een viool-/pianosonate van Brahms; het was lang geleden dat wij vader en dochter nog eens samen hadden horen spelen. Wij vonden het werkelijk schitterend (uiteraard!) maar ook de rest van het publiek genoot duidelijk met volle teugen. Tussendoor mochten/moesten we ook nog wat blabla van een viertal prominenten aanhoren, van wie alleen de academie-directeur het publiek kon bekoren met een korte en geestige toespraak. De andere drie hielden het oersaai; een vertegenwoordiger van de Overheid werkte het publiek met zijn speech van meer dan twintig minuten danig op de zenuwen, blijkbaar niet beseffend dat de mensen waren gekomen om te genieten van muziek en niet om te luisteren naar een droge opsomming van allerlei cijfers en statistieken.
TOE(kom)MAATJE. Ik houd van mijn taal maar desondanks (of juist daarom!) ben ik geen taalpurist. Een taalpurist is immers iemand die een ziekelijke afkeer heeft woorden die wijzen op een vreemde herkomst. Iedere taal ondergaat onvermijdelijk invloeden van buitenaf, en krampachtige pogingen van taalpuristen om die vreemde woorden consequent te vervangen door oorspronkelijke (?) alternatieven, zijn bij voorbaat tot mislukken gedoemd. In het blad Ons Recht vond ik een leuk voorbeeld van wat je kan krijgen als je een normale tekst wil zuiveren van vreemde invloeden: de zin de premier zei dat het land in deze fase niet gediend is met het fanatisme, noch met het fatalisme van zijn ministers i.v.m. de meest elementaire faciliteiten wordt dan: het bewindshoofd zei dat het land in deze ontwikkelingstrap niet gediend is met de geestdrijverij, noch met het noodlotsgeloof van zijn bewindsmannen i.v.m. de meest hoofdstoffelijke inschikkelijkheden
Slaap Lekker! Onlangs ging de telefoon; computeroma nam op. Mevrouw, u spreekt met Klaas Vaak van de firma Slaap Lekker. Hebt u vijf minuutjes tijd om enkele vragen te beantwoorden, dan krijgt u van ons 100 euro cadeau. Zulke telefoontjes maken ons altijd achterdochtig maar oma werd toch nieuwsgierig en dacht: och, baat het niet dan schaadt het niet. Dus ze beantwoordde enkele onnozele vragen over ons slaapcomfort (bedden, matrassen e.d.), de (vriendelijke) Klaas dankte haar en beloofde binnen enkele dagen terug te bellen in verband met het cadeau. En inderdaad, enkele dagen later nam ik de hoorn op en de heer Vaak vroeg mij of hij op een bepaalde avond het cadeau mocht komen overhandigen. Ik voelde al nattigheid maar Klaas verzekerde mij dat er geen enkele voorwaarde aan de beloning verbonden was, hij zou de afspraak trouwens eerst nog schriftelijk bevestigen en ik keek dus nieuwsgierig uit naar zijn brief. Twee dagen later lag de bevestiging in mijn brievenbus. Ik was benieuwd. En inderdaad, zoals ik verwacht had, week de inhoud van de brief nogal af van wat ons was voorgespiegeld. Om te beginnen zou ik geen 100 euro krijgen, maar slechts een waardebon (?) bij eventuele aankoop van hun product(en). Bovendien moesten we ten minste vier gasten uitnodigen om kennis te maken met meneer Vaak, zijn firma Slaap Lekker en haar ruim assortiment. Even bekroop mij de lust om niet te reageren, en gewoon te wachten tot Klaas zich vol verwachting maar tevergeefs aan mijn voordeur zou melden met zijn folders en ander reclamemateriaal. Ik zou hem beleefd maar kordaat duidelijk gemaakt hebben dat dergelijke misleidende praktijken misschien succes kunnen hebben bij al te goedgelovige eenvoudige lieden maar dat ik net iets te verstandig ben om in die val te trappen. Maar ik hield mijn slecht karakter in toom en stuurde onmiddellijk een e-mail naar de fa. Lekker, dat ze zich de moeite van een nutteloze reis konden besparen.
TOE(kom)MAATJE. Antwerps, de oertaal! Spraken Adam en Eva een soort Antwerps met elkaar? De hofarts van keizer Karel, Johannes Goropius Becanus (1519-1573), dacht van wel. In zijn boek Origines Antwerpianae (De oorsprong van Antwerpen) onderbouwt hij zijn theorie met bijbelse, historische en taalkundige argumenten. Hoe die klinken, kunt u vernemen van Toon van Hal. Voor het Atlasprogramma rond inburgering en diversiteit geeft hij op vrijdag 23 november om 19.00 uur de lezing 'Het Antwerps, wereldtaal, oertaal'. Adres: Atlas, Carnotstraat 110, 2060 Antwerpen. De toegang is gratis..(bron: Taalpost 724)
(hiernaast een olieverfschilderij van computeroma uit haar jonge academiejaren; eigenlijk had het een schilderij van een gorillamoeder met haar jong moeten zijn, dat ergens op onze zolder moet liggen het schilderij bedoel ik - tussen tientallen andere doeken uit die tijd)
Mens en gorilla zijn voor 98% genetisch identiek, las ik al vaker maar kon het moeilijk geloven. Maar in Gazet van Antwerpen van gisteren 10.11 werd het nog maar eens bevestigd. Toch ben ik nog steeds niet overtuigd. Als ik een dierentuin bezoek maken ze mij niet wijs dat het verschil tussen mens en aap maar 2% is. Ik zal me in elk geval nooit vergissen en een bezoeker voor een gorilla houden. Hoewel, soms
TOE(kom)MAATJEVan Belgacom ontving ik onlangs via e-mail een vriendelijk verzoek om deel te nemen aan een tevredenheidsonderzoek door het invullen van een vragenlijst. Enkele minuten later volgde nogmaals hetzelfde verzoek en weer even later nog eens; kortom, binnen een half uur kreeg ik niet minder dan ZES keer dezelfde vraag. O ja, de enquête kaderde in het voortdurend streven van Belgacom naar meer efficiency.
(hiernaast een abstracte computercreatie, "vlekken", gemaakt door computeroma met het tekenprogramma "Painter Classic")
Inderdaad, ik heb een ZonA (trouwens ook een zoon B en een zoon C, maar dat terzijde) en zon zona is knap vervelend, al mag ik volgens sommigen nog niet klagen: ik ben niet echt ziek maar voel me geradbraakt (alsof ik griep heb) en op sommige plaatsen voelt mijn huid alsof ik me verbrand heb. Lang staan (afwas! ) of zitten (computer ) is er niet bij. Op doktersadvies moet ik inspanningen (in ruime zin) voorlopig zeker vermijden, wat betekent dat ik enkele dingen heb moeten annuleren. Het ergste vind ik wel dat ik een bezoek aan het Cirque du Soleil in Antwerpen moet laten vallen, waarvoor we van onze kinderen als huwelijksjubileumcadeau twee toegangskaarten hadden gekregen. Nu zal onze dochter in mijn plaats samen met computeroma van de voorstelling (Varekai) kunnen genieten.
À propos, ik ontdekte dat de wetenschappelijk term voor zona blijkbaar herpes zoster is; het betekent dus allebei hetzelfde maar toch denk ik dat ik vanaf nu die tweede term ga gebruiken, want geef toe: als je dan toch iets moet mankeren, maak je met een herpes zoster toch meer indruk dan met een banale Zona.
TOE(kom)MAATJE. De producers van de nieuwe StarTrek-sciencefictionfilm zoeken figuranten met een misvormd gelaat (GVA 8.11). Ik zal hen wijzen op mijn blog van 4.11; als ze daar mijn zelfportret zullen zien, moet ik toch een goeie kans maken!
Zelfportret (fase 1). Toen ik deze willekeurige krabbel met het tekenprogramma Paint van Windows op het scherm muisde, had ik nog geen idee waar ik naartoe wou. Ik had dus ook nog geen titel; hoe die tot stand kwam, vertel ik in de laatste fase (6).
Zelfportret (fase 2) Ik besloot om met de verfpot van Paint enkele gesloten sectoren van de krabbel uit fase 1 op te vullen met wat basiskleurtjes. Hiernaast het resultaat.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
