WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
21-11-2007
125 jaar muziekacademie
vioolsolo in familiekring
Eind jaren 50 volgde ik pianoles aan de toenmalige Muziekschool van Sint-Niklaas. Ik had toen nooit kunnen denken dat een halve eeuw later op diezelfde Academie een flink deel van mijn nageslacht les zou volgen (of geven!). Zo was er voorbije zondag in het auditorium van de academie t.g.v. haar 125-jarig bestaan een aperitiefconcert door leraren van de academie. Onze zoon (leraar viool) en onze kleindochter (lerares piano) gaven een prachtige uitvoering van een viool-/pianosonate van Brahms; het was lang geleden dat wij vader en dochter nog eens samen hadden horen spelen. Wij vonden het werkelijk schitterend (uiteraard!) maar ook de rest van het publiek genoot duidelijk met volle teugen. Tussendoor mochten/moesten we ook nog wat blabla van een viertal prominenten aanhoren, van wie alleen de academie-directeur het publiek kon bekoren met een korte en geestige toespraak. De andere drie hielden het oersaai; een vertegenwoordiger van de Overheid werkte het publiek met zijn speech van meer dan twintig minuten danig op de zenuwen, blijkbaar niet beseffend dat de mensen waren gekomen om te genieten van muziek en niet om te luisteren naar een droge opsomming van allerlei cijfers en statistieken.
TOE(kom)MAATJE. Ik houd van mijn taal maar desondanks (of juist daarom!) ben ik geen taalpurist. Een taalpurist is immers iemand die een ziekelijke afkeer heeft woorden die wijzen op een vreemde herkomst. Iedere taal ondergaat onvermijdelijk invloeden van buitenaf, en krampachtige pogingen van taalpuristen om die vreemde woorden consequent te vervangen door oorspronkelijke (?) alternatieven, zijn bij voorbaat tot mislukken gedoemd. In het blad Ons Recht vond ik een leuk voorbeeld van wat je kan krijgen als je een normale tekst wil zuiveren van vreemde invloeden: de zin de premier zei dat het land in deze fase niet gediend is met het fanatisme, noch met het fatalisme van zijn ministers i.v.m. de meest elementaire faciliteiten wordt dan: het bewindshoofd zei dat het land in deze ontwikkelingstrap niet gediend is met de geestdrijverij, noch met het noodlotsgeloof van zijn bewindsmannen i.v.m. de meest hoofdstoffelijke inschikkelijkheden
Slaap Lekker! Onlangs ging de telefoon; computeroma nam op. Mevrouw, u spreekt met Klaas Vaak van de firma Slaap Lekker. Hebt u vijf minuutjes tijd om enkele vragen te beantwoorden, dan krijgt u van ons 100 euro cadeau. Zulke telefoontjes maken ons altijd achterdochtig maar oma werd toch nieuwsgierig en dacht: och, baat het niet dan schaadt het niet. Dus ze beantwoordde enkele onnozele vragen over ons slaapcomfort (bedden, matrassen e.d.), de (vriendelijke) Klaas dankte haar en beloofde binnen enkele dagen terug te bellen in verband met het cadeau. En inderdaad, enkele dagen later nam ik de hoorn op en de heer Vaak vroeg mij of hij op een bepaalde avond het cadeau mocht komen overhandigen. Ik voelde al nattigheid maar Klaas verzekerde mij dat er geen enkele voorwaarde aan de beloning verbonden was, hij zou de afspraak trouwens eerst nog schriftelijk bevestigen en ik keek dus nieuwsgierig uit naar zijn brief. Twee dagen later lag de bevestiging in mijn brievenbus. Ik was benieuwd. En inderdaad, zoals ik verwacht had, week de inhoud van de brief nogal af van wat ons was voorgespiegeld. Om te beginnen zou ik geen 100 euro krijgen, maar slechts een waardebon (?) bij eventuele aankoop van hun product(en). Bovendien moesten we ten minste vier gasten uitnodigen om kennis te maken met meneer Vaak, zijn firma Slaap Lekker en haar ruim assortiment. Even bekroop mij de lust om niet te reageren, en gewoon te wachten tot Klaas zich vol verwachting maar tevergeefs aan mijn voordeur zou melden met zijn folders en ander reclamemateriaal. Ik zou hem beleefd maar kordaat duidelijk gemaakt hebben dat dergelijke misleidende praktijken misschien succes kunnen hebben bij al te goedgelovige eenvoudige lieden maar dat ik net iets te verstandig ben om in die val te trappen. Maar ik hield mijn slecht karakter in toom en stuurde onmiddellijk een e-mail naar de fa. Lekker, dat ze zich de moeite van een nutteloze reis konden besparen.
TOE(kom)MAATJE. Antwerps, de oertaal! Spraken Adam en Eva een soort Antwerps met elkaar? De hofarts van keizer Karel, Johannes Goropius Becanus (1519-1573), dacht van wel. In zijn boek Origines Antwerpianae (De oorsprong van Antwerpen) onderbouwt hij zijn theorie met bijbelse, historische en taalkundige argumenten. Hoe die klinken, kunt u vernemen van Toon van Hal. Voor het Atlasprogramma rond inburgering en diversiteit geeft hij op vrijdag 23 november om 19.00 uur de lezing 'Het Antwerps, wereldtaal, oertaal'. Adres: Atlas, Carnotstraat 110, 2060 Antwerpen. De toegang is gratis..(bron: Taalpost 724)
(hiernaast een olieverfschilderij van computeroma uit haar jonge academiejaren; eigenlijk had het een schilderij van een gorillamoeder met haar jong moeten zijn, dat ergens op onze zolder moet liggen het schilderij bedoel ik - tussen tientallen andere doeken uit die tijd)
Mens en gorilla zijn voor 98% genetisch identiek, las ik al vaker maar kon het moeilijk geloven. Maar in Gazet van Antwerpen van gisteren 10.11 werd het nog maar eens bevestigd. Toch ben ik nog steeds niet overtuigd. Als ik een dierentuin bezoek maken ze mij niet wijs dat het verschil tussen mens en aap maar 2% is. Ik zal me in elk geval nooit vergissen en een bezoeker voor een gorilla houden. Hoewel, soms
TOE(kom)MAATJEVan Belgacom ontving ik onlangs via e-mail een vriendelijk verzoek om deel te nemen aan een tevredenheidsonderzoek door het invullen van een vragenlijst. Enkele minuten later volgde nogmaals hetzelfde verzoek en weer even later nog eens; kortom, binnen een half uur kreeg ik niet minder dan ZES keer dezelfde vraag. O ja, de enquête kaderde in het voortdurend streven van Belgacom naar meer efficiency.
(hiernaast een abstracte computercreatie, "vlekken", gemaakt door computeroma met het tekenprogramma "Painter Classic")
Inderdaad, ik heb een ZonA (trouwens ook een zoon B en een zoon C, maar dat terzijde) en zon zona is knap vervelend, al mag ik volgens sommigen nog niet klagen: ik ben niet echt ziek maar voel me geradbraakt (alsof ik griep heb) en op sommige plaatsen voelt mijn huid alsof ik me verbrand heb. Lang staan (afwas! ) of zitten (computer ) is er niet bij. Op doktersadvies moet ik inspanningen (in ruime zin) voorlopig zeker vermijden, wat betekent dat ik enkele dingen heb moeten annuleren. Het ergste vind ik wel dat ik een bezoek aan het Cirque du Soleil in Antwerpen moet laten vallen, waarvoor we van onze kinderen als huwelijksjubileumcadeau twee toegangskaarten hadden gekregen. Nu zal onze dochter in mijn plaats samen met computeroma van de voorstelling (Varekai) kunnen genieten.
À propos, ik ontdekte dat de wetenschappelijk term voor zona blijkbaar herpes zoster is; het betekent dus allebei hetzelfde maar toch denk ik dat ik vanaf nu die tweede term ga gebruiken, want geef toe: als je dan toch iets moet mankeren, maak je met een herpes zoster toch meer indruk dan met een banale Zona.
TOE(kom)MAATJE. De producers van de nieuwe StarTrek-sciencefictionfilm zoeken figuranten met een misvormd gelaat (GVA 8.11). Ik zal hen wijzen op mijn blog van 4.11; als ze daar mijn zelfportret zullen zien, moet ik toch een goeie kans maken!
Zelfportret (fase 1). Toen ik deze willekeurige krabbel met het tekenprogramma Paint van Windows op het scherm muisde, had ik nog geen idee waar ik naartoe wou. Ik had dus ook nog geen titel; hoe die tot stand kwam, vertel ik in de laatste fase (6).
Zelfportret (fase 2) Ik besloot om met de verfpot van Paint enkele gesloten sectoren van de krabbel uit fase 1 op te vullen met wat basiskleurtjes. Hiernaast het resultaat.
Zelfportret (fase 3) Ik probeerde vervolgens een poppetje te tekenen maar dat werd een nationale ramp: oordeel zelf. Een kleuter kan het beter (om van computeroma nog te zwijgen). Maar goed, het gedrocht stond er nu eenmaal en ik liet het maar zo. Over naar de volgende fase: wat zou ik doen???
Zelfportret (fase 4) Voor deze fase kopieerde ik de griezel uit fase 3 naar mijn klembord en plakte hem op twee plaatsen in mijn meesterwerk, het resultaat ziet ge hiernaast.
Zelfportret (fase 5) Ziezo. En dan nog wat rechthoekjes, scheefhoekjes en ovaaltjes tekenen en een paar onnozele vegen in verschillende kleurtjes over het scherm uitstrooien en voilà: hier ziet ge wat er van komt.
Zelfportret (fase 6) Ik wou eens testen wat er gebeurde als ik met de zwarte verfpot van Paint een muisklik gaf op een willekeurige plaats in mijn kunstwerk. Wham! De verf verspreidde zich ogenblikkelijk overal waar ze niet door een lijn werd tegengehouden. Resultaat: pure kitsch natuurlijk, en met deze finishing touch vond ik het dan ook welletjes.
Computeroma, die op dat moment over mijn rug kwam toekijken, vond mijn creatie een goed gelijkend zelfportret. Dat kon dus twee dingen betekenen: ofwel was het een compliment voor mijn plotseling opgedoken talent als portretschilder (??????????) ofwel vindt ze mij inderdaad zo monsterachtig lelijk als mijn euh geesteskind dat ge hier ziet. Nu ben ik allesbehalve een knappe Adonis (nooit geweest trouwens) maar zóóó afschrikwekkend?, ik hoop van niet
Maar in elk geval had ik nu tenminste een titel voor mijn Paint-experiment.
TOE(kom)MAATJE. Pinanti is Pinanti Cup. Mijn krant GVA van 30.10 wijdde ruim aandacht aan dit voetbalfestijn voor jonge voetballers. Het woord pinanti is overigens allesbehalve Vlaams maar wel een oer-Hollandse verbastering van het Engelse Penalty. In een héél ver verleden heb ik als jeugdspelertje van een zevenderangs (Hollands) foebelclubje ooit de enige goal van mijn leven gescoord en dat was via een Pinanti! Ik denk dat de Nederlanders al lang niet meer spreken van een Pinanti en vind het daarom wel grappig dat het woord uitgerekend hier in Vlaanderen weer opduikt.
Gitaar spelende kleinzoon, onder het toeziend oog van (computer)oma, temidden van enkele van haar schilderijen
Een van onze kleinzoons (16) speelt tenorsax in een Big Band van 18 à 20 voornamelijk jonge(re) amateurs; dat orkest gaf voorbije zondag in Sint-Niklaas een concert en natuurlijk kregen opa en oma het verzoek (zeg maar bevel ) om te komen luisteren en we hebben het ons niet beklaagd.
Het programma (BigBand Enter @ the movies) bestond uitsluitend uit filmmuziek (Space Odyssey, Pink Panther, Deer Hunter, Fame, James Bond, Mission Impossible, Batman, Lion King enz.), op groot scherm ondersteund door goedgekozen beeldfragmenten uit de betreffende films. De onderdelen gingen naadloos in elkaar over en ook de synchronisatie van beeld met de muziek verliep vlekkeloos. De Pa van onze kleinzoon (onze zoon dus, om precies te zijn) was als professioneel gastsolist (viool) uitgenodigd om samen met de Big Band de prachtige hoofdmelodie uit de film Schindlers List te vertolken.
Terwijl ik zat te genieten, gingen mijn gedachten met enige heimwee terug naar de jaren 60 en 70, toen ik zelf als (amateur)pianist verbonden was aan Big Band(s) die soms bekende zangers mocht(en) begeleiden (Jacques Raymond, Louis Neefs, Chris Ellis, Rina Pia, Cecily Forde, ). Ik weet het: het lijkt allemaal erg stoefachtig, maar ik had niks te zeggen over de programmatie en het was dus puur geluk dat ik die ervaring heb meegekregen.
Maar terug ter zake. Als ik naga hoeveel leden van mijn nageslacht met muziek bezig zijn (al dan niet professioneel) dan droom ik ervan dat de familie Komma ooit nog eens een mini-optreden zal kunnen (en mogen!) verzorgen in de muziekschool waar onze naam al sinds drie generaties onafgebroken in de leerlingenregisters voorkomt. Als ik me niet mis-tel, zou dat gelegenheidsorkest de volgende instrumenten omvatten: ik (piano of keyboard), zoon 1 (slagwerk en/of klarinet), zoon 2 (viool), zoon 3 (keyboard), dochter (dwarsfluit en/of piano), kleinzoon 1 (slagwerk), kleinzoon 2 (hoorn), kleindochter 1 (piano), kleinzoon 3 (saxofoon), kleinzoon 4 (gitaar); hopelijk heb ik ze allemaal En nu maar eens uitkijken of een van de professionals onder hen het ziet zitten om voor dat ratjetoe van verschillende instrumenten iets speelbaars te schrijven
TOE(kom)MAATJE. 'De autostoeltjes van HEMA voor baby's tot 18 jaar (...) voldoen aan de ECE-veiligheidsnormen.'(E-mailreclame van HEMA)
Driedaagse in Haut-le-Wastia. In mijn blog van 17.9 (supergeslaagde verjaardag) beschreef ik de viering van de 70ste verjaardag van mijn middelste zus, die uitgroeide (de viering bedoel ik) tot een tweedaagse happening. Als verjaardagscadeau schonken de twee andere zussen en ik (inclusief onze partners) de jarige en haar schat een driedaags verblijf in een Ardense gîte. Maar om er zelf ook wat aan te hebben (zo zijn we!) zouden we zelf ook meegaan! Deze week was het zo ver. Maandag j.l. rond het middaguur arriveerden we met ons zevenen (mijn oudste zus is al jaren weduwe) in Haut-le-Wastia, een klein gehuchtje in een prachtige heuvelachtige omgeving niet ver van Dinant. Ondanks het (zeer) frisse weer konden we buiten eten op het zonovergoten en windvrije terras van de gîte (zie foto). Tijdens de afwas deden we een flinke middagwandeling (voor alle duidelijkheid: de afwas gebeurde door de vaatwasmachine ). Na de wandeling werd er gezellig ge-aperitiefd, gevolgd door een uitgebreid en heerlijk ongezond avondmaal. Hier mag ik even mijn jongste zus vermelden: zij wist dat er in de wijde omtrek geen winkel te vinden was en had daarom op voorhand de bevoorrading georganiseerd en gecoördineerd. Ieder van ons zou wat meebrengen, al dan niet uit eigen keuken en/of kelder. Zo kreeg computeroma opdracht om (o.a.) voor de nodige taarten te zorgen .De eerste dag werd besloten met het woordspelletje Boggle (à la Scrabble maar volgens ons veel leuker: je kunt er op elk moment mee stoppen) en een beeld-montage van familiale herinneringen. Ook dinsdag nog steeds koud maar stralend nazomerweer. De dag werd goed gevuld met o.m. een bezoek aan Maredsous; weer thuis trakteerden we onszelf op een lekker gourmetfestijn met één grote gourmet-plaat voor allemaal samen, wat af en toe tot de onvermijdelijke maar gezellige verwarring leidde: hé, afblijven! das mijn biefstuk enz. Woensdag (zonder zon maar droog) bezochten we het plaatselijk oorlogsmuseum, herinnerend aan de meidagen van 1940. Nooit kunnen vermoeden dat dit petieterig Haut-le-Wastia en zijn bewoners destijds het toneel is geweest van zoveel oorlogsellende. Het museum was verrassend goed onderhouden en van moderne mediatechnieken voorzien. Onze gids was dolgelukkig dat we zo lang bleven en vragen stelden: voor hem het (terechte) bewijs dat onze interesse voor zijn museum oprecht was en dat hij niet voor niets stond te lullen. Intussen heb ik ontdekt dat je het museum ook virtueel kan bezoeken op het Internet: La vallee de la Molignee - Haut-le-Wastia musee du souvenir mai 40 ...
Na een lief woordje in het gastenboek van de gîte (waar blijkbaar uitsluitend Vlamingen en Nederlanders komen ) maakten we nog een rustige wandeling, en vervolgens werd er gegeten, ingepakt en weggewezen TOE(kom)MAATJE. Radio Klara, onze nationale cultuurzender, valt van het ene uiterste in het andere: ofwel zijn ze afschuwelijk elitair (Engels, Frans of Duits sprekende gasten b.v.worden niet of slechts summier vertaald: Klara-luisteraars worden verondersteld al die drie talen te beheersen!) ofwel worden we aangesproken (?) als kleuters, zoals in een promotie-spotje voor de komende Boekenbeurs. Typisch Klara. Helaas.
Vandaag geen blog Normaal probeer ik 's zondags wat blabla te spuien maar wegens drukke andere bezigheden (ik ben een gepensioneerde, vandaar!) zal ik waarschijnlijk niet voor woensdag a.s. mijn volgende blogje(s) schrijven. Maar lig er niet van wakker lieve vrienden, ik denk niet dat ge iets gemist zult hebben.
lang geleden vroeg ik mijn gemeentebestuur om de vele versleten zebrapaden in mijn stad een extra likje verf te geven om zo het vals gevoel van veiligheid bij de overstekende voetgangers weg te nemen. Er zou iets aan gedaan worden Niet dus: op veel plaatsen is het intussen nog veel erger dan op bijgaande foto van enkele maanden geleden. 1) Mijn kritiek op Cecilia Bartoli (blog 10.10) schoot bij mijn eigenste lieve zus in het verkeerde keelgat; in haar furieuze reactie noemt ze de prestaties van C.B. pure kunst. Eindelijk eens iemand die me vlakaf zijn/haar waarheid durft te zeggen: een voorbeeld voor andere bloggers, die alleen maar met complimentjes strooien. Nu terug naar madam Bartoli. Lieve zus, als je mijn tekst goed leest zal je zien dat ik het helemaal met je eens ben over de fenomenale technische middenrif-kwaliteiten van deze succesvolle zangeres; toch behoren we tot twee verschillende categorieën van luisteraars: veel mensen zoals jij vinden het pure kunst, voor mij (en veel anderen) is het voornamelijk (pure) kunde.Geef mij maar zangers die niet alleen knappe stemtechniek tentoonspreiden maar bovendien ontroerende muziek maken.
2) De principiële voorrang van rechts is een van de meest onlogische regels van ons verkeersreglement, vermits hij flagrant tegengesteld is met het spontaan gedrag van de weggebruikers. Wie daaraan twijfelt hoeft maar vijf minuten fietsers en automobilisten op een drukke T-kruising te observeren: hij zal zien dat rechtdoor rijdend verkeer (zowel autos als fietsers) bijna zonder uitzondering spontaan voorrang neemt op (en krijgt van!) het verkeer (ook weer: zowel autos en fietsers) dat van rechts komt en dus eigenlijk voorrang heeft (ik heb het uiteraard over een gewoon neutraal kruispunt, zonder specifieke voorrangsborden). Zelf ben ik een uitzondering in die zin, dat ik mijn eventuele voorrangsPLICHT consequent naleef: ik weiger voorrang te nemen op een van rechts komende fietser/chauffeur die duidelijk zijn voorrang afstaat (??) en stomverbaasd kijkt als ik demonstratief met opgeheven armen blijf wachten tot hij eindelijk besluit om toch maar door te rijden. Omgekeerd, als ik dus zelf voorrang heb, zal ik duidelijk tonen dat ik die ook opeis maar ik zal uiteraard pas doorrijden als ik vaststel dat de ander mij begrepen heeft. Ik ben maar een gewone weggebruiker en geen verkeersdeskundige, heb dus ook geen oplossing maar kan alleen maar vaststellen dat de bestaande algemene voorrangsregel vaker overtreden dan nageleefd wordt, niet werkt en dus een miskleun is.
3) Onze noorderburen lanceerden onlangs een wedstrijd voor een nieuw Nationaal Volkslied. De winnaar werd niemand minder dan de populaire volkszanger Frans Bauer. Het resultaat laat zich raden: het werd een draak van een smartlap; gelukkig ging het maar om een grap en dus zal het Wilhelmus nog wel een tijdje meegaan
Als TOE(kom)MAATJE een grappig versje van Peter Boshoef, dat ik tegenkwam in het Weekblad Kerk&Leven: Op de tram zat een madam met haar hondje en haar man. Toen ze zei : « kom zitten schat », deed alleen het hondje dat.
(Fuchsia, met Painter Classic op computer getekend door Computeroma)
Ik kijk en luister niet alleen naar de Belgische actualiteiten maar ook regelmatig naar hun Nederlandse tegenhangers. Het verruimt niet alleen mijn horizon maar vergroot ook helaas sommige ergernissen. Een daarvan is de enorme slordigheid waarmee vooral Nederlandse jongeren en sporters met hun taal omgaan. Vaak slikken ze zoveel lettergrepen in dat ik alleen met grote moeite -en dan nog - kan raden wat ze bedoelen.
Zo heb ik een lijstje aangelegd met een aantal woorden zoals ik ze hoorde uitspreken en bij wijze van grap heb ik ze wat bij elkaar geknutseld, in twee versies: eerst de fonetische en dan tussen haakjes de vertaling in normale taal. Daar gaat-ie. Ipsiep fink foebele bwijspreke eigk e goed iesjtief (in principe vind ik voetballen bij wijze van spreken eigenlijk een goed initiatief). Nog eentje?: Drom reisk mettopaarfoer (daarom reis ik met t openbaar vervoer)
TOE(kom)MAATJE. Bemensen: ik weet niet of dit trendy maar lelijk klinkend woord al in de nieuwste Van Dale staat, maar ik zal het (voorlopig!, never say never ) beslist niet gebruiken. Het is immers een totaal overbodig en geforceerd alternatief voor het woord bemannen, dat allang niet meer exclusief verwijst naar mannen. Zeg mannen! hoor je zelfs bij vrouwen onder elkaar! Maar misschien dromen sommige feministen al van woorden als bevrouwing?
een fantasietje zonder titel, op computer getekend door mijn favoriete 'computeroma'
Chinchilla Baardolie, zo ongeveer klinkt haar naam als ze het op onze Klassieke Radiozender Klara hebben over deze succesvolle hedendaagse zangeres, tegenover wie geen enkele muziekliefhebber onverschillig staan kan staan: de enen zouden haar van s morgens vroeg tot s avonds laat willen horen zingen, anderen krommen hun tenen als ze naar haar moeten luisteren.
IK behoor tot die tweede categorie. Toegegeven, wat deze chinchilla (pardon: Cecilia) doet met haar stembanden, grenst aan het ongelooflijke: zet haar bij wijze van spreken een A4tje voor haar neus, vol met zwarte noten (ik bedoel het A4tje), en ze zingt ze feilloos van voren naar achteren, van boven naar onderen of vice-versa, desnoods van binnen naar buiten, werkelijk fantastisch. Maar desondanks, of juist daarom, kan ik er niet van genieten. Als echte muziekliefhebber wil ik emoties voelen als ik luister; welnu, die voel ik niet als madam Baardolie (sorry) me overdondert met haar vocale acrobatie, die wat mij betreft beter zou passen in een circus als onderdeel (voor mijn part de hoofdbrok) van zegmaar het spectaculaire trapezewerk.
TOE(kom)MAATJE
Oef! Waar iedereen al jaren op zat te wachten, is nu eindelijk bewezen: ratten horen (soms) geen verschil tussen iemand die Japans achterstevoren spreekt en iemand die Nederlands achterstevoren spreekt. Bron: The Guardian, http://nieuwsbrief.taalpost.nl/r/tp.plx?2186-708
Scheldewandeling : fotosessie. Onze zondagwandeling liep vandaag in het Scheldegebied rond Temse en Tielrode en was georganiseerd door Wandelclub Temse. We hadden gekozen voor de «14,630» km (!!, het moeten in die clubs wel echte kommaneukers zijn om die afstanden tot op 10 meter nauwkeurig te willen bepalen ). Zoals Ukkel had voorspeld, begonnen we de dag met een flinke mist, die bovendien een tijdje bleef hangen. Maar toen de zon eenmaal doorbrak, kregen we prachtig nazomerweer. Ons tochtje leverde uiteindelijk enkele sfeervolle kiekjes op, waarvan ik er een vijftal heb geselecteerd voor mijn blog van vandaag.
Deze foto (mist op de Schelde om 8.00 uur) en de volgende vier ziet u in chronologische orde; ik vermeld trouwens telkens het tijdstip van de opname en beperk mijn blabla tot het strikte minimum.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
