WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
18-10-2007
1)C.Bartoli 2)rechts-voorrang? 3)Frans Bauer
lang geleden vroeg ik mijn gemeentebestuur om de vele versleten zebrapaden in mijn stad een extra likje verf te geven om zo het vals gevoel van veiligheid bij de overstekende voetgangers weg te nemen. Er zou iets aan gedaan worden Niet dus: op veel plaatsen is het intussen nog veel erger dan op bijgaande foto van enkele maanden geleden. 1) Mijn kritiek op Cecilia Bartoli (blog 10.10) schoot bij mijn eigenste lieve zus in het verkeerde keelgat; in haar furieuze reactie noemt ze de prestaties van C.B. pure kunst. Eindelijk eens iemand die me vlakaf zijn/haar waarheid durft te zeggen: een voorbeeld voor andere bloggers, die alleen maar met complimentjes strooien. Nu terug naar madam Bartoli. Lieve zus, als je mijn tekst goed leest zal je zien dat ik het helemaal met je eens ben over de fenomenale technische middenrif-kwaliteiten van deze succesvolle zangeres; toch behoren we tot twee verschillende categorieën van luisteraars: veel mensen zoals jij vinden het pure kunst, voor mij (en veel anderen) is het voornamelijk (pure) kunde.Geef mij maar zangers die niet alleen knappe stemtechniek tentoonspreiden maar bovendien ontroerende muziek maken.
2) De principiële voorrang van rechts is een van de meest onlogische regels van ons verkeersreglement, vermits hij flagrant tegengesteld is met het spontaan gedrag van de weggebruikers. Wie daaraan twijfelt hoeft maar vijf minuten fietsers en automobilisten op een drukke T-kruising te observeren: hij zal zien dat rechtdoor rijdend verkeer (zowel autos als fietsers) bijna zonder uitzondering spontaan voorrang neemt op (en krijgt van!) het verkeer (ook weer: zowel autos en fietsers) dat van rechts komt en dus eigenlijk voorrang heeft (ik heb het uiteraard over een gewoon neutraal kruispunt, zonder specifieke voorrangsborden). Zelf ben ik een uitzondering in die zin, dat ik mijn eventuele voorrangsPLICHT consequent naleef: ik weiger voorrang te nemen op een van rechts komende fietser/chauffeur die duidelijk zijn voorrang afstaat (??) en stomverbaasd kijkt als ik demonstratief met opgeheven armen blijf wachten tot hij eindelijk besluit om toch maar door te rijden. Omgekeerd, als ik dus zelf voorrang heb, zal ik duidelijk tonen dat ik die ook opeis maar ik zal uiteraard pas doorrijden als ik vaststel dat de ander mij begrepen heeft. Ik ben maar een gewone weggebruiker en geen verkeersdeskundige, heb dus ook geen oplossing maar kan alleen maar vaststellen dat de bestaande algemene voorrangsregel vaker overtreden dan nageleefd wordt, niet werkt en dus een miskleun is.
3) Onze noorderburen lanceerden onlangs een wedstrijd voor een nieuw Nationaal Volkslied. De winnaar werd niemand minder dan de populaire volkszanger Frans Bauer. Het resultaat laat zich raden: het werd een draak van een smartlap; gelukkig ging het maar om een grap en dus zal het Wilhelmus nog wel een tijdje meegaan
Als TOE(kom)MAATJE een grappig versje van Peter Boshoef, dat ik tegenkwam in het Weekblad Kerk&Leven: Op de tram zat een madam met haar hondje en haar man. Toen ze zei : « kom zitten schat », deed alleen het hondje dat.
(Fuchsia, met Painter Classic op computer getekend door Computeroma)
Ik kijk en luister niet alleen naar de Belgische actualiteiten maar ook regelmatig naar hun Nederlandse tegenhangers. Het verruimt niet alleen mijn horizon maar vergroot ook helaas sommige ergernissen. Een daarvan is de enorme slordigheid waarmee vooral Nederlandse jongeren en sporters met hun taal omgaan. Vaak slikken ze zoveel lettergrepen in dat ik alleen met grote moeite -en dan nog - kan raden wat ze bedoelen.
Zo heb ik een lijstje aangelegd met een aantal woorden zoals ik ze hoorde uitspreken en bij wijze van grap heb ik ze wat bij elkaar geknutseld, in twee versies: eerst de fonetische en dan tussen haakjes de vertaling in normale taal. Daar gaat-ie. Ipsiep fink foebele bwijspreke eigk e goed iesjtief (in principe vind ik voetballen bij wijze van spreken eigenlijk een goed initiatief). Nog eentje?: Drom reisk mettopaarfoer (daarom reis ik met t openbaar vervoer)
TOE(kom)MAATJE. Bemensen: ik weet niet of dit trendy maar lelijk klinkend woord al in de nieuwste Van Dale staat, maar ik zal het (voorlopig!, never say never ) beslist niet gebruiken. Het is immers een totaal overbodig en geforceerd alternatief voor het woord bemannen, dat allang niet meer exclusief verwijst naar mannen. Zeg mannen! hoor je zelfs bij vrouwen onder elkaar! Maar misschien dromen sommige feministen al van woorden als bevrouwing?
een fantasietje zonder titel, op computer getekend door mijn favoriete 'computeroma'
Chinchilla Baardolie, zo ongeveer klinkt haar naam als ze het op onze Klassieke Radiozender Klara hebben over deze succesvolle hedendaagse zangeres, tegenover wie geen enkele muziekliefhebber onverschillig staan kan staan: de enen zouden haar van s morgens vroeg tot s avonds laat willen horen zingen, anderen krommen hun tenen als ze naar haar moeten luisteren.
IK behoor tot die tweede categorie. Toegegeven, wat deze chinchilla (pardon: Cecilia) doet met haar stembanden, grenst aan het ongelooflijke: zet haar bij wijze van spreken een A4tje voor haar neus, vol met zwarte noten (ik bedoel het A4tje), en ze zingt ze feilloos van voren naar achteren, van boven naar onderen of vice-versa, desnoods van binnen naar buiten, werkelijk fantastisch. Maar desondanks, of juist daarom, kan ik er niet van genieten. Als echte muziekliefhebber wil ik emoties voelen als ik luister; welnu, die voel ik niet als madam Baardolie (sorry) me overdondert met haar vocale acrobatie, die wat mij betreft beter zou passen in een circus als onderdeel (voor mijn part de hoofdbrok) van zegmaar het spectaculaire trapezewerk.
TOE(kom)MAATJE
Oef! Waar iedereen al jaren op zat te wachten, is nu eindelijk bewezen: ratten horen (soms) geen verschil tussen iemand die Japans achterstevoren spreekt en iemand die Nederlands achterstevoren spreekt. Bron: The Guardian, http://nieuwsbrief.taalpost.nl/r/tp.plx?2186-708
Scheldewandeling : fotosessie. Onze zondagwandeling liep vandaag in het Scheldegebied rond Temse en Tielrode en was georganiseerd door Wandelclub Temse. We hadden gekozen voor de «14,630» km (!!, het moeten in die clubs wel echte kommaneukers zijn om die afstanden tot op 10 meter nauwkeurig te willen bepalen ). Zoals Ukkel had voorspeld, begonnen we de dag met een flinke mist, die bovendien een tijdje bleef hangen. Maar toen de zon eenmaal doorbrak, kregen we prachtig nazomerweer. Ons tochtje leverde uiteindelijk enkele sfeervolle kiekjes op, waarvan ik er een vijftal heb geselecteerd voor mijn blog van vandaag.
Deze foto (mist op de Schelde om 8.00 uur) en de volgende vier ziet u in chronologische orde; ik vermeld trouwens telkens het tijdstip van de opname en beperk mijn blabla tot het strikte minimum.
hiernaast: een van de vele door mevrouw kommaneuker beschilderde kussens
Mijn liefhebbende wederhelft, bij sommige (kunstminnende) bloggers beter bekend als computeroma, is niet alleen verknocht aan haar tekenprogrammas op de computer maar jongleert ook regelmatig kwistig (en kwastig) met allerlei klassieke schildersattributen in haar atelier. Zowel papier, katoen en zijde als textiel- en andere verfjes zijn bij haar in vertrouwde handen. Was, zout, sterk bleekwater en zelfs een haardroger zijn nooit ver weg.
Er is in ons huis geen zetel of canapé te vinden of er liggen wel enkele door vrouw kommaneuker beschilderde zijden of katoenen kussens. Maar na een tijd beginnen die te slijten of zijn om andere redenen aan vervanging toe (het oog wil ook wel eens wat anders). En zo trokken we gisteren naar meubelgigant Morres in Hulst en kochten daar tien blanco kussens, die niet lang zullen moeten wachten op een kleurrijke metamorfose in de komende weken.
En nu zou ik het andere kussen uit de titel (zeg maar de kus) nog bijna vergeten, misschien omdat het niks te maken heeft met het vorige. Toen we s avonds achter een van de pingpongtafels in onze club stonden te zweten, passeerde een andere speelster mij vóór mijn neus langs, op weg naar de tafel naast ons. Ik had de indruk dat ze en passant een KUS (!) van mij verwachtte en uiteraard greep ik die kans. Maar blijkbaar had ik haar houding verkeerd geïnterpreteerd (wishful thinking!) want ze was duidelijk verrast. Maar het resultaat was in elk geval een wederzijdse zoen en we hebben er allemaal eens goed om gelachen.
TOE(kom)MAATJE Mensen met een handicap mochten we al jaren geen gehandicapten meer noemen, we moesten voortaan mindervaliden zeggen, maar later was dat woord ook alweer taboe en werd het andersvaliden, of hou me vast of ik ga gillen mensen met een bijzondere uitdaging. Nu las ik afgelopen week dat ik mezelf ook geen senior meer mag noemen: voortaan ben ik lach niet! een medior. Ik vraag me wel eens af welke eh kommaneukers zulke dwaze vondsten bedenken.
4 x Moeders mooiste (met computerpen en programma Painter Classic getekend door "computeroma")
Zoals ik in mijn vorige blog heb aangekondigd, wil ik het (als ondeskundige leek ) vandaag even hebben over het gedrag van (sommige) niet-gehandicapten tegenover medemensen met een handicap. Zelf heb ik het geluk (om niet zeggen het voorrecht) geen handicaps te hebben (afgezien van allerlei onhandigheden), zodat ik niet voor eigen winkel preek.
Het toeval wil dat uitgerekend in mijn krant van gisteren (GVA) een interview met foto stond met de mama van de 23 maanden oude Lance, die onlangsde helft van zijn gezicht (inclusief zijn linkeroog) verloor door een bijna dodelijke beet van een rottweiler. Het is in de meest letterlijke zin geen mooi gezicht. Maar wat mij bovendien raakte, is het feit dat de moeder van Lance niet meer met de kleine buiten durft te komen, omdat ze die starende blikken van voorbijgangers niet kan verdragen.
Ik vind dat een verschrikkelijke gedachte; ik begrijp best dat een opvallende handicap de aandacht van anderen trekt, maar die aandacht is vaak eerder een ongezonde nieuwsgierigheid, een vorm van ramptoerisme zeg maar. Waarom kunnen mensen, wanneer ze een gehandicapte zien, niet gewoon doen: dus niet in een grote boog eromheen lopen maar ook niet hinderlijk aangapen; die twee uitersten zijn beide storend. Ik maak me echter geen illusies: dat aangapen is waarschijnlijk onuitroeibaar en minder-validen en hun omgeving zullen er helaas mee moeten leren leven; beter dat, dan zichzelf nog eens extra pijn te doen door zich van die buitenwereld af te zonderen. Ik wens Lances mama de nodige moed om zich ondanks alles zo spoedig mogelijk weer onder de mensen te begeven. Met Lance.
TOE(kom)MAATJE. Het heeft enkele uren geduurd voordat ik over bovenstaande tekst min of meer tevreden was. Geen probleem over de inhoud, die had ik al voordien in mijn hoofd, maar qua tekstvind ik dat ik er al betere geschreven heb. (met dat laatste zinnetje zit ik altijd goed: ofwel zijn mijn bezoekers het met me eens, en das altijd leuk, ofwel zijn ze het niet met me eens en dat betekent dat ze het wel degelijk een goeie tekst vinden ; één probleem: ze moeten het me dan wel laten weten, via een reactie, e-mail of gastenboek!)
Foto tijdens wandeling regio Donkmeer (Overmere-Berlare)
Ik stel vast dat het tegen mijn gewoonte alweer een week geleden is dat ik nog een blogje (19.9) gebaard heb: de dagelijkse drukte van een gepensioneerde, weet-u-wel! Ik overloop in telegramstijl enkele bezigheden van de voorbije dagen. En als het u niet interesseert (ik acht die kans groot), dan geef ik u een goeie raad: sla mijn blabla gewoon over. Bon, daar ga ik: Vrijdag beetje gecomputerd, wat verplicht administratief geklungel, vrouwlief computeroma moreel gesteund in haar kunstactiviteiten op computer en in haar schildersatelier, s avonds koorrepetitie. Zaterdag de wekelijkse boodschappen en na zon 20 jaar voor de allerlaatste keer opgetreden als zaterdagavond-organist van mijn parochiekerk (ivm de schrapping van die mis): van het kerkbestuur kreeg ik een mooi cadeau. Zondag om 6.30 uur opgestaan (veel mensen slapen s zondags uit, wij doen het tegenovergestelde! ) voor onze wekelijkse bewegwijzerde wandeling ergens in Vlaanderen. Deze keer was dat in de regio Overmere/Berlare
(foto) voor een tochtje van ruim 12 km; tijdens een stopplaats halverwege soepke gegeten, pipi gedaan en om 12 uur weer thuis voor koffie-met-een-koekske; s middags ons jarig kleinkind gaan bezoeken. Maandagmorgen vergaderd met plaatselijk OKRA-bestuur. s Middags getafeltennist met clubgenoten. Gisteren dinsdag wat routine-activiteiten; we eindigden de dag met twee uur lang pingpong met gelijkgezinden. Vandaag woensdag rustige dag. Tijd om deze komma te schrijven! Ik ontmoette een kennis, die me zei: ik lees uw regelmatig uw blog, en ik reageerde spontaan (denkend aan mijn zeer lage bezoekersaantal!):Tiens, ben jij dat?!
Voor De VOLGENDE KOMMA heb ik nog niks concreets, maar ik denk aan omgaan met handicaps (onderverstaan: door niet-gehandicapten)
TOE(kom)MAATJE Toen ik gisteravond na het tafeltennis mijn wagen startte, hoorden we een onrustwekkend geratel, dat tien minuten later nog altijd niet had opgehouden. Gelukkig bleek al vlug dat het lawaai niet van de motor kwam, maar dat het ging om klassieke muziek (?!) van de (verschrikkelijk elitaire) radio-Klara. Bij de VRT hebben ze nog altijd niet door waarom hun KLAssieke RAdio maar amper enkeleprocenten van het potentiële luisterpubliek bereikt, en de echte muziekliefhebbers uitwijken naar Musique-3 of Nederland-4.
Hoe mijn schat het klaarspeelt om na elk wekelijks marktbezoek steeds weer beladen als een overvolle kerstboom veilig thuis te raken, ongeschonden en zonder verlies van lading, is mij een raadsel. Haar fietstassen puilen uit, evenals het fietsmandje, de rugzak en nog twee andere zakken, enfin één zak, want die tweede ben ikzelf: mijn rol bestaat in het uitpakken van het hele zootje (zie het plaatje hierna).
Om mezelf een beter idee te geven van wat computeroma zo allemaal meebrengt (zie vorige foto), heb ik de hele lading eens uitgestald op onze oprit (zie foto hiernaast): twee broden, een zak patatten van bij de poelier (?), een paar kilo groenten en fruit, diverse doosjes beleg, doosjes olijven, stukken sierfruit, twee plumeaus en een stel plantjes Oef.
TOE(kom)MAATJE. Weer een paar recent geziene juweeltjes van grappig bedoelde (???) maar raadselachtige, aandacht afleidende en dus verkeersonveilige slogans langs de grote wegen: ( ) U ZINGT VALS? U RIJDT LIEVER ALLEEN? U BENT MENSENSCHUW? U PRAAT LIEVER TEGEN UZELF? ; en dan te bedenken dat al die infantiele onzin betaald wordt met uw en mijn belastingcenten.
Ter gelegenheid van de 70steverjaardag van een van mijn drie zussen hadden haar kinderen voor 15 en 16.9 een surprise weekend in Hasselt georganiseerd. De verrassing bestond erin, dat noch mijn zus noch haar man (die in één adem mee gevierd zou worden) ook maar iets zouden vernemen van wat hun te wachten stond, ondanks de vele betrokkenen in het complot. In augustus ontvingen ze van het Hasseltse Holiday Inn een uitnodigingskaart voor de (zogenaamde ) vóór-opening van een tentoonstelling door een bevriende kunstenaar in een van de hotel-zalen op 15.9 om 19 uur. De kinderen zorgden er discreet voor dat hun ouders voor die (en de volgende!) dag geen andere verplichtingen zouden aangaan en uiteraard werd ook de exposerende kunstenaar in het scenario betrokken. Uit allerlei tekenen bleek duidelijk dat het tweetal geen enkel vermoeden had van wat er in werkelijkheid zou gebeuren. Om 19.15 uur verschenen ze in het hotel, waar ze zich naar de betreffende tentoonstellingszaal begaven. En daar volgde de eerste verrassing. Niks tentoonstelling, niks vernissage. Wel de kinderen, kleinkinderen, en de directe familieleden, samen zon 25 man, die het verraste koppel verwelkomden met een luid Lang zullen ze leven. Maar er zouden nog veel surprises volgen. Om te beginnen was er een uitgebreid aperitief, gevolgd door een koud en warm zelfbedieningsbuffet. Iedereen zocht een plaatsje aan een van de gezellige ronde tafels maar regelmatig verhuisde een deel van de ene tafel naar de andere, wat de sfeer nog leuker maakte. Volgende verrassing (althans voor de twee gevierden, want de anderen wisten natuurlijk van wanten): er was een overnachting in het hotel geregeld voor de 6 niet-Hasselaren plus het feestkoppel (al woont dat vlakbij het hotel ). Uiteraard hadden die twee geen nacht- en toiletgerief meegebracht maar ook daarin had het organiserend comité op originele en frivole wijze voorzien. Intussen konden we tussen de bedrijven door genieten van een uitgebreide foto- en filmmontage op groot scherm over het leven van mijn jarige zus. Verder had een van haar zoons een intelligente maar knettergekke kwis opgesteld waarbij hij zijn ouders testte op hun kennis (nou ja) van elkaars eigenschappen en gewoonten. Kortom, de avond vloog voorbij en rond 1 uur toog iedereen bed-waarts. De volgende ochtend was het hele gezelschap om 9 uur weer bijeen in een gereserveerd zaaltje voor het ontbijtbuffet en daar volgde om 9.15 uur een nieuwe verrassing. De kinderen hadden nl. ook een 18-tal goede tennisvrienden van hun ouders voor het ontbijt uitgenodigd! Opnieuw de nodige kreten van (aangename) verrassing en dolle pret maar nóg was het bijlange niet gedaan! Na het geslaagd ontbijt werd de hele groep (dus zon goeie 40 man) buiten voor het hotel verzameld, waar een leuk toeristentreintje ons opwachtte voor een rondrit-met-stadsgids door Hasselt. Tijdens dit ritje werd iedereen voorzien van een frisdrankje (naar keuze met of zonder een euh... Hasselts tintje). Aansluitend op die rit maakten we nog een leuk wandelingetje langs (o.a.) een mooi golfterrein, om (voorlopig!) te eindigen op een zon-overgoten terras waar we werden vergast op taart en drank à volonté. Als allerlaatste stunt verscheen dan een speciaal gecharterde bus van De Lijn, die de hele meute terug naar het hotel bracht, waar iedereen uitgebreid en dankbaar afscheid nam van iedereen. De leden van het organisatiecomité, die zich moeite (noch kosten!) gespaard hebben om hun ouders, de naaste familieleden en intieme vrienden een onvergetelijk weekend te bezorgen, mogen trots terugkijken op een supergeslaagd resultaat!
TOE(kom)MAATJE Ons oudste kleinkind (23), lerares piano en lid van kamermuziekensemble(s), is na een speciale proef (auditie) als beste uitgekomen om volgend jaar met orkest de Rach3 (Chinees voor 3de pianoconcert van Rachmaninov, een overbekende klassieker van de Elisabethwedstrijd) uit te voeren. Plaats en datum zijn nog niet bekend, als het effe kan gaan opa kommaneuker en (computer)omanatuurlijk luisteren.
(himalaya-impressie, op computer getekend door computeroma)
1) Hasseltse postbode houdt 4 jaar duizenden poststukken bij. De GVA-journalist van dienst besteedde uitgebreid aandacht aan dit feit, inclusief allerlei smeuïge maar bijkomstige details, maar hij had blijkbaar niet de moeite genomen om aan De Post te vragen hoe het vier jaar kon duren vóórdat ze ontdekte (?) dat er in de betreffende ronde iets niet klopte. Slechte journalistiek noem ik dat.
2) Vorige week ontdekte een Italiaanse berggids in een gletsjerkloof het lichaam van een bergbeklimmer die in 1928 was verongelukt. Het voorval herinnerde mij onmiddellijk aan het grafschrift van een 19-jarige Duitse klimmer dat wij tijdens onze bergvakantie in 1981 aantroffen op het kerkhof van Ayer (Zwitserland): Georg Winkler, *26.8.1869 München, +16.8.1888 am Weiszhorn, aufgefunden am 29.7.1956 . Onze gids, zelf wonend in Ayer, vertelde ons dat het diepgevroren lichaam van Winkler en zijn papieren nog volledig intact waren en dat men daardoor nog verre nazaten van de man had teruggevonden en uitgenodigd voor de begrafenis, 68 jaar na diens dood!
3) (GVA 6.9) Tony Vandeputte (61), de vroegere topman van de werkgeversorganisatie VBO, kreeg vijf jaar geleden pancreaskanker, is daar (voorlopig?) van genezen maar zegt dat zijn ervaring zijn levensvisie fundamenteel heeft veranderd. Je gaat alles heel anders beleven. Ik ben scherper het onderscheid gaan zien tussen het essentiële en het bijkomstige. En het essentiële, dat is je gezin, vriendschap, menselijke waarden. Een tweede verandering is dat ik nu ontzettend kan genieten van kleine dingen. Een goed glas wijn, een fietstocht, gezellig met vrienden samen zitten Fantastisch allemaal!Wijze woorden. En wij maar klagen over onbenulligheden
TOE(kom)MAATJEAls er één blog op zijn plaats is in de rubriek Dagboeken van seniorennet, dan is het wel die van mijn favoriete Bojako. Er gaat vrijwel geen dag voorbij of ze geeft ons een kijkje op het reilen en zeilen van haar gezellige familie. En sinds kort besluit ook zij haar teksten soms met een Toemaatje à la Kommaneuker; ik voel me vereerd en gevleid dat ik op dat punt blijkbaar haar inspiratiebron ben!!
Oma (in blog-kringen ook wel bekend of niet - als computeroma)en ik hadden onze kinderen, schoon- en kleinkinderen (samen 20 man, plus wij = 22) uitgenodigd voor het weekendje van 7 tot 9 september in een gîte voor families, ergens in de Ardennen (dwz ten zuiden van de taalgrens ).
Helaas kon niet iedereen er bij zijn: beroeps- en andere redenen, wat wil je. Wie er wel was, heeft zich goed geamuseerd.Dolle pret b.v. bij de meiden, die op de ruime zolderverdieping hun matrassen in stervorm hadden gelegd (foto). Verder werd het een weekend met veel gezelschaps- en andere spelletjes. En natuurlijk lekker eten, want met zoveel volk zijn er altijd wel enkele amateur-keukenpieten bij, die zich willen uitleven in een grote modern uitgeruste keuken voor grote groepen.
Opa en oma hadden ook eens graag gewandeld maar het bleef bij een klein verkenningstochtje van een kilometer of vier; het valt ons regelmatig op dat bij grotere (georganiseerde) wandelingen de gemiddelde leeftijd meestal een stuk boven de 50 ligt!
TOE(kom)MAAT(JE). Ik heb me weer eens mateloos geërgerd aan de suggestieve berichtgeving van heel wat media. Ik heb het nu over de mogelijke rol van de ouders van het vermiste Engelse meisje Maddie McCann. In de meeste media worden zij nog net niet van moord beschuldigd, maar het grote publiek, op sensatie belust, heeft hen al lang veroordeeld want het staat toch in de krant?. Gevolg: die ouders worden nu praktisch verplicht om hun ONschuld te bewijzen, wat flagrant indruist tegen alle democratische rechtsprincipes. Mijn standpunt: zolang het gerechtelijk onderzoek loopt, moeten de media zich onthouden van hun walgelijke beschuldigingen: Maddies ouders zijn onschuldig, punt uit. Als het niet zo is, vernemen we dat ongetwijfeld.
(hiernaast een blik op de achtergelaten lege schelpen en uitgeperste citroenen op de oevers van het Bretoense kuststadje Cancale)
Vandaag precies een jaar geleden bezochten we met ons wandelgroepje onder leiding van de betreurde gids Jan (zie vorige blog) het stadje Cancale in Bretagne, beroemd om zijn oesterbanken. Na Cancale maakten we nog een stevige kustwandeling. Een uittreksel uit mijn reisverslag van die dag (de namen heb ik afgekort): Het zou ook vandaag weer uitzonderlijk warm worden. Met de wagen ( ) richting het oesterparadijs Cancale, maar eerst geparkeerd in Saint-Colomb ( ). Dan te voet op en af via paadjes tussen struiken en meer open trajecten. Rond het middaguur in Cancale, waar de ene oesterkraam naast de andere de strandlijn versierde. Iemand kocht een dozijn oesters, die werden verdeeld onder de (kandidaat-)liefhebbers. Eigenlijk toch wel lekker: beetje citroen erbij en samen met zeewater uit de schelp zelf opgeslubberd. Het leeggoed (schelp + citroen) werd gewoon op het strand gemieterd, dat dan ook bedekt was met al die rommel maar dat hoort blijkbaar bij het toeristische decor van Cancale. ( ) Hier ook gepicknickt. Dan verder getrokken, warm (vaak onbeschut tegen de zon) en vermoeiend, via op-en-afpaadjes langs de kust. Tegen het eind werd G. getroffen door een zonnesteek en moest stoppen. In een schaduwrijk plekje bleven M.en P. bij haar, terwijl de rest verder trok. K. ging zijn auto halen, ook de 2 andere wagens werden opgehaald. G. beterde zienderogen ( ). s Avonds na het eten nog n wandelingetje; ik had het echt wel nodig: we waren pas rond 21.30 van tafel en bovendien had een buslading Franse oudjes er voor gezorgd dat wij aan onze tafel nauwelijks aan een rustige conversatie toekwamen, dus wilden we toch wel even van die drukte bekomen. ( ) We besloten de dag met een terrasje en ik bestelde voor de 2de maal die dag een bière pression: heerlijk koud, lekker na een bloedhete dag.
TOE(kom)MAATJE Je kan het tegenwoordig zo gek niet bedenken of er bestaat wel een Miss-verkiezing voor. In GVA werd onlangs in alle ernst aandacht besteed aan de verkiezing van Miss Tractorpulling. Na deze beloning voor het meiske dat het beste een tractor kon trekken zou ik niet verbaasd zijn als we ik verzin maar wat binnenkort een Miss Rioolputjesschepper mogen huldigen.
(wandelgids Jan met computeroma tijdens een wandelweek in Bretagne 2006)
De voorbije week onderging ons huis een echte metamorfose: alle ramen werden vervangen door betere en mooiere: we wonen nu precies in een nieuw huis! Nadeel was natuurlijk dat we zowat alles moesten beschermen tegen het stof dat zon operatie met zich meebrengt. In minder dan 3 dagen was de metamorfose een feit, maar de grote kuis zal nog zeker een week duren! Onze computer b.v. stond de hele week ingepakt onder een groot stuk plastic en dus onbereikbaar voor Kommaneuker en Computeroma.
Die operatie betekende echter ook dat we tot onze grote spijt een bijzondere dagwandeling in La Houppe op zondag 26.8 moesten missen: die was bedoeld als een soort reünie van deelnemers aan een groepsvakantie in Bretagne vorig jaar. De gids voor die dagwandeling was dezelfde die we goed kennen van maandelijkse wandelingen in onze eigen streek. We waren dan ook geschokt toen we maandag 27.8 bericht kregen dat gids Jan tijdens die wandeling de dag voordien plotseling overleden was. We konden het moeilijk geloven. Amper 61 jaar, een ijzersterke vent, en toch Ik ben hem in het mortuarium gaan groeten en kon mijn tranen nauwelijks bedwingen.
TOE(kom)MAATJE Verstandige mensen passen zich aan aan de omstandigheden, Onverstandige mensen proberen het omgekeerde: zij passen de omstandigheden aan. Daarom is de vooruitgang vaak te danken aan onverstandige mensen. (bron: anoniem)
(hiernaast schilderij ruiters door computeroma, gemengde technieken)
Bij gebrek aan inspiratie en bedenktijd grijp ik nog maar eens terug naar een vroegere blog, nl. die van 27.1.2006. Met excuses voor mijn bezoekers die deze onzin nu voor de tweede keer opgesolferd krijgen. Daar gaat-ie.
Reeds als kind was ik gevaccineerd door sterren, planeten en aangelanden (gastronomie heet dat) en allerlei filomenen in de korstmos (vandaar de term korstmologie). In mijn encyclopedofilie las ik dat het heelal al hoeroud is, zelfs miljààààrde jaren! Nadenken en lezen over die kosmetische items bezorgt me ook nu nog een echte kick, een soort geestelijk organisme zeg maar. Van mijn peter kreeg ik ooit een boek over komeneten, en met mijn plechtige commune een over zwarte gaten (eerst dacht ik dat het ging over Afrikaanse achterwerken).
Mijn peter zelf was verzamelaar van kinderpostzegels, een pedofilatelist dus eigenlijk. Hij was lid van de hobbyclub in zijn dorp, die was ontstaan door het fusilleren van een katholieke en een prostituantse club. Hij hield ook van tuinieren, kweekte zijn eigen aambeien en kwam af en toe ook in onze tuin de coryfeeën snoeien. Verder had hij cunnilaire kwaliteiten: hij kon frieten bakken als geen ander en profrituurde van elke gelegenheid om dat te bewijzen. Kortom, een vent vol ambitie en dynamiet.
Maar dan kreeg hij gezondheidsproblemen, zijn thermostaat werkte slecht en ten slotte begon hij te lijden aan dimensie. Ik hoop dat mij dat nooit overkomt, die ziekte van dinges, allee verdorie, hoe heet het nu (het begint al geloof ik), t begint met een A; ja nu weet ik het weer: Oldtimer
TOE(kom)MAATJES : 1) Een van onze kleinzoons (16) werd deze week door zijn verbaasde mama betrapt tijdens een voor hem nogal ongewone activiteit, hij was nl. bezig met het bakken van spek en eieren. Normaal is hij helemaal geen keukenpiet en dus was mama nieuwsgierig naar deze onverwachte activiteit. <<Awel mama, ik moet op mijn vakantiewerk (bij een aannemer) veel sjouwen en tillen en omdat ik dat natuurlijk niet gewend ben (hij is student) moet ik van de ploegbaas spek en eieren eten. Vandaar.>> 2) Wegens ingrijpende verbouwingswerken zal ik mijn computer gedurende enkele dagen niet kunnen gebruiken.Geen kommaneukerij dus; of dat voor mijn bezoekers nu een voor- of een nadeel is, moeten ze zelf maar uitmaken.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
