WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
30-09-2007
omgaan met handicaps
4 x Moeders mooiste (met computerpen en programma Painter Classic getekend door "computeroma")
Zoals ik in mijn vorige blog heb aangekondigd, wil ik het (als ondeskundige leek ) vandaag even hebben over het gedrag van (sommige) niet-gehandicapten tegenover medemensen met een handicap. Zelf heb ik het geluk (om niet zeggen het voorrecht) geen handicaps te hebben (afgezien van allerlei onhandigheden), zodat ik niet voor eigen winkel preek.
Het toeval wil dat uitgerekend in mijn krant van gisteren (GVA) een interview met foto stond met de mama van de 23 maanden oude Lance, die onlangsde helft van zijn gezicht (inclusief zijn linkeroog) verloor door een bijna dodelijke beet van een rottweiler. Het is in de meest letterlijke zin geen mooi gezicht. Maar wat mij bovendien raakte, is het feit dat de moeder van Lance niet meer met de kleine buiten durft te komen, omdat ze die starende blikken van voorbijgangers niet kan verdragen.
Ik vind dat een verschrikkelijke gedachte; ik begrijp best dat een opvallende handicap de aandacht van anderen trekt, maar die aandacht is vaak eerder een ongezonde nieuwsgierigheid, een vorm van ramptoerisme zeg maar. Waarom kunnen mensen, wanneer ze een gehandicapte zien, niet gewoon doen: dus niet in een grote boog eromheen lopen maar ook niet hinderlijk aangapen; die twee uitersten zijn beide storend. Ik maak me echter geen illusies: dat aangapen is waarschijnlijk onuitroeibaar en minder-validen en hun omgeving zullen er helaas mee moeten leren leven; beter dat, dan zichzelf nog eens extra pijn te doen door zich van die buitenwereld af te zonderen. Ik wens Lances mama de nodige moed om zich ondanks alles zo spoedig mogelijk weer onder de mensen te begeven. Met Lance.
TOE(kom)MAATJE. Het heeft enkele uren geduurd voordat ik over bovenstaande tekst min of meer tevreden was. Geen probleem over de inhoud, die had ik al voordien in mijn hoofd, maar qua tekstvind ik dat ik er al betere geschreven heb. (met dat laatste zinnetje zit ik altijd goed: ofwel zijn mijn bezoekers het met me eens, en das altijd leuk, ofwel zijn ze het niet met me eens en dat betekent dat ze het wel degelijk een goeie tekst vinden ; één probleem: ze moeten het me dan wel laten weten, via een reactie, e-mail of gastenboek!)
Reacties op bericht (3)
09-10-2007
goed of niet goed
oei... button mislukt... weer vergeten brontekst aan te vinken...
09-10-2007 om 21:49
geschreven door Myette
goed of niet goed
Ben na lange tijd weer eens tot hier gesukkeld, ben het volkomen eens met dat "staren"... nee niet eens... ik ben er ook tegen... zal dat zelf nooit doen... ik begrijp maar al te goed hoe traumatiserend dat moet zijn... en wat betreft je tekst... wat mankeert eraan... in mijn ogen dus niets... groetjes van <BR><BR><CENTER><A href="http://blog.seniorennet.be/myette34/"><IMG alt=""hspace=0 src="http://img176.imageshack.us/img176/6050/myetteca1.jpg"align=baseline border=0></A><BR><BR>
09-10-2007 om 21:47
geschreven door Myette
01-10-2007
***
Ik heb de indruk dat 'normale' mensen allemaal kijken naar iets dat 'anders' is, maar dan vervolgens onmiddellijk wegkijken omdat ze denken onbeleefd te zijn. Kinderen daarentegen kijken en staren lang en durven vragen stellen, wat niet altijd op prijs gesteld wordt. Mijn oudste zoon heeft me zo meermaals in verlegenheid gebracht toen hij klein was. Op een camping stond ooit een koppel, de man zat in een rolstoel met metalen bouten door zijn been. Gefascineerd keek mijn zoontje naar dat been en stelde honderduit vragen, die fier beantwoord werden door de man in de rolstoel. Op dat ogenblik kwam zijn vrouw uit de caravan en de dame zag scheel. Mijn zoon vroeg natuurlijk onmiddellijk : "mevrouw waarom staan uw ogen zo raar?" en de vrouw werd heel boos en is me erover komen aanspreken dat mijn zoontje zo onbeleefd was. Voor hem waren die schele ogen net zo fascinerend als de bouten in het been van de man, maar zij zagen het zo niet. Misschien moet de mama van Lance eerst haar eigen trauma verwerken vooraleer ze sterk genoeg is om met haar zoontje terug naar buiten te gaan. Het moet vreselijk zijn om je kind zo toegetakeld te zien worden.
Wat betreft je schrijven : ik vind het allemaal goed hoor, de ene keer beter dan de andere keer, maar dat is bij mij net hetzelfde. 't is tenslotte gewoon voor de lol hé? Of ben je van plan het te bundelen voor een boek
groetjes van een trouwe reaktie schrijvende lezer.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
