WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
12-09-2007
Actueel
(himalaya-impressie, op computer getekend door computeroma)
1) Hasseltse postbode houdt 4 jaar duizenden poststukken bij. De GVA-journalist van dienst besteedde uitgebreid aandacht aan dit feit, inclusief allerlei smeuïge maar bijkomstige details, maar hij had blijkbaar niet de moeite genomen om aan De Post te vragen hoe het vier jaar kon duren vóórdat ze ontdekte (?) dat er in de betreffende ronde iets niet klopte. Slechte journalistiek noem ik dat.
2) Vorige week ontdekte een Italiaanse berggids in een gletsjerkloof het lichaam van een bergbeklimmer die in 1928 was verongelukt. Het voorval herinnerde mij onmiddellijk aan het grafschrift van een 19-jarige Duitse klimmer dat wij tijdens onze bergvakantie in 1981 aantroffen op het kerkhof van Ayer (Zwitserland): Georg Winkler, *26.8.1869 München, +16.8.1888 am Weiszhorn, aufgefunden am 29.7.1956 . Onze gids, zelf wonend in Ayer, vertelde ons dat het diepgevroren lichaam van Winkler en zijn papieren nog volledig intact waren en dat men daardoor nog verre nazaten van de man had teruggevonden en uitgenodigd voor de begrafenis, 68 jaar na diens dood!
3) (GVA 6.9) Tony Vandeputte (61), de vroegere topman van de werkgeversorganisatie VBO, kreeg vijf jaar geleden pancreaskanker, is daar (voorlopig?) van genezen maar zegt dat zijn ervaring zijn levensvisie fundamenteel heeft veranderd. Je gaat alles heel anders beleven. Ik ben scherper het onderscheid gaan zien tussen het essentiële en het bijkomstige. En het essentiële, dat is je gezin, vriendschap, menselijke waarden. Een tweede verandering is dat ik nu ontzettend kan genieten van kleine dingen. Een goed glas wijn, een fietstocht, gezellig met vrienden samen zitten Fantastisch allemaal!Wijze woorden. En wij maar klagen over onbenulligheden
TOE(kom)MAATJEAls er één blog op zijn plaats is in de rubriek Dagboeken van seniorennet, dan is het wel die van mijn favoriete Bojako. Er gaat vrijwel geen dag voorbij of ze geeft ons een kijkje op het reilen en zeilen van haar gezellige familie. En sinds kort besluit ook zij haar teksten soms met een Toemaatje à la Kommaneuker; ik voel me vereerd en gevleid dat ik op dat punt blijkbaar haar inspiratiebron ben!!
Oma (in blog-kringen ook wel bekend of niet - als computeroma)en ik hadden onze kinderen, schoon- en kleinkinderen (samen 20 man, plus wij = 22) uitgenodigd voor het weekendje van 7 tot 9 september in een gîte voor families, ergens in de Ardennen (dwz ten zuiden van de taalgrens ).
Helaas kon niet iedereen er bij zijn: beroeps- en andere redenen, wat wil je. Wie er wel was, heeft zich goed geamuseerd.Dolle pret b.v. bij de meiden, die op de ruime zolderverdieping hun matrassen in stervorm hadden gelegd (foto). Verder werd het een weekend met veel gezelschaps- en andere spelletjes. En natuurlijk lekker eten, want met zoveel volk zijn er altijd wel enkele amateur-keukenpieten bij, die zich willen uitleven in een grote modern uitgeruste keuken voor grote groepen.
Opa en oma hadden ook eens graag gewandeld maar het bleef bij een klein verkenningstochtje van een kilometer of vier; het valt ons regelmatig op dat bij grotere (georganiseerde) wandelingen de gemiddelde leeftijd meestal een stuk boven de 50 ligt!
TOE(kom)MAAT(JE). Ik heb me weer eens mateloos geërgerd aan de suggestieve berichtgeving van heel wat media. Ik heb het nu over de mogelijke rol van de ouders van het vermiste Engelse meisje Maddie McCann. In de meeste media worden zij nog net niet van moord beschuldigd, maar het grote publiek, op sensatie belust, heeft hen al lang veroordeeld want het staat toch in de krant?. Gevolg: die ouders worden nu praktisch verplicht om hun ONschuld te bewijzen, wat flagrant indruist tegen alle democratische rechtsprincipes. Mijn standpunt: zolang het gerechtelijk onderzoek loopt, moeten de media zich onthouden van hun walgelijke beschuldigingen: Maddies ouders zijn onschuldig, punt uit. Als het niet zo is, vernemen we dat ongetwijfeld.
(hiernaast een blik op de achtergelaten lege schelpen en uitgeperste citroenen op de oevers van het Bretoense kuststadje Cancale)
Vandaag precies een jaar geleden bezochten we met ons wandelgroepje onder leiding van de betreurde gids Jan (zie vorige blog) het stadje Cancale in Bretagne, beroemd om zijn oesterbanken. Na Cancale maakten we nog een stevige kustwandeling. Een uittreksel uit mijn reisverslag van die dag (de namen heb ik afgekort): Het zou ook vandaag weer uitzonderlijk warm worden. Met de wagen ( ) richting het oesterparadijs Cancale, maar eerst geparkeerd in Saint-Colomb ( ). Dan te voet op en af via paadjes tussen struiken en meer open trajecten. Rond het middaguur in Cancale, waar de ene oesterkraam naast de andere de strandlijn versierde. Iemand kocht een dozijn oesters, die werden verdeeld onder de (kandidaat-)liefhebbers. Eigenlijk toch wel lekker: beetje citroen erbij en samen met zeewater uit de schelp zelf opgeslubberd. Het leeggoed (schelp + citroen) werd gewoon op het strand gemieterd, dat dan ook bedekt was met al die rommel maar dat hoort blijkbaar bij het toeristische decor van Cancale. ( ) Hier ook gepicknickt. Dan verder getrokken, warm (vaak onbeschut tegen de zon) en vermoeiend, via op-en-afpaadjes langs de kust. Tegen het eind werd G. getroffen door een zonnesteek en moest stoppen. In een schaduwrijk plekje bleven M.en P. bij haar, terwijl de rest verder trok. K. ging zijn auto halen, ook de 2 andere wagens werden opgehaald. G. beterde zienderogen ( ). s Avonds na het eten nog n wandelingetje; ik had het echt wel nodig: we waren pas rond 21.30 van tafel en bovendien had een buslading Franse oudjes er voor gezorgd dat wij aan onze tafel nauwelijks aan een rustige conversatie toekwamen, dus wilden we toch wel even van die drukte bekomen. ( ) We besloten de dag met een terrasje en ik bestelde voor de 2de maal die dag een bière pression: heerlijk koud, lekker na een bloedhete dag.
TOE(kom)MAATJE Je kan het tegenwoordig zo gek niet bedenken of er bestaat wel een Miss-verkiezing voor. In GVA werd onlangs in alle ernst aandacht besteed aan de verkiezing van Miss Tractorpulling. Na deze beloning voor het meiske dat het beste een tractor kon trekken zou ik niet verbaasd zijn als we ik verzin maar wat binnenkort een Miss Rioolputjesschepper mogen huldigen.
(wandelgids Jan met computeroma tijdens een wandelweek in Bretagne 2006)
De voorbije week onderging ons huis een echte metamorfose: alle ramen werden vervangen door betere en mooiere: we wonen nu precies in een nieuw huis! Nadeel was natuurlijk dat we zowat alles moesten beschermen tegen het stof dat zon operatie met zich meebrengt. In minder dan 3 dagen was de metamorfose een feit, maar de grote kuis zal nog zeker een week duren! Onze computer b.v. stond de hele week ingepakt onder een groot stuk plastic en dus onbereikbaar voor Kommaneuker en Computeroma.
Die operatie betekende echter ook dat we tot onze grote spijt een bijzondere dagwandeling in La Houppe op zondag 26.8 moesten missen: die was bedoeld als een soort reünie van deelnemers aan een groepsvakantie in Bretagne vorig jaar. De gids voor die dagwandeling was dezelfde die we goed kennen van maandelijkse wandelingen in onze eigen streek. We waren dan ook geschokt toen we maandag 27.8 bericht kregen dat gids Jan tijdens die wandeling de dag voordien plotseling overleden was. We konden het moeilijk geloven. Amper 61 jaar, een ijzersterke vent, en toch Ik ben hem in het mortuarium gaan groeten en kon mijn tranen nauwelijks bedwingen.
TOE(kom)MAATJE Verstandige mensen passen zich aan aan de omstandigheden, Onverstandige mensen proberen het omgekeerde: zij passen de omstandigheden aan. Daarom is de vooruitgang vaak te danken aan onverstandige mensen. (bron: anoniem)
(hiernaast schilderij ruiters door computeroma, gemengde technieken)
Bij gebrek aan inspiratie en bedenktijd grijp ik nog maar eens terug naar een vroegere blog, nl. die van 27.1.2006. Met excuses voor mijn bezoekers die deze onzin nu voor de tweede keer opgesolferd krijgen. Daar gaat-ie.
Reeds als kind was ik gevaccineerd door sterren, planeten en aangelanden (gastronomie heet dat) en allerlei filomenen in de korstmos (vandaar de term korstmologie). In mijn encyclopedofilie las ik dat het heelal al hoeroud is, zelfs miljààààrde jaren! Nadenken en lezen over die kosmetische items bezorgt me ook nu nog een echte kick, een soort geestelijk organisme zeg maar. Van mijn peter kreeg ik ooit een boek over komeneten, en met mijn plechtige commune een over zwarte gaten (eerst dacht ik dat het ging over Afrikaanse achterwerken).
Mijn peter zelf was verzamelaar van kinderpostzegels, een pedofilatelist dus eigenlijk. Hij was lid van de hobbyclub in zijn dorp, die was ontstaan door het fusilleren van een katholieke en een prostituantse club. Hij hield ook van tuinieren, kweekte zijn eigen aambeien en kwam af en toe ook in onze tuin de coryfeeën snoeien. Verder had hij cunnilaire kwaliteiten: hij kon frieten bakken als geen ander en profrituurde van elke gelegenheid om dat te bewijzen. Kortom, een vent vol ambitie en dynamiet.
Maar dan kreeg hij gezondheidsproblemen, zijn thermostaat werkte slecht en ten slotte begon hij te lijden aan dimensie. Ik hoop dat mij dat nooit overkomt, die ziekte van dinges, allee verdorie, hoe heet het nu (het begint al geloof ik), t begint met een A; ja nu weet ik het weer: Oldtimer
TOE(kom)MAATJES : 1) Een van onze kleinzoons (16) werd deze week door zijn verbaasde mama betrapt tijdens een voor hem nogal ongewone activiteit, hij was nl. bezig met het bakken van spek en eieren. Normaal is hij helemaal geen keukenpiet en dus was mama nieuwsgierig naar deze onverwachte activiteit. <<Awel mama, ik moet op mijn vakantiewerk (bij een aannemer) veel sjouwen en tillen en omdat ik dat natuurlijk niet gewend ben (hij is student) moet ik van de ploegbaas spek en eieren eten. Vandaar.>> 2) Wegens ingrijpende verbouwingswerken zal ik mijn computer gedurende enkele dagen niet kunnen gebruiken.Geen kommaneukerij dus; of dat voor mijn bezoekers nu een voor- of een nadeel is, moeten ze zelf maar uitmaken.
(hiernaast: wandeling in de buurt van Dendermonde)
We houden het vol: voor de derde zondag na elkaar lukte het ons vanmorgen om tegen half zeven op te staan en ons te prepareren voor een wandeling van 16 km, deze keer in de streek rond Kruibeke en georganiseerd door een wandelclub uit Nieuwkerken-Waas, aangesloten bij de overkoepelende organisatie Activia van Vlaamse wandelclubs. (Waarom zo vroeg? Wel, eenvoudig omdat we dan nog een groot deel van de (zon)dag aan andere zaken kunnen besteden; bovendien vinden we dan nog makkelijk een parkeerplaats vlakbij de startplaats van de wandeling).
Het grote voordeel van dergelijke wandelingen is het vaste stramien waaraan ze allemaal herkenbaar zijn: de startplaats is al van kilometers ver duidelijk aangegeven, je hebt altijd de keuze tussen verschillende afstanden (b.v. 6, 10, 15, 20, 25, 30 km), je vertrekt wanneer je wil (meestal tussen 7.30 en 15 uur) en passeert onderweg verschillende goed ingerichte stopplaatsen (ruime keuze van dranken, broodjes, soep, enz. tegen lage prijzen, EN WCs, vooral geapprecieerd door de dames!). Gevolg van deze spreiding van routes en vertrektijden: zelfs bij honderden deelnemers loop je mekaar niet in de weg, integendeel: vaak zie je niemand vóór noch achter je.
En ook heel belangrijk: je bepaalt je eigen tempo. En de bewegwijzering onderweg is zo perfect dat je al een enorme kluns moet zijn om verkeerd te lopen (mij overkomt het dus wel een enkele keer, maar het duurt nooit langer dan enkele minuten voordat opa weer op het rechte pad zit!).
Inschrijven gebeurt op de startplaats maar is niet verplicht; het is echter zo spotgoedkoop (1,50 euro voor de verzekering, als je geen lid bent van een wandelclub) dat iedereen het er graag voor over heeft. Terloops gezegd: het valt ons steeds weer op dat de jeugd het op deze wandelingen laat afweten: weinig deelnemers zijn jonger dan 40 en de meeste zijn zo tussen 50 en 70 (wij zitten daar zelfs boven ).N.B. op www.marching.be vind je een volledig overzicht van deze georganiseerde wandelingen.
TOE(kom)MAATJE Een paar taalgrapjes, geselecteerd uit www.taalpost.nl(het is een leuke denkoefening om te ontdekken hoe de volgende zinnen in elkaar zitten!): 'Wat was was voor was was was?' - 'Als achter vliegen vliegen vliegen vliegen vliegen vliegen achterna.' - 'Als zeven zeven zeven zeven zeven, zeven zeven zeven zeven zeven.' Zulke vondsten bestaan ook in het Frans ('Si six scies scient six scies scient'; vertaald: 'Als zes zagen zagen, zagen zes zagen'). En wat dacht u van de volgende: 'De kapelaan liep door de kapellaan achter de kapel aan tegen de kapel aan'. Maar wat de volgende betekent (het is blijkbaar een Engelse variant) heb ik niet begrepen; naar het schijnt staat de oplossing op Wikipedia Commons. Wie zoekt het voor mij uit?': Buffalo buffalo Buffalo buffalo buffalo buffalo Buffalo buffalo.'
(hiernaast: moeder panda, computertekening door computeroma) Iedereen kent het wel: bij het binnen-(of buiten)gaan van een winkel, bank of derg. houdt een andere bezoeker even de deur voor je open, ook als je dat evengoed zelf had kunnen doen. Maar gelukkig behoren zulke kleine nutteloze maar vriendelijke attenties nog steeds tot onze dagelijkse cultuur. Die gebaren worden trouwens ook meestal beloond met een al even vriendelijk en kosteloos dank u en een glimlach. Ik voel me altijd een beetje gelukkig als ik zon gebaar (!) mag stellen of ontvangen.
Jammer genoeg zijn er ook wel eens uitzonderingen. Nadat ik vanmorgen met mijn bankkaart toegang had gekregen tot het voorgeborchte van mijn bankkantoor en mijn rekeninguittreksels uit het afdruktoestel had geplukt, zag ik buiten iemand op het punt staan om ook binnen te komen. Terwijl ik buitenging hield ik de deur voor hem open, maar er kon geen glimlach of dankwoordje af. Hij keek me zelfs niet aan, de klootzak. Als ik die heer, pardon: ongelikte beer, nog eens in eenzelfde situatie tegenkom, dan .. houd ik de deur opnieuw voor hem open.
TOE(kom)MAATJE Als het echt waar is dat buitenlandse foutparkeerders in Antwerpen niet beboet worden omdat men ze toch niet kan identificeren (Gazet van Antwerpen), waarom sleept de politie de wagens dan niet gewoon weg? De eigenaars zullen dan heus wel opdagen en voor de kosten (moeten) opdraaien. En wedden dat deze oplossing vlug genoeg bekend zal raken in hun moederland? Of ben ik weer naïef?
(hiernaast: kind op een schommel, touter, rutseko, wipwap, zwikzwak, ..- zie toemaatje!)
Waar is de tijd dat we nog geen computer kenden en onze zakenbrieven nog moesten typen op zon mastodont van een schrijfmachine. Ik hoor nog het helse lawaai van op-en-neer springende toetsen en de vloeken van de typistes als er weer eens toetsen vastliepen of hun eigen zin deden.
Ik herinner me uit mijn kantoortijd een grappige anekdote, waarin de directiesecretaresse de hoofdrol speelde. We werkten met zon vijftien man (m/v) in een zgn. landschapsbureau, waarin we elkaar voortdurend konden horen en zien. Op een dag was juffrouw X weer druk aan het typen toen ze plots met een onwillig, tegensputterend klavier geconfronteerd werd. Ze riep luidkeels de hulp in van haar chef met de sindsdien legendarische woorden: Meneer Y, help mij eens a.u.b.: als ik op mijn Q druk, komt mijn M omhoog. Algemene hilariteit natuurlijk, want wij hoorden die zin natuurlijk anders, nl.: als ik op mijn KUU druk, komt mijn (H)EM(D) omhoog.(Voor wie het niet zou snappen: KUU was het plaatselijk dialect voor achterste, en nen em betekende een hemd).
TOE(kom)MAATJE. (zie ook foto) Nu we het toch over dialecten hebben. Welk ander woord kent u voor schommel? Ik geef er enkele (!), geplukt uit het tijdschrift Nederlands van Nu: schop, schoppel, schok, joek, schokkel, schoggel, touter, talter, telt, stuur, bijs, bizebijs,, zwik, zwikzwak, wip, wipwap, ruts, rutseko, vaar, singel, zwingel, slinger, suie, rui, ruik, hus, bungel, bommel, schingel, zeelke, renne, renneko, ritse, ritseko, rijdeko, balançoire, berlans, bascule, rijtak,witak, karis, zwier, holeers, hangwieg, litse En das naar het schijnt nog niet alles.
Er klopt iets niet. Telkens als ik op mijn eigen blog klik, voegt de teller een eenheid toe aan het aantal bezoekers. Dat betekent dat ik dat aantal kunstmatig zou kunnen opschroeven om de indruk te geven dat ik populair ben!! Hetzelfde geldt voor de zogenaamde gemiddelde waardering van 0 tot 5. Ik kan mezelf een monsterscore bezorgen door een groot aantal keren op 5 te klikken. Dat zou toch eigenlijk niet mogen kunnen. Het maakt de statistieken immers onbetrouwbaar en soms ongeloofwaardig. Ik zal er niet van wakker liggen maar vind het jammer dat Seniorennet dat Stemmen voor jezelf niet kan verhinderen. Ik vind het vreemd dat sommige blogs zelden of nooit een (laag of hoog) waarderingscijfer krijgen, en andere blogs bij elk bericht soms tientallen.
Oprotten? Gezellig! Niet alleen bij televisiemakers en andere media maar ook bij komkomm(aneuk)er heeft de komkommertijd toegeslagen. Wegens een totaal gebrek aan inspiratie, gepaard aan een aangeboren luiheid, breng ik u daarom een herhaling van blabla uit de beginperiode van mijn blog. Ik ben er trouwens vrij zeker van dat mijn column van toen niet veel bezoekers heeft (aan)getrokken, laat staan dat iemand het zich nog zal herinneren! Bon, genoeg geluld, daar gaat-ie.
Iedereen heeft het al wel eens meegemaakt. Je nodigt goede vrienden of familie uit voor een gezellig etentje bij je thuis, maar je hebt het zóóó gezellig gemaakt dat ze véééél langer blijven plakken dan je eigenlijk lief is, waardoor een deel van je eigen plezier eigenlijk verloren gaat.
Om niet onvriendelijk of onbeleefd over te komen, laat je niks merken maar kijk je toch hoopvol uit naar het moment waarop je gasten het zelf eindelijk welletjes vinden en uit eigen beweging opstaan. Daarom een tip uit mijn eigen zeer recente ervaring. Mijn zus had ons telefonisch uitgenodigd voor een diner, met het volgende programma: aperitief, voorgerecht, hoofdgerecht, dessert, koffie en opdonderen.
Het werd zoals verwacht een kei-gezellige en gastronomische belevenis, we hielden ons uiteraard aan het programma en waren dus op tijd weer weg. Ik geef toe: de formule is niet aan te raden als u de Koning of president Huppeldepup van een belangrijk land uitnodigt op een vretentje bij u thuis: in dat geval werkt de truc niet, of misschien juist wel: die mensen komen immers toch niet en bijgevolg is er dan ook geen probleem van blijven plakken. Nog een goede raad: al was het nog zo gezellig, dring nooit bij uw gasten aan om toch nog maar een tijdje te blijven, het zou u bij een volgende gelegenheid ongeloofwaardig maken.
TOE(kom)MAATJE. In India werden onlangs in plastic zakken tientallen lijkjes van pasgeboren kinderen gevonden. Allemaal meisjes uit arme gezinnen, waar de ouders weten dat ze nooit de bruidschat zullen kunnen betalen die ze bij een later huwelijk van hun dochter verschuldigdzullen zijn aan de bruidegom. Ze zien dan geen andere uitweg dan hun pasgeboren dochter(s) te vermoorden.Toen ik dit bericht las, werd ik stil. DOODstil
Als alles goed gaat, staat hiernaast een fotootje van de Leie. Eigenlijk had dat gisteren 5.8 al moeten gebeuren maar ondanks verschillende pogingen mislukte dat. Geen flauw idee wat ik verkeerd deed, ik volgde gewoon de procedure van altijd. Als het nu vandaag weer niet lukt, weet ik het ook niet meer, enfin, tant pissalors
Toch nog even over onze tweedaagse in en rond St.-Martens-Latem. U vindt het misschien helemaal niet interessant, maar ja dit is nu eenmaal MIJN dagboek en daarin schrijf ik dus wat ik wil. Bon, daar gaat-ie. Woensdag 1.8 was het zo warm als Frank De Boosere voorspeld had en tijdens en na onze wandeling stierven we van de dorst. Hoewel ik eigenlijk geen bierdrinker ben, heb ik op die ene dag een pint, een Palm en een Hoegaarden gedronken; computeroma hield het telkens bij een waterke (van bier zou ze inderdaad sterven!)
Het Roger Raveelmuseum in Machelen had ons zodanig gepakt dat we in het mueseumwinkeltje een prachtig boek over Raveel kochten, een echte kanjer (volgens mijn keukenweegschaal ver over de grens van 2 kilo) met tal van fotos van zijn werken. Het geval was de prijs van 65 euro beslist waard maar tot mijn schrik mocht ik alleen cash betalen; we schudden onze portemonnees uit zo kwamen we nog net aan het vereiste bedrag
TOE(kom)MAATJE. Zoon/Dochter van??? Aan mensen met een bekend klinkende achternaam wordt soms gevraagd: bent u een zoon/dochter van ?. Aan mijn nakomelingen zal die vraag niet vaak gesteld worden want ik ben alleen bij mijn buren wereldberoemd; veel vaker gebeurt het omgekeerde, nl. dat iemand aan mij vraagt of ik soms de (groot)vader ben van ?, en dan volgt de in bepaalde kunstkringen meer bekende naam van een van mijn (klein)kinderen. Ik antwoord dan uiteraard met gepaste trots: Jaaah!
Sint-Martens-Latem en omgeving: een paradijs voor fietsers, maar
helaas ten koste van de wandelaars. Wat vroeger voetpaden waren, door een verhoogde stoeprand veilig gescheiden van het snelverkeer, daar hebben ze van de ene dag op de andere fietspaden van gemaakt. Gewoon op elke straathoek bij het (vroegere) voetpad een rond blauw bordje zetten of hangen en hup: voetpad is geen voetpad meer maar wordt voortaan fietspad, klaar is kees. Ja, zo kan ik het ook.
Tijdens een tweedaags bezoek aan dit gebied hebben wij ondervonden hoe irriterend het is om als rustige wandelaar voortdurend opzij te moeten springen om doortocht te verlenen aan fietsers. We hadden soms zelfs geen andere keus dan ofwel in een haag te duiken naast het voetpad, pardon: fietspad, ofwel aan de andere kant op de rijbaan te stappen met alle risicos van dien.
Eerlijkheidshalve moet ik hier zeggen dat mijn kritiek gebaseerd is op persoonlijke indrukken en uiteraard niet op objectieve tellingen; ik twijfel er echter niet aan dat de meeste fietspaden eigenlijk gewoon vroegere voetpaden waren maar ik kan het dus niet keihard bewijzen. Een tweede opmerking: tijdens een wandeling hedenmorgen in de omgeving van Breendonk/Puurs stelden we vast dat ook daar de voetgangers soms geen andere keuze hebben dan een aangeduid fietspad dat duidelijk ooit als voetpad was bedoeld. Het is dus niet alleen in Sint-Martens-Latem dat de wandelaars de pot op kunnen Gelukkig zijn er ook positieve dingen te zeggen over deze kunstenaarsstreek. We hadden de Leiestreek niet alleen uitgekozen om er te wandelen, maar ook om enkele musea te bezoeken (we wonen al 50 jaar op amper 40 km. afstand, dus het mocht wel eens!). Op dat punt werd onze tweedaagse een geweldig succes. Het Roger Raveelmuseum in Machelen werd ronduit een fantastische belevenis, die we iedere kunstliefhebber kunnen aanraden. Hetzelfde geldt voor de (tijdelijke) tentoonstelling van Octave Landuyt in het Museum van Deinze en de Leiestreek. Raveel en Landuyt, twee totaal verschillende stijlen maar twee hedendaagse kunstenaars waar Vlaanderen trots op mag zijn.
TOE(kom)MAATJE. (Duitse) Woord van de Week: Schnellzugzuschlag (sneltreintoeslag), als oefening aanbevolen (of juist NIET? ) voor mensen met een spraakgebrek
Schilderoefening met het (computer)mes van Painter Classic)
Doe gewoon, das gek genoeg! Aan die wijze uitspraak van mijn moeder moet ik vaak denken als ik lees of hoor hoe mensen die in de dagelijkse omgang spontaan gewoon Nederlands spreken, in bepaalde omstandigheden overschakelen naar een soort geforceerde boekentaal. Een paar voorbeelden?
Iemand woont dan nergens meer, hij/zij is woonachtig, hij werkt niet maar is werkzaam (of nog erger: tewerkgesteld), niet getrouwd maar gehuwd, niet met zijn vrouw maar met zijn echtgenote, heeft geen drie maar een drietal kinderen, verdient X euro op jaarbasis (niet per jaar?), bestuurt geen auto maar een voertuig, zijn rekening bij de bank wordt er plots een bij een financiële instelling, hij doet niks nog gewoon vrijwillig maar alles op vrijwillige basis, gaat zelfs niet meer maar begeeft zich, kent ook geen problemen maar wel problematieken, spreekt niet over technieken maar over technologieën, psychische problemen heten dan plotseling psychiatrische problemen, mensen kunnen niet meer gewoon sterven aan een ziekte maar alleen nog aan de gevolgen van zon ziekte en ga zo maar door.
Vooral (Nederlandse) politici zijn sterk in zulke vondsten (let er maar eens op!): Ik heb gezegd wordt dan ik heb aangegeven, ze maken geen rapporten maar rapportages
TOE(kom)MAATJE. denkbeeldig grafschrift, bedacht door wijlen Fons Jansen, cabaretier: Dit graf ziet eruit als de andere toch is er een diepgaand verschil hier ligt namelijk helemaal niemand zijn moeder gebruikte de pil.
Er ging van alles mis bij het plakken in mijn vorige blog. Alles van layout, lettertype en andere grafische was anders dan ik in de kopie-versie had voorbereid. Sorry, bezoekers...
1) Ouderloos. Voor de eerste keer hebben de vier kinderen van onze dochter de voorbije drie dagen hun plan moeten trekken. Onze schoonzoon moest voor zijn werk naar Duitsland en vrouwlief mocht mee als toerist. De zoon (16) en zijn 3 zussen (15 en een tweeling van 14), verstandig, welopgevoed en gedisciplineerd, moesten/mochten zien hoe ze tijdens de afwezigheid van pa en ma naar best vermogen (en goesting ) zouden overleven. Dat overleven is goed gelukt. Ze hebben mekaar niet afgemaakt maar in goede verstandhouding (met af en toe een beetje gekibbel over culinaire details, móet kunnen!) hun potje gekookt. Zoals te verwachten was, kwamen daar ook een paar telefoontjes naar oma aan te pas (zeg oma, maizena is dat hetzelfde als zetmeel? en dat soort vragen). Meestal neem ik de telefoon op, maar nu was het telkens van opa, mag ik oma even? en dus sprak ik met oma af dat zij bij het volgende belletje ineens zelf zou opnemen. Dat gebeurde, en wat kreeg ze te horen? Inderdaad: zeg oma, mag ik opa even? Lap, nu gij weer! Eén keer wou een van de meiden (op de foto samen met oma) het dessert (zekerheidshalve? ) liever in onze keuken fabriceren met meesterkokkin oma in de buurt; als tegenprestatie mochten wij er ook van proeven, wat zeg ik, het hele dessert-gebeuren werd naar hier verplaatst en zo zaten we even later met zijn zessen rond onze tafel aan de abrikozentaart!
2)Ik denk dat slechts weinig mensen (op enkele kommaneukers na) zich gestoord zullen hebben aan een aantal uitspraak- en andere taalfouten in de Trage. En. Deftig. Gesproken. 21juli-toespraak van de koning. Maar waarom niet ineens een speech in vlot en foutloos Nederlands?, dan zou helemaal niemand zich gestoord hebben, allicht integendeel.
3) Er is één ding erger dan tachtig worden en dat is: géén tachtig worden. (succes-schrijver Harry Mulisch, geb. 29 juli 1927, in GVA van gisteren)
het peloton. Geschilderd door Computeroma (nu eens niet op de computer maar op doek, met gemengde technieken)
Vinokourov-dope: sensatie! So what? Et alors? Nou én? Op 11 juli schreef ik in een TOE(kom)MAATJE over het contrast tussen enerzijds mijn onverschilligheid voor de Tour en anderzijds het enthousiasme van mijn wederhelft: mijn schat is er weg van ( ) ze houdt mij dagelijks op de hoogte van allerlei klassementen, ik doe alsof ik luister, zeg af en toe (op goed geluk ) ja of nee en zo blijft ze hardnekkig geloven dat het mij ook interesseert
Gisteren trok de hele ploeg van renner Vinokourov zich uit de Ronde van Frankrijk terug nadat bleek dat meneer Vino stout geweest was en zijn fenomenale prestaties wellicht mede te danken had aan zijn bloed-doping. Sensatie sensatie in alle media. Iedereen (onder wie Computeroma dus) valt uit de lucht. Ach ach ach, wie had dat nu toch kunnen denken?
Nou, muggenzifters als Kommaneuker bijvoorbeeld. Ik begrijp die sensatie inderdaad niet. Ik zou het pas echt sensatie vinden wanneer blijkt dat dopingcontroles wetenschappelijk zo waterdicht zijn dat geen enkele renner het nog aandurft euh naast het potje te plassen (als ik deze beeldspraak hier mag gebruiken ).Maar zolang Computeroma en andere blindgangers zich willen laten bedonderen, zal de leuze in het wielermilieu blijven: Ik dope U in de naam van Ja, van wie of wat eigenlijk? Van de centen denk ik
Als ik in deze laatste dagen van de Toerdefrans toch nog af en toe door oma ontboden word om naar een stukje tv-reportage te komen kijken, dan zal ik als brave sul wel gehoorzamen, maar dan vooral om te kunnen genieten van de prachtige landschappen en kastelen die we vanuit de helikopters te bewonderen krijgen; wel jammer dat die mooie beelden voortdurend onderbroken worden door fietsende kerels (in mooie veelkleurige outfits, dat wel).
TOE(kom)MAATJE. Nog eens de Tour: terwijl zon twintig koeien met hun lodderogen gebiologeerd stonden te staren naar de laagvliegende tv-helikopter, trok op de achtergrond de rennerskaravaan voorbij. Opmerking van de NOS- sportcommentator: De Tour is achter jullie, hoor dames!
computeroma maakte nevenstaande impressie van haar bankkaartafbeelding
Gazet van Antwerpen van 13 juli wijdde bijna een hele bladzijde aan dit onderwerp. Ik stelde vast dat ik niet de enige ben die dat kleine prutswerk liever ziet verdwijnen: ook tal van handelaars ergeren zich aan die bruine muntjes, die bijna geen waarde hebben maar toch tergend veel plaats en gewicht innemen in onze portemonnees, en bovendien zo op elkaar lijken dat ze voortdurend leiden tot vergissingen en oponthoud aan de kassas.
Maar tot mijn verbazing denken de ondervraagde winkeliers dat bij een evt. afschaffing van die kleine MUNTJES automatisch de PRIJZEN afgerond zouden moeten (mogen!) worden naar 0 of 5 cent. Ik snap niet dat de redactrice van dat artikel dat misverstand niet heeft gecorrigeerd: die twee zaken hebben immers absoluut niks met elkaar te maken! Sleutelen aan de prijzen van afzonderlijke artikelen zou een slechte zaak zijn (gevaar van ongecontroleerde prijsverhogingen!!) maar de kleine muntjes kunnen gerust afgeschaft worden zonder nadelige gevolgen voor wie dan ook.
HOE dan? Doodsimpel: alle prijzen moeten blijven wat ze zijn, dus geen afrondingen a.u.b.! Pas wanneer al uw artikelen tegen die niet-afgeronde prijzen zijn ingescand of getikt, wordt alleen het te betalen eindbedrag automatisch afgerond naar het meest nabije 0 of 5 ct.: dus 1, 2, 6 en 7 cent naar beneden, 3, 4, 8 en 9 cent naar boven. Dat eindbedrag zal de ene keer dus maximaal 2 centte hoog, een andere keer 2 cent te laag liggen. Kortom: al wat we zullen voelen is minder gewicht en volume; en alleen de muntjes van 5 cent blijven nog over. Deze eenvoudige maatregel wordt in het buitenland (b.v. in Nederland) al tot tevredenheid van handelaars én consumenten toegepast en ik begrijp niet waarom het hier niet gebeurt.
Dus als ik onze bevoegde ministers, met alle onbescheidenheid die mij ontsiert, een raad mag geven: laat handelaars toe om het te betaleneindbedrag aan de kassa automatisch af te ronden en zelfs 1- en 2-centmuntjes te weigeren maar verbied hen het wijzigen vanprijzen van afzonderlijke artikelen.
Bij wijze van proef op de som heb ik onze laatste kassastrookjes (6 verschillende winkels, 52 artikelen) ontleed: betaald eindbedrag was in totaal 131,83 euro. In de voorgestelde formule zou dat 131,80 geweest zijn, dus 3 cent minder; een volgende keer zal ik misschien ocharme 3 cent te veel moeten betalen...Kortom: zowel op korte als lange termijn geen financiële voor- of nadelen maar wel heel wat meer gemak.
TOE(kom)MAATJE. Over afrondingen gesproken, ik denk dat prins Laurent tegen mijn voorstel zal zijn: zijn jaarlijkse dotatie bedraagt heel precies (sic!) 298.670,12 euro (volgens een kommaneukende GVA van 20.7) en hij zou dus 2 cent moeten prijsgeven. Maar tante Fabiola zal achter mij staan:zij heeft nu 1.404.147,48 euro en zou dus 2 cent per jaar méér krijgen (kan ze naar een nog duurdere kapper)
Krak bLoemmm! na de storm Ook wij zijn helaas niet helemaal ontsnapt aan de storm die maandagochtend over onze regio trok, al mogen we beslist niet klagen: de pannen liggen nog op het dak, alle ruiten zijn nog heel en onze huisdieren zijn niet doodgebliksemd (dat laatste kon ook moeilijk want we hebben geen huisdieren).
De enige schade bestond uit een hoop bladeren en andere afgewaaide rotzooi, de vuilnisbak die in verschillende onderdelen in de tuin verspreid lag en een paar afgeknakte gladiolen en andere bloemen uit onze tuin.
Ik stond al op het punt om die afgebroken en ten dode opgeschreven bloemstukken bij het tuinafval te slingeren, maar als je dan getrouwd bent met een bloemen- en plantenfreakende computeroma, kun je zoiets wel vergeten. Ah nee hé makker, zo niet zunne: nu die gladiolen afgeknakt zijn passen ze perfect in een vaas! Geef maar hier, ik doe er nog een geknakte dahlia bij en dan kunnen we er nog een paar dagen plezier van hebben. En dus staan ze nu in een mooie glazen vaas hun laatste levensdagen te pronken op een van onze vensterbanken.
TOE(kom)MAATJE. Oeps, foutje! Het plaatje bij mijn vorige blog lijkt wel verdacht veel op de eerste afbeelding in de rechterkolom. U zal wel gezien hebben dat het inderdaad om dezelfde tekening (van computeroma) gaat. Dat was natuurlijk niet mijn bedoeling en ook niet nodig (ik heb genoeg andere keus) maar toen ik het zelf opmerkte, was het . juist ja: TE LAAT!
(dit is een fantasietje gecomputerd door mijn favoriete computeroma en dat ik ongevraagd - geplukt heb uit haar uitgebreide voorraad Paint- en PainterClassictekeningen)
OPMAAT. Vandaag voor de verandering nu eens geen TOEMAATJE zoals na mijn vorige blogs, maar een voorgerechtje. Hier komt het. Op verzoek van onze muzikaalste zoon, docent-medewerker aan een zomerstage voor muzikanten en podiumkunstenaars uit verscheidene domeinen zijn wij de voorbije week gastouders (bed and breakfast) geweest voor twee deelnemende, allercharmantste dames. De gastmoeder had twee spuitbusjes tegen de nachtelijke muggen voor hen klaargezet, tenminste dat dacht ze, want een ervan bleek een deodorant voor de voeten te zijn! Gelukkig ontdekte mijn eega haar vergissing tijdig, want we zouden anders toch maar een gek figuur geslagen hebben (mevrouw, uw voeten stinken!). GezondheidSanté! Bij gebrek aan inspiratie grijp ik luiheidshalve eens naar de oude doos (neenee, mijn vrouw heeft hier niks mee te maken). Een van mijn eerste kommas in december 2005 luidde (ongeveer) als volgt:
Mijn bloeddruk is oké, mijn cholesterol ook, mijn hartslag prima, das allemaal dankzij een hele batterij pillen die ik elke morgen slik Kortom, ik VOEL me kerngezond. Alleen dat geheugen hé. Het is denk ik de ziekte van Dinges, kom hoe heet hij ook alweer, zijn naam begint met een A. Ik weet het alweer: het is de ziekte van Oldtimer. Of wacht eens, nee het is Alzheimer, ik had dus toch gelijk: zijn naam begint met een O. Jaja, eigenlijk ben ik nog goed bij de pinten, sorry, pinken. (Ik heb u gewaarschuwd: op mijn blog wordt niet geneukt, maar wel geluld )
P.S. Nu even serieus. Dat van die pillen is waar, maar dat over mijn geheugen is natuurlijk bij het engelenhaar getrokken, al is mijn memorie wel degelijk vaak een zeef, zoals bij veel van mijn leeftijdsgenoten. Maar als ik aan de miserie van anderen denk, voel ik me eigenlijk bevoorrecht dat ik tot op heden gespaard bleef van ernstige ziekten of ongemakken. Ik mag er niet aan denken dat ik b.v. dement zou worden, of anderszins een zware last zou betekenen voor mijn verwanten.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
