|
herfstkleuren op het kerkhof)
Pa, nu even niet, mijn hoofd staat er niet naar Dat waren de woorden van mijn zoon, toen ik hem herinnerde aan mijn ontwerptekst over zijn avontuurlijke reis naar de Oekraïense hoofdstad Kiev, die ik hem ter beoordeling had voorgelegd (zie mijn blog van 23.12). Reden van zijn vraag om uitstel: op enkele dagen tijd waren, onafhankelijk van elkaar, twee van zijn vrienden (beiden oud-leerlingen) op tragische wijze overleden.
De feiten hebben hem zeer aangegrepen. Vooral met de tweede onderhield hij tot op het einde steeds een zeer hechte en intieme vriendschapsband. Ondanks hun vele lange (vaak nachtelijke) gesprekken en een professionele medische begeleiding leek een fatale afloop steeds dichterbij te komen. Volgens de uitdrukkelijke wens van zijn vriend werd de uitvaartplechtigheid muzikaal opgeluisterd door onze zoon en onze kleindochter (pianiste, eveneens goed bevriend); onze zoon hield tevens een afscheidswoord en kon zijn emoties slechts met moeite onder controle houden.
Om voor zijn gevoelens toch even een uitlaatklep te vinden, bracht hij de Kerstdag (gisteren) bij ons door. Het luchtte hem duidelijk op, maar hij zal nu weer aan de slag moeten om de opgelopen achterstand in zijn professionele beslommeringen weer in te lopen. Het kan dus nog wel even duren voordat hij zijn zegen kan geven over mijn Kiev-verslag; maar ik let wel op dat van uitstel geen afstel komt, daarvoor is het verhaal echt te boeiend!
TOE(kom)MAATJE Onlangs verging het schip Anta in de Schelde bij Zele, waardoor de schipper alles wat hij bezat in één klap verloor. Doelloos en wanhopig doolde hij rond in de streek. Zijn gezonken, in tweeën gebroken en waardeloos geworden schip bleef nog wekenlang in het nieuws, maar ik las geen enkel woordje meer over hoe het intussen met die schipper ging. Ik kan de man maar niet uit mijn gedachten zetten, en kan alleen maar hopen dat hij intussen de nodige hulp en steun heeft gevonden..xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
|
