WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
07-02-2008
"Frans" is geen Frans
hiernaast: "in mijn schoot", computerimpressie door Computeroma, getekend met Painter Classic
Frans is geen Frans. Enkele onverwachte maar sympathieke reacties op mijn pseudo-Engels gedicht van 26.1 inspireerden mij om zon flauwekul-vers ook eens in het "Frans te proberen. Daar gaat-ie:
Ne qui que?, ni place!
Et quoique jen fasse alors les audaces plutôt tes migraines mais ils faux baleines et donc je dois place
TOE(kom)MAATJE. Voor een van mijn volgende blogjes probeer ik zoiets ook eens in het Nederlands; ik heb zon voorgevoel dat dat eigenlijk moeilijker moet zijn
Het Ardense dorpje Sainte-Ode werd vooral bekend door een al dan niet door de media opgeblazen seks-historie in het gehucht Lavacherie, maar het heeft ook mooie dingen te bieden. Computeroma en ik ruilden onze blogs en enkele andere leuke dingen voor een kort weekje wandelplezier in dit prachtig natuurgebied op amper een steenworp van Saint-Hubert. Het was onze 19de keer en we hebben stilaan dus al heel wat van het gebied verkend, maar werden toch weer aangenaam verrast door een interessante nieuwigheid: de bewegwijzering van de verschillende wandelroutes is zodanig uitgebreid en verbeterd dat zelfs een verstrooide kluns als ik onmogelijk nog verloren kan lopen. Op elk punt waar de wandelaar ook maar enigszins zou kunnen twijfelen, vindt hij een duidelijk en van ver al zichtbaar teken dat hij nog steeds goed zit (zelfs een boom met zon plaatje wordt door de houthakkers ontzien!!, zie foto 1) of van richting moet veranderen (pijl). De plaatjes bestaan uit stevig materiaal en zijn muurvast bevestigd op bomen, palen e.d. Op belangrijke of interessante knooppunten krijgt de wandelaar bovendien nog extra informatie (foto 2). Tijdens onze wandelingen passeerden we af en toe enorme stapels koeienmest (foto 3), blijkbaar afkomstig uit de veestallen waar het vee in dit seizoen overwintert; ik ben geen stront-kenner maar vermoed dat de mest daar ligt om later over weiland of landbouwgrond te worden verspreid. Anders gezegd: zon weg is voorlopig nog letterlijk een echte strontweg, tot de stront weg is Mijn lezers zullen al wel begrepen hebben dat ik met de titel van dit blogje niks negatiefs bedoeld heb, integendeel: ik wou de aandacht trekken op een gebied dat voor wandelaars de moeite waard is om te verkennen. Sainte-Ode heeft zon 300 km. goed bewegwijzerde wandelroutes (gemiddeld 5 à 10 km). Wie meer info zoekt, kan ze vinden op de site van de gemeente: www.sainte-ode.be
TOE(kom)MAATJE (over hetzelfde onderwerp). In 2004 drong ik bij de burgemeester van StOde aan op een drastische verbetering van de (op dat moment nog abominabel slechte) bewegwijzering van de (mooie) wandelingen in zijn gemeente. Enkele maanden later kon ik hem al feliciteren met het resultaat: eindelijk liepen we niet meer verloren, al waren de aanduidingen toen nog wat amateuristisch. Ik zal hem en zijn schepen van toerisme, die blijkbaar vooral de kar getrokken heeft nu opnieuw een enthousiaste e-mail sturen om onze voldoening te uiten over het echte vakwerk waarvan we genoten hebben. En madame léchevine krijgt een kopie. Ik mag dan soms een kommaneuker zijn, ik voel me veel en veel beter als ik mensen een plezier kan doen met een verdiend compliment.
Een van de vele dingen waar ik niks van bak is kennis van vreemde talen; alleen in het Frans kan ik me min of meer behelpen, maar daarmee houdt het op. Voor Engels bv. ken ik wel wat losse woorden uit mijn collegetijd; tijdens een slapeloze nacht kwam ik op het idee om zo wat losse Engelse woorden (of die "Engels" klinken), te spuien. Ziehier het niets-zeggend resultaat:
Im faking your flowers
For what they may be
And singing for hours
You come and will see
But none in our windows
We never will hide
To look for these pillows
And there comes the bride
TOE(kom)MAATJE. Ook vandaag weer uitgebreid voorpagina"nieuws" (?) over Tom Boonen, dat erop neerkomt dat er .... niks te melden is. (Zie ook mijn blogje van gisteren 25.1). Kortom, Boonen is nog steeds onschuldig, maar juist DAT zeggen of schrijven ze niet. Een ethische code bij journalisten?, laat me niet lachen!
Rennerspeloton, 60x30, met gemengde technieken op papier geschilderd door computeroma
Tom Boonen betrokken bij doping? Jawel!!, althans volgens kranten en andere media, alleen zeggen ze dat natuurlijk niet zo letterlijk (stel je voor dat het achteraf niet klopt, dan hebben ze allicht een proces aan hun been wegens laster); maar hun sensationele suggestieve berichtgeving, vooraan in het nieuws, over huiszoekingen bij Tom en zijn ouders (!) heeft bij het publiek natuurlijk bijna hetzelfde effect als een rechtstreekse beschuldiging van dopingbedrog.
En die indruk zal ook wel de bedoeling zijn, want het zou achteraf toch eens waar moeten blijken, en ze hebben het niet op voorhand gemeld, wat een ramp zou dat zijn voor hun lezers- en kijkcijfers! Begrijp me goed, hoe meer dopingschandalen aan het licht komen, hoe meer ik mij als kijker/lezer bedrogen voel en hoe minder bepaalde topsporten mij interesseren, maar ook sporters hebben een absoluut democratisch recht op een vermoeden van onschuld zolang hun schuld niet bewezen is. Dat geldt ook voor Tom Boonen. Als morgen bewezen wordt dat ook hij een ordinaire bedrieger is, laat ik hem vallen als een baksteen; maar tot dat moment is hij voor mij een underdog die mijn vertrouwen en zelfs sympathie verdient.
TOE(kom)MAATJE. Wij hebben een dag zonder tabak, een dag zonder televisie, een dag zonder gsm, een dag zonder auto, in het hoge noorden tijdens de poolnachten hebben ze zelfs dagen zonder dag! (De Kat, in GVA 19.1)
Computeroma kan niet alleen vlot overweg met tekeningen op haar blog, ze kan ook heerlijk en origineel koken. In dubbel opzicht gelukkig voor mij, want ik ben enerzijds een echte lekkerbek maar anderzijds een echte kluns als ik in de keuken iets anders zou moeten presteren dan de dagelijkse afwas Als kok zou ik er met andere woorden (letterlijk en figuurlijk) niks van bakken. De zeldzame keren dat ik noodgedwongen alleen voor het voer moet zorgen, behelp ik me met kant-en-klare diepvriesmaaltijden en de microgolfoven
Maar even terug ter zake. Vanmorgen had oma een heerlijke taart gemaakt, veel te groot voor ons tweeën, maar zoiets is nooit een probleem, de afzet is altijd verzekerd: onze dochter en haar gezin zijn dol op omas culinaire creaties (oma, geen belang WAT het is, als het maar VEEL is! ) Helemaal klopt dat wel niet, want zij houden bv. niet zo van marsepein en laat de taart van vandaag nu juist een laag(je) marsepein bevatten; tenslotte is opa er juist dol op!
Omas afleidingsmanoeuvre: zwijgen over die marsepein, en maar afwachten of ze het merken. Het lukte: de commentaar was zeer lovend, de laag marsepein bleef blijkbaar onopgemerkt en het geheel werd een succes. Zo zie je maar: een truc kan soms bestaan uit niks (zeggen).Al houdt zon tactiek natuurlijk ook een risico in: als ze via deze blog van opa achter de waarheid komen, dan voelen ze zich door mijn onthulling misschien bedrogen en staat omas geloofwaardigheid op het spel! Anderzijds zou het integendeel ook best kunnen dat ze voor altijd bekeerd zijn tot marsepein-liefhebbers en oma dankbaar zijn dat zij niks op voorhand verklapt heeft!
TOE(kom)MAATJE. Het gaat ons voorstellingsvermogen volledig te boven, maar de meeste wetenschappers zijn ervan overtuigd dat het heelal in één miljardste seconde (!) na de oerknal uitdijde van NUL tot 1 miljard kilometer. Hoe kan dat, vermits volgens bewezen natuurwetten (Einstein!) materie nooit sneller kan gaan dan het licht (300.000 kilometer per seconde)? Wel, heel eenvoudig (nou ja, eenvoudig ) omdat die natuurwetten pas na die eerste miljardste seconde tot stand kwamen. Snapt U?
Volksraadplegingen? NEEN! Ik herinner me dat ik ooit een blogtekst heb gewijd aan mijn standpunt t.a.v. referenda. Ik was, en ben nog steeds, absoluut tegen. Op het eerste gezicht lijkt het de meest directe vorm van democratie: leg de burgers een of andere concrete vraag ter stemming voor waarop ze met ja of neen kunnen antwoorden. In Zwitserland gaan ze al eeuwen lang meerdere keren per jaar naar de stembus; ze hebben dus een lange ervaring met het systeem en blijkbaar hebben ze een evenwicht gevonden tussen voor- en nadelen van het systeem.
Af en toe duikt ook in onze contreien het idee op om over een of ander onderwerp zon volksraadpleging te houden (Di Rupo wil in Brussel weer een talentelling b.v.). Maar België is Zwitserland niet. We hebbenimmers al een democratie: om de vier jaar (of vaker ) mogen we ons bij geheime stemming uitspreken over wie ons in het parlement en/of andere overheidsorganen mogen vertegenwoordigen; vinden we dat ze hun werk niet goed (genoeg) doen, dan zwieren we ze er bij de volgende ronde weer uit; zó werkt onze democratie. Het deed me genoegen om diezelfde houding aan te treffen in het politiek commentaar van redacteur Paul Geudens in GVA 14.1. Let op: ook een parlementaire democratie is verre van ideaal. Maar zoals Winston Churchill ooit zei: alle andere samenlevingsvormen zijn nóg slechter!
TOE(kom)MAATJE. In mijn blog van 9.1 stak ik de draak met het Nederlands van onze Vlaamse (Cultuur!-)minister Anciaux. Het toeval wil dat hij het voorbije weekend in Nederland een belangrijke Koninklijke onderscheiding kreeg. De precieze reden schiet me niet te binnen maar Bert zal dat ereteken wel verdiend hebben. Het is wel te hopen dat hij zijn dankwoord zo kort mogelijk heeft gehouden
Achter tralies; door computeroma geschilderd op computer met programma Painter Classic
Bij de start van het nieuwe VRT-programma VOLT werd o.m. aandacht besteed aan Noorse gevangenissen waar gedetineerden een verrassend grote bewegingsvrijheid, comfort en zelfs een zekere luxe genieten, inclusief mogelijkheden om bepaalde opleidingen te volgen. De bedoeling is: de gevangenen voorbereiden op hun terugkeer in de samenleving zodra ze echt vrij komen. Ik vind dat als principe een goed systeem: de noodzaak om opnieuw misdaden te plegen vermindert bv. zeer sterk. Bij ons ligt de nadruk vaak uitsluitend op straffen en vallen de gevangenen na hun vrijlating in een zwart gat en (opnieuw) in het crimineel circuit.
In het VRT-programma toonde ook onze bevoegde minister (Van Deurzen) zich in principe erg gewonnen voor het Noorse model, al waarschuwde hij voor een klakkeloos overnemen van het systeem. Toch houd ik mijn hart vast als we in ons land die weg opgaan, niet zozeer wegens het systeem zelf (dat ik immers principieel goed vind) maar wegens de publiciteit die de media er omwille van de kijk- en andere cijfers - weer aan zullen geven, met onvermijdelijk het verkeerde signaal: misdaden plegen is niet zo erg: als je gesnapt wordt, word je in de nor op kosten van de belastingbetaler comfortabel in de watten gelegd. Een beetje vergelijkbaar met de overdreven media-aandacht voor valse bommeldingen, waardoor labiele personen in de verleiding komen om ook eens paniek te zaaien (zoals zeer onlangs nodeloos veel aandacht voor valse bomalarmen in diverse grote steden; prompt zorgde de volgende dag een psychiatrische patiënt voor paniek in Ninove).
TOE(kom)MAATJE. Twee of drie is oneindig veel meer dan één alleen, zeker als de ene blind, de ander doof, en een derde kreupel is. Want de blinde wordt het oor voor de dove en de dove het oog voor de blinde en samen dragen zij de kreupele en zo gaan ze alle drie waar één alleen niet kan komen (bron: onbekend)
Dag lieve trouwe fan! Dank voor je reactie op mijn Groot Dictee van 6.1. Ik bewonder je moedige poging voorlopig als enige? om mijn kommaneukerige opeenhoping van taalfouten te ontmaskeren.Je hebt ze niet allemaal gevonden maar lig er niet wakker van: het was immers een stoute verzameling van fouten die ik dagelijks hoor of lees bij mensen die beroepshalve nochtans het goede voorbeeld zouden moeten geven, zoals ministers, hoge ambtenaren, journalisten, presentatoren e.d.Met welk recht zou ik dan de gewone taalgebruiker kunnen verwijten dat hij die slechte voorbeelden onbewust als norm hanteert?
De fout van de dag werd ons vanmorgen 9.1 aangereikt door niemand minder dan Bert Anciaux, die het in een VRT-interview herhaaldelijk had over museas (ipv musea). En zoals je weet, is Anciaux niet zomaar iemand, hij is minister in de Vlaamse regering, meer bepaald van hou je vast CULTUUR!!
Dus beste Bojako, laat je door mijn blabla asjeblieft niet ontmoedigen en blijf vooral je eigen blogteksten schrijven in de taal die je gevoel je ingeeft en waarvoor je je beslist niet hoeft te schamen, integendeel: je taalgebruik bevalt me best. En t is een kommaneuker die het zegt!
TOE(kom)MAATJE. Wal-kabouter? Soms kom je in een vreemde taal opeens een nieuw Nederlands woord tegen; zo las columnist Rob Schouten van dagblad Trouw (Ndl) ergens de volgende Engelse tekst: 'the walkabouter walked around to the body's head'. Commentaar van Schouten: in tegenstelling tot zeekabouters dan toch, neem ik aan.(uit: Taalpost)
"dansende tulpen", door computeroma op computer geschilderd met het tekengereedschap van het programma Painter Classic
Groot Dictee
Waarom toch hechten (zogenaamde?) taalliefhebbers ieder jaar weer zo veel belang aan de spellingpoppenkast van het Groot Dictee op de televisie? Er zijn zelfs fanaten die het uit het hoofdleren van het Groene Boekje als enige hobby koesteren. Wat een tijdverlies, ik moet er niet aan denken! Zon dicteewedstrijd heeft trouwens weinig met taal te maken maar is gewoon een banaal spelletje: hoe schrijf je woorden die je in de praktijk nooit gebruikt?
Toch doe ik elk jaar weer aan die onzin mee, want mijn vrienden en kennissen (die het verschil tussen taal en spelling maar niet willen inzien) zouden anders kunnen denken dat Kommaneuker niet durft
Ah ja, nu wil u natuurlijk ook weten hoeveel fouten ik gewoonlijk maak. Wel, vaak gok ik goed en schommel dan rond het gemiddelde Dit jaar plaste ik 17 keer (gemiddelde: 15) naast het modelpotje.Zo schreef ik bv. fijngesneden in twee woorden (foei!), maar klip-en-klaar dan weer correct (hoera!); jongens toch, wat een flauwekul (in één woord, ik heb het opgezocht!).
Het klinkt misschien lelijk maar ik zou die goeie spellers-van-ongebruikelijke-woorden eens willen zien zweten als ze hun werkelijke taalkennis moesten bewijzen in een echte taalproef. In de volgende tekst (met vooral gewone woorden) heb ik in een vlaag van sadisme meer dan 15 taalfouten verwerkt en vraag me af hoeveel die spellingspecialisten er zouden kunnen aanwijzen. Voor wie het wil proberen, een kleine tip: de tekst is op heel wat plaatsen eigenlijk meer Frans dan Nederlands! (sorry voor de onsamenhangende inhoud Jan Wolkers had een beter verhaal - maar het gaat om de taalfouten)
Directeur Peeters had onlangs een contract onderhandeld dat hem zou toelaten van zijn zakencijfer quasi te verdubbelen, maar hij moest nog steeds een groot bedrag aan een leverancier en had schrik dat deze een advocaat zou inschakelen. Hij verwachtte zich zelfs aan een proces, dat een einde zou stellen aan zijn uitbreidingsplannen. Het proces kwam er inderdaad, maar gelukkig werd dat pas voorzien voor binnen een jaar. Maar een week later had hij terug pech: de nieuwe wagen van zoonlief, onderweg naar een sollicitatiegesprek, was aan een rondpunt plotseling om onbekende reden stilgevallen en dus deed hij beroep op pa om hem te komen halen. Door de vertraging kwam hij te laat op de afspraak, maar de pesoneelschef had begrip voor de situatie. Wees gezeten zei hij en bood zoon Peeters een tas koffie aan. Het mocht niet baten: zijn kandidatuur werd niet weerhouden en na een kwartier mocht hij beschikken. Hij troostte zich met een bioscoopbezoek en kocht een kaartje aan de prijs van tien euro
TOE(kom)MAATJE. In zijn Kersttoespraak riep Koning Albert II alle Belgen op tot meer burgerzin door het leren van elkaars taal. Die oproep vond ik om twee redenen nogal vreemd: 1) een taal leren is alleen zinvol als je die ook werkelijk regelmatig moet gebruiken (zoals de taal van de streek waar je woont of werkt); niets verleer je immers zo snel als een taal die je niet gebruikt. 2) de leden van het Koninklijk Huis zelf staan ondanks hun voorbeeldfunctie - nu niet bepaald bekend om hun vlot gebruik van onze (eerste!) landstaal. Daags na de Koninklijke toespraak schreef Gazet Van Antwerpen o.m.(ik citeer): Koningin Paola spreekt nog steeds een schabouwelijk Nederlands
Je hoeft geen echte muziekfanaticus te zijn (zoals wij) om iedere nieuwjaarsdag weer te kunnen genieten van het meeslepende concert in Wenen (Stadt meiner träume) vanuit de prachtige zaal van de Wiener Konzertverein. Ook bij ons was het vanmorgen weer bingo.
Ik had me wel voorgenomen om het concert te volgen met slechts één oog, en intussen met het andere een spannend (jawel) boek te lezen over het Heelal, das namelijk nog een andere hobby van me. Maar noppes dus: geen moment heb ik mijn twee ogen van het tv-scherm kunnen afwenden.
Naast de traditionele charme van de Strauss- en andere Weense melodieën waren er dit jaar enkele bijzonder opvallende nieuwigheden. Allereerst de toch wel hoogbejaarde (83) maar vitale dirigent Georges Prêtre, die het hele programma uit het hoofd dirigeerde. Dan de schitterende beelden tijdens de pauze, die op een zeer afwisselende en humoristische maar steeds uiterst cultureel-kunstzinnige wijze zinspeelden op de komende Europese Voetbalkampioenschappen in Oostenrijk.
Ook in het tweede deel liep de voetbal als een ro(n)de draad door het programma: tijdens de sportwals van Strauss droegen de 140 muzikanten een rood-witte voetbalsjerp en zwaaide de dirigent met een gele kaart naar de eerste violist, die prompt een rode kaart voor de dirigent uit zijn zak trok. En een van de speciaal op gepaste locaties opgenomen balletscènes werd uitgevoerd door een groep als voetballers verklede dansers; de choreograaf had zelfs enkele kopstoten en dribbelpassen ingelast!
Ook nog nooit eerder vertoond: een van de balletscènes werd door een koppel live in de concertzaal zelf uitgevoerd.
Toch één minpuntje, waar ik ook vorig jaar al op wees: de Wiener Philharmoniker heeft blijkbaar nog altijd iets tegen vrouwen in het orkest, want het is niet omdat ze op zon 140 muzikanten ocharme 2 excuus-Truusen laten meespelen dat ze niet meer aan seksistische discriminatie doen .
TOE(kom)MAATJE. Itis Gastritis, appendicitis, peritonitis, artritis, meningitis , allemaal vervelende ziekten. Maar als een man aan een dame vraagt mag ik uw titis zien? dan getuigt dat volgens mij van een gezonde belangstelling voor vrouwelijk schoon
(een niet zeer geslaagde foto van zoon 2 met enkele wandversieringen van computeroma als decor) Bewogen avontuur in Kiev
Na een noodgedwongen uitstel (zie mijn blog van 23.12) is hier dan toch het spannende verhaal waarmee onze muzikale zoon 2 ons verraste na een eenmalig optreden in Oekraïne.
Het strijkersquintet Piacevole (waar hij als violist deel van uitmaakt), was in de week van 10.12 voor een optreden in de Oekraïense hoofdstad Kiev uitgenodigd door de Belgische ambassadeur aldaar. Het concert werd een daverend succes, maar voordat het zo ver was, liep ongeveer alles mis wat maar verkeerd kon gaan (de wet van Murphy!) Maar elk nadeel heb se voordeel (citaat Johan Cruyff) en zo waren er achteraf bekeken ook wel grappige kanten.
Op Zaventem ontbrak de contrabassist, tevens zakelijk leider van het ensemble,onverwachts op de afspraak. Paniekerig telefoontje: ik kan nu onmogelijk weg. Trek uw plan, vertrek maar zonder mij, ik kom wel met een latere vlucht!. Die latere vlucht bleek alleen mogelijk via Milaan! Daar werd . gestaakt, dus weer extra vertraging Om enigszins te kunnen slapen, kroop hij in de hoes van zijn contrabas (!!!) en omarmde zijn instrument zo goed mogelijk tegen evt. dieven.
Dan kreeg hij geen toelating om de bas op een extra zetel (nochtans betaald) naast zich te zetten, maar alleen in de bagageruimte, waar men vaak nogal ruw met spullen omspringt. En inderdaad: toen hij veel later dan de anderen in Kiev aankwam, bleek zijn instrument zo beschadigd dat het onbespeelbaar was; contact genomen met het plaatselijk symphonie-orkest en daar een oefenbas mogen lenen, oef!
Ook de cellist had s nachts amper een oog dichtgedaan: zijn instrument was niet toegekomen en hij moest wachten tot 2 uur s nachts om zijn cello van de band te zien rollen
Nog even terug naar de aankomst in Kiev. In de aankomsthal zou een chauffeur van de ambassade het gezelschap opvangen; hij vond het niet nodig om met een bord Piacevole te zwieren: hij zou zelf het ensemble wel herkennen aan hun instrumenten! Maar hij kon niet weten dat zowel de levensgrote contrabas als de cello nog ontbraken! En de muzikanten, tevergeefs zoekend naar iemand met een bord, belden naar de ambassade; daar omschreef men de chauffeur als een vrij dikke man met een bril; jawadde, er liepen tientallen vrij dikke mannen met een bril, dus begin er maar aan!! Enfin, uiteindelijk vonden de twee partijen elkaar toch.
De chauffeur organiseerde dan een korte sight-seeing door Kiev; zijn passagiers beloonden hem met een exemplaar van hun allerlaatste cd (ik kom hier verder nog op terug).
Intussen werd onze zoon al evenmin gespaard: zijn concertkostuum bleek in Zaventem achtergebleven, en optreden in jeans in een chique concertzaal?, uitgesloten! Kledingwinkel gezocht, een geschikt kostuum gevonden, broekspijpen wel veel te lang, konden niet onmiddellijk ingekort worden maar voor de zoon geen probleem: geef me wat spelden en ik doe het zelf wel!. Opgelost?, vergeet het: aan de kassa bleek de prijs van het pak: 2500 euro!! (achteraf bleek het een dure elite-zaak te zijn!). Dat was van het goede te veel, maar wat nu??? Redster in nood: de vrouw van de ambassadeur: probeer dat van mijn man eens!. Zat wat ruim maar het was aanvaardbaar.
Tot overmaat van ramp bleek bandoneonist Alfredo Marcucci, die regelmatig met het ensemble optreedt en ook in Kiev van de partij zou zijn, vast te zitten in het verkeer.
Om kort te gaan (nou ja, kort ): door al die tegenslagen kon er van de geplande voorbereiding ter plaatse geen sprake zijn.Maar als geroutineerde rotten in hun vak (en de zoon in een ruim zittend pak van de ambassadeur!) wisten ze een prestatie neer te zetten die tot hun eigen verbazing zo veel succes oogstte dat het publiek ze pas na vier bis-nummers liet gaan!(Uitleg achteraf: concertbezoekers zijn het daar nog- niet gewend dat beroepsmusici zo duidelijk met plezier in hun werk opgaan)
Tijdens de terugrit naar de luchthaven draaide de chauffeur zijn cd van het ensemble en liet daarbij regelmatig zijn enthousiaste commentaar horen; een grappig detail: de leider zelf van het ensemble had de opname eigenlijk nog geen enkele keer goed beluisterd!!
Bij de douanecontrole dreigde het nog maar eens mis te lopen, toen een ijverige douanier onze zoon verbood om die viool (wie weet een echte Stradivarius?!) uit te voeren omdat hij geen gepaste bewijzen kon voorleggen. Gelukkig was de chauffeur er nog als de reddende engel: hij toonde de beambte zijn cd, met op de hoes de foto van het ensemble, stak nog eens zó overtuigend de loftrompet over zijn beroemde Belgische passagiers dat de douanier zich liet vermurwen en zelfs dankbaar de cd aannam die de chauffeur hem schonk! Gelukkig kreeg deze van zijn gasten onmiddellijk een nieuwe ter vervanging! Einde verhaal. Zucht.
Pa, nu even niet, mijn hoofd staat er niet naar Dat waren de woorden van mijn zoon, toen ik hem herinnerde aan mijn ontwerptekst over zijn avontuurlijke reis naar de Oekraïense hoofdstad Kiev, die ik hem ter beoordeling had voorgelegd (zie mijn blog van 23.12).Reden van zijn vraag om uitstel: op enkele dagen tijd waren, onafhankelijk van elkaar, twee van zijn vrienden (beiden oud-leerlingen) op tragische wijze overleden.
De feiten hebben hem zeer aangegrepen. Vooral met de tweede onderhield hij tot op het einde steeds een zeer hechte en intieme vriendschapsband. Ondanks hun vele lange (vaak nachtelijke) gesprekken en een professionele medische begeleiding leek een fatale afloop steeds dichterbij te komen. Volgens de uitdrukkelijke wens van zijn vriend werd de uitvaartplechtigheid muzikaal opgeluisterd door onze zoon en onze kleindochter (pianiste, eveneens goed bevriend); onze zoon hield tevens een afscheidswoord en kon zijn emoties slechts met moeite onder controle houden.
Om voor zijn gevoelens toch even een uitlaatklep te vinden, bracht hij de Kerstdag (gisteren) bij ons door. Het luchtte hem duidelijk op, maar hij zal nu weer aan de slag moeten om de opgelopen achterstand in zijn professionele beslommeringen weer in te lopen. Het kan dus nog wel even duren voordat hij zijn zegen kan geven over mijn Kiev-verslag; maar ik let wel op dat van uitstel geen afstel komt, daarvoor is het verhaal echt te boeiend!
TOE(kom)MAATJE Onlangs verging het schip Anta in de Schelde bij Zele, waardoor de schipper alles wat hij bezat in één klap verloor. Doelloos en wanhopig doolde hij rond in de streek. Zijn gezonken, in tweeën gebroken en waardeloos geworden schip bleef nog wekenlang in het nieuws, maar ik las geen enkel woordje meer over hoe het intussen met die schipper ging. Ik kan de man maar niet uit mijn gedachten zetten, en kan alleen maar hopen dat hij intussen de nodige hulp en steun heeft gevonden..
Avontuur in Kiev ?? Nog niet In mijn blog van 19.12 kondigde ik de beschrijving van een bewogen Oekraïens avontuur aan waarvan mijn zoon een van de slachtoffers was. Ik heb hem mijn ontwerptekst voorgelegd en wacht nu op zijn evt. correcties en/of opmerkingen, want ik wil op mijn blog niet meer stommiteiten schrijven dan strikt noodzakelijk is (het is zo al erg genoeg)
TOE(kom)MAATJE. In een van mijn volgende blogs geef ik mijn ongezouten commentaar op het jaarlijkse Groot Dictee der Nederlandse Taal van afgelopen week.
(mijn straat in de mist of smog? - op 21.12.2007)
90 SMOG = onzin!! Gelukkig hielden de meeste chauffeurs zich aan de gevraagde snelheidsbeperkingen op de wegen, om de toch al smerige lucht niet nóg meer te vervuilen. De overtreders waren naar verluidt vooral Nederlanders; mijn eerste spontane reactie was natuurlijk: dat ze die smeerlappen maar eens goed aanpakken, maar dan bedacht ik dat Nederlanders eerder gewend zijn om verkeerssignalisaties strikt te interpreteren, terwijl wij breeddenkende Vlamingen -geen probleem hebben met wat bijkomende achtergrondinfo. Voor ons betekent een bord 90: in geen geval harder dan 90, of daar nu SMOG bij staat of niet. Voor een Nederlander maakt dat bord SMOG echter wel degelijk een verschil; voor hem en Van Dale geeft hem gelijk! zijn er voor smog TWEE voorwaarden: 1)er moet vervuiling zijn, en 2)er moet mist zijn. Over evt. vervuiling kan een chauffeur niet oordelen (dat doet de overheid), maar evt. mist ziet hij WEL hangen: zonder mist geen Smog, dus ook geen snelheidsbeperking!! De combinatie van de borden 90 en Smog betekent dus niets meer of minder dan Max. 90 km bij mist; zoals bv. maximumsnelheden bij regen of sneeuw.
Met mijn slecht karakter hoop ik dat een van die geflipte, pardon, geflitste chauffeurs zijn/haar bekeuring aanvecht in een proefproces voor de rechtbank. De borden Smog zijn immers volmaakt overbodig en zelfs verwarrend (zeker voor Nederlanders?). Waarom voortaan niet gewoon borden met 90 zonder meer ?! Dat is voor iedereen ondubbelzinnig duidelijk en afdwingbaar: hier en nu niet harder dan 90, punt uit!
TOE(kom)MAATJE. De media melden dat het aantal kankergevallen drastisch is toegenomen t.o.v. een aantal jaren geleden. Die toename is vooral te wijten aan de veroudering van de bevolking. Dus hoe ouder je wordt, hoe groter de kans op kanker. Ik vraag me af waarom we dan toch zo graag oud worden
(kunstdanser op het ijs, met gemengde technieken geschilderde impressie door computeroma)
Ik kan het me moeilijk voorstellen maar misschien is er toch nog ergens een eenvoudige ziel die wanhopig uitkijkt naar mijn volgende blog.Nog even geduld dan, beste vriend / lieve schat, want uitgerekend tijdens dit vriesweer laat mijn verwarmingsinstallatie het afweten en moet ik mijn tijd dus besteden aan telefoontjes met de installateur, in afwachting zelf proberen het spul (tijdelijk) in gang te krijgen (een tijdrovende opgave voor een onhandige harry met twee linkerhanden), en via open haard en wat andere kunstgrepen toch nog enige warmte te creëren. Het ergste is dat zelfs de technici ondanks verwoede pogingen en het vervangen van enkele onderdelen er maar niet in slagen de echte oorzaak te ontdekken. Ze zijn er zelf ook erg mee verveeld en ze barsten nog net niet in tranen uit...
Natuurlijk troosten en bemoedigen computeroma en kommaneuker elkaar met veel echtelijke warmte maar dat laat de thermo- en andere staten ijskoud (sic )! Intussen heb ik gelukkig ontdekt elk nadeel heb se voordeel! - dat als ik wat pruts aan de thermostaat van het sanitair water, de radiatoren van mijn centrale verwarming tijdelijk warm worden. Maar dat gaat dan weer ten koste van ander comfort: uit douche- en andere kranen komt alleen nog lauw water En dan te bedenken dat ik juist nu eindelijk een boeiend verhaal zou kunnen vertellen over een bewogen en incidentrijke reis die onze muzikale zoon vorige week maakte naar de Oekraïense hoofdstad Kiev voor een optreden met zijn strijkkwintet Piacevole; mijn blogje daarover is half af en als ik deze koude week overleef, zal ik tegen het weekend wel euh klaarkomen (honi soit qui mal y pense).
TOE(kom)MAATJE. Waar zijn ze gebleven, de goede oude tijden dat er nog op niveau beledigd werd? Toen Lady Astor tegen Churchill zei: 'Als u mijn man was, deed ik vergif in uw koffie!' En Churchill antwoordde: 'Als ik uw man was, dronk ik het op!' Een verzameling van dit soort fraaie beledigingen (in het Engels) is verzameld op de website van de Amerikaanse computerspelletjesontwerper Al Lowe (de bedenker van Leisure Suit Larry).(Taalpost 19.12)
"Het Kruis van de Sint". Ja inderdaad, die titel hoorde als blikvanger bij mijn blog van 9.12 maar is daar tot mijn schrik weer uit verdwenen, weliswaar door mijn eigen geklungel. Dus lieve bezoekers, als u dat blogje van 9.12 gemist hebt, dan hebt ge euh... niks gemist, maar ge kunt nog altijd eens gaan kijken. (tjonge tjonge Kommaneuker, wat een flauwekul toch, al zeg ik het zelf)
TOE(kom)MAATJE. (Uit de krant van vandaag) Een Nederlandse diplomaat adopteerde zeven jaar geleden een Koreaans kindje van vier maand oud. Het kind is nu dus zeven jaar en beantwoordt blijkbaar niet aan de verwachtingen van zijn adoptie-ouders (ja, da's natuurlijk erg maar het komt helaas ook in "gewone" gezinnen wel vaker voor); ze willen nu van het kind af en zoeken daarom nieuwe adoptie-ouders... Ik heb maar één bedenking: "arm kind".
karootjes, op computer getekend door Computeroma
Alles kwijt, verdomme toch!
Mijn blog-vriendin Bojako liet in haar blog van 1.12 een paar zware krachttermen los omdat ze plotseling een lange tekst definitief kwijt was die ze tijdens het schrijven ervan niet af en toe had opgeslagen. Ik heb er eens goed mee gelachen, maar nu lach ik niet meer want gisteren overkwam mij hetzelfde, dedju, nadat ik ruim twee uur had zitten schrijven, wijzigen, wissen (vooral dàt!) want als kommaneuker heb ik altijd krankzinnig veel tijd nodig voordat ik min of meer tevreden ben over mijn tekst.
Ik moet ergens op een verkeerd knopje geduwd hebben want plotseling zag ik alleen nog een maagdelijk blanco document op mijn scherm en een vriendelijke maar voor mij veel te moeilijke vraag van mijn computer, waarop ik alleen maar Ja of Nee mocht antwoorden, zelfs Annuleren of Sluiten was er niet bij. Enfin, ik heb kennelijk verkeerd gegokt, want toen ik met angst en beven het document weer opriep, kreeg ik de intussen allang achterhaalde versie van de vorige dag te zien. Van alles wat ik nadien had geflikt: niks, rien de knots, nihil, nada, nothing. (mag ik nu even een momentje voor mij alleen, dank u... Verdomme, miljaarde, nonde, godver, dju toch, verdomme (o nee, die had ik al), merde, donnerwetter, djeezes )
Ik heb me nu voorgenomen om volgens het boekje - regelmatig mijn spullen op te slaan, en bovendien bij elke opslag een reservekopie te maken (standaard in Word)
TOE(kom)MAATJE. Volgens Gazet van Antwerpen van 4 december j.l. groeide de wereldbevolking de dag voordien met 255.246 eenheden. Dus niet 255.245 of 255.247, neenee: precies 255.246. Het zijn toch knappe gasten daar bij GVA, dat ze blijkbaar tot in de meest onherbergzame jungles en uithoeken van onze aardkloot hun mannetjes/vrouwtjes hebben zitten om alle dagen het aantal overlijdens en geboortes te turven. Geen wonder dat de gazet zo duur is.
Zwarte Piet? (op computer getekend met Painter Classic, door computeroma)
Onze dochter, leerkracht in het Lager Onderwijs, ontving de voorbije week Sinterklaas in haar klas. Na de gebruikelijke rituelen van gelovige, twijfelende en ronduit ongelovige kindjes, vroeg juf Ann tot groot jolijt van haar klein grut - aan de Heilige Man of ze een keer op Zijn schoot mocht zitten. De Sint aarzelde even (onze dochter is immers niet van de magerste ) maar kon voor het oog van Zijn jeugdig publiek moeilijk weigeren, en dus nam Ann plaats op Zijne Heiligheids Knieën Toen de kinderen (en enkele aanwezige collegas) van hun enthousiasme bekomen waren en juf Ann haar bevoorrechte positie weer verliet, fluisterde de Sint haar toe: Zeg Ann, je zat wel tegen mijn kruis hoor!. En om dat te bewijzen toonde Hij het behoorlijk gehavende kartonnen kruis dat aan een gouden ketting rond Zijn hals hing en dat duidelijk niet berekend was geweest op de onverwachte hogedruk-aanval.
TOE(kom)MAATJE. Vanmiddag even flink geschrokken, toen we een doordringende brandlucht gewaarwerden, blijkbaar veroorzaakt doordat tijdens het bijvullen van de open haard een gloeiende genster wel twee meter ver was gesprongen en een kussen van ons (vrij nieuw) bankstel had geraakt. Gelukkig konden we de vlammen snel doven met een kleiner kussen en bleef de schade beperkt tot een zwartgeblakerd gat in elk van de twee kussens. Na lezing van de brandpolis verwacht ik dat we in elk geval (een deel van) de schade vergoed zullen krijgen.
(monster; op computer getekend met Paint, door computeroma)
Als lid van de plaatselijke Tafeltennisclub (afdeling recreanten) maken we met andere gelijkgezinde geesten enkele keren per week de grote zaal van de club onveilig. Na ons zon 1,5 à 2 uur in het zweet gespeeld te hebben, hangen we dan nog een tijdje aan de toog van het cafetaria, dat in de loop der jaren in feite ons enige en echte stamcafé is geworden. Behalve een of meer dorstlessertjes staat dan steevast ook de onvermijdelijke TOOGPRAAT op het programma, de ene keer al wat serieuzer dan de andere. Zo vertelde computeroma dat een internist uit haar lip een biopsie had genomen (een van de stamgasten maakte daar al direct een autopsie van ) voor een onderzoek naar haar slecht werkende speekselklieren. Na deze serieuze opmerking kon een ludiek vervolg niet lang uitblijven. Een van onze vrienden vroeg zich af of er geen speekseldonor te vinden zou zijn. Na die vondst was het hek natuurlijk van de dam. Opmerking van een andere, al wat oudere tooghanger: Had ik dat woord in mijn jeugd gekend, ik zou aan heel wat vrouwvolk gevraagd hebben: Juffrouw, mag ik u speekseldonor zijn?!
De VOLGENDE KOMMA zal gaan, tenzij er wereldschokkend nieuws is zoals een nieuwe regering b.v. -over een echtgebeurde anekdote waarin het kruis van Sinterklaas euh centraal staat.
(koppeltje 3, computertekening door computeroma)
Dank u, meneer Google! Als iemand mij vraagt naar mijn blog-adres (kommaneuker) of dat van mijn eega (computeroma), dan is het verdraaid goed opletten geblazen om de moeilijk te onthouden volledige naam ( http://blog.seniorennet.be/kommaneuker resp. http://blog.seniorennet.be/computeroma ) helemaal correct te dicteren en/of op te schrijven; we weten allemaal dat het minste foutje of een spatietje desastreus kan zijn. Maar ja, dat is het lot van bloggers en andere internetters en we zullen ermee moeten leren leven. Hoewel. nieuwsgierigheidswijze (zoek dat woord niet in de Van Dale! ) heb ik eens gewoon het enkele woord kommaneuker ingetikt op Google en warempel: de allereerste link verwees direct naar mijn blog! Overmoedig geworden probeerde ik hetzelfde met computeroma en jawel: weer helemaal bovenaan, van de eerste keer! Die snelle service door Google is natuurlijk te danken aan het feit dat onze blognamen tamelijk uniek zijn. Maar wat er ook van zij, zodra we vermoeden dat een kandidaat-blogbezoeker zich in die moeilijke naam van onze blogs wel eens zou kunnen verslikken, raden we hem/haar aan, gewoon het woord kommaneuker of computeroma te onthouden en in te tikken op Google.
TOE(kom)MAATJE. Kunst of Nep? Drie bezoekers van het Londense Tate Modern museum zijn onlangs in een nieuw kunstwerk gevallen (GVA): het (niet omheinde) werk was nl. een gevaarlijke, 90 cm. diepe spleet van 167 meter lang. Nu heb ik niks tegen moderne kunst, integendeel zelfs: I love it! Maar soms vraag ik me af waar de grens ligt tussen een eerlijk streven naar kunst (zoals b.v. computeroma?) en pogingen van een handige jongen die bepaalde snobs wil beetnemen door idiote vondsten voor te stellen als kunst.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
