WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
19-09-2013
GENT "verbiedt" Nederlandse woorden!
Het
Gentse stadsbestuur heeft beslist, opnieuw enkele gewone Nederlandse woorden uit
de gemeentelijke woordenschat te verwijderen.
Eerlijk gezegd, ik zat er op te wachten. Nadat ik onlangs las dat Gentenaars het
woord "allochtoon" niet meer mochten gebruiken, vreesde ik onmiddellijk
dat nu ook wel vlug een verbod op een woord als "gehandicapt" zou
volgen. En ja hoor, het is er al! Als het woord bij sommige mensen een negatieve
perceptie oproept, dan is dat eigenlijk hun
probleem; waarom moet de samenleving dan geforceerde pogingen doen om betere (?) alternatieven uit te vinden? Denken
ze in Gent nu echt dat bv. chauffeurs met een handicap voortaan niet meer
spreken over hun "gehandicaptenkaart" maar over hun "kaart voor
personen met een beperking" (want zo
heet die kaart voortaan!) ?... Politicus Siegfried Bracke reageerde zeer ad
rem: "Personen met een beperking: mensenlief! Wie heeft er géén beperking,
hè?" Of Herman Brusselmans, met een knipoog: "Noemen we een dwerg dan
ook 'verticaal niet volledig volgroeide medemens'?" De Gazet van Antwerpen
van vandaag 19.9 sloeg spijkers met koppen door een artikel aan het onderwerp
te wijden onder de terechte titel "Woord schrappen is gewoon zelfbedrog".
Ik ben geen helderziende maar ik denk
dat er in de toekomst nog wel vaker nieuwe alternatieven zullen opduiken en
weer verdwijnen. We kenden al "invaliden", dat moest toen "mindervaliden" worden, ook
weer niet goed, dus werd het "andersvaliden", weer verkeerd, zelfs
even "mensen met een bijzondere uitdaging" en nu dus sinds enige tijd
"mensen met een beperking". Binnenkort is de cirkel misschien weer
rond en mogen we personen met een handicap weer gewoon ..... "gehandicapten"
noemen! Eigenlijk komt het gewoon hierop neer: het zijn
niet het de woorden die belangrijk
zijn maar de toon waarop en de context waarin we ze gebruiken (c'est le
ton qui fait la musique!). Klinkt een smachtend "ik hou zo van je, mijn lieve
klootzak" niet veel liever dan
"schat, ik ben je al lang kotsbeu,
ik ga definitief terug naar mijn moeder!" ? Ik heb soms de indruk dat men in
Nederland minder verkrampt met zulke zaken omgaat. Tijdens een interview op
Radio 1 (eergisteren?) bv. sprak een ernstig gehandicapte Nederlandse dame met
een belangrijke functie in de maatschappij herhaaldelijk en zonder complexen
over "mensen met een handicap"...
Mijn P.S.-hulpkreet op het einde van
mijn vorige blog werd vrijwel
onmiddellijk beantwoord: een van mijn favoriete bezoekers (blogster BOJAKO) bracht
me op het goeie spoor (nogmaals dank, Bo!) En zo kan ik hier enkele details uit mijn vorige tekst alsnog
met foto's ondersteunen:
onze geliefde Val d'Anniviers met uitzicht op enkele van de
vierduizenders, waarvan we er in een ver verleden verschillende hebben
beklommen en onze kinderen destijds de namen van links naar rechts uit het
hoofd konden opdreunen:
de Matterhorn zoals we ze met het blote oog zagen vanuit de drukke winkelstraat
van Zermatt:
dezelfde Matterhorn, maar dan uitvergroot naar haar volle glorie:
hier een heel oude dia-opname van oma (toen nog gewoon "mama")
die tijdens een rotsbeklimming door Gids Gabriël "gezekerd" wordt:
hier onze onverwachte ontmoeting met diezelfde Gabriël nu
amper tien dagen geleden!
Mijn vorige blog dateert van een maand
geleden, maar wij zijn pas sinds enkele dagen terug van een reis met zo'n 250
andere OKRA-oudjes naar Zinal, een prachtig gelegen plaatsje aan het einde van
de Val d'Anniviers, volgens ons de mooiste vallei ten Zuiden van de
Rhone in Zwitserland. Niet alleen die vallei zelf is adembenemend mooi (ondanks
- of juist mede dankzij - de 17 haarspeldbochten), op heel wat plaatsen heb je
een prachtig zicht op verschillende "vierduizenders" (in de
Saasvallei daarnaast moet je in Zermatt al zoeken naar een plekje waar je de -
overigens indrukwekkende - Matterhorn kunt aanschouwen...) Het is bijna veertig jaar geleden (om
precies te zijn: in 1974) dat we de Val d'Anniviers en andere valleien
ontdekten, toen nog samen met onze vier kinderen. Het duurde destijds niet lang
of we kregen alle zes de microbe van het alpinisme te pakken; we volgden
cursussen ("en passant" goed voor ons Frans!), sliepen in talloze
berghutten, en trokken dan van daar uit onder leiding van berggids Gabriël naar
een of andere top... We hebben daarna nog
verschillendekeren (met of zonder de
kinderen, van wie de partners niet steeds dezelfde ambities hadden...) in
dezelfde of andere valleien van Valais (Wallis) geklommen. Na heel wat
jaren onderbreking zijn Oma en ik in 2009 nog eens naar de streek getrokken; we
huurden een deel van de chalet van onze vroegere gids Gabriël, maar van
alpinisme was uiteraard - gelet op onze leeftijd! - geen sprake meer en
beperkten we ons tot (stevige) wandelingen.. Stom toevallig - "de wereld is
klein" -kwamen we vorige week op
een van onze wandelingen Gabriël tegen. We wilden onze groep niet ophouden en
dus bleef het weerzien beperkt tot een korte begroeting, net genoeg voor een
"hé comment ça va?!" en een fotootje....)
P.S. ALLICHT DOMME MAAR DRINGENDE
VRAAG: IK WOU HIER ENKELE FOTO'S
VANUIT MIJN HARDE SCHIJF TOEVOEGEN MAAR HET LUKT ME NIET OM ZE BINNEN DE DOOR
SENIORENNET TOEGELATEN GROOTTE TE VERKLEINEN.
WIE GEEFT MIJ EEN GOUDEN TIP?
(IK WERK SINDS KORT MET WINDOWS 7 MAAR DE HANDBOEKEN MAKEN WE NIET WIJZER) Zie mijn volgende blog van 11.9)
Luister naar je lichaam!, en andere (on-?)waarheden
- Als hoogbejaarde van bijna 82 herken ik maar al te goed sommige fysieke signalen.
Als ik tijdens een partijtje tafeltennis bij dit hete weer al na een halfuur
moe word, is het niet zozeer mijn lichaam maar eerder mijn gezond verstand dat
me doet stoppen en me naar de
clubcafetaria verwijst om iets fris te gaan drinken. Ander voorbeeld. Als rond etenstijd
heerlijke geuren vanuit oma's keuken mij bereiken, zegt mijn lichaam:
"komma, tijd voor een lekker fris aperitiefje" en gehoorzaam ik
zonder morren en haal me een Hasselts "witteke" uit de koelkast. Ik
heb trouwens geen lekker eten "nodig" om te kunnen genieten van een
borrel; maar als ik alleen naar mijn lichaam zou luisteren, bleef het
niet bij die ene borrel maar was ik binnen de kortste keren misschien een echte
alcoholicus... Kortom: die leuze "luister naar
je lichaam" vind ik flauwe kul en zelfs erg bedrieglijk. De tragiek van
bv. alcohol-, drug- en andere verslaafden zit immers in die exclusieve
gehoorzaamheid aan hun lichamelijke "bevelen", met uitsluiting van
verstandelijke of morele overwegingen.
- "Minder maar nog te veel doden op de weg" bloklettert Gazet van
Antwerpen van 6.8.2013. Pardon?! Hoeveel wegdoden vindt GvA dan wel aanvaardbaar?
Ik dacht altijd dat ELKE verkeersdode er één te veel is. (Of ben ik hier
nu een echte kommaneuker?...)
- "De organisatoren van het na-Tourcriterium van Sint-Niklaas hebben
niemand minder dan Chris Froome kunnen strikken" schreef de Streekkrant
(Waasland) van 17.7.2013. Kom kom, organisatoren, zoiets kon toch niet moeilijk
zijn: zelfs onder beroepsrenners vind je er ontelbaren die "minder"
zijn dan de latere Tourwinnaar. En als dat echt niet gelukt was, hadden jullie
mij "kunnen strikken": voor
een zacht prijsje had ik gerust willen meedoen, maar dan wel op mijn gewone
huis- tuin- en keukenfiets.
- Vóórdat u mij al te kommaneukerig vindt, bij de redactie van "Onze
Taal", uitgever van een scheurkalender 2013, kennen ze er ook wat van. Op
23 juli las ik de volgende taalkronkel uit het (Nederlandse) Algemeen Dagblad:
"De poep op de stoep schoot menig inwoner van het Noord-Brabantse Eersel
in het verkeerde keelgat."
Als hopeloze amateurknoeier was ik ten einde raad, toen ik na vervanging van mijn pc door een nieuw exemplaar mijn eigen blog ALLEEN NOG KON BEZOEKEN maar GEEN NIEUWE TEKSTEN kon schrijven. (Zie mijn vorige blog...) Ik had me al neergelegd bij de gedachte dat ik helemaal opnieuw zou moeten beginnen, met een ANDER blog dus. Tot ik op het lumineuze idee kwam (enfin, lumineus was het eigenlijk niet, een kind zou er onmiddellijk opgekomen zijn...) om mijn probleem voor te leggen aan support@seniorennet.be , dat ik op de site gevonden had.. En vrijwel onmiddellijk kreeg ik antwoord met de te volgen (zeer eenvoudige) procedure. Et voilà! Hier ben ik dus weer, tot spijt van wie het benijdt.
Mijn computer vertoont sinds kort ouderdomsverschijnselen zoals zijn eigenaar zeker? en zal binnenkort vervangen worden. Als het even lukt, zal ik mijn blogbezoekers binnenkort weer met mijn gezever overvallen; maak u dus geen illusies: ik kom terug!
Toe(kom)maatjes (uit scheurkalender 2013 van Onze Taal)
- De lijst van rijkste vrouwen in China wordt dit jaar voor het eerst aangevoerd door een vrouw (NRC Handelsblad) - Nederlanders gek op gefrituurde Chinees (de Volkskrant)
- Hulp burgers gevraagd bij lek steken autobanden (De Trompetter)
Voetgangers en fietsers worden steevast in één adem de zwakke weggebruikers genoemd. Voor fietsers klopt dat: waar vrije fietspaden ontbreken (helaas is dat vaak het geval), kunnen zij alleen maar hopen dat passerende automobilisten hen voldoende ruimte (kunnen) laten. Bovendien hebben ze bij onverwacht opduikende situaties vaak geen tijd meer om nog passend te reageren. Voetgangers daarentegen hebben zeker in stedelijke omgevingen hun veiligheid in eigen hand door gebruik te maken van de aanwezige voetpaden. En waar die ontbreken, zal de voorzichtige voetganger bij voorkeur de LINKERkant van de weg houden om tijdig en adequaat te kunnen inspelen op het tegemoetkomend verkeer. Kortom: voetgangers zijn veel wendbaarder dan fietsers, kunnen zich dus snel en gemakkelijk aanpassen aan de meeste verkeerssituaties.
TOE(kom)MAATJE. Ik vraag me af of ook FIETSERS, naar analogie van VOETGANGERS, in bepaalde situaties niet beter LINKS zouden rijden. Een kluif voor (echte!) verkeersdeskundigen?
Levende kunstwerken uit buxus-planten (topiary work)
Tijdens een recente lente(?!)-vakantie in de Ardennen profiteerden oma en ik van een zeldzame droge dag, om in Durbuy (naar het schijnt het kleinste stadje van België?...) het park Topiaires te bezoeken. Daar zijn knappe tuinkunstenaars al vele tientallen jaren dagelijks bezig met het verzorgen (en creëren) van levende figuren uit buxus-planten. Momenteel staan er zon 40 à 50, die mij zo fascineerden dat ik ze bijna allemaal gefotografeerd heb. Wie ze nauwkeurig bekijkt, zal begrijpen dat sommige kunstwerken pas na vele jaren hun huidig uitzicht hebben kunnen krijgen en soms zodanige subtiele details vertonen dat ze tijdens het seizoen vrijwel dagelijks bijgesnoeid moeten worden.
Een gedeeltelijk totaaloverzicht van een der 2 parken:
Vorige week maakte ik met mijn OKRA-afdeling een busuitstap naar het Nederlandse Delft, niet alleen de stad van Vermeer maar ook een beetje mijn stad. Vóórdat ik in 1946 - van mijn geboorteplaats (Haarlem) verhuisde naar Vlaanderen, bracht ik regelmatig een of meer dagen door bij mijn oma van moederskant in Delft, geboorteplaats (1905) van mijn moeder. Ik herinner mij nog vrij veel uit die jaren 30 en 40. Toen ik voor het eerst Vermeers beroemde werk zicht op Delft zag, besefte ik dat zijn schildersezel heeft gestaan op de Hooikade, waar ik zo vaak bij mijn oma gelogeerd heb! In 1892 opende mijn grootvader Voskuil daar een kappersbedrijf, dat later voortgezet werd door zoon Bertus Voskuil (broer van mijn moeder), die op zijn beurt werd opgevolgd door 3 dochters Voskuil, sinds kort allicht ook met pensioen. Kapsalon Voskuil bestaat na 120 jaar trouwens nog steeds op ongeveer dezelfde plaats op de Hooikade, en geniet in Delft een grote reputatie. Vanuit de trein zie je de zijgevel met de tekst O Jan, wat zit je haar mooi!, voor elke Delftenaar een bekende slogan. Er is ook een leuke website, die naar mijn familie verwijst: http://www.delfia-batavorum.nl/gpEasy/Voskuil
Een andere herinnering uit mijn kinderjaren. s Zondagsmorgens vroeg hoorde ik vanuit mijn bedje de vele (door paarden getrokken) koetsen over de straatkeien daveren waarmee het chique volk zich naar de kerk haastte. Volgens mijn moeder was het een echte wedstrijd om vooral bij de eersten te zijn!
En ten slotte een echt strontverhaal (letterlijk!) om duimen en vingers euh bij af te likken. De sanitaire voorzieningen in de Hooikade-huizen lieten destijds immers naar onze huidige normen nogal te wensen over. Ik herinner me nog levendig het afvoerloze toilet op de eerste verdieping (beneden was de kapsalon), dat bestond uit een brede losse plank met een gat in het midden; daaronder stond een ton(netje). Die tonnen werden regelmatig opgehaald door de schippers van de reinigingsdienst (de echte naam weet ik niet meer) en vervangen door een proper exemplaar.
In mijn familiealbum heb ik nog een tweetal fotootjes gevonden waarop ik sta op dezelfde plaats die de voorgrond vormde van Vermeers zicht op Delft. Zie bijlagen. Op de bovengenoemde site vond ik ook een vrij recent beeld van het kapsalonpersoneel (onder wie 3 van mijn nichtjes Voskuil).
Johannes Vermeer: Zicht op Delft
Zelfde plaats, enkele eeuwen later en met mij op de voorgrond
Idem als de vorige (ik zit rechts):
Het huidig team van kapsalon Voskuil. Vlnr 1, 4 en 5 mijn 3 nichtjes Voskuil. (Foto Marianne van Es)
Op 9.5 vroeg ik de mening van Ruud Hendrickx over een volgens mij foutief woordgebruik in het TAAL(!)programma Man over Woord. Zie mijn blog van diezelfde datum; daarin beloofde ik mijn bezoekers om de eventuele reactie van dhr. Hendrickx in een volgend blog op te nemen, ook als zijn antwoord negatief zou zijn. Vandaag stuurde hij mij de volgende mail, waaruit blijkt dat Kommaneuker qua Nederlandse taal inderdaad niet zo onfeilbaar is als sommigen van zijn vrienden en blogbezoekers denken Ziehier wat Hendrickx mij schrijft:
Geachte heer B ,
Volgens taaladvies.net zijn beide constructies standaardtaal. De constructie met me of ons is gebruikelijker in België dan in Nederland. In Nederland wordt ze als formeel aangevoeld, juist omdat ze in een religieuze context (laat ons bidden) wel voorkomt.
Als liefhebber van mijn moedertaal ben ik een trouw en enthousiast abonnee van Taalmail, een regelmatig verschijnende internetuitgave van de VRT, waarin VRT-taalraadsman Ruud Hendrickx uitstekende taaltips geeft. Het gebeurt nogal eens dat ik hem via e-mail zijn mening of advies vraag en meestal hoef ik niet lang op zijn deskundig antwoord te wachten. Vandaag stuurde ik hem de volgende tekst en ben benieuwd naar zijn eventuele reactie; mocht die er komen positief of negatief - dan publiceer ik die zeker op mijn blog. Ziehier de (cursieve) tekst die ik zojuist verstuurd heb:
Geachte heer,
Tijdens het taalprogramma "Man over woord" van 7 mei op Canvas zei (neerlandicus?) prof. Dominiek Sandra: "laat me zeggen...", terwijl hij duidelijk bedoelde "laat ik zeggen". Ik durf niet te beweren dat Sandra een echte fout maakte (je hoort ook vaak "laat ons hopen, laat ons bidden...", in plaats van "laten we ...") maar toch verraste hij mij. Wat denkt u?
Met vriendelijke groeten, enz.
TOE(kom)MAATJE. Een goede politicus moet zich (kunnen) houden aan de richtlijnen van zijn partij. Daar is niks verkeerds mee: als partijleden al te gemakkelijk naast het officiële (partij)potje plassen, verliest die partij haar geloofwaardigheid. Ik zou dan ook een slechte politicus zijn: ik zou in principe immers te vaak mijn overtuiging volgen, ook wanneer die zou indruisen tegen de officiële richtlijnen.
Les extrêmes se touchent, zeggen de Fransen. Dat moeten zij weten, wij zeggen gewoon De uitersten raken elkaar. Dit gezegde is zeker toepasselijk op mij en mijn wederhelft. Wij delen nu al 56 jaar samen niet alleen lief en leed (neem dat gerust letterlijk) maar ook enkele plezierige hobbys (kijk maar in de linkerkolom hiernaast: Wie zijn wij?). Op andere gebieden lopen onze smaken en gaven dan weer enorm uiteen (les extrêmes!) maar das voer voor een andere keer. Sporten en bewegen is gezond. Klopt, maar naarmate de jaren vorderen, komen de fysieke grenzen onvermijdelijk dichterbij. Tot voor kort gingen wij nog 1 à 2 keer per week tafeltennissen en sommige jongere clubleden zijn wel wat jaloers op onze fysieke conditie (al verliezen we meestal maar dat vinden we minder belangrijk dan het plezier van het spelen zelf). Verder zijn we regelmatige wandelaars en proberen toch elke week zon 7 à 10 km te stappen (lang geleden was dat een pak hoger). De laatste maanden hadden we echter beiden af te rekenen met valpartijen, weliswaar door verschillende oorzaken. Met enig sarcasme zou ik kunnen zeggen dat we solidair zijn in het vallen: als de ene valt, dan euh valt de andere mee, een echte meevaller dus... Vorige week kreeg oma Komma van de dokter de uitdrukkelijke raad om pingpongen en wandelen voortaan drastisch te beperken. Voor mij geldt er voorlopig nog geen verbod, al ben ik momenteel nog herstellend van zon solidariteitsmeevaller N.B. Mochten sommige blogbezoekers de neiging voelen opkomen om hun medelijden te betuigen met onze sportieve beperkingen: NIET DOEN lieve mensen! Dietwee zielige oudjes van 81 hebben nog zoveel boeiende hobbys en interesses (om van de deugddoende familiale en sociale contacten nog te zwijgen) dat een beetje inlevering op pingpong en kilometers geen bedreiging vormt voor hun geluk!
TOE(kom)MAATJE: enkele taalblunders, opgevist uit de media: - uit een in memoriam: Een hersentumor trof hem in hart en nieren (GVA) - 'Pensioenfondsen stoppen beleggingen in landmijnen' (Utrechts Nieuwsblad)
Spelling is geen taal; belangrijke steun uit onverdachte hoek
In mijn blog van 21.12.2011 Weg met hét Dictee, leve de taal!ergerde ik mij aan het zwaar overdreven belang dat heel wat kringen (onderwijs bv!) hechten aan Spelling en Dicteewedstrijden, ten koste van Taal. Zo schreef ik onder meer: ( ) dicteefreaks zijn blijkbaar zo geobsedeerd door de spellingvan woorden, dat ze geen tijd meer overhouden om na te denken over het juiste gebruikervan. Ze doen mij denken aan mensen die alle onderdelen van een auto tot het kleinste schroefje kunnen beschrijven maar zakken voor hun rijexamen ( ); ik hoop de dag nog mee te maken dat er naast Dicteespelletjes ook eens serieuze Taalwedstrijden georganiseerd worden. Komaan Canvas en VRT-taalraadsman Ruud Hendrickx: waar wachten jullie op?! ( ) In Neerlandia, Nederlands-Vlaams tijdschrift voor taal, cultuur en maatschappij, waarop ik geabonneerd ben, verscheen deze maand een interview met onze Vlaamse schrijver Tom Lanoye, waarin deze dezelfde stelling verdedigt. Ik citeer daaruit: Spelling is geen taal. Het is een bij voorbaat mank mechaniekje om taal neer te schrijven. Hooguit een partituur, maar nooit de symfonie zelf.
TOE(kom)MAATJE. Hoe leer ik gemakkelijk 'aantwaarps'. (bron onbekend) De truc in deze wereldtaal is eigenlijk gewoon: een hele zin herleiden tot 1 woord:
Dat had je niet gedacht he? -Dadoddenichedochtei Ze hebben u in de maling genomen -Zemmenoeligge Ze was het moe -Zewieretbeu Hij neemt alles mee -Aschaardallesmej Het is er echt aan te zien -Geziegeterbegoton Hij praat nonsens -Azeiwerriswa Hij kon er niet opkomen -Akwammerniejoep Dat is zeer goedkoop -Dasbekaanstverniet Hij heeft het in de gaten -Ajeigeteur
Op 15.03.2013 wijdde ik een blog aan een musical Hercules, die volgend weekend 5 en 6 april in Sint-Niklaas wordt gespeeld onder regie van een van mijn 13 kleinkinderen Hij vroeg mij de volgende link naar het promotiefilmpje over het evenement op mijn blog te zetten, wat opa uiteraard met veel plezier hierbij doet: surf maar naar http://www.youtube.com/watch?v=zLGwW1r797E
Onlangs kreeg ik een uitnodiging voor een cursus Valpreventie. Ik heb er niet voor ingeschreven, ik kan me namelijk interessantere onderwerpen voorstellen. Mijn gedachten gingen echter ineens uit naar het woord Val(len) zelf. Ik voelde dat dat woord mij eindelijk nog eens stof kon bieden voor een blogje. Ik begon te zoeken en hoe langer ik zocht, hoe meer woorden rond val(len) mij te binnen euh . vielen. Daar gaat-ie (en ik sla er beslist nog over): aanvallen, voorvallen, tegenvallen, meevallen, samenvallen, uitvallen, uiteenvallen, bijval(len), bevallen, invallen, overvallen, toeval(len), vallen onder /buiten /binnen / naast , binnenvallen, ongeval, waterval, lichtval, regenval, sneeuwval, een klemtoon valt, iets valt op, iemand valt op knappe vrouwen, een eis laten vallen, Een verrassend aspect van dit taalspelletje vind ik, dat die woorden soms nauwelijks of helemaal niets (meer) te maken hebben met de oorspronkelijke betekenis van Vallen!
TOE(kom)MAATJE. Een leuke taalkronkel in de Kinderpagina van het tijdschrift Natuurbehoud: Ook jij kunt bramenjam maken! Pluk een emmertje bramen ( ) en doe ze samen met je papa of mama met een pak geleisuiker in de pan.
In zijn vorige blog schreef deze fiere opa over een concert door zijn zoon Nico (violist) samen met diens dochter Barbara (piano). Zeer binnenkort (5 en 6 april) volgt een nieuw familiaal optreden: Jascha (zoon van Nico, jawel..) regisseert voor de derde keer een musical, met een 20-tal uitvoerders en nog een handvol medewerkers achter de schermen. Voor het schilderen van de (+/- 20) decors (elk 1mtr x 1,5mtr!) en het naaien van de meeste kostuums (breed te interpreteren: er komen ook veelkoppige monsters, harnassen e.d. aan te pas) dacht onze kleinzoon onmiddellijk aan . Oma! Die reageerde direct enthousiast. Er zijn twee affiches gedrukt, waarop onder meer enkele van de door oma genaaide kostuums voorkomen. Van de decor-doeken (vóórstudies op kleiner formaat) heb ik fotos genomen, ook daarvan toon ik er hierbij enkele; de kleuren verschillen helaas wel wat van de originelen, maar dat ligt aan de fotograaf... TOE(kom)MAATJE. Het gezelschap van Jascha heeft ook een (volgens opa en oma zeer verzorgde ) website: http://www.muze-cal.com , waarop eventueel geïnteresseerden nog heel wat meer info zullen vinden.
Affiche nummer 1: (de 3 kostuums rechts komen uit de naaikamer van oma..., zij schilderde ook de achtergrond: de berg Olympus, waar de goden wonen...)
Affiche nummer 2: ook hier zijn de kostuums genaaid door oma Komma
de volgende afbeeldingen zijn vóórstudies voor de eigenlijke decor-doeken
Onze zoon Nico (violist) en zijn dochter pianiste Barbara (ons oudste kleinkind) zijn al vele jaren professioneel actief in de (klassieke) muziekwereld, als leraar, solist of lid van ensembles, maar het is pas sinds de laatste jaren dat zij af en toe ook samen optreden. Voorbije zondag 3 maart was dat weer eens het geval, meer bepaald in de prachtige ruime zaal van de Muze van Meise, en omdat Meise niet zo ver van onze woonplaats gelegen is, wilden we dat concert niet missen. Zowel het programma als de vertolking was trouwens schitterend; de meest subtiele nuances tot de sterkste fortissimos kwamen tot hun recht. Het enthousiast slotapplaus door het publiek bewees dat je geen (groot)ouders van de solisten hoefde te zijn om onder de indruk te zijn van de artistieke prestaties van vader en dochter. Onder het publiek waren er ook enkele relaties van de solisten; na het concert nodigde een van die vrienden ons en de solisten uit tot een brunch in zijn gezellige woning niet ver daarvandaan. Een onverwacht en vriendelijk aanbod, dat wij in dank aanvaardden en waardoor we niet alleen vertroeteld werden met een heerlijke en gevarieerde brunch maar ook kennis mochten maken met een sympathieke vriendenkring van Nico en Barbara.
TOE(kom)MAATJE. Nico telt onder zijn nakomelingen nog een ander artistiek talent. Zijn zoon Jascha organiseert binnenkort een musical, geïnspireerd op het verhaal Hercules uit de Griekse mythologie. En hou u vast! ook Oma Komma speelt daarin (zij het achter de schermen) een belangrijke rol: zij heeft al een groot aantal decorstukken geschilderd en diverse kostuums genaaid. Maar daarover schrijf ik binnenkort een blog.
1) Dank voor het enthousiast slot-applaus:
2) Curricula die er mogen zijn...
3) Het indrukwekkende programma in Meise:
4) Nico en zijn allereerste oefeningskes:
5) Weer vele jaren later: baby Barbara in de ban van papa's vioolspel....
6) ....... en weer "een beetje" later tijdens een solorecital
"Oma Kommaneuker" en ik zijn binnenkort 56 jaar getrouwd (met elkaar, wel te verstaan ), wat in deze tijd bijna een unicum is. Zeker als je bedenkt dat wij in heel wat opzichten radicaal verschillend zijn en denken. Maar desondanks of misschien juist daardoor? - zijn we tegelijk een levend voorbeeld van een Franse uitdrukking die zegt dat les extrêmes se touchent. Een van die raakpunten is onze gemeenschappelijke belangstelling, zeg maar gerust liefde, voor allerlei vormen van kunst, zoals muziek en beeldende kunst. (Terloops gezegd: we prijzen ons gelukkig dat we die interesses blijkbaar ook hebben doorgegeven aan de meeste van onze 17 kinderen en kleinkinderen). Maar genoeg blabla, terug naar de titel van dit blogje. Op 30 januari j.l. overleed Roger Raveel, voor mij een van de grootste hedendaagse Vlaamse schilders. TV Canvas wijdde enkele dagen geleden aan hem en zijn oeuvre een schitterende uitzending, waarin ik heel wat beelden herkende. In 2007 bezochten we namelijk Raveels museum in Machelen en genoten van zijn originele artistieke creaties, zowel binnen het museum als buiten. Ik heb toen nogal wat fotos genomen, waarvan ik er hierbij enkele toon.
TOE(kom)MAATJE. Dat onze bekende Vlaming Hendrik Conscience niet alleen boeken schreef maar ook nog heel andere disciplines beheerste, bleek uit de volgende taalkronkel die Het Laatste Nieuws zich liet ontglippen (ik citeer!): Hendrik Conscience leerde zijn volk lezen, Eddy Merckx fietsen en Piet Huysentruyt koken
Vooral op de Nederlandse televisie zag ik de voorbije dagen verschillende programmas met schokkende beelden over de verschrikkelijke watersnoodramp die Zuid-West Nederland vandaag precies 60 jaar geleden trof als gevolg van een uitzonderlijke combinatie van springtij en een zware noordwester storm. Talrijke huizen werden, soms in enkele minuten, met man en muis weggespoeld. Bewoners werden vaak in hun slaap verrast, er verdronken meer dan 1800 mensen. Ik herinner me de dagen en weken daarna nog heel goed ik was 21 en met mijn ouders en drie jongere zussen waren we in 1947 vanuit Haarlem (Nederland) geëmigreerd naar Antwerpen. Begrijpelijk dus dat we ons extra interesseerden voor de tragische gebeurtenissen in Zeeland. Op de Nederlandse radio, waar s nachts normaal geen uitzendingen waren, hoorden we nu de hele nacht lang het enerverende getik van een klok, alleen af en toe onderbroken door nood-oproepen en andere berichten in verband met de ramp. De afgelopen dagen waren er op de Nederlandse televisie heel wat extra uitzendingen met film- en fotobeelden uit die verschrikkelijke dagen en weken. Ik heb er verschillende van bekeken. Naast die spectaculaire beelden van de ramp zelf was er ook een reportage over ene Jos De Boet (80), die in één klap zijn ouders en 9 broertjes en zusjes verloor. Zelf was hij niet thuis en overleefde daardoor als enige van het gezin de ramp, maar bleef 60 jaar worstelen met de vraag Hoe? In de ontroerende reportage zag hij voor het eerst zijn buurjongen van toen terug, die hem vertelde hoe het eraan toe was gegaan tijdens die nacht. Het verhaal deed me onmiddellijk terugdenken aan onze toevallige ontmoeting jaren na de ramp (we waren inmiddels getrouwd en hadden kinderen) met een onbekende man op een bank ergens in Zeeland. Ongevraagd begon hij allicht voor de zoveelste keer? -, zijn verhaal te vertellen over 1 februari 1953. Hij vertelde met tranen in de ogen dat hij alle andere leden van zijn gezin voor zijn ogen had zien verdrinken: ik was de enige die kon zwemmen We namen ontroerd afscheid van de man en hadden het gevoel dat we hem een stukje troost hadden geboden door ons luisterend oor en een troostende afscheidshand op zijn schouder
Regelmatig zien of lezen we schokkende beelden of verhalen over daders en slachtoffers van zgn. zinloos geweld. Nog maar enkele dagen geleden zagen we in de media hoe een groep belhamels een willekeurige voorbijganger bewusteloos sloegen en hem voor dood achterlieten; kort nadien meldden enkele daders zich spontaan bij de politie (toen ze beseften dat ze gefilmd waren? ). Hopelijk zullen ze hun gepaste straf niet ontlopen. En zo nader ik het tweede deel van mijn titel. Vaak willen de slachtoffers en/of hun entourage alvast het recht in eigen handen nemen, zonder de gerechtelijke procedure af te wachten. De meest onschuldige (?) varianten daarvan zijn mondelinge of geschreven scheldpartijen of bedreigingen, maar vaak ontaardt de reactie in (soms zwaar) fysiek geweld. Ik kan die wraak-gevoelens wel ergens begrijpen, ben er zelfs niet zeker van dat ik me zou kunnen bedwingen als mijn vrouw of (klein)kinderen slachtoffer zouden zijn van zinloos geweld. Dat neemt niet weg dat het uitsluitend aan de gerechtelijke instanties toekomt om de daders gepast te straffen. Dit is een van de fundamentele pijlers van ons democratisch systeem, of ik dat nu leuk vind of niet. In dat verband denk ik aan een beroemde uitspraak van Winston Churchill: Democratie is een slecht systeem maar elk ander systeem is nóg slechter! Anders gezegd: we hebben ons neer te leggen bij de democratisch vastgelegde rechtsregels (hoe onvolmaakt ook) en moeten politici kiezen van wie we verwachten dat zij constant blijven streven naar betere regels en hun toepassingen.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
