WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
01-04-2013
Spelling is geen taal; belangrijke steun uit onverdachte hoek
In mijn blog van 21.12.2011 Weg met hét Dictee, leve de taal!ergerde ik mij aan het zwaar overdreven belang dat heel wat kringen (onderwijs bv!) hechten aan Spelling en Dicteewedstrijden, ten koste van Taal. Zo schreef ik onder meer: ( ) dicteefreaks zijn blijkbaar zo geobsedeerd door de spellingvan woorden, dat ze geen tijd meer overhouden om na te denken over het juiste gebruikervan. Ze doen mij denken aan mensen die alle onderdelen van een auto tot het kleinste schroefje kunnen beschrijven maar zakken voor hun rijexamen ( ); ik hoop de dag nog mee te maken dat er naast Dicteespelletjes ook eens serieuze Taalwedstrijden georganiseerd worden. Komaan Canvas en VRT-taalraadsman Ruud Hendrickx: waar wachten jullie op?! ( ) In Neerlandia, Nederlands-Vlaams tijdschrift voor taal, cultuur en maatschappij, waarop ik geabonneerd ben, verscheen deze maand een interview met onze Vlaamse schrijver Tom Lanoye, waarin deze dezelfde stelling verdedigt. Ik citeer daaruit: Spelling is geen taal. Het is een bij voorbaat mank mechaniekje om taal neer te schrijven. Hooguit een partituur, maar nooit de symfonie zelf.
TOE(kom)MAATJE. Hoe leer ik gemakkelijk 'aantwaarps'. (bron onbekend) De truc in deze wereldtaal is eigenlijk gewoon: een hele zin herleiden tot 1 woord:
Dat had je niet gedacht he? -Dadoddenichedochtei Ze hebben u in de maling genomen -Zemmenoeligge Ze was het moe -Zewieretbeu Hij neemt alles mee -Aschaardallesmej Het is er echt aan te zien -Geziegeterbegoton Hij praat nonsens -Azeiwerriswa Hij kon er niet opkomen -Akwammerniejoep Dat is zeer goedkoop -Dasbekaanstverniet Hij heeft het in de gaten -Ajeigeteur
Op 15.03.2013 wijdde ik een blog aan een musical Hercules, die volgend weekend 5 en 6 april in Sint-Niklaas wordt gespeeld onder regie van een van mijn 13 kleinkinderen Hij vroeg mij de volgende link naar het promotiefilmpje over het evenement op mijn blog te zetten, wat opa uiteraard met veel plezier hierbij doet: surf maar naar http://www.youtube.com/watch?v=zLGwW1r797E
Onlangs kreeg ik een uitnodiging voor een cursus Valpreventie. Ik heb er niet voor ingeschreven, ik kan me namelijk interessantere onderwerpen voorstellen. Mijn gedachten gingen echter ineens uit naar het woord Val(len) zelf. Ik voelde dat dat woord mij eindelijk nog eens stof kon bieden voor een blogje. Ik begon te zoeken en hoe langer ik zocht, hoe meer woorden rond val(len) mij te binnen euh . vielen. Daar gaat-ie (en ik sla er beslist nog over): aanvallen, voorvallen, tegenvallen, meevallen, samenvallen, uitvallen, uiteenvallen, bijval(len), bevallen, invallen, overvallen, toeval(len), vallen onder /buiten /binnen / naast , binnenvallen, ongeval, waterval, lichtval, regenval, sneeuwval, een klemtoon valt, iets valt op, iemand valt op knappe vrouwen, een eis laten vallen, Een verrassend aspect van dit taalspelletje vind ik, dat die woorden soms nauwelijks of helemaal niets (meer) te maken hebben met de oorspronkelijke betekenis van Vallen!
TOE(kom)MAATJE. Een leuke taalkronkel in de Kinderpagina van het tijdschrift Natuurbehoud: Ook jij kunt bramenjam maken! Pluk een emmertje bramen ( ) en doe ze samen met je papa of mama met een pak geleisuiker in de pan.
In zijn vorige blog schreef deze fiere opa over een concert door zijn zoon Nico (violist) samen met diens dochter Barbara (piano). Zeer binnenkort (5 en 6 april) volgt een nieuw familiaal optreden: Jascha (zoon van Nico, jawel..) regisseert voor de derde keer een musical, met een 20-tal uitvoerders en nog een handvol medewerkers achter de schermen. Voor het schilderen van de (+/- 20) decors (elk 1mtr x 1,5mtr!) en het naaien van de meeste kostuums (breed te interpreteren: er komen ook veelkoppige monsters, harnassen e.d. aan te pas) dacht onze kleinzoon onmiddellijk aan . Oma! Die reageerde direct enthousiast. Er zijn twee affiches gedrukt, waarop onder meer enkele van de door oma genaaide kostuums voorkomen. Van de decor-doeken (vóórstudies op kleiner formaat) heb ik fotos genomen, ook daarvan toon ik er hierbij enkele; de kleuren verschillen helaas wel wat van de originelen, maar dat ligt aan de fotograaf... TOE(kom)MAATJE. Het gezelschap van Jascha heeft ook een (volgens opa en oma zeer verzorgde ) website: http://www.muze-cal.com , waarop eventueel geïnteresseerden nog heel wat meer info zullen vinden.
Affiche nummer 1: (de 3 kostuums rechts komen uit de naaikamer van oma..., zij schilderde ook de achtergrond: de berg Olympus, waar de goden wonen...)
Affiche nummer 2: ook hier zijn de kostuums genaaid door oma Komma
de volgende afbeeldingen zijn vóórstudies voor de eigenlijke decor-doeken
Onze zoon Nico (violist) en zijn dochter pianiste Barbara (ons oudste kleinkind) zijn al vele jaren professioneel actief in de (klassieke) muziekwereld, als leraar, solist of lid van ensembles, maar het is pas sinds de laatste jaren dat zij af en toe ook samen optreden. Voorbije zondag 3 maart was dat weer eens het geval, meer bepaald in de prachtige ruime zaal van de Muze van Meise, en omdat Meise niet zo ver van onze woonplaats gelegen is, wilden we dat concert niet missen. Zowel het programma als de vertolking was trouwens schitterend; de meest subtiele nuances tot de sterkste fortissimos kwamen tot hun recht. Het enthousiast slotapplaus door het publiek bewees dat je geen (groot)ouders van de solisten hoefde te zijn om onder de indruk te zijn van de artistieke prestaties van vader en dochter. Onder het publiek waren er ook enkele relaties van de solisten; na het concert nodigde een van die vrienden ons en de solisten uit tot een brunch in zijn gezellige woning niet ver daarvandaan. Een onverwacht en vriendelijk aanbod, dat wij in dank aanvaardden en waardoor we niet alleen vertroeteld werden met een heerlijke en gevarieerde brunch maar ook kennis mochten maken met een sympathieke vriendenkring van Nico en Barbara.
TOE(kom)MAATJE. Nico telt onder zijn nakomelingen nog een ander artistiek talent. Zijn zoon Jascha organiseert binnenkort een musical, geïnspireerd op het verhaal Hercules uit de Griekse mythologie. En hou u vast! ook Oma Komma speelt daarin (zij het achter de schermen) een belangrijke rol: zij heeft al een groot aantal decorstukken geschilderd en diverse kostuums genaaid. Maar daarover schrijf ik binnenkort een blog.
1) Dank voor het enthousiast slot-applaus:
2) Curricula die er mogen zijn...
3) Het indrukwekkende programma in Meise:
4) Nico en zijn allereerste oefeningskes:
5) Weer vele jaren later: baby Barbara in de ban van papa's vioolspel....
6) ....... en weer "een beetje" later tijdens een solorecital
"Oma Kommaneuker" en ik zijn binnenkort 56 jaar getrouwd (met elkaar, wel te verstaan ), wat in deze tijd bijna een unicum is. Zeker als je bedenkt dat wij in heel wat opzichten radicaal verschillend zijn en denken. Maar desondanks of misschien juist daardoor? - zijn we tegelijk een levend voorbeeld van een Franse uitdrukking die zegt dat les extrêmes se touchent. Een van die raakpunten is onze gemeenschappelijke belangstelling, zeg maar gerust liefde, voor allerlei vormen van kunst, zoals muziek en beeldende kunst. (Terloops gezegd: we prijzen ons gelukkig dat we die interesses blijkbaar ook hebben doorgegeven aan de meeste van onze 17 kinderen en kleinkinderen). Maar genoeg blabla, terug naar de titel van dit blogje. Op 30 januari j.l. overleed Roger Raveel, voor mij een van de grootste hedendaagse Vlaamse schilders. TV Canvas wijdde enkele dagen geleden aan hem en zijn oeuvre een schitterende uitzending, waarin ik heel wat beelden herkende. In 2007 bezochten we namelijk Raveels museum in Machelen en genoten van zijn originele artistieke creaties, zowel binnen het museum als buiten. Ik heb toen nogal wat fotos genomen, waarvan ik er hierbij enkele toon.
TOE(kom)MAATJE. Dat onze bekende Vlaming Hendrik Conscience niet alleen boeken schreef maar ook nog heel andere disciplines beheerste, bleek uit de volgende taalkronkel die Het Laatste Nieuws zich liet ontglippen (ik citeer!): Hendrik Conscience leerde zijn volk lezen, Eddy Merckx fietsen en Piet Huysentruyt koken
Vooral op de Nederlandse televisie zag ik de voorbije dagen verschillende programmas met schokkende beelden over de verschrikkelijke watersnoodramp die Zuid-West Nederland vandaag precies 60 jaar geleden trof als gevolg van een uitzonderlijke combinatie van springtij en een zware noordwester storm. Talrijke huizen werden, soms in enkele minuten, met man en muis weggespoeld. Bewoners werden vaak in hun slaap verrast, er verdronken meer dan 1800 mensen. Ik herinner me de dagen en weken daarna nog heel goed ik was 21 en met mijn ouders en drie jongere zussen waren we in 1947 vanuit Haarlem (Nederland) geëmigreerd naar Antwerpen. Begrijpelijk dus dat we ons extra interesseerden voor de tragische gebeurtenissen in Zeeland. Op de Nederlandse radio, waar s nachts normaal geen uitzendingen waren, hoorden we nu de hele nacht lang het enerverende getik van een klok, alleen af en toe onderbroken door nood-oproepen en andere berichten in verband met de ramp. De afgelopen dagen waren er op de Nederlandse televisie heel wat extra uitzendingen met film- en fotobeelden uit die verschrikkelijke dagen en weken. Ik heb er verschillende van bekeken. Naast die spectaculaire beelden van de ramp zelf was er ook een reportage over ene Jos De Boet (80), die in één klap zijn ouders en 9 broertjes en zusjes verloor. Zelf was hij niet thuis en overleefde daardoor als enige van het gezin de ramp, maar bleef 60 jaar worstelen met de vraag Hoe? In de ontroerende reportage zag hij voor het eerst zijn buurjongen van toen terug, die hem vertelde hoe het eraan toe was gegaan tijdens die nacht. Het verhaal deed me onmiddellijk terugdenken aan onze toevallige ontmoeting jaren na de ramp (we waren inmiddels getrouwd en hadden kinderen) met een onbekende man op een bank ergens in Zeeland. Ongevraagd begon hij allicht voor de zoveelste keer? -, zijn verhaal te vertellen over 1 februari 1953. Hij vertelde met tranen in de ogen dat hij alle andere leden van zijn gezin voor zijn ogen had zien verdrinken: ik was de enige die kon zwemmen We namen ontroerd afscheid van de man en hadden het gevoel dat we hem een stukje troost hadden geboden door ons luisterend oor en een troostende afscheidshand op zijn schouder
Regelmatig zien of lezen we schokkende beelden of verhalen over daders en slachtoffers van zgn. zinloos geweld. Nog maar enkele dagen geleden zagen we in de media hoe een groep belhamels een willekeurige voorbijganger bewusteloos sloegen en hem voor dood achterlieten; kort nadien meldden enkele daders zich spontaan bij de politie (toen ze beseften dat ze gefilmd waren? ). Hopelijk zullen ze hun gepaste straf niet ontlopen. En zo nader ik het tweede deel van mijn titel. Vaak willen de slachtoffers en/of hun entourage alvast het recht in eigen handen nemen, zonder de gerechtelijke procedure af te wachten. De meest onschuldige (?) varianten daarvan zijn mondelinge of geschreven scheldpartijen of bedreigingen, maar vaak ontaardt de reactie in (soms zwaar) fysiek geweld. Ik kan die wraak-gevoelens wel ergens begrijpen, ben er zelfs niet zeker van dat ik me zou kunnen bedwingen als mijn vrouw of (klein)kinderen slachtoffer zouden zijn van zinloos geweld. Dat neemt niet weg dat het uitsluitend aan de gerechtelijke instanties toekomt om de daders gepast te straffen. Dit is een van de fundamentele pijlers van ons democratisch systeem, of ik dat nu leuk vind of niet. In dat verband denk ik aan een beroemde uitspraak van Winston Churchill: Democratie is een slecht systeem maar elk ander systeem is nóg slechter! Anders gezegd: we hebben ons neer te leggen bij de democratisch vastgelegde rechtsregels (hoe onvolmaakt ook) en moeten politici kiezen van wie we verwachten dat zij constant blijven streven naar betere regels en hun toepassingen.
Ik vraag me af waarom steeds meer mensen geneigd zijn om gewone dingen onnodig anders te formuleren. Enkele voorbeelden die ik de laatste tijd noteerde: - Zo veel ALS mogelijk (Kris Peeters en andere politici) (terwijl ze gewoon bedoelen zo veel mogelijk) - Dan HEB IK ZOIETS VAN (in plaats van dan denk ik ) - Sterven aan DE GEVOLGEN VAN (bv.) kanker (heel courant in de media, zelden te horen bij de gewone man) (in plaats van sterven aan kanker) - 1000 ongevallen OP JAARBASIS (media) (in plaats van gewoon per jaar) - Zich 200 PROCENT (of meer ) inzetten (terwijl 100 % toch per definitie het maximum is, maar dat klinkt precies te negatief??!!) - NAAR de mensen TOE (in plaats van voor de mensen)
TOE(kom)MAATJE: Hoe leer ik gemakkelijk 'aantwaarps'. (bron onbekend) De truc in deze wereldtaal is eigenlijk gewoon: een hele zin herleiden tot 1 woord:
Het is nu jullie beurt -Tizonnolle Ik heb je er nog voor gewaarschuwd -Kemmetoenogzoegezei Hij kon er niets aan doen -Akosterniondoeng Ze heeft het niet goed verwerkt -Zissernichoefan Hij zei het immers ook -Azeigetoemmesoek
Het toeval wou dat het jaarlijks Groot Dictee der Nederlandse Taal en het tennis-afscheid van Kim Clijsters ongeveer tegelijkertijd op de TV-zenders werden uitgezonden. Nu kijk ik graag naar Kim en haar toptennis, maar ook het onderwerp Taal heeft een bijzondere plaats in mijn hart. En toch heb ik juist vanwege die dubbele liefde zonder aarzelen gekozen voor tennis; het Dictee kon me gestolen worden, precies omdat dat Dictee der Nederlandse Taal nog nooit iets met taal te maken had maar gewoon een spelletje is (letterlijk!) met moeilijke woorden die een normale taalgebruiker nooit gebruikt. Mijn standpunt tegenstrijdig? Lees dan mijn blog van een jaar geleden (21.12.2011), getiteld weg met hét Dictee, leve de taal!. Voor wie daar geen zin in heeft, herneem ik hier het slot van mijn toenmalige tekst:
( ) Ondanks mijn status van (hoog"?-)bejaarde hoop ik de dag nog mee te maken dat er naast dicteespelletjes (met kleine d ) ook eens serieuze Taalwedstrijden (grote T!) georganiseerd worden. Komaan Canvas en VRT-taalraadsman Ruud Hendrickx: waar wachten jullie op?! Mensen die mij kennen zullen me allicht - en niet helemaal ten onrechte! - enige hypocrisie verwijten: ik heb in het verleden namelijk meermaals zelf meegedaan aan plaatselijke en regionale dicteewedstrijden! Dat was zelfs uit puur eigenbelang omdat ik mijn kansen op een prijs redelijk hoog inschatte; die spelletjes hebben mij inderdaad verschillende woordenboeken (waaronder de Dikke Van Dale) opgeleverd. Alleen het Groene Boekje was daar niet bij, maar ik zou niet weten wat ik er mee moest doen: in de Van Dale vind ik niet alleen de spelling van woorden maar ook - veel belangrijker! - hun betekenis.
TOE(kom)MAATJE. Ik heb ooit eens een tekstje geschreven dat geen enkele spelfout bevatte maar wel krioelde van echte taalfouten. Toen ik mijn tekst ter verbetering voorlegde aan enkele vrienden dictee-fanaten, bleken zij glansrijk gebuisd te zijn
Gelet op de datum van 6 december en bij gebrek aan inspiratie (of is het luiheid? ) om iets anders te bedenken grijp ik nog maar eens terug naar een tekst die ik ook vorig jaar op 6 december blogde (wat toen ook al een herhaling was. Maar kom, als ze bij de VRT en andere zenders tot vervelens toe series blijven herhalen, mag een gewone blogger als ik dat toch ook wel eens doen zeker!) Daar gaat-ie: Het is een hardnekkig misverstand dat Sinterklaas over Hulpsinten zou beschikken; het tegendeel is waar: van mijn moeder zaliger weet ik zeker dat iedere Sint die ik tegenkom de enige echte is. Elke twijfel die ik als kind opperde, ontzenuwde zij met keiharde bewijzen. Sint Nicolaas is een Heilige, en Heiligen kunnen alles. Zo kan de Heilige Man zich bv. zonder problemen tegelijkertijd op verschillende plaatsen en in verschillende outfits vertonen; ik heb dus nooit bij een vervanger op schoot gezeten: het was iedere keer de Heilige Man zelf, ook al zag ik Hem tezelfdertijd in een winkel aan de overkant met een ander kindje. Het was zoals bij God de Vader, God de Zoon en God de Heilige Geest, telkens nochtans dezelfde ene God, dus waarom dan niet één en dezelfde Sinterklaas, in de ene winkel met een bril en aan de overkant zonder bril? In zijn begeleidende briefjes bij de cadeautjes herkenden wij het karakteristieke handschrift van mama, maar dat was voor haar (en dus voor ons!) juist een bewijs temeer van s mans Veelzijdige Gaven: Sinterklaas kan toch ook alles, zelfs mijn handschrift kan Hij nadoen! Het bericht in mijn Gazet,dat er bijscholingscursussen voor hulpsinterklazen bestaan, ontneemt dit kinderfeest een flinke brok romantiek en doet me met heimwee terugdenken aan mijn kinderjaren, toen mijn moeder helemaal geen hulpsinterklazen nodig had en wij elk jaar weer op de schoot van De Enige Echte Sint onze liedjes konden opdreunen.
Een van mijn hobbys (of noem het afwijkingen?) is het fotograferen van bizarre, verwarrende of ronduit foute verkeerssignalisaties. In de loop der jaren heeft dat geleid tot een indrukwekkende verzameling. Voor de meest frappante gevallen vroeg ik de bevoegde overheden, de fout te verhelpen, soms gebeurde dat ook inderdaad, al kan het wel eens jaren duren Een voorbeeld. Wie de E17 verlaat en via de zwembad-rotonde te Sint-Niklaas naar Lokeren wil wordt aldaar rechtsaf richting Beveren gestuurd (zie foto 1) terwijl Lokeren linksaf is. Wie niet op de hoogte is van de plaatselijke situatie rijdt dus de tegenovergestelde richting uit Tien jaar geleden (!) wees ik de bevoegde instanties op deze opvallende fout, maar het bord staat er nog steeds. Ik verneem nu uit de media dat een gemeenteraadslid de blunder ook heeft opgemerkt en dat de stad binnenkort de nodige maatregelen zal nemen om het bord te vervangen.Eindelijk! Nu ben ik alleen benieuwd wat binnenkort betekent
Iedereen kent het wel: je kuiert met je winkelkar langs de gangen van het warenhuis, gefocust op je boodschappenlijstje (of gsm ), en plots bots je bijna op een tegenligger. De klassieke voorrangsregels van de openbare weg gelden hier gelukkig niet en ook echte botsingen zullen zich niet gauw voordoen; ze zouden trouwens onmiddellijk de media halen: verkeersagressie in de gang van de zuivel, ik probeer het mij voor te stellen! Nee, mijn ervaring leert dat zon ontmoeting meestal leidt tot een dubbel oh, sorry! of vergelijkbare reacties. Zoals een glimlachend oei, bijna een botsing! en meestal een deugddoende wederzijdse glimlach. Met mijn slecht karakter dóe ik het er soms om: vooral als ik een lieve dame zie aankomen, probeer ik quasi-toevallig zon bijna-botsing te veroorzaken, gewoon vanwege de glimlachwisseling die erop volgt! Beste lezers, ik raad het u aan: het kost niks en ge voelt er u beter bij!
TOE(kom)MAATJE. Een vergelijkbare situatie: even een deur openhouden voor iemand die kort achter u komt, ook al zou hij/zij dat evengoed zelf kunnen doen
Ik krijg de laatste tijd soms vooral van familie of kennissen de kritiek dat mijn blogs vaak zo bloedserieus en saai zijn. Nou daar gaan we dus wat aan doen, hahaha nu gaan we lachen! Nee, even euh serieus komma! Als bestuurslid van OKRA Sint-Jan (een plaatselijke afdeling van de grootste Vlaamse seniorenvereniging) verzorg ik al vijftien jaar onze maandelijkse Nieuwsbrief. Meestal bestaat een nummer uit drie à vier bladzijden die ik zo evenwichtig mogelijk en zonder hiaten probeer te vullen. Om die eventuele gaten op te vullen heb ik een onuitputtelijke bron aangeboord, namelijk de media. Het viel me al langer op dat reclameboodschappen vaak eindigen met nietszeggende holle slogans, die als passe-partouts voor alles kunnen dienen. Dus ook als eventuele bladvulling voor mijn Nieuwsbrief, met dat verschil dat mijn lezers wel snappen dat het om te lachen is (zeg me na: één, twee, drie: hahaha!). Voor wie nog mee is, en eindelijk wel eens voorbeelden wil zien: hier komen er enkele die ik de jongste maanden heb gebruikt en die u allicht bekend in de oren zullen klinken:
OKRA Sint-Jan, als t tijd is voor een nieuw verhaal OKRA Sint-Jan, er is zoveel dat ons verbindt OKRA Sint-Jan, good to know, good to have OKRA Sint-Jan, een beetje van ons, zoveel van jezelf OKRA Sint-Jan, een schitterend contract OKRA Sint-Jan, {iedereen inbegrepen} OKRA Sint-Jan, de kracht van verandering OKRA Sint-Jan, altijd dicht bij jou
OKRA Sint-Jan, verwacht het onverwachte OKRA Sint-Jan, we challenge, you win OKRA Sint-Jan, cant resist m OKRA Sint-Jan, bestemming beter OKRA Sint-Jan, de gezonde reflex OKRA Sint-Jan, hier groeien ideeën OKRA Sint-Jan, das keihard genieten OKRA Sint-Jan, wij spreken uw taal
TOE(kom)MAATJE. Een Bijbels raadsel: Waarom liep Adam naakt in het paradijs? Antwoord: omdat Eva in Adams kostuum liep
Ik luister bijna dagelijks tussen 7.30 en 8 uur naar de persoverzichten op VRT-radio. Zo blijft mijn kijk op de actualiteit niet beperkt tot wat mijn eigen krant schrijft. Positief is bovendien dat ook anderstalige media regelmatig aan bod komen; wat mij daarbij echter stoort, is het feit dat de presentatoren zelden of nooit de moeite doen om Franse of Engelse titels die ze citeren, in het Nederlands te vertalen. Alsof ze alleen met een elitair clubje veeltalige intelligentsia te maken hebben Daarbij komt nog dat hun uitspraak van die vreemde talen vaak niet accentloos is!... Het is toch maar een kleine "moeite" (!) om een titel uit Le Soir te vertalen als volgt ik verzin maar wat - : de Europese Commissie is bereid om Ford Genk te helpen. Zo zou ook de ééntalige gewone Vlaming er iets aan hebben en zich niet gediscrimineerd hoeven te voelen.
Sinds enige tijd meldt de radio de filelengtes tussen twee bepaalde plaatsen soms niet alleen in kilometers maar ook in tijd, afgerond op 5 minuten. Het zijn uiteraard ruwe extrapolaties (schattingen), die bovendien steeds minder nauwkeurig en dus ook minder betrouwbaar worden naarmate het over meer kilometers dus langere tijden gaat. Het klinkt in mijn oren dan ook een beetje lachwekkend als ik de spreker (M/V) in alle ernst hoor zeggen dat ik tussen twee plaatsen bv. 2 uur en 5 minuten nodig heb, of 1 uur en 55 minuten. Ik denk dan: Man (of: Mens *), als je toch afrondt, zeg in zon geval dan gewoon ongeveer twee uur! (* ik wou hier eerst Vrouw schrijven; hoe komt het toch dat vrouw in dergelijke context zo raar klinkt? )
TOE(kom)MAATJE. Onlangs vroeg ik iemand: Vind je dat mijn zoon op mij lijkt? - Antwoord: Ja, maar dat is toch niet zo erg. Zolang hij maar gezond is. (geïnspireerd op een grapje uit seniorennet.be)
82 man ontslagen via smsje. Ik ook: 40 jaar geleden!
Tot nadere instructies van de curator moet u niet meer komen werken; dat was de cruciale zin in een simpel smsje dat 82 werknemers van een bedrijf in Balen begin vorige week van hun directie ontvingen. Schandalig én onwettig volgens arbeidsrechtspecialist prof. Blanpain. Exact 40 jaar geleden (oktober 1972) maakte ik hetzelfde mee. Uiteraard niet per sms, dat immers nog niet bestond, maar toch in vergelijkbare omstandigheden, al liep het in mijn geval al bij al goed af Ik leg uit. Sinds 1956 in administratieve dienst van een groot industrieel bedrijf (ooit 1280 werknemers) in Hamme (O.-Vl), werd ik op een ochtend bij de directeur ontboden, die mij zei dat er voor mij in Hamme geen plaats meer was maar dat het hoofdhuis in Nederland (mijn geboorteland) mij een vacature op hetzelfde niveau aanbood. Ik was volkomen verrast. In één minuut stortte mijn wereld in. Ik woonde toen, evenals mijn ouders en drie zussen, al 25 jaar in Vlaanderen (en volledig geïntegreerd ), was gelukkig getrouwd met een jonge Lokerse (de latere computeroma ), had inmiddels vier schoolgaande kinderen en sinds drie jaar een eigen huis in het mooie Waasland. Kortom, evenveel redenen om na een kort en pijnlijk overleg thuis neen te zeggen tegen het aanbod van mijn directie. Tijdens het daaropvolgend gesprek met de directeur kondigde deze aan dat ik vijf maanden later moest vertrekken; hij toonde mij zijn kladtekst die hij zijn secretaresse later op de week (ze had vrijaf) zou laten uit-typen. Ik voelde op mijn (toen nog Hollandse) klompen dat ik zijn juridisch-kreupele ontslagtekst ten allen tijde in mijn voordeel zou kunnen uitspelen en zonodig zelfs compleet zou kunnen negeren. Ik bood mijn baas aan dat IK zijn tekst zou typen. Hij was uiteraard verrast maar kende mijn speciaal gevoel voor humor en ging akkoord. En zo typte ik even later mijn eigen (onwettige!) ontslagbrief (inclusief de taal- en stijlfouten uit de kladtekst ), liet hem ondertekenen door de auteur en tekende vervolgens zelf voor de ontvangst :
Hamme, 12 oktober 1972 Mijnheer, hiermee bevestigen wij ons gesprek waarbij wij U mededeelden dat wij (details zonder belang, Komma) hebben besloten het dienstverband met U te beeindigen. De hieraan verbonden voorwaarden zullen wij nader met U overeenkomen. Een U door de N.V. Vereenigde Touwfabrieken, Rotterdam aangeboden werkkring kunt U om U moverende redenen niet in overweging nemen. Wij verzoeken U, Uw werkzaamheden op 31 maart 1973 te beeindigen. U gelieve copie van dit schrijven, voor ontvangst getekend, terug te zenden. Hoogachtend, (stempel:) Naaml. Venn. Le Lis
(naam:), Directeur
Voor de ontvangst: ( Ik dus) -----------------------------------------------------------------------------------------
EPILOOG: Hoewel ik wettelijk gezien na die opzegtermijn nog steeds op mijn kantoor had kunnen verschijnen, vond ik dat toch geen verstandige optie en dus begon ik sollicitatiebrieven te schrijven. Het werden er 60. Er volgden spannende maanden. Ook voor mijn gezin, al vocht mijn vrouw aanvankelijk met succes tegen de stress; vreemd genoeg kwam bij haar de klap pas later, toen ik per 1.4.1973 gepast werk vond, zodat ik niet één dag werkloos ben geweest. Uiteraard heb ik de geldigheid van mijn ontslag bij Le Lis aangevochten maar omdat ik geen zin had in een slepende procedure, ging ik uiteindelijk akkoord met een bescheiden opzegvergoeding. Een positieve noot om te eindigen: ik ben nog enkele jaren spelend lid gebleven van de tennisclub van Le Lis, waar ik immers fijne relaties had met mijn ex-collegas. Inmiddels is het hele concern al jaren geleden verdwenen. Al googelend vond ik nog een interessante link naar de boeiende rol van Le Lis in de sociale en industriële geschiedenis van Hamme:
Zoals sommige regelmatige bezoekers van mijn blog allicht hebben opgemerkt, maakten Oma en Opa KOMMA dit jaar al het een en ander mee. Ik begon eind januari met een flinke uitschuiver al fietsend over een ijsplek (blog 28.1), lelijk gevallen waarbij linkerschouder uit de kom, onder verdoving rechtgezet, arm enkele weken ondersteund door een steundoek, bezoeken aan kinesist, tot op heden dagelijks oefeningen thuis enz. Om niet achter te blijven liep Oma op 12.6 bij een spectaculaire val in de badkamer een dubbele bekkenbreuk en een gekneusde rib op (blog 20.6); resultaat: 3 weken ziekenhuis. Een en ander betekende een flinke streep door onze gebruikelijke drukke activiteitenagenda: ik kon wekenlang geen autorijden (oma ook niet maar dat kon ze sowieso niet! ), wandelen of tafeltennissen was er een hele tijd niet meer bij, vakantieplannen en andere uitjes moesten we annuleren, enz. Intussen (nog vóór omas valpartij) had ik met mijn (toch al gehavende) bovengebit zo geweldig hard op een stuk blokchocolade gebeten dat de middelste tand er uit viel (oerstom van me natuurlijk, in plaats van er eerst eens op te zabberen!); dus een flink gat in mijn kaak (enfin, das beter dan andersom ) en een droevig vonnis van mijn tandarts: ik zie maar één goeie oplossing, meneer Komma: nóg vijf tanden eruit en dan een prothese! Dat hele programma zou heel wat zittingen vergen en we noteerden de nodige afspraken . De wekenlange beperkingen van omas mobiliteit brachten echter mee dat ook mijn tandprogramma volledig tot later moest uitgesteld worden. En dat later is nu onlangs begonnen en zo loop ik momenteel rond met een echte Dracula-muil (zie foto 1). Ik zal het voor een tijdje moeten doen met alleen vloeibaar, gemixt of kleingesneden voedsel; gelukkig is oma een vindingrijke kokkin die er toch telkens iets lekkers van weet te maken. En of dat alles nog niet volstaat, heb ik onlangs tijdens een10km-wandeling met mijn OKRA-vrienden een kwetsuur aan mijn Achillespees opgelopen; de laatste 2 km legde ik al mankend af. De huisarts vermoedde een ontsteking en/of een scheurtje van de Achillespees, schreef een echo voor, en 3x per dag ijs opleggen. Dus weer enkele weken geen wandelingen of pingpong. Een gekke situatie dus: eerst bleef oma weken lang thuis en ging ik wandelen of tafeltennissen, NU zijn de rollen min of meer omgekeerd! O ja, ik vergat nog iets: ik loop al enkele weken met een kleine ontsteking aan mijn linkeroog, maar die is bijna genezen Het klinkt allemaal nogal dramatisch en zielig maar voordat u mij begint te overladen met tranerige blijken van deelneming: das echt niet nodig, al die kwaaltjes zijn maar tijdelijk en bovendien zorgen ze ervoor dat ik eindelijk weer iets heb om over te schrijven en wat de pijn van mijn schouder, tanden en Achillespees betreft: dat valt allemaal best mee (dat komt door de pijnstillers, haha .). Over medicijnen gesproken: om nog wat meer indruk te maken heb ik een foto gemaakt (zie foto 2) van mijn huidige verzameling; gelukkig is het meeste daarvan binnenkort verleden tijd en blijven er nog hooguit 3 of 4 over die gewoon horen bij mijn hoogbejaarde (?) leeftijd. Ik zou me trouwens schamen door echt te klagen: ten slotte zijn er ontelbare mensen die er veel slechter aan toe zijn dan ik en dus onmiddellijk met mij zouden willen ruilen!!
TOE(kom)MAATJE. Over tandartsen gesproken: een jonge moeder zit rillend van angst in de zetel bij de tandarts: O dokter, ik ben helemaal niet bang aangelegd maar bij een tandarts ben ik altijd doodsbenauwd, ik krijg nog liever een kind. O mevrouw, daar kan ik ook voor zorgen maar dan moet u anders gaan zitten.
Politierechter DHondt roept politici op voor meer aandacht voor verkeersveiligheid, aldus las ik in mijn krant (Gazet van Antwerpen). Helemaal akkoord natuurlijk, maar goede beleidsopties op politiek vlak volstaan niet: ze moeten ook nog correct worden uitgevoerd op het terrein (letterlijk!). En daar loopt het regelmatig mis. Ik heb een voortdurend aangroeiende waslijst (gestaafd met fotos) van foute, misleidende en zelfs gevaarlijke infrastructuur of signalisatie, gecreëerd of getolereerd door personen of instanties die duidelijk geen enkel benul hebben van, of feeling voor de betekenis van de borden of andere verkeerstekens die ze aanbrengen. Ik heb deze bedenkingen in een lezersbrief aan GvA meegedeeld, die hem echter niet gepubliceerd heeft, wat natuurlijk haar goed recht is. Ik mag trouwens niet klagen, integendeel: ik schrijf wel vaker lezersbrieven en meestal verschijnen die s anderendaags. Maar omdat dat in dit geval niet gebeurde, vond ik mijn blog een geschikt medium om mijn opmerkingen te spuien, al is dat dan voor een veel kleiner publiek. Hierna enkele specimens uit mijn fotoalbum
commentaar overbodig:
Hier staat precies het omgekeerde van wat bedoeld wordt: wie een geldige bewonerskaart heeft, hoeft hier NIET te betalen
Kan iemand mij zeggen wat zo'n HALF zebrapad betekent (ligt er al jaren!)
Zonder commentaar
De pijlen van deze 2 parkeerverbodsborden staan ondersteboven en betekenen dus dat je niet vóór het eerste bord of voorbij het tweede mag parkeren; met andere worden: alleen TUSSEN de 2 borden mag het wel, maar nu staat die verdomde container toch wel in de weg zeker!
Een veel voorkomende blunder in industrieparken: je zal toch maar met je wagen op zo'n kruispunt staan zoeken hoe je bedrijf X kunt bereiken; ik zou spontaan links beginnen, maar als ik pech heb, staat bedrijf X ergens rechts, en dan maar hopen dat de chauffeurs in de groeiende file achter mij niet ontploffen van ongeduld. En dan te bedenken dat er simpele oplossingen voor zulke problemen bestaan!...
Kim Clijsters en Bob Bryan deden in hun gemengd dubbelspel (US Open) enkele chest bumps, een typische vreugdeuiting van de tennisbroers Bryan door met de borst(en) tegen elkaar te springen na een geslaagde rally. Een stuk zachter dan bij mijn broer Mike, zei Bob. Logisch, met mijn airbags, reageerde een schaterende Kim. Een echte Kim-reactie die bij Justine Henin nooit opgekomen zou zijn, en wel om euh twee redenen; de tweede reden was hun verschillend gevoel voor humor
TOE(kom)MAATJE. Misdadigers die tot lange gevangenisstraffen veroordeeld worden, kunnen onder bepaalde strenge voorwaarden vrij komen na de helft (binnenkort twee derden?) van hun straf effectief te hebben uitgezeten. Dat geldt ook voor levenslang gestraften. Aldus de media, die echter hardnekkig vergeten uit te leggen hoeveel de helft (2/3?) van levenslang is .
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
