“Tot nadere instructies van de curator moet u niet meer komen werken”; dat was de cruciale zin in een simpel sms’je dat 82 werknemers van een bedrijf in Balen begin vorige week van hun directie ontvingen. “Schandalig én onwettig” volgens arbeidsrechtspecialist prof. Blanpain.
   Exact 40 jaar geleden (oktober 1972) maakte ik hetzelfde mee. Uiteraard niet per sms, dat immers nog niet bestond, maar toch in vergelijkbare omstandigheden, al liep het in mijn geval al bij al goed af…   
   Ik leg uit. Sinds 1956 in administratieve dienst van een groot industrieel bedrijf (ooit 1280 werknemers) in Hamme (O.-Vl), werd ik op een ochtend bij de directeur ontboden, die mij zei dat er voor mij in Hamme geen plaats meer was maar dat het “hoofdhuis” in Nederland (mijn geboorteland) mij een vacature op hetzelfde niveau aanbood. Ik was volkomen verrast. In één minuut stortte mijn wereld in.
   Ik woonde toen, evenals mijn ouders en drie zussen, al 25 jaar in Vlaanderen (en volledig “geïntegreerd”…), was gelukkig getrouwd met een jonge Lokerse (de latere “computeroma”…), had inmiddels vier schoolgaande kinderen en sinds drie jaar een eigen huis in het mooie Waasland. Kortom, evenveel redenen om – na een kort en pijnlijk overleg thuis – neen te zeggen tegen het “aanbod” van mijn directie.
   Tijdens het daaropvolgend gesprek met de directeur kondigde deze aan dat ik vijf maanden later moest vertrekken; hij toonde mij zijn kladtekst die hij zijn secretaresse later op de week (ze had vrijaf) zou laten uit-typen. Ik voelde op mijn (toen nog Hollandse) klompen dat ik zijn juridisch-kreupele ontslagtekst ten allen tijde in mijn voordeel zou kunnen uitspelen en zonodig zelfs compleet zou kunnen negeren. Ik bood mijn baas aan dat IK zijn tekst zou typen. Hij was uiteraard verrast maar kende mijn speciaal gevoel voor humor en ging akkoord. En zo typte ik even later mijn eigen (onwettige!) “ontslagbrief” (inclusief de taal- en stijlfouten uit de kladtekst…), liet hem ondertekenen door de “auteur” en tekende vervolgens zelf “voor de ontvangst”…:xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Hamme, 12 oktober 1972
       Mijnheer, hiermee bevestigen wij ons gesprek waarbij wij U mededeelden dat wij (details zonder belang, Komma) hebben besloten het dienstverband met U te beeindigen.
     De hieraan verbonden voorwaarden zullen wij nader met U overeenkomen. Een U door de N.V. Vereenigde Touwfabrieken, Rotterdam aangeboden werkkring kunt U om U moverende redenen niet in overweging nemen.
     Wij verzoeken U, Uw werkzaamheden op 31 maart 1973 te beeindigen.
     U gelieve copie van dit schrijven, voor ontvangst getekend, terug te zenden.
                                         Hoogachtend,
                                   (stempel:) Naaml. Venn. “Le Lis”

                                                      (naam:), Directeur

Voor de ontvangst: (…Ik dus)
-----------------------------------------------------------------------------------------

EPILOOG: Hoewel ik wettelijk gezien na die “opzegtermijn” nog steeds op mijn kantoor had kunnen verschijnen, vond ik dat toch geen verstandige optie en dus begon ik sollicitatiebrieven te schrijven. Het werden er 60. Er volgden spannende maanden. Ook voor mijn gezin, al vocht mijn vrouw aanvankelijk met succes tegen de stress; vreemd genoeg kwam bij haar de “klap” pas later, toen ik per 1.4.1973 gepast werk vond, zodat ik niet één dag werkloos ben geweest.
   Uiteraard heb ik de geldigheid van mijn ontslag bij “Le Lis” aangevochten maar omdat ik geen zin had in een slepende procedure, ging ik uiteindelijk akkoord met een bescheiden opzegvergoeding. 
   Een positieve noot om te eindigen: ik ben nog enkele jaren spelend lid gebleven van de tennisclub van “Le Lis”, waar ik immers fijne relaties had met mijn ex-collega’s.
   Inmiddels is het hele concern al jaren geleden verdwenen. Al googelend vond ik nog een interessante link naar de boeiende rol van Le Lis in de sociale en industriële geschiedenis van Hamme:

04-11-2012 om 22:27 geschreven door Erik