WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
13-02-2011
Tafeltennis en toogpraat!
Oma en ik zijn al decennia aangesloten bij een bloeiende tafeltennisclub met zon 200 leden, verdeeld over verschillende categorieën: recreanten, competitiespelers, ukkies (van 3 tot 7 jaar!), jeugd en mindervaliden (à propos, waarom mag je mensen met een handicap tegenwoordig geen gehandicapten meer noemen? ). Na enkele recente sterfgevallen genieten mijn eega en ik nu de twijfelachtige eer, de oudste clubleden te zijn, maar dat weerhoudt ons er niet van, 2 à 3 keer per week enkele uurtjes samen of met andere leden een match(ke) te spelen aan een van de 13 tafels in de ruime speelzaal. De club organiseert regelmatig gezellige nevenactiviteiten, al dan niet in combinatie met een pretentieloos minitoernooi. Zo was er onlangs de jaarlijkse wafelbak, gecombineerd met een clubtoernooi. Ik overleefde de eerste ronde, maar ging in de volgende onderuit tegen een .. 7-jarig talent (dat even later het dubbeltoernooi zou winnen!) "Jitske" kwam nauwelijks boven de tafel uit maar het lukte mij niet, haar effectrijke opslagen gepast te retourneren. Het is overigens een schat van een kind, gelukkig zonder kapsones maar bezeten door tafeltennis en volgens kenners een toekomstige kampioene. Haar mama, eveneens clublid, vertelde dat dochterlief ook thuis voortdurend met een pingpongracket en balletje rondhuppelt Naast de speelzaal biedt een gezellige cafetaria ruime mogelijkheden om bij pot en pint de sociale contacten te onderhouden. De gesprekken gaan van bloedserieuze onderwerpen als kunst en cultuur tot sport of de gebruikelijke toogpraat. Overigens lopen die items nogal eens parallel. Onlangs hadden we het over de grenzen van gezond sporten, niet zon verrassend onderwerp in pingpongmiddens. Je lichaam zal wel zeggen wat je moet doen of laten; luister dus gewoon naar je lichaam, zei iemand. Ik reageerde met: Klopt! Ik luister ook altijd naar mijn lichaam. Als mijn lichaam zegt: Je zou me eigenlijk een borreltje moeten geven, dan dóe ik dat!
De foto's hierna komen van de website van de club.
Hieronder rechts Jitske met haar prijs, met aan haar zijde onze kleindochter, die het ook niet slecht deed..."
En dan onze dochter (links), moeder van onze kleindochter hierboven, in volle concentratie samen met haar jeugdige dubbelpartner:
Het was te voorspellen: een tragisch ongeval waarbij een zware terreinwagen een kleuter doodreed, deed een discussie losbarsten over de vraag of zulke wagens niet van de openbare weg gehouden zouden moeten worden. Vooreerst dit: voor de ouders en andere familieleden is zon plotseling verlies van een onschuldig kind een verschrikkelijke ervaring en zij verdienen ons oprecht medeleven. Ik kan me ook levendig indenken dat zij voortaan in elke zware wagen een potentieel moordwapen zien. Toch zou ik een verbod op dergelijke voertuigen onlogisch en eigenlijk hypocriet vinden. Ten eerste zijn auto-ongevallen bijna nooit te wijten aan de wagens maar aan mensen. Ten tweede vallen er in het verkeer wereldwijd alle dagen honderden slachtoffers onder allerlei soorten autos, dus om consequent te zijn zouden alle autos uit het verkeer moeten blijven . Maar niemand wil terug naar de middeleeuwen. Conclusie: hoe cru het ook klinkt, we zullen moeten leren leven met de doden En over gevaarlijke wagens gesproken: er rijden nog steeds 4-persoonswagens in het verkeer met slechts twee deuren vooraan. Passagiers op de achterzetels zitten als ratten in een val als ze bij een ongeval niet of niet tijdig uit zo'n wagen kunnen ontsnappen of bevrijd worden. Verontrustend vind ik het, dat eigenaars en medereizigers van zulke "tuigen" zich van dat gevaar meestal niet eens bewust zijn. Een wereldwijd verbod op de fabricage van dergelijke wagens zou dus misschien nog nuttiger zijn dan een verkeersverbod van terreinwagens. Voor alle duidelijkheid: ik rij niet met een terreinwagen maar in een gewone auto
TOE(kom)MAATJE: de volgende keer hoop ik met een wat luchtiger onderwerp te komen...
Op 31.12.2010 stuurde De Post mij een kaartje dat er een onvoldoende gefrankeerde zending was toegekomen, die mij bezorgd zou worden zodra ik het kaartje, met het aangeduide bedrag in postzegels, zou terugsturen naar onze diensten. Probleem: er was geen bedrag aangeduid en ook onze diensten werd niet nader toegelicht. Ik stuurde het kaartje dan maar naar het hoofdadres van Bpost, Postbus 5000, 1000 Brussel met op het kaartje zelf de vraag om mij de ontbrekende gegevens mee te delen. Op 6.1.2011 lag hetzelfde kaartje opnieuw in mijn bus, ZONDER ook maar enig spoor van de gevraagde details Pas na een mailtje naar de ombudsdienst van de post kreeg ik enkele dagen geleden alsnog de betreffende zending (het bleek een onschuldig Kerstkaartje van een familielid te zijn, maar dat terzijde . )
Belspelletjes/Versteylen/Modderwandeling 1) Ik had juist mijn commentaar op de debiele belspelletjes van VTM en 2BE blogklaar liggen toen de media mij vóór waren. Ik beperk mij nu dus tot het meest essentiële: ook al heeft Basta (programma van De Neveneffecten) met zijn ontmaskering van dit bedrieglijk amusement misschien bepaalde deontologische regels overtreden, maar dan zeg ik tegen mijn geweten in dat deze keer het doel de middelen heeft geheiligd (is dat geen spreuk van de Jezuïeten? ). 2) Over Jezuïeten gesproken: ik hoop dat het gerechtelijk onderzoek in de zaak van Jezuïet Luc Versteylen zo vlug mogelijk duidelijkheid schept over wat daar in zijn Vierselse brouwerij nu wel of niet gebeurd is. Hoe langer het duurt, hoe zwaarder de speculaties in de media. Zelfs de columnist van Kerk en Leven (19.1) loopt op de zaken vooruit en vermeldt in één adem het (bewezen) seksueel misbruik door kanunnik F. Houtart en het nog maar pas gestart onderzoek tegen Versteylen. 3) Nu iets helemaal anders. Gisteren (21.1) met mijn seniorenclub een wandeling gemaakt in de bossen en weiden van het Waasland. Het weer van de voorbije weken en tractoren hadden er samen voor gezorgd dat zeker 90% van het parcours herschapen was in een regelrechte modderpoel (zie fotos). Toen een van mijn clubgenoten tot aan zijn kuiten in het slijk weggleed maar gelukkig voor hem - terstond door enkele collegas weer werd opgevist, vroeg ik hem om hetzelfde manoeuvre nog eens te herhalen zodat ik de scène op foto kon vastleggen; het slachtoffer kon er gelukkig om lachen maar zoals ik verwachtte weigerde hij in te gaan op mijn verzoek . Intussen had het hele gebeuren mij uit mijn concentratie gehaald en een seconde later was ik zelf de pineut, en niet zon klein beetje: ik gleed de berm af en om mijn camera te beschermen steunde ik alleen op mijn vrije hand. Gevolg: ik gleed tot mijn linkerheup in het slijk, maar mijn camera had het overleefd. Dezelfde hulpvaardige handen van daarjuist hielpen mij weer op het droge, maar niemand nam een foto .. Thuisgekomen leverde ik de vuile ravage af aan oma, die er binnen de kortste keren via wasmachine en droogkast weer kastklare spullen van maakte, de schat! Mijn bottinen-met-modder (eigenlijk modder-met-bottinen) moest ik echter zelf onderhanden nemen, dedju toch!
Ik kan misschien wat kommas neuken maar als het op koken of bakken aankomt ben ik een grote nul met twee linkerhanden, in tegenstelling tot mijn wederhelft: zij is inderdaad onbetwist en veruit mijn meerdere. Nu zouden er dat dus veel kunnen zeggen, maar oma is wel degelijk een echte keukenprinses met een ongebreidelde culinaire creativiteit waar weinigen aan kunnen tippen. Zeer onlangs dacht ze tegen beter weten in? - dat ze mijn volstrekte onkunde wel wat zou kunnen opvijzelen via een gepaste handleiding Kookboek voor klunzen als nieuwjaarscadeau. Een aantrekkelijk ogend werkje, maar toen ik begon te lezen, zakte de moed mij al vlug in de schoenen: al op de eerste bladzijde (de basisuitrusting) vroeg ik me bijvoorbeeld af wat het verschil is tussen een kookpan en een koekenpan. En ik had nog andere kluns-vragen, waarbij oma haar handen hulpeloos en theatraal ten hemel hief om zoveel domheid, volgens haar was het allemaal zo simpel als iets. Maar volgens mij heeft dit boek gewoon een verkeerde titel: die had moeten luiden: Kookboek voor GEVORDERDE klunzen. Ik gaf de studie al vlug op, maar helemaal voor niks was het cadeau toch niet: ik heb hartelijk kunnen lachen met de vele geestige tekeningen. Maar koken? Mijn hoop (en die van oma) is nu gevestigd op het mogelijk verschijnen van een Kookboek voor BEGINNENDE klunzen? .
TOE(kom)MAATJE. Ik vraag me dikwijls af of onze nieuwslezers zelf wel weten wat ze voorlezen en hoe ze dat (zouden) moeten doen. Op 23.12 s morgens klonk het op VRT-radio-1 zo: Aartsbisschop Léonard stelt een solidariteitsfonds voor. en dan klonk er een nieuwe zin(?):De slachtoffers van seksuele misbruiken voor.De (ongeïnteresseerde?) presentator las dit bericht voor als twee afzonderlijke items terwijl het uiteraard om één enkele zin ging. Blijkbaar voelde de man niet eens aan dat zijn tweede zin mank liep.
Hallo bezoeker: bent u daar nog? Zoja, bravo voor uw uithoudingsvermogen!
De mooie kanten van sneeuwellende. Eindelijk nog eens een (inter)nationale "ramp" waarvoor we onze politiekers (helaas?) niet de schuld kunnen geven. En vermits we de seizoenen zelf niet kunnen beïnvloeden, kunnen we de rollen maar beter omkeren en ons zo goed mogelijk aanpassen aan de huidige winterellende. Maar laten we allereerst begrip hebben (en tonen) voor daklozen en andere slachtoffers, zonder ons direct af te vragen of zij soms misschien ook zelf voor een deel schuld hebben aan hun onmenselijke situatie. Maar vervolgens is er niets dat ons mag beletten, te genieten van mooie landschappen en winterpret voor jong en oud. En er is nog iets dat me aangenaam heeft verrast en dat zijn de toegenomen sociale contacten dankzij de dagelijkse sneeuwruim-verplichtingen van zowat iedereen. Een soort saamhorigheidsgevoel van jij en ik, we zijn allebei slachtoffer van hetzelfde kl..-weer en zullen ermee moeten leren leven.En het doet toch plezier als een voetganger je vriendelijk bedankt terwijl je bezig bent om hem/haar voor een glijpartij te behoeden. Praten over het weer is niet eens zo banaal meer.
TOE(kom)MAATJE. Twee van onze kleindochters vonden oma's peperkoekenhuisje van Kerstmis 2009 erg mooi maar wilden absoluut een poging doen om dat voor Kerstmis 2010 nog beter te doen; voorwaarde was wel dat ze "carte blanche" kregen en (uiteraard...) de rekening van de ingrediënten achteraf aan oma mochten presenteren.... (Onnodig te zeggen dat oma zo'n verzoek niet kon weigeren!) N.B. Gelukkig heb ik het kunstwerk nog net vóór de "afbraak" kunnen fotograferen, want even later stonden praktisch alleen de "muren" nog recht, de rest was al opgepeuzeld!!)
Computeroma wordt weer oma, jammer! Nee beste bezoeker, u mag dit niet al te letterlijk nemen: we krijgen er echt geen kleinkind bij, die teller staat al jaren op 13 en daar zal het ongetwijfeld bij blijven. De oudsten zijn trouwens al in de twintig en dus is het eerder de kans op achterkleinkinderen die misschien stilaan in zicht komt Nee, de titel van dit blogje slaat op het feit dat (computer)oma al ruim twee jaar geen computertekeningen meer maakt maar haar kunstzinnig talent uitsluitend botviert op het werken met min of meer meer traditionele materialen. Ze doet dat volgens mij erg goed en haar 12-jarige opleiding aan de Kunstacademie werpt volgens kenners onmiskenbaar haar vruchten af. Maar toch vind ik het jammer dat ze de computer als artistiek expressiemedium (voorlopig?) heeft laten varen. Hoe dan ook, het lijkt me niet logisch om te blijven spreken van computeroma; dus voortaan heb ik het in mijn teksten weer gewoon over oma tout court.
TOE(kom)MAATJE. Je zou verwachten dat elke specialist op het gebied van voortplanting een alledaagse vakterm als in-vitrofertiLISATIE kent. Niet dus. Tijdens het TV-nieuws op Eén had zon androloog het onlangs (5.11 om precies te zijn) voortdurend en duidelijk hoorbaar over in-vitroFERTISATIE.
Deze week vond nog maar eens het zwaar overschatte jaarlijkse TV-spelletje met de ronkende titel Groot Dictee der Nederlandse Taal plaats. Wie wil weten waarom ik en ik niet alleen - zulke dictees inderdaad een miskleun vind, kan het antwoord lezen in mijn blog van 16 december 2009. Ik hoop dat ik de dag nog zal meemaken dat mag dan niet te lang meer duren - dat men die onnozele dictee-spelletjes vervangt door echte TAALwedstrijden.
TOE(kom)MAATJE. Vlaanderen en Nederland kozen elk hun Woord van het Jaar 2010. Voor Vlaanderen werd dat TENTSLETJE (meisje dat bv. op een festivalweide met verschillende mannen seksuele betrekkingen in haar tentje heeft). Ik vind het een heerlijke vondst, zeker vergeleken met het saaie GEDOOGREGERING van onze noorderburen (minderheidsregering die in bepaalde gevallen gedoogd wordt door een oppositiepartij) (bron: Van Dale Woord van het Jaar)
Zoals in elke normale partnerrelatie verschillen computeroma en ik regelmatig van mening over een of ander pietluttig detail. Maar zon dagelijks ruzietje duurt bij ons nooit lang. Ik pas namelijk een eenvoudige truc toe om zulke welles-nietes-spelletjes vredelievend te beslechten: als het gekibbel na tien minuten nog niet gedaan is, geef ik mijn vrouw gewoon . gelijk. Mocht ze dit blog van vandaag onder ogen krijgen, dan weet ik zeker dat ze mijn tekst maar onnozele praat zal vinden. En eerlijk gezegd moet ik toegeven dat ze dan inderdaad eh .. gelijk heeft.
TOE(kom)MAATJES. Uit de school geklapt: (bron: onbekend) * Agenda: "Tegen morgen de postbode verder afmaken." * "Ik herinner het mij niet meer zo precies, maar in elk geval: het was onvergetelijk." * De vissen steken de handen uit de mouwen om eitjes te leggen
Herinnering aan Mariaburg-Brasschaat Ik heb geen broers maar dat gemis wordt ruimschoots goedgemaakt door drie schatten van zussen. Ik noem ze hier verkort bij hun voornamen B,H en K (gelukkig heet de jongste niet Vera of Valérie, stel je voor: met BHV zou ik heel wat meer uit te leggen hebben!). Toen ons vader in 1946 voor zijn werk werd overgeplaatst van het Noord-Hollandse Haarlem naar Antwerpen, en een jaar later met zijn hele gezin emigreerde naar Mariaburg-Brasschaat, waren wij als ik goed reken - 5, 10, 13 en 15 jaar. We liepen school in Merksem en Brasschaat, en pasten ons vrij vlug aan. In mijn klas sprak ik aanvankelijk soms nog van bij ons in Holland (waar het natuurlijk allemaal veel beter was! .) maar had al vlug door dat ik me daarmee hopeloos belachelijk maakte. Mama had het veel moeilijker: zij kon haar heimwee naar het hoge noorden maar moeilijk verbergen, integendeel: ze liet geen gelegenheid voorbijgaan om haar kritiek op België te spuien. Ze vond bv. het Vlaams maar een raar taaltje: ze hoorde het verschil niet tussen het woord kuisen (uitgesproken op zijn Antwerps) en kussen, hetgeen uiteraard soms tot hilarische misverstanden leidde. En Villa Zonneglans, zoals onze huurwoning aan de Kapelsesteenweg heette, noemde zij sarcastisch en ten onrechte Villa Zonder Glans, duidelijk als symbool van haar algemeen onbehagen over de overstap naar het buitenland Het heeft wel wat jaren geduurd voordat ons moeder zich in Vlaanderen helemaal lekker in haar vel voelde, zodanig zelfs dat ze eind jaren '60/begin '70 met tegenzin (tijdelijk) met papa naar Holland terug moest en haar inmiddels in Vlaanderen gesettelde kinderen en kleinkinderen alleen nog in de weekends kon zien Achteraf bekeken was die tijdelijke verhuis blijkbaar een goeie kuur geweest, want nadien ontplooide ze zich in Vlaanderen op tal van terreinen Maar ik dwaal af. Computeroma en ik brachten rond 1 november j.l. ons jaarlijks bezoek aan het kerkhof van Mariaburg, waar mijn schoonouders begraven liggen, en hielden, zoals steeds, even een nostalgische stop voor wat nog altijd Villa Zonneglans heet. Ik parkeerde op de plaats waar vroeger de tramrails lagen van de 65 en mijn herinneringen aan zestig jaar geleden kwamen weer boven en de lust bekroop me om eens aan te bellen maar heb me uiteraard beperkt tot enkele fotosvoor het album (zie hieronder)...
TOE(kom)MAATJE. De volgende keer wijd ik als de wind zo blijft een blogje aan onze dagelijkse echtelijke ruzietjes en hoe we die oplossen
Het werd tijd dat ik nog eens een blogje pleegde maar mijn inspiratie liet het afweten. Tot vanmorgen, toen ik op uitnodiging van mijn kleindochter Barbara ben gaan luisteren naar haar pianovoordracht in O.C. t Waaigat in Burcht/Zwijndrecht. Ze had voor dat recital een zeer gevarieerd programma samengesteld met werken van uitsluitend vrouwelijke componisten. Niet zon gemakkelijke keuze, want veruit de meeste klassieke composities staan op naam van mannen (zelfs al waren in het verleden de werkelijke scheppers soms hun eigen vrouw of dochter! ). Een duidelijk tevreden publiek dankte B. met een enthousiast slot-applaus, hetgeen nog een mooie toegift opleverde (van een mannelijke componist, om het evenwicht toch een beetje te herstellen ) Barbara heeft haar muzikaal talent duidelijk niet van vreemden: ook haar ouders (onze zoon en zijn ex, resp. violist en pianiste) verdienen hun boterham met muziek (Opa echter is altijd een bescheiden amateur-pianistje gebleven )
TOE(kom)MAATJE. Voor eventueel geïnteresseerde muziekliefhebbers deel ik nog mee (beetje reclame maken mag toch wel zeker ) dat Barbara met ongeveer hetzelfde vrouwen-programma optreedt in het prachtige decor van het Kasteel dUrsel in Hingene (prov. Apen) op 19 juni 2011 (meer info op www.kasteeldursel.be) en op 4 maart speelt ze in de Salons voor Schone Kunsten in Sint-Nicolaas met het Arsis4-kwartet pianokwintetten van Dvorak, Sjostakovitsj en Brahms (www.ccsint-niklaas.be). En haar papa ik ben nu toch bezig -speelt op 22 mei met zijn strijkersensemble Piacevole en gast Tuur Florizoone (accordeon) in Kasteel Blauwendael (Waasmunster, prov. O.-Vl.). Info (via Google) op Tuur Florizoone en Piacevole
Barbara, toen nog in haar euh... kakstoel, duidelijk genietend van het vioolspel van papa:
.... 27 jaar later, in de Salons voor Schone Kunsten van Sint-Niklaas:
en in haar eigen keuken, tafelend met (o.a.) oma Kommaneuker
Mijn (klein)kinderen kennen mijn passie voor taal en soms levert dat een leuk aangepast cadeau op. Zo kreeg ik van een van hen een collectie van 500 kleine koelkastmagneetjes met veel voorkomende woorden. Voordat ik de kans kreeg om zelf iets te verzinnen hadden mijn kinderen en hun kroost zich op mijn koelkastdeur al uitgeleefd met enkele poëtische ontboezemingen, die ik u niet wil onthouden:
(hier moest(en) de "dichter(s)" even naar "noodoplossingen" zoeken toen bleek dat niet alle gewenste stukjes in de collectie voorkwamen...)
De volgende was een vondst van een van mijn kinderen en verwijst naar de moeilijke toiletgang waarmee ik de eerste dagen van elke vakantie steeds euh.. worstelde (sorry voor deze goedkope woordspeling, maar ze ontsnapte me )
En wat dacht u van deze:
N.B. Wie meer wil weten over dit leuke tijdverdrijf vind de nodige info op www.koelkastpoezie.com
Als je tegenwoordig nog "IN" wil blijven, moet je woorden als volledig, helemaal, integraal, geheel en al, . enz. uitdrukken in een percentage ver boven de 100%. Ik zal wel te dom of te nuchter zijn om het te snappen maar vroeger dacht ik dat volledig gelijk is aan 100%. Als bestuurslid van een OKRA-afdeling (seniorenvereniging) probeer ik me volledig in te zetten voor mijn taak (als redacteur van onze maandelijkse nieuwsbrief) maar als ik dat met 100 % zou uitdrukken, zou een collega-bestuurslid misschien wel eens kunnen opmerken: tiens, Komma, mag het niet wat meer zijn dan 100%? Kort geleden hoorde ik een sportfiguur in een interview verklaren dat hij zich voor duizend procent zou inzetten voor de overwinning van zijn ploeg. Hallo hallo, wie biedt meer?!
TOE(kom)MAATJES: Uit de school geklapt: * Eerst vulden we onze buik en toen onze emmertjes met zand.
* "We zullen hem de kop inslaan", siste de bandiet, "of als dat niet helpt, een andere remedie."
* .... en opeens begon mijn hart te kloppen ...
* Ze schoten hem dood, juist toen hij een nieuw leven wilde beginnen.
* "Schiet eerst het licht uit", snauwde de boef, "dan zullen we zien!"
Het Nederlands van onze Vlaamse Onderwijsminister Ik blijf me er over verbazen dat belangrijke Vlaamse politici van wie de burger correct Nederlands verwacht, vaak zwaar in de (taal)fout gaan. Zo nam ik in mijn blog van 13.9 Bart De Wever op de korrel, en nu is het de beurt aan niemand minder dan onderwijsminister Pascal Smet. Hij zou het verschil toch moeten kunnen (pardon: kennen!) tussen kennen en kunnen. Tijdens een spreekbeurt voor de laatstejaars van een middelbare school in Sint-Niklaas zei hij bv. letterlijk: Als iedereen in Europa goed Engels kan (in plaats van kent), kunnen we beter met elkaar praten en het is niet omdat je kunt zeggen I wanna make love dat je Engels kunt (ipv kent). Het is een veelgehoorde fout, die ik de doorsnee taalgebruiker daarom graag wil vergeven, maar voor een minister (van Onderwijs nota bene!) is het een onvergeeflijke blunder. Overigens vind ik zijn hele pleidooi voor het Engels als tweede taal in Vlaanderen want daarover ging het een domme uitschuiver. Uitgerekend nu onze Franstaligen (uit eigen belang!) het Nederlands als tweede taal beginnen te promoten, zouden wij Vlamingen onze traditionele troef op dat vlak (het Frans als tweede taal) moeten prijsgeven!! Bovendien moet Smet toch weten dat de jeugd van tegenwoordig toch al genoeg uit de voeten kan met Engels, ook zonder dat het de tweede taal in het onderwijs wordt. Intussen is Smet teruggefloten door minister-president Kris Peeters, gelukkig maar.
TOE(kom)MAATJE. Uit de school geklapt (bron onbekend): * Eerst vulden we onze buik en toen onze emmertjes met zand.
* "We zullen hem de kop inslaan", siste de bandiet, "of als dat niet helpt, een andere remedie."
* .... en opeens begon mijn hart te kloppen ...
* Ze schoten hem dood, juist toen hij een nieuw leven wilde beginnen.
* "Schiet eerst het licht uit", snauwde de boef, "dan zullen we zien!"
Léonard Vermassen . Ik heb voor assisenpleiter en Bekende Vlaming Jef Vermassen altijd een spontane bewondering gevoeld. Vraag me niet waarom, misschien onder invloed van de aandacht van de media voor zijn inderdaad veelzijdige kwaliteiten. Maar de grove manier waarop hij in het proces van de parachutemoord tekeerging, stuitte mij tegen de borst; dat hij nadien ook nog eens als een of andere beroemde popmuzikant handtekeningen stond uit te delen, vond ik er vér over. Hij heeft zijn eigen specialiteit een slechte dienst bewezen: zijn optreden was volgens mij het beste pleidooi voor afschaffing van de assisenrechtspraak! Maar dat Vermassen nu via Facebook doodsbedreigingen krijgt, kan natuurlijk totaal niet door de beugel; zoiets heeft niets meer te maken met vrije meningsuiting, en Vermassen heeft groot gelijk dat hij die ondemocratische haatoproepen wil doen verbieden. Stel je voor dat er tussen die duizenden (!) anti-Vermassens één labiele idioot zit die zich een revolver aanschaft en zijn doelwit te lijf gaat. Intussen rijst bij mij voor de zoveelste keer de vraag naar de (on)verantwoordelijkheid van de media, die niet willen onderdoen voor de boekskes en hun publiek daarom overladen met sensationele maar in wezen vaak irrelevante of zelfs onjuiste details. En dan onze eigenwijze aartsbisschop Léonard, die maar niet wil inzien dat hij met zijn voortdurende publieke blunders niet alleen zijn eigen woordvoerder(s) en collegas bisschoppen tot wanhoop drijft maar ook de kerk zelf een slechte dienst bewijst. In plaats van te pogen de voortdurende teruggang van het kerkbezoek te doen stoppen, bereikt hij door zijn domme versprekingen precies het tegenovergestelde. Toch blijf ik ondanks alles redelijk optimistisch: het Christendom heeft in tweeduizend jaar nog wel vaker vuren overleefd.
TOE(kom)MAATJE. Ook jij kunt bramenjam maken! Pluk een emmertje bramen en doe ze samen met je papa of mama met een pak geleisuiker in de pan. (kinderpagina van het blad Natuurbehoud)
In het TOE(kom)MAATJE van mijn vorig blogje stond een joekel van een spelfout: hoe ik weiden kon schrijven terwijl ik wijden bedoelde, is een raadsel dat ik tot in lengte van dagen zal moeten meetorsen Maar terzake: ik beloofde mijn wederhelft dat ik nog eens enkele van haar vele schilderijen op mijn blog zou zetten. Hieronder ziet u uit haar omvangrijk oeuvre een selectie uit recente werken waarvoor ze zich inspireerde op (meestal zwart/wit-)fotos uit True Crime, een boek over de meest spectaculaire misdaden uit de geschiedenis. (Opmerking: computeroma heeft voorlopig? - het tekenen op computer vaarwel gezegd volgens mij heeft ze ongelijk - en wIJdt (!) zich volledig aan het schilderen met verfjes, was en ander stinkend spul; ik raad mijn bezoekers aan om toch eens te gaan kijken naar haar laatste tekeningen op http://blog.seniorennet.be/computeroma )
In 1952 nam ik afscheid van mijn 23 medeleerlingen van de Retorica van het Sint-Michielscollege in Brasschaat, dat onder leiding stond van de paters Norbertijnen van Averbode (foto 1). Niemand van ons kon toen vermoeden dat we elkaar 58 jaar later nog steeds zouden ontmoeten tijdens een zoveelste reünie. De periodiciteit en de formule zijn in de loop der jaren wel een paar keer aangepast aan veranderde behoeften: in het begin schuimden we een aantal Norbertijnenabdijen af, maar toen we daar oneerbiedig gezegd - op uitgekeken waren, zochten we het meestal in meer wereldse bestemmingen. Zo trokken we dit jaar naar een brouwerij-met-restaurant in Antwerpen (fotos 2 en 3). Ook was het in de beginjaren nog zonder (eventuele) vriendinnetjes, maar al snel mochten die ook meekomen en zo is onze groep intussen geëvolueerd tot een stelletje eerbiedwaardige opas en omas en een drietal priesters. Overigens hadden we in de loop der jaren ook al een achttal overlijdens te betreuren. Opmerkelijk is wel, dat de drie oorspronkelijke initiatiefnemers er ook nu nog steeds in slagen om met hun aanstekelijk enthousiasme de meeste overlevenden en hun partners samen te krijgen! In ons jubileumjaar 2002 organiseerden zij een meerdaags verblijf in het Zuid-Franse Frigolet (tussen Avignon en Tarascon) waar een van onze klasgenoten al jaren père abbé is van een Norbertijnerabdij. Het volgende jubileumjaar is 2012 en ook dan zal ons creatieve trio ongetwijfeld weer iets leuks tevoorschijn toveren (allicht met de nodige voorzieningen voor krukken- en rolstoelgebruikers? )
(TOE(kom)MAATJE. Een van mijn eerstvolgende blogs zal ik eindelijk nog eens weiden aan een aantal recente schilderijen van mijn madam ) foto 1: onze laatste klasfoto uit 1952. Van de 24 leerlingen zijn er nog 16 in leven
foto 2: een glimp van ons reünie-bezoek van vorige week in Antwerpen. Van de 16 nog levende klasgenoten waren er 11 van de partij; de overige 5 konden er deze keer om diverse redenen niet bij zijn.
foto 3: tijdens onze laatste reünie gaf een van de vrienden mij een totaal onverwacht compliment omdat ik volgens hem zo "attent" was geweest om speciaal voor de gelegenheid een pullover met daarop de geborduurde cijfers "52" aan te trekken. Dat was echter puur toeval, sterker nog: het was me nog nooit opgevallen dat het afscheidsjaar van onze retorica op mijn outfit prijkte!
Reclamespots op TV of Radio kan ik maar zelden waarderen. Integendeel, vooral de radio-boodschappen werken meestal danig op mijn zenuwen. Het is me een raadsel waarom eerbiedwaardige bedrijven of instellingen grote budgetten overhebben om hun producten te horen aanprijzen op een toontje waarmee je kleuters of peuters aanspreekt; bovendien wordt de tekst zelf daardoor vaak onverstaanbaar. Kortom: weggegooid geld! En nu ik toch bezig ben: ook het zwaar overdreven en onnodig gebruik van Engelse teksten kan me enorm storen, hoewel ze soms op mijnlachspieren werken. Zo hoor ik de laatste dagen een radiospot voor Mercedes Advantage, gedeeltelijk in een taaltje dat blijkbaar voor Engels moet doorgaan. De Vlaamse Engels(?!)man van dienst spreekt Advantage uit met de klemtoon op de laatste lettergreep (in plaats van op de tweede), dat klonk dan zo: Edvntéédzj. Zo zielig, dat het eigenlijk leuk werd, maar als ik meneer Mercedes was, eiste ik onmiddellijk stopzetting van deze anti-boodschap en vroeg direct mijn geld terug.
TOE(kom)MAATJE. Een nutteloos maar leuk tijdverdrijf voor regenachtige herfstdagen: zogenaamde alfabetzinnen bedenken van 26 woorden waarin de woorden achtereenvolgens met een a, een b, een c, etc. beginnen. Op Taalpost vond ik onlangs de volgende: Al bakt Charlotte dagelijks een friet Grof happen in je keuken ligt me niet Ook peuzelt Quinten rauwe suikerbiet Te Utrecht, vaak, waar Xerxes yoghurt ziet
Graffiti in Doel: vandalisme of ("Entartete"?) Kunst?
Gazet van Antwerpen van 16.10 wijdt twee bladzijden aan een initiatief van de partij Groen! en de lokale actiegroepen Doel 2020 en KunstDoel om de talrijke graffititekeningen op verlaten huizen in Doel met witte verf te overschilderen. Ik hoop uit de grond van mijn kunstminnend hart dat die initiatiefnemers het verschil zien tussen vandalen"streken" (die ze voor mijn part mogen overschilderen) en echte graffiti-kunstwerken (zoals GvA 16.10 er enkele toont). Maar als ik GvA goed begrijp, dreigen die laatste te verdwijnen onder een saaie witte laag verf. Naar het schijnt is die weerzinwekkende operatie trouwens al begonnen. Voor alle duidelijkheid: ik vind graffiti- of andere kunstwerken lang niet altijd mooi maar dat is een ander debat.
TOE(kom)MAATJE. Uit de school geklapt (bron: onbekend):
* De vissen namen vlug de benen, toen ze de vissers hoorden aankomen. * waar niks meer overgebleven is van al wat er te zien is.
* We zagen in de dierentuin apen, olifanten, giraffen en ook twee zustertjes waar ik nog bijgezeten heb in de kleuterschool. * Het was een goede chauffeur. Met zijn ene hand stuurde hij, en met zijn andere zong hij liedjes.
* Tegen de avond kwamen we aan onze laatste rustplaats.
* Door de grote droogte zagen we overal lege plassen staan.
Ik kan me voorstellen dat deze titel andere associaties oproept dan mijn bedoeling is. Maar wat wil je, als je vrouw je naar de winkel stuurt voor een speciaal strijkplankje waarmee ze in haar naaikamer mouwen wil strijken. Toen ik achteraf het etiket bekeek, begreep ik dat zon mouwstrijkplankje in het vakjargon een Jeannette heet (zie afb.)! En zo had ik weer een onderwerp(je) voor mijn blog.
TOE(kom)MAATJE Ik hou van woordspelingen, als het even kan ook in een vreemde taal (al is mijn vreemde-talenkennis bijlange niet zo groot als sommigen denken). Ik droomde onlangs dat ik met Franstaligen aan tafel zat. Terwijl mijn ogen gefixeerd waren op een schaal met oesters, vroeg iemand me welke studies ik gedaan had; ik antwoordde verstrooid (nog steeds afgeleid door de oesters): jai fait mes études chez les pères Jéshuitres
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
