WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
17-12-2010
Groot Dictee: flauwe kul!!
Deze week vond nog maar eens het zwaar overschatte jaarlijkse TV-spelletje met de ronkende titel Groot Dictee der Nederlandse Taal plaats. Wie wil weten waarom ik en ik niet alleen - zulke dictees inderdaad een miskleun vind, kan het antwoord lezen in mijn blog van 16 december 2009. Ik hoop dat ik de dag nog zal meemaken dat mag dan niet te lang meer duren - dat men die onnozele dictee-spelletjes vervangt door echte TAALwedstrijden.
TOE(kom)MAATJE. Vlaanderen en Nederland kozen elk hun Woord van het Jaar 2010. Voor Vlaanderen werd dat TENTSLETJE (meisje dat bv. op een festivalweide met verschillende mannen seksuele betrekkingen in haar tentje heeft). Ik vind het een heerlijke vondst, zeker vergeleken met het saaie GEDOOGREGERING van onze noorderburen (minderheidsregering die in bepaalde gevallen gedoogd wordt door een oppositiepartij) (bron: Van Dale Woord van het Jaar)
Zoals in elke normale partnerrelatie verschillen computeroma en ik regelmatig van mening over een of ander pietluttig detail. Maar zon dagelijks ruzietje duurt bij ons nooit lang. Ik pas namelijk een eenvoudige truc toe om zulke welles-nietes-spelletjes vredelievend te beslechten: als het gekibbel na tien minuten nog niet gedaan is, geef ik mijn vrouw gewoon . gelijk. Mocht ze dit blog van vandaag onder ogen krijgen, dan weet ik zeker dat ze mijn tekst maar onnozele praat zal vinden. En eerlijk gezegd moet ik toegeven dat ze dan inderdaad eh .. gelijk heeft.
TOE(kom)MAATJES. Uit de school geklapt: (bron: onbekend) * Agenda: "Tegen morgen de postbode verder afmaken." * "Ik herinner het mij niet meer zo precies, maar in elk geval: het was onvergetelijk." * De vissen steken de handen uit de mouwen om eitjes te leggen
Herinnering aan Mariaburg-Brasschaat Ik heb geen broers maar dat gemis wordt ruimschoots goedgemaakt door drie schatten van zussen. Ik noem ze hier verkort bij hun voornamen B,H en K (gelukkig heet de jongste niet Vera of Valérie, stel je voor: met BHV zou ik heel wat meer uit te leggen hebben!). Toen ons vader in 1946 voor zijn werk werd overgeplaatst van het Noord-Hollandse Haarlem naar Antwerpen, en een jaar later met zijn hele gezin emigreerde naar Mariaburg-Brasschaat, waren wij als ik goed reken - 5, 10, 13 en 15 jaar. We liepen school in Merksem en Brasschaat, en pasten ons vrij vlug aan. In mijn klas sprak ik aanvankelijk soms nog van bij ons in Holland (waar het natuurlijk allemaal veel beter was! .) maar had al vlug door dat ik me daarmee hopeloos belachelijk maakte. Mama had het veel moeilijker: zij kon haar heimwee naar het hoge noorden maar moeilijk verbergen, integendeel: ze liet geen gelegenheid voorbijgaan om haar kritiek op België te spuien. Ze vond bv. het Vlaams maar een raar taaltje: ze hoorde het verschil niet tussen het woord kuisen (uitgesproken op zijn Antwerps) en kussen, hetgeen uiteraard soms tot hilarische misverstanden leidde. En Villa Zonneglans, zoals onze huurwoning aan de Kapelsesteenweg heette, noemde zij sarcastisch en ten onrechte Villa Zonder Glans, duidelijk als symbool van haar algemeen onbehagen over de overstap naar het buitenland Het heeft wel wat jaren geduurd voordat ons moeder zich in Vlaanderen helemaal lekker in haar vel voelde, zodanig zelfs dat ze eind jaren '60/begin '70 met tegenzin (tijdelijk) met papa naar Holland terug moest en haar inmiddels in Vlaanderen gesettelde kinderen en kleinkinderen alleen nog in de weekends kon zien Achteraf bekeken was die tijdelijke verhuis blijkbaar een goeie kuur geweest, want nadien ontplooide ze zich in Vlaanderen op tal van terreinen Maar ik dwaal af. Computeroma en ik brachten rond 1 november j.l. ons jaarlijks bezoek aan het kerkhof van Mariaburg, waar mijn schoonouders begraven liggen, en hielden, zoals steeds, even een nostalgische stop voor wat nog altijd Villa Zonneglans heet. Ik parkeerde op de plaats waar vroeger de tramrails lagen van de 65 en mijn herinneringen aan zestig jaar geleden kwamen weer boven en de lust bekroop me om eens aan te bellen maar heb me uiteraard beperkt tot enkele fotosvoor het album (zie hieronder)...
TOE(kom)MAATJE. De volgende keer wijd ik als de wind zo blijft een blogje aan onze dagelijkse echtelijke ruzietjes en hoe we die oplossen
Het werd tijd dat ik nog eens een blogje pleegde maar mijn inspiratie liet het afweten. Tot vanmorgen, toen ik op uitnodiging van mijn kleindochter Barbara ben gaan luisteren naar haar pianovoordracht in O.C. t Waaigat in Burcht/Zwijndrecht. Ze had voor dat recital een zeer gevarieerd programma samengesteld met werken van uitsluitend vrouwelijke componisten. Niet zon gemakkelijke keuze, want veruit de meeste klassieke composities staan op naam van mannen (zelfs al waren in het verleden de werkelijke scheppers soms hun eigen vrouw of dochter! ). Een duidelijk tevreden publiek dankte B. met een enthousiast slot-applaus, hetgeen nog een mooie toegift opleverde (van een mannelijke componist, om het evenwicht toch een beetje te herstellen ) Barbara heeft haar muzikaal talent duidelijk niet van vreemden: ook haar ouders (onze zoon en zijn ex, resp. violist en pianiste) verdienen hun boterham met muziek (Opa echter is altijd een bescheiden amateur-pianistje gebleven )
TOE(kom)MAATJE. Voor eventueel geïnteresseerde muziekliefhebbers deel ik nog mee (beetje reclame maken mag toch wel zeker ) dat Barbara met ongeveer hetzelfde vrouwen-programma optreedt in het prachtige decor van het Kasteel dUrsel in Hingene (prov. Apen) op 19 juni 2011 (meer info op www.kasteeldursel.be) en op 4 maart speelt ze in de Salons voor Schone Kunsten in Sint-Nicolaas met het Arsis4-kwartet pianokwintetten van Dvorak, Sjostakovitsj en Brahms (www.ccsint-niklaas.be). En haar papa ik ben nu toch bezig -speelt op 22 mei met zijn strijkersensemble Piacevole en gast Tuur Florizoone (accordeon) in Kasteel Blauwendael (Waasmunster, prov. O.-Vl.). Info (via Google) op Tuur Florizoone en Piacevole
Barbara, toen nog in haar euh... kakstoel, duidelijk genietend van het vioolspel van papa:
.... 27 jaar later, in de Salons voor Schone Kunsten van Sint-Niklaas:
en in haar eigen keuken, tafelend met (o.a.) oma Kommaneuker
Mijn (klein)kinderen kennen mijn passie voor taal en soms levert dat een leuk aangepast cadeau op. Zo kreeg ik van een van hen een collectie van 500 kleine koelkastmagneetjes met veel voorkomende woorden. Voordat ik de kans kreeg om zelf iets te verzinnen hadden mijn kinderen en hun kroost zich op mijn koelkastdeur al uitgeleefd met enkele poëtische ontboezemingen, die ik u niet wil onthouden:
(hier moest(en) de "dichter(s)" even naar "noodoplossingen" zoeken toen bleek dat niet alle gewenste stukjes in de collectie voorkwamen...)
De volgende was een vondst van een van mijn kinderen en verwijst naar de moeilijke toiletgang waarmee ik de eerste dagen van elke vakantie steeds euh.. worstelde (sorry voor deze goedkope woordspeling, maar ze ontsnapte me )
En wat dacht u van deze:
N.B. Wie meer wil weten over dit leuke tijdverdrijf vind de nodige info op www.koelkastpoezie.com
Als je tegenwoordig nog "IN" wil blijven, moet je woorden als volledig, helemaal, integraal, geheel en al, . enz. uitdrukken in een percentage ver boven de 100%. Ik zal wel te dom of te nuchter zijn om het te snappen maar vroeger dacht ik dat volledig gelijk is aan 100%. Als bestuurslid van een OKRA-afdeling (seniorenvereniging) probeer ik me volledig in te zetten voor mijn taak (als redacteur van onze maandelijkse nieuwsbrief) maar als ik dat met 100 % zou uitdrukken, zou een collega-bestuurslid misschien wel eens kunnen opmerken: tiens, Komma, mag het niet wat meer zijn dan 100%? Kort geleden hoorde ik een sportfiguur in een interview verklaren dat hij zich voor duizend procent zou inzetten voor de overwinning van zijn ploeg. Hallo hallo, wie biedt meer?!
TOE(kom)MAATJES: Uit de school geklapt: * Eerst vulden we onze buik en toen onze emmertjes met zand.
* "We zullen hem de kop inslaan", siste de bandiet, "of als dat niet helpt, een andere remedie."
* .... en opeens begon mijn hart te kloppen ...
* Ze schoten hem dood, juist toen hij een nieuw leven wilde beginnen.
* "Schiet eerst het licht uit", snauwde de boef, "dan zullen we zien!"
Het Nederlands van onze Vlaamse Onderwijsminister Ik blijf me er over verbazen dat belangrijke Vlaamse politici van wie de burger correct Nederlands verwacht, vaak zwaar in de (taal)fout gaan. Zo nam ik in mijn blog van 13.9 Bart De Wever op de korrel, en nu is het de beurt aan niemand minder dan onderwijsminister Pascal Smet. Hij zou het verschil toch moeten kunnen (pardon: kennen!) tussen kennen en kunnen. Tijdens een spreekbeurt voor de laatstejaars van een middelbare school in Sint-Niklaas zei hij bv. letterlijk: Als iedereen in Europa goed Engels kan (in plaats van kent), kunnen we beter met elkaar praten en het is niet omdat je kunt zeggen I wanna make love dat je Engels kunt (ipv kent). Het is een veelgehoorde fout, die ik de doorsnee taalgebruiker daarom graag wil vergeven, maar voor een minister (van Onderwijs nota bene!) is het een onvergeeflijke blunder. Overigens vind ik zijn hele pleidooi voor het Engels als tweede taal in Vlaanderen want daarover ging het een domme uitschuiver. Uitgerekend nu onze Franstaligen (uit eigen belang!) het Nederlands als tweede taal beginnen te promoten, zouden wij Vlamingen onze traditionele troef op dat vlak (het Frans als tweede taal) moeten prijsgeven!! Bovendien moet Smet toch weten dat de jeugd van tegenwoordig toch al genoeg uit de voeten kan met Engels, ook zonder dat het de tweede taal in het onderwijs wordt. Intussen is Smet teruggefloten door minister-president Kris Peeters, gelukkig maar.
TOE(kom)MAATJE. Uit de school geklapt (bron onbekend): * Eerst vulden we onze buik en toen onze emmertjes met zand.
* "We zullen hem de kop inslaan", siste de bandiet, "of als dat niet helpt, een andere remedie."
* .... en opeens begon mijn hart te kloppen ...
* Ze schoten hem dood, juist toen hij een nieuw leven wilde beginnen.
* "Schiet eerst het licht uit", snauwde de boef, "dan zullen we zien!"
Léonard Vermassen . Ik heb voor assisenpleiter en Bekende Vlaming Jef Vermassen altijd een spontane bewondering gevoeld. Vraag me niet waarom, misschien onder invloed van de aandacht van de media voor zijn inderdaad veelzijdige kwaliteiten. Maar de grove manier waarop hij in het proces van de parachutemoord tekeerging, stuitte mij tegen de borst; dat hij nadien ook nog eens als een of andere beroemde popmuzikant handtekeningen stond uit te delen, vond ik er vér over. Hij heeft zijn eigen specialiteit een slechte dienst bewezen: zijn optreden was volgens mij het beste pleidooi voor afschaffing van de assisenrechtspraak! Maar dat Vermassen nu via Facebook doodsbedreigingen krijgt, kan natuurlijk totaal niet door de beugel; zoiets heeft niets meer te maken met vrije meningsuiting, en Vermassen heeft groot gelijk dat hij die ondemocratische haatoproepen wil doen verbieden. Stel je voor dat er tussen die duizenden (!) anti-Vermassens één labiele idioot zit die zich een revolver aanschaft en zijn doelwit te lijf gaat. Intussen rijst bij mij voor de zoveelste keer de vraag naar de (on)verantwoordelijkheid van de media, die niet willen onderdoen voor de boekskes en hun publiek daarom overladen met sensationele maar in wezen vaak irrelevante of zelfs onjuiste details. En dan onze eigenwijze aartsbisschop Léonard, die maar niet wil inzien dat hij met zijn voortdurende publieke blunders niet alleen zijn eigen woordvoerder(s) en collegas bisschoppen tot wanhoop drijft maar ook de kerk zelf een slechte dienst bewijst. In plaats van te pogen de voortdurende teruggang van het kerkbezoek te doen stoppen, bereikt hij door zijn domme versprekingen precies het tegenovergestelde. Toch blijf ik ondanks alles redelijk optimistisch: het Christendom heeft in tweeduizend jaar nog wel vaker vuren overleefd.
TOE(kom)MAATJE. Ook jij kunt bramenjam maken! Pluk een emmertje bramen en doe ze samen met je papa of mama met een pak geleisuiker in de pan. (kinderpagina van het blad Natuurbehoud)
In het TOE(kom)MAATJE van mijn vorig blogje stond een joekel van een spelfout: hoe ik weiden kon schrijven terwijl ik wijden bedoelde, is een raadsel dat ik tot in lengte van dagen zal moeten meetorsen Maar terzake: ik beloofde mijn wederhelft dat ik nog eens enkele van haar vele schilderijen op mijn blog zou zetten. Hieronder ziet u uit haar omvangrijk oeuvre een selectie uit recente werken waarvoor ze zich inspireerde op (meestal zwart/wit-)fotos uit True Crime, een boek over de meest spectaculaire misdaden uit de geschiedenis. (Opmerking: computeroma heeft voorlopig? - het tekenen op computer vaarwel gezegd volgens mij heeft ze ongelijk - en wIJdt (!) zich volledig aan het schilderen met verfjes, was en ander stinkend spul; ik raad mijn bezoekers aan om toch eens te gaan kijken naar haar laatste tekeningen op http://blog.seniorennet.be/computeroma )
In 1952 nam ik afscheid van mijn 23 medeleerlingen van de Retorica van het Sint-Michielscollege in Brasschaat, dat onder leiding stond van de paters Norbertijnen van Averbode (foto 1). Niemand van ons kon toen vermoeden dat we elkaar 58 jaar later nog steeds zouden ontmoeten tijdens een zoveelste reünie. De periodiciteit en de formule zijn in de loop der jaren wel een paar keer aangepast aan veranderde behoeften: in het begin schuimden we een aantal Norbertijnenabdijen af, maar toen we daar oneerbiedig gezegd - op uitgekeken waren, zochten we het meestal in meer wereldse bestemmingen. Zo trokken we dit jaar naar een brouwerij-met-restaurant in Antwerpen (fotos 2 en 3). Ook was het in de beginjaren nog zonder (eventuele) vriendinnetjes, maar al snel mochten die ook meekomen en zo is onze groep intussen geëvolueerd tot een stelletje eerbiedwaardige opas en omas en een drietal priesters. Overigens hadden we in de loop der jaren ook al een achttal overlijdens te betreuren. Opmerkelijk is wel, dat de drie oorspronkelijke initiatiefnemers er ook nu nog steeds in slagen om met hun aanstekelijk enthousiasme de meeste overlevenden en hun partners samen te krijgen! In ons jubileumjaar 2002 organiseerden zij een meerdaags verblijf in het Zuid-Franse Frigolet (tussen Avignon en Tarascon) waar een van onze klasgenoten al jaren père abbé is van een Norbertijnerabdij. Het volgende jubileumjaar is 2012 en ook dan zal ons creatieve trio ongetwijfeld weer iets leuks tevoorschijn toveren (allicht met de nodige voorzieningen voor krukken- en rolstoelgebruikers? )
(TOE(kom)MAATJE. Een van mijn eerstvolgende blogs zal ik eindelijk nog eens weiden aan een aantal recente schilderijen van mijn madam ) foto 1: onze laatste klasfoto uit 1952. Van de 24 leerlingen zijn er nog 16 in leven
foto 2: een glimp van ons reünie-bezoek van vorige week in Antwerpen. Van de 16 nog levende klasgenoten waren er 11 van de partij; de overige 5 konden er deze keer om diverse redenen niet bij zijn.
foto 3: tijdens onze laatste reünie gaf een van de vrienden mij een totaal onverwacht compliment omdat ik volgens hem zo "attent" was geweest om speciaal voor de gelegenheid een pullover met daarop de geborduurde cijfers "52" aan te trekken. Dat was echter puur toeval, sterker nog: het was me nog nooit opgevallen dat het afscheidsjaar van onze retorica op mijn outfit prijkte!
Reclamespots op TV of Radio kan ik maar zelden waarderen. Integendeel, vooral de radio-boodschappen werken meestal danig op mijn zenuwen. Het is me een raadsel waarom eerbiedwaardige bedrijven of instellingen grote budgetten overhebben om hun producten te horen aanprijzen op een toontje waarmee je kleuters of peuters aanspreekt; bovendien wordt de tekst zelf daardoor vaak onverstaanbaar. Kortom: weggegooid geld! En nu ik toch bezig ben: ook het zwaar overdreven en onnodig gebruik van Engelse teksten kan me enorm storen, hoewel ze soms op mijnlachspieren werken. Zo hoor ik de laatste dagen een radiospot voor Mercedes Advantage, gedeeltelijk in een taaltje dat blijkbaar voor Engels moet doorgaan. De Vlaamse Engels(?!)man van dienst spreekt Advantage uit met de klemtoon op de laatste lettergreep (in plaats van op de tweede), dat klonk dan zo: Edvntéédzj. Zo zielig, dat het eigenlijk leuk werd, maar als ik meneer Mercedes was, eiste ik onmiddellijk stopzetting van deze anti-boodschap en vroeg direct mijn geld terug.
TOE(kom)MAATJE. Een nutteloos maar leuk tijdverdrijf voor regenachtige herfstdagen: zogenaamde alfabetzinnen bedenken van 26 woorden waarin de woorden achtereenvolgens met een a, een b, een c, etc. beginnen. Op Taalpost vond ik onlangs de volgende: Al bakt Charlotte dagelijks een friet Grof happen in je keuken ligt me niet Ook peuzelt Quinten rauwe suikerbiet Te Utrecht, vaak, waar Xerxes yoghurt ziet
Graffiti in Doel: vandalisme of ("Entartete"?) Kunst?
Gazet van Antwerpen van 16.10 wijdt twee bladzijden aan een initiatief van de partij Groen! en de lokale actiegroepen Doel 2020 en KunstDoel om de talrijke graffititekeningen op verlaten huizen in Doel met witte verf te overschilderen. Ik hoop uit de grond van mijn kunstminnend hart dat die initiatiefnemers het verschil zien tussen vandalen"streken" (die ze voor mijn part mogen overschilderen) en echte graffiti-kunstwerken (zoals GvA 16.10 er enkele toont). Maar als ik GvA goed begrijp, dreigen die laatste te verdwijnen onder een saaie witte laag verf. Naar het schijnt is die weerzinwekkende operatie trouwens al begonnen. Voor alle duidelijkheid: ik vind graffiti- of andere kunstwerken lang niet altijd mooi maar dat is een ander debat.
TOE(kom)MAATJE. Uit de school geklapt (bron: onbekend):
* De vissen namen vlug de benen, toen ze de vissers hoorden aankomen. * waar niks meer overgebleven is van al wat er te zien is.
* We zagen in de dierentuin apen, olifanten, giraffen en ook twee zustertjes waar ik nog bijgezeten heb in de kleuterschool. * Het was een goede chauffeur. Met zijn ene hand stuurde hij, en met zijn andere zong hij liedjes.
* Tegen de avond kwamen we aan onze laatste rustplaats.
* Door de grote droogte zagen we overal lege plassen staan.
Ik kan me voorstellen dat deze titel andere associaties oproept dan mijn bedoeling is. Maar wat wil je, als je vrouw je naar de winkel stuurt voor een speciaal strijkplankje waarmee ze in haar naaikamer mouwen wil strijken. Toen ik achteraf het etiket bekeek, begreep ik dat zon mouwstrijkplankje in het vakjargon een Jeannette heet (zie afb.)! En zo had ik weer een onderwerp(je) voor mijn blog.
TOE(kom)MAATJE Ik hou van woordspelingen, als het even kan ook in een vreemde taal (al is mijn vreemde-talenkennis bijlange niet zo groot als sommigen denken). Ik droomde onlangs dat ik met Franstaligen aan tafel zat. Terwijl mijn ogen gefixeerd waren op een schaal met oesters, vroeg iemand me welke studies ik gedaan had; ik antwoordde verstrooid (nog steeds afgeleid door de oesters): jai fait mes études chez les pères Jéshuitres
Zoals ik in mijn blogs van 9.6 en 29.9 had voorspeld (wat trouwens niet moeilijk was ) is de gigantische superpot van 100 miljoen euro op 1 oktober niet gegaan naar een groep van 2500 Antwerpse spelers die samen via een nochtans waterdicht systeem 250.000 euro hadden ingezet; hoeveel ze werkelijk hebben gewonnen (of verloren, wat waarschijnlijker is!) weet ik niet, maar een grote winst voor Belgische gokker(s) zou zeker onze media gehaald hebben. Tijdens een korte vakantie in de Ardennen las ik in het Belang van Limburg (4.10) dat een Luikse groep (80 man) met een inzet van 20.000 euro een gooi had gedaan naar de 100 miljoen euro (Wij winnen, je zal zien) maar uiteindelijk tevreden moest zijn met . 4000 euro.
TOE(kom)MAATJE. Uit de school geklapt (bron: onbekend): - Binnen in een klok hangt een tepel - Uit een Engels opstel: He shot three times and now he is dad - Vertaal in het Frans : "Duitsland was de vijand".La Germaine etait la viande - Hij vond de WC niet en gebruikte toen maar zijn zaklamp - Er waren veel Engelsen aan de kust, vooral Duitsers - Op een mooie dag in de vakantie toen het eens slecht weer was ...
Superpot van 100.000.000 euro: trekking 1 oktober!
In mijn blog van 9 juni pleegde ik een kritisch stukje over een groep van duizend lotto-spelers die een waterdicht systeem hadden gevonden om overmorgen 1 oktober samen de superpot van 100 miljoen euro te winnen. Ik schreef toen dat ze al blij mogen zijn als ze gewoon hun inzet (100 euro de man) terugkrijgen. Nu is er ook in Antwerpen een groep opgedoken van 2520 spelers die eveneens 100 euro per persoon hebben ingezet: Als deze groep mensen als enige de pot wint, krijgt elke deelnemer 40.000 euro schrijft de GvA. Die conclusie zal wel kloppen ALS! Die kans is echter bijna nul, en dus zal de uitslag aantonen dat de leden van die twee groepen helemaal geen superwinsten gemaakt hebben, misschien zelfs niet eens hun inzet terugkrijgen. Let wel: ik heb niks tegen officiële loterijen en als mensen uit zijn op de kick van het gokken, voor mij niet gelaten; er gaat trouwens een flink deel van de inzet naar goede doelen en dat is een goeie zaak, maar ik vind het verkeerd om mensen te doen geloven dat ze in groep meer kans maken op (grote) winst dan wanneer ze individueel zouden spelen.
Het is lang geleden dat we als ouders nog op onze eigen kinderen moesten babysitten, zeg maar gerust babyshitten: er kwamen inderdaad nogal wat luiers aan te pas. Intussen zijn onze 4 peuters van toen zelf ouders van (samen) 13 kinderen tussen 10 en 28 jaar. Een van die kleintjes (19jaar) belde onlangs of hij in verband met een studentenjob in onze stad een drietal weken bij Opa en Oma mocht komen logeren. We zagen dat wel zitten en A..kreeg de vroegere kamer van zijn papa toegewezen. En nu de beloofde GSM-klucht. Op een avond kwam hij om 22.30 uur thuis maar vertrok een kwartier later weer naar een van zijn neven in onze buurt met wie hij had afgesproken. Hij zou niet te lang wegblijven Maar toen hij om 2 uur s nachts nog niet thuis was, heb ik toch maar even zijn nummer gebeld. Ja, opa, ik ben hier. Oef, hij leefde dus nog, al kon hier natuurlijk van alles betekenen. Hij voelde mijn vraag aankomen en verduidelijkte: ik ben beneden en kom naar boven. Toen begon stilaan mijn frank, pardon 0,0248 euro, te vallen: om ons niet te wekken was hij heel stil binnengekomen en zat nu beneden op het toilet met mij te telefoneren. We zaten nog geen 3 meter van elkaar!!
TOE(kom)MAATJE. Bij het opruimen van ons medicijnkastje vonden we een onbekend mini-spraybusje zonder merknaam noch enige aanduiding voor het gebruik. We lazen alleen de volgende nutteloze waarschuwing: Gebruik uitsluitend voor het doel waarvoor het product bestemd is! Het doet me denken aan de deskundige analyses (?) van sommige voetbaltrainers: Om te winnen moet je willen winnen, ervoor gaan, er invliegen, kortom gewoon: voetballen!! Jawadde?!
Voorzitter Peumans van het Vlaams Parlement, zelf overtuigd Vlaming, komt naar eigen zeggen ook graag in Wallonië. Blijkbaar is hij daar echter niet voor iedereen welkom: tijdens zijn laatste bezoek werd hij bij het verlaten van een ijssalon aangevallen door een lid van het extremistische Action Fouronnaise, die hem bovendien uitschold voor salle flamande (letterlijk: Vlaamse zaal), althans zo schrijft Gazet van Antwerpen van 17 september. Ongetwijfeld een van de vele leugens die we wel vaker in de Gazet aantreffen: zelfs met een minimale kennis van het Frans moet een GvA-redacteur toch snappen dat de belager van Peumans beslist iets anders geroepen heeft, het zal wel sale flamand (Vuile Vlaming) geweest zijn.
Dat de N-VA-voorzitter graag uitpakt met zijn kennis van het Latijn, is bekend. Ik moet trouwens toegeven dat ik jaloers ben op zijn parate kennis terzake: zelf ben ik een product van de Grieks-Latijnse humaniora en ik pluk daar nog altijd de vruchten van, maar aan Latijnse spreekwoorden en teksten heb ik me nooit durven wagen. Wat de kennis van het Nederlands daarentegen betreft, hoef ik voor Bart niet onder te doen denk ik Onlangs hoorde ik hem voor de zoveelste keer zijn bekende Latijnse slogan Nil volentibus arduum citeren, die hij dan in er-BAR(T)-melijk Nederlands vertaalde als voor ZIJdie willen, is niets onmogelijk. Ik weet wel dat dit bij ons een veelgehoorde taalfout is maar een overtuigde Vlaming als De Wever zou toch moeten weten dat het niet voor ZIJ is maar voor HEN die , zoals je ook zegt voor MIJ, voor JOU, voor ONS, en niet voor IK, voor JIJ, voor WIJ (À propos: Barts vertaling van arduum als onmogelijk schijnt ook niet helemaal koosjer te zijn )
TOE(kom)MAATJE. Een goeie, onlangs gelezen in Humos Uitlaat over Madame Non: Hoe is het mogelijk dat een vrouw als Joëlle Milquet ooit zwanger kon raken? Antwoord: Dat was toen haar man haar vroeg om de pil te gebruiken
"Zeg nooit dat u een hospitalisatieverzekering hebt" (aldus een goedbedoelde raad van Gazet van Antwerpen 6.9). Het ligt inderdaad voor de hand dat (sommige) ziekenhuizen in de verleiding komen om hogere tarieven aan te rekenen als ze weten dat een patiënt verzekerd is, met op langere termijn onvermijdelijk hogere premies voor alle verzekerden tot gevolg. Anderzijds weet ik uit ervaring dat het voor de patiënt ook wel voordelen biedt wanneer de rekeningen geheel of gedeeltelijk rechtstreeks tussen verzekeraar en ziekenhuis afgehandeld kunnen worden. Indien mogelijk zou een patiënt het beste vooraf met zijn verzekeraar overleggen welke informatie hij in een concreet geval aan het betrokken ziekenhuis al dan niet zou mogen verstrekken; de vraag naar een eventuele verzekering zou in geen geval van het ziekenhuis zelf uit mogen gaan. In dat laatste geval staat de (verzekerde) patiënt voor de keuze, ofwel antwoordt hij neen maar dan liegt hij en liegen mag niet (tenzij je Danneels heet ) ofwel weigert hij op de vraag te antwoorden maar dat komt allicht over als een signaal dat er inderdaad een verzekering tussenkomt, met alle eventuele gevolgen van dien.
TOE(kom)MAATJE. Als iemand zegt het gaat mij om het principe, niet om het geld, dan gaat het heel vaak om het geld
Ik herinner mij nog vaag de laatste jaren van mijn grootmoeder langs moeders kant. Hoewel ze nog vrij gezond en fit was, en naar hedendaagse normen best wat aan sport had kunnen doen, sleet ze haar oude dag al breiend, hakend en bordurend in een brede fauteuil, zoals dat toen nu eenmaal van oudjes verwacht werd. Ze overleed in 1937 als ik me niet vergis, ze was geloof ik 70 jaar. Sindsdien zijn de tijden nogal veranderd, soms in negatieve zin (die goeie ouwe tijd was nogal wat beter, weet u wel!). Maar soms ook ten goede; een jaarlijks terugkerende klassieker in de schoolagenda van mijn retorica was In welke tijd zou je het liefst willen leven?-antwoord: NU!!. Een van onze kleindochters (17) vroeg of ze enkele dagen bij Oma (en Opa, maar hem werd niks gevraagd ) mocht komen logeren; na een blik in onze agenda konden we haar positief antwoorden maar vroegen of ze zich wel zou kunnen amuseren bij twee oudjes. Geen probleem: ze had al afgesproken (!) met een van onze andere kleindochters (ook 17) om samen de bloemetjes buiten te zetten.En zo geschiedde.De eerste middag gingen de twee nichtjes shoppen in het Koopcentrum (Shopping Center voor wie dat liever hoort ) en s avonds ontmoetten ze op de Grote Markt een stel (vrouwelijke) leeftijdgenoten. Omdat het weer nogal fris was, leende oma elk van beiden een van haar eigen (simili-)leren jasjes; een aanbod dat met overtuigd enthousiasme (hé oma, kei-cool zeg!!) aanvaard werd. s Anderendaags vernamen we dat ook de vriendinnen die outfit van oma tof, modern, hip, stylish vonden. Oma (en ik mét haar ) natuurlijk zo fier als een gieter om zoveel complimenten van een véééél jongere generatie voor hun hippe oma . Dan denk ik terug aan mijn breiende oma in haar zetel Opa
TOE(kom)MAATJES. Rommelen met de grammatica: - Ik wil mijn schoonmoeder niet tegen mijn harnas injagen - Het begint nu aardig uit de spuigaten te lopen - Daar zitten diverse kinderen van pluimage - Het voorstel stuitte tegen de borst van enkele bestuursleden - Dat werkt als een lap op een rode stier (uit: Een slipje van de sluier, taalkronkels verzameld door het Genootschap Onze Taal)
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
