WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
17-09-2010
Jan Peumans uitgescholden voor 'Vlaamse zaal'!
Voorzitter Peumans van het Vlaams Parlement, zelf overtuigd Vlaming, komt naar eigen zeggen ook graag in Wallonië. Blijkbaar is hij daar echter niet voor iedereen welkom: tijdens zijn laatste bezoek werd hij bij het verlaten van een ijssalon aangevallen door een lid van het extremistische Action Fouronnaise, die hem bovendien uitschold voor salle flamande (letterlijk: Vlaamse zaal), althans zo schrijft Gazet van Antwerpen van 17 september. Ongetwijfeld een van de vele leugens die we wel vaker in de Gazet aantreffen: zelfs met een minimale kennis van het Frans moet een GvA-redacteur toch snappen dat de belager van Peumans beslist iets anders geroepen heeft, het zal wel sale flamand (Vuile Vlaming) geweest zijn.
Dat de N-VA-voorzitter graag uitpakt met zijn kennis van het Latijn, is bekend. Ik moet trouwens toegeven dat ik jaloers ben op zijn parate kennis terzake: zelf ben ik een product van de Grieks-Latijnse humaniora en ik pluk daar nog altijd de vruchten van, maar aan Latijnse spreekwoorden en teksten heb ik me nooit durven wagen. Wat de kennis van het Nederlands daarentegen betreft, hoef ik voor Bart niet onder te doen denk ik Onlangs hoorde ik hem voor de zoveelste keer zijn bekende Latijnse slogan Nil volentibus arduum citeren, die hij dan in er-BAR(T)-melijk Nederlands vertaalde als voor ZIJdie willen, is niets onmogelijk. Ik weet wel dat dit bij ons een veelgehoorde taalfout is maar een overtuigde Vlaming als De Wever zou toch moeten weten dat het niet voor ZIJ is maar voor HEN die , zoals je ook zegt voor MIJ, voor JOU, voor ONS, en niet voor IK, voor JIJ, voor WIJ (À propos: Barts vertaling van arduum als onmogelijk schijnt ook niet helemaal koosjer te zijn )
TOE(kom)MAATJE. Een goeie, onlangs gelezen in Humos Uitlaat over Madame Non: Hoe is het mogelijk dat een vrouw als Joëlle Milquet ooit zwanger kon raken? Antwoord: Dat was toen haar man haar vroeg om de pil te gebruiken
"Zeg nooit dat u een hospitalisatieverzekering hebt" (aldus een goedbedoelde raad van Gazet van Antwerpen 6.9). Het ligt inderdaad voor de hand dat (sommige) ziekenhuizen in de verleiding komen om hogere tarieven aan te rekenen als ze weten dat een patiënt verzekerd is, met op langere termijn onvermijdelijk hogere premies voor alle verzekerden tot gevolg. Anderzijds weet ik uit ervaring dat het voor de patiënt ook wel voordelen biedt wanneer de rekeningen geheel of gedeeltelijk rechtstreeks tussen verzekeraar en ziekenhuis afgehandeld kunnen worden. Indien mogelijk zou een patiënt het beste vooraf met zijn verzekeraar overleggen welke informatie hij in een concreet geval aan het betrokken ziekenhuis al dan niet zou mogen verstrekken; de vraag naar een eventuele verzekering zou in geen geval van het ziekenhuis zelf uit mogen gaan. In dat laatste geval staat de (verzekerde) patiënt voor de keuze, ofwel antwoordt hij neen maar dan liegt hij en liegen mag niet (tenzij je Danneels heet ) ofwel weigert hij op de vraag te antwoorden maar dat komt allicht over als een signaal dat er inderdaad een verzekering tussenkomt, met alle eventuele gevolgen van dien.
TOE(kom)MAATJE. Als iemand zegt het gaat mij om het principe, niet om het geld, dan gaat het heel vaak om het geld
Ik herinner mij nog vaag de laatste jaren van mijn grootmoeder langs moeders kant. Hoewel ze nog vrij gezond en fit was, en naar hedendaagse normen best wat aan sport had kunnen doen, sleet ze haar oude dag al breiend, hakend en bordurend in een brede fauteuil, zoals dat toen nu eenmaal van oudjes verwacht werd. Ze overleed in 1937 als ik me niet vergis, ze was geloof ik 70 jaar. Sindsdien zijn de tijden nogal veranderd, soms in negatieve zin (die goeie ouwe tijd was nogal wat beter, weet u wel!). Maar soms ook ten goede; een jaarlijks terugkerende klassieker in de schoolagenda van mijn retorica was In welke tijd zou je het liefst willen leven?-antwoord: NU!!. Een van onze kleindochters (17) vroeg of ze enkele dagen bij Oma (en Opa, maar hem werd niks gevraagd ) mocht komen logeren; na een blik in onze agenda konden we haar positief antwoorden maar vroegen of ze zich wel zou kunnen amuseren bij twee oudjes. Geen probleem: ze had al afgesproken (!) met een van onze andere kleindochters (ook 17) om samen de bloemetjes buiten te zetten.En zo geschiedde.De eerste middag gingen de twee nichtjes shoppen in het Koopcentrum (Shopping Center voor wie dat liever hoort ) en s avonds ontmoetten ze op de Grote Markt een stel (vrouwelijke) leeftijdgenoten. Omdat het weer nogal fris was, leende oma elk van beiden een van haar eigen (simili-)leren jasjes; een aanbod dat met overtuigd enthousiasme (hé oma, kei-cool zeg!!) aanvaard werd. s Anderendaags vernamen we dat ook de vriendinnen die outfit van oma tof, modern, hip, stylish vonden. Oma (en ik mét haar ) natuurlijk zo fier als een gieter om zoveel complimenten van een véééél jongere generatie voor hun hippe oma . Dan denk ik terug aan mijn breiende oma in haar zetel Opa
TOE(kom)MAATJES. Rommelen met de grammatica: - Ik wil mijn schoonmoeder niet tegen mijn harnas injagen - Het begint nu aardig uit de spuigaten te lopen - Daar zitten diverse kinderen van pluimage - Het voorstel stuitte tegen de borst van enkele bestuursleden - Dat werkt als een lap op een rode stier (uit: Een slipje van de sluier, taalkronkels verzameld door het Genootschap Onze Taal)
Dodentocht De naam van deze zware 100 kilometerwandeling in Bornem was voor de eerste keer helaas letterlijk te nemen: een van de deelnemers stortte vlak voor de eindmeet in elkaar en stierf even later. Je kon er donder op zeggen dat men onmiddellijk maatregelen zou bedenken om zulke tragische feiten in de toekomst te kunnen voorkomen. Met alle respect voor het slachtoffer en medeleven met zijn nabestaanden, zou mijn standpunt klaar en duidelijk zijn: De bestaande regels hebben voldoende hun deugdelijkheid bewezen!. 40 jaarlijkse Dodentochten met duizenden deelnemers (dit jaar meer dan 10.000) hebben bewezen dat de uitgebreide medische en andere voorzieningen langs het parcours volstaan om de deelnemers een veilige wandeling zonder noemenswaardige risicos te waarborgen. Voor de TV sprak een verantwoordelijke even over de mogelijkheid om elke inschrijver een medische geschiktheidsverklaring te vragen maar hij kwam daar zelf onmiddellijk op terug: praktisch onuitvoerbaar. Ik zou daar nog aan toegevoegd hebben: das ook niet nodig. Bovendien was dit eerste slachtoffer in 40 jaar een getrainde wandelaar van 59 jaar, die vrijwel zeker zon geschiktheidsattest gekregen zou hebben. Overigens moet de juiste doodsoorzaak nog blijken. Ik ben ervan overtuigd dat de deelnemers aan zulke (Doden)tochten veel meer levensgevaar lopen tijdens hun autoreis naar de startplaats en de terugtrip naar huis dan op het wandelparcours . Voor alle duidelijkheid: ik vind wandelen al sinds jaren een prachtige en gezonde hobby maar heb nooit begrepen waarom sommige gekken het leuk vinden om tientallen kilometers op hun tandvlees te lopen. Ik heb er nooit één seconde aan gedacht om mee te doen en zal er dus persoonlijk geen traan om laten, mochten ze die Dodentocht ooit afschaffen.
In de Gazet van Antwerpen woedt al een tijd een lawine van lezersbrieven (waaronder ook enkele van mij) over de vraag of je nu al dan niet over een zebrapad mag fietsen. De GvA-redactie heeft in het nummer van dit weekend 14/15.8 wijselijk een streep gezet onder die eindeloze welles-nietes discussie. Alleen heeft het mij verbaasd dat GvA haar gezag niet even heeft doen gelden door ter afsluiting van de discussie gewoon te verwijzen naar de nochtans duidelijke wetgeving terzake. Gevolg: bij veel lezers zal de twijfel blijven bestaan. Jammer. N.B. Men mag wel degelijk fietsen op een oversteekplaats voor voetgangers (het woord zebrapad komt in de wegcode niet voor) maar men verliest dan wel zijn voorrang op andere weggebruikers.
TOE(kom)MAATJE. Zoals de kortste speeches vaak de beste zijn, geldt hetzelfde voor moppen. In Humo zag ik onlangs een Kamagurka-cartoon, met de volgende Alzheimergrap: een man neemt de telefoon op en zegt: Met wie spreekt U? Kees van Kooten heeft de tekening blijkbaar ook gezien en in Humo van 10.8 noemt hij het terecht de volmaakte grap: slim, absurd, kort, taalkundig simpel en de waarheid volkomen dekkend.
Ik erger me dood wanneer ministers van de ene dag op de andere gaan bepalen dat gewone alledaagse woorden ineens niet meer betekenen wat iedereen dacht. Zo besliste onze wetgever enkele jaren geleden dat een (Belgische) bebouwde kom voortaan niet meer precies hetzelfde is als wat u en ik (en dus ook de Van Dale) en buitenlanders daaronder verstaan. En nu wil minister Muyters ons wijsmaken dat we activiteiten die we steeds sporten noemden, geen sporten zijn omdat ze volgens hem! - geen fysieke inspanning vergen. Als hij zich even de (fysieke? ) inspanning had getroost om in de Van Dale de definities van Sport en Denksport (!) op te zoeken,had hij kunnen leren wat wij allemaal al jaren weten. Ook in de sportrubrieken van de media (kranten, radio, TV ) had hij kunnen vaststellen dat ook schaken, dammen en andere denksporten daarin regelmatig voorkomen. De kwestie is natuurlijk dat Muyters middelen zoekt om te besparen. Maar dat hij dan duidelijker aangeeft waar hij de centen wil halen of laten, in plaats van een hele taalheisa uit te lokken over de betekenis van het woord Sport. In GvA van vandaag 10.8 vormt het begrip Sport de hoofdmoot van de lezersrubriek, maar noch de brievenschrijvers noch de GvA-redactie raken er uit. GvA reageert zelfs met de zin: Het debat of er pas sprake is van sport als een fysieke inspanning wordt geleverd, zal niet snel opgelost worden, terwijl het antwoord nota bene in Van Dale staat, onder DenkSPORT: verzamelnaam voor intellectuele (recreatieve) bezigheden als bridgen, dammen, schaken, het oplossen van raadsels en puzzels e.d. Ik had dit uiteraard ook op mijn beurt in een lezersbrief kunnen gieten, maar GvA heeft er de laatste tijd al meerdere van mijn hand gepubliceerd en ik wil mijn kansen als kommas neukende GvA-lezer voor de toekomst ook niet te veel hypothekeren
TOE(kom)MAATJE. Zonnebrillen. Ik vraag me wel eens af waarom sommige figuren zelfs in een schemerdonkere ruimte ook nog eens een donkere bril op hun neus houden. Of omgekeerd: waarom anderen (of diezelfden?) ondanks een felle zon hun zonnebril boven hun knipperende ogen dragen. Of is het eerder een modeverschijnsel bij jongeren en/of 30-/40-ers?
Mijn brave maar eenvoudige Nederlandse grootmoeder zaliger vond Hollands helemaal niet moeilijk en begreep niet dat buitenlanders er wel problemen mee konden hebben. Ik snap het niet, Hollands praten dat gaat toch vanzelf? zei ze. In onze moderne tijd klinkt zon opmerking natuurlijk onbegrijpelijk naïef maar voor mijn oma (ze stierf in 1937) was de wereld zo klein dat er volgens haar maar één taal gesproken werd. Maar ter zake. Nederlands een moeilijke taal voor vreemdelingen? Dat hangt van veel factoren af: gelijkenissen of verschillen met hun moedertaal, hun persoonlijke aanleg of belangstelling voor talen (talenknobbel?), omgevingsfactoren (taallessen?) enz. Kortom: de vraag of Nederlands moeilijk is, valt in zijn algemeenheid gewoon niet te beantwoorden. Maar ik zou uit pure nieuwsgierigheid wel eens willen weten hoe bepaalde anderstaligen onze (geschreven) woorden zouden uitspreken. Neem nou een eenvoudig woord als bedlegerig; drie keer dezelfde letter met telkens een andere uitspraak maar dat laatste kan een vreemdeling niet weten. Dus hoop ik ooit een of meer Nederlands-onkundigen te ontmoeten zodat ik eindelijk een antwoord kan krijgen op een beklemmende vraag waar ik nu al zoveel jaren dag en nacht mee worstel...
TOE(kom)MAATJE. Copuleerapparaat: een kopieerapparaat vlakbij condooms; zo'n toestel produceert ozon, waardoor rubber sneller degradeert.(uit:Groot Lexicon van Nutteloze Feiten, die U stellig niet wilt weten, uitg. Contact 2005)
Om onze conditie als bejaarde senioren min of meer op peil te houden, draaienoma en ik al zon negen jaar vijf ochtenden per week elk gedurende een twintigtal minuten rondjes op een hometrainer. We doen dat eerder uit een soort persoonlijk plichtsbesef want echt plezant vinden we het niet en we grijpen dan ook elk excuus aan om al eens een dagje over te slaan . Een tijdje geleden begon het spel behoorlijk te rammelen bij elke omwenteling van de pedalen. Mij stoorde het niet zo enorm maar het gebonk werkte oma zodanig op de zenuwen dat ze afhaakte. Ik voelde me zedelijk verplicht om het euvel te verhelpen en omdat ik na veel zoekwerk al eerder had ontdekt hoe ik een piepende ketting tot zwijgen moest brengen (gewoon smeren ), nam ik vanmorgen de handleiding door, waarin stond uitgelegd hoe ik de diverse onderdelen kon (de)monteren. Nu sta ik bij mijn (klein)kinderen bekend als een lieve Pa/Opa maar tegelijk als een onhandige kluns met twee linkerhanden (als ik het ooit in mijn hoofd zou halen mijn hulp aan te bieden bij een of ander klusje, weet ik nu al hun reactie: Pa/Opa; blijf er af aub!). Maar terug naar die handleiding. Het duurde enkele uren voordat ik de kettingkast los had gekregen, voor alle zekerheid hier en daar nog wat vet gesmeerd en een paar vijzen en moeren vastgedraaid. Tot mijn aangename verbazing lukte het demonteren en terugplaatsen van alle onderdelen vrij goed, al kostte het me heel wat bloed (letterlijk!), zweet en (bijna) tranen, en al moest ik wel een tijdje zoeken naar een verdwaalde losse vijs maar uiteindelijk zat alles weer op zijn plaats (behalve allicht mijn eigen losse vijs). Het zag er allemaal picobello uit en bij wijze van test kroop ik op het zadel om te constateren dat onze hometrainer uitstekend functioneerde! Slechts één klein min-puntje: het ding rammelt en bonkt nog steeds
TOE(kom)MAATJE. Beroemde uitspraak van Shakespeare (of was het Shakesbeer?): Two beer or not two beer, that is the question. (bron: Alechia Post, Universiteit Antwerpen maart 2010)
De Koninklijke uitspraak (pardon: toespraak!) t.g.v. 21 juli 2010. Exact een jaar geledenschreef ik bij mijn blogje het volgende TOE(kom)MAATJE: We hebben weer eens kunnen genieten van de koninklijke 21-julitoespraak.Nou ja, genieten is niet het juiste woord natuurlijk. Het zou al een stuk beter zijn als de persoonlijke entourage van de vorst er voor kon zorgen: 1) dat hij de tekst wat vlotter en zonder uitspraakfouten afleest, en 2) dat die tekst ook geen andere taalfouten meer zou bevatten ( ) . Na de volledige toespraak van vandaag beluisterd te hebben, vraag ik me opnieuw af of er aan het Hof nu echt niemand rondloopt met voldoende kennis van onze eerste landstaal om onze vorst te behoeden voor een foutieve uitspraak van woorden als energie en geloof het of niet koningin!!
TOE(kom)MAATJE 1 (Geen?) taalgrapje. Een afgezaagd grapje over de Franse taal: Hoe is Een forel in het Frans: Un forel of une forelle?. Het antwoord is natuurlijk: de Franse taal kent geen forel noch forelle, een Franse forel is une TRUITE. Hahahaha!! Hoewel, niet te vroeg lachen aub: toen ik onlangs forelle peren kocht, las ik op het tweetalig etiket als Franse benaming: Poires forelle ..
TOE(kom)MAATJE 2 (om het af te leren) een Kippengrap. Er was een kip en die zei: Tok! De andere kip vroeg: Are you tokking to me? (uit Humo Uitlaat6.7.2010)
HELP! Ik ben (g)een Hollander Je kan er moeilijk naast kijken: doorgedraaide Nederlanders, zo rotsvast overtuigd van hun eindoverwinning op de WK in Zuid-Afrika dat ze op de gekste manieren nu al vooruit lopen op die overwinning, alsof de buit al binnen is. In tal van dorpen (en steden?) zijn hele huizenrijen al dagenlang van het dak tot op de grond compleet in het oranje gestoken. Honderden (duizenden?) oranje truien worden alvast verkocht met het opschrift Oranje Wereldkampioen 2010. Verkeersborden worden overplakt met fantasieteksten (uiteraard in de nationale kleuren). Hoe meer ik die (naïeve en toch ook wat arrogante?) waanzin zie, hoe meer ik hoop dat Nederland tegen Spanje morgen languit op zijn bek gaat, zo nieuwsgierig ben ik naar de reacties van het Hollandse publiek. Zullen ze tranen met tuiten huilen?, zich het Lazerus zuipen?, vandalenstreken uithalen?, de Spaanse ambassadeur gijzelen?, Sinterklaasliedjes verbieden?, . Ik ben benieuwd. Sommigen van mijn vrienden, op de hoogte van mijn Nederlandse roots, reageren dan hoogstverbaasd op mijn morbide verlangens: Jij bent toch zelf een Hollander?. Ja en neen. Mijn wieg stond inderdaad in Haarlem en van 1946 tot mijn naturalisatie in 1973 liep ik in België rond met een zgn. Vreemdelingenkaart, evenals mijn ouders en mijn drie zussen. In het begin liep ik rond met het idee dat in Holland alles beter was en maakte soms vergelijkingen in de trant van: bij ons in Holland enz Dat arrogante gedrag heb ik vlug afgeleerd, gelukkig. Het oorspronkelijke heimwee naar mijn Haarlemse milieu maakte geleidelijk plaats voor de Vlaamse context. In die mate dat mijn sporadische Hollandse contacten zich beperken tot enkele neven en nichten en eens per jaar een verjaardagstelefoontje naar een vriendje van de Lagere School (en vice-versa). Ik denk van mezelf te mogen zeggen dat ik me behoorlijk heb aangepast. Al kan ik mijn Noord-Nederlandse accent soms moeilijk verbergen. Soms probeer ik dat wel om zo wat Hollandermoppen te horen uit de mond van mensen die mijn Kaaskop-origine niet kennen, heerlijk!!
TOE(kom)MAATJE. Een van die Hollander-moppen luidt als volgt (oordeel zelf maar of het klopt!): Wat is het verschil tussen een Hollander en een maagd? Antwoord: een Hollander blijft altijd een Hollander! .
Oma en Komma danken hun kinderen, kleinkinderen, andere familieleden, vrienden en blog-bezoekers, die persoonlijk, via e-mail of anderszins hun sympathieke wensen hebben geuit voor een spoedig herstel van mama (resp. oma, schoonzus, vriendin, madam Komma, ) na haar operatie (zie vorig blogje 3.7). Iedereen die haar vraagt hoe gaat het? krijgt hetzelfde enthousiaste antwoord: Fantastisch, ik geniet! Heb geen pijn, slaap hier heerlijk, word goed verzorgd door vriendelijke attente verpleegsters, krijg lekker eten terwijl ik daar nu eens niet zelf voor moet zorgen, en volg de Ronde en Wimbledon Alleen mag ik voorlopig mijn bed niet uit: eerst moet de getransplanteerde huid uit mijn rechterdij zich goed gehecht hebben op mijn linker onderbeen en dat zal zeker nog enkele dagen duren. Voor haar sanitaire behoeften mag ze dus ook niet naar de WC en moet ze voorlopig op de pan; op drukke momenten duurt het soms wel even voordat een verpleegster het ding weer komt weghalen, maar als ik op bezoek ben zorg ik uiteraard voor die euh dePANnage
Het "Donor"been (rechts) en het "Doel"been (of moet ik dat noemen?) (links)
Mijn lieve eega liep al enkele jaren met enkele onschuldig uitziende plekjes op haar L-onderbeen. Omdat ze echter maar niet wilden verdwijnen, voerde de huidarts een biopsie uit ik moet altijd oppassen dat ik niet spreek van autopsie, want dat is helemaal wat anders Daaruit bleek dat het om kwaadaardige letsels ging waarmee ze dus geen maanden mocht blijven lopen maar die ook niet dringend om een operatie vroegen (veel kankervormen evolueren zééér traag zei de dokter; we mochten onze reeds geplande vakantie rustig laten doorgaan). Oma nam het allemaal nogal filosofisch op (och, dood moeten we tenslotte allemaal, en IK heb dan toch weer uitstel gekregen! ); ik ben jaloers op haar relativerende kijk op leven en dood . Gisteren 2.7 (de heetste dag van het jaar, niet bepaald ideaal voor een operatie ) was het dan zo ver. De chirurg heeft de aangetaste huidstukjes verwijderd en vervangen door stukjes uit de bil. De operatie is goed verlopen, maar ze zal wel nog 5 à 10 dagen in de kliniek moeten blijven en daarna misschien ook thuis nog vrij immobiel zijn. Ik zal dus een tijdje mijn eigen potje moeten koken. Nu ben ik daar een absolute NUL in, ik kan nog geen ei bakken. Gelukkig heeft oma me wel een beetje voorbereid en bv. getoond hoe ik moet Wokken "heel makkelijk", beweerde ze. En verdomd, ik heb het vandaag geprobeerd met een Wok van Chinees rundvlees en het is vrij aardig gelukt (al heb ik wel 5 keer de bereidingswijze gelezen voordat ik op hoop van zegen - de hele zwik in de wok kwakte ). Morgen zondag heb ik mezelf uitgenodigd bij mijn dochter en voor maandag heb ik een kant-en-klare koude schotel (salade-met-spek-en-mosterd) bij de Aldi gekocht. Maar voor alle zekerheid ben ik in het cafetaria van het ziekenhuis toch ook maar eens gaan kijken of ze daar een dagelijks menu serveren, zodat ik altijd naar daar kan uitwijken! Kortom, ik heb goeie hoop dat ik de tijdelijke technische werkloosheid van mijn persoonlijke Petra Huysentruyt wel zal overleven
TOE(kom)MAATJE. Lance Armstrong is kwaad. Ik vond deze 7-voudige Tourwinnaar altijd een antipathieke vent (vraag me niet waarom) maar onlangs kon ik wel begrip opbrengen voor zijn kwade reactie toen reporters hem voor de zoveelste keer vroegen of hij ooit doping heeft gebruikt. Hou verdomme toch eindelijk eens op met steeds weer diezelfde stomme vraag te stellen zei Armstrong.Een mens zou inderdaad voor minder de euh pedalen verliezen; ik heb ineens weer wat sympathie kunnen opbrengen voor de veelgeplaagde Amerikaan, die trouwens bij mijn weten nog nooit op doping betrapt is. Intussen heeft zijn collega (nou ja) Floyd Landis hem voor de zoveelste keer beschuldigd (hoorde ik in het nieuws); dat Landis dan eens met keiharde bewijzen komt verdorie!
Alfredo Marcucci: een groot muzikaal talent ging heen
Mijn zoon Nico, eerste violist van het ensemble Piacevole, schreef aan zijn vele vrienden een In Memoriam over de zopas in Landen overleden Argentijns/Belgische bandoneonist en tango-specialist Alfredo Marcucci (°1930 Buenos Aires) met wie Piacevole meer dan 15 jaar heeft samengewerkt. Hij kon zijn instrument laten spreken, lachen en wenen. Ik citeer een stukje uit Nicos tekst:
( ) Alfredo straalde als een fiere gieter op het podium, maar die fierheid sloeg vooral op zijn land Argentinië met zijn ongelooflijk cultureel en muzikaal erfgoed waarvan hij de inhoud mocht overbrengen. ( )
Op een van hun buitenlandse tournees maakten Piacevole en Marcucci een ontroerend videoclipje, te bekijken en te beluisteren op: http://www.youtube.com/watch?v=p3RXqNpadT4&feature=related De samenwerking Marcucci/Piacevole leidde ook tot enkele CD-opnamen (zie fotos 1 en 2 hieronder).
TOE(kom)MAATJE. Wanneer ik (als trotse vader, hoe zou je zelf zijn?! ) de succesvolle carrière van zoon Nico overzie, denk ik met wat heimwee terug aan een ver verleden, toen ik zelf als pianist verschillende Big Bands versleten heb, al was dat als liefhebber en in een heel ander genre (jazz, ballroomdans e.a.). Na een toevallige start eind jaren 50 in het Dendermondse Bounce College kwam ik wat later terecht bij de Sint-Niklase band van Willy Frank, die vooral Wase senioren zich allicht nog zullen herinneren. Heel wat bekende zangers stonden af en toe (Louis Neefs) of regelmatig (Jacques Raymond) met ons op het podium. Zie fotos 3 en 4 uit mijn archief
Foto's 1 en 2: CD-hoes Marcucci met Piacevole
Foto's 3 en 4: Orkest Willy Frank, met Komma in zijn jonge(re) jaren (die kale gast links, 2de van boven).
De stemming is verplicht. Gelieve U zondag 13 juni 2010 tussen 8 uur en 15 uur, voorzien van deze oproepingsbrief en van uw identiteitskaart, te begeven naar het hieronder aangewezen lokaal waar uw stembureau zich bevindt, ter verkiezing van 7 leden van de Kamer van Volksvertegenwoordigers en 25 Senatoren. Lokaal: xxxxxxxxxxxxxxxx, bureau xxxxxxxxxxxxxxx De burgemeester XXX, de gemeentesecretaris XXX Als dit kromme Nederlands u geërgerd heeft, dan pleit dat voor u. Zou er bij de Administratie nu echt niemand zijn die hetzelfde kan (en mag ) formuleren in gewoon Nederlands? Bijvoorbeeld: Wij wijzen u op uw verplichting om op 13 juni deel te nemen aan de verkiezing van 7 volksvertegenwoordigers en 25 senatoren. U dient zich tussen 8 en 15 uur te melden op (adres), bureau (nummer). Breng deze uitnodiging en uw identiteitskaart mee a.u.b. Getekend: burgemeester XXX, gemeentesecretaris XXX. De officiële tekst is trouwens ook inhoudelijk niet eens waterdicht: wie zich een minuut vóór 15 uur van thuis begeeft naar het aangewezen lokaal, voldoet strikt genomen aan zijn verplichting, ook als hij te laat aankomt. In mijn verbeelding zie ik een ambtenaar die s zondagsmorgens tegen zijn (haar) partner zegt: Geachte partner, gelieve u uiterlijk om 9.30 uur naar het hierna aangewezen bakkerijadres te begeven, voorzien van uw portemonnee met daarin de nodige financiële middelen, teneinde u aldaar een brood en een viertal koffiekoeken aan te kunnen schaffen en te betalen; de bakkerij bevindt zich in de Beenhouwerstraat 11.
TOE(kom)MAATJE. Dat Eddy Merckx een van de beste wielrenners aller tijden was, wisten we al. Dat hij ook heel vlot en geestig in Brussels dialect het bekende gedicht La cigale et la fourmi (van Lafontaine) kan voordragen, bewees hij onlangs voor TV-zender La Une. Ik vind dat je er niet eens Frans of Brussels voor moet kennen om veroverd te worden door Eddys aanstekelijke lach; klik maar eens op http://www.youtube.com/watch?v=OfQrav7HAWo&feature=related
Bart De Wever: zijn Latijn is beter dan zijn Nederlands!
De Vlaamse winnaar van de federale verkiezingen pakt graag uit met Latijnse spreuken. Zo hoorden we hem letterlijk zeggen: 'Nil volentibus arduum: voor zij die willen, is niets onmogelijk.' Ik was stomverbaasd dat Bart zich bij zijn vertaling in het Nederlands bezondigde aan een gigantische taalfout: voor ZIJ die ., wat natuurlijk moet zijn voor HEN die . je zegt ook niet voor IK, voor JIJ, voor HIJ enz maar voor MIJ, voor JOU, voor HEM . Ik weet wel dat de fout vooral in Vlaanderen nogal vaak gemaakt wordt maar voor iemand als Bart De Wever zou dat toch geen excuus mogen zijn voor zon zware taalfout. En t is nog niet gedaan!! Helemaal steil achterover viel ik toen Barts vroegere leraar Latijn (ene Guido Halsberghe) in het Nieuwsblad van 15.6 verklaarde dat de volledig correcte vertaling van 'Nil volentibus arduum eigenlijk luidt: voor ZIJ die willen, is er niets lastig. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat mijn Latijnse vorming (Sint-Michielscollege, Brasschaat) tot op de dag van vandaag een gunstige invloed heeft op mijn kennis van, en liefde voor het Nederlands. Maar soms wordt die overtuiging wel zwaar op de proef gesteld
Mijn krant meldt dat enkele dagbladhandelaars 1000 klanten zoeken die elk 100 euro willen inzetten (=100.000 euro totaal) om te spelen voor de Euromillions-Jackpot van 100 miljoen. Als ze winnen, krijgt elke deelnemer dan 100.000 euro. En ze ZULLEN winnen, want samen hebben de handelaars een systeem uitgedokterd dat waterdicht is.Zo staat het in GvA van 5.6.2010. Volgens de handelaars mogen de deelnemers dus zeker zijn van de grote pot. Welnu, je hoeft geen wiskundige of kansberekenaar te zijn om te weten dat een waterdicht goksysteem niet bestaat. Integendeel, de kans is zelfs groot dat je minder terugkrijgt dan je inzet, of die inzet nu 10 euro of 100.000 euro bedraagt. Anders gezegd: die 1000 gokkers mogen al blij zijn als ze hun inzet van 100 euro terugzien. Let op: ik gun gokkers hun plezier van de kick, het is een hobby als een ander, en als ze daar geld in willen steken, voor mij niet gelaten. Waar ik het moeilijker mee heb, is de onjuiste bewering van de initiatiefnemers dat hun systeem waterdicht is. Ik twijfel niet aan hun goede trouw, maar ze zijn even naïef als hun goedgelovige klanten. Let op mijn woorden: de Grote Pot van 100 miljoen zal op 1 oktober wel ergens terechtkomen maar het zullen niet die 1000 gokkers zijn! Mocht dat toch zo zijn, dan zal ik nederig en openlijk mijn ongelijk bekennen!
TOE(kom)MAATJE. Een politicus die iets mispeuterd heeft, kan zeggen: Ik treed af want ik neem mijn verantwoordelijkheid. Maar wat als hij geen zin heeft om af te treden? Doodsimpel, dan zegt hij ik treed NIET af want ik neem mijn verantwoordelijkheid. Wat kan taal toch heerlijk zijn. Hoewel
In mijn blog van 4.6 vroeg ik me af of de sensationele mediabenadering van bepaalde feiten zoals de dubbele moord in het Brusselse Justitiepaleis op den duur niet zou kunnen leiden tot een politiestaat waar op elke straathoek een agent(e) staat. Daags nadien 5.6 schreef GVA-redactrice Kris Vanmarsenille in haar column op blz. 2: Moet je nu echt voor elk vredegerecht een gewapende wacht gaan zetten?. Haar opmerking en de mijne lijken wel heel erg op mekaar, alleen legt zij uiteraard niet de link naar de media-aandacht: op twee volle bladzijden (blz. 3 en 4) van haar eigen GVA van 5.6 kunnen labiele geesten weer inspiratie opdoen om ook eens in het nieuws te komen
Dubbele moord op Vredegerecht: politiestaat voor de deur?
Begrijp mijn woordspeling aub niet verkeerd: het is niet de politie die voor de deur staat, maar misschien wel - in een nabije toekomst - een politiestaat. Nog geen 24 uur na de moord op een vrederechter en haar griffier wordt van allerlei kanten ineens gepleit voor een drastische uitbreiding van de bestaande veiligheidsmaatregelen ter bescherming van gerechtshoven. Normaal gesproken (100 % zekerheid bestaat niet) ZOU zon gebeuren (dit was de eerste keer in de geschiedenis!) zich nooit meer voordoen, en ZOUDEN draconische en dure maatregelen dus overbodig zijn. Maar helaas, zoals te vrezen viel, zijn de media gretig en uitgebreid op het voorval gesprongen, wat bepaalde gestoorde geesten in de verleiding kan brengen om ook eens zon stunt uit te halen. En zo ontstaat misschien toch nog een risico dat eigenlijk niet zou bestaan als de media zich wat terughoudender zouden opstellen. GvA (die zelf nochtans niet vrijuit gaat ) citeert een Brusselse magistrate, die zegt: Duizenden mensen komen bij ons over de vloer, jaren na elkaar. Dat gaat telkens goed. Moet het dan nu ineens allemaal anders? Voorwaar een wijze uitspraak! Uiteraard mag de moordenaar zijn terechte straf niet ontlopen, maar hoe minder aandacht in de media, des te kleiner de kans dat we door goedbedoelde maar eigenlijk overbodige en dure maatregelen stilaan in een politiestaat belanden waar op elke straathoek een gewapende agent(e) staat. Als de wetgever er al in zou slagen om wapenbezit en wapenhandel (beter) onder controle te krijgen, zou toch al een stuk van dergelijke risicos wegvallen.
Behalve naar het Nieuws kijk ik zo weinig mogelijk TV (in tegenstelling tot mijn andere helft, die s avonds nogal eens een filmpje meepikt). Vanavond (2.6) maakte ik op die gezonde gewoonte een uitzondering, om op Terzake een verkiezingsdebat te volgen tussen Geert Bourgeois (NV-A) en Gwendolyn Rutten (Open VLD). Omdat media-gespreksleiders de reputatie hebben dat zij gesprekken vaak bewust laten ontsporen omwille van een beetje sensatie, maar tot ergernis van echt geïnteresseerde kijkers, was ik wel niet helemaal gerust. En inderdaad werden ook mijn zenuwen letterlijk (echt waar!) danig op de proef gesteld. Voortdurend praatten de twee politici luid tegen elkaar op, zonder dat moderator (?) Lieven Verstraete ingreep; erger nog, regelmatig deed hij er als derde deelnemer nog een schepje bovenop zodat het gesprek (!) naar objectieve normen eigenlijk compleet uit de hand liep en ik aan die kakofonie van het roepend trio geen touw meer vast kon knopen. Laat staan dat ik iets van de inhoud zou hebben onthouden. Of ben ik nu echt een verzuurde ouwe zak? Na afloop was ik in elk geval kwaad op mezelf, omdat ik niet iets nuttigers of leukers had gedaan. Maar kom, elk nadeel hep se foordeel, zei Johan Cruyff: nu had ik onverwachts een extra stukje voor mijn blog! En nu ga ik slapen, terwijl computeroma nog wat . TV kijkt!
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
