WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
28-08-2010
Oma's vroeger en nu...
Ik herinner mij nog vaag de laatste jaren van mijn grootmoeder langs moeders kant. Hoewel ze nog vrij gezond en fit was, en naar hedendaagse normen best wat aan sport had kunnen doen, sleet ze haar oude dag al breiend, hakend en bordurend in een brede fauteuil, zoals dat toen nu eenmaal van oudjes verwacht werd. Ze overleed in 1937 als ik me niet vergis, ze was geloof ik 70 jaar. Sindsdien zijn de tijden nogal veranderd, soms in negatieve zin (die goeie ouwe tijd was nogal wat beter, weet u wel!). Maar soms ook ten goede; een jaarlijks terugkerende klassieker in de schoolagenda van mijn retorica was In welke tijd zou je het liefst willen leven?-antwoord: NU!!. Een van onze kleindochters (17) vroeg of ze enkele dagen bij Oma (en Opa, maar hem werd niks gevraagd ) mocht komen logeren; na een blik in onze agenda konden we haar positief antwoorden maar vroegen of ze zich wel zou kunnen amuseren bij twee oudjes. Geen probleem: ze had al afgesproken (!) met een van onze andere kleindochters (ook 17) om samen de bloemetjes buiten te zetten.En zo geschiedde.De eerste middag gingen de twee nichtjes shoppen in het Koopcentrum (Shopping Center voor wie dat liever hoort ) en s avonds ontmoetten ze op de Grote Markt een stel (vrouwelijke) leeftijdgenoten. Omdat het weer nogal fris was, leende oma elk van beiden een van haar eigen (simili-)leren jasjes; een aanbod dat met overtuigd enthousiasme (hé oma, kei-cool zeg!!) aanvaard werd. s Anderendaags vernamen we dat ook de vriendinnen die outfit van oma tof, modern, hip, stylish vonden. Oma (en ik mét haar ) natuurlijk zo fier als een gieter om zoveel complimenten van een véééél jongere generatie voor hun hippe oma . Dan denk ik terug aan mijn breiende oma in haar zetel Opa
TOE(kom)MAATJES. Rommelen met de grammatica: - Ik wil mijn schoonmoeder niet tegen mijn harnas injagen - Het begint nu aardig uit de spuigaten te lopen - Daar zitten diverse kinderen van pluimage - Het voorstel stuitte tegen de borst van enkele bestuursleden - Dat werkt als een lap op een rode stier (uit: Een slipje van de sluier, taalkronkels verzameld door het Genootschap Onze Taal)
Reacties op bericht (2)
09-09-2010
taalkronkel
Twee kleindochters bij Sint Niklaas op zijn grote markt, wat wil je nog meer ;-)))
09-09-2010 om 05:25
geschreven door Wim
29-08-2010
..
Het moet al een heel ander gevoel zijn wanneer je zeventienjarige kleinkinderen komen logeren. Wij hadden eergisteren weer drie kleutertjes (van 1 tot 5 jaar ) in huis en ik verzeker je dat je dan 's avonds pompaf in je zetel neervalt en wenst dat ze naar het Shopping Center waren getrokken. Ik vermoed dat de andere oma van mijn kleindochter dat wel doet, want het eerste wat ze met een heel diepe zucht tegen me zei was : " we gaan niet winkelen hé nana! " Ik heb zelf slechts één stel grootouders gekend en dan nog heel vaag en bovendien verstond ik ze aanvankelijk niet, want zij spraken enkel vlaams en ik engels. Ik denk dat mijn grootmoeder toen hooguit veertig moet geweest zijn en ze leek op een oude toverheks. Van haar oorspronkelijk gebit schoten nog slechts vier onderste tanden over en ik vond ze als kind ongelooflijk griezelig. Misschien is het mijn gemis aan grootouders dat mij nu wat meer motiveert om de kleinkinderen regelmatig op te vangen en te vertroetelen. Ik wil beslist niet dat ze zo'n slechte herinneringen aan mij zouden hebben. Zondag groetjes !
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
