Naam : Myette, woon in Antwerpen, heb 1 man, 1 dochter, 1 zoon, 1 schoonzoon, geen kleinkinderen, 1 schildpad, ben Boogschutter, verjaar in november, ik hou van lezen, crypto- grammen, schrijven, com- puteren, bloggen, minigolf, nieuwe contacten maken, pret maken met vrienden.
100% 150% 200% LOEP
REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT
Ja... waarom zijn de bananen krom... nee het gaat hier niet over bananen... het kan mij geen lor schelen of die dingen krom of recht zijn als ze maar lekker zijn... waar het dan wèl over gaat... tja... ik ben er nog altijd niet achter gekomen waarom muziek je soms zo kan aangrijpen... ik zeg hier wel degelijk "soms" want alhoewel het allemaal maar klanken zijn wordt je van de ene soort helemaal hoteldebotel en van een andere een kletsnatte dweil... en waarom ik jullie hier nu zit te vervelen met mijn niet-begrijpen... dat komt omdat ik daarstraks een clipje kreeg doorgestuurd van een Hongaarse doodgewone man die voor een jury komt zingen... je kent dat wel... wie ermee begon weet ik niet maar op YouTube kan je ze vinden... gewone mensen die menen een of ander talent te hebben en dat komen demonstreren... zo is Susan Boyle beroemd geworden... wel die man stond daar heel eenvoudig... trok zijn mond open en er kwamen klanken uit die mij de rillingen bezorgden en raar genoeg me aan het huilen brachten... het waren eerder "vrouwelijke" klanken maar zo hemels mooi... en ik zat daar maar me te verwonderen wàt precies de oorzaak was dat ik ervan moest huilen... toen moest ik aan de strijk beginnen en om die huilstemming te verdrijven zette ik de boxen op max en liet een van m'n CD's door de kamer galmen... dat is een medley van zacht en wild door elkaar en bij de zachte wiegde ik al strijkend zachtjes mee en bij de wilde slingerde ik onderwijl wild met mijn heupen... HAHA... toch niet TE wild hoor want anders krijg ik mot met mijn kine... de kat die bij mij in de kamer op het bed sliep is van afgrijzen gaan lopen... nu loopt ze in een bocht om me heen... bang dat ik weer wild ga doen zeker... voor de rest is er niets meer te melden... alleen dat ik morgen weer naar de kine moet en daarna met 't manneke mee om zijn nieuwe bieterkes te gaan keuren... het is namelijk "pasdag"... dan nog vlug naar de supermarkt om voer in te slaan zodat we ingeval van ijs-en sneeuwoverlast niet van honger omkomen... mag zout niet vergeten ook... met de Kerst zijn we weer te gast bij dochter... het kan niet meer op... het kan niet meer op... op Nieuwjaarsdag mogen we bij zoon komen... het klinkt wel ondankbaar ik weet het maar het feit dat ze de feestdagen overnemen lijkt me verdacht... zouden we er ZO oud en sukkelachtig uitzien dat ze medelijden hebben met ons... HAHA... niettemin ga ik ervan genieten want al die rimram met de feestdagen hing al lang m'n voeten uit... we leggen wel ons steentje bij maar het werk laat ik met gerust en lui geweten aan hen over... en nu ga ik me lekker in m'n relaxke neervlijen voor een hopelijk rustig avondje en wens jullie hetzelfde toe.
Verdorie nog es an toe sèèèèèèg... zit ik hier een heel verslag van mijn handel en wandel op te stellen... en dat met maagkrampen... een kater... een loopneus en keelpijn... ik wil het hele geval op m'n blog zetten en... foetsie... alles weg... wat deed ik verkeerd??? Nu ontbreekt de moed me om terug te beginnen tenzij in telegramstijl :
Laat me nog altijd door de kine kneden en rekken
Heb gisteren laatste match petanque gespeeld, als afsluiting gaan chinezen met de groep, was weer gekke boel mede door het aantal wijntjes
Vandaag laatste 3 rondes golf gespeeld, de laatste in de regen, bwaaaaaah, haat ik, nadien afscheid genomen van de huidige uitbaters, was wel emotioneel want is bijna familie geworden
Vannacht woelige nacht gehad, mede door teveel wijn, loopneus en keelpijn, die laatste nog verergerd door teveel getater en gelach, ach wat, heb er toch plezier van gehad
Morgen nog een drukbezette week met o.a. bezoek aan de Jain tempel in Wilrijk, nog wat kine, en natuurlijk vrijdag onze maandelijkse blogmeeting
Heb tussen de bedrijven door nog mijn kroost gevoed, ons jaarlijks clubdinertje doorstaan waar ik heel waarschijnlijk die keelpijn en loopneus heb opgelopen, 65 mensen die je uitgebreid moet zoenen, je zou voor minder
En nu jullie weten dat ik nog in weliswaar niet bepaald blakende gezondheid verkeer maar me moedig staande hou, vertrek ik "keefwaarts", voor de moeilijke verstaanders : richting bed, teneinde hopelijk te genieten van een ongestoorde en lange slaap... DADA en DODO!!!
Deze ochtend werd ik wakker uit een levendige droom... ik lag nog een tijdje na te denken en me te verwonderen over het hoe en waarom van die dromen... toen la mamma nog maar pas in het verzorgingstehuis woonde zegde ze me eens dat ze nog eens graag zou dromen... ik denk dat ze de mensen daar 's avonds een pilletje geven opdat ze stevig zouden doorslapen en dat die pillen beletten te dromen... ik was benieuwd waarvan hele oude mensen dromen en stilaan ben ik erachter aan 't komen... je bent dan heel wat jonger en je kan echt nog alles... als je dan wakker wordt en met stijve knoken je bed uitkruipt is het wel even een teleurstelling maar ja... je hebt dan toch maar die nacht je eens kunnen uitleven... soms heb ik erotische dromen... hehehehe... jullie ook durf ik wedden maar IK kom er wel voor uit... dan beleef ik een passionele liefde met de een of andere kerel... word ik 's morgens wakker met zo'n gevoel van "bwaaahhh" want met mijn wakkere en nuchtere verstand zou ik die kerel niet eens bekijken... dan vraag ik me toch af wat er speelt in die duistere krochten van mijn gemoed... hihi... dit is nu eens een uitdrukking die ik al lang heb willen gebruiken maar er de gelegenheid niet voor kreeg... ik heb ook een droom die telkens terugkomt en die intrigeert me... betekent dit iets dat ik zou moeten weten of doen... wat ik vannacht droomde weet ik al niet meer... raar toch dat die dingen zo vlug vervagen... ook raar dat ik soms met mijn overleden familieleden hele gesprekken heb en dan zijn ze net echt terwijl ik als ik wakker ben me met moeite hun gelaatstrekken kan herinneren... ja de menselijke geest is een wonderlijk iets.
Om over te stappen op de dagelijkse gang van zaken... het is niet omdat een zekere ongeduldige dame me weer kwam aanporren dat ik jullie vergast op een logje... nee hoor... al in bed lag ik zwaar die droom te herkauwen en vond dat het tijd werd eens iets van me te laten horen... de hele week heb ik van hot naar her gedraafd... de kine... de gynae... een etentje met vrienden... boodschappen... de bank... tussendoor nog wat akkevietjes voor de club... papierwerk voor vanalles en nog wat... de golf... vandaag weer de kine... die is bezig m'n wervels een voor een los te peuteren wat soms venijnig steekt maar ik voel al wel beterschap... volgens de kine zit heel m'n rug in de knoop... dat wist ik al lang en ik had al jaren geleden me eens grondig moeten laten kneden maar... maar... ik heb eerlijk gezegd een hekel aan al dat gefrutsel aan m'n lijf... tandarts... kapper... kine... dokter... oogarts... gynae... ik baal ervan en stel maar uit tot het echt niet langer meer kan... heel dom van me ik weet het wel... nog iets waar ik een hekel aan heb is strijken en dat ga ik nu aanpakken voor de moed me in de sloefkes schiet... tot later nog eens... daaaaaaaaag!!!
Doemme toch... dit is al de tweede keer dat ik aan m'n blogje begin... gisteravond riep m'n heer en meester me om TV te komen kijken wat ik als gehoorzame echtgenote gedaan heb... en nu zonet was ik weer goed bezig toen plots alles wegflitste... waarheen... ik weet het niet maar nu weet ik ook niet meer wat ik aan het vertellen was... zal wel maar onnozele praat zijn zeker... ik zit al 3 dagen thuis me rustig te houden en m'n rug te ontzien... donderdag gingen we op dagtocht met de club en tot de middag gedroeg bovenvermelde rug zich goed maar toen kwamen die steken weer opzetten met als resultaat dat ik zowat alle stoelen van Oudenaarde bezeten heb... we hadden wèl een zalige gids die... behalve welbespraakt en geestig ook nog het aanzien waard was... jaja vanaf een van die stoelen heb ik m'n ogen goed de kost gegeven... een mens mag toch nog IETS hebben zeker... volgende week wordt er weer een drukke met kine en gyne en gelukkig ook nog een etentje met vrienden... kwestie van wat afwisseling te hebben... voor de rest heb ik weinig te vertellen... m'n bibliotheekboeken heb ik intussen uitgelezen en ik begin te snakken naar wat vertier buiten mijn eigenste woonkamer... ik zou natuurlijk ook verder kunnen werken aan die dia's maar... hemeltjelief... ik krijg er de weubbe ven... na één doos afgehandeld te hebben heb ik er voor weken genoeg van... tot 't mannekes grote ongenoegen... ik heb hem beloofd deze winter verder te werken en ook om die euthanasiepapieren eens in te vullen... een bezoek aan de notaris staat ook op het programma en een inschrijving voor een service flat... je ziet dat ik een vooruitziende vrouw ben he... ik las bij N over nostalgie en reageerde erop door te zeggen dat ik niet meer doe aan nostalgie... wel dat is een flagrante leugen... als ik maar even durf denken dat ik ooit m'n huis hier zal moeten verlaten schiet ik vol... wat me de laatste tijd nogal vaak gebeurt... is het het vooruitzicht op de lange sombere winter of wat... gisteren heb ik hier tranen met tuiten gehuild over m'n boek... ik was toch alleen en kon me eens laten gaan... en voor ik hier weer in tranen uitbarst en een sunami veroorzaak ga ik me douchen en kleden... hous je taai mannekes!!!
Hoe onnozel kan men zijn... ik verbaas me elke dag nog over de stomme dingen die ik in de krant lees... en ik die enkele jaren terug nog fel anti-racist was begin me meer en meer te ergeren over het botte gedrag en de idiote denkwijze van onze "nieuwe belgen"... in die naïeve periode knoopte ik een net-vriendschap aan met enkele arabische mensen met als doel een soort cultuur-uitwisseling te starten... amaai m'n voeten... tot mijn diepe spijt heb ik moeten constateren dat er met die mensen echt niet te praten is... ze hebben gewoon een bord voor hun kop... zijn gehersenspoeld van in de wieg... praten als papegaaien na wat Mohamed uit naam van Allah hen inlepelde zonder zich eens af te vragen of diezelfde Mohamed ze wel allemaal op een rijtje had... zoals wij ons vragen stellen bij hetgeen er in onze bijbel staat... nee zo ver zijn ze nog niet... vandaag las ik in de krant dat geen enkel schaap met verdoving werd geslacht... nee... want hun immams beweerden dat als ze dit deden ze recht naar de hel zouden gaan en die schapen geloven zulke onzin... enfin soort zoekt soort... kuddedieren!!!
Nu ik deze ergernis gespuid heb en ook vandaag een klacht heb ingediend bij de Lijn over die arrogante knaap van een buschauffeur... voel ik me een stuk lichter... ook vanwege het feit dat ik me vandaag eens uitzonderlijk bijna zonder pijn voelde wat me de moed gaf onze garage eens grondig van smetten te ontdoen... de auto was namelijk naar de garage voor nazicht en daarna naar de controle... nog een ergernis erbovenop... we moeten terugkomen en waarvoor... het is echt te belachelijk... we moeten een nieuwe nummerplaat aanschaffen terwijl de onze nog heel goed is... alleen zou ze wat bijgeschilderd moeten worden... en dan was er ook nog de claxon en de ruitensproeiers die het niet meer deden... iets wat ze nog nooit hebben nagekeken... elke reden is goed om geld uit je zakken te kloppen... ik ben ziedend!!!
Voilà ik heb het van m'n lever en nieren gegooid... 't manneke is naar biljart en ik ga zo dadelijk een filmpje kijken nu ik de kans heb en misschien een glaasje van het een of ander drinken om m'n gemoed te bedaren... morgen wordt het weer een drukke dag... eerst de kine... dan golf... dan boodschappen want ik vond al een dode muis in m'n voorraadkast... slaap wel iedereen en tot ziens!!!
OEI en nog eens OEI... ben ik even geschrokken nu toen ik de datum op mijn vorige blogje zag... alweer zo lang geleden maar... lieve mensen... ik was weer druk bazeke aan 't spelen he... een helse week achter de rug met liefst 2 begrafenissen... dan had ik de visite uit Brussel nog die moesten gevoederd worden... en dat alles met een stekende pijn in m'n bovenrug... m'n heup is wat beter na die injectie en ik kan weer als een normaal mens stappen al is het niet TE lang want dan komt de pijn weer opzetten maar ja daar kan ik mee leven... vorige week echter stond ik op na een film te hebben gezien en plots stak er precies iemand een mes onder m'n rechter schouderblad... 't is maar dat jullie weten waar het precies te doen is... ik ben van geen klein pijntje vervaard en dacht "het zal wel wegtrekken" maar blijkbaar dacht ik verkeerd... 5 minuten in dezelfde houding ging niet meer... toen ik zaterdag moest koken voor de vrienden heb ik er een hele dag over gedaan... tussen 2 bedrijven door gaan liggen tot de pijn wat zakte... de begrafenisdiensten waren er van het langgetrokken soort met alles erop en eraan... een marteling voor mij want liggen was er niet bij dan... vandaag naar de dokter getrokken en een voorschrift voor de kine gekregen... donderdag toch nog met vriendin naar toneel geweest en gelukkig vielen de zetels mee... vooraf eventjes wat winkeltjes gedaan en dan een hapje gaan eten met een cavaatje erbij... probaat middel hoor... het verzacht de pijn en ook de zeden... niet dat mijn zeden moeten verzacht worden... hehe versta me niet verkeerd... alhoewel ik de laatste tijd schrik krijg me in het openbaar te vertonen... toen ik eventjes de supermarkt instapte om een potje uienconfi te kopen... was ik de vorige dag vergeten... en aan de kassa stond te wachten achter een man... en naar voren reikte om zo'n... tja hoe noem je zo'n ding om de verschillende aankopen te scheiden... ja dàt ding... te pakken om achter mijn petieterig potje te leggen... wees die man me erop dat ik te dicht bij hem kwam en zijn persoonlijke sfeer schond... merk op... ik was NIET op zijn tenen gaan staan en heb hem NIET aangeraakt... nog beter... ik had gedouched en had dus GEEN lijfgeur rond mij hangen... en dit allemaal in het engels... DE OEN... wat me ertoe dreef heel erg overdreven SORRY SORRY SORRY te zeggen met een onderdanige kniks erbij en hem te vragen of ik hem pijn had gedaan... de man kon er niet mee lachen... ik wel en m'n vriendin achter me ook... toen hij afgerekend had en vertrok was ik van plan hem nog eens liefjes toe te wuiven maar hij bekeek me niet meer... toch jammer... de kassierster was verontwaardigd en zei "wat we tegenwoordig hier allemaal binnenkrijgen is ongelooflijk" en zij kan het weten... nu begin ik me af te vragen waar die wereldberoemde charme van mij toch gebleven is... als ik in de buurt van een man kom ga ik in het vervolg deemoedig m'n ogen neerslaan en m'n mond dicht... ben benieuwd hoe lang ik DAT ga volhouden... om te eindigen met een hersenbreker hieronder nog enkele antwerpse uitdrukkingen... veel plezier ermee.
Wat een ellende overal... gelukkig niet bij mij... de katten doen het goed... de schildpad zit al veilig in zijn holletje de winter af te wachten... en 't manneke... ach die is zijn gewone zichzelf... maar rondom mij vallen ze als vliegen... zojuist terug van de kliniek om een vriend te bezoeken... die is gelukkig herstellende van een longontsteking... maar de moedige vrouw die we bezochten op de palliatieve heeft zich eindelijk moeten gewonnen geven... en om eerlijk te zijn... het is beter zo... dezelfde dag dat haar man ons belde kreeg ik het bericht dat een van onze clubleden overleden is... ze is nog mee naar Duitsland geweest in september... dat was even schrikken... het worden dus 2 begrafenissen deze week... plus een overladen programma... dat wordt weer stressen... zaterdag komen onze Brusselse vrienden naar ons omdat 't manneke niet meer naar Brussel wil rijden... de man die vroeger niets liever deed dan met de wagen rondcrossen schiet nu in paniek als er ergens een wegomleiding is... gisteren nog toen we naar Heide moesten om m'n nicht te bezoeken... die weg hebben we ontelbare malen afgelegd maar de laatste tijd is hij zijn orientatiegevoel kwijt... vermits men niets liever doet hier in onze contreien dan opbreken en veranderen kun je je voorstellen hoe gezellig en ontspannend zo'n ritje is... van mij heeft hij op dat gebied geen hulp te verwachten want dat orientatiegevoel heb ik nooit bezeten... eergisteravond kwam hij plots tot de ontdekking dat zijn gouden ring met brilliant niet meer aan zijn vinger zat... PANIEK... we waren op de petanque geweest en daar ligt het nu vol afgevallen bladeren... daarna in de tuin wat snoeiwerk gedaan... ik had het ding al afgeschreven samen met de ontelbare andere zaken die hij al verloren heeft tot hij in een laatste poging nog eens in de tuin ging wroeten en per ongeluk op iets hards trapte en ja... zijn ring... is DAT even geluk hebben... toen hij de eerste ring verloor aan het strand kocht ik voor hem deze omdat hij zich zo bloot voelde en steeds naast een blote man te moeten lopen vond ik niet je dàt... ik zegde hem dat ik geen derde ring voor hem wilde kopen... nu is hij zijn tanden kwijt en hij krijgt er nieuwe maar dat zal ook eenmalig zijn... verliest hij die dan zal hij het zonder moeten stellen... voilà... toen de dokter me vorige keer zegde dat ik een taaie tante was moest ik lachen maar ik geloof dat de man gelijk heeft... HAHA!
Hehe... na enkele inspannende weken eindelijk even een rustpauze... de brieven voor de club zijn onderweg... de ledenlijsten zijn (even toch) op punt gesteld en bibike hier zit efkes met haar pootjes omhoog... morgen weer de hort op en maar hopen dat het tegen dan uitgeregend is en we de dag droog doorkomen... hopen en dromen mag altijd... heb toch maar voor alle zekerheid mijn regenhoed en plu ingepakt... uit pure baldadigheid ga ik m'n zonnenbril NIET meenemen... ik noem dat het lot uitdagen en stiekem hopen dat Laura het hoorde en ook uit pure baldadigheid TOCH tevoorschijn komt... maar vandaag beweeg ik zo weinig mogelijk en steek m'n neus de deur niet uit... maandag zijn we de vrouw van een van onze golfvrienden gaan bezoeken op de palliatieve... ik moet de hele tijd aan haar denken... die vrouw heeft al een hele lijdensweg afgelegd sinds jaren geleden kanker werd vastgesteld... nu ligt ze haar laatste dagen te leven... is niettegenstaande de pijnstillers nog heel helder van geest en presteerde het om nog hartelijk te lachen toen 't manneke haar niet verstond en op haar vraag een helemaal niet ter zake doend antwoord gaf... chapeau... dan vraag ik me af hoe ik zal reageren als mijn tijd gekomen is... ook zo moedig... ik heb zo m'n twijfels... om op een ander onderwerp over te stappen... ik heb de verwarming aangezet... tja... toen ik meer en meer weerzin kreeg 's ochtends m'n nachtpon uit trekken heb ik de knoop maar doorgehakt en het ding terug aangezet... je wassen in volledig nachttenue is niet bepaald handig en je slaat allicht enkele cruciale delen over... de buitenkat probeert om de haverklap binnen te sluipen... de binnenkat weigert naar buiten te gaan... de schildpad is naar zijn kelder getrokken... allemaal tekens aan de wand... de winter komt in het land... de zomerkleren zijn haast allemaal gewassen en opgeborgen en de winterkleren worden stilaan naar voor geschoven... eerst de tusseninnekes... de zwaardere gevallen moeten nog wat wachten... dat was nu die zomer die zo mooi begon... helaas... nog een dikke week en dan ga ik mijn tweede "shot" halen... t.t.z. één in die vermaledijde heup en één in m'n arm tegen de griep... gewapend tegen de winter.
Alles komt hier weer gelijk op m'n rug gevallen... zoals ik al vertelde... denk ik toch... moest 't manneke zijn 4 voorste tanden laten trekken... afspraak voor dinsdag en ik moest mee om zijn polleke vast te houden... vorige week vrijdag vergadering voor de club met als resultaat een pak werk met brieven voor de leden en de ledenlijst die moest aangevuld worden wat een heel gepriemel is met cijferkes van telefoon- en GSM nummers en mailadressen waar een puntje teveel of te weinig funest is... grote witwas met dito strijkwerk... enfin ik worstel me met horten en stoten door een deel van het werk en ga met manlief naar de kliniek... we zitten daar te wachten in een bomvolle wachtzaal met driekwart allochtonen in allerlei kleurschakeringen... zit over ons een jonge gast met zijn GSM te spelen en om de 2 minuten met een luid gesnurk zijn neus op te halen... dat begon danig op m'n nerven te werken en ik fluisterde in het oor van m'n wederhelft : "dat is precies een varken"... op slag keek die gast me indringend aan en ik keek terug... begon die tegen me op te spelen dat ik "elementaire beleefdheid" miste en nog van dat fraais... ik dan weer : "meneer ik sprak tegen m'n echtgenoot" ... hij : "dat ik als oudere vrouw iets had tegen marokanen"... ik dan weer :"wat heeft dàt er nu mee te maken, het is uw gedrag dat me stoort"... hij : "ik heb liever dat je het eerlijk in m'n gezicht zegt dan achter m'n rug"... ik : "ha dan zal ik het U rechtuit zeggen SNUIT JE NEUS"... en LAP het spel zat erop... die gast begon te tieren en ik te lachen wat hem nog kwader maakte... toen kwam de zuster zeggen dat we moesten stoppen met dat lawaai en hij antwoordde dat hij nog erger zou snurken om mij te ergeren... toen vloog hij buiten... ik had hem nog wel een propere zakdoek aangeboden maar hij weigerde die... en weten jullie wat de clou van dit hele verhaal is... dat 't manneke erbij zat alsof de hemel op hem neergedaald was want hij had mijn gefluister over dat varken zelfs niet gehoord... nou jullie weer... ik moet nog lachen als ik aan dat overdonderde gezicht van hem denk... en die hele wachtzaal vol allochtonen gaf geen kik... nog een geluk voor mij want had ik die allemaal op m'n nek gekregen... HAHA... toen we naar huis gingen wilde man perse de bus aan de overkant van de straat nemen... ik had zo al mijn bedenkingen maar hij begon ook al nijdig te knorren... zijn mond zat vol watten... dus wij die bus op en ja... de verkeerde richting uit... thuisgekomen kon ik niet meer op het net en had er een hele klus aan de boel terug in gang te krijgen... precies mijn dag niet!!!
À la fin, sur la table ou sur le bureau, avant de manger ou après le souper, dans le lit ou le hamac, à poil ou habillés, sur le gazon ou le tapis, avec fond musical ou en silence, dans des draps ou dans le placard
le faire, est toujours un acte d'amour et d'enrichissement. Peu importe l'âge, la race, les croyances, le sexe, ou la position économique...
LIRE EST UN PLAISIR !!!
DECIDEMENT IL EST BON DE LIRE ET LAISSER ALLER L'IMAGINATION, COMME TU VIENS DE LE FAIRE !!!
Na goademenigeloeve denkik mor veur mei is et te waaarem... allee is dat nu weer voor een deftige oktobermaand... we zouden moeten kunnen onze herfsttenuekes dragen en wat gebeurt er... alle zomerspullen die ik weeral voorbarig had gewassen en in de kast opgeborgen... terug uit die kast sleuren en aan m'n bezweet lijf hangen... pppffff... een mens kan afzien zenne... tot overmaat van ramp kwam onze voorzitter me ook nog eens een pak werk op m'n dak gooien... die man weet echt zijn momenten te kiezen... in plaats van te liggen puffen in de tuin zit ik brieven en ledenlijsten te typen tot ik er scheel van zie... pppffff... nog eens... en dat is nog niet alles... 't manneke die verleden jaar al last van loszittende tanden had en een afspraak had gemaakt met de tandarts voor trekken en prothese... en die gelijk we buiten kwamen van gedacht veranderde en de afspraak afzegde... ja die... die kreeg plots "ondraaglijke" tandpijn aan diezelfde bieterkes... ikke hier moest direct telefoneren naar de tandarts of hij stante pede kon komen wat dan nog lukte ook... de tandarts wilde al dadelijk de boosdoeners eruit wrikken maar dat wilde hij niet en hij maakte een afspraak voor overmorgen dinsdag... vandaag is de tandpijn op wonderlijke wijze verdwenen... van de schrik waarschijnlijk... toen begon hij te zaniken dat het toch niet nodig was die tanden te trekken maar ik werd woest en weigerde af te zeggen... nu komt heel die toestand wel heel ongelegen want we hebben donderdag een etentje gepland met vrienden... volgende week weer eentje met ander groepje... in november twee en dat allemaal zonder tanden... het zal voor hem soep met een rietje worden vrees ik... maar ik moet mee naar de tandarts om zijn polleke vast te houden en het woord te voeren... en dat allemaal terwijl ik overstelpt zit met werk voor de club... ik hoor jullie denken : wat zit dat mens dan op haar blog te doen... tja mijn frustraties even van me afgooien... meer is dat niet... maar koste wat het kost... vrijdag laat ik de boel de boel en kom naar onze blogmeeting... sè nà!
Zoals ik al vertelde gingen we het MAS bezoeken... ik met gemengde gevoelens want had er al tegenstrijdige meningen over gehoord... de ene vond het prachtig... de andere rommelig... en ja het is ietwat rommelig maar zoals onze gidse vertelde is dit met opzet zo... het gaat er namelijk om Antwerpen voor te stellen in al haar facetten en daardoor werden er tal van verschillende zaken bijeengebracht die alle met de stad en haar cultuur en economie te maken hebben... iedereen kan vrij binnen... met de roltrappen kom je op elke etage op een soort "promenade" terecht met uitzicht elk op een ander gedeelte van de stad... dat alleen is de moeite waard... heel bovenin kom je op een open terras waar je een prachtig panoramisch zicht hebt over heel onze koekestad... de zalen kan je alleen bezoeken als je een toegangsticket koopt... al bij al een aanrader... door m'n slechte been had 't manneke zijn goed hart laten zien en de auto genomen... beetje een probleem om de wagen te parkeren want het "Eilandje" is één grote bouwwerf... na lang zoeken hadden we eindelijk een plaatsje gevonden waar we het MAS bijna konden aanraken... jammer genoeg moesten we helemaal rondom het dok lopen... na afloop dezelfde weg terug tot ik met een diepe zucht van opluchting m'n derrière in de auto kon neerpetsen... ik watertandde toen ik aan m'n relaxzetel dacht maar helaas de terugtocht heeft ons zowat anderhalf uur gekost... ellenlange files overal... om van ellende te gillen... stel dat je dààr elke dag inzit... ik kreeg er de bibberatie van... toch maar eens doen maar dan liefst met tram en bus.
Gisteren gaan petanquen... we hadden gasten van de een of andere club die ons amateurkes eens wilden inmaken wat lelijk tegenviel... voor hen dan toch... wij laten ons niet op de kop zitten he en we speelden de pannen van het dak... na de match had ik een dorst om U tegen te zeggen en heb met smaak een duvelke binnengekapt... nadien vroegen de vrienden ons nog een ronde golf mee te spelen en ikke in ietwat benevelde toestand heb warempel goed gespeeld... soms sta ik versteld van mezelf... ja nog altijd... toen we naar huis wilden stond er een dame naar mij te wuiven en rara wie was het... ons Bo die met haar zilveren van 't zonneke zat te genieten... de zilveren ook met een duvel en een verzaligde glimlach... jammer genoeg stond mijne zilveren al aan de auto druk te gebaren dat ik moest komen want hij was moe en wilde naar huis... eeuwig zonde toch... thuis is zijn eerste werk dan de TV aan... zetel in en snurken... ach ja... ik moet eerlijk bekennen dat hij de laatste tijd heel voorkomend is en me ontziet dus voor wat hoort wat he... vandaag op de golf ging het stukken slechter... ik heb in maanden niet zo slecht gespeeld... een koe met een houten poot zou het beter kunnen... ik zal wel nooit aan de top van de golfsport-ladder geraken... helaas!
Morgen naar de dokter en afwachten wat die gaat zeggen of doen... ik ga nu nog wat TV kijken als ik de kans krijg tenminste anders wordt het een boek... tot later!!!
De wonderen zijn de wereld nog niet uit blijkbaar... DE ZON IS ER... het is wel maar een aarzelend en bangelijk zonneke maar het regent tenminste niet... en ikke... ik zit thuis in plaats van zoals gepland te gaan shoppen... waarom... omdat dat verrekte been zo'n pijn doet dat de lust me verging... vorige keer voelde ik direct beterschap na de eerste kine maar nu niet... de kine zegde me er dan beter mee te stoppen en terug naar de dokter te gaan voor verder nazicht wat ik maandag ga doen... heb zondag weer verlet laten gaan bij de golf... zelfde reden... 's avonds vroegen vrienden ons te komen met nog een ander stel om te sjoelbakken... toen ze eens bij ons waren werd de sjoelbak bovengehaald en dat ding kende een groot succes zodat ze het zelfs meevroegen toen ze op skiverlof gingen... de hele avond een zware strijd gestreden maar ik ben... gelijk in alle sporten en spelletjes... een middelmaatje... gisteren één partijtje golf gespeeld en met mijn vriendin... die met zware rugklachten zit... als twee oudjes zitten kletsen... gesterkt door een wijntje als troost... morgen wordt het MAS bezocht en vrijdag nog één kine om af te sluiten... ik las juist dat zelfs Lou m'n aaaaaantwaaaaaaarps onbegrijpelijk vindt en dat wil wat zeggen... daarom ga ik jullie uit je lijden verlossen en de vertaling geven :
Aangevezen : ietwat in de olie, dronken - Ababbel : oorveeg - Absjaar : raar typeke - Achterpoort : aars - Afblotten : afpellen, zoals van verf - Afpitsen : afbieden - Afsjikken : afzien, lijden - Amballeuzzegoed : jute - Assembak : asbak - Aremmensengat : mager kontje - Alzeleve : altijd, het gehele leven - Afstrijen : ontkennen
Ziezo... ik hoop jullie hierdoor van je migraine te hebben afgeholpen... ik kwam even in de verleiding een nieuwe reeks toe te voegen maar ga het niet doen... is te wreed onmenselijk... dat woordenboek telt liefst over de 300 pagina's... toen ik het even opzocht ontdekte ik achterin enkele aftelrijmpjes... hier is er eentje :
Zaterdagochtend... ikke nog in zoete rust verzonken... springt 't manneke plots als een "duveltje" uit ons bed... ikke slaapdronken... "watte watte tis nogmor zeiven uur zenne"... hij dan weer : "joamor den buurman goa direct kome met die koart" en voilà daar ging m'n zoete rust... ben dan maar dat bed uit gekropen met een diepe zucht... voor degenen die het nog niet weten... onze buurman had 't manneke uitgenodigd om in het sportpaleis in de VIP loge een of ander sportevenement te komen bijwonen en zou de entreekaart brengen voor we naar de petanque vertrokken... we hebben dan ook maar 2 matches kunnen spelen want dan moesten we huiswaarts... allee hij is buiten en ik heb tegelijk ook maar de kat de straat op gestuurd... zit ik wat rustig... hehe zaaaaaaaaaalig... voor mijn part mag hij elke dag in de VIP loge gaan zitten... ben wel benieuwd hoe het was.
Vandaag gemaild naar vrienden in Brussel die ons hadden uitgenodigd bij hen te komen eten... m'n wederhelft bleef maar zaniken dat hij er zo'n hekel aan heeft 's avonds te rijden en dan vooral in Brussel dat ik maar gevraagd heb bij ons te komen... nu zit ik natuurlijk met de gebakken peren (als dessert?) en kan ik weer gaan kokkerellen... die vriendin is een cordon bleu en ik moet dan ook m'n beste beentje voorzetten.. vermits dat linkerbeen het laat afweten zal het het rechterbeen worden... wat dat been gaat klaarmaken moeten we samen nog bespreken... de peren heb ik dus al... op aanvraag van een andere vriendin gaan we deze winter weer aan toneel doen... d.w.z. de spelers laten doen en wij kijken... verleden winter zaten we beiden met sukkelende mama's en moesten we verstek laten gaan... haar echtgenoot is bijna nooit thuis (zalig) maar dat zint haar niet zo... terwijl de mijne teveel thuis is (amaai) dus trekken we er getweeen opuit... wat het wordt weten we nog niet... donderdag wordt het alvast het MAS met de club... hoorde al veel tegenstrijdige berichten erover... we zien wel... de week is al volzet met maandag poetshulp en kine... dinsdag golf... woensdag shoppen... donderdag MAS... vrijdag kine... en we zijn weer rond.
Als afsluiter van deze onverwacht rustige zaterdag geef ik jullie enkele raadseltjes op in het aaantwaaaarps... rara wat betekent het?
Dit was dan een kleine bloemlezing uit het Antwerps Woordenboek hier ten huize... voor degenen die alles goed raden breng ik volgende keer een "bolleke" mee... en nu ga ik de kat binnenlaten voor die van haar "peretten" begint te geven.
Net even een vluggertje gemaakt... haha niet wat jullie vunzige geesten nu denken... ik bedoel een blogronde... las dat Bo weer op wankele pootjes staat... Mus door pootjes pijn lijdt... Lips Brussel-Halle-Vilvoorde eventjes heeft gesplitst... Paz afwezig is... Lou eveneens even forfait geeft... en Natoken herinneringen op zolder aan 't zoeken is... dat laatste deed bij mij weer plots herinneringen oplaaien en met name van een "duveltje".. kennen jullie dat nog... zo'n rond hoog en smal kacheltje... zo'n ding stond bij mij in het midden van de klas in de lagere school... centrale verwarming was denkelijk nog niet uitgevonden zodat er onder de vensterbanken ruimte was om onder te kruipen als het bomalarm ging... "de sirene" genoemd... wij moesten dan met zijn allen op een rij onder die vensterbanken gaan zitten... men vond dat veiliger... later verhuisden we naar het hok onder de trap en dàt vonden we ook veel toffer... voor ons kon het alarm niet lang genoeg duren... mijn school is ook platgegooid door een "vliegende bom" d.w.z. een V1 of V2... weet niet meer welke het was... gelukkig tijdens de nacht zodat er geen kinderen gedood werden... wèl een aantal nonnen... we hebben dan nog heel lang tussen de puinen gespeeld... de dag na die bom gingen la mamma en ik naar de school en vonden tussen het puin mijn breipennen terug.. ik heb ze nog... toen we terug naar school mochten/moesten werd ik ineens in het derde studiejaar gezet... heb dus een heel jaar overgeslagen daarom de hiaten in mijn opvoeding... de reden was dat mijn lerares/zuster van het tweede jaar door de bom gedood werd... het waren zware tijden toen maar als kind til je er niet zwaar aan en laat je alles aan je voorbij gaan... toch duikt er hier en daar soms een flits van herinnering op... men zegt dat met het ouder worden die herinneringen levendiger worden... ik kijk er met verlangen naar uit!
Amaai en nog eens amaai... deze typisch vlaamse uitroep is bedoeld om te verkondigen dat het m'n botten uithangt... hebben jullie ook al die herfstblues... het gevoel dat de lange donkere winter er aan zit te komen en je niet veel vrolijke dagen meer te verwachten hebt... jullie niet... ik dus wel... ik hoor jullie denken... och wat is dat mens weer somber aan 't doen... ik weet het... ik weet het... zal er nu mee ophouden maar het moest er even af... voilà gedaan!
Wat heeft dat sombere mens de laatste dagen uitgevreten... niet veel... gisteren terug naar de kine getrokken en zich laten kneden en rekken... verder thuis wat rondgekwakkeld... afgewisseld met zetelliggen... afgewisseld met neuspeuteren uit pure verveling... ik heb gewoon nergens zin in... zou de stad willen intrekken maar die drommelse heup houdt me tegen... ik weet dat er erger dingen bestaan hoor... las juist dat Mus en Bo allebei in de lappenmand liggen... m'n oprechte deelneming aan allebei met smakzoen erbij... ik zat vandaag vanuit m'n luie zetel rond te kijken en te bedenken wat ik allemaal zou moeten doen in m'n kot als ik ooit nog eens de bevlieging krijg wat ik ten zeerste betwijfel... o waar is de tijd gebleven dat ik juichend ramen lapte... dansend stond te stofzuigen... huppelend van geluk de muren stond af te wassen... trappelend van ongeduld de meubelen boende... zoete verleden tijd... tegenwoordig doe ik met zuinig toegeknepen mondje m'n strijkwerk... ik doe het vuile goed in de machine met opgetrokken neus... stof af al niezend... verschoon de bedden met afgrijzen... laat ongeduldig het eten aanbranden... ik kan nog wel even zo verder gaan maar ik word er zelf "ni goe van" haha!!!
Dit alles maar om te zeggen dat het m'n strot uithangt en ik ongedurig wacht op betere tijden... intussen groet ik jullie met een slap handje... DADA!!!
Schattebollen altegaar... van mij ga je geen reisbeschrijving moeten verwachten hoor... ik kan jullie alleen vertellen dat het Odenwald een prachtige streek is... we bezochten Heidelberg... Erbach... Micheldam... Worms... enkele Deutschle Schlosser... keken vol bewondering naar de vele vakwerkhuizen zo typisch voor die streek... maakten een zonnige boottocht op de Rijn... reden door eindeloze wouden... moesten ontelbare trappen op en af wat, gezien de huizen meestal tegen een heuvel aanliggen, onvermijdelijk is... ook in ons hotel, een ingewikkeld bouwsel dat vermoedelijk als klein hotelleke begonnen is en mettertijd de aanpalende gebouwen heeft ingepalmd... die trappen en dat klimmen deden me de das om zodat ik de laatste dag het allerlaatste Schloss het Schloss liet en me neervleide op een terrasje met een koffie... dat hotel was sehr gemütlich met zoals het Duitsland betaamt een overvloedige tafel... de tweede avond was er zelfs muziek bij het diner en achteraf konden we dansen... ook deze beker heb ik aan mij voorbij laten gaan want ik was razend gelukkig dat ik eindelijk een stoel onder m'n zitvlak had en met geen tien paarden kregen ze me daar af... maar 't manneke was in zijn element en heeft alle dames uit ons gezelschap door de zaal gezwierd... inbegrepen de eigenares van het hotel die tevens, samen met haar echtgenoot, voor de zang zorgde en in het geheel niet onverdienstelijk... ik heb al heel wat erger te horen gekregen op radio en TV... ik heb dan maar zitten genieten van enkele witte wijntjes halb-trocken die ik de volgende morgen nog voelde ronddansen in m'n binnenste... maandag en dinsdag prachtig weer gehad... woensdag- en donderdagvoormiddag wat miezerregen maar tegen de middag trok de hemel open... al bij al heel wat beter weer dan jullie hier hadden... heb het maar van horen zeggen he... wat kan ik nog vertellen... dat we een goeie gids en chauffeur hadden... dat we woensdag, op aanraden van onze gids, een salade hadden besteld in een restaurant waar hij, de gids dan, regelmatig met zijn klanten kwam... die salade zou bestaan uit 4 soorten sla met kippenreepjes en spekjes... tja we kregen een reuze bord voor onze neus volgeladen met sla... met bovenop welgeteld 4 of 5 flinterdunne reepjes hespenworst... wij naarstig aan 't graven in die berg sla naar de beloofde kip en spekjes... nada... omdat onze leden van het sportieve slag zijn werd er niet geklaagd... alleen commentaar gegeven en werd er gekeken wie de meeste reepjes had... ik was bij de gelukkigen met 5 stuks... mijn buurman kreeg er maar 4... het was wel een succes... heel wat afgelachen toen... later belde de gids naar het restaurant om uitleg en "er was een communicatiestoornis in de keuken" geweest... in elk geval kan ik nu vor de rest van het jaar geen sla meer bekijken want bij gebrek aan iets beters heb ik me half door dat bord gegraasd... en ik ben al geen overtuigde herbivoor... ben ik blij dat ik niet als koe op de wereld kwam... en die moeten dan de hele boel nog eens herkauwen de sukkels... de laatste dag een ander restaurant... weer door de gids voorgesteld... ditmaal zeer aarzelend... waar wij dan weer zeer sportief maar JA tegen zegden... daar kregen we weer zo'n reuze bord met een reuze varkenssteak en een reuze portie frites... dit alles op één bord gestapeld... je hebt op slag geen trek meer... ik haalde zelfs niet de helft... misschien moet ik eens een keertje meer naar Duitsland... elke dag at ik minder... toen we thuis kwamen kwam Poekie me wat schoorpotend tegemoet en kreeg ik één flauw koppie... de Kiddy was kwaad en bekeek ons niet... Pol de schildpad laat zich niet meer zien... zou die zich al ingegraven hebben... dat belooft voor de winter... dan ben je thuis en moet je alles weer uitpakken en opbergen... wassen... vandaag het laatste stuk gestreken... afspraak met de kine gemaakt voor woensdag want mannekes ik heb "m'ne peire gezien"... 4 dagen wandelen en klimmen en dalen... het was voor mij echt geen genot... gewoon stappen was er niet meer bij... het was manken... toen ik m'n huisje zag kreeg ik bijna de tranen in m'n ogen van blijdschap... gisteren ben ik gaan petanquen... dat is niet veel stappen maar vandaag de golf overgeslagen... na enkele dagen de hele dag in druk gezelschap moet ik eventjes afkicken... ik ben echt geen kuddemens... hoe sommige mensen het presteren om hele dagen te blijven babbelen begrijp ik echt niet... heb het nooit gekund en zal het nooit leren.
Inspiratie waar ben je gebleven... niet dat ik vroeger zo'n welgevulde inspiratiebron was... tja... welgevuld ben ik wel maar dan alleen de buitenkant... binnenin ben ik een hol vat... dat vat laat zich drijven op de golven des levens... en als dàt niet prachtig uitgedrukt is ben ik een boon... die golven kunnen hoog zijn en dan wordt het vat ietwat misselijk en soms kabbelen ze maar wat en dobbert het vat zoetekes mee... worden jullie nu ook zo ziek van die prietpraat... ik wel... dus stop ik ermee.
Wat stond er op het programma de afgelopen week... echt niks om over te schrijven maar aangezien ik niets anders heb doe ik het toch maar... maandag luie dag genomen... dinsdag in plaats van golfen boodschappen gedaan want het regende... woensdag mijn kinderen gevoederd... donderdag uitgeblazen van het kinderen voederen... vrijdag blogmaatjes ontmoet en mijn bijna lege accu opgeladen... zaterdag petanque gespeeld met de vrienden... zondag grote restauratiewerken uitgevoerd aan die welgevulde buitenkant en alles klaargelegd voor de trip morgen... het is me toch wat hier in deze contreien... je gaat voor een onnozele 4 dagen weg en je sleurt een vracht kleren mee voor alle weersomstandigheden... moet alleen de valiezen nog sluiten en hopen dat ik toch weer niks vergeten ben... dit jaar ga ik met loden schoenen want die verrekte heup maakt me het leven zuur en 4 dagen achter een gids aanstrompelen trekt me niet bepaald aan... enfin niets aan te doen... na de trip zal ik maar terug naar de kine trekken voor een tweede serie en als dàt niet helpt wordt het cortisone... het schijnt dat je daar van opzwelt en ik hèb al zo'n brede derrière... LOL... ik ga slapen nu want morgen moet ik er op een onzalig uur uit... bwaaaaaaaaaaaaaaah!!!
Vandaag heb ik m'n pijnlijke heup eens flink toegesproken en gezegd dat we hoe dan ook naar de stad trokken of die nu goesting had of niet... zo gezegd zo gedaan... ik had namelijk 2 jaar geleden in een onnadenkende bui een abonnement genomen bij Base voor m'n gsm aan 10 € per maand... ik heb me dit al 2 jaar lang flink beklaagd want die gsm gebruik ik alleen in opperste nood maar elke maand moet je wel die 10 € neerleggen en dat deed pijn aan m'n hart en portemonee... die 2 jaar zijn nu verlopen en ik heb me naar de stad gespoed om dat abonnement op te zeggen... ik hoorde zonet dat de broodprijs weer naar omhoog zou gaan en mijn bokes wil ik niet missen dus Base moest maar wijken... ik vertrok dan met de moed der wanhoop want die heup was al vergeten wat ik ze had verteld en deed flink pijn... 2 straten verder voelde ik dat er zich een blaar op linkervoet begon te vormen... te koppig om terug naar huis te gaan ploegde ik verder tot aan de tram... oef even respijt... bij Base moet je een bonnetje trekken en je beurt afwachten... amaai m'n botten... er waren 2 loketten open en aan beide stond een man en beide mannen hadden blijkbaar niets beter te doen dan daar te blijven hangen en zo te zien waren ze hun hele levensgeschiedenis aan 't vertellen... toen ik op het randje van een explosie stond kwam er eindelijk een derde dame aangeslenterd... die dame nam ook uitgebreid tijd om papieren en allerlei dinges op haar werkplek te schikken... haar computer te starten en te bestuderen... ik was inmiddels al een kwade soort regendans aan 't uitvoeren... er vormde zich een hele rij achter mij... toen eindelijk de dame zich verwaardigde mijn volgnummer in te tikken... OEF... op 5 minuten was ik buiten... zeeg neer op een van die banken op de meir om een compeed op de blaar te plakken... toen kwam er bij Base een allochtone jongeman buiten... die bekeek m'n manoeuvre... kwam naast me zitten en vroeg iets wat ik niet verstond... dacht dat hij me iets wilde verkopen... ikke... nee ik koop niets... nog een onverstaanbaar gebrabbel terwijl hij m'n voet bestudeerde... ikke nog eens... nee ik koop niets... toen stond hij op en zei... terwijl hij in de goeie richting wees... APOTHEEK... aiaiai... ik zit me hier nog altijd af te vragen wat die jongen me eigenlijk wilde vertellen...verdorie zeg... ik schaam me dood... waar je ook tegenwoordig een winkel binnenstapt staat er een allochtone dame aan de kassa en ze zijn niet altijd het nederlands meester... op de tram zat ik weer omringd door allerlei nationaliteiten zodanig dat als je een woord vlaams hoort je een schok krijgt van herkenning... haaaaaaa ik zit toch nog in m'n eigen land... ik ben al heel vroeg naar huis gepikkeld... voelde me een wrak... maar wat een vreugde en zaligheid toen ik uit m'n schoenen kon stappen en m'n arme voeten in m'n crockskes vleien... ik hoorde ze bijna juichen... tel je zegeningen zeg ik maar... ik heb wel m'n bedenkingen over de 4-daagse uitstap naar Duitsland in september... dat gaat me een ware marteling worden... maandag 5/9 vertrekken we en donderdag 8/9 komen we terug dus matekes vrijdag 9/9 zullen jullie me kunnen zien binnenstrompelen... als m'n benen het begeven loop ik wel op m'n handen... we zien wel... weet me wel op tijd te vertellen of de locatie veranderd is of niet... OK... tot sjuus!!!
