Naam : Myette, woon in Antwerpen, heb 1 man, 1 dochter, 1 zoon, 1 schoonzoon, geen kleinkinderen, 1 schildpad, ben Boogschutter, verjaar in november, ik hou van lezen, crypto- grammen, schrijven, com- puteren, bloggen, minigolf, nieuwe contacten maken, pret maken met vrienden.
100% 150% 200% LOEP
REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT
OEF... was me dàt een gesukkel om hier binnen te geraken... Sennet wilde me aan de grens even controleren en ik... vandaag niet echt op mijn beste... was even het noorden kwijt... enfin het is gelukt... pfff!
En ja ik voel me niet super... 1 mei was de laatste goeie dag voor mij want de volgende dag heb ik mezelf overschat en ik kreeg weer een "rug-opstoot"... een van mijn problemen... om de zoveel tijd zegt mijn rug FOERT en dan moet ik plat gaan of ik trek het niet van de pijn... pijnstillers vermijd ik zoveel mogelijk om mijn maag niet ook nog in de war te brengen... de huishoudelijke taken worden dan minimaal met horten en stoten afgehandeld... en dan is het weer platte rust.
Een van de bijkomende zorgen is dat je behalve die pijn ook nog de verveling hebt... je kan alleen naar het plafond liggen staren of je doet je ogen toe en begint te denken... dat denken doe ik nu alweer enkele dagen en, geloof me, het is niet aan te raden... waar denk ik aan... aan voorbije tijden... aan dingen die ik deed en nu besef dat ik ze wel anders had moeten doen... aan de vele fouten die ik pleegde... aan de dingen die ik had moeten doen en niet deed... kortom... ik kom dan tot de ontdekking dat ik eigenlijk minder slim ben dan ik dacht en ook minder lief... dat ik onbewust misschien veel mensen heb gekwetst en het niet meer kan goed maken... allemaal overdenkingen waar je niet vrolijker van wordt... echt niet!
Bij onze ene buur is de tuinman druk aan het snoeien en bij de andere is men een traplift aan het installeren.. iets waar ik al jaren geleden prijs over vroeg bij verschillende zaken maar tot hiertoe nog niet heb kunnen besluiten er eentje te laten plaatsen omdat manlief, naar zijn vaste gewoonte, stelselmatig NEE zei alhoewel hij tegenwoordig de trap op vier poten moet nemen... tja... wachten maar!
En JA ik had weer prijs... waarom vallen de feestdagen altijd op MIJN poetsdag... dus niettegenstaande poetshulp had gezegd dat ze 1 mei zou komen heb ik tevergeefs staan wachten... dus vandaag mijn oud versleten lijf gedwongen de vloeren af te stoffen... gevolgd door een natte dweil over het terras te zwieren... man man wat je dan als oogst binnen haalt is om U tegen te zeggen... na 2 weken zou je denken dat het niet erg is... jawadde... de vloeren binnen stonden donkergrijze vlokken af en die van het terras pekzwarte troep... dan zie je maar wat we tegenwoordig allemaal uit de lucht cadeau krijgen... niet te verwonderen de overvloed aan asthma en kanker problemen... maar wat doen we eraan buiten zeuren... dus ga ik maar over het weer beginnen.
Aangezien de poetshulp niet kwam opdagen zei ik ook maar FOERT tegen alle werk en ging in de tuin zitten... om te beginnen trok ik de nieuwe overtrek voor onze tuinzetel uit de kast (besteld online) en ging met bang gemoed passen... en ja hij paste goed en zat heerlijk zacht... een balsem voor mijn oude knoken... ik instaleerde me met de nodige spullen om een middag buiten door te komen en ging liggen... op slag begon een merel in de buurt te fluiten... waarop een andere verder weg antwoordde... die kereltjes hebben de hele middag hun bekjes geroerd en ik heb genoten... ik voelde me ongeveer 10 jaar jonger toen we nog merels in onze tuin hadden... dan kwam die ziekte opdagen die het gemunt had op merels en ik dacht dat we ze voorgoed kwijt waren... niet dus... enkelen hebben het klaargespeeld te overleven en zich voort te planten... en nu zit hun nageslacht dit uitbundig te vieren tot mijn geluk en zaligheid.
Met minder geluk en zaligheid ga ik nu een enorme strijk aanvatten voor het te warm wordt op ons boventerras waar mijn strijkplank staat... als ik dit overleef horen jullie me wel een van de volgende dagen.
TJA dat zegt alles... wat kan ik jullie vertellen... dat 't manneke stilaan aan het wegglijden is... eigenlijk gaat het niet "stilaan" maar met veel misbaar... hij begrijpt niets meer en wordt daar boos om en bij hem gaat boosheid gepaard met veel lawaai en tamtam... ik kan het me wel inbeelden hoe erg dat is omdat ik zelf al gefrustreerd geraak als ik op een bepaald woord niet meer kan komen of namen vergeet... en dan weet ik nog wel dat ze ergens in mijn hoofd zitten maar er even niet willen uitkomen... bij hem is dat hoofd leeg denk ik... dat 3u in de namiddag als 15u wordt geschreven is voor hem Chinees geworden... hoe vaak ik het hem ook uitleg... het gaat er niet meer in... hij wordt dan kwaad en brult tegen mij en ik... tja... soms laat ik het zo maar soms brul ik terug... ik voel me dan weer geweldig schuldig... men zegt wel dat men met ouder worden wijzer wordt... niet dus... ik zal dus wel een hopeloos geval zijn.
Dit even om mijn gemoed te luchten... van "luchten" gesproken... die beginnen ook op mijn seskes te werken... altijd dat grijs... vandaag weer prijs... de seringen in onze tuin staan er schitterend bij... de meidoorn is bloemetjes aan het kweken... en al dat moois kan ik alleen vanachter het raam bewonderen... zelfs de weerman zegde het... we kregen al meer regen dan ooit... Sabinneke voorspelde zelfs geweldig smerig weer de komende dagen alsof het nog niet genoeg is.
De poetshulp kwam dinsdag en mijn huis kan er weer tegen voor 2 weken... ik vroeg haar vooral de hoeken en afvoerbuizen en plinten niet te vergeten... en ja die heeft ze gedaan maar dan weer enkele andere zaken vergeten... wat je zelf doet kan je beter maar een heel huis goed onderhouden kan ik spijtig genoeg niet meer aan... ik ben al blij dàt ik een hulp heb en ze is lief... tel je zegeningen!
De hele week doorgebracht met als achtergrondgeluid het boren en hameren bij onze buur die aan een nieuw dak toe was... dat betekent al twee weken een grote vrachtwagen voor onze oprit... iets waar 't manneke niet blij mee is... en ik heb hem dan toch kunnen overtuigen onze wagen op de oprit van onze andere buur te plaatsen tot onze garage weer vrij komt... dat overtuigen heeft me wel weer een jaar van mijn leven gekost... als bijkomstig ornament staat er ook een onsmakelijke WC voor onze poort... tja die dakwerkers moeten ook al eens pipi en kaka doen... ik zal toch happy zijn als dat gedrocht verdwijnt... en zoals dat altijd gebeurt bij grote werken is er nevenschade... in dit geval gelukkig niet erg... alleen enkele grote brokken oud dak op onze terraskoepel... wij kunnen niet op die koepel dus de mannen aangesproken... en ja dat is vlugger gezegd dan gedaan... zoals tegenwoordig normaal is zijn het buitenlanders en dan moet je maar aan hun verstand kunnen brengen wat je wil... en ja het is me gelukt en onze koepel is terug brokvrij... over die andere ontelbare kleine brokjes heb ik maar gezwegen... ik hoop nu op regen zodat die ook gaan verdwijnen... oei oei... schiet me niet dood!
Gisteren voor de eerste keer een hele namiddag in de tuin gezeten... het was wel wat zoeken om de koude wind te ontwijken maar het deed toch deugd... zitten luisteren naar de lenteroep van de meesjes... en 's avonds weer op het terras kunnen zitten met zoon terwijl "den bompa" in de tuin zat met de hond... ook de merel was in zijn element en druk in gesprek met een andere verder in de buurt... vele jaren lang geen merels meer gehoord en nu word ik gewoon emotioneel van hun stemmetjes... deze ochtend was de lucht staalgrijs maar nu komt er een verlegen zonnetje door... zou het lukken?
Wat een beetje zon met een mens al doet... je krijgt er op slag meer energie door... heb net het bed verschoond en ga nu de douchekop ontkalken... woensdag zou de poetshulp terug moeten zijn en gaat mijn huisje weer stofvrij worden... ook de ramenwasser komt morgen... nu mezelf nog een extra beurt geven en ik ben klaar voor de lente... klaar om rustig verder te kabbelen... tenminste dat hoop ik maar.
Wat een trieste wereld waarin we leven, een wereld waar je bij alles wat je hoort of ziet vraagtekens moet stellen... is dit echt of FAKE... kunnen we het nieuws op het nieuws nog wel geloven... als nieuwsgierig en leergierig Aagje stond ik steeds vooraan om te ontdekken welke wonderlijke vorderingen er weer werden gemaakt in de technische wereld, als SF fan boeide me vooral de digitale wereld, en ja waar ik indertijd over las is nu werkelijkheid geworden... de AI... er loopt een documentaire op TV over die AI evolutie en, ik als die voormalige SF fan, bekijk het met achterdochtige blikken, als speeltje is het prima maar zoals altijd en overal gebeurde met allerlei uitvindingen zal er misbruik van gemaakt worden, nu al duiken er overal gemanipuleerde foto's op, wat kan je nog geloven... zoals meneer Trump vroeger al zei... FAKE!
Toevallig heb ik enkele boeken gelezen die zich afspelen in een toekomstige wereld, een wereld die in elkaar stortte door de klimaatverandering, de voortdurende vulkaanuitbarstingen en aardbevingen, miljoenen mensen op de vlucht in erbarmelijke toestanden, als klap op de vuurpijl een dodelijke virusinfectie waardoor 90% van de mensen uitgeroeid werden... de rest is op de vlucht en op zoek naar een veilige plaats om er terug een leven op te bouwen... noem me maar een doemdenker maar ik vond dat er veel gelijkenis was met onze huidige wereld... wij mensen zijn echt niet goed bezig... ik troost mezelf met de gedachte dat ik gelukkig te oud ben om dit nog mee te moeten maken.
Om iets vrolijker af te sluiten, dochter kwam op bezoek en alles is weer zoals vroeger, ze is erg vermagerd en nog druk bezig met allerlei formaliteiten maar ze heeft wèl al haar vakantie in Kreta vastgelegd, samen met enkele vrienden, iets wat ikzelf niet goed kan begrijpen maar op zich een goed teken, ze gaat verder met haar leven.
Maandag... een nieuwe week... wat gaat die ons brengen... de vorige was niet AL te slecht maar ook niet om over te "stoeffen"... zodoende hoop ik dat deze week eens rustig zal verlopen... tja hopen mag altijd.
Wat het weer betreft... dat is grillig... afwisselend zon en buien... dat betekent dat ik het beu ben de terrasdeur open en dicht te gooien... dat terras ligt op het zuiden en als de zon even komt piepen stijgt de temperatuur razend snel... aangezien ik zelfs op mijn hoge leeftijd nog last heb van "vapeurkes" gooi ik dan die deur open om even later te zitten bibberen door de ijskoude wind die naar binnen blaast... ik heb het nu maar opgegeven en ze blijft dicht... de thermostaat heb ik afgezet... ik moet er wel aan denken die tegen de avond terug te draaien of we komen morgenochtend in een ijskoude badkamer terecht... pffff!!!
Ik heb net mijn stoelyoga oefeningen gedaan en ook dàt is niet om over te stoeffen... de vorige week was ik te lui om ze te doen en dat voel ik... ik zit nu diep na te denken of ik ze nog eens ga overdoen of niet... ik vrees dat het "niet" gaat worden... eerlijk gezegd ben ik nooit een sportfanaat geweest... al wat ik ooit gedaan heb vroeger was om de overbodige kilokes te bestrijden... voor mij was de "after sport" altijd het beste deel... ik begon zowat elk jaar met iets anders... jazz ballet... een of andere gym waarvan ik zelfs de naam niet meer van weet... yoga... zwemmen... ik schreef me in voor een reeks... begon er enthousiast aan en volgde die tot het einde maar dan was de pret eraf... thuis lachten ze me uit als ik weer over mijn nieuw "project" begon... toen 't manneke op pensioen ging moest ik iets zoeken om hem bezig te houden en we kwamen terecht via kennissen in een minigolf vriendengroepje... die trokken ons in een wandelgroep en later een fietsgroep en dàt was gezellig... we hebben ook vele jaren in een badminton club gespeeld... en nog later weer een midget golf club... de kinderen waren het huis al uit en wij waren bijna nooit meer thuis... het was fijn zolang het duurde... een tijd waaraan ik met plezier terug denk... eigenlijk heb ik genoeg sport gepleegd en mag nu met een gerust gemoed op mijn lauweren rusten... wat ik wèl niet mag verwaarlozen is de hersengymnastiek... daarom puzzel ik als verwoed... afgewisseld door lezen... googelen... alles om mijn brein gezond te houden... mijn lichaam zal nooit meer in de oude vorm komen... mijn geheugen is niet meer wat het ooit was maar ik doe mijn best de resten ervan te bewaren.
OEF een pak van m'n hart... zondag met dochter gebeld en het uitgepraat... tja een misverstand is vlug gebeurd... zij voelde zich niet gesteund door mij omdat ik niet genoeg belde en ik dacht dat het beter was om niet steeds in die wonde te zitten wroeten daarom liet ik ze gerust... voor degenen die het niet weten of vergaten... haar man overleed onverwacht en dat is een hele shock... een gezonde levenslustige man van amper 50 plots zomaar dood... weg... enfin ze wilde me niet meer zien en dat vreet aan je... ik heb haar uitgelegd hoe het zat en we zijn terug zoals voorheen... toch één zorg minder.
Als je zo hoort wat er allemaal komt bij zien bij een overlijden van je partner rijzen de haren je ten berge... alleen om te weten te komen wat de doodsoorzaak was vergt een hele procedure... die heeft ze doorgeworsteld en de oorzaak werd vastgesteld als "natuurlijk"... geen uiterlijke wonden of prikken of wat dan ook... dus weer maar eens een hartstilstand zoals de laatste jaren schering en inslag is bij vooral jonge mensen... dan krijg je nog die successierechten te betalen... wat ik me afvraag is wat er moet gebeuren als je dat niet kan... zij moet namelijk die lasten betalen op de bouwgrond die te koop staat... gelukkig gaat dat nog maar stel dat dit niet lukt... om aan geld te komen moet je eerst die gronden kunnen verkopen maar daar kan onze lieve regering niet op wachten... NU betalen en VLUG een beetje! Alsof het niet genoeg is om je echtgenoot te verliezen wordt je meegetrokken in een mallemolen van officiële en prijzige documenten.
Vandaag komt de huisarts eens kijken of we nog leven en als dat zo is wat pilletjes voorschrijven om dat leven nog wat te rekken... de bobbel in de nek van man is eindelijk tot rust gekomen... wat gaat het volgende worden... rara???
Vandaag de hele dag zon gezien... joepiejee... was dat effe schrikken... en geloof het of niet maar dit ouwetje kan nog altijd lentekriebels krijgen... ik denk toch dat het door de lente kwam dat ik een beetje gek deed vandaag... na mijn yogastoel oefeningen en mijn verplicht aantal stappen zocht ik op You Tube een goeie rock plaat op en danste een heel nummer lang mijn rock versie... ik moet bekennen dat ik nadien bekaf was maar ook opgeladen... ben zelfs de tuin ingetrokken voor een algemene inspectie en dat viel geweldig mee... die tuin staat er fris en fruitig bij... alleen enkele kleine plantjes hebben de winter niet overleefd... zoon had onze oude radio terug hersteld en ik zet die nu regelmatig op als de TV niet aanstaat... morgen komt de kapster mijn hardnekkige haren bij knippen... hardnekkig omdat ze maar niet grijs willen worden... ik zou een grijze haardos verwelkomen maar ik krijg alleen wat peper en zout en dat vind ik geen vis noch vlees... daarom maar weer een spoeling erop... licht goudbruin... kan ik lekker schitteren in het zonlicht.
Ik kreeg ook nog een aangename verrassing... na enkele dagen tevergeefs te hebben zitten wachten op de bib dame kwam haar echtgenoot de boeken brengen... 10 verse exemplaren leesgenot... nu nog de tijd vinden om ze te lezen want ik ben ook voorzichtig aan de lenteschoonmaak begonnen... mijn poetshulp heb ik de keuken laten afwassen en de gordijnen afnemen... die hangen nu weer proper in een ontvette keuken... de badkamer kreeg dezelfde beurt... de zonnegordijnen van de living gewassen en zoon heeft ze komen ophangen... een hele karwei want er waren veel ringetjes gebroken dus moesten die vervangen worden... dat is op een ladder staan en in de hoogte werken... met mijn labiel evenwichtsgevoel is dat gevaarlijk... als het woensdag nog droog is vraag ik de poetshulp terras en tuintrap te schrobben zodat ik de lente kan instappen met een proper huis en sereen gemoed.
Wat noemt men "moed"... het leven is niet altijd genadig en zet ons vaak voor zware uitdagingen en wat doe je dan... je doet wat je moet... ik heb net een zware week achter de rug... grijze en sombere dagen zonder uitzicht op verbetering... dagen waarin ik het echt niet meer zag zitten... man was onhandelbaar... nog meer dan anders... dochter vondt dat ze na de plotse dood van haar echtgenoot niet genoeg steun van me kreeg en het contact verbrook... zoon die hevige ruzie met zijn vader had en die ik bijna kwijt was... grijze en sombere dagen waarin zelfs mijn boeken me niet konden opfleuren... kortom ik verdronk in zelfmedelijden... een enge dood... gisteren nam ik een slaappil... had een ononderbroken nacht... telde mijn zegeningen op en dacht dat het nog veel erger zou kunnen... dat vele mensen het inderdaad veel erger hebben... waste mijn haar... deed mijn stoelyoga oefeningen en zit hier nu mijn gemoed te ontlasten... trouwens waarvan ook... ontlasten is altijd gezond .
Wat de vorige week betreft... buiten de hierboven vermelde gruwels... is er niets noemenswaards te vertellen... dat we nog niet van die verpleger af zijn want man's nekbobbel is al even moedwillig als zijn eigenaar en wil maar niet verdwijnen... na de ruzie met zoon is man even rustig en gedwee want hij voelt dat hij weer maar eens over de grens is gestapt... ik heb me voorgenomen niet meer te reageren op zijn kuren... dat gaat een zware taak worden voor mij... ik heb mijn valeriaan pillekes alvast klaar staan... ik hoop ooit nog eens iets leuks te kunnen vertellen... ooit .
Vrijdag... de dag waar we hunkerend naar uitkeken toen we nog jong waren en bedolven waren onder het werk... de vrijdag die het einde inluidde van een lange slopende week... nu zeggen we : "wat, is het alweer vrijdag, hoe de dagen steeds sneller voorbij vliegen"... en deze vrijdag begon nog maar eens met een grijze sombere hemel gevolgd door regen... alweer!
De week verliep redelijk rustig d.w.z. dat ik al knarsetandend de kuren van 't manneke poogde te negeren behalve toen hij nog maar eens mijn keukenuitrusting begon te sorteren om weg te gooien... aangezien hij geen benul heeft wat er zoal in de keuken gebeurt vindt hij zowat alles overbodige rommel... en daar ging mijn voornemen om rustig te blijven... mea culpa... mijn temperament pakte even over.
Vandaag komt hopelijk de verpleger voor de laatste maal... man's been is zo goed als genezen... alleen de bult in zijn nek moet nog verzorgd worden... eigenlijk is het geen bult meer maar een nog ietwat ontstoken wondje.
De supermarkt bracht vers voer binnen zodat we er weer tegen kunnen de volgende 2 weken... iets wat me altijd weer blijft verbazen is dat we minder en minder gebruiken en toch meer en meer betalen... en ik las net dat we staan voor heel zware besparingen... dat belooft... ik ben benieuwd of ze nog iets gaan vinden waar we tot hiertoe geen belasting op betaalden... eigenlijk moet ik die gasten bewonderen hoe vindingrijk ze wel zijn.
Volgende week komt mijn poetshulp nog en dan sta ik er weer alleen voor gedurende een hele maand... ze gaat haar Poolse familie bezoeken... de lente schoonmaak zal moeten wachten tot ze terug is... oef!
Intussen doe ik elke dag mijn stoelyoga oefeningen in de hoop weer eens buiten te kunnen als het eindelijk ophoudt met regenen... het doet me denken aan vroegere tijden toen ik steeds bezig was een of ander dieet te volgen of oefeningen te doen om mijn "lijn" in bedwang te houden... dieten en oefeningen die ik nooit langer dan 2 weken kon volhouden... tja ik ben niet gemaakt voor geestdodende routines... zo stikvervelend... deze oefeningen wil ik volhouden om de aftakeling af te remmen... noem het maar een noodsituatie.
Ik merk dat het weer een tijdje is dat ik mijn blog bijwerkte... in die tijd is er niets leuks gebeurd en over mijn ellende klagen ben ik beu... ik denk dat dit voor de weinige lezers hier ook zo is... waar ga ik het dan over hebben... het weer... ach dat is al even miserabel als de rest... de beenwonde van manlief... ha dat is positiever want het geneest wonderwel goed... de verpleger komt elke dag die wond verschonen en toen hij hier eergisteren was vroeg ik hem ook even naar de bobbel in man(s nek te kijken want die was ontstoken... eigenlijk stond dat niet in zijn agenda maar de lieverd deed het er toch maar even bij... een knoert van een vetbol die ontstoken was... tja die echtgenoot van me houdt iedereen wel bezig... vandaag een telefoontje gekregen van een oude vriend... ook niet erg opwekkend want het was één lang klaagzang... gisteren kwam mijn Poolse poetshulp... lief genoeg en ze doet wat ik haar vraag maar dan ook niets anders... als ze weg is doe ik de ronde van het huis en stof af wat ze vergeten is... ik mis mijn vorige parel erg... die had het al gepoetst voor ik het kon vragen... kon ik alles nog maar zelf doen... helaas!
Net een van mijn opgenomen films gekeken... Lucky... een oude marinier die alleen woont en zijn dagelijkse routine... eigenlijk gebeurt er niets maar toch is het boeiend... een film die blijft hangen en je doet nadenken... dat denken is eigenlijk iets dat ik de laatste tijden probeer te vermijden... ik dompel me liever onder in een of andere fictieve wereld door middel van boeken... wat er op TV verschijnt is niet bepaald opmonterend... wat mis ik die geweldige Engelse TV reeksen van vroeger... echte humor is blijkbaar verboden want er zou eens iemand of iets gekwetst kunnen worden... wat een trieste wereld!
Voor ik hier in huilen uitbarst en jullie meesleep vertrek ik... tot in betere tijden!
Ik zit stand by... ja te wachten op de dokter... 't manneke is nog maar eens gevallen en gewond aan de ene hand en zijn linkerbeen... die hand ziet er goed uit maar dat been is gewoon afzichtelijk... een en al paars crepe papier met twee grote wonden... ik heb ze al enkele dagen zelf verbonden maar nu toch maar de dokter gebeld want met man is niets aan te vangen... dus weer maar wachten.
Het werd weer een woelige nacht met van tijd tot tijd een brul naast mij... vermoedelijk had hij het met iets of iemand aan de stok... dan midden in de nacht vondt hij het nodig de plastic Bru fles plat te drukken... dat geeft een knal en maakt je met een schok wakker... mijn humeur staat op een laag pitje en het gaat nog maar eens een drukke dag worden... helaas!
Die deurcamera is wel een pluspunt... het bespaart mijn vermoeide onderdanen heel wat trappengeloop... wat er ook zo leuk aan is is dat je ongewenste bezoekers gewoon kunt negeren... vorige week kreeg ik twee bejaarde mannen aan de deur die mij zeer goed nieuws kwamen brengen... dan spits je even je oren tot ze over de nieuwe regering begonnen... aangezien ik totaal geen zin heb om aan de deur over politiek te beginnen zeuren heb ik ze beleefd wandelen gestuurd... voilà zaak gesloten... ik heb alleen spijt dat we die camera niet al veel vroeger hadden... mijn eeuwige dank aan zoonlief... aangezien ik alles thuis laat bezorgen is het ook zo gemakkelijk om even door de parlofoon te zeggen :"zet maar neer" en "bedankt" en dan later de boel op te halen... één nadeel ervan is dat man geen flauw benul heeft hoe hij het moet bedienen... alleen even je vinger op het scherm is al te moeilijk voor hem en onbegrijpelijk... weer een voordeel is dat ik nu rustig op het toilet kan zitten en desnoods met mijn broek op mijn enkels roepen : "zet maar neer"... haha... tel je zegeningen!
Sommigen menen nog altijd dat een huisvrouw niet echt werkt... wat doet zij zoal tijdens haar hele huwelijkse leven... ze moet koken, wassen, strijken, poetsen, de huishoudelijke administratie beheren, kindjes op de wereld zetten en opvoeden tot treffelijke mensen, als verpleegster invallen, een luisterend oor bieden en als het kan hulp, wees nu eerlijk, dat is meer dan een "manager" moet doen; en dat alles met als vergoeding kost en inwoning... en de vrouwen die dan daarbuiten nog een job hebben krijgen van mij diep rerspect.
Een van de blogmaatjes sprak over "vooroorlogse" kwaliteit... en ja dat is wel zo... ik ben ook eentje van voor de oorlog... die van '40'45 wel te verstaan... wij werden niet in de watten gelegd en wisten van jongsaf aan dat we moesten werken voor ons brood en als we op dat brood iets van beleg wilden nog wat harder werken... dat maakt je beter bestand tegen allerlei pech... is dat kwaliteit... ik zou het niet weten... alleen dat mijn eigen kwaliteit met de dag achteruit strompelt... ik hou niet van opgeven en dus hinkel ik verder met de moed der wanhoop.
Gisteren was weer een van die dagen die ik beter wil vergeten... 't manneke liep al de hele dag rond met zin in een fikse ruzie... wat doe ik dan... hem zo veel mogelijk ontlopen... ik dank Jezeke elke dag op mijn blote knieën dat we nog een heel huis hebben waar ik me kan verschuilen... stel dat je opeengepakt zit in een kamertje in een rusthuis... deze hier zat dan al lang in een dwangbuis... ik hield de boot af tot tegen de avond en dan begon het... meneer verveelde zich omdat hij het zonder TV moest bolwerken en wie is dan de pispaal... 3 x raden... hij vergeet alles en vergeet dat hij vergeet... ik moet al 6 jaren lang alles regelen... trouwens hij heeft zich nooit bezig gehouden met papierwerk... hij wilde het nooit proberen zelfs... nu hij het niet meer kan leren wil hij alles zelf regelen want hij "kan alles nog" zegt hij... ik moet hem dan tonen hoe hij dit of dat moet doen... dit alhoewel ik dat al tig keren deed en hij het na 10 minuten totaal vergeten is... om een heel triest verhaal kort te houden... ik verloor mijn geduld omdat ik zelf een slechte dag had en de bom barste... ik kreeg een hele reeks scheldwoorden naar mijn hoofd geslingerd... woorden die je niet zo vlug meer vergeet... even later ging ik in algemene staking zodat hij zijn eten zelf moest gaan zoeken want als hij dan alles zo goed kan moet hij het maar doen ook... ik ga dan patience spelen om tot rust te komen maar meneer kwam me telkens terug lastig vallen... dan begon hij uit een ander vaatje te tappen... hij begreep niet waarom ik zo kwaad was want hij had toch niets gedaan... toen ik herhaalde wat hij me allemaal had verweten zei hij dat het niet waar was... je voelt je dan compleet machteloos want met zo iemand is gewoon niet te praten... in mijn hart weet ik wel waarom hij zo is... het gevoel dat hij de macht kwijt is... maar dat geeft hem nog niet het recht zo tekeer te gaan... het is ook niet mijn schuld dat hij dement is geworden... trouwens ik zie hoe hij meer en meer op zijn moeder begint te lijken... een mens dat 2 stenen had kunnen laten vechten... haar zuster eveneens... voor dat soort mensen moet je een engelengeduld kunnen opbrengen... iets dat ik dus niet bezit.
Vandaag hebben ze de nieuwe digicorder gebracht en zoon komt hem plaatsen... nu maar hopen dat vanavond alles terug werkt zoals het hoort en mijn halve trouwboek terug TV kan kijken en erbij in slaap vallen... ik snak naar wat rust.
Ik nam het woord "icoon" eens als onderwerp op mijn blog, waarom... omdat het wreed op mijn seskes begon te werken dat alles en iedereen plots een "icoon" werd, een of andere wijsneus gebruikte het ooit, iemand zag het, vond het een mooi woord en gebruikte het, weer een andere deed hetzelfde en plots stikte het overal van de iconen te pas en te onpas, ik nam me voor dat woord te boycotten tot ik las over de dood van den Alex van De Strangers, dàt was een icoon en ook de hele groep, ik las ooit hoe het allemaal begon maar ben het vergeten, het waren mannen van allerlei slag die samen allerlei gebeurtenissen en trends bezongen in ons eigen Antwerpse dialekt, die teksten waren grappig, vaak ironisch, soms diepzinnig, en dat alles op een van de toen populaire songs, ze namen ook toestanden onder de loep en zaten er dan BONK OP, de huidige WOKE cultuur zou er niet mee kunnen lachen, maar humor was toen nog toegestaan, ook zelfspot, iets wat in deze verzuurde tijd niet meer mogelijk is.
Ja, den Alex zijn dood doet me iets... hij is niet de eerste van de groep die het loodje moest leggen en binnen niet te lange tijd zullen De Strangers verleden tijd zijn net zoals Gaston en Leo, ook iconen... Toon Hermans was er ook eentje... die mensen waren grappig zonder kwetsend te zijn, iets wat blijkbaar niet meer kan nu, tja het zal wel aan mij liggen maar ik heb enkele van die "entertainers" beluisterd" en vond ze knudde, veel lawaai maar weinig inhoud... gelukkig zijn mijn iconen nog te vinden op het net en kan ik zo nog genieten van hun humor... mijn ICONEN!
Niettegenstaande die aanhoudende schouderpijn heb ik terug een beetje hoop gekregen... deze 2 laatste weken liep ik te manken maar gisteren en vandaag kan ik terug bijna normaal stappen mits heel voorzichtig om mijn rug te ontzien... wat ik nu zeg is heel gevaarlijk want zelfs optimistisch denken lokt negatieve reacties uit... ben ik bijgelovig... niet echt maar het is me op dat gebied vaak overkomen dus... we houden het onder ons... mondje dicht!
Mijn poetshulp is beneden bezig dus heb ik even vrij gekregen om jullie wat te komen ambeteren... straks komt de pedicure mijn onderdanen soigneren... die hebben lang moeten wachten op een opfrisbeurt want pedi moest een operatie ondergaan... net telefoon gekregen van onze huisarts die morgen zou komen maar blijkbaar nog maar 2 dagen per week werkt... dat wordt krap... tijd om vervanging te zoeken... ook al moeilijk tegenwoordig want huisartsen en tandartsen zijn een uitstervend ras geworden... dat wordt nog even op mijn bieterkes bijten... hoop dat die dat gaan overleven!
Vandaag zou schoonzoon 52 geworden zijn... zijn vrienden hadden een compilatie van videobeelden op fb gezet om hem te vieren... zo intriest om te bekijken... gisteren kwam dochter voor de verjaardag van 't manneke en ze is precies 10 jaar ouder geworden... ze zit nog altijd met de nodige paperassen te worstelen... de notaris moet ook nog afgehandeld worden... volgende week begint ze weer te werken... dat zal haar meer afleiding geven... het leven kan zwaar zijn.
Dit is een ZUCHT van opluchting, we hebben die "feestdagen" weer eens achter de rug en kunnen terug gewoon doen, niet dat we die dagen ongewoon deden maar toch, er hangt tijdens die weken iets boven je hoofd dat je zegt je happy en feestelijk te voelen terwijl je dat helemaal niet bent, we gaan nu weer ons bezig houden met de dagelijkse problemen.
Morgen wordt de eerste hindernis genomen, we laten ons bloed aftappen en de volgende week komt onze huisarts ons dan vertellen of we nog een jaartje verder kunnen sukkelen, gisteren kwam onze buurman zijn jaarlijks bezoekje afleggen, iets waar we zowat 50 jaar geleden mee begonnen, toen zijn vrouw nog leefde was het altijd leuk en werd er heel wat afgelachen, buurman is meer van het ernstige type en het enige wat ik dan kan bedenken om hem niet uitentreure te laten vertellen over zijn talrijke en belangrijke connecties die hij ontmoette in zijn loopbaan, dingen die ik al uit mijn hoofd ken, is over politiek en de toestand in de wereld te beginnen, hij is 94 en heeft een geheugen als een ijzeren pot, alle belangrijke zaken die er ooit gebeurden in de wereld kan hij opsommen compleet met dag en jaartal, daar sta ik gewoon versteld van, zijn ogen en oren laten het afweten maar praten kan hij nog als de beste.
Nu zondag wordt 't manneke 96, vieren doen we het niet, waarom zou je dat vieren, weer een jaar ouder, toen we kinderen waren spraken we van : "ik ben AL bijna 6 of 7 of... jaar", wat we nu zeggen is : "ik ben nog steeds 95 of ... jaar", een klein verschil nietwaar, hij was wel even teleurgesteld toen ik hem vertelde dat zondag zijn verjaardag was, hij dacht dat hij 100 was, zo is hij altijd al geweest, ongedurig en 't kan niet rap genoeg gaan voor hem, en ik maar op de rem gaan staan.
Zoon kwam even binnen wippen met zijn armen vol snoep, hij denkt nog altijd dat we dezelfde ouwe snoepers zijn als vroeger terwijl we beiden minder en minder eten en ook snoepen, zelfs die 2 glaasjes bubbels lagen me op de maag gisteren, versleten binnenwerk zeker... ik denk dat ik wel wat kwijt ga kunnen raken aan de poetshulp volgende week, toen ik haar iets aanbood de vorige keer nam ze het dankbaar aan "voor haar zoon" zei ze.
Ik hoop dat iedereen hier uitgevierd is en met frisse moed aan het nieuwe jaar kan beginnen, tja fris wordt het wel volgens de weerberichten, een welkome afwisseling na al die regen, ik ben elke dag weer dankbaar dat ik niet buiten moet.
Sorry voor degenen die Kerstmis nog een feest noemen maar ik ben hardstikke blij dat deze hindernis al genomen is... het kan heel prettig zijn als je samen met je familie bent... hier was het verre van dat... dochter was bij vrienden en zoon was samen met covid en man wist het gewoon niet dus heb ik mijn best gedaan heel dat gebeuren te negeren... en Oudejaar zal zowat hetzelfde verlopen... trouwens ik voel me niet meer in staat uren te staan kokkerellen... de tijd dat de hele familie hier te gast was is onherroepelijk voorbij... is het de aanhoudende regen of gewoon de leeftijd maar ik zit al weken en weken met rug- en heuppijnen... daarom is tegenwoordig mijn relax mijn beste vriend.
Gisteren verwachtte ik een pakje... gelukkig had zoon de beltoon ook op mijn smartphone gezet en die lag naast mij toen ze belden want de camera installatie vertikte het weer... dat ding moest gereset worden en aangezien ik geen computer nerd ben blijf ik daar met mijn fikken af... dan maar zoon gebeld... die kwam en fikste het... hij toonde me wat ik moet doen als het nog eens gebeurt... hoe ouder ik word hoe meer techniek ik in dat koppeke moet stampen... heb het maar opgeschreven... en ja... op papier... voor als... mijn dagelijks ronde in huis begint met opladen van alles wat opgeladen moet worden of geprogrammeerd... als ik zoon vrij spel zou geven zou de collectie nog meer aangevuld worden... iets waar ik me hardnekkig tegen verzet... wat als ik ook het noorden kwijt geraak zoals mijn bedgenoot.
Momenteel is mijn Poolse hulp aan het poetsen... ik zit er ineenkrimpend naar te luisteren... ze hotst en botst oorverdovend en in gedachten zie ik overal stukken afspringen... oei ze komt naar boven... tijd om te stoppen hier.
Hou het warm en gezellig met Oudejaar en alvast een
Hoe erg het ook is... het leven gaat verder dus ploeteren we ons door de was en de plas en de rest van de noodzakelijke taken... wie ook ploetert is dochter die tot aan haar oren bedolven wordt onder formaliteiten en paperassen... bij een overlijden altijd dikke ellende maar in dit geval was niemand erop voorbereid... daarom extra miserie... en dan heb je nog de vraatzuchtige overheid die staat te trappelen om je portemonnee een pak lichter te maken alsof je al niet genoeg leed te verwerken hebt.
Maar zoals ik al zegde... we zwoegen verder... vandaag heb ik me door de strijk gezwoegd... een karwei waar mijn ouwe rug een gloeiende hekel aan heeft... tja om eerlijk te zijn had ik dat vroeger ook al... strijken vind ik een geestdodend werkje... je staat daar maar met dat stomme ijzer over die stomme plank te vegen terwijl je gedachten eveneens over en weer vliegen en niet altijd in de goeie richting... zoals vele huishoudelijke klussen is het een gebeuren dat je telkens en telkens weer moet herhalen... zeer tot je spijt en ongenoegen... ik heb al vaak gedacht dat ik echt niet in de wieg gelegd ben om de perfekte hausfrau te worden... mijn generatie werd dat evenwel ingeprent zodat we dachten dat het zo hoorde als vrouw zijnde... ach... moest ik kunnen herbeginnen in deze tijd... ja wat zou ik dan doen... verdikke toch ik weet het niet... daar ga ik eens diep over nadenken.
WAT een vreselijke dag... om te beginnen was 't manneke in een van zijn lage dagen... toen zoon kwam om ons met onze auto naar het crematorium te rijden was het al "ambras"... HIJ wil het ZO en zoon wil het anders en LAP... ik zit dan tussen die twee heethoofden moeite te doen om mijn zenuwen in bedwang te houden ondanks ik veel goesting heb ze met hun kop tegen elkaar te beuken... we zijn dan dochter gaan ophalen... een dochter die witter zag dan sneeuw... dan bloedt je hart... bij aankomst mochten we in een apart vertrek wachten tot iedereen binnen zat... dan wij met ons vieren naar de grote zaal... de uitvaart zelf was in één woord "prachtig" als je het zo wil noemen... schoonzoon zijn motor met helm stond er bij de urne en de foto... dia's werden getoond met een overzicht van zijn hele leven... met als klapstuk hij zelf die op video een toast uitbracht in zijn Mechels dialekt... ik was net aan het opdrogen en dat bracht me de genadeslag toe... ongeveer 400 vrienden kwamen hun medeleven betuigen en toen de dienst afgelopen was en de urne buiten werd gereden stond er een erehaag van motors luid te brullen... ik kan alleen maar zeggen dat het hartbrekend was... dochter kreeg ontelbare knuffels van haar vrienden... ik ben ontzettend blij dat deze dag van beproeving voorbij is... waar ik me mee troost is dat hij een weliswaar kort leven had maar wel een gelukkig en gevuld leven... dochter moet het nu alleen zien te redden en dat gaat haar heel zwaar vallen.
Toen we thuis waren wilde man de auto buiten laten... later was er iets met de lichten want die bleven aan en uit gaan... ik zegde tegen hem de auto binnen te rijden en dat lukte hem niet... ik dan... in mijn peignoir en met een stevige borrel op... de eerste in vele jaren en die voel je maar ik had het nodig om bij te komen... die auto in en de garage in gereden en dit zonder brokken te maken... nu is mijn pijp uit en ga ik proberen me te ontspannen in de hoop dat het vandaag nog lukt.
Morgen is er weer een dag en leven we verder... tja wij oudjes blijven verder sukkelen terwijl er elke dag jonge mensen overlijden... oneerlijk toch?
.
.
