Stappen tellen is mijn nieuwe hobby, tja aangezien ik bijna niet meer buiten kom worden de benen er niet beter op... ik begon dus in een zeldzaam moedig moment elke dag wat rond te trappelen in huis en startte met 500 stappen van badkamer naar slaapkamer en logeerkamer en bureau en dat heen en weer... maar ojee wat is dat saai... ik had ook trillende onderdanen nadien... de volgende dag 600 stappen en dan 700 en dan 800... zondag nam ik rust... maandag naar de kliniek voor oogcontrole... 't manneke zette me er af en dan te voet terug naar huis...dat waren net 1200 stappen... ikke doodmoe maar ook fier want ik had het gehaald... toen ik thuis kwam was zoon bezig met de parlofoon op te meten want ik had hem gevraagd een camera te plaatsen en dan moet het hele systeem aangepast worden... dat doet al meer dan 60 jaren dienst maar in dit digitale tijdperk kan je niet zomaar iets bij plaatsen op het oude systeem... ik moest dus zoon bijstaan met zaklamp en nog wat klussen en dat was er te veel aan... vandaag ben ik rijp voor het stort... spijtig dat de vuilkar al voorbij gekomen is anders had ik er op kunnen springen... de oogcontrole was ook vermoeiend... ik heb welgeteld 5 verschillende kamers met de bijpassende dokters en assistentes bezocht... inbegrepen een met een scherm waarop flitsen te zien zijn en die moet je telkens aanklikken... is voor het glaucoom... erg inspannend en je zit dan ook nog wreed ongemakkelijk met je nek gestrekt en je kin op een beugel... echt iets om rugpijn van te krijgen... ik had die dag geluk want de pijnen begonnen maar later toen ik al thuis was... het goede nieuws is dat mijn ogen lichtjes verbeterd waren... de druppels helpen... ik heb er nog enkele bij gekregen om te bevochtigen... tja dat menske hier is geweldig aan het uitdrogen... elke dag pap ik me van kop tot teen in om mijn vel ietwat presentabel te houden en volgens de dokter zijn zelfs mijn ogen geweldig droog... dat voelde ik al aan het krassend gevoel... waar dàt heen gaat weet ik niet... zou een melkbad helpen... bij Cleopatra blijkbaar wel... nu is de vraag... ezelinnenmelk heb ik niet maar wat zou beter zijn... volle, halfvolle of magere melk... wie het weet mag me contacteren... nu ga ik wat huishoudelijke taken opknappen... dit met telkens een pauze in rugligging maar eerst mijn ogen bewateren.

07-03-2023 om 10:36 geschreven door Myette

En weer is een nieuwe week begonnen... we zijn al bijna in maart... toch raar hoe ouder je wordt en trager hoe sneller de tijd gaat... ik weet dat ik een van de velen ben die dit al zegde maar toch doe ik het nog maar eens... bij ons in de tuin zijn de meesjes hun oude nestje aan het uitmesten en verse bedjes aan 't opmaken voor de babies die gaan komen... in dat vogelhuisje zijn al ontelbare kuikens opgevoed maar ik heb ze nog nooit zien uitvliegen alhoewel ik vaak op de loer zat... dedju!

Ik vertelde over mijn lekkere kippenbouillon die ik in het zweet mijns aanschijns en met een zere rug heb gemaakt voor dat verwende beest van de zoon... de bedoeling was die bouillon door zijn brokken te mengen zodat hij die brokken zou eten maar nee... hij snuffelt er eens aan en eet er een muizenhapje van... verwend tot op het bot... wat hij wèl lust zijn kippenlevertjes... gisteren kwam de slager aan huis en ik had 2 kg besteld... die heb ik dan 10 min. in licht gezouten kokend water laten sudderen... met schuimspaan uit het water gevist en in aparte dozen ingevroren... dit alles onder het poetsen en was ophangen en soep maken door... ook nog even het bestelde vlees in porties ingepakt en ingevroren... ik was nadien nog goed voor het schroot... mijn koppige bedgenoot was intussen "even" uitgereden en toen hij na 3 uren nog niet terug was begon ik wreed ongerust te worden... ik heb toen hij ziek werd een gsm voor hem gekocht waar ik alle inlichtingen inzette ingeval hij ergens in nood zat maar de koppige ezel weigert dat ding te gebruiken want zelfs dàt zeer eenvoudige toestelletje is Latijn voor hem... enfin hij is thuis en was zeer tevreden... HIJ wel... de versmade kippenbouillon heb ik in de soep gekapt want ten huize van wordt er niet aan verspilling gedaan... zelfs onze cholesteron wordt gekoesterd.

Ik moet nu... voor de derde keer... stoppen om man met de afstandsbediening te helpen... ik ga eens tellen hoeveel traptreden ik per dag afleg... ik denk dat ik dicht in de buurt van die 1500 stappen kom zonder zelfs buiten te komen... ik ga nu... tot de volgende!

28-02-2023 om 14:39 geschreven door Myette

Hoi aan de trouwe lezers die zo lief zijn even te reageren en ook hoi aan degenen die wel lezen maar zich stil houden... zoals ik al eerder zegde hou ik dit blog aan gewoon om mijn hart te luchten... een hart dat zoals mijn gemoed soms op barsten staat en even moet ontlucht worden voor ik tegen het plafond plak... tja het leven verloopt niet altijd zoals je wil of gedroomd had maar het is zwemmen of verzuipen... zonet voor de 10.000 ste keer 't manneke uitgelegd hoe de portieren van de auto te openen met de afstandsbediening... hij was nooit een technisch genie maar de laatste jaren wordt het heel erg... alles wat moet bediend worden met knoppen is gewoon Latijn voor hem... zelfs met de TV zit hij regelmatig in de clinch en dan moet ik scheidsrechter spelen... gelukkig heb ik een ietsiepietsie techniek meegekregen van mijn vader anders zaten wij dik in de problemen nu het normale leven meer en meer technisch inzicht eist... ik heb me valeriaan druppels gekocht en ben ze aan het uittesten... misschien kunnen ze me helpen mijn zenuwen in toom te houden.

Zoon belt me elke dag op om verslag uit te brengen van zijn pogingen om aan geschikt werk te komen... iets dat niet van een leien dakje gaat... en dan zit moeke aan de andere kant van de lijn geduldig te luisteren... hij vertelde ook dat zijn hond (zijn baby) regelmatig moet braken en "aan den dunne is" en hij dacht dat dit lag aan het blikvoer dat hij bij de brokken voegde... dat beest is rot verwend en wil anders zijn brokken niet eten... toen stelde ik voor bouillon te maken en het door de brokken te mengen... dat vindt hij te bewerkelijk en ja... wat dacht je... moeke zou het wel doen... dus kippendijen laten sudderen en de bouillon ingevroren in kleine porties... het vlees hebben we zelf opgegeten... jaja je moet nu ook niet overdrijven nietwaar... hij kwam het gisteren halen en ik wacht nu af of hond het lekker vindt... zo ja dan is dat mijn volgende taak.. wat een moeder lijden kan.

Ik voelde me enkele dagen beter in mijn vel en heb van de gelegenheid gebruik gemaakt de waskelder eens goed uit te mesten... dat betekent alles uit de hoeken sleuren... sorteren wat weg kan... en die hoeken ontdoen van ongerechtigheden... enkele dode spinnen gevonden... geen levende gelukkig maar... manlief blij gemaakt (even toch) met spullen die weg mochten... en ik... ik zit terug met rugpijn maar telkens ik in die kelder kom zuig ik met volle teugen de propere lucht in... jaja ik weet dat dit maar het idee is maar toch.

En nu tijd om terug in mijn relax te kruipen... ik verwacht rapport van zoon over de kippenbouillon.

22-02-2023 om 15:15 geschreven door Myette

Hout vasthouden... ik ben totaal niet bijgelovig maar telkens ik iets positiefs zeg of denk gebeurt er het tegenovergestelde... je zou voor minder bijgelovig worden dus ik zie dan dat ik elke keer naar hout grabbel in de buurt... in geval van nood pak ik mijn eigen hoofd maar vast... mijn laatste logje was niet van de vrolijkste maar sindsdien is er niets rampzaligs meer gebeurd buiten de gewone strubbelingen, het gezoek naar ingebeelde zaken, de discussies over wat er wel en niet waar is, het zich afzetten tegen alles wat ik voorstel, dus zowat de gewone dagelijkse gang van zaken... er is toch weer iets bijgekomen, nl. ik kan geen half uurtje me terugtrekken of hij loopt me te zoeken, iets waar ik echt een broertje aan dood heb, ik hou van mijn vrijheid alhoewel dat een betrekkelijk begrip is geworden... ik las net een artikel over hoe je met demente personen moet omgaan en dat is dus jezelf aanpassen en meegaan in hun fantasietjes, en dat is nu echt iets dat tegen mijn natuur botst, ik zal nog veel moeten oefenen want ik ben meer het type van recht vooruit en geen flauwe kul.

Zit al de hele week met een "opstoot" (rugpijn tussen de schouderbladen) en dat betekent dat ik om de haverklap moet gaan plat liggen voor de pijn te erg wordt... ik vermoed dat het op de spieren zit want als ik mijn hoofd draai voel ik het in de rug trekken, pijnstillers helpen niet behalve mijn "wonderdruppels" die helaas niet meer worden verkocht zodat ik er zuinig op ben, trouwens enkele van die druppels doodt de pijn maar maakt van mij een wankelende zombie, niet voor dagelijks gebruik dus alleen in hoge nood.

Dit betekent dat ik moet stoppen want die rug is me aan het slopen en met één hand tikken terwijl de andere mijn kop vasthoudt (hout vasthouden nietwaar) is nogal moeilijk.. tot de volgende log lieve mensen en geniet van het waterige zonnetje.

14-02-2023 om 15:25 geschreven door Myette

Droef weer buiten en droef weer binnen... vandaag vertelde man me dat hij zich weer helemaal goed voelde... niet dat dit klopt want zijn geheugen is als een lekke zeef... meer lek dan zeef... we hadden echter een "bijna" normaal gesprek... ik nam het besluit naar de apotheek te wandelen om mijn levensverlengende hulpmiddelen te gaan aanvullen en we vertrokken... onderweg kwebbelde hij lustig verder en nam zelfs hoffelijk mijn welgevulde boodschappentas over tot... we bijna in onze straat aankwamen en hij iets wilde zeggen en er niet uitgeraakte... alleen wat gebrabbel... hij schoot in een huilbui en alles wat mijn man doet moet luidruchtig... ik kon hem niet bedaren en moest hem bijna naar huis dragen... dat huilen is al een hele week aan de gang... afgewisseld met brulpartijen... ik weet niet wat het ergste is... het enige dat ik kan doen is proberen te ondergaan en te negeren... maar wat ben ik blij weer thuis te zijn... een ontspannende wandeling zit er niet meer in denk ik... 't manneke speelde vroeger altijd de clown maar je weet wat ze zeggen over clowns... dat dit in de grond droevige figuren zijn en het klopt ook nog... hij was altijd negatief ingesteld... iets wat mij altijd mateloos ergerde... dat negatieve is nu vervierdubbeld en ik moet echt alle zeilen bijzetten om niet meegesleurd te worden.

Een van mijn hulpmiddelen is online shoppen... dat lijdt me enkele uren af van gepieker en de angst voor wat nog komen gaat... gisteren kwam de slager aan huis en ik heb een hele kilo kippenlevertjes gekocht plus een runderhart... dit voor de hond van zoon... ik gooi die dan in licht gezouten kokend water en schep ze er na 10 minuten uit en de vriezer in... de hond is er dol op en de zoon dolblij dat zijn hond gelukkig is... morgen komt de voeraanvoer van de supermarkt... momenteel ben ik aan 't grasduinen in de solden pagina van een bedrijf waar ik al enkele nuttige zaken heb uitgepikt... ga ik ze bestellen of niet... weet het nog niet... shoppen was vroeger een van mijn ontspanningsoefeningen... dan liep ik uren winkel in en winkel uit... de hele stad door tot ik het artikel gevonden had dat ik zocht... of niet... in het laatste geval kocht ik toch een kleinigheidje als troost... nu ik dit niet meer kan is online shoppen mijn redding maar ook mijn vloek... het kost minder inspanning en de keus is enorm... alhoewel... het echte shoppen is toch plezanter maar ja... nood breekt wet!

Zaterdag was zoon hier met de Kiko en dat beest is echt een karaktertje... zo verknocht aan zijn baasje en zo jaloers... om hem te plagen begon zoon mijn arm te strelen en direct springt hij dan op en gooit zich tussen ons in met zijn 50 kilo... na enkele keren hetzelfde ging hij in de keuken zitten mokken... toen we niet reageerden kwam hij terug met "zijn touw"... negeerde ons en begon heel nijdig zijn frustraties op het touw uit te werken... toen we beiden in de lach schoten beet hij het touw bijna doormidden... toen kregen we medelijden en kreeg hij een dikke knuffel... het touw was op slag vergeten... tja dieren hebben ook hun gevoelens... uit schuldgevoel heb ik nu dubbel zoveel kippenlevertjes ingevroren... iedereen weer blij!

25-01-2023 om 15:39 geschreven door Myette

Halloo iedereen uitgeslapen en bekomen van al dat gefeest... voor ons hier is druk feesten verleden tijd... nostalgie... gisteren kregen we bezoek van een stel vrienden... zowat de enigen die nog over bleven... koffietje gedronken met de ijsbûche die ik voor kerstmis had gekocht en door omstandigheden in de vriezer was blijven steken... dan onze laatste fles champagne open getrokken met wat hartige kleine hapjes... veel bijgepraat... nog eens kunnen lachen... enfin het was gezellig maar verdorie wat was ik moe achteraf... ben nog niet helemaal bekomen... waar is de tijd gebleven dat ik een heel diner met alles erop en eraan op tafel zette... eindeloos bleef napraten met de nodige glaasjes wijn en dan de volgende dag fris en fruitig terug mijn werkschort aantrok om de boel aan kant te zetten... owee... het idee alleen al maakt me moe.

Over het weer wil ik het niet hebben... alleen dat ik blij ben niet buiten te hoeven... ik heb wel medelijden met die sukkels van vogels die geduldig en kletsnat zitten te wachten op betere tijden... ik zag gisteren een koppel meesjes het vogelhuisje invliegen... ofwel zijn het slimme beestjes die lekker droog willen zitten ofwel denken ze dat het al tijd is om eitjes te leggen... zal het hen eens vragen... ik hoop alleen dat onze schildpad zich niet weer laat vangen en rustig onder de grond blijft zitten.

Heb vandaag mijn laatste pil ebuprofen verorberd en nu afwachten of ik weer naar de dokter moet of dat het gewerkt heeft... toch al een hele week 's nachts kunnen slapen zonder pijn... hout vast houden!!!

Verder is er niets te vertellen... mijn poetshulp is terug uit verlof... heb 6 weken mijn kot zelf moeten uitmesten... met de Franse slag weliswaar... en het werd dringend tijd dat iemand eens alle hoekjes en kantjes onder handen nam... nu zit ik even wreed na te denken over wat ik weeral eens op tafel moet zetten straks... het dagelijkse probleem... 't manneke was vroeger al een moeilijke eter en ik heb iaren lang steeds 2 soorten groenten gekookt om de kinderen niet op te zadelen met het beperkt menu van hun vader... nu hij niet kan eten met zijn gebit in is het er niet gemakkelijker op geworden... de mixer doet tegenwoordig overuren.

16-01-2023 om 16:17 geschreven door Myette

Pppfff ik ben er geraakt... ja het is weer een hele tijd geleden dat jullie me zagen... ik was niet weg maar zat eigenlijk vast in mijn eigen sores... het nieuwe jaar wordt traditiegetrouw algemeen bejubeld en vroeger deed ik daar lustig aan mee... het leven heeft me spijtig genoeg geleerd dat er eigenlijk nooit iets verandert... dagelijkse problemen met gezondheid en nog van die koleire dinges stoppen niet omdat het jaartal 1 cijfer opschuift... het enige wat verschilt is dat er weer nieuwe regeltjes en belastingen opduiken... wij burgers vinden altijd dat de regering traag is in problemen oplossen en de hele tijd achter de feiten aanholt... pardon... slentert... er is echter één duister team dat zich uit de naad werkt om gaatjes te vinden die nog niet belast werden en telkens vinden ze wel iets... voor zoiets moet je toch bewondering hebben.

De voorbije dagen waren niet om mee te "stoeffen"... buiten nat en winderig... binnen droog en winderig... oudejaar werd hier in doodse stilte uitgezeten na een fikse ruzie... tja soms wordt het je teveel en barst de boel... gelukkig hadden we geen visite... maar ja ook dàt gaat weer voorbij al zal het niet de laatste storm zijn... ik wilde die dag het een beetje gezellig maken voor ons beiden maar na een simpele vraag van mij barste man uit in koleire en ik... niettegenstaande al mijn goede voornemens om niet te reageren... was zo gekwetst dat ik het geplande menu in de vuilbak kieperde en hem zegde dat hij maar zelf zijn eten zocht... het jaar 2022 was al niet schitterend en het einde ervan al evenmin... nu ben ik al een beetje bekomen en terug paraat voor nieuwe uitdagingen.

Zaterdag wordt die held van mij 95 en ik weet nog altijd niet of ik hem ga feliciteren... zondag komen dochter en haar man ons bezoeken... deze week onze buurman op bezoek gehad... is zowat traditie geworden... het begin van het nieuwe jaar bij elkaar te komen... toen zijn vrouw nog leefde was het altijd een gezellige boel want zij was dol op grappen... hij daarentegen is een gortdroog type... buurvrouw en ik wisten hem dan altijd uit zijn monoloog te krijgen en het leuk te houden... nu zij er niet meer is hebben wij 3 uren lang zitten luisteren naar zijn verhalen over zijn carrière... een carrière die heel gevarieerd was en succesvol maar waar we al 60 jaren mee gebombardeerd werden... heel vermoeiend... toen hij weg was voelde ik me alsof ik een marathon had gelopen... rijp voor mijn bed... maar ja we hadden onze plicht gedaan.

Dit klinkt niet sympathiek... ik weet het... door de ziekte van man leid ik al jaren een geïsoleerd leven en ik snak vaak naar een portie leut... nog eens enkele uurtjes kunnen lachen en "zwanzen" zou me goed doen maar ik vrees dat ik dat nooit meer ga mee maken... bijna al onze voormalige vrienden zijn overleden en degenen die over blijven zijn oud en hebben ook hun troubles... gelukkig heb ik nog boeken en zo lang die me kunnen afleiden zal ik het wel overleven.

Wat het nieuwe jaar betreft... persoonlijk zie ik niet veel goeds op ons afkomen maar ik hoop dat niet iedereen er zo over denkt... hoop doet leven en... misschien... valt het nog wel mee.

05-01-2023 om 15:45 geschreven door Myette

Die zucht is omdat ik even zit uit te blazen van poetsen... aangezien mijn hulp weer de hort op is moet ik het 6 weken alleen rooien... vandaag geef ik de boven etage een sopje... de hoekjes zullen moeten wachten op de professional want aan rond kruipen heeft mijn rug een gloeiende hekel en ik ook... morgen komt de living aan de beurt... overmorgen de onderste laag... donderdag komt de dokter de geleden schade bekijken en dan is het alweer tijd om aan de Kerst te beginnen... die wordt heel simpel met "poule fricassée" als hoofdgerecht... voorgerecht en dessert weet ik nog niet... de frikadellenballetjes zijn al gedraaid en zitten in de vriezer... die balletjes kostten me al een dag rugpijn dus blij dat ik dàt niet meer moet doen... aiai wat is oud zijn toch plezant!

Met 't manneke gaat het op en af... de ene dag gaat het redelijk... de volgende dag weet hij amper wat zijn voor- of achterkant is... en wat het ergste is dat hij dan nog altijd weet dat hij gelijk heeft en gaat dwars liggen... en wat nog erger is dat ik, alhoewel ik me altijd voorneem me niet druk te maken... me nog altijd op stang laat jagen en me vierklauwens op een partijtje Mahjong moet storten om af te koelen... momenteel zit hij alweer aan de Movicol om zijn trage ingewanden aan de praat te houden... ingewanden die ik als een havik in de gaten hou want dat theater bij de Spoed ben ik nog niet vergeten.. trouwens de factuur moet ik nog krijgen... dat wordt mijn kerstcadeau.

Ik ben intussen uitgepuft en ga nog even verder soppen want het is alweer bijna tijd voor de middagboterham... en ik die vroeger een gretige eter was prop nu wreed tegen mijn goesting  iets naar binnen omdat het moet... het enige wat ik nog echt lust zijn zoetigheden... de rest is gewoon verplicht... ik hoor iemand nog zeggen : "ach het enige wat oude mensen nog hebben is lekker eten" maar zelfs dat is me niet gegund... dus ik stop plichtsgetrouw wat voer naar binnen... rap rap om er vlug vanaf te zijn... terwijl ik denk aan mijn beloning achteraf... een snoepje en een boek... ik hoop dat de bib vlug terug werkzaam is want die cyber criminelen hadden alles plat gelegd hier in Antwerpen... ik wens ze vanalles toe behalve een zalige Kerst.

Die wens ik iedereen toe die de goedheid en het geduld heeft hier mijn klaagzangen te komen beluisteren... de rest zal het zonder mijn wensen moeten doen.

VROLIJKE KERSTMIS

en moest ik niet meer op tijd op het blog geraken alvast

EEN VOORSPOEDIG EN ZIEKTELOOS NIEUW 2023

19-12-2022 om 13:41 geschreven door Myette

Deze week begon al hectisch... maandag kwam mijn poetshulp en al vanaf de vroege ochtend zat 't manneke te huilen van de pijn op de WC... hij was "verstopt"... ik moet er zeker geen tekeningetje bij maken... dat doet pijn zoals iedereen die het al eens meemaakte kan bevestigen maar pijn is voor iedereen verschillend en voor manlief is het gruwelijk... ik gaf hem een poeder te drinken... na 2 uur nog eentje en dan ten einde raad nog een... ik ga niet alles vertellen maar toen ik het gekerm niet meer kon aanhoren belde ik de dokter... na tig keren het gevraagde cijfer te hebben moeten indrukken om alleen maar vreselijke "muziek" te hebben gehoord gevolgd door regelmatige en onduidelijke bandopnames gaf ik het op... toen de hulp weg was en het alleen maar erger werd heb ik dan toch maar een ambulance gevraagd... even een genant moment toen de man aan de telefoon vroeg wat het probleem was... tja het klinkt wel onnozel een ziekenwagen voor zoiets maar man was intussen een huilend en bibberend wrak geworden... ik heb alleen lof voor die mensen... heel vriendelijk en behulpzaam... dus hij achter in de wagen en ik naast de chauffeur naar de kliniek... we kregen dadelijk een kamer MET toilet waar 't manneke zich kon op installeren... en dan maar wachten... op een verpleegster... dan de dokter... daarna een verpleger... nog eens de dokter... etc. etc... ik ga niet vertellen wat er allemaal gebeurde maar hij had het niet alleen aangekund... toen hij eindelijk verlost was van zijn kwalijke last konden wij naar huis... het was intussen al bijna 1 u 's nachts... meer dan 5 uren op die kamer gezeten... hij opgelucht en ik bijna in coma van de kwalijke lucht... dan zoonlief opgebeld die ons aan de kliniek kwam oppikken... thuis gekomen wilde ik alleen maar mijn bed maar dat werd me niet gegund... man stond na te lekken en liet overal sporen na... na zowat honderd onderbroeken en pampers heb ik hem ten einde raad in pamper en een dikke badhanddoek in zijn broek in zijn relax neergepoot met het bevel te laten lopen wat liep want ik was inmiddels een uitgeput wrak... trouwens ik had net die dag ons bed verschoond en ik was niet genegen dat ook nog eens te moeten in de was stoppen... tegen half drie toch nog mijn bed in gekropen en wat kunnen slapen... de volgende dag heb ik manlief helemaal van verse kleren voorzien en mezelf ook... alles in de machine gegooid... 3 volle trommels... alle vloeren met sopje opgenomen en de gevlekte karpetten in de badkuip gegooid en gewassen... intussen was man zo goed als uitgelekt en kon ik weer herademen... vandaag de strijk gedaan... nu is mijn bijkomende taak man elke dag voldoende water te laten drinken... dat is geen sinecure want die man is en blijft een koppige ezel... ik ben over moeten gaan op chantage... jij drinken en ik doe dit of dat voor jou... niet echt mijn stijl maar het is weer van dattum.

Dit was niet echt een smakelijk verhaal maar je kan het beter lezen dan meemaken.

07-12-2022 om 15:09 geschreven door Myette