|
Hoi ik ben er terug... niet juichend en ook "hout vasthoudend" maar ik heb besloten me niet te laten kisten en de problemen de nek om te wringen... gisteren had ik voor de eerste keer wat minder pijn en dan komt de hoop opzetten... ik begon dus al met een plan opmaken en morgen begin ik eraan... het is alleen ellendig dat ik die plannen nooit helemaal kan uitvoeren want zoals het gezegde is "mijn ogen zijn altijd groter dan mijn buik"... ik ga dus bescheiden zijn en elke dag één kamer uitspitten... dit voor het poetsen... dan nog het gevecht aangaan met de ziekenkas voor de terugbetaling van mijn tandzorgfactuur... die kreeg ik vrijdag met een bedrag om U tegen te zeggen... je krijgt wel ongeveer de helft terug van de ziekenkas maar de rest zou moeten komen van de bijkomende verzekering en dàt is nu net het probleem... ik heb er al eens voor gebeld wat me bijna een zenuwinzinking bezorgde omdat ik van de ene naar de andere werd gestuurd en niemand kon mij de nodige inlichtingen bezorgen... ik ben me nu mentaal aan het voorbereiden op nog eens van hetzelfde... de driemaandelijkse premies opvorderen gebeurt altijd stipt maar owee als ZIJ moeten betalen... ik heb me al omgord voor de strijd... haren zijn geknipt... extra douche genomen... alle onderdelen bijgewerkt... nagels gelakt.. en dàt alleen om te telefoneren... moet je eens denken wat ik zou doen moest ik persoonlijk naar hen gaan... ja een propere jeans misschien?
De week verliep redelijk rustig... 't manneke deed bijna normaal tot gisteren... hij ligt in de knoop met digitale uren... nu heb ik een vertaallijst voor hem gemaakt zoals :
13 u = 1u, 14 u = 2 u, enz. enz.
ik dacht probleem opgelost... vergeet het maar... ik moet elke keer tekst en uitleg komen geven en soms gaat het erin maar gisteren dus niet... gevolg een huilpartij en hij ging slapen... dan zit je daar met je boek en je kop vol zorgen en je avond is om zeep... deze ochtend was hij weer gewoon en ik heb hem zelfs de douche in gekregen zonder ruzie... nooit één moment van verveling hier.
Waar die kop van mij ook vol van zit zijn de zorgen om zoonlief... hij had al enkele maanden een vriendin via een site gevonden... het klikte wonderwel en ze was akkoord hem te ontmoeten live... dat werd elke keer maar uitgesteld om diverse redenen... ik had al lang mijn bedenkingen maar ja je mag je niet moeien met het leven van je volwassen kinderen... ik waarschuwde hem alleen om voorzichtig te zijn... hij heeft nu eindelijk ingezien dat ze hem alleen aan het lijntje hield... wat die meiden bezielt begrijp ik niet... halen ze daar een kick uit om met de gevoelens van mensen te spelen... dus zoon zit in de lappenmand en zoals het moeders betaamt zit ik er mee in... hij voelt zich vernederd en gebruikt en dat is een erg naar gevoel... hij heeft ook altijd pech en dat begon al als kind... hij is weliswaar harder geworden maar toch... op den duur begin je te denken dat je niets waard bent... dan mag je als moeder hem nog zo oppeppen... dat telt niet echt mee... hij is van het soort wit of zwart... hoog of laag... tussenin bestaat niet... het ene moment plaatst hij iemand op een wolk tot die iemand hem teleurstelt en dan valt die pardoes de diepte in zonder pardon... wat ik ook al probeerde hem tussennuances te leren onderscheiden hielp niet... het blijft wit of zwart.
|
