Moed... een mensenleven vergt soms veel moed... en ook veel "moet"... men moet elke dag opstaan met moed... met moed aan de taken beginnen die moeten gedaan worden... altijd dezelfde routine... opruimen... afwassen... wassen... strijken... geloof me dat vergt moed om de boel er niet bij te laten en al die moet te laten stikken... je mag nu denken wat je wil zo van "wat zit dat mens weer te zeuren" aangezien ik toch niet veel lezers hier heb kan ik zeggen wat ik wil... sè na.

Dat was de inleiding om te zeggen dat ik een dipje heb... ach een kleintje maar toch een dipje... en als ik niet vlug iets ga vinden om me op te beuren kan dat een diepe dip worden... de voortekenen waren er al... me niet kunnen concentreren op een boek is er een van... zenuwen die op springen staan en bij het minste uit mijn vel wippen is er ook eentje... als ik vroeger zoiets voelde aankomen trok ik de koekestad in om me eens te laten gaan en me nog een handtas te kopen om die bij de andere in de kast te zetten... ja sommige vrouwen hebben dat met schoenen en ik met tassen... mijn eerste tassen waren van het kleine en sierlijke soort die alleen een zakdoek... een lippenstift... portemonnee en sleutels moesten bergen... toen ik kinderen had werden die tassen gigantisch want wie kinderen heeft weet wat je dan allemaal moet mee zeulen... na de kinderen krompen mijn tassen weer maar ik had toch nog jaren een nat doekje bij uit macht der gewoonte... toen kwam het electronisch tijdperk er aan en moest de gsm mee plus een bril en mijn tassen waren niet groot genoeg meer en ik kocht er nieuwe... momenteel zit ik alweer in het gigantisch formaat met als inhoud... bril... notitieboekje met pen... smartphone... tablet... wat medische hulpmiddelen ingeval van (nog niet moeten gebruiken gelukkig)... sterke opvouwbare boodschappentas (winkels geven ze niet meer)... make-up etui (alleen in noodgeval te gebruiken)... paraplu (altijd handig om een verkrachter een mep te verkopen)... regenhoedje... inhalator (voor tweede adem)... alles bijeen zowat 3 kilo... soms ruim ik de boel uit en speur naar wat ik echt niet nodig heb... na lang nadenken gaat alles er weer in want je weet maar nooit... dan kijk ik met verbazing naar andere vrouwen die de straat optrekken met zo'n minuscuul elegant tasje en vraag me af wat mij toch scheelt... als ik dan eens naar een avondfeest moest (lang geleden weer) waar ik onmogelijk mijn zwaarlijvige tas kon mee brengen zat ik met een dik probleem... wat kon ik in dat minuscule tasje proppen en wat niet... ik moest dus een groot deel van mijn overlevings hulpmiddelen thuis achterlaten... ik voelde me dan echt niet op mijn gemak tot na de tweede cava en dan vergat ik mijn gemis... de volgende dag besefte ik dat ik die spullen helemaal niet nodig had en ze gerust kan dumpen maar... men weet maar nooit.

Those were the days... the days dat we de stad introkken... terrasjes deden... feestjes bijwoonden... vrienden bezochten of ontvingen... zal dat ooit terug keren... voor mij in elk geval niet... door de toestand van 't manneke is dat moeilijk... ik ben nu echt geen fuifbeest dat elke dag op zwier wil maar zo eens een enkele keer de boel de boel laten mis ik wel... door de corona toestanden is het ook niet aan te raden dus troosten we ons maar met af en toe een telefoontje naar vrienden en wat smsjes heen en weer... en trachten de moed erin te houden want dat moet.

20-10-2020 om 10:19 geschreven door Myette

Vandaag moest ik naar de tandarts om een afdruk voor mijn nieuwe eetkamer... na een rusteloze nacht gevuld met nachtmerries over tanden die me den duvel aandeden voelde ik me alles behalve in vorm... zoals ik al vertelde zit mijn kaakbeen vol harde knobbels... net niet uitgekomen tanden... en ik zat met de piepers voor een operatie... het was dus een hele opluchting toen de tandarts me zegde dat die bobbels mettertijd wel zullen verdwijnen en het geen beletsel is om dat gebit te maken... en de procedure kon beginnen... er werd me eerst onder en dan boven iets in mijn mond geschoven gevuld met klodderige pasta waar ik in moest bijten... nadat het mengsel wat opgesteven was sleurde ze de boel eruit... peuterde enkele achtergebleven stukjes uit mijn mond en ik mocht vertrekken... ditmaal met een licht gemoed en dito tred... al neuriënd van "un kilomètre à pied ça use, ça use, un kilomètre à pied ça use les souliers"... iets dat ik leerde van een klasgenoot vroeger op schoolreis en ik doe het nog altijd... ik voel wel dat ik niet genoeg beweging meer neem en stappen wordt wel vermoeiend... het probleem is dat ik niet zo maar alleen kan gaan wandelen want dan wil 't manneke mee en met hem wandelen is meer een bezoeking dan een genot... overal ziet hij iets dat hem niet bevalt en begint erover te zeuren... dat gezeur werkt op mijn zenuwen en dan wil ik liefst vlug naar huis terug zodat ik me kan terug trekken om te lezen of iets anders te doen.

Van dochter bericht gekregen dat ze het huis van haar overleden schoonmoeder eindelijk hebben leeggehaald... nu nog proberen de waardevolle spullen te verkopen... zal niet gemakkelijk worden... de rest gaat naar de kringloop... de bank waar ze werkt werd geheel gerenoveerd en is af... een pareltje geworden maar door corona staat het leeg... per week moet elk personeeelslid 1 dag naar kantoor komen... de rest is werken van huis uit... de kantoren worden ook niet volledig bemand en om koffiemachine en andere toestellen aan te raken krijgen ze een hulpmiddel... wat een toestanden toch... nooit gedacht dat ik dit nog zou moeten mee maken... ik heb de oorlog beleefd als kind maar dit is totaal anders.

Zoon bracht ons Poloke naar de controle en JOEPIE geen enkel gaatje... het meer ambetante nieuws is dat we in april al terug moeten... tja die gasten moesten sluiten door corona en willen hun verloren inkomsten terug hebben... diezelfde dag kwam zoon een nieuwe schakelaar plaatsen... we hebben op afstand een babbeltje geslagen en dat was het dan... hoe lang nog voor we onze kinderen eens goed kunnen knuffelen.

Vrijdag terug naar de tandarts... dat moet nog enkele keren... en dan zou de nieuwe eetkamer er moeten zijn... ik hou mijn hart al vast want als ik 't manneke zie sukkelen heb ik er niet veel moed op... gisteren niesde hij en zijn gebit vloog eruit... niet erg als je thuis bent maar dat wil je echt niet in publiek... ik heb op aanraden van de tandarts er Corega op gesmeerd en nu is het afwachten of dat gaat helpen... het is bang afwachten hoe dat van mij zich gaat gedragen... ik zou o zo gaarne nog eens frietjes eten of iets anders knabbelen want ik ben die prut zo beu als koude pap.

05-10-2020 om 16:08 geschreven door Myette

Ik herinner me dat we eens met ons kaartclubje een dolle avond beleefden... we waren toen nog jong en we fantaseerden over hoe we 40 jaar later aan diezelfde tafel zouden zitten kaarten... met onze wandelstok aan onze stoel vastgehaakt... een bril met dikke glazen op onze neus... ons vals gebit naast ons bord met hapjes... en plezier dat we hadden... nu 40 jaar later zijn er al twee van het groepje overleden... twee anderen zijn verhuisd en trokken zich terug... het kaartgroepje is niet meer maar de herinneringen blijven... en terwijl de aftakeling aan de gang is vinden we het echt niet meer zo plezant... ik heb maandag afscheid moeten nemen van mijn laatste bijterkes... bijterkes die me mijn hele leven hebben dwarsgezeten... ik begon als kleuter met een stralend parelen gebit... vertelde la mama me toch... toen vielen die parels er een voor een uit en werden vervangen door grote lompe tanden die niet genoeg plaats vonden in mijn te kleine mond... vertelde de tandarts me... die tanden stonden schots en scheef en dubbel zodat er enkele werden getrokken om meer plaats te maken voor de andere... daarna kreeg ik een beugel aan de binnenkant van mijn gebit om die tanden naar buiten te duwen... die tanden kwamen dan loszitten en dat deed pijn... als de pijn over was werd die beugel aangespannen en de ellende begon van voorafaan... dat duurde zo jaren met als resultaat dat mijn weerspannige tanden er zich niets van aantrokken en rustig bleven scheef staan... daarna kwam de corrosie en de regelmatige bezoekjes aan de tandarts om het hele boeltje op te kalefateren... enkele tijd geleden werden ze al dat getuttel beu en kwamen los zitten... niets meer te restaureren zei de tandarts... eruit die boel... en zo gebeurde... tot hiertoe alleen nog maar mijn bovengebit.

Alhoewel ik van die dingen niets dan last heb gehad deed het me toch iets ze te moeten afstaan... tje je hebt al zoveel jaren liefde en leed met elkaar gedeeld... afscheid nemen is altijd lijden... weer een stuk van mijn leven dat verdwijnt... en zo brokkelen we verder af... 't manneke en ik zitten nu samen aan tafel heel voorzichtig wat eten binnen te proppen... hij kan nog altijd niet eten MET de prothese maar draagt ze toch al tijdens de dag... en ik kan alleen geprakte prut naar binnen schuiven en rappekes doorslikken want kauwen is er nog niet bij... trouwens ik ben een hardnekkige bloedster en het duurt nog wel even voor dat bloeden gaat ophouden.

Dit alles om te zeggen dat die hilarische toekomstbeelden tijdens onze kaartavondjes nu helemaal niet meer zo grappig zijn maar allez... we hadden er toen plezier om en dat zijn mooie herinneringen.

10-09-2020 om 19:00 geschreven door Myette

Hoi bloggers... het is even geleden dat ik de moed kon opbrengen mijn wel en wee, voornamelijk wee, hier neer te gooien... tja helaas gaat mijn leventje de laatste tijd als een jojo... soms beetje OP en dan pardaf weer AF... zoals ik al vertelde heeft mijn wederhelft eindelijk zijn gebit in ontvangst mogen nemen... ikke blij maar met gemengde gevoelens want ik ken dat manneke nu al een beetje he en verwachtte weer complicaties... en inderdaad die tanden doen pijn en dat moet iedereen geweten hebben... die tanden vallen uit als hij eet en dat moet ik dan ook geweten en gezien hebben... echt niet smakelijk als je aan tafel zit en man zit plots met dat gebit vol eten naar je te zwaaien... enfin we hadden een afspraak gekregen bij de tandarts om die tandjes wat aan te passen... voor we vertrekken controleer ik 't manneke van kop tot teen op schoenen, paspoort, zakdoek, masker... en we vertrekken... om bij de tandarts te ontdekken dat hij dat gebit niet in heeft alhoewel ik het hem wel 5 x zegde... bij die tandarts kom ik al zeker 30 jaren en dat mens heeft een ongelooflijk geduld... ze zegde hem naar huis te gaan en die tanden te halen... hij weg... ze vroeg me of ze intussen die kiezen bij mij al mocht trekken in plaats van zoals afgesproken in september... en ik durfde niet weigeren dus trok ze 4 kiezen en propte mijn mond vol watten... toen kwam man eraan ZONDER tanden want hij had die niet kunnen vinden maar wel MET 2 maskers boveneen op... had die man even geluk dat mijn mond vol watten zat want ik was des duivels... we moesten dan de volgende dag weer die tocht naar de kliniek maken voor hem en het resultaat... zowat hetzelfde scenario... nu wachten tot september tot de tandarts uit vakantie terug is... intussen zit ik nu ook heel voorzichtig met kleine hapjes te eten en ben al blij dat het bloeden eindelijk gestopt is want na 3 dagen heb je wel honger en dorst... corona is wel een pest en het enige positieve eraan is dat je je ellende achter dat masker kan stoppen.

21-08-2020 om 09:41 geschreven door Myette