Naam : Myette, woon in Antwerpen, heb 1 man, 1 dochter, 1 zoon, 1 schoonzoon, geen kleinkinderen, 1 schildpad, ben Boogschutter, verjaar in november, ik hou van lezen, crypto- grammen, schrijven, com- puteren, bloggen, minigolf, nieuwe contacten maken, pret maken met vrienden.
100% 150% 200% LOEP
REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT
Ik begin stilaan wanhopig te worden... voel me van iedereen verlaten... heb geen zin meer me te verdiepen in mijn verleden... op FB merk ik dat iedereen nog in leven is... maar hier is het verdomd een woestijn geworden... ik heb woestijnen nooit aantrekkelijk gevonden dus trek ik me voorlopig terug... kruip in een hoekje met een boekje en laat de boel de boel... met mijn excuses aan diegenen die het nog niet opgaven en trouw bleven bloggen.
Na de vakantie ik was toen nog net geen 14 jaar kreeg ik
botweg te horen dat ik naar een andere school werd gestuurd wat ik ook huilde
en tegenspartelde het kon mijn ouders niet vermurwen ik kreeg juistgeteld 2
dagen om het nieuws te verwerken en die 2 dagen waren een hel ik moest al mijn
vriendinnetjes achter laten en werd naar een school gestuurd waar de klassen
gemengd waren kun je het je voorstellen ik werd gewoon de wijde wrede wereld
ingestuurd naar een school waar er o gruwel ook jongens zaten van die
snotapen die aan je haren trokken en grove opmerkingen maakten ik was maar 14
maar wel goed gedraaid van oren en poten die eerste schooldag vergeet ik
nooit het was een warme nazomerdag en in plaats van volledig ingepakt in een
uniform werd ik naar school gestuurd in een zomerkleedje met korte mouwen en
alleen sokken ik voelde me gewoon naakt wij de nieuwelingen stonden bangelijk
bijeen gedromd in de gang en zagen een uitgelaten bende anciens door die gang
marcheren met bezems en trom ongehoord toen hoorde ik plots mijn naam noemen
en zag een vroeger klasgenootje tussen de nieuwelingen staan het meisje dat
toendertijd met de gewraakte sokjes naar huis werd gestuurd door de nonnen we
vlogen in elkaars armen en bleven de rest van onze schooltijd daar vriendinnen
na een tijdje bang afwachten werden we een klas ingedreven als een kudde
schapen met ongeveer 30 waren we de jongens aan de linkerkant de meisjes
rechts net zoals in de kerk wat ook nieuw voor mij was waren de leraren 4
stuks en maar 1 lerares we werden aangesproken met onze achternaam de eerste
dagen zeg maar weken als de leraar mijn naam noemde veerde ik als een
ressorke mijn bank uit ging ernaast staan en maakte een knicks tot groot
jolijt van de hele klas een van de leraren maakte er vlug een eind aan door te
roepen : Van Remoortere meisje stop aub met dat belachelijk gedoe wat mij
een rode kop bezorgde maar ja een jarenlange gewoonte is niet zomaar af te
leren de meisjeskant bestond uit enkele nonnenproducten zoals ik maar de
meeste kwamen van gemeentescholen wat de jongens van onze klas betreft die
kwamen uit colleges en humanoria en zaten ook voor de eerste keer met meisjes
in de klas je kunt je voorstellen dat de lucht daar dik stond van de
testosteron toch in het begin tot ze ons gewend begonnen te geraken het was
wel wennen en afzien die eerste maanden ik droeg eens een truitje met een
scheepje op en als ik door de klas moest lopen kreeg ik steevast te horen dat
er hoge baren op zee stonden en zo verder maar ik heb wel geleerd daar hoe
van me af te bijten wat me later van pas kwam toen ik ging werken.
Mannekes... ik vrees dat de zomervoorbij is... het is verrekt koud ook... en terwijl 't manneke en ik wat miezerig zitten te kleumen in een duchtig afkoelend huis kan die gekke kat van ons er maar niet genoeg van krijgen... dat beest wordt nog uithuizig in haar oude dag... komt alleen binnen om te eten en dan rap rap terug de tuin in... iets wat ze nooit deed vroeger... enfin elk diertje zijn pleziertje zegt men maar... en omdat ik het lezen een beetje beu ben duik ik nog maar eens in mijn verleden.
-17-DE MIDDELBARE
Ik was inmiddels 12 geworden en rijp voor de middelbare
school bij de nonnen kon je alleen de naad volgen en ik werd daar
geparkeerd naar mijn mening werd niet gevraagd wat deden we daar leren
hoeden maken voor het schooluniform bavetten (slabjes) naaien de
naaimachine leren gebruiken (nog met een trapper) borduren smocken
surfileren knopen aanzetten en knoopsgaten maken allemaal geen probleem voor
mij tot men begon me patronen te laten tekenen zelfs mijn bavetten trokken
teuten naar alle kanten ik had totaal geen aanleg voor de naad en ma en pa
zagen dat ook in hoe zou ik ooit de kost kunnen verdienen in die richting ze
staken de koppen bij elkaar en vonden de oplossing de handelsschool hierover
later in zalige onwetendheid van hun beslissing knoeide ik vrolijk verder ons
uniform was intussen aangevuld met lange zijden kousen en die kousen moesten
opgehouden worden door een jarretelgordeltje een onding dat ik hartgrondig
verfoeide die kousen kregen ook ladders en zo vlak na de oorlog was dat een
dure affaire die ladders moesten dan weer hersteld worden "mazen" een kunst op
zichzelf sokken werden ook nog gestopt... ik vraag me af of deze dingen nog
onderwezen worden in de afdeling naad en snit in deze wegwerptijd onnodig
denk ik hetgeen ik tijdens die korte periode geleerd heb is me trouwens goed
van pas gekomen toen ik verloofd was en 1 avond per week ging helpen bij mijn
tante Irma (de vrouw van die zwarte nonkel) die de kost moest verdienen als
naaister nonkel Leon en ik maakten er dan een spelletje van om ter vlugst een
naad te surfileren of een zoom te naaien nonkel was ziek toen hij uit de
gevangenis ontslagen werd en kon niet meer aan werk geraken dus hielp hij zijn
vrouw met naaien die tante maakte ook
patronen voor mij en leerde me mijn eigen kleren te snijden en ineen te steken
ik heb er veel geleerd en zij was blij met onze hulp die nonkel was ook een
redelijk begaafd schilder ik heb er enkele van hem in mijn huis hangen mijn
pa speelde ook viool maar dat was plichtmatig als nonkel zijn viool bespeelde
trokken de rillingen over je lijf vlak voor zijn dood (hij had een
ongeneeslijke nierziekte) begon hij nog Russisch te leren het was werkelijk een speciale die nonkel van me en ook een moedig man... typisch een product van die tijd... wilde leraar worden en was er ook heel geschikt voor maar moest van zijn ouders de handel in... werd toen maar accountant.
Zo ging dat enkele jaren door tot ik 12 jaar geworden was en
ik tijdens mijn geliefde vakantieweken ongesteld was natuurlijk weer mijn pech
de jongens kwamen zoals gewoonlijk in stoet me opeisen om met hen te gaan
spelen en ik wat kon ik doen zeker niet vertellen wat er met mij aan de hand
was want in die tijd werd daar niet over gesproken ik was ook niet in staat
meer te doen dan te liggen en de pijn te verduren tot de plaag verdween in die
tijd bestonden er ook geen tampons of wegwerpverbanden en waren wij meisjes
verplicht het met opgerolde doeken te doen wat je geweldig beperkte in je
bewegingen ik moet er zeker geen tekeningetje bij maken he dus wat deed ik
de jongens wegsturen met als reden dat ik geen zin had in spelen ze zijn nog
enkele keren het terug komen vragen maar kregen telkens hetzelfde antwoord en
ik ik bleef alleen achter met bloedend hart en vervloekte hartsgrondig en
niet voor de eerste keer het lot van de vrouwen het volgend jaar kwamen ze me
niet meer opzoeken en was de vriendschap over nu wordt er vrij en frank over
zulke zaken gesproken wat ik heel natuurlijk vind maar in die prehistorische
tijden werd alles verdoezeld wat ook maar in de buurt van seks kwam zo heb ik
jarenlang gemeend dat het mannelijk geslacht de vorm had van een blad jaja
lach maar de enige afbeeldingen die ik te zien kreeg waren beelden en die
droegen allen zon blad kun je je voorstellen wat een schok het voor mij was
toen ik dat ding voor het eerst in het echt te zien kreeg haha ik griezel er
nog van!
Als ik aan vakantie denk komt Heide nog steeds in mijn
gedachten thuis in Berchem mochten wij nooit op straat spelen als ma tijd had
wandelden we naar de Harmonie (een park in de buurt) en op zomerse zondagen
soms naar het Nachtegalenpark de buurt waar we doorwandelden naar dit park
vond ik altijd prachtig en toen ik trouwde en we planden om te bouwen zijn we
daar ook terecht gekomen daarom was Heide voor mij het paradijs en aangezien
een nicht van mij er woont komen we er
soms nog volop nostalgie wij (de kleinkinderen) kregen gewoonlijk elk 2 weken
toebedeeld maar op een keer ik weet niet meer wat de reden was was mijn
kozijn Jean er ook en die vakantie vergeet ik zeker niet meer Jean was 5 jaar
ouder dan ik het was ook een plaaggeest maar wel lief en heel beschermend
tegenover mij... zijn jonge nichtje ik moet bekennen dat ik in mijn tienerjaren
heimelijk verliefd op hem was op een dag aten we erwten en die dingen waren
nogal groot uitgevallen zodat Jean er een spelletje van maakte ze één voor één
aan zijn vork te willen prikken wat niet lukte zodat de erwten over de tafel
wipten en wij samen in een deuk lagen terwijl bobonne verontwaardigd blafte dat
we deftig moesten eten en bompa onverstoorbaar over zijn bord gebogen zat
een andere dag het was niet lang na de oorlog en bobonne had van die harde
scheepsbeschuiten opgeslagen ze vond dat die nu wel mochten opgegeten worden
bompa die altijd honger had wilde ze wel maar ze waren zo hard geworden dat
hij ze niet kon bijten wat gedaan warm water op tafel en die beschuiten erin
weken wat er toen gebeurde vergeet ik nooit uit die beschuiten kwamen maden
gekropen die het zinkend schip ijlings wilden verlaten wij kinderen zagen vol
afgrijzen toe terwijl bompa onverstoord de maden eruit schepte en met smaak de
beschuiten opsmikkelde wat ik me ook herinner is bobonne die nogal winderig
was ook ietwat hardhorend en die terwijl ze met mensen stond te praten aan
één stuk door van die kleine pufjes liet vliegen toen wij haar ermee
plaagden was ze heel verwonderd want die mensen hoorden dat toch niet jawel
iedereen hoorde het behalve zij tijdens die vakantie kreeg ik het nog harder
te verduren want Jean werd natuurlijk in de bende opgenomen Arlette had al
lang forfait gegeven zodat ik dus alleen het vrouwelijk geslacht
vertegenwoordigde die vlechten van mij hebben het geweten aangezien er maar
één logeerkamer was kreeg ik ook nog s nachts gezelschap van kozijn no
problem!
En de boer... hij ploegde door... en als de boeren het kunnen kan ik het ook.
-14-VAKANTIES
Zoals ik al eerder zegde mijn vakantie bestond uit 2 weken
Heide voor mij het paradijs niet dat bobonne zon schatje was oeioei nee ze
was klein maar kordaat en DE matriarch zelfs de getrouwde kinderen hielden in
alles rekening met haar het mens was dan ook gewend alles zelf te moeten doen
ze hield iedereen onder de plak maar dat belette haar ongetrouwde kinderen
(tante Filomene en nonkel Staf) niet stieken toch hun pleziertjes te zoeken
maar oppassen dat ons ma het niet te weten komt was de boodschap dat
paradijs bestond erin dat ik van s morgens vroeg tot s avonds laat buiten
mocht spelen de villas in onze buurt werden allemaal bewoond door stadsmensen
die er alleen in de zomer verbleven allen oudere mensen die hun kleinkinderen
te gast hadden in de grote vakantie dus aan speelkameraden geen gebrek er was
maar één meisje en de rest allemaal jongens degenen die al in Heide waren
informeerden regelmatig wanneer de rest zou arriveren dan werd je van de trein
gehaald met de hele bende die op trommels en fluitjes lawaai maakten je voelde
je dan een echte VIP het had natuurlijk ook zo zijn nadelen als meisje was je
gegarandeerd het mikpunt bij cowboy en indianen was ik de squaw dan werd
dan aan een boom gebonden en verdwenen de pestkoppen om af te wachten tot ik om
hulp zou gaan roepen wat ik vertikte ik bleef stoïcijns staan tot ze het beu
waren en me kwamen bevrijden of ze hielpen me in een boom klimmen en lieten me
daar dan zitten zelfde scenario ik heb door hen ook leren fietsen op de fiets
van mijn tante een torpedo om te remmen moet je de pedalen achteruit trappen
ik op die fiets de hele bende erachter en duwen dan plots lieten ze me los en
ik maar trappen en trappen oke ik kon fietsen maar hoe te stoppen hadden ze
vergeten me te vertellen ik heb me dan uit pure wanhoop maar opzij gegooid in
een gracht groot plezier bij de bende ik was bijna altijd alleen van de partij want dat andere meisje (Arlette) was nogal een nufje en die hield zich wat afzijdig... we hadden ook een hut gebouwd op het
terrein van de tennis (eigendom van de overburen) en daar speelden we koken-eten
ik als moeder aan de haard (hoe kon het anders) en zij de etters van kinderen
tot de oudste van hen het op een keer verknoeide door te eisen dat ik mijn
onderbroek liet zien ik werd heel verbolgen ging stevig zitten op mijn
gewraakte onderbroek en weigerde nog één woord te zeggen alleen NEE tot ze me
lieten gaan en ik verontwaardigd naar huis stapte ik was toen 10 denk ik
later kwamen ze me samen halen om te spelen en ik weigerde ik hield mijn poot
stijf tot ze me smeekten hen te vergeven nou ja ik ben ook niet een van de
slechtsten die bewuste jongen was een van hun neven en al 16 jaar toen hij
probeerde ook altijd me te knuffelen wat ik niet erg leuk vond gelukkig was
hij er het jaar daarop niet bij op etenstijd had elke familie een signaal om
het kroost binnen te roepen bij de overburen luidden ze een gong bij het
meisje was het een bel en bij bobonne die trok gewoon haar klep open en geloof
me maar heel Heide kon meegenieten.
Niettegenstaande de opvallende afwezigheid van de blogmaten doe ik maar rustig verder.
-13- HEIDE
Ik was dus aan de beurt voor mijn twee weken vakantie op den
buiten den buiten dat was Heide-Kalmthout waar bobonne ooit een villaatje
had gekocht en waar ze de hele zomer verbleef en in haar tuin werkte er stond
een regeloten boom (reine claude) midden in de afvalhoop en die boom gaf
hemelse pruimen de smaak van die pruimen heb ik nooit meer geproefd alhoewel
ik jaren regelmatig regeloten kocht op de markt er waren ook aardbeien en
appel- peren- en kersen bomen waar ik van mocht smullen voor mij als stadskind
een festijn de WC bestond uit een houten bak met een gat middenin waar je de
afgeleverde producten kun horen invallen met een plof als toiletpapier
gebruikten we in stukken geknipte kranten en ook dat was voor mij een waar
plezier want als boekenwurm las ik alles wat me onder de ogen kwam het was
alleen spijtig dat ik vies was van die pot en er niet te lang wilde op blijven
zitten na gedane arbeid werd er een emmer putwater ingekapt en dat was dan dat
dat putwater werd uit een grote buitenstaande ton geschept en diende voor de
kuis en de tuin we hadden ook pompwater en als ik dorst had mocht ik water
oppompen ook al plezant dat pompwater was gelig en had een grondsmaak maar
het was de enige drank daar dat of koude koffie niks frisdranken er stond
ook een mechanische wastobbe zo eentje waar je met een hendel de tobbe liet
draaien mijn taak en dan moest je op een geribbeld wasbord de kleren
schrobben vond ik minder plezant elke vrijdag harkte bobonne alle paadjes en
maakte er figuren in met haar hark dan moest ik naast de paden lopen om haar
kunstwerken niet te verpesten ergens moet den bompa er ook rondgelopen hebben
maar ik herinner me er weinig van de man sprak haast nooit ik denk dat hij zich onzichtbaar probeerde te maken... ik herinner me wel
een voorval wat hij uitgevreten had weet ik niet maar op een gegeven ogenblik
rende hij de tuin door met bobonne op zijn hielen die met de bezem op zijn rug
trommelde het klinkt als zon stereotiepe mop maar het was wel degelijk echt.
Gisteren nog eens de stad ingetrokken... in een vlaag van verstandsverbijstering vroeg ik 't manneke mee... we waren de deur nog niet uit of ik had er alweer spijt van... hij wil altijd iets anders dan ik wil en dat begint al bij de tram... enfin ik ga niet uitweiden over al onze misverstanden maar het zal lang duren voor ik nog eens zo'n stommiteit bega... in plaats van een ontspannend uitje was ik één brok zenuwen toen we thuis kwamen... lag ook vroeg in bed en daardoor was ik ook vroeg wakker en wat doe je dan... liggen te denken aan vanalles en nog wat... ook aan de blogmaatjes... bij mijn weten zijn er nog maar enkele in leven... de anderen zijn spoorloos verdwenen... zelfs Natoken kreeg het niet voor elkaar ze op te sporen... toch ga ik maar door met mijn memoires... je weet maar nooit!
-12- WENDIUINE VERVOLG
Toen die twee weken zon, lucht en zee voorbij waren werd de hele bende terug in een bus gepropt en reden we naar huis, mijn kartonnen valiesje en ik kwamen daar aan vol van de beleefde avonturen en het eerste wat ik la mamma vertelde was dat ik nu ook wist WAAR de kindjes vandaan kwamen en ook nog HOE ze daar terecht waren gekomen want dat had M me in geuren en kleuren uitgelegd als klap op de vuurpijl zong ik fier de liedjes die M me had geleerd iets dat la mamma ineen deed krimpen van verlegenheid ze wist gewoon niet hoe te reageren en vroeg me alleen maar toch niet die liedjes te zingen voor bobonne elke grote vakantie mochten de 3 kleinkinderen elk twee weken in Heide bij bobonne logeren nooit samen want dat kon ze niet aan het was toen mijn beurt en ik zou enkele dagen later naar Heide vertrekken wat deed ik toen ik daar aangekomen was en bobonne me vroeg hoe het aan zee was geweest ja natuurlijk uitgebreid mijn nieuw verworven kennis spuien inclusief de liedjes bobonne was gewoon gescandaliseerd telefoon bestond toen niet dus moest ze zich inhouden tot ze ma persoonlijk kon spreken en die heeft het geweten schoonmama gaf me daar een sermoen ten beste over verkeerde opvoeding en verdorven zeden en nog van dat fraais en ik de naïeve oorzaak van al dat tumult stond erbij en begreep er niets van wat pa deed toen hij ervan hoorde niets hij monkelde alleen maar en onthield zich van commentaar tegen zijn moeder ingaan kwam niet bij hem op want bij hen thuis was bobonne de onbetwistbare baas bobonne had ook de kinderen eigenhandig en alleen moeten opvoeden en dat maakt een vrouw hard.
Mannekes... het is gelukt... nadat den buddy bij de zoon was verloor ik weer al mijn aantekeningen... heb ze terug van mijn blog moeten opvissen en in map steken... ze nog eens gelezen om de draad weer te vinden... hierna komt de volgende aflevering... lees en jubel!
-11- NA DE OORLOG
De oorlog was dus voorbij en stilaan moesten we de draad
weer opnemen pa nam zoals gewoonlijk de trein naar zijn diverse posten maar
wel in betere omstandigheden gedaan met de dreiging van aanvallen op de
treinen ma probeerde ons in leven te houden met de schaarse levensmiddelen die
er nog ter beschikking stonden alhoewel dat stilaan ook verbeterde als
aanvulling kregen zus en ik elke ochtend een lepel levertraan te slikken een
echte beproeving was dat op school kregen we een tijd lang elke dag een wit
broodje een lekkernij en een glas melk niettegenstaande dat kreeg ik soms
steenpuisten die volgens de dokter te wijten waren aan vitamine gebrek ma
vroeg bij de ziekenkas of ik in aanmerking kwam voor een verblijf aan zee en ik
werd toegelaten mocht voor twee weken naar Wenduine op een dag vertrok ik met
wat spullen in een kartonnen valiesje naar het zeetje de eerste keer voor mij
we werden ondergebracht in een vakantieverblijf aldaar en kregen ons bed
toegewezen er was maar één 2-persoonsbed en dat kreeg ik samen met een meisje
uit de Hoogstraat een vroegrijp ding dat al wist waar Abraham de mosterd
haalde ze heette ook Madeleine vlak voor mijn vertrek had ik van mijn
klasvriendinnetjes geruchten opgevangen van babys en zo en toen ik het ze
vroeg wilden ze het me niet vertellen toen vroeg ik het gewoon aan ma en die
werd zo rood als een biet wrong zich in allerlei bochten en zegde me dat ik
daar nog te jong voor was toen ik nog jonger was merkte ik eens op straat een
dame met dikke buik en toen ik ma vroeg waarom zei die gewoon dat die dame
teveel lucht had ingeslikt hoe gekker kan het nog mijn zee-vriendinnetje die
van wanten wist lichtte me die eerste avond in bed al in en als toemaatje
leerde ze me enkele aangebrande liedjes over Canadese en Amerikaanse soldaten
ik ben altijd leergierig geweest en je begrijpt dat het onderwerp me erg boeide
ik begon toen ik was 9 al borstjes te ontwikkelen en ik vergeet nooit de dag
dat de leidsters ons in bad stopten en ze samen stonden te gniffelen toen ze
mij zagen ik voelde me erg ongemakkelijk want bloot was bij mij thuis taboe
dat is ook zoiets dat je niet zomaar kunt afschudden want tot op heden staat
naakt lopen niet in mijn agenda als het gebeurt dat ik me bloot moet vertonen
bij de dokter of in gezamenlijke douches na het sporten trek ik mijn poker
face doe wat ik moet doen maar inwendig gruwel ik daar aan zee kreeg ik ook
mijn eerste fan een jongetje van mijn leeftijd die me perse wilde kussen of
het hem gelukt is weet ik eigenlijk niet hij maakte dus niet veel indruk op
mij we waren de hele dag op het strand als lunch brachten de leidsters een
grote mand gesmeerde boterhammen naar het strand waar we die met zand en al
binnen speelden en s avonds lag ik in bed met M en zongen we die schunnige
liedjes het vervolg komt later.
Jaja je kunt er mee lachen of niet maar na die infiltratie was ik kapot... leeggelopen als een ballon... een lekke dan wel... heb dat altijd na een periode van stress... het moment zelf zal je niet veel aan me zien maar achteraf ben ik een jelly... ken je dat... zo'n Engels puddinkje dat wat ligt te trillen en naar niks smaakt... sorry Bo... hehe! Enfin die infiltratie was niet bepaald prettig maar ik had erger verwacht... wel een hele cinema er rond... ik werd eerst opgevangen door een verpleger die me onder een machine legde... allee ik moest wel zèlf op de tafel klimmen... dan werd mijn voet onder een zware zak gelegd om dat been in de juiste positie te houden... dan foto's of wat dan ook... dan moest hij de behandelende dokter nog gaan bellen en ik lag daar maar te liggen... mijn onderbroek naar beneden getrokken maar de verpleger had wel een handdoek op mijn edele delen gelegd... ja die man zal wel al teveel edele delen hebben gezien in zijn leven denk ik zodat hij ze liever bedekt voor hij er nachtmerries van krijgt... intussen lag ik daar maar te liggen en mijn been begon te verkrampen maar ik mocht het niet verleggen... dan kwam eindelijk de arts binnen... ik kreeg een hand van hem... ook lief he...toen begon hij zich te verkleden... loden schort en handschoenen tot aan zijn ellebogen... beetje afschrikwekkend vond ik... hij zijn edele delen bedekken met lood en ik alleen die handdoek... discriminatie is het... dan begon de operatie... ontsmetten... spuit er beetje in... order aan de verpleger om met de machine iets te doen... soort scan denk ik... spuit nog wat dieper... weer scan... nog wat dieper... scan... foto... nog foto... elke keer die spuit erin ging kwam er een piep van mij... ja gillen doe ik nooit... ik piep alleen maar... toen het eindelijk gedaan was begon hij die plek uitgebreid te reinigen en kreeg ik er een kanjer van een plakker op... nog een hand van hem en hij weg... ik begon al van die tafel op te krabbelen maar werd tot de orde geroepen... nog wat foto's in alle mogelijke houdingen... stel je gerust mensen ik had intussen wèl mijn onderbroek terug aangetrokken dus kon ik onbekommerd met mijn benen van links naar rechts zwaaien... en dan eindelijk mocht ik van die tafel af... achteraf voelde ik me duizelig... nu maar hopen dat dat cortisone papje naar die heup drijft en niet in mijn kop blijft zitten... voorlopig schuifel ik wat voorzichtig rond hier in huis en laat 't manneke zijn handen wapperen wat hij heel gewillig doet... ere wie ere toekomt.
Wat mijn memoires betreft moet ik weer alles terug uit mijn blog gaan opvissen want elke keer den buddy bij zoon is geweest ben ik alles kwijt... ook weer al mijn email adressen... het is toch om een floeren aap te sch....n he! Ik wacht nu op een regenperiode om eraan te beginnen plus een portie moed.
Bedankt voor julle reacties... zo'n infiltratie is 3x niks vergeleken met wat jullie al hebben meegemaakt maar voor mij onbekend en het onbekende is altijd weer bang afwachten... misschien komt er een volgende keer en dan zal ik er niet meer zo tegenop zien... hoop ik.
Straks naar de tandarts... als zij nu die tand weer als nieuw kan opbouwen is eindelijk deze vreselijke week achter de rug... voor mij dan toch... ik hoop dat jullie de volgende weken van ongelukken en ellende bespaard blijven want zo te merken is jullie leven de laatste tijd ook niet bepaald prettig te noemen.
Ik schrijf nu in het blauw omdat mijn stemming navenant is... de laatste tijd voel ik me niet echt happy... ik weet dat iedereen die perioden kent maar gelukkig voel ik die niet... met de mijne heb ik al last genoeg... hehe... egoïstisch kreng ben ik... ik zit te veel thuis geplakt door die rotheup en dat werkt op mijn "seskes"... van tijd tot tijd doe ik een poging uit te breken en dat breekt me dan later weer zuur op... zoals verleden week vroegen vrienden ons mee voor een klein wandelingetje gevolgd door een etentje... tja... aan zoiets kan ik niet weerstaan en we trokken naar St.Anneke... ik wilde de flauwe niet uithangen en deed mee met dat wandelingetje... gewoon de "promenade" af... mijn heup kon die belasting niet aan en heeft me de rest van de week het goed betaald gezet... volgens de foto's en echo en scan zit er wel sleet op maar niet genoeg om al aan een nieuw onderdeel te denken dus wat gaan ze doen... een heupinfiltratie geven en dat gaat vandaag gebeuren... bbbrrr... ik ga er straks heen met mijn pokerface op maar inwendig tril ik als een riet. Zondag zat ik rustig een boke te verorberen toen ik een ijselijk gekraak hoorde en voelde... tja ik had weer prijs... tand afgebroken... ik heb met veel moeite en dank zij mijn jarenlang abonnement op de tandarts daar een afspraak gekregen voor morgen vrijdag... nog zoiets plezant... dus het leven valt me zwaar. Als die infiltratie nu helpt kan ik weer rondstappen met een brede grijns op mijn aangezicht.. indien niet dan weet ik het ook niet... me terugtrekken in een klooster?
Wat doe je eraan als je een rund bent... je kauwt en herkauwt... iets wat ik nu ga doen want ik ben toch wel... stomme koe die ik ben... iets vergeten te zeggen gisteren...
GELUKKIGE MOEDERDAG
et voilà dat is dan weer van mijn lever... geniet van jullie "moment de gloire"
Lieverds... ik heb den buddy weer voor enkele dagen naar de zoon moeten sturen wegens koppige kuren... nu is hij terug thuis maar zijn verblijf bij de zoon heeft hem in de war gebracht... zit hier al enkele dagen te wroeten om orde op zaken te brengen... was zelfs jullie blogs kwijt... is dàt niet erg? Ik schrijf dit even vlug om jullie gerust te stellen... heb geen zelfmoord gepleegd of iets dergelijks vreselijks... er komen enkele drukke dagen met Moederdag en zo maar eens die voorbij zijn ga ik verder met mijn uiterst boeiende memoires.. hihi!
En we gaan verder... wat ik hier schrijf zijn dingen die ik me herinner en die ik heb ondervonden en bekeken vanuit mijn 9-jarig kindzijn... andere mensen zullen er andere meningen op nahouden en dat vind ik volledig aanvaardbaar... als iemand hierop wil reageren... ik heb er geen probleem mee.
Na deze gebeurtenis begonnen pa en ma zich echt zorgen te
maken over ons, de kinderen pa werkte vaak in Charleroi bij een van de
kolenmijnen aldaar nee niet IN de mijn voor de onderhoud van de
telefooninstallaties de directeur daar las over de zware aanvallen in
Antwerpen en wilde zijn toegang tot de hemel verdienen hij stelde pa voor een
van zijn dochters bij hem te plaatsen tot het gevaar geweken was zijn andere
dochter kon dan logeren bij zijn ploegbaas ik werd gekozen om bij de directeur
ingekwartierd te worden en mijn zus bij de ploegbaas dus ons valiesje werd
gepakt en we vertrokken naar ons nieuwe tehuis voor onbepaalde tijd ik kwam
terecht in een statig huis genre dokters- of notarishuis wel wat anders dan
ons appartement ze hadden daar een onnoemlijk aantal kamers, allemaal even
somber en deftig een mooie eetkamer een grote gezellige keuken aangrenzend
aan een moestuin een deftige tuin een salon waar niemand ooit in kwam
maar mèt piano ik kreeg een slaapkamer helemaal voor mezelf met een hoog
ijzeren bed en zus werd geplaatst bij de ploegbaas die in een soort grote
hoeve woonde samen met zijn vrouw en ongetrouwde dochter zus was toen 6 en een
teer klein ding dat direct werd vertroeteld en vetgemest door vrouw en dochter
bij mij ging het statiger de directeur en zijn vrouw waren al oudere mensen
met ook een ongetrouwde dochter in huis maar ze waren allen even afstandelijk
zoals het notabelen past.. Ik herinner me die eerste nacht in dat grote
vreemde bed nog tranen met tuiten heb ik gejankt toch heb ik er geen
onprettige herinneringen aan overgehouden die mensen waren lief op hun manier
maar voor hen was het ook moeilijk vooreerst de taal ik kende alleen enkele
woorden schoolfrans en zij natuurlijk geen gebenedijd woord Vlaams soms mocht
ik bij de directeur in zijn bureau komen zitten daar lagen de strips van de
kleinkinderen en daar heb ik Tintin leren kennen (Kuifje) hoe ik me
verstaanbaar wist te maken weet ik niet meer maar dat lukte toch wel aardig
soms gingen we op familiebezoek en dan liepen er drommen kleinkinderen rond
soms kwam een van de kleinkinderen bij hen logeren, een jongen, en dat werd
mijn vriendje we speelden dan samen met zijn meccano op een keer kwam ik
onverwacht binnen en betrapte hem erop dat hij een nest katjes aan t
verdrinken was in een kuip water dat was hem opgedragen door zijn grootouders
maar zo verstond ik het niet ik ben als een furie op hem afgevlogen en hem aan
zijn haar bij die kuip weggetrokken ik werd niet gestraft de katjes werden
uit het zicht genomen maar eentje mocht ik houden sindsdien bleef mijn
vriendje me toch maar wantrouwig bekijken het is niet meer echt goed gekomen.
Vandaag toen ik wakker werd keek ik direct naar de lucht en zag dat het bewolkt was... ik slaakte een zucht van opluchting... tot spijt en nijd van wie het benijdt... rekte me nog eens uit bovenop het laken waar ik de hele nacht had onder gelegen... en begon te overdenken wat ik eens allemaal zou doen vandaag... zoals gewoonlijk zijn mijn ogen groter dan mijn buik wat betekent dat ik misschien met veel goeie wil nog niet de helft gedaan krijg... maar allee de goeie wil is er... en een van die plannen was mijn memoires verder te zetten voor ik weer in een zomerse coma geraak... ik moest wel eerst alles terug herlezen op mijn blog en op een rijtje zetten want met den BuddyI was alles verdwenen... et voilà hierna het vervolg!
DE VLIEGENDE BOMMEN
Na wat een eindeloze tijd scheen in je kinderjaren gaat de
tijd heel wat trager werden de Duitsers eindelijk onze stad uitgejaagd
euforie alom ook chaos en wraak staken hun lelijke kop op zo zag ik eens
vanuit ons venster een van de buren uit zijn huis gesleurd worden van die
branie kereltjes met een witte band rond hun arm en een geweer die een
doodsbleke man met porren in zijn rug door de straat dreven een andere keer
een menigte die zich had verzameld rond een stoel waarop een jonge vrouw zat
waarvan ze het haar afschoren ma trok me haastig verder maar zo jong als ik
was voelde ik aan hoe vernederend dit was die beelden ben ik nooit meer
kwijtgeraakt en ik misprijs rampentoeristen uit de grond van mijn hart een
van mijn nonkels,een Vlaamsgezinde man
die zich ook door de beloften van de Duitsers had laten inpalmen voor een beter
Vlaanderen als ze de oorlog wonnen werd ook opgepakt en in de Begijnenstraat
gezet zijn enige misdaad was dat hij een zwarte was dus een staatsvijand
toen hij na enkele jaren werd vrijgelaten kon hij nergens werk vinden want men
had hem zijn staatsburgerschapafgenomen in
Merksplas zat hij in het gezelschap van enkele prominente figuren allen
flaminganten doch degenen die zich in de oorlog hadden verrijkt ten koste
van hun minder fortuinlijke medeburgers ontsprongen de dans maar dan na de
euforie kwam er de periode van angst Duitsland lag op apegapen maar Dolf wilde zich niet gewonnen geven en
stuurde de vliegende bommen op ons af de beruchte V1 en V2 een ervan kwam
in stilte, de andere hoorde je komen aanronken en als hij stilviel had je
prijs welke van de twee de stille of de ronker was weet ik niet meer in die
periode sliep praktisch iedereen die een kelder had in die kelder wij dus ook
elk appartement had een hokje met als tussenschot enkele planken met grote
ruimte tussen ik vond dat fascinerend de eigenaars die beneden de winkel
hadden en waar ik stiekem bang van was zag ik nu in hun pyjama en nachtpon in
hun hokje naast het onze paraderen vanuit ons bed werd er soms nog met elkaar
gepraat maar aan die gezelligheid kwam plots een einde toen we op een vroege
ochtend zon V-dinges hoorden aantuffen dichter en dichter tot hij plots stil
viel vlak boven ons dan een ontzettende knal eerst doodse stilte dan een
opgelucht getater we leefden nog de mannen stormden de keldertrap op maar
konden de deur boven niet open krijgen eerst dachten we dat het huis boven ons
plat lag maar het was alleen wat rondgezwierd puin dat voor de deur lag toen
voorzichtig naar buiten en elk naar zijn appartement alle ruiten in heel het
gebouw waren in gruizelementen en het glas lag tot in de gesloten kasten een
binnenmuur bij ons stond bol en moest later gesloopt worden onze bedden waren
doorzeefd met glassplinters maar wat een opluchting we geloofden oprecht dat
er nooit een bom tweemaal op dezelfde plek terecht kwam wij hadden geluk maar
het huis schuin over ons lag plat en alle bewoners waren gedood behalve een van
de dochters die dochter hebben we later eens ontmoet toen la mamma haar 102de
verjaardag vierde in het rusthuis en ik een kort resume had gemaakt van haar
leven dit werd voorgelezen en die vrouw kwam ons toen vertellen dat zij die
overlevende was.
Vandaag is de hemel bewolkt... het is lekker fris en mijn energiepeil stijgt enkele graden... niet dat ik ga klagen over de langverwachte zomer maar het is zo dat ik me beter voel in ietwat frisser weer... hoe dat komt... ik denk dat de oorzaak ligt in het feit dat ik in november op deze aardkloot geworpen ben... november zowat de minst begeerlijke maand... is alleen mijn opinie hoor... niet dat ik nu ook zo dol ben op regen, storm, sneeuw en ijs... nee geef mij maar een lekker lauw lenteweertje... helaas dit jaar hebben ze ons dat door de neus geboord... geen lente... voor de zomer moesten we wachten tot juli... heel plezant voor degenen die in deze maand naar de zee trokken maar voor de thuisblijvers ietwat te heet... gelukkig hebben we de tuin nog met enkele uit de kluiten gewassen bomen waaronder ik me kan neervlijen met een boek en dan heerlijk in slaap vallen... buiten dat in de tuin liggen gebeurt er niet veel hier ten huize... te warm voor werken... heel vroeg 's morgens rappekes doen wat er te doen valt en dan bezweet neerploffen... zoals al gezegd voel ik me vandaag stukken beter... daarom dit blogje... de vorige dagen had ik er de fut niet voor... en van wat ik zopas las komen er nog zware hete dagen... amaai!!!
Eigenlijk kan ik ook niet veel meer... wandelen is een bezoeking dus dat wordt vermeden... boodschappen doen is met de wagen tot aan de deur... pijnlijk door de winkel shokken en een zucht van opluchting slaken als 't manneke me weer voor mijn huisdeur afzet... dinsdag wel mee naar de golf gegaan maar niet gespeeld... we waren vroeg en vonden nog een tafel onder de bomen... gewapend met wat weekbladen en een bubbelwater wuifde ik de anderen uit die een rondje gingen spelen... hooguit 5 minuten kunnen lezen en dan stond er een van onze vroegere golfspeelsters voor mijn neus... eerlijk gezegd... ik heb binnensmonds een vreselijke godslastering geslaakt... die dame heeft rugproblemen en dat is heel erg voor haar maar ook voor allen die willen luisteren... men kan letterlijk geen gespreksonderwerp bedenken of ze sleurt die zere rug erbij... dat is al jààààren zo en dat blijft ook zo... wat doe je als je iemand lang niet hebt gezien... je bent beleefd opgevoed en je vraagt : "hoe is't" FOUT... helemaal FOUT... je zit dan gedurende 2 LANGE UREN naar haar talloze rug- en andere problemen te luisteren... je probeert van onderwerp te veranderen maar DAT LUKT NIET... zoiets is alleen te verteren met een glas wijn om je zinnen te verdoven maar ik zat dan ook nog met dat water voor mijn neus... toen de anderen terug kwamen en het gesprek algemeen werd is ze naar huis getrokken en wij zijn in de wijn gedoken.
En omdat jullie er zo op aandringen ga ik even vertellen over mijn problemen... de uitslagen van scan, echo en foto waren binnen en ik had afspraak met de huisarts voor het verdict... hij ziet gelukkig geen operatie voor de nabije toekomst... iets waar ik geweldig bang voor was... er is natuurlijk artrose... op mijn leeftijd zou het een wonder zijn als dat er niet was... en het kraakbeen in het heupgewricht is ietwat aangetast maar de pijn wordt veroorzaakt doordat er een ontsteking en water op zit... begin augustus heb ik een afspraak met de reumatoloog en die zal me moeten vertellen of er al of niet iets aan te verhelpen is... ik heb nu druppels voor als de pijn TE erg is... heb ze maandag uitgetest en ze helpen... de rest van de week was de pijn draaglijk en dan neem ik geen medicatie... dat was het dan voorlopig... lees dit goed want tijdens de volgende bijeenkomst ga ik het niet herhalen zenne!
Daarstraks deed ik een poging de blogs te bezoeken en kwam tot de akelige ontdekking dat ik jullie ook kwijt was... moest dus langs een omweg terug de blogadressen opvissen wat me niet allemaal gelukt is... mijn adressenboek in office outlook is ook blanco... die adressen moeten dan ook weer een voor een opgediept en ingetikt worden... de ledenlijst van de club heb ik nog kunnen opduiken uit de back-up maar die dateren van 2011... ook werk aan de winkel daar... gggrrr!!!
Maar dat is allemaal niks vergeleken bij wat ik hier allemaal te lezen krijg... het regent infiltraties en operaties of het niets is... bangelijk gewoon... de vorige weken zat ik ook in een dip... vreesde voor een operatie van heup of rug... ik heb de uitslag van de onderzoeken nog niet maar gisteren voelde ik me wonderwel stukken beter... niet dat ik al kan huppelen maar kleine stapjes zonder al te veel pijn kreeg ik er wel uit... ben nog eens gaan golfen... één rondje maar gevolgs door meerdere rondjes après-golf... ik verwachtte vandaag de weerslag maar tot mijn blijde verwondering kon ik redelijk menselijk mijn bed uitstappen... op slag zat ik terug vol energie en heb me op de tuin gestort gewapend met snoeischaar... en mensen lief ik heb ervan genoten alhoewel bukken en terug rechtkomen tegenwoordig moet gebeuren op zijn ouwe-menskes... het feit alleen al dat ik dat kon was al genoeg om me terug moed te geven... ik denk dat iedereen hier dat gevoel wel zal kennen... de welverdiende rust in de tuin viel wel in duigen want de zon dook weg... in plaats daarvan heb ik Buddy II onder handen genomen en dat ventje begint al aardig zijn manieren te kennen... nog hier en daar wat bijschaven en ik kan er overal mee verschijnen.
Ik hoop uit de grond van mijn peperkoeken herteken dat iedereen hier terug gelukkig wordt... operaties vergeten worden... de blogs weer volgeschreven worden... met deze neem ik afscheid... het was een zware dag en ik ben dringend aan wat rust toe nu... DADA...
Mennekes ik ben terug in de running... allee runnen is er niet meer bij... moet naar kliniek voor scans en echos voor rug en heupen... maar een bijkomend probleem was dat den Buddy de geest gaf... dat kereltje verdroeg mijn gezever al ettelijke jaren en hij was het beu en vertrok naar de eeuwige jachtvelden... sinds gisteren is zijn opvolger me komen vervoegen... zoals het met jonge kereltjes gaat... ze moeten met strenge hand opgevoed worden dus heb ik hier mijn handen vol... mijn memoires zullen effe moeten wachten tot BuddyII manieren heeft geleerd en doet wat IK zeg... ik hoop dat er in mijn afwezigheid zich geen te grote problemen hebben voorgedaan en iedereen nog tot de levenden behoort... tot horens!!!
Zo verliepen er enkele jaren, echt honger kende ik wel niet maar toch voortdurende trek want kinderen in de groei kunnen heel wat verzetten, op een keer had pa weer een zak graan meegebracht van een van zijn posten en dat graan werd naar de bakker gebracht om er een echt brood van te fabriceren ik werd de dag nadien naar de bakker gestuurd en hij gaf me een wit brood mee een tractatie toen het was een rond brood met van die smakelijke krokante korstjes aan de zijkanten toen ik thuis kwam had ik die korstjes al opgesmikkeld en zus en ik kregen dadelijk een dikke botterham van ma toen werd er gebeld en de bakker stond aan de deur de man had per abuis het verkeerde brood meegegeven en zijn andere klant was razend we moesten de resterende helft teruggeven wat er met óns brood is gebeurd weet ik niet de beenhouwer over ons was een beetje verliefd op ma denk ik en van hem kregen we al eens iets toegestopt van de kruidenier-groentenwinkel aan de overkant, een kinderloos koppel met een hond die hond mochten we soms mee naar ons appartement nemen we kleedden dat beest dan aan met onze poppenkleren en reden het in de poppenwagen rond en zij Dolly heette ze vond het allemaal zalig want haar baasjes hadden het te druk om haar veel aandacht te geven kregen we ook soms een toemaatje iedereen gelukkig!
De winters waren niet verre van plezant bloemen op de ruiten het fornuis in de leefkamer moest het alleen zien te klaren en dat kreeg soms ook niet genoeg te eten, antraciet was niet te krijgen, meestal kreeg het eierkolen en die vlogen zó de schouw door voor we naar bed gingen stopte ma bakstenen in de oven, wikkelde die in een handdoek en legde ze aan het voeteneinde van ons bed we droegen ook zelfgebreide en kriebelende sjaals, handschoenen en kousen als zo'n breiproduct versleten was werd het uitgetrokken, gewassen en op een karton gespannen voor later hergebruik overal lagen tochtzakken om kieren af te dichten ik herinner me ook dat ons dak eens lek was en er overal emmers stonden onlangs beleefde ik het nog in een droom overal emmers en drup drup drup een opluchting toen ik wakker werd.
Wat we wèl hadden was bombardementen en aangezien Antwerpen een havenstad is kregen we ruimschoots ons deel, niet dat ik daar veel van gemerkt heb want die bommenwerpers kwamen meestal s nachts, dan stond iedereen aan t venster te kijken naar het klank- en lichtspel behalve ik want voor mij moest men al een kanon afschieten vlak naast mijn bed wilde ik reageren maar toch is er iets van overgebleven nu doen ze het niet meer maar vroeger kwamen er soms van die formaties overvliegen en dat geluid bezorgde me de rillingen ook de maandelijkse sirene, die werd eens per maand op een vaste dag uitgetest en elke keer liepen de frissons me over de rug, gelukkig is dat stopgezet sommige zaken blijven je bij, andere verdwijnen uit het geheugen al die jaren trok ik naar school, leerde zonder moeite en mijn leesboeken waren steeds al van de eerste dag helemaal uitgelezen in het tweede jaar kregen we al franse les, heel summier zo van die woordjes als le crayon la plume etc. wat de kinderen van de onbetalende sectie ons deden uitmaken voor franskiljons ik verstond niet waarvoor al dat tumult was en het deerde me niet in het vierde leerjaar werd op een nacht onze school platgegooid, ma en ik trokken er de volgende dag heen om te kijken en ma zag plots een koperen breipriem uit het puin steken, de mijne, onze handwerktassen bleven namelijk in de klas achter gelukkig is het in de nacht gebeurd anders had ik hier niet zitten schrijven maar de helft van de nonnen was dood en de school bleef maanden gesloten voor ons leerlingen een extra vakantie toen het puin wat geruimd was werd ik ineens in de zesde klas gezet, wat ik daar kreeg weet ik niet meer eigenlijk was het leerprogramma daar de moeite van het vermelden niet waard, dat heb ik ondervonden toen in naar de handelsschool ging.
