En we gaan verder... wat ik hier schrijf zijn dingen die ik me herinner en die ik heb ondervonden en bekeken vanuit mijn 9-jarig kindzijn... andere mensen zullen er andere meningen op nahouden en dat vind ik volledig aanvaardbaar... als iemand hierop wil reageren... ik heb er geen probleem mee.

Na deze gebeurtenis begonnen pa en ma zich echt zorgen te maken over ons, de kinderen… pa werkte vaak in Charleroi bij een van de kolenmijnen aldaar… nee niet IN de mijn… voor de onderhoud van de telefooninstallaties… de directeur daar las over de zware aanvallen in Antwerpen en wilde zijn toegang tot de hemel verdienen… hij stelde pa voor een van zijn dochters bij hem te plaatsen tot het gevaar geweken was… zijn andere dochter kon dan logeren bij zijn ploegbaas… ik werd gekozen om bij de directeur ingekwartierd te worden en mijn zus bij de ploegbaas… dus ons valiesje werd gepakt en we vertrokken naar ons nieuwe tehuis voor onbepaalde tijd… ik kwam terecht in een statig huis genre “dokters- of notarishuis” wel wat anders dan ons appartement… ze hadden daar een onnoemlijk aantal kamers, allemaal even somber en deftig… een “mooie” eetkamer… een grote gezellige keuken aangrenzend aan een moestuin… een “deftige” tuin… een “salon” waar niemand ooit in kwam maar mèt piano… ik kreeg een slaapkamer helemaal voor mezelf met een hoog ijzeren bed… en zus werd geplaatst bij de ploegbaas die in een soort grote hoeve woonde samen met zijn vrouw en ongetrouwde dochter… zus was toen 6 en een teer klein ding dat direct werd vertroeteld en vetgemest door vrouw en dochter… bij mij ging het statiger… de directeur en zijn vrouw waren al oudere mensen met ook een ongetrouwde dochter in huis maar ze waren allen even afstandelijk zoals het “notabelen” past.. Ik herinner me die eerste nacht in dat grote vreemde bed nog… tranen met tuiten heb ik gejankt… toch heb ik er geen onprettige herinneringen aan overgehouden… die mensen waren lief op hun manier maar voor hen was het ook moeilijk… vooreerst de taal… ik kende alleen enkele woorden schoolfrans en zij natuurlijk geen gebenedijd woord Vlaams… soms mocht ik bij de directeur in zijn bureau komen zitten… daar lagen de strips van de kleinkinderen en daar heb ik Tintin leren kennen (Kuifje)… hoe ik me verstaanbaar wist te maken weet ik niet meer maar dat lukte toch wel aardig… soms gingen we op familiebezoek en dan liepen er drommen kleinkinderen rond… soms kwam een van de kleinkinderen bij hen logeren, een jongen, en dat werd mijn vriendje… we speelden dan samen met zijn meccano… op een keer kwam ik onverwacht binnen en betrapte hem erop dat hij een nest katjes aan ’t verdrinken was in een kuip water… dat was hem opgedragen door zijn grootouders… maar zo verstond ik het niet… ik ben als een furie op hem afgevlogen en hem aan zijn haar bij die kuip weggetrokken… ik werd niet gestraft… de katjes werden uit het zicht genomen maar eentje mocht ik houden… sindsdien bleef “mijn vriendje” me toch maar wantrouwig bekijken… het is niet meer echt goed gekomen.

10-08-2013 om 09:46 geschreven door Natoken

04-08-2013 om 10:14 geschreven door Natoken

31-07-2013 om 12:58 geschreven door Loewiesa

27-07-2013 om 14:03 geschreven door bojako

27-07-2013 om 11:39 geschreven door Natoken