Naam : Myette, woon in Antwerpen, heb 1 man, 1 dochter, 1 zoon, 1 schoonzoon, geen kleinkinderen, 1 schildpad, ben Boogschutter, verjaar in november, ik hou van lezen, crypto- grammen, schrijven, com- puteren, bloggen, minigolf, nieuwe contacten maken, pret maken met vrienden.
100% 150% 200% LOEP
REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT
Daarstraks deed ik een poging de blogs te bezoeken en kwam tot de akelige ontdekking dat ik jullie ook kwijt was... moest dus langs een omweg terug de blogadressen opvissen wat me niet allemaal gelukt is... mijn adressenboek in office outlook is ook blanco... die adressen moeten dan ook weer een voor een opgediept en ingetikt worden... de ledenlijst van de club heb ik nog kunnen opduiken uit de back-up maar die dateren van 2011... ook werk aan de winkel daar... gggrrr!!!
Maar dat is allemaal niks vergeleken bij wat ik hier allemaal te lezen krijg... het regent infiltraties en operaties of het niets is... bangelijk gewoon... de vorige weken zat ik ook in een dip... vreesde voor een operatie van heup of rug... ik heb de uitslag van de onderzoeken nog niet maar gisteren voelde ik me wonderwel stukken beter... niet dat ik al kan huppelen maar kleine stapjes zonder al te veel pijn kreeg ik er wel uit... ben nog eens gaan golfen... één rondje maar gevolgs door meerdere rondjes après-golf... ik verwachtte vandaag de weerslag maar tot mijn blijde verwondering kon ik redelijk menselijk mijn bed uitstappen... op slag zat ik terug vol energie en heb me op de tuin gestort gewapend met snoeischaar... en mensen lief ik heb ervan genoten alhoewel bukken en terug rechtkomen tegenwoordig moet gebeuren op zijn ouwe-menskes... het feit alleen al dat ik dat kon was al genoeg om me terug moed te geven... ik denk dat iedereen hier dat gevoel wel zal kennen... de welverdiende rust in de tuin viel wel in duigen want de zon dook weg... in plaats daarvan heb ik Buddy II onder handen genomen en dat ventje begint al aardig zijn manieren te kennen... nog hier en daar wat bijschaven en ik kan er overal mee verschijnen.
Ik hoop uit de grond van mijn peperkoeken herteken dat iedereen hier terug gelukkig wordt... operaties vergeten worden... de blogs weer volgeschreven worden... met deze neem ik afscheid... het was een zware dag en ik ben dringend aan wat rust toe nu... DADA...
Mennekes ik ben terug in de running... allee runnen is er niet meer bij... moet naar kliniek voor scans en echos voor rug en heupen... maar een bijkomend probleem was dat den Buddy de geest gaf... dat kereltje verdroeg mijn gezever al ettelijke jaren en hij was het beu en vertrok naar de eeuwige jachtvelden... sinds gisteren is zijn opvolger me komen vervoegen... zoals het met jonge kereltjes gaat... ze moeten met strenge hand opgevoed worden dus heb ik hier mijn handen vol... mijn memoires zullen effe moeten wachten tot BuddyII manieren heeft geleerd en doet wat IK zeg... ik hoop dat er in mijn afwezigheid zich geen te grote problemen hebben voorgedaan en iedereen nog tot de levenden behoort... tot horens!!!
Zo verliepen er enkele jaren, echt honger kende ik wel niet maar toch voortdurende trek want kinderen in de groei kunnen heel wat verzetten, op een keer had pa weer een zak graan meegebracht van een van zijn posten en dat graan werd naar de bakker gebracht om er een echt brood van te fabriceren ik werd de dag nadien naar de bakker gestuurd en hij gaf me een wit brood mee een tractatie toen het was een rond brood met van die smakelijke krokante korstjes aan de zijkanten toen ik thuis kwam had ik die korstjes al opgesmikkeld en zus en ik kregen dadelijk een dikke botterham van ma toen werd er gebeld en de bakker stond aan de deur de man had per abuis het verkeerde brood meegegeven en zijn andere klant was razend we moesten de resterende helft teruggeven wat er met óns brood is gebeurd weet ik niet de beenhouwer over ons was een beetje verliefd op ma denk ik en van hem kregen we al eens iets toegestopt van de kruidenier-groentenwinkel aan de overkant, een kinderloos koppel met een hond die hond mochten we soms mee naar ons appartement nemen we kleedden dat beest dan aan met onze poppenkleren en reden het in de poppenwagen rond en zij Dolly heette ze vond het allemaal zalig want haar baasjes hadden het te druk om haar veel aandacht te geven kregen we ook soms een toemaatje iedereen gelukkig!
De winters waren niet verre van plezant bloemen op de ruiten het fornuis in de leefkamer moest het alleen zien te klaren en dat kreeg soms ook niet genoeg te eten, antraciet was niet te krijgen, meestal kreeg het eierkolen en die vlogen zó de schouw door voor we naar bed gingen stopte ma bakstenen in de oven, wikkelde die in een handdoek en legde ze aan het voeteneinde van ons bed we droegen ook zelfgebreide en kriebelende sjaals, handschoenen en kousen als zo'n breiproduct versleten was werd het uitgetrokken, gewassen en op een karton gespannen voor later hergebruik overal lagen tochtzakken om kieren af te dichten ik herinner me ook dat ons dak eens lek was en er overal emmers stonden onlangs beleefde ik het nog in een droom overal emmers en drup drup drup een opluchting toen ik wakker werd.
Wat we wèl hadden was bombardementen en aangezien Antwerpen een havenstad is kregen we ruimschoots ons deel, niet dat ik daar veel van gemerkt heb want die bommenwerpers kwamen meestal s nachts, dan stond iedereen aan t venster te kijken naar het klank- en lichtspel behalve ik want voor mij moest men al een kanon afschieten vlak naast mijn bed wilde ik reageren maar toch is er iets van overgebleven nu doen ze het niet meer maar vroeger kwamen er soms van die formaties overvliegen en dat geluid bezorgde me de rillingen ook de maandelijkse sirene, die werd eens per maand op een vaste dag uitgetest en elke keer liepen de frissons me over de rug, gelukkig is dat stopgezet sommige zaken blijven je bij, andere verdwijnen uit het geheugen al die jaren trok ik naar school, leerde zonder moeite en mijn leesboeken waren steeds al van de eerste dag helemaal uitgelezen in het tweede jaar kregen we al franse les, heel summier zo van die woordjes als le crayon la plume etc. wat de kinderen van de onbetalende sectie ons deden uitmaken voor franskiljons ik verstond niet waarvoor al dat tumult was en het deerde me niet in het vierde leerjaar werd op een nacht onze school platgegooid, ma en ik trokken er de volgende dag heen om te kijken en ma zag plots een koperen breipriem uit het puin steken, de mijne, onze handwerktassen bleven namelijk in de klas achter gelukkig is het in de nacht gebeurd anders had ik hier niet zitten schrijven maar de helft van de nonnen was dood en de school bleef maanden gesloten voor ons leerlingen een extra vakantie toen het puin wat geruimd was werd ik ineens in de zesde klas gezet, wat ik daar kreeg weet ik niet meer eigenlijk was het leerprogramma daar de moeite van het vermelden niet waard, dat heb ik ondervonden toen in naar de handelsschool ging.
Snoep kenden we niet soms kon ma wat suikerbonnen sparen en ruilde die dan in voor zure bollen, van die venijnig puntige dingen, eens heb ik er eentje per ongeluk ingeslikt en die bleef heel lang en pijnlijk in mijn slokdarm steken alles was op den bon en, als kind besef je het niet maar het moet voor de vrouwen toen geweldige problemen gegeven hebben om man en kroost elke dag weer van genoeg voedsel te voorzien in deze overvloedige tijd durven wij al eens klagen dat we niet weten wat nu weeral op tafel te zetten we hadden haring waar we uren voor in de rij moesten staan (mijn taak) soms melk- of eierpoeder ook filewerk (mijn taak) geloof me ik heb hiervan een file-trauma overgehouden laat mij ergens in de rij staan en mijn bloeddruk stijgt... het beschikbare brood was een vies bruin geval met in het midden een platte smurrie, ik noemde het spinnebrood want men kon er draden van trekken mijn zus had chronische darmklachten en mocht Veen beschuiten eten waar ik stikjaloers op was en zij was die flepse beschuiten zo beu dat ze jaloers naar mijn spinneboterhammen loerde wij hadden in de eet-leefkamer een continue staan, zon grote kachel met oven en verschillende kookplaten, de bovenplaat ervan lag vaak vol bonen of gerst of wat dan ook om te drogen, zaken die pa had meegebracht eens kwamen er kevers uitgekropen... ma en pa hadden voor de oorlog uitbrak een bescheiden sommetje bijeengespaard met het doel een eigen huisje te kopen dat geld is helemaal opgegaan aan zwarte markt producten, ja in de oorlog zijn er velen rijk geworden op de kap van de andere burgers en als je een fiets bezat en je kon naar den buiten trekken om bij de boeren te gaan hamsteren was je gelukkig maar die boeren gaven ook niets gratis weg hoor wagens reden er bijna niet, ofwel waren ze aangeslagen ofwel was er geen benzine voor import producten waren er niet en de streekpro-ducten streekproducten werden door de duitsers afgeschuimd en de bevolking kreeg alleen het hoognodige lakens en linnengoed werden versteld tot in het oneindige en als er echt niets meer viel op te lappen werden de enkele bruikbare stukken als zakdoeken verwerkt ik doe dat nog steeds en die dienen dan als bedzakdoeken of extra snotdoeken mijn zus en ik kregen eens allebei een winterjas uit een grijze legerdeken gemaakt, lekker warm wel maar loodzwaar een vriendin van ma had van haar joodse buren de inboedel in bewaring gekregen bij hun vertrek, daar zaten ook kleren in van de dochters, aangezien die dochters er bij hun terugkomst toch zouden uitgegroeid zijn gaf ze er soms iets van aan ma in ruil voor een brood of wat dan ook, die kleren werden dan voor zus en mij vermaakt de joodse buren zijn nooit teruggekeerd.
Het jaar van mijn eerste schoolervaring was ook het eerste oorlogsjaar en pa werd opgeroepen om zijn land te gaan verdedigen jawadde ze stuurden hem naar ergens in de ardennen en daar zat hij temidden van andere sukkels te wachten op Godot geen uniformen, geen wapens, geen leiding, complete chaos na enkele dagen vond mijn stille en nuchtere pa het welletjes en verdween met stille trom huiswaarts te voet naar vrouw en kroost na 3 dagen kwam hij vuil en uitgeput bij bobonne binnenvallen die hem eerst in bad stopte en voederde voor ze hem naar huis stuurde héél kort daarna gaf België zich over mijn pa was dus een deserteur maar niemand heeft hem ooit gemist dat leger van ons stelde niets voor en was gewoon niet opgewassen tegen de Duitse overmacht
Pa ging gewoon weer aan het werk en reisde van hot naar her het hele land door om telefooninstallaties in ettelijke bedrijven te installeren of repareren dat betekende dat hij al om 6u de deur uit was met zijn gereedschapszak om naar het station te lopen voor de trein naar zijn diverse bestemmingen het betekende ook dat hij soms meer ergens in een greppel lag dan in de trein zat want de treinen werden regelmatig gebombardeerd en dan moest iedereen eruit en het veld in s avonds was hij vaak niet voor 11u thuis en ma wachtte hem dan trouw op met een opgewarmde prak toen de honger begon te knagen liet hij soms zijn gereedschap achter op zijn werkplek en vulde de zak met kolen of gerst of wat hij daar ook maar kon bemachtigen en die sleurde hij dan fier naar huis, eens bracht hij zelfs van Callebaut enkele repen chocola mee en dàt was pas feest, om de zoveel tijd kregen wij kinderen dan één klein brokje en of dat lekker was.
Toen ik bijna 5 was verhuisden we weer en deze keer naar Berchem in de Statiestraat, DE winkelstraat aldaar, mijn zus was er al, hoe of waar of wat is me ontgaan, plots lag ze daar in die wieg en dat was dan dàt... ma moest eens even een boodschap gaan doen en gaf me opdracht op zus te letten, ik pakte de wieg vast en begon te schommelen... met de beste bedoelingen... maar zus zette het op een krijsen wat me nog harder deed schommelen in de hoop haar stil te krijgen wat niet lukte... zo vond ma ons... ik me als wanhopige drenkeling vastklampend aan die wieg en al even hard brullend als zus... ik weet niet of het daardoor kwam maar tussen haar en mij heeft het nooit erg geboterd. Fröbelklas heb ik niet gekend, ik denk dat ma het te veel moeite vond me elke dag dat hele eind naar school te brengen, la mamma was toen al iemand die geen nodeloze inspanningen leverde als het ook anders kon... dus mijn eerste schoolervaring beleefde ik het jaar dat ik 6 werd... aangezien ik eind november werd geboren was ik zowat de jongste van de klas en ben het altijd gebleven... ook zowat de kleinste dus werd ik al meteen op de eerste bank neergepoot vlak onder het wakend oog van de klasnon... waar ik mijn hele schooltijd heb doorgebracht maar dan in diverse klaslokalen... dit had tot gevolg dat ik maar eerst als volwassene ontdekte dat ik geweldig bijziende was... ja ik ben het product van de nonnekesopvoeding en draag er nog de sporen van zij het niet dramatisch... ik trok dus ten strijde gewapend met lei en griffel, pennendoos met kleurpotloden, potlood, gom... de vulpen kwam later... dit alles verpakt in een echt lederen "kazak"... bij die uitrusting behoorde ook het uniform... blauwe serge rok, witte chemisier, blauwe plastron, witte kniekousen, niet te vergeten "de hoed", en over dit alles in de klas een zwarte "satinetten" "voorschoot" oftewel schort... mijn lagere schooltijd liep gesmeerd... zonder te willen "stoeffen" maar tóch doe ik het... ik was steevast de eerste van de klas en dit zonder enige moeite... ik was een stil en verlegen kind en daardoor het "febbeke" van de nonnen... wat me nu nog altijd verbaast is dat ik nooit gepest werd... integendeel de meest vroegrijpe en frankere meisjes namen me altijd onder hun hoede... het waren natuurlijk andere tijden maar tóch! Die eerste winter herinner ik me door de handgebreide kriebelende kousen en de "getten" die ik naar school moest dragen, blijkbaar was het ook heel koud dan want ik kreeg ook een "mof" mee als handverwarmer. Centrale verwarming bestond toen niet en in de winter werd de klas verwarmd door een "duveltje" dat midden in het lokaal stond te brullen... als het vriesweer was goten de nonnen op de speelplaats een baan water waar we dan op mochten glijden... in de zomer kreeg ik van ma "calichewater" mee als drank... ik moest al vroeg mijn weg naar de school alleen afleggen en toen al verfoeide ik routine en nam elke dag een andere straat om de sleur te vermijden. Het katholieke onderwijs was toendertijd nog betalend... mijn school had echter ook een gratis gedeelte... wij, de betalenden, mochten door de grote poort binnen waar steevast "révérende mère" op post stond, bij het binnen komen moesten we dan een "kniks" maken en het hoofd buigen en door haar kleine stalen brilletje werden we van kop tot teen gecontroleerd op onvolkomenheden in onze kledij... dat leidde tot complete strip toestanden achter de hoek waar we... eens buiten... onze hoed in de kazak moffelden, kousen afrolden, mouwen oprolden, dassen losmaakten... bij de terugkeer naar school hetzelfde ritueel in omgekeerde volgorde... een van mijn klasgenootjes (M) werd eens midden in een hittegolf door haar moeder naar school gestuurd met witte SOKJES... doodzonde... tumult in de klas... de non stuurde haar stande pede naar huis terug voor de verplichte kniekousen... de moeder stuurde M terug met diezelfde sokjes... tot 3 x toe tot moeder M dan maar thuis hield... hoe deze krachtmeting is afgelopen weet ik niet meer.
Naar men mij verteld heeft was ik een vrolijk boeleke, altijd bereid iedereen een tandeloze grijns te gunnen, de fles ging er gretig binnen (iets in de genen zeker) en met slapen had ik ook geen moeite, toen ik begon te kruipen werd het ietwat moeilijker, men moest me in mijn bed vastbinden en met vreemden was ik ook niet te vertrouwen ik greep nl. iedereen vast waar ik maar bij kon mouw of broekspijp en dit alleen maar om hen DADA te kunnen zeggen, iets wat men me met enige moeite heeft kunnen afleren, ik was toen van de fles af en wilde alles proeven waar ik de hand op kon leggen, zelfs de inhoud van mijn luier, ook de pieren in de tuin waren niet veilig voor mijn eerste bieterkes, maar ja blijkbaar doen vele kinderen dit dus zal het wel normaal zijn zeker gebrek aan aandacht heb ik tenminste niet gekend als enige peuter in een huis vol volwassenen hier kwam wel een eind aan toen we verhuisden naar een eigen appartementje, toen noemde men dat een kwartier, een keuken, een slaapkamer en een gezamenlijke WC op de gang.
Pa (de Fons) die tevergeefs werk had gezocht, had uiteindelijk samen met zijn broer (nonkel Staf) schoonbroer (nonkel Leon) en enkele vrienden, die allen in hetzelfde schuitje zaten, een jazz orkestje opgericht, pa speelde sax en klarinet, broer de batterie, schoonbroer viool heel chic wel de hele reutemeteut uitgedost in witte smoking ik heb er nog fotos van het waren allen amateur-muzikanten maar blijkbaar hadden ze succes want ze traden op in hotels en feestzalen in verschillende steden, pa was vaak van huis voor enkele dagen en la mamma (Madeleine), die volgens mijn berekening toen in verwachting was van mijn zus, stond er alleen voor, ik was dus een heel beweeglijk kind en ontsnapte soms aan haar aandacht en kroop dan de trap af naar de benedenburen, kinderloze mensen die mijn bezoekjes wel grappig vonden, bij mijn eerste visite aan hen bakten ze juist frieten en van toen af kregen ze me regelmatig op bezoek om frutten te bedelen, uit die tijd heb ik nog enkele vage beelden in mijn geheugen, eentje waarop ik onder de tafel zit met den Teddy en de voorbijgaande benen bekijk, eentje waarop ik vanuit mijn bedje het licht uit de keuken door het raampje in de slaapkamerdeur zie schijnen en eentje van die WC raar maar die WC vond ik vies en is me bijgebleven.
Na zowat 2 weken werden la mamma en ik goed genoeg bevonden om de wijde wereld in te trekken en mochten we naar huis, "huis" betekende bij bobonne (Marie) en bompa (Charel) de ouders van mijn pa die net zonder werk was gevallen, we spreken hier over de befaamde crisisjaren en de periode waarin snode Alfons in Duitsland snode plannen aan 't beramen was, bobonne dreef een winkel in zilver- en koperwaren in de Vleminckstraat in Antwerpen en ma werd geacht de klanten te bedienen terwijl bobonne het huishouden, de nog inwonende broer en zusters, den bompa en mij met harde hand bestierde, aan mij had ze geen kind... ik slokte mijn papflesjes binnen... sliep... poepte alles weer uit en was innig tevreden, den bompa dat was andere koek, een doodbrave grote lummel van een vent met maar één gebrek... de fles... tijdens zijn werkende jaren was hij kok op de "Grote Vaart" en dus vele maanden van huis, terwijl zijn bootsmaten in elke haven op bezoek gingen bij de "maskes"bleef de Charel aan boord met als enig gezelschap zijn bijbel en kruikje jenever, dit is géén fabeltje want het werd bevestigd door iemand die hem in die tijd gekend heeft, zijn Marie, een klein maar vinnig vrouwtje, was de baas... nog iets wat mij later verteld werd is dit : als de Charel na 6 maanden afwezigheid aan wal kwam en eindelijk zijn Marie eens wilde "vastpakken" zei die "och Charel zouden we het niet uitstellen tot de volgende keer" dit uit schrik van wéér een zwangerschap... en die sloor van een man zei dan gelaten "ja Marie" en vertrok weer voor ettelijke maanden met bijbel en kruik. Aangezien la mamma op de winkel moest passen en bobonne op haar keuken profiteerde den bompa ervan met mij te gaan wandelen en trok dan rechtstreeks naar het café waar hij ging "stoeffen" met zijn schattige kleindochtertje (IKKE) en de mannen hem feliciteerden en trakteerden want de Charel kreeg maar weinig zakgeld, zodat hij in de late namiddag met mij in de "voituur" naar huis wankelde waar hij natuurlijk door bobonne uitgekafferd werd, wat hij dan weer gelaten onderging want een "kermis is een ranseling waard"... ik ging dus al heel vroeg "op café".
Ik las hier enkele reacties op mijn aankondiging en de moed zonk me bijna in de schoenen want ik vrees dat jullie verwachten dat ik hier ontstellende onthullingen ga doen... niet dus... zoals ik al vermelde... ik heb een heel gewoon leventje geleid zonder bloedstollende avonturen maar dit leventje begon wèl vóór de tweede wereldoorlog en ik bracht een groot deel van mijn prille jeugdjaren door in eerder povere omstandigheden.. ik zal het jullie niet kwalijk nemen als je onderweg zoudt afhaken... ik begon hiermee in een vlaag van zotternij en ben van plan ermee door te gaan... beschouw het maar als een laatste oprisping van gekheid.
Het prille begin
Ik werd, zoals zovelen vóór mij geboren (uiteraard) in de meest sombere maand van het jaar nl. november, midden in de nacht, in een welbekend moederhuis in Antwerpen, toen nog door nonnen gerund, kan het nog triester toen mijn moeder, na een langdurige en pijnlijke strijd, me eindelijk op de wereld gooide kreeg ze prompt een vloed (bloeding) die men met moeite kon stoppen, door de nonnen werd ze gedwongen me borstvoeding te geven alhoewel ze abces na abces kreeg tot ze het uiteindelijk mocht opgeven want ze maakte ook geen melk, daarna moest ze haar kerkgang doen om gereinigd te worden zie je het voor je la mamma die verzwakt door het bloedverlies met mij in haar armen naar het altaar moest lopen om gezuiverd te worden, het was meer strompelen en toen ze eindelijk het altaar bereikte hing ik bijna ter hoogte van haar knieën te bengelen gezuiverd van wat natuurlijk hadden pa en ma vadertje en moedertje gespeeld anders had ze niet in verwachting kunnen geraken, maar waarom moest pa niet gereinigd worden, pure discriminatie noem ik dat.
Zo werd ik dan de boze wereld ingeschopt... mijn intrede in de wijde wereld verliep niet echt vlot... en weet je dat ik die maand november hartsgrondig haat en niet alleen omdat er dan elke keer een jaartje bijkomt.
Hallo lievekes... ik wilde dat ik jullie kon verblijden met het heuglijke nieuws dat mijn zere been op wonderbaarlijke wijze plots een pijnloos been geworden is maar... helaas... nada... de kine smeert en masseert en manipuleert dat been langs alle kanten maar ik pikkel nog steeds... ik vrees dat ik heel veel geduld zal moeten opbrengen en geduld is niet mijn sterkste kant... wat me doet nadenken op WAT eigenlijk mijn sterkste kant is en/of ik er wel eentje heb... pijnlijke vraag wel en eentje waar ik momenteel geen antwoord op heb.
Buiten het gepikkel hier in huis heb ik niet veel uitgespookt deze laatste zonnige dagen... in de tuin liggen genieten van het gekweel en gekwetter van allerhande gevogelte... veel gelezen... de nodige boodschappen gedaan evenals de noodzakelijke was en strijk... vandaag misschien nog eens naar de golf voor 1 rondje en een ietwat langere terras-sessie want zitten en eten en drinken gaat nog prima... hehe.
Ik ga af en toe eens op blogronde maar er valt niet veel te lezen de laatste tijd... iedereen is blijkbaar veel uithuizig om allerlei redenen... ik hoop alleen dat het er plezante zijn... onze blogmeeting is deze maand mislukt wegens niet-beschikbaarheid van heel het groepje... iets wat nog nooit gebeurd is... het is te hopen dat het volgende keer WEL lukt iedereen bijeen te krijgen behalve natuurlijk de gelukkigen die in vakantie zijn... die wens ik van harte zon toe.
Vermits er niets meer te vertellen is vertel ik ook niks meer en laat ik jullie sudderen in deze langverwachte en laatbegonnen zomerse luchten... DADA en tot ziens!
Vandaag schijnt het zonneke... hoeraaaaaaaaaa... iedereen naar buiten want morgen wordt weer een ?... ik ben niet de enige zo te zien die zich opkrult in een holleke om de zomer af te wachten... op de blogs is er bedroevend weinig te lezen behalve natuurlijk enkele moedige en onversaagde zielen die zich niet laten klein krijgen.
Niettegenstaande het trieste weer heb ik me toch enkele keren naar buiten gesleept om wat vertier te zoeken... een etentje met vrienden bij de Libanees... we gaan met een groepje om de "tig" maanden eens "vreemd"... ik zeg wel om de tig maanden want het is deksels moeilijk die gepensioneerden allemaal op dezelfde datum bijeen te krijgen... dat gaat maar op cruise en zwier of het niets is... bij die Libanees stelde de baas een gezamenlijke lunch voor bestaande uit allerlei hapjes als voorgerecht gevolgd door gegrilde lams- kippen-en gehaktbrokjes... heel lekker allemaal en nog goedkoop ook... de dag erna hadden we een reunie met de vroegere fietsvrienden... tenminste de overblijvenden want er zijn er al enkele overleden... ook gezellig en plezant om nog eens op te halen wat we zoal in onze gloriedagen uitspookten... nadien nog een terrasje gedaan op de Grote Markt waar 't manneke het zowaar aan de stok kreeg met een kwade meneer... hij vroeg beleefd en glimlachend of hij hun onbezette stoel mocht nemen en die man vloog uit als een razende en begon manlief uit te schelden voor "onbeschoft" en "onnozelaar" en nog wat van dat fraais... zijn vrouw trok hem terug op zijn stoel en ik trok de mijne op de gewraakte stoel met het bevel niet te reageren... er lopen meer en meer gekke mensen rond op onze overbevolkte wereld merk ik... door al dat heen en weer geloop van de voorbije dagen zegt mijn zere been nu "foert" en wil rust... maandag begin ik met de kine maar of dàt zal helpen betwijfel ik toch... ik heb ook een afspraak gemaakt bij de reumatoloog in juli maar liefst... ik denk dat je bij de koning vroeger terecht kunt dan bij onze dokters "specialisten"... donderdag is er een daguitstap met de club en 't manneke mag zonder mij op reis... ik heb me ook nog nuttig bezig gehouden met de clubbrieven en die liggen nu klaar voor verzending... ben ik even gerust tot in september.
Ik kijk door het venster en zie al ettelijke wolken aanschuiven... gaat het weer vandà worden soms... manlief fietste even naar de bakker en vertelde dat het ijzig koud is... toen ik uit bed stapte vanmorgen heb ik me heel voortvarend uitgedost met een zonnekleed... zal ik het dan nooit leren!!!
Ik heb mezelf eens ferm in de kraag gegrepen en naar den Buddy gesleurd met het bevel om mijn blog eens aan te vullen... hier zit ik dan zwaar denkend wat ik jullie ga vertellen... over het weer wil ik het niet hebben want dan word ik weer kotsmisselijk... de plannen voor de voorbije week zijn letterlijk in het water gevallen... geen golf... dinsdag vergadering van de club... donderdag bezoek aan het Stuyvenbergh waar er een interessante tentoonstelling loopt over pijnbestrijding en operaties in "dezekestijd"... er staan enkele prehistorische röntgentafels te kijk... comfortabel is anders en de kabels en andere zaken die boven de patiënt hangen zijn gewoon afschrikwekkend... er liggen ook heel wat chirugische instrumenten tentoon... ook zaken die wij oudjes nog hebben gekend... het roept herinneringen op... "nostalgie" wil ik het niet noemen... haha... de vrijdag heb ik heel moedig de weerberichten genegeerd en ben de stad ingetrokken... had me wèl voorzien van badmuts en zwemvliezen... al met al viel het nog mee... 's avonds moest 't manneke gaan tornooien en heb ik me heerlijk op de divan neergevlijd met een drankje en een hapje om mijn pijnlijke benen te laten rusten... en heb ook 2 van mijn vroeger opgenomen films kunnen bekijken... gisteren kwam zoon binnenvallen tegen 10u30... ik herinner me nog hoe ongerust ik was toen hij als peuter maar niet wilde praten... de dokter zegde me toen : "ach mevrouw dat komt wel, eens hij begint zal je nog wensen dat hij zijn mond eens houdt"... hoe wist die man het... nu is zoonlief een spraakwaterval... ik begrijp het wel... hij woont alleen met hond en kat... lieve beesten maar je kan er niet veel aan kwijt he... daar heb je een moeke voor nodig... dat moeke is dik na 12 u afgepeigerd naar bed gekropen en was natuurlijk deze ochtend veel te moe om naar de golf te trekken... trouwens toen ik om 6 u een plasje moest plegen regende het weer... ik zou eigenlijk moeten werken aan de nieuwsbrieven voor de club maar ik wacht nog op sommige gegevens van niet gehaaste gidsen.
Mijn vroegere poetshulp... die enkele maanden met gebroken arm en schouder in ziekenverlof was... belde me donderdag om te vragen of ze maandag mag komen werken... ik heb volmondig toegestemd want dat meisje is een "bijoeke"... de vervanghulp heeft het klaargespeeld in die enkele maanden liefst 3 x met hoge koorts in bed te liggen... tja ze vertelde me dat ze een "vriendje" heeft dus ik heb zo mijn bedenkingen bij die "hoge koorts"... dat "bed" zal wel kloppen... ik ben benieuwd wat A zal aankunnen met die arm... zal de lentepoets maar wat uitstellen.
Donderdag hebben we een etentje met enkele clubvrienden in Tunesisch restaurant... benieuwd wat dàt gaat worden... en vrijdag een reünie met de vroegere fietsvrienden... tenminste degenen die er nog zijn want ze zijn flink aan 't snoeien in onze vrienden- en kennissenkring.
Dit was het dan zowat... ik kijk nu naar buiten en zie nog altijd een grijze lucht... als ik me goed herinner waren de weersvoorspellingen toch wel wat anders.
Ik zit nu met een "verschot" oftewel lumbago oftewel spit oftewel ischias... hoe je het ook noemt het is en blijft hinderlijk... het ene moment ben je nog je springerige (hmhm) jezelf en het volgend ogenblik verander je plots in een krom lopend wrak... nog net in staat zich heel voorzichtig voort te bewegen van bed naar zetel naar stoel... vraag me nu niet van wat ik zo "verschoten" ben want ik weet het begot niet... wat me nu te doen staat is gewoon afwachten... me wat laten verwennen door 't manneke... wat hij gewillig doet... in de relax zitten met electrisch verwarmd kussen in de rug en bijlezen... een beetje den Buddy gezelschap houden kan ook... wat slapen... 't manneke zal alleen naar de golf mogen vandaag... gisteren zou het poetsdag zijn maar mijn hulp liet zich... weer eens... ziek melden... ik heb zo mijn bedenkingen bij dat "ziek zijn"... ze heeft een vriend en de eerste keer dat ze bij mij kwam werken was ze bijna een uur te laat want ze had "party-time" gehad met dat vriendje... zodoende... ik was er niet rouwig om dat ze niet kwam... heb... héél voorzichtig... de stofmop rondgeduwd door het hele huis en de verzamelde oogst weggegooid en klaar was kees... ja die Kees is niet veeleisend... 't manneke komt net thuis van de kine... ja het gaat hier weer schitterend... de ene in therapie en de andere in lethargie... niet helemaal juist maar het rijmt he... ik ga nu weer wat zitten te zitten in de relax... tot in betere tijden matekes... ik hoop dat het bij jullie wat beter gaat.
Na de lange natte en koude winter doet het verrekt goed nog eens de zon te zien... het is wel nog niet echt warm maar alleen stukjes blauwe lucht en witte wolkjes zien geeft mij al de lentekriebels... en die kriebels zijn de oorzaak dat ik weer hopeloos achter sta met mijn "dagboek en bedenkingen"... het is wel een excuus van "keske schiet" maar het is wel waar... we zijn weer regelmatig op de golf te zien... de tuin moet wat gefatsoeneerd worden... de winterkleren gewassen en gestreken in de wintergarderobe weggestopt worden... eens de stad intrekken om wat stadslucht op te snuiven... etentje met vrienden... bezoekje aan familie en van familie en overburen... en nog wat ditjes en datjes en de dagen zijn gevuld... ook wat voor de club moeten werken... zijn dat genoeg excuses... dit voor mijn "dagboek"... wat de "bedenkingen" betreft... daar is het triest mee gesteld... die fladderen van her naar der zonder echt iets aan te raken... jawel ik heb wel bedenkingen maar die zijn niet van die aard om wereldkundig te maken... geen kat die zich eraan interesseert... zeker mijn kat niet... die denkt alleen maar aan haar volgende maaltijd... de nieuwsberichten die ik dagelijks samen met mijn maaltijden opgediend krijg probeer ik te negeren want ze maken me soms woest... 't manneke probeert me wel uit m'n tent te lokken door over politiek te beginnen... en zoals het met alles is zitten we niet op dezelfde golflengte dus negeren die boel... hij zit nu nog maar weer eens naar voetbal te kijken... ik probeerde te lezen maar dat geloei van de supporters begon op mijn "seskes" te werken en ik ben dan maar naar mijn ouwe trouwe Buddy getrokken om jullie te verkondigen dat ik eigenlijk niets te verkondigen heb... doe gerust jullie oogskes toe en slaap de slaap der tevredenen want in huize Myette kabbelt alles vredig verder.
Begrafenissen... er komen er vele in onze omgeving... donderdag was het een van onze golfvrienden met koffietafel nadien op de club... vandaag een van onze vroegere buren... een dienst in 3 talen... nederlands... frans en engels... heel multicultureel toch... heel emotioneel ook want al de kleinkinderen kwamen afscheid nemen van hun geliefde "petit papa" of "daddy" of "liefste opa" wat me zoals altijd heel emotioneel maakt en ik alle moeite van de wereld had om "het droog te houden"... na de dienst vroeg onze buurman/vriend, in wiens auto we meereden, of we mee iets gingen eten in een restaurant in de buurt... aangezien wij niets afslagen behalve vliegen was het rap beklonken... de restjes van de kookpot van gisteren zullen maar moeten wachten tot morgen... het was gezellig en "après nous les mouches"... wat zoveel wil zeggen als "foert".
De twee overledenen... allebei mannen... waren ook allebei ver in de tachtig en hadden een rijk en gevuld leven gehad... toen ik nog jong was had ik geroepen... zooo oud al, hoog tijd dat ze gingen... maar nu ik zelf die leeftijd met rasse schreden begin te naderen vind ik het wreed jong om al te gaan... en zeker na een gezellig etentje want daar wil ik nog lang en dikwijls van genieten.
Voilà ik heb er weer 2 gaatjes bij... gisteren terug naar onze huisarts voor dat zere been... die heeft nog maar eens met dat been alle kanten staan opzwaaien en draaien... sommige draaien waren pijnloos... andere dan weer niet... toen hij zijn duim in mijn dij boorde heb ik wel even gekwekt... zijn diagnose... tendinitis... de oorzaak zit niet in de heup en niet in de rug wat al een hele opluchting is maar het zit op de spieren en pezen... toen kreeg ik weer een cortisone spuit in de heup en een in de dij en mocht ik vertrekken met de raad 2 weken te wachten... dan misschien kine... en als dat nog niet helpt een reumatoloog... ben al heel blij dat hij niet weer over een orthopedist begon of een operatie... dus nu is het afwachten of die cortisone dit keer wel zal helpen... vandaag naar de golf gegaan en het strompelen ging al vlotter... nog eventjes en ik kan gaan trainen voor de volgende marathon.
Morgen komen de kinderen eten zodat ik na de golf weer naar de winkel kon voor verse voorraad... het zal een koude schotel worden want ik heb helemaal geen goesting om uren te staan koken... iets wat ik vroeger zo gaarne deed is nu een korvee geworden... raar toch hoe men kan veranderen met de leeftijd... eten is voor mij een noodzakelijk iets geworden en niet meer die gretige smulpartij van vroeger.
Met nog verkleumde handen maar een blij gemoed zit ik hier wat uit te blazen en jullie het heuglijke feit mede te delen dat mijn nieuwe diepvriezer gisteren aangekomen is en beneden tevreden staat te zoemen met volle buik... deze voormiddag mijn vriesproducten bij de buurvrouw gaan ophalen en het ding ingeladen... het was krap en van "passe-maatje" maar het lukte net... deze is namelijk een maatje kleiner dan de vorige... krisis nietwaar... toen ik dan tóch bezig was gelijk de vriesafdeling van beide andere frigos ook ontvrozen en herschikt... na gedane arbeid is het heerlijk rusten... zeker met gerust gemoed... dat is dan weer een probleem dat werd opgelost.
Gisteren naar de golf met de vrienden... was weeral enkele weken geleden door het slechte weer... toch nog wat frisjes... de after-golf werd gevierd met 2 witte wijntjes maar in onze overmoed waren we op het terras gaan zitten en toen ik thuis kwam werd ik rillerig... ben dan maar vroeg gaan slapen en zo te zien... er geen malheuren van overgehouden... wie´wèl met de malheuren zaten waren de nieuwe uitbaters... die mensen hebben echt nog niet veel geluk gehad met die zaak... verleden jaar een heel slechte zomer dus weinig klanten... dit jaar ook nog niet veel soeps... en als toppunt nog maar eens een inbraak... ze waren nu volop ramen en deuren aan 't beveiligen met extra sterke luiken... de keuze aan drankjes was beperkt want de bandieten waren er met heel wat drank vandoor... bij de vorige eigenaar waren er ook verschillende inbraken... bij een ervan hadden ze zelfs binnen alles besmeurd met ijskreem... ketchup en alles wat ze konden bedenken... dat was op een zaterdagnacht zodat wij zondagvoormiddag aankwamen en een varkensstal aantroffen... de hele club is dan in actie geschoten en het eerste uur werd er ijverig gepoetst en opgeruimd... een inbraak kan ik nog begrijpen... niet goedkeuren natuurlijk... maar dan ook nog eens alles vernielen gaat mijn boerenverstand te boven... MOEDER IN WAT VOOR WERELD LEVEN WIJ!!!
De lente is nu toch eindelijk in ons landje aangekomen... hoe ik dat zo zeker weet... omdat ons Polleke... de schildpad vandaag zijn kopje liet zien... nu loopt 't manneke al weken lang te jeremiëren dat hij een duister voorgevoel heeft dat Polleke het niet heeft gehaald... en waarom... omdat een van onze vrienden zijn schildpad al enkele tijd uit de grond was gekropen... gewoonlijk zijn die beesten zowat samen uit en samen thuis maar ditmaal bleef die van ons op zich wachten... ik ben niet zo vlug in paniek en bleef maar beweren dat onze P veel slimmer is dan die andere en wel zou wachten op het goeie weer... maar nee elke dag weer begon hij er over... en JA ik had toch weeral gelijk he... dat heb ik dan ook luidkeels verkondigd maar man deed of hij aan beide oren helemaal doof was... een echte man die van mij... nooit ongelijk bekennen... wij waren nog druk bezig te redden wat er te redden viel van onze ontdooide voedingswaren wat betekent dat ik vierklauwens naar de winkel moet om witloof en komkommer te gaan kopen om het beest te voederen... zo begint gewoonlijk mijn zomertijd... dus lieve schatten... DE LENTE IS AANGETREDEN!
De volgende dag... zondag... vroeg uit de veren om eindelijk nog eens naar de golf te gaan... ik stond in mijn natuurlijke staat in de badkamer toen 't manneke vanuit de gang beneden gilde dat de kat weer had overgegeven... nu is het zo dat mijn tweede helft dat beest wel gaarne ziet maar het vuile werk is voor mij... zo was het ook met de kinderen vroeger... vuile luiers en snotneuzen lagen buiten zijn grenzen... we hebben dus een kat met boulimia... loopt de hele dag te bedelen om eten... slokt het naar binnen en braakt het terstond weer uit... van verspilling gesproken... de zondagochtend begon al met de gang te dweilen... dan naar de golf... prachtig weertje... goed om de golfvrienden weer te zien na die lange winter... veel leut gehad maar gespeeld als een rund... ach je kan niet alles hebben nietwaar.
Dan kregen we maandag... weer eens er vroeg uit want ik verwachtte mijn poetshulp tegen 8 u en dan wil ik alles aan kant hebben... om 8 u niets te zien... om 9 u nog niets... dan telefoon van het bureau dat E met griep zat of lag... LAP... ik had haar willen vragen het buitenwerk eens aan te pakken want dat had wel een grote beurt na na die winter... dan er maar zelf aan begonnen... de kapotte vriezer er samen met 't manneke uitgesleurd... nog een oude kast ook buiten gezet... toen ik zag wat er achter die dingen verstopt zat al die jaren heb ik eens in mijn haren gekrabt maar ja wat moet gebeuren moet... en je wil ook niet in affronten vallen als de mannen die nieuwe vrieskast komen plaatsen... wasplaats kreeg een grote beurt... ik liet me weer meeslepen en heb het terras met alle toebehoren en de hoftrap ook maar geschrobt tot ik geen pap meer kon zeggen... nu zit ik mijn pijnlijke benen te koesteren en ga vroeg slapen... wie mij morgen vóór 8 u durft wakker maken zal wat beleven hoor!
