Naam : Myette, woon in Antwerpen, heb 1 man, 1 dochter, 1 zoon, 1 schoonzoon, geen kleinkinderen, 1 schildpad, ben Boogschutter, verjaar in november, ik hou van lezen, crypto- grammen, schrijven, com- puteren, bloggen, minigolf, nieuwe contacten maken, pret maken met vrienden.
100% 150% 200% LOEP
REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT
Vandaag de hele dag zon gezien... joepiejee... was dat effe schrikken... en geloof het of niet maar dit ouwetje kan nog altijd lentekriebels krijgen... ik denk toch dat het door de lente kwam dat ik een beetje gek deed vandaag... na mijn yogastoel oefeningen en mijn verplicht aantal stappen zocht ik op You Tube een goeie rock plaat op en danste een heel nummer lang mijn rock versie... ik moet bekennen dat ik nadien bekaf was maar ook opgeladen... ben zelfs de tuin ingetrokken voor een algemene inspectie en dat viel geweldig mee... die tuin staat er fris en fruitig bij... alleen enkele kleine plantjes hebben de winter niet overleefd... zoon had onze oude radio terug hersteld en ik zet die nu regelmatig op als de TV niet aanstaat... morgen komt de kapster mijn hardnekkige haren bij knippen... hardnekkig omdat ze maar niet grijs willen worden... ik zou een grijze haardos verwelkomen maar ik krijg alleen wat peper en zout en dat vind ik geen vis noch vlees... daarom maar weer een spoeling erop... licht goudbruin... kan ik lekker schitteren in het zonlicht.
Ik kreeg ook nog een aangename verrassing... na enkele dagen tevergeefs te hebben zitten wachten op de bib dame kwam haar echtgenoot de boeken brengen... 10 verse exemplaren leesgenot... nu nog de tijd vinden om ze te lezen want ik ben ook voorzichtig aan de lenteschoonmaak begonnen... mijn poetshulp heb ik de keuken laten afwassen en de gordijnen afnemen... die hangen nu weer proper in een ontvette keuken... de badkamer kreeg dezelfde beurt... de zonnegordijnen van de living gewassen en zoon heeft ze komen ophangen... een hele karwei want er waren veel ringetjes gebroken dus moesten die vervangen worden... dat is op een ladder staan en in de hoogte werken... met mijn labiel evenwichtsgevoel is dat gevaarlijk... als het woensdag nog droog is vraag ik de poetshulp terras en tuintrap te schrobben zodat ik de lente kan instappen met een proper huis en sereen gemoed.
Wat noemt men "moed"... het leven is niet altijd genadig en zet ons vaak voor zware uitdagingen en wat doe je dan... je doet wat je moet... ik heb net een zware week achter de rug... grijze en sombere dagen zonder uitzicht op verbetering... dagen waarin ik het echt niet meer zag zitten... man was onhandelbaar... nog meer dan anders... dochter vondt dat ze na de plotse dood van haar echtgenoot niet genoeg steun van me kreeg en het contact verbrook... zoon die hevige ruzie met zijn vader had en die ik bijna kwijt was... grijze en sombere dagen waarin zelfs mijn boeken me niet konden opfleuren... kortom ik verdronk in zelfmedelijden... een enge dood... gisteren nam ik een slaappil... had een ononderbroken nacht... telde mijn zegeningen op en dacht dat het nog veel erger zou kunnen... dat vele mensen het inderdaad veel erger hebben... waste mijn haar... deed mijn stoelyoga oefeningen en zit hier nu mijn gemoed te ontlasten... trouwens waarvan ook... ontlasten is altijd gezond .
Wat de vorige week betreft... buiten de hierboven vermelde gruwels... is er niets noemenswaards te vertellen... dat we nog niet van die verpleger af zijn want man's nekbobbel is al even moedwillig als zijn eigenaar en wil maar niet verdwijnen... na de ruzie met zoon is man even rustig en gedwee want hij voelt dat hij weer maar eens over de grens is gestapt... ik heb me voorgenomen niet meer te reageren op zijn kuren... dat gaat een zware taak worden voor mij... ik heb mijn valeriaan pillekes alvast klaar staan... ik hoop ooit nog eens iets leuks te kunnen vertellen... ooit .
Vrijdag... de dag waar we hunkerend naar uitkeken toen we nog jong waren en bedolven waren onder het werk... de vrijdag die het einde inluidde van een lange slopende week... nu zeggen we : "wat, is het alweer vrijdag, hoe de dagen steeds sneller voorbij vliegen"... en deze vrijdag begon nog maar eens met een grijze sombere hemel gevolgd door regen... alweer!
De week verliep redelijk rustig d.w.z. dat ik al knarsetandend de kuren van 't manneke poogde te negeren behalve toen hij nog maar eens mijn keukenuitrusting begon te sorteren om weg te gooien... aangezien hij geen benul heeft wat er zoal in de keuken gebeurt vindt hij zowat alles overbodige rommel... en daar ging mijn voornemen om rustig te blijven... mea culpa... mijn temperament pakte even over.
Vandaag komt hopelijk de verpleger voor de laatste maal... man's been is zo goed als genezen... alleen de bult in zijn nek moet nog verzorgd worden... eigenlijk is het geen bult meer maar een nog ietwat ontstoken wondje.
De supermarkt bracht vers voer binnen zodat we er weer tegen kunnen de volgende 2 weken... iets wat me altijd weer blijft verbazen is dat we minder en minder gebruiken en toch meer en meer betalen... en ik las net dat we staan voor heel zware besparingen... dat belooft... ik ben benieuwd of ze nog iets gaan vinden waar we tot hiertoe geen belasting op betaalden... eigenlijk moet ik die gasten bewonderen hoe vindingrijk ze wel zijn.
Volgende week komt mijn poetshulp nog en dan sta ik er weer alleen voor gedurende een hele maand... ze gaat haar Poolse familie bezoeken... de lente schoonmaak zal moeten wachten tot ze terug is... oef!
Intussen doe ik elke dag mijn stoelyoga oefeningen in de hoop weer eens buiten te kunnen als het eindelijk ophoudt met regenen... het doet me denken aan vroegere tijden toen ik steeds bezig was een of ander dieet te volgen of oefeningen te doen om mijn "lijn" in bedwang te houden... dieten en oefeningen die ik nooit langer dan 2 weken kon volhouden... tja ik ben niet gemaakt voor geestdodende routines... zo stikvervelend... deze oefeningen wil ik volhouden om de aftakeling af te remmen... noem het maar een noodsituatie.
Ik merk dat het weer een tijdje is dat ik mijn blog bijwerkte... in die tijd is er niets leuks gebeurd en over mijn ellende klagen ben ik beu... ik denk dat dit voor de weinige lezers hier ook zo is... waar ga ik het dan over hebben... het weer... ach dat is al even miserabel als de rest... de beenwonde van manlief... ha dat is positiever want het geneest wonderwel goed... de verpleger komt elke dag die wond verschonen en toen hij hier eergisteren was vroeg ik hem ook even naar de bobbel in man(s nek te kijken want die was ontstoken... eigenlijk stond dat niet in zijn agenda maar de lieverd deed het er toch maar even bij... een knoert van een vetbol die ontstoken was... tja die echtgenoot van me houdt iedereen wel bezig... vandaag een telefoontje gekregen van een oude vriend... ook niet erg opwekkend want het was één lang klaagzang... gisteren kwam mijn Poolse poetshulp... lief genoeg en ze doet wat ik haar vraag maar dan ook niets anders... als ze weg is doe ik de ronde van het huis en stof af wat ze vergeten is... ik mis mijn vorige parel erg... die had het al gepoetst voor ik het kon vragen... kon ik alles nog maar zelf doen... helaas!
Net een van mijn opgenomen films gekeken... Lucky... een oude marinier die alleen woont en zijn dagelijkse routine... eigenlijk gebeurt er niets maar toch is het boeiend... een film die blijft hangen en je doet nadenken... dat denken is eigenlijk iets dat ik de laatste tijden probeer te vermijden... ik dompel me liever onder in een of andere fictieve wereld door middel van boeken... wat er op TV verschijnt is niet bepaald opmonterend... wat mis ik die geweldige Engelse TV reeksen van vroeger... echte humor is blijkbaar verboden want er zou eens iemand of iets gekwetst kunnen worden... wat een trieste wereld!
Voor ik hier in huilen uitbarst en jullie meesleep vertrek ik... tot in betere tijden!
Ik zit stand by... ja te wachten op de dokter... 't manneke is nog maar eens gevallen en gewond aan de ene hand en zijn linkerbeen... die hand ziet er goed uit maar dat been is gewoon afzichtelijk... een en al paars crepe papier met twee grote wonden... ik heb ze al enkele dagen zelf verbonden maar nu toch maar de dokter gebeld want met man is niets aan te vangen... dus weer maar wachten.
Het werd weer een woelige nacht met van tijd tot tijd een brul naast mij... vermoedelijk had hij het met iets of iemand aan de stok... dan midden in de nacht vondt hij het nodig de plastic Bru fles plat te drukken... dat geeft een knal en maakt je met een schok wakker... mijn humeur staat op een laag pitje en het gaat nog maar eens een drukke dag worden... helaas!
Die deurcamera is wel een pluspunt... het bespaart mijn vermoeide onderdanen heel wat trappengeloop... wat er ook zo leuk aan is is dat je ongewenste bezoekers gewoon kunt negeren... vorige week kreeg ik twee bejaarde mannen aan de deur die mij zeer goed nieuws kwamen brengen... dan spits je even je oren tot ze over de nieuwe regering begonnen... aangezien ik totaal geen zin heb om aan de deur over politiek te beginnen zeuren heb ik ze beleefd wandelen gestuurd... voilà zaak gesloten... ik heb alleen spijt dat we die camera niet al veel vroeger hadden... mijn eeuwige dank aan zoonlief... aangezien ik alles thuis laat bezorgen is het ook zo gemakkelijk om even door de parlofoon te zeggen :"zet maar neer" en "bedankt" en dan later de boel op te halen... één nadeel ervan is dat man geen flauw benul heeft hoe hij het moet bedienen... alleen even je vinger op het scherm is al te moeilijk voor hem en onbegrijpelijk... weer een voordeel is dat ik nu rustig op het toilet kan zitten en desnoods met mijn broek op mijn enkels roepen : "zet maar neer"... haha... tel je zegeningen!
Sommigen menen nog altijd dat een huisvrouw niet echt werkt... wat doet zij zoal tijdens haar hele huwelijkse leven... ze moet koken, wassen, strijken, poetsen, de huishoudelijke administratie beheren, kindjes op de wereld zetten en opvoeden tot treffelijke mensen, als verpleegster invallen, een luisterend oor bieden en als het kan hulp, wees nu eerlijk, dat is meer dan een "manager" moet doen; en dat alles met als vergoeding kost en inwoning... en de vrouwen die dan daarbuiten nog een job hebben krijgen van mij diep rerspect.
Een van de blogmaatjes sprak over "vooroorlogse" kwaliteit... en ja dat is wel zo... ik ben ook eentje van voor de oorlog... die van '40'45 wel te verstaan... wij werden niet in de watten gelegd en wisten van jongsaf aan dat we moesten werken voor ons brood en als we op dat brood iets van beleg wilden nog wat harder werken... dat maakt je beter bestand tegen allerlei pech... is dat kwaliteit... ik zou het niet weten... alleen dat mijn eigen kwaliteit met de dag achteruit strompelt... ik hou niet van opgeven en dus hinkel ik verder met de moed der wanhoop.
Gisteren was weer een van die dagen die ik beter wil vergeten... 't manneke liep al de hele dag rond met zin in een fikse ruzie... wat doe ik dan... hem zo veel mogelijk ontlopen... ik dank Jezeke elke dag op mijn blote knieën dat we nog een heel huis hebben waar ik me kan verschuilen... stel dat je opeengepakt zit in een kamertje in een rusthuis... deze hier zat dan al lang in een dwangbuis... ik hield de boot af tot tegen de avond en dan begon het... meneer verveelde zich omdat hij het zonder TV moest bolwerken en wie is dan de pispaal... 3 x raden... hij vergeet alles en vergeet dat hij vergeet... ik moet al 6 jaren lang alles regelen... trouwens hij heeft zich nooit bezig gehouden met papierwerk... hij wilde het nooit proberen zelfs... nu hij het niet meer kan leren wil hij alles zelf regelen want hij "kan alles nog" zegt hij... ik moet hem dan tonen hoe hij dit of dat moet doen... dit alhoewel ik dat al tig keren deed en hij het na 10 minuten totaal vergeten is... om een heel triest verhaal kort te houden... ik verloor mijn geduld omdat ik zelf een slechte dag had en de bom barste... ik kreeg een hele reeks scheldwoorden naar mijn hoofd geslingerd... woorden die je niet zo vlug meer vergeet... even later ging ik in algemene staking zodat hij zijn eten zelf moest gaan zoeken want als hij dan alles zo goed kan moet hij het maar doen ook... ik ga dan patience spelen om tot rust te komen maar meneer kwam me telkens terug lastig vallen... dan begon hij uit een ander vaatje te tappen... hij begreep niet waarom ik zo kwaad was want hij had toch niets gedaan... toen ik herhaalde wat hij me allemaal had verweten zei hij dat het niet waar was... je voelt je dan compleet machteloos want met zo iemand is gewoon niet te praten... in mijn hart weet ik wel waarom hij zo is... het gevoel dat hij de macht kwijt is... maar dat geeft hem nog niet het recht zo tekeer te gaan... het is ook niet mijn schuld dat hij dement is geworden... trouwens ik zie hoe hij meer en meer op zijn moeder begint te lijken... een mens dat 2 stenen had kunnen laten vechten... haar zuster eveneens... voor dat soort mensen moet je een engelengeduld kunnen opbrengen... iets dat ik dus niet bezit.
Vandaag hebben ze de nieuwe digicorder gebracht en zoon komt hem plaatsen... nu maar hopen dat vanavond alles terug werkt zoals het hoort en mijn halve trouwboek terug TV kan kijken en erbij in slaap vallen... ik snak naar wat rust.
Ik nam het woord "icoon" eens als onderwerp op mijn blog, waarom... omdat het wreed op mijn seskes begon te werken dat alles en iedereen plots een "icoon" werd, een of andere wijsneus gebruikte het ooit, iemand zag het, vond het een mooi woord en gebruikte het, weer een andere deed hetzelfde en plots stikte het overal van de iconen te pas en te onpas, ik nam me voor dat woord te boycotten tot ik las over de dood van den Alex van De Strangers, dàt was een icoon en ook de hele groep, ik las ooit hoe het allemaal begon maar ben het vergeten, het waren mannen van allerlei slag die samen allerlei gebeurtenissen en trends bezongen in ons eigen Antwerpse dialekt, die teksten waren grappig, vaak ironisch, soms diepzinnig, en dat alles op een van de toen populaire songs, ze namen ook toestanden onder de loep en zaten er dan BONK OP, de huidige WOKE cultuur zou er niet mee kunnen lachen, maar humor was toen nog toegestaan, ook zelfspot, iets wat in deze verzuurde tijd niet meer mogelijk is.
Ja, den Alex zijn dood doet me iets... hij is niet de eerste van de groep die het loodje moest leggen en binnen niet te lange tijd zullen De Strangers verleden tijd zijn net zoals Gaston en Leo, ook iconen... Toon Hermans was er ook eentje... die mensen waren grappig zonder kwetsend te zijn, iets wat blijkbaar niet meer kan nu, tja het zal wel aan mij liggen maar ik heb enkele van die "entertainers" beluisterd" en vond ze knudde, veel lawaai maar weinig inhoud... gelukkig zijn mijn iconen nog te vinden op het net en kan ik zo nog genieten van hun humor... mijn ICONEN!
Niettegenstaande die aanhoudende schouderpijn heb ik terug een beetje hoop gekregen... deze 2 laatste weken liep ik te manken maar gisteren en vandaag kan ik terug bijna normaal stappen mits heel voorzichtig om mijn rug te ontzien... wat ik nu zeg is heel gevaarlijk want zelfs optimistisch denken lokt negatieve reacties uit... ben ik bijgelovig... niet echt maar het is me op dat gebied vaak overkomen dus... we houden het onder ons... mondje dicht!
Mijn poetshulp is beneden bezig dus heb ik even vrij gekregen om jullie wat te komen ambeteren... straks komt de pedicure mijn onderdanen soigneren... die hebben lang moeten wachten op een opfrisbeurt want pedi moest een operatie ondergaan... net telefoon gekregen van onze huisarts die morgen zou komen maar blijkbaar nog maar 2 dagen per week werkt... dat wordt krap... tijd om vervanging te zoeken... ook al moeilijk tegenwoordig want huisartsen en tandartsen zijn een uitstervend ras geworden... dat wordt nog even op mijn bieterkes bijten... hoop dat die dat gaan overleven!
Vandaag zou schoonzoon 52 geworden zijn... zijn vrienden hadden een compilatie van videobeelden op fb gezet om hem te vieren... zo intriest om te bekijken... gisteren kwam dochter voor de verjaardag van 't manneke en ze is precies 10 jaar ouder geworden... ze zit nog altijd met de nodige paperassen te worstelen... de notaris moet ook nog afgehandeld worden... volgende week begint ze weer te werken... dat zal haar meer afleiding geven... het leven kan zwaar zijn.
Dit is een ZUCHT van opluchting, we hebben die "feestdagen" weer eens achter de rug en kunnen terug gewoon doen, niet dat we die dagen ongewoon deden maar toch, er hangt tijdens die weken iets boven je hoofd dat je zegt je happy en feestelijk te voelen terwijl je dat helemaal niet bent, we gaan nu weer ons bezig houden met de dagelijkse problemen.
Morgen wordt de eerste hindernis genomen, we laten ons bloed aftappen en de volgende week komt onze huisarts ons dan vertellen of we nog een jaartje verder kunnen sukkelen, gisteren kwam onze buurman zijn jaarlijks bezoekje afleggen, iets waar we zowat 50 jaar geleden mee begonnen, toen zijn vrouw nog leefde was het altijd leuk en werd er heel wat afgelachen, buurman is meer van het ernstige type en het enige wat ik dan kan bedenken om hem niet uitentreure te laten vertellen over zijn talrijke en belangrijke connecties die hij ontmoette in zijn loopbaan, dingen die ik al uit mijn hoofd ken, is over politiek en de toestand in de wereld te beginnen, hij is 94 en heeft een geheugen als een ijzeren pot, alle belangrijke zaken die er ooit gebeurden in de wereld kan hij opsommen compleet met dag en jaartal, daar sta ik gewoon versteld van, zijn ogen en oren laten het afweten maar praten kan hij nog als de beste.
Nu zondag wordt 't manneke 96, vieren doen we het niet, waarom zou je dat vieren, weer een jaar ouder, toen we kinderen waren spraken we van : "ik ben AL bijna 6 of 7 of... jaar", wat we nu zeggen is : "ik ben nog steeds 95 of ... jaar", een klein verschil nietwaar, hij was wel even teleurgesteld toen ik hem vertelde dat zondag zijn verjaardag was, hij dacht dat hij 100 was, zo is hij altijd al geweest, ongedurig en 't kan niet rap genoeg gaan voor hem, en ik maar op de rem gaan staan.
Zoon kwam even binnen wippen met zijn armen vol snoep, hij denkt nog altijd dat we dezelfde ouwe snoepers zijn als vroeger terwijl we beiden minder en minder eten en ook snoepen, zelfs die 2 glaasjes bubbels lagen me op de maag gisteren, versleten binnenwerk zeker... ik denk dat ik wel wat kwijt ga kunnen raken aan de poetshulp volgende week, toen ik haar iets aanbood de vorige keer nam ze het dankbaar aan "voor haar zoon" zei ze.
Ik hoop dat iedereen hier uitgevierd is en met frisse moed aan het nieuwe jaar kan beginnen, tja fris wordt het wel volgens de weerberichten, een welkome afwisseling na al die regen, ik ben elke dag weer dankbaar dat ik niet buiten moet.
Sorry voor degenen die Kerstmis nog een feest noemen maar ik ben hardstikke blij dat deze hindernis al genomen is... het kan heel prettig zijn als je samen met je familie bent... hier was het verre van dat... dochter was bij vrienden en zoon was samen met covid en man wist het gewoon niet dus heb ik mijn best gedaan heel dat gebeuren te negeren... en Oudejaar zal zowat hetzelfde verlopen... trouwens ik voel me niet meer in staat uren te staan kokkerellen... de tijd dat de hele familie hier te gast was is onherroepelijk voorbij... is het de aanhoudende regen of gewoon de leeftijd maar ik zit al weken en weken met rug- en heuppijnen... daarom is tegenwoordig mijn relax mijn beste vriend.
Gisteren verwachtte ik een pakje... gelukkig had zoon de beltoon ook op mijn smartphone gezet en die lag naast mij toen ze belden want de camera installatie vertikte het weer... dat ding moest gereset worden en aangezien ik geen computer nerd ben blijf ik daar met mijn fikken af... dan maar zoon gebeld... die kwam en fikste het... hij toonde me wat ik moet doen als het nog eens gebeurt... hoe ouder ik word hoe meer techniek ik in dat koppeke moet stampen... heb het maar opgeschreven... en ja... op papier... voor als... mijn dagelijks ronde in huis begint met opladen van alles wat opgeladen moet worden of geprogrammeerd... als ik zoon vrij spel zou geven zou de collectie nog meer aangevuld worden... iets waar ik me hardnekkig tegen verzet... wat als ik ook het noorden kwijt geraak zoals mijn bedgenoot.
Momenteel is mijn Poolse hulp aan het poetsen... ik zit er ineenkrimpend naar te luisteren... ze hotst en botst oorverdovend en in gedachten zie ik overal stukken afspringen... oei ze komt naar boven... tijd om te stoppen hier.
Hou het warm en gezellig met Oudejaar en alvast een
Hoe erg het ook is... het leven gaat verder dus ploeteren we ons door de was en de plas en de rest van de noodzakelijke taken... wie ook ploetert is dochter die tot aan haar oren bedolven wordt onder formaliteiten en paperassen... bij een overlijden altijd dikke ellende maar in dit geval was niemand erop voorbereid... daarom extra miserie... en dan heb je nog de vraatzuchtige overheid die staat te trappelen om je portemonnee een pak lichter te maken alsof je al niet genoeg leed te verwerken hebt.
Maar zoals ik al zegde... we zwoegen verder... vandaag heb ik me door de strijk gezwoegd... een karwei waar mijn ouwe rug een gloeiende hekel aan heeft... tja om eerlijk te zijn had ik dat vroeger ook al... strijken vind ik een geestdodend werkje... je staat daar maar met dat stomme ijzer over die stomme plank te vegen terwijl je gedachten eveneens over en weer vliegen en niet altijd in de goeie richting... zoals vele huishoudelijke klussen is het een gebeuren dat je telkens en telkens weer moet herhalen... zeer tot je spijt en ongenoegen... ik heb al vaak gedacht dat ik echt niet in de wieg gelegd ben om de perfekte hausfrau te worden... mijn generatie werd dat evenwel ingeprent zodat we dachten dat het zo hoorde als vrouw zijnde... ach... moest ik kunnen herbeginnen in deze tijd... ja wat zou ik dan doen... verdikke toch ik weet het niet... daar ga ik eens diep over nadenken.
WAT een vreselijke dag... om te beginnen was 't manneke in een van zijn lage dagen... toen zoon kwam om ons met onze auto naar het crematorium te rijden was het al "ambras"... HIJ wil het ZO en zoon wil het anders en LAP... ik zit dan tussen die twee heethoofden moeite te doen om mijn zenuwen in bedwang te houden ondanks ik veel goesting heb ze met hun kop tegen elkaar te beuken... we zijn dan dochter gaan ophalen... een dochter die witter zag dan sneeuw... dan bloedt je hart... bij aankomst mochten we in een apart vertrek wachten tot iedereen binnen zat... dan wij met ons vieren naar de grote zaal... de uitvaart zelf was in één woord "prachtig" als je het zo wil noemen... schoonzoon zijn motor met helm stond er bij de urne en de foto... dia's werden getoond met een overzicht van zijn hele leven... met als klapstuk hij zelf die op video een toast uitbracht in zijn Mechels dialekt... ik was net aan het opdrogen en dat bracht me de genadeslag toe... ongeveer 400 vrienden kwamen hun medeleven betuigen en toen de dienst afgelopen was en de urne buiten werd gereden stond er een erehaag van motors luid te brullen... ik kan alleen maar zeggen dat het hartbrekend was... dochter kreeg ontelbare knuffels van haar vrienden... ik ben ontzettend blij dat deze dag van beproeving voorbij is... waar ik me mee troost is dat hij een weliswaar kort leven had maar wel een gelukkig en gevuld leven... dochter moet het nu alleen zien te redden en dat gaat haar heel zwaar vallen.
Toen we thuis waren wilde man de auto buiten laten... later was er iets met de lichten want die bleven aan en uit gaan... ik zegde tegen hem de auto binnen te rijden en dat lukte hem niet... ik dan... in mijn peignoir en met een stevige borrel op... de eerste in vele jaren en die voel je maar ik had het nodig om bij te komen... die auto in en de garage in gereden en dit zonder brokken te maken... nu is mijn pijp uit en ga ik proberen me te ontspannen in de hoop dat het vandaag nog lukt.
Morgen is er weer een dag en leven we verder... tja wij oudjes blijven verder sukkelen terwijl er elke dag jonge mensen overlijden... oneerlijk toch?
Grijs is het weer en grijs is mijn stemming... ik zie tegen die begrafenis op als tegen een berg... gelukkig is het weer omgeslagen en vriest het niet meer want dan met de auto buiten moeten... ik kan momenteel echt niets positiefs vermelden... 't manneke wordt met de dag erger en dwarser en ik weet niet hoe lang ik dit nog ga kunnen vol houden... hij heeft zo van die manies zoals het licht uitdraaien als ik maar even de kamer verlaat... gezellig hoor... wil je binnen moet je eerst dat lichtknopje vinden of je loopt met je aanschijn tegen de deur... gisteren was hij mijn spullen aan het sorteren d.w.z. alles wat hij niet kent of begrijpt weg gooien... ik vind dat niet leuk en protesteer en hij krijgt een woede aanval en begint te stampvoeten en te krijsen... ik sta daar en kijk ernaar en denk : "net een kleuter die zijn zin niet krijgt"... terwijl ik dit schrijf heb ik schuldgevoelens omdat ik dit hier zomaar openlijk vertel... maar dan denk ik weer : "ho maar die bloggers kennen mijn man niet persoonlijk"... dat is het nu juist... tegen mijn kinderen en de enkele personen die ons echt kennen vertel ik het niet maar alles opkroppen is funest voor mijn bloeddruk... ik zeg dan maar tegen mezelf dat ik het me niet moet aantrekken maar ja... ik kom uit een familie waar nooit werd gebruld... meningsverschillen werden rustig besproken... dan trouw je en je weet niet wat je overkomt... na meer dan 60 jaren zou ik moeten gehard zijn maar nee hoor... het raakt me nog altijd... jaja ik weet het... idioot!!!
Normaal genomen vind ik de winterperiode niet zo slecht... nu zie ik halsreikend uit naar de zomer of gewoon naar wat droge dagen zodat hij de tuin in kan gaan... als dat niet kan verveelt hij zich en begint alle kasten en laden uit te mesten... zoals ik al zegde wil hij alles weg wat hij niet nodig vindt of begrijpt en dat zijn er heel wat... zelfs mijn keukenspullen moeten eraan terwijl hij nog nooit kookte... je kan je voorstellen hoe frustrerend het is als je steeds moet zoeken naar een of ander gerei... in mijn goede dagen zwijg ik en vloek in stilte... in de slechte... de rest mag je raden.
Vandaag verwacht ik een pakje... toen ik enkele dagen geleden op de WC het licht aan knipte sprong onze laatste "gewone" gloeilamp en ik vond alleen nog 2 onnozel magere led lampjes in een van mijn schuiven... we hadden in de kelder altijd een voorraad lampen liggen en ik dacht er nog een te vinden maar noppes... ik ben er zeker van dat hij die ook heeft weg gedaan... natuurlijk weet hij van niks... ik heb er nu enkele besteld via bol.com oftewel "bol"... ik hoop maar dat die vandaag toekomen want met dat pierenlichtje nu kun je amper de toiletpot vinden... wat spannend!
Zo is mijn leven dus geworden... met spanning wachtend op een pakje... boeiend nietwaar... tussen die spannende bedrijven door heb ik toch nog een thriller kunnen lezen... dat helpt mij altijd... me onderdompelen in de ellende van andere "fictieve" mensen... waar ik nu ook ietwat verslaafd aan begon te worden is video clips bekijken op You Tube... ik blijf me verwonderen over het ongelooflijke ego van al die mensen die maar blijven zichzelf filmen terwijl ze staan te kronkelen als dronken palingen of enorme brokken voer in hun mond zitten te proppen... er staan ook leerzame clips op zoals hoe je sommige woorden in het Engels of zelfs Chinees uitspreekt... die Engelse wil ik wel proberen maar aan de Chinese waag ik me niet... dan heb je ook nog de keukenprinsen die je tonen dat je de waterkoker ook nog kunt gebruiken om bvb. eieren te koken... ik hou me maar bij mijn pannetje... ik bedenk me net dat ik nog een was moet draaien... de plicht roept!
Na die ellendige zondag ben ik stilaan aan het bekomen... ik probeer gewoon in het heden te leven en niet teveel terug te denken aan hoe het toen was want dan hou ik het niet droog en wat heb je eraan... net gebeld met dochter en die weet nog altijd niet wat de doodsoorzaak was... het lichaam is vrij gegeven en is nu bij de begrafenis ondernemer... blijkbaar moet dochter nu de politie bellen om het dossier te kunnen inzien... alsof het niet erg genoeg is maken ze het de nabestaanden nog extra moeilijk.
Ik wil hierbij iedereen bedanken voor de lieve reacties... en sorry zeggen dat ik twijfelde om verder te bloggen... ik vrees dat ik het zal blijven doen tot mijn laatste snik... als je worstelt met je gevoelens en niet weet waar je die kwijt kan is bloggen een uitkomst... voor mij dan toch... mijn eens zo uitgebreide familie is er niet meer... onze ook zeer uitgebreide vriendenkring is geslonken tot bijna zero en degenen die over bleven zijn stokoud en worstelen met hun eigen problemen... de kinderen wil je niet lastig vallen... wat blijft er dan over... juist de sukkels die de moed hebben om mijn blog te lezen... met deze mijn oprechte deelneming.
Vandaag kwam mijn poetshulp... aangezien communicatie een zeer moeilijk geval is heb ik het opgelost door de Google Vertaler in te schakelen... het is een oplossing maar wel tijdverslindend... ik tik in wat ik zou willen dat ze doet en zij leest het... dan schrijf ik welke zeep ze moet gebruiken voor de vloeren en zij... etc. etc... dat betekent dat ik zowat 4 uren met mijn tablet rond loop zoals een moeder met haar baby... maar ja ze heeft ditmaal de hoeken en plinten ook een beurt gegeven en die kunnen er weer tegen voor 2 weken... je roeit met de riemen die je hebt nietwaar.
Ik zat met zware twijfels over het bij houden van dit blog maar ja... wat er nu gebeurde moet me toch van het hart... zondag verwachtte ik mijn dochter en haar man om... zoals ik vermoedde... me een gelukkige verjaardag te wensen... ik weet wat ze het liefst drinken en snoepen en haalde het in huis... in plaats daarvan belde mijn dochter dat haar man dood was... ik heb het haar wel 3 x laten zeggen want het drong niet tot me door... zaterdag reed hij naar Mechelen om takken te snoeien van bomen op hun bouwgrond... grond die te koop stond... toen hij 's avonds niet thuis kwam belde mijn dochter naar de geburen daar en die gingen kijken en vonden hem daar liggen... geen zichtbare verwondingen... hij werd dus afgevoerd en er volgt een lijkschouwing om de oorzaak te vinden... dat was het dan... ik moet jullie niet vertellen hoe je je dan voelt... alsof je een klop op je kop krijgt... de herinneringen duiken op en het ongeloof dat je die man nooit meer zult zien... hij was een lieve schoonzoon en ik zal hem missen... wat mijn dochter betreft... wat die nu mee moet maken durf ik me niet voorstellen... je man gaat gewoon even een klus opknappen en je ziet hem nooit meer... afgrijselijk toch!
Je leest bijna dagelijks in het nieuws dergelijke gevallen en denkt dan... jakkes dat moet erg zijn... dan maak je het zelf mee en beseft maar eerst hoe het voelt... mijn dochter heeft gelukkig veel vrienden die maar al te bereid zijn haar te steunen want wij oudjes hier kunnen niet veel uitrichten... de administratieve zaken zal ze zelf moeten opknappen... momenteel wacht ze op de uitslag van die lijkschouwing en alleen wanneer het lichaam wordt vrij gegeven kan ze verder met het regelen van de begrafenis... het worden moeilijke weken.
De laatste tijd ben ik wreed aan het twijfelen... ga ik nog de moeite doen mijn hart en gevoelens hier bloot te leggen... waarom doe ik het... misschien om toch nog enig gevoel met de buitenwereld te houden nu ik zo afgezonderd leef... die buitenwereld zit er blijkbaar niet op te wachten en blijft oorverdovend stil... waarom dus... omdat ik het verdorie niet kan laten... is dàt niet erg... tegen de muren zitten blaffen zomaar!
En dan weer komen er enkele trouwe bloggers die me niet vergeten zijn en laat ik me weer verleiden... zwak zwak zwak... ik ben echt niet een mens dat de hele tijd op de voorgrond moet staan om opgemerkt te worden maar door iedereen genegeerd worden is echt niet plezant... ik ben ook wel zo dat ik het haat als midden in een gesprek er iemand zich plots tussen wringt of als je gesprekspartner eensklaps iemand anders bemerkt die interessanter is... en dat terwijl ik de hele tijd beleefd heb zitten luisteren... ik haak dan gewoon af en doe geen moeite meer voor hem of haar... maar het laat sporen na zoals... ben ik dan echt zo'n oninteressant mens of dom of niet-de-moeite-waard... funest voor je zelfvertrouwen.
Niettegenstaande mijn vorige opmerking zit ik nu toch maar weer mijn gevoelens te spuien... die slechte gewoonte ga ik moeten afleren.
Vandaag ga ik het even over dialecten hebben... niet de eerste keer vrees ik maar oude mensen vallen nu eenmaal in herhaling dus... ik ben een dialecten fan... niet alleen mijn "aantwaarps" maar alle dialecten... ze zijn zo rijk... hebben zoveel verschillende woorden voor zaken en gevoelens dat ik er alleen bewondering voor kan hebben... het dialect van mijn Antwerpse grootouders is zo goed als verdwenen... mijn generatie begon met hun kinderen in het ABN op te voeden omdat ze later op school niet zouden gediscrimineerd worden wegens hun taal... wij moesten weliswaar in de klas "mooi" praten maar eens buiten spraken we gewoon ons dialect... iedereen sprak zo op straat en thuis... het resultaat was dat ABN praten eerder een moeilijke job was... dus onze kinderen werden opgevoed zoals toen vereist werd... door al dat gedoe verloren wij zelf veel van de oude uitdrukkingen... ik herinner me nog dat ik eens in de oude volksbuurt in mijn stad stond te wachten en hoorde enkele oudjes met elkaar praten... het voelde alsof ik terug in mijn kinderjaren stapte en ik heb echt staan genieten van die aloude uitdrukkingen... de huidige generatie versta ik gewoon niet meer... ze praten veel vlugger dan wij en hun taal is doorspekt met slang en om de haverklap OMG... dan heb ik het nog niet over hun internet taaltje... dat is helemaal om te janken.
Van janken gesproken... ik zou het nu wel even willen doen... mijn nieuwe poetshulp kwam vandaag en dat kind spreekt alleen Pools... het bureau zegde me wel dat ze geen Nederlands kent maar wel wat Engels... dat was dus ferm overdreven... ik heb mijn schoonste Engels opgediept maar noppes... zelfs de simpelste dingen verstaat ze niet... wat doen we dus... de tolk op internet gebruiken... een tijdrovend en omslachtig werkje van Nederlands op Pools vertalen... niet echt uitnodigend om een meer uitgebreide dialoog te ontketenen... en dat is nog niet het ergste... ik weet dat ik de laatste jaren verwend werd door mijn meer dan ijverige hulpen en dat ik misschien te veel verlang maar ik vraag alleen de vloeren te doen en dat betekent ook de hoekjes en de plinten en in de badkamer de buizen van de afloop... dat is blijkbaar niet in haar opgekomen... nu zit ik mijn hoofd te breken hoe ik haar dat aan het verstand moet brengen volgende keer... via die tolk dan maar... dàt gaat plezant worden... maar ja met de mop wat rondzwieren kan ik ook nog wel... daar heb ik geen poetsvrouw voor nodig... het probleem is dat ik niet meer op mijn knieën kan rondkruipen om alles eens een grondige beurt te geven... de vorigen deden alles op hun slofjes en namen er dan nog wat ramen of het terras bij... tja ik ben verwend.
Ik zie ten allen kante fotokes van prachtige paddenstoelen die zich nu overal nestelen of je het goed vindt of niet... en ja ze zijn mooi... velen zijn giftig en dat zijn soms de mooiste ook... de eetbare vallen minder op en er naar zoeken is een leuke bezigheid... tijdens een van onze vakanties in de Ardennen hadden we een stel vrienden voor het weekend op bezoek... A-M was een echt buitenmens en had haar jeugd doorgebracht ver van de stad... tijdens een van onze wandelingen in het bos- en weidegebied waar onze châlet stond (gehuurd voor de maand juli) ontdekte ze dat die wei vol stond met eetbare paddenstoelen... ik weet de naam niet meer maar wel dat ze te vinden waren in de buurt van koeienvlaaien... zij heeft me uitgelegd hoe ik ze van de giftige kon onderscheiden... die giftige waren bijna identiek met maar één klein verschil... die dag was de menu keuze al opgelost... en lekker dat ze waren... van toen af waren wij steeds vroeg op pad om te zoeken... het volgend weekend was er een ander vriendenpaar op bezoek en ik plukte weer een hele hoop van die smakelijke dingen... ik ben dol op champignons en at met grote ijver een groot bord vol... 's nachts werd ik wakker van hevige krampen... aangezien we gasten hadden en het châlet dunne houten en gehorige wanden had durfde ik zelfs niet kreunen en ik moest gelaten mijn dood afwachten... echt ik dacht dat ik een giftig exemplaar had binnen gespeeld... tegen de ochtend trokken de krampen weg en besefte ik dat ik nog even mocht blijven leven... ik was alleen te gulzig geweest... de rest van het gezelschap was kiplekker tot mijn grote opluchting... tja wie wil er nu zijn gasten vermoorden.
Ik las net iets op een van de blogs over jagers en dat diepte herinneringen op... een van onze vroegere badminton vrienden kweekte op zijn domein fazanten om er later met zijn zakenvrienden op te kunnen jagen... nu was ik in die tijd al niet op mijn grote mond gevallen en als fervente dierenvriend vertelde ik hem dat ik dat niet echt leuk vond... er volgde natuurlijk een hele rits van commentaren op... pro's en contra's allerhande... nadien gingen we samen een pint drinken en alles was weer prima... een hele tijd later werden we met nog enkele paren uitgenodigd bij hen tegen 8 u... zoals de boerkes aten wij altijd met de kinderen om 6 u... soep, hoofdgerecht, dessert... nadien maakten we ons klaar om uit te gaan voor... zoals wij dachten... een borrel en een babbel... toen we aankwamen viel ik bijna van mijn stokje toen ik de feestelijk gedekte tafel zag uitgerust met een batterij van couverts en glazen... we gingen aan tafel en ik heb me de hele maaltijd met muizenhapjes doorgeworsteld... de wijn hielp gelukkig wel wat... op een van de gerechten brak ik bijna een tand op... geloof het of niet... een stuk fazant... ja één van die slachtoffers waar in de mijne nog een hagelkorrel zat... toen de maaltijd erop zat heb ik alles opgebiecht tot groot jolijt van de hele bende en ik heb het nog lang mogen horen... mijn echtgenoot heeft genoten van het diner... ik niet erg... en die hagelkorrel was de wraak van de fazant... jammer genoeg gericht tegen de verkeerde persoon... mijn tand kwam er met de schrik vanaf... we zijn nog vaak bij hen uitgenodigd maar dan zonder diner... ze hadden in hun kelder een aparte speelruimte ingericht waar we samen met de vrienden mochten komen feesten... zalige herinneringen... en fazant heb ik sindsdien nooit meer gegeten... ook konijn staat nog altijd op mijn zwarte lijst omdat wij 8 jaar lang een salon konijn hebben gekoesterd... kikkerbillen heb ik ook geschrapt nadat ik las hoe ze die diertjes mishandelen... en nu we oud zijn komt vlees nog in mini stukjes op ons bord terecht... de Groenen kunnen trots op ons zijn.
.
.
