Naam : Myette, woon in Antwerpen, heb 1 man, 1 dochter, 1 zoon, 1 schoonzoon, geen kleinkinderen, 1 schildpad, ben Boogschutter, verjaar in november, ik hou van lezen, crypto- grammen, schrijven, com- puteren, bloggen, minigolf, nieuwe contacten maken, pret maken met vrienden.
100% 150% 200% LOEP
REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT
Ik nam het woord "icoon" eens als onderwerp op mijn blog, waarom... omdat het wreed op mijn seskes begon te werken dat alles en iedereen plots een "icoon" werd, een of andere wijsneus gebruikte het ooit, iemand zag het, vond het een mooi woord en gebruikte het, weer een andere deed hetzelfde en plots stikte het overal van de iconen te pas en te onpas, ik nam me voor dat woord te boycotten tot ik las over de dood van den Alex van De Strangers, dàt was een icoon en ook de hele groep, ik las ooit hoe het allemaal begon maar ben het vergeten, het waren mannen van allerlei slag die samen allerlei gebeurtenissen en trends bezongen in ons eigen Antwerpse dialekt, die teksten waren grappig, vaak ironisch, soms diepzinnig, en dat alles op een van de toen populaire songs, ze namen ook toestanden onder de loep en zaten er dan BONK OP, de huidige WOKE cultuur zou er niet mee kunnen lachen, maar humor was toen nog toegestaan, ook zelfspot, iets wat in deze verzuurde tijd niet meer mogelijk is.
Ja, den Alex zijn dood doet me iets... hij is niet de eerste van de groep die het loodje moest leggen en binnen niet te lange tijd zullen De Strangers verleden tijd zijn net zoals Gaston en Leo, ook iconen... Toon Hermans was er ook eentje... die mensen waren grappig zonder kwetsend te zijn, iets wat blijkbaar niet meer kan nu, tja het zal wel aan mij liggen maar ik heb enkele van die "entertainers" beluisterd" en vond ze knudde, veel lawaai maar weinig inhoud... gelukkig zijn mijn iconen nog te vinden op het net en kan ik zo nog genieten van hun humor... mijn ICONEN!
Niettegenstaande die aanhoudende schouderpijn heb ik terug een beetje hoop gekregen... deze 2 laatste weken liep ik te manken maar gisteren en vandaag kan ik terug bijna normaal stappen mits heel voorzichtig om mijn rug te ontzien... wat ik nu zeg is heel gevaarlijk want zelfs optimistisch denken lokt negatieve reacties uit... ben ik bijgelovig... niet echt maar het is me op dat gebied vaak overkomen dus... we houden het onder ons... mondje dicht!
Mijn poetshulp is beneden bezig dus heb ik even vrij gekregen om jullie wat te komen ambeteren... straks komt de pedicure mijn onderdanen soigneren... die hebben lang moeten wachten op een opfrisbeurt want pedi moest een operatie ondergaan... net telefoon gekregen van onze huisarts die morgen zou komen maar blijkbaar nog maar 2 dagen per week werkt... dat wordt krap... tijd om vervanging te zoeken... ook al moeilijk tegenwoordig want huisartsen en tandartsen zijn een uitstervend ras geworden... dat wordt nog even op mijn bieterkes bijten... hoop dat die dat gaan overleven!
Vandaag zou schoonzoon 52 geworden zijn... zijn vrienden hadden een compilatie van videobeelden op fb gezet om hem te vieren... zo intriest om te bekijken... gisteren kwam dochter voor de verjaardag van 't manneke en ze is precies 10 jaar ouder geworden... ze zit nog altijd met de nodige paperassen te worstelen... de notaris moet ook nog afgehandeld worden... volgende week begint ze weer te werken... dat zal haar meer afleiding geven... het leven kan zwaar zijn.
Dit is een ZUCHT van opluchting, we hebben die "feestdagen" weer eens achter de rug en kunnen terug gewoon doen, niet dat we die dagen ongewoon deden maar toch, er hangt tijdens die weken iets boven je hoofd dat je zegt je happy en feestelijk te voelen terwijl je dat helemaal niet bent, we gaan nu weer ons bezig houden met de dagelijkse problemen.
Morgen wordt de eerste hindernis genomen, we laten ons bloed aftappen en de volgende week komt onze huisarts ons dan vertellen of we nog een jaartje verder kunnen sukkelen, gisteren kwam onze buurman zijn jaarlijks bezoekje afleggen, iets waar we zowat 50 jaar geleden mee begonnen, toen zijn vrouw nog leefde was het altijd leuk en werd er heel wat afgelachen, buurman is meer van het ernstige type en het enige wat ik dan kan bedenken om hem niet uitentreure te laten vertellen over zijn talrijke en belangrijke connecties die hij ontmoette in zijn loopbaan, dingen die ik al uit mijn hoofd ken, is over politiek en de toestand in de wereld te beginnen, hij is 94 en heeft een geheugen als een ijzeren pot, alle belangrijke zaken die er ooit gebeurden in de wereld kan hij opsommen compleet met dag en jaartal, daar sta ik gewoon versteld van, zijn ogen en oren laten het afweten maar praten kan hij nog als de beste.
Nu zondag wordt 't manneke 96, vieren doen we het niet, waarom zou je dat vieren, weer een jaar ouder, toen we kinderen waren spraken we van : "ik ben AL bijna 6 of 7 of... jaar", wat we nu zeggen is : "ik ben nog steeds 95 of ... jaar", een klein verschil nietwaar, hij was wel even teleurgesteld toen ik hem vertelde dat zondag zijn verjaardag was, hij dacht dat hij 100 was, zo is hij altijd al geweest, ongedurig en 't kan niet rap genoeg gaan voor hem, en ik maar op de rem gaan staan.
Zoon kwam even binnen wippen met zijn armen vol snoep, hij denkt nog altijd dat we dezelfde ouwe snoepers zijn als vroeger terwijl we beiden minder en minder eten en ook snoepen, zelfs die 2 glaasjes bubbels lagen me op de maag gisteren, versleten binnenwerk zeker... ik denk dat ik wel wat kwijt ga kunnen raken aan de poetshulp volgende week, toen ik haar iets aanbood de vorige keer nam ze het dankbaar aan "voor haar zoon" zei ze.
Ik hoop dat iedereen hier uitgevierd is en met frisse moed aan het nieuwe jaar kan beginnen, tja fris wordt het wel volgens de weerberichten, een welkome afwisseling na al die regen, ik ben elke dag weer dankbaar dat ik niet buiten moet.
Sorry voor degenen die Kerstmis nog een feest noemen maar ik ben hardstikke blij dat deze hindernis al genomen is... het kan heel prettig zijn als je samen met je familie bent... hier was het verre van dat... dochter was bij vrienden en zoon was samen met covid en man wist het gewoon niet dus heb ik mijn best gedaan heel dat gebeuren te negeren... en Oudejaar zal zowat hetzelfde verlopen... trouwens ik voel me niet meer in staat uren te staan kokkerellen... de tijd dat de hele familie hier te gast was is onherroepelijk voorbij... is het de aanhoudende regen of gewoon de leeftijd maar ik zit al weken en weken met rug- en heuppijnen... daarom is tegenwoordig mijn relax mijn beste vriend.
Gisteren verwachtte ik een pakje... gelukkig had zoon de beltoon ook op mijn smartphone gezet en die lag naast mij toen ze belden want de camera installatie vertikte het weer... dat ding moest gereset worden en aangezien ik geen computer nerd ben blijf ik daar met mijn fikken af... dan maar zoon gebeld... die kwam en fikste het... hij toonde me wat ik moet doen als het nog eens gebeurt... hoe ouder ik word hoe meer techniek ik in dat koppeke moet stampen... heb het maar opgeschreven... en ja... op papier... voor als... mijn dagelijks ronde in huis begint met opladen van alles wat opgeladen moet worden of geprogrammeerd... als ik zoon vrij spel zou geven zou de collectie nog meer aangevuld worden... iets waar ik me hardnekkig tegen verzet... wat als ik ook het noorden kwijt geraak zoals mijn bedgenoot.
Momenteel is mijn Poolse hulp aan het poetsen... ik zit er ineenkrimpend naar te luisteren... ze hotst en botst oorverdovend en in gedachten zie ik overal stukken afspringen... oei ze komt naar boven... tijd om te stoppen hier.
Hou het warm en gezellig met Oudejaar en alvast een
Hoe erg het ook is... het leven gaat verder dus ploeteren we ons door de was en de plas en de rest van de noodzakelijke taken... wie ook ploetert is dochter die tot aan haar oren bedolven wordt onder formaliteiten en paperassen... bij een overlijden altijd dikke ellende maar in dit geval was niemand erop voorbereid... daarom extra miserie... en dan heb je nog de vraatzuchtige overheid die staat te trappelen om je portemonnee een pak lichter te maken alsof je al niet genoeg leed te verwerken hebt.
Maar zoals ik al zegde... we zwoegen verder... vandaag heb ik me door de strijk gezwoegd... een karwei waar mijn ouwe rug een gloeiende hekel aan heeft... tja om eerlijk te zijn had ik dat vroeger ook al... strijken vind ik een geestdodend werkje... je staat daar maar met dat stomme ijzer over die stomme plank te vegen terwijl je gedachten eveneens over en weer vliegen en niet altijd in de goeie richting... zoals vele huishoudelijke klussen is het een gebeuren dat je telkens en telkens weer moet herhalen... zeer tot je spijt en ongenoegen... ik heb al vaak gedacht dat ik echt niet in de wieg gelegd ben om de perfekte hausfrau te worden... mijn generatie werd dat evenwel ingeprent zodat we dachten dat het zo hoorde als vrouw zijnde... ach... moest ik kunnen herbeginnen in deze tijd... ja wat zou ik dan doen... verdikke toch ik weet het niet... daar ga ik eens diep over nadenken.
WAT een vreselijke dag... om te beginnen was 't manneke in een van zijn lage dagen... toen zoon kwam om ons met onze auto naar het crematorium te rijden was het al "ambras"... HIJ wil het ZO en zoon wil het anders en LAP... ik zit dan tussen die twee heethoofden moeite te doen om mijn zenuwen in bedwang te houden ondanks ik veel goesting heb ze met hun kop tegen elkaar te beuken... we zijn dan dochter gaan ophalen... een dochter die witter zag dan sneeuw... dan bloedt je hart... bij aankomst mochten we in een apart vertrek wachten tot iedereen binnen zat... dan wij met ons vieren naar de grote zaal... de uitvaart zelf was in één woord "prachtig" als je het zo wil noemen... schoonzoon zijn motor met helm stond er bij de urne en de foto... dia's werden getoond met een overzicht van zijn hele leven... met als klapstuk hij zelf die op video een toast uitbracht in zijn Mechels dialekt... ik was net aan het opdrogen en dat bracht me de genadeslag toe... ongeveer 400 vrienden kwamen hun medeleven betuigen en toen de dienst afgelopen was en de urne buiten werd gereden stond er een erehaag van motors luid te brullen... ik kan alleen maar zeggen dat het hartbrekend was... dochter kreeg ontelbare knuffels van haar vrienden... ik ben ontzettend blij dat deze dag van beproeving voorbij is... waar ik me mee troost is dat hij een weliswaar kort leven had maar wel een gelukkig en gevuld leven... dochter moet het nu alleen zien te redden en dat gaat haar heel zwaar vallen.
Toen we thuis waren wilde man de auto buiten laten... later was er iets met de lichten want die bleven aan en uit gaan... ik zegde tegen hem de auto binnen te rijden en dat lukte hem niet... ik dan... in mijn peignoir en met een stevige borrel op... de eerste in vele jaren en die voel je maar ik had het nodig om bij te komen... die auto in en de garage in gereden en dit zonder brokken te maken... nu is mijn pijp uit en ga ik proberen me te ontspannen in de hoop dat het vandaag nog lukt.
Morgen is er weer een dag en leven we verder... tja wij oudjes blijven verder sukkelen terwijl er elke dag jonge mensen overlijden... oneerlijk toch?
Grijs is het weer en grijs is mijn stemming... ik zie tegen die begrafenis op als tegen een berg... gelukkig is het weer omgeslagen en vriest het niet meer want dan met de auto buiten moeten... ik kan momenteel echt niets positiefs vermelden... 't manneke wordt met de dag erger en dwarser en ik weet niet hoe lang ik dit nog ga kunnen vol houden... hij heeft zo van die manies zoals het licht uitdraaien als ik maar even de kamer verlaat... gezellig hoor... wil je binnen moet je eerst dat lichtknopje vinden of je loopt met je aanschijn tegen de deur... gisteren was hij mijn spullen aan het sorteren d.w.z. alles wat hij niet kent of begrijpt weg gooien... ik vind dat niet leuk en protesteer en hij krijgt een woede aanval en begint te stampvoeten en te krijsen... ik sta daar en kijk ernaar en denk : "net een kleuter die zijn zin niet krijgt"... terwijl ik dit schrijf heb ik schuldgevoelens omdat ik dit hier zomaar openlijk vertel... maar dan denk ik weer : "ho maar die bloggers kennen mijn man niet persoonlijk"... dat is het nu juist... tegen mijn kinderen en de enkele personen die ons echt kennen vertel ik het niet maar alles opkroppen is funest voor mijn bloeddruk... ik zeg dan maar tegen mezelf dat ik het me niet moet aantrekken maar ja... ik kom uit een familie waar nooit werd gebruld... meningsverschillen werden rustig besproken... dan trouw je en je weet niet wat je overkomt... na meer dan 60 jaren zou ik moeten gehard zijn maar nee hoor... het raakt me nog altijd... jaja ik weet het... idioot!!!
Normaal genomen vind ik de winterperiode niet zo slecht... nu zie ik halsreikend uit naar de zomer of gewoon naar wat droge dagen zodat hij de tuin in kan gaan... als dat niet kan verveelt hij zich en begint alle kasten en laden uit te mesten... zoals ik al zegde wil hij alles weg wat hij niet nodig vindt of begrijpt en dat zijn er heel wat... zelfs mijn keukenspullen moeten eraan terwijl hij nog nooit kookte... je kan je voorstellen hoe frustrerend het is als je steeds moet zoeken naar een of ander gerei... in mijn goede dagen zwijg ik en vloek in stilte... in de slechte... de rest mag je raden.
Vandaag verwacht ik een pakje... toen ik enkele dagen geleden op de WC het licht aan knipte sprong onze laatste "gewone" gloeilamp en ik vond alleen nog 2 onnozel magere led lampjes in een van mijn schuiven... we hadden in de kelder altijd een voorraad lampen liggen en ik dacht er nog een te vinden maar noppes... ik ben er zeker van dat hij die ook heeft weg gedaan... natuurlijk weet hij van niks... ik heb er nu enkele besteld via bol.com oftewel "bol"... ik hoop maar dat die vandaag toekomen want met dat pierenlichtje nu kun je amper de toiletpot vinden... wat spannend!
Zo is mijn leven dus geworden... met spanning wachtend op een pakje... boeiend nietwaar... tussen die spannende bedrijven door heb ik toch nog een thriller kunnen lezen... dat helpt mij altijd... me onderdompelen in de ellende van andere "fictieve" mensen... waar ik nu ook ietwat verslaafd aan begon te worden is video clips bekijken op You Tube... ik blijf me verwonderen over het ongelooflijke ego van al die mensen die maar blijven zichzelf filmen terwijl ze staan te kronkelen als dronken palingen of enorme brokken voer in hun mond zitten te proppen... er staan ook leerzame clips op zoals hoe je sommige woorden in het Engels of zelfs Chinees uitspreekt... die Engelse wil ik wel proberen maar aan de Chinese waag ik me niet... dan heb je ook nog de keukenprinsen die je tonen dat je de waterkoker ook nog kunt gebruiken om bvb. eieren te koken... ik hou me maar bij mijn pannetje... ik bedenk me net dat ik nog een was moet draaien... de plicht roept!
Na die ellendige zondag ben ik stilaan aan het bekomen... ik probeer gewoon in het heden te leven en niet teveel terug te denken aan hoe het toen was want dan hou ik het niet droog en wat heb je eraan... net gebeld met dochter en die weet nog altijd niet wat de doodsoorzaak was... het lichaam is vrij gegeven en is nu bij de begrafenis ondernemer... blijkbaar moet dochter nu de politie bellen om het dossier te kunnen inzien... alsof het niet erg genoeg is maken ze het de nabestaanden nog extra moeilijk.
Ik wil hierbij iedereen bedanken voor de lieve reacties... en sorry zeggen dat ik twijfelde om verder te bloggen... ik vrees dat ik het zal blijven doen tot mijn laatste snik... als je worstelt met je gevoelens en niet weet waar je die kwijt kan is bloggen een uitkomst... voor mij dan toch... mijn eens zo uitgebreide familie is er niet meer... onze ook zeer uitgebreide vriendenkring is geslonken tot bijna zero en degenen die over bleven zijn stokoud en worstelen met hun eigen problemen... de kinderen wil je niet lastig vallen... wat blijft er dan over... juist de sukkels die de moed hebben om mijn blog te lezen... met deze mijn oprechte deelneming.
Vandaag kwam mijn poetshulp... aangezien communicatie een zeer moeilijk geval is heb ik het opgelost door de Google Vertaler in te schakelen... het is een oplossing maar wel tijdverslindend... ik tik in wat ik zou willen dat ze doet en zij leest het... dan schrijf ik welke zeep ze moet gebruiken voor de vloeren en zij... etc. etc... dat betekent dat ik zowat 4 uren met mijn tablet rond loop zoals een moeder met haar baby... maar ja ze heeft ditmaal de hoeken en plinten ook een beurt gegeven en die kunnen er weer tegen voor 2 weken... je roeit met de riemen die je hebt nietwaar.
Ik zat met zware twijfels over het bij houden van dit blog maar ja... wat er nu gebeurde moet me toch van het hart... zondag verwachtte ik mijn dochter en haar man om... zoals ik vermoedde... me een gelukkige verjaardag te wensen... ik weet wat ze het liefst drinken en snoepen en haalde het in huis... in plaats daarvan belde mijn dochter dat haar man dood was... ik heb het haar wel 3 x laten zeggen want het drong niet tot me door... zaterdag reed hij naar Mechelen om takken te snoeien van bomen op hun bouwgrond... grond die te koop stond... toen hij 's avonds niet thuis kwam belde mijn dochter naar de geburen daar en die gingen kijken en vonden hem daar liggen... geen zichtbare verwondingen... hij werd dus afgevoerd en er volgt een lijkschouwing om de oorzaak te vinden... dat was het dan... ik moet jullie niet vertellen hoe je je dan voelt... alsof je een klop op je kop krijgt... de herinneringen duiken op en het ongeloof dat je die man nooit meer zult zien... hij was een lieve schoonzoon en ik zal hem missen... wat mijn dochter betreft... wat die nu mee moet maken durf ik me niet voorstellen... je man gaat gewoon even een klus opknappen en je ziet hem nooit meer... afgrijselijk toch!
Je leest bijna dagelijks in het nieuws dergelijke gevallen en denkt dan... jakkes dat moet erg zijn... dan maak je het zelf mee en beseft maar eerst hoe het voelt... mijn dochter heeft gelukkig veel vrienden die maar al te bereid zijn haar te steunen want wij oudjes hier kunnen niet veel uitrichten... de administratieve zaken zal ze zelf moeten opknappen... momenteel wacht ze op de uitslag van die lijkschouwing en alleen wanneer het lichaam wordt vrij gegeven kan ze verder met het regelen van de begrafenis... het worden moeilijke weken.
De laatste tijd ben ik wreed aan het twijfelen... ga ik nog de moeite doen mijn hart en gevoelens hier bloot te leggen... waarom doe ik het... misschien om toch nog enig gevoel met de buitenwereld te houden nu ik zo afgezonderd leef... die buitenwereld zit er blijkbaar niet op te wachten en blijft oorverdovend stil... waarom dus... omdat ik het verdorie niet kan laten... is dàt niet erg... tegen de muren zitten blaffen zomaar!
En dan weer komen er enkele trouwe bloggers die me niet vergeten zijn en laat ik me weer verleiden... zwak zwak zwak... ik ben echt niet een mens dat de hele tijd op de voorgrond moet staan om opgemerkt te worden maar door iedereen genegeerd worden is echt niet plezant... ik ben ook wel zo dat ik het haat als midden in een gesprek er iemand zich plots tussen wringt of als je gesprekspartner eensklaps iemand anders bemerkt die interessanter is... en dat terwijl ik de hele tijd beleefd heb zitten luisteren... ik haak dan gewoon af en doe geen moeite meer voor hem of haar... maar het laat sporen na zoals... ben ik dan echt zo'n oninteressant mens of dom of niet-de-moeite-waard... funest voor je zelfvertrouwen.
Niettegenstaande mijn vorige opmerking zit ik nu toch maar weer mijn gevoelens te spuien... die slechte gewoonte ga ik moeten afleren.
Vandaag ga ik het even over dialecten hebben... niet de eerste keer vrees ik maar oude mensen vallen nu eenmaal in herhaling dus... ik ben een dialecten fan... niet alleen mijn "aantwaarps" maar alle dialecten... ze zijn zo rijk... hebben zoveel verschillende woorden voor zaken en gevoelens dat ik er alleen bewondering voor kan hebben... het dialect van mijn Antwerpse grootouders is zo goed als verdwenen... mijn generatie begon met hun kinderen in het ABN op te voeden omdat ze later op school niet zouden gediscrimineerd worden wegens hun taal... wij moesten weliswaar in de klas "mooi" praten maar eens buiten spraken we gewoon ons dialect... iedereen sprak zo op straat en thuis... het resultaat was dat ABN praten eerder een moeilijke job was... dus onze kinderen werden opgevoed zoals toen vereist werd... door al dat gedoe verloren wij zelf veel van de oude uitdrukkingen... ik herinner me nog dat ik eens in de oude volksbuurt in mijn stad stond te wachten en hoorde enkele oudjes met elkaar praten... het voelde alsof ik terug in mijn kinderjaren stapte en ik heb echt staan genieten van die aloude uitdrukkingen... de huidige generatie versta ik gewoon niet meer... ze praten veel vlugger dan wij en hun taal is doorspekt met slang en om de haverklap OMG... dan heb ik het nog niet over hun internet taaltje... dat is helemaal om te janken.
Van janken gesproken... ik zou het nu wel even willen doen... mijn nieuwe poetshulp kwam vandaag en dat kind spreekt alleen Pools... het bureau zegde me wel dat ze geen Nederlands kent maar wel wat Engels... dat was dus ferm overdreven... ik heb mijn schoonste Engels opgediept maar noppes... zelfs de simpelste dingen verstaat ze niet... wat doen we dus... de tolk op internet gebruiken... een tijdrovend en omslachtig werkje van Nederlands op Pools vertalen... niet echt uitnodigend om een meer uitgebreide dialoog te ontketenen... en dat is nog niet het ergste... ik weet dat ik de laatste jaren verwend werd door mijn meer dan ijverige hulpen en dat ik misschien te veel verlang maar ik vraag alleen de vloeren te doen en dat betekent ook de hoekjes en de plinten en in de badkamer de buizen van de afloop... dat is blijkbaar niet in haar opgekomen... nu zit ik mijn hoofd te breken hoe ik haar dat aan het verstand moet brengen volgende keer... via die tolk dan maar... dàt gaat plezant worden... maar ja met de mop wat rondzwieren kan ik ook nog wel... daar heb ik geen poetsvrouw voor nodig... het probleem is dat ik niet meer op mijn knieën kan rondkruipen om alles eens een grondige beurt te geven... de vorigen deden alles op hun slofjes en namen er dan nog wat ramen of het terras bij... tja ik ben verwend.
Ik zie ten allen kante fotokes van prachtige paddenstoelen die zich nu overal nestelen of je het goed vindt of niet... en ja ze zijn mooi... velen zijn giftig en dat zijn soms de mooiste ook... de eetbare vallen minder op en er naar zoeken is een leuke bezigheid... tijdens een van onze vakanties in de Ardennen hadden we een stel vrienden voor het weekend op bezoek... A-M was een echt buitenmens en had haar jeugd doorgebracht ver van de stad... tijdens een van onze wandelingen in het bos- en weidegebied waar onze châlet stond (gehuurd voor de maand juli) ontdekte ze dat die wei vol stond met eetbare paddenstoelen... ik weet de naam niet meer maar wel dat ze te vinden waren in de buurt van koeienvlaaien... zij heeft me uitgelegd hoe ik ze van de giftige kon onderscheiden... die giftige waren bijna identiek met maar één klein verschil... die dag was de menu keuze al opgelost... en lekker dat ze waren... van toen af waren wij steeds vroeg op pad om te zoeken... het volgend weekend was er een ander vriendenpaar op bezoek en ik plukte weer een hele hoop van die smakelijke dingen... ik ben dol op champignons en at met grote ijver een groot bord vol... 's nachts werd ik wakker van hevige krampen... aangezien we gasten hadden en het châlet dunne houten en gehorige wanden had durfde ik zelfs niet kreunen en ik moest gelaten mijn dood afwachten... echt ik dacht dat ik een giftig exemplaar had binnen gespeeld... tegen de ochtend trokken de krampen weg en besefte ik dat ik nog even mocht blijven leven... ik was alleen te gulzig geweest... de rest van het gezelschap was kiplekker tot mijn grote opluchting... tja wie wil er nu zijn gasten vermoorden.
Ik las net iets op een van de blogs over jagers en dat diepte herinneringen op... een van onze vroegere badminton vrienden kweekte op zijn domein fazanten om er later met zijn zakenvrienden op te kunnen jagen... nu was ik in die tijd al niet op mijn grote mond gevallen en als fervente dierenvriend vertelde ik hem dat ik dat niet echt leuk vond... er volgde natuurlijk een hele rits van commentaren op... pro's en contra's allerhande... nadien gingen we samen een pint drinken en alles was weer prima... een hele tijd later werden we met nog enkele paren uitgenodigd bij hen tegen 8 u... zoals de boerkes aten wij altijd met de kinderen om 6 u... soep, hoofdgerecht, dessert... nadien maakten we ons klaar om uit te gaan voor... zoals wij dachten... een borrel en een babbel... toen we aankwamen viel ik bijna van mijn stokje toen ik de feestelijk gedekte tafel zag uitgerust met een batterij van couverts en glazen... we gingen aan tafel en ik heb me de hele maaltijd met muizenhapjes doorgeworsteld... de wijn hielp gelukkig wel wat... op een van de gerechten brak ik bijna een tand op... geloof het of niet... een stuk fazant... ja één van die slachtoffers waar in de mijne nog een hagelkorrel zat... toen de maaltijd erop zat heb ik alles opgebiecht tot groot jolijt van de hele bende en ik heb het nog lang mogen horen... mijn echtgenoot heeft genoten van het diner... ik niet erg... en die hagelkorrel was de wraak van de fazant... jammer genoeg gericht tegen de verkeerde persoon... mijn tand kwam er met de schrik vanaf... we zijn nog vaak bij hen uitgenodigd maar dan zonder diner... ze hadden in hun kelder een aparte speelruimte ingericht waar we samen met de vrienden mochten komen feesten... zalige herinneringen... en fazant heb ik sindsdien nooit meer gegeten... ook konijn staat nog altijd op mijn zwarte lijst omdat wij 8 jaar lang een salon konijn hebben gekoesterd... kikkerbillen heb ik ook geschrapt nadat ik las hoe ze die diertjes mishandelen... en nu we oud zijn komt vlees nog in mini stukjes op ons bord terecht... de Groenen kunnen trots op ons zijn.
OEPS... na weer een mislukte poging om hier iets te plaatsen neem ik de pen ter hand etc. etc.... tja zoals nog al eens gebeurt in de vroege ochtend terwijl ik wat na lig te soezen had ik een briljant idee om jullie te verblijden... na mijn dagelijkse routine met mijn dagelijkse afkeer te hebben afgewerkt zette ik me aan de pc en begon te tikken... net toen ik wilde afronden vloog alles weg... zomaar... ik had niet de moed en de tijd om van voorafaan te beginnen en nam me voor het later eens te proberen... intussen kwamen er allerlei digitale problemen aanzetten... ik moest online enkele bestellingen plaatsen en alles liep in het honderd... bestelling geannuleerd maar wel al betaald... dan een andere site die mijn account niet meer kon vinden... en nog een andere met dergelijke problemen... uren en uren trachtte ik de boel weer op orde te krijgen en zoals jullie ook weten... dat loopt echt niet vlotjes... uiteindelijk werd alles opgelost... tenminste 2 van de 4... de rest moet ik nog afwachten.
Zoals je misschien al vermoedde ben ik door al dat gedoe mijn briljant idee kwijt geraakt... misschien dat ik morgenochtend nog eens een oprisping krijg.
Met al dat verliep mijn week ietwat onrustig... zeg maar chaotisch... ik kreeg ook nog het trieste nieuws te verwerken dat de hond van zoonlief weer moet geopereerd worden... het dier heeft al kanker gehad en nu heeft hij weer verdachte bulten gekweekt die eruit moeten... zoon zit in de put en ik erbij... het beest is nu 9 geworden en heeft al veel ellende gehad... zoals ik al eerder zegde... zoon is een van die mensen die pech aantrekken zoals een paardenstront de vliegen... excuseer me de uitdrukking... we zitten dus beiden in angstige afwachting.
Wat het weer betreft mogen we niet klagen... ja het is frisser geworden en de verwarming draait lustig... verleden jaar zette ik de thermostaat op 21 maar nu heb ik in een golf van roekeloosheid en spilzucht hem een graadje hoger gezet... ik weiger mijn laatste levensjaren/maanden/weken/dagen kou te lijden want een trui meer en sokken hielpen niet echt mijn oude botten te verwarmen... bij de jaarlijkse afrekening zal ik het misschien betreuren maar ja dat is dan maar zo... ik heb al wel onze voorraad voer aangevuld... gisteren kwam de slager en mijn diepvrizer zit vol... vandaag de supermarkt met nog wat aanvulling... moesten we ingesneeuwd geraken wij zullen niet verhongeren.
Vorige week had ik de thermostaat terug op winter niveau gezet maar tot vandaag bleef het stil en koud... koppig en ook optimistisch zoals ik ben wachtte ik al bibberend en hopend op enkele straaltjes zon die onze op het zuiden gerichtte living zou opwarmen... die straaltjes werden jammer genoeg afgewisseld met lange donkere wolken zodat we bleven bibberen... gisteren legde ik teleurgesteld mijn Damarke al klaar en een dikkere trui voor 't manneke... welnu... vanochtend stapten we een lekker warme badkamer in... wat een genot... ik had haast de radiator een kusje gegeven maar hield me nog net op tijd in... dat ding zou te hard schrikken en misschien stilvallen... nu zit ik wel met gemengde gevoelens... het is nu warm en gezellig maar als ik aan de volgende gasfactuur denk weet ik het niet meer... ach ja we mogen ook niet klagen... tot midden oktober zonder verwarming gemoeten... zwijgen Myette!
Ik zit nu uit te blazen van enkele uitputtende huishoudelijke taken... onze echtelijke sponde uitgedost met (nog) frisse lakens maar wel met de winter donsdeken erop nu... dat (nog) slaat op de overgang met flanellen lakens die ik steevast in de winter gebruik... akkoord of niet IK hou me eraan en als het heel koud is voelt het heel wat lekkerder als je tussen flanel kruipt dan tussen dunne katoenen lakens... daarna de vuile boel in de wasmachine gepropt... tenminste al de helft... dat wordt wasdag vandaag... dan enkele zomerspullen uitgewassen... niet veel want ik kom weinig buiten en dos me dan gemakshalve bijna altijd uit in dezelfde outfit... dat scheelt weeral een slok op een borrel... dan op zoek naar de waterbakjes voor de radiatoren en die plaatsen... de planten hun wekelijkse borrel geven... het klaar te maken voer voor vanavond uit de vriezer sleuren... en alsof dat niet genoeg is enkele oefeningen uitvoeren... ja je zit op het net en wordt overspoeld met goede raad om je oude karkas wat trager te laten roesten... en ik... ik kan het niet laten om dat eens te proberen... jammer genoeg ontbreekt me het aan uithoudingsvermogen... de kinderen lachten me er steeds mee uit... "ons ma heeft weer eens iets nieuws ontdekt, benieuwd hoe lang dit gaat duren" en ja zo ben ik... nog altijd leergierig al weet ik niet waarom ik nog de moeite doe... en deze oefeningen zouden heel gemakkelijk moeten zijn maar mijn oude botten zijn niet akkoord... dus dan maar bloggen.
Woensdag komt mijn nieuwe poetshulp... ik denk dat ik wat ga oefenen in gebarentaal want blijkbaar kent ze geen woord Nederlands... dat gaat plezant worden... zij staan kijken terwijl ik toon hoe het moet... wie gaat er het meest moe zijn denk je?
Even pauze tot dochter en schoonzoon hier zijn... het was me het weekje wel... zoals ik al vertelde was de schilder hier en die klus duurde drie volle dagen... dagen dat ik paraat moest blijven en koffie aandragen... je mag je gelukkig prijzen als je iemand kunt strikken die klussen wil opknappen en die persoon moet dan in de watten gelegd worden... donderdag was ik vrij maar moest op oogcontrole naar de kliniek hier... daar hebben ze me volle twee uren bezig gehouden met allerlei tests... en alsof glaucoom nog niet genoeg is kwam er ook nog eens maculadegeneratie bij... tja oud zijn is knudde... dan tevoet naar huis en ik had niet mijn beste dag... ik was gewoon gereed voor het stort... zit ook nog altijd met die verrekte rugpijn.
Ik had ook nog van de gelegenheid gebruik willen maken om die factuur te bespreken... had gelukkig van de vorige copies gemaakt en die stonden nog op mijn pc... heel het boeltje uitgeprint en mee naar de kliniek genomen... toen ze met die testen klaar waren was het kantoor gesloten... dus vrijdag ik terug op pad... en het goede nieuws is dat ik die factuur niet moet betalen want die was dubbel geboekt... je ziet dus dat je alles moet controleren of je wordt in de sacoche gezet... het ging hier wel om een dikke 500 euro... wie weet hoe vaak dit gebeurt maar dan met kleine bedragen zodat het niet opvalt.
Ik kwam dus doodmoe maar gelukkig thuis en dacht op mijn lauweren te gaan rusten... verkeerd gedacht... man wilde perse weer een poging wagen zijn postzegels te verkopen en vroeg me mee te rijden... wat doe je dan... die rit ga ik niet vlug vergeten... nergens een parkeerplaats te vinden maar mijn koppige echtgenoot wilde niet van opgeven horen... hij bleef rondrijden waarbij hij halsbrekende toeren uithaalde... bij het achteruit rijden tegen een paaltje gebotst... ik heb peultjes gezweet en smeekte terug naar huis te rijden... jawadde... tenslotte zijn we op een bewaakt parkeerterrein gereden waar we 8 euro moesten voor neer tellen... en dàt met een man die nooit parkeergeld wil betalen en liefst 100 x rond rijdt... hij weg met zijn postzegels en ik aan het bekomen in de wagen... natuurlijk was het weer noppes... 8 euro kwijt en een jaar van mijn leven voor niets.
Zaterdag kwam zoon met zijn hond... een lief dier maar onstuimig en verre van elegant... na hun vertrek moet ik de meubelen terug op hun plaats schuiven... vandaag komt dochter... zo is de week rond... ik hoop de volgende wat rustiger want mijn ouwe knoken kunnen het niet meer aan.
Ik trek me even terug voor ik me weer in mijn huishoudelijke plichten stort... deze misschien laatste nazomerdagen ben ik weer aan handen en voeten gekluisterd... tja de meneer die ons beloofde het schilderwerk van de tuin-terras-reling te doen besloot dat dit deze week moest gebeuren... zodoende ben ik weer de pineut... vroeg opstaan om mezelf toonbaar te maken... deur openen want 't manneke komt aan die duivelse camera-bel niet aan... koffie serveren en paraat staan als die meneer iets nodig heeft of moet weten... intussen gebeld met het poetsbureau want mijn huidige hulp heeft besloten tijdelijk te stoppen om hun pas gekochte huis in te richten... aangezien ze ook 3 kinderen heeft wordt buiten huis werken te moeilijk... ze zou echter wel 1 zaterdag om de 2 weken bij mij willen werken maar dan zwart... tijdelijk... voor mij is dat een dilemma... ik heb het bureau nu gevraagd of ze aub iemand anders kunnen vinden zelfs een die geen Nederlands kent... desnoods gebruiken we gebarentaal... nu wacht ik in spanning af... morgen moet ik... of moet ik zeggen "mag" ik buiten voor oogcontrole... aangezien ik dan toch in de kliniek ben ga ik proberen de dienst facturatie te bereiken want men heeft me een factuur gezonden met hetzelfde bedrag dat ik in juli ook al betaalde... nu die dienst vinden en ze overtuigen... oef... echt niets waar ik met plezier naar uitkijk... ben weer één bundel zenuwen.
Die meneer is nu al vlijtig aan 't schilderen... hij heeft ook eventjes onze verstopte lavabo tot de orde geroepen en de lekkende kraag idem dito... ook het water van de verwarmingsketel bijgevuld zodat het ding klaar staat om in gang te springen als het moet... ik dank de hemel en al zijn heiligen voor het feit dat er nog handige mannen bestaan... als er geen enkele in mijn buurt is trek ik me aardig uit de slag... ja je moet wel als je een echtgenoot hebt zonder technische knobbel... omdat ik een vader had die letterlijk van alle markten thuis was ben ik in het begin van ons huwelijk vreselijk geschrokken toen ik ontdekte dat zelfs een nagel in de muur kloppen voor hem een zware taak was... wat doe je dan... het zelf maar doen nietwaar om de schade te beperken... mettertijd deed ik meer en meer en man vond dat heel handig en deed zelfs geen moeite meer... iets wat hij wel goed kan is commanderen wat en hoe het moet... een van onze vrienden vroeger noemde mij eens "meid voor alle werk" en zo is het... gelukkig mag ik mijn loon zelf bepalen en van tijd tot tijd beloon ik mezelf met een extraatje.
Voilà mijn vrije tijd zit er weeral op... terug naar de galeien... tot nog eens!
Geloof het of niet maar ik had me vast voorgenomen een van deze laatste zomerdagen mijn kot eens te verlaten voor een wandeling in het park... jawadde... mijn buurman en ook een jarenlange vriend van ons vroeg me of ik zijn besteld pakket kon aannemen want hij moest die dag naar de dokter... natuurlijk zei ik gul en wachtte... en bleef wachten... 'savonds belde buurman om te zeggen dat hij de volgende dag de kliniek binnen moest om bloed te krijgen... aiai... maar hij zou maar één nacht moeten blijven... aangezien zijn bestelling nog niet was aangekomen bleef ik op wacht... de volgende dag geen buurman gezien en ik belde zijn dochter... hij had nog meer bloed gekregen en moest allerlei onderzoeken ondergaan en in de kliniek blijven tot volgende week maandag of dinsdag... vandaag vrijdag en ik wacht nog altijd op dat pak... daar gaan mijn plannen voor een deugddoende wandeling... waar ik echter nog het meeste mee zit is de schrik dat buurman erg ziek is... het feit dat ze al direct 3 zakjes bloed moesten geven omdat zijn rode bloedcellenpeil te laag was vind ik verdacht... nu weer bang afwachten... en nog steeds in huisarrest.
Tja je kan plannen maken zoveel je wenst... het leven beschikt er altijd anders over... ik troost me dan maar met mijn derde aflevering van de 7 zusters... Star... waarbij ik midden in de Victoriaanse tijd in Engeland belandde en ook daar liep het niet altijd vlotjes... 't manneke krijgt meer en meer van die terugvallen waarbij hij de simpelste zaken plots niet meer weet... dan krijgt hij een woedeaanval... ik zit dan diep in de put en een half uur later is hij het vergeten... wat ik moet leren is het gewoon negeren... zeer zeer moeilijk voor mij omdat ik nu eenmaal de neiging heb om terug te bijten als ik aangevallen word... een reflex die ik zal moeten onderdrukken... pppfff... tja ik ben nu eenmaal niet uit engelenhout gesneden maar leergierig nog altijd.
Wat leergierig betreft... bij het lezen van dat boek over Star ging ik weer bij Google te rade over de echte personen waarover het in dat boek gaat... ik heb enkele jaren geleden de serie over Victoria gevolgd en heb er veel van opgestoken zoals het feit dat Victoria's oom een van onze Saksen Coburghs was... misschien ooit geleerd op school maar toen vond ik dat niet de moeite om te onthouden... momenteel geven ze de geschiedenis van onze koningen... of dat altijd accuraat is weet ik niet... men zal wel veel verbloemen want in die kringen wordt er veel verdoken gesjoemeld... en al die allianties tussen de verschillende vorstenhuizen en hun adellijke verwanten zijn gewoon niet te volgen... toch wel boeiend en een afleiding van de eigen problemen.
Ppppfff deze hele week niemand gezien of gehoord dus ook niets te vertellen... het enige bericht was dan nog een triest omdat weer een van onze vroegere vrienden overleden is... een van onze clubleden... een man altijd goed gehumeurd en met veel gevoel voor humor... zijn vrouw zal het nu alleen moeten redden... de week was al deprimerend en ik werd er bepaald niet gelukkiger van... het enige dat ik dan kan doen is me in een andere wereld gooien d.w.z. me verdiepen in een boek... dat boek is momenteel de tweede uit de serie "De 7 zusters" en ik moet bekennen dat het spannend en ook leerzaam is... in het begin vond ik het wat chicklitachtig maar je krijgt er ook een stuk geschiedenis en politiek gratis bij... dan ga ik nadien bij Google natrekken hoe de beschreven personen er in het echt uitzagen... dus leerzaam en boeiend... nu wacht ik vol spanning op het derde deel dat mijn lieve bib dame al voor mij gereserveerd had... zo heb ik iets om naar uit te kijken.
Waar ik helemaal niet naar uitkijk is de lange winter periode... we kregen er deze week al een voorproefje van met regen... 't manneke blijft dan binnen en uit verveling begint hij in huis rond te snuffelen en te zoeken wat er weg kan... die zoektochten van hem eindigen vaak in ruzie want zijn idee van overbodig stemt niet overeen met het mijne... ik hoop maar dat er veel sport op TV komt.
Ik vrees dat ik ook vandaag zoon niet moet verwachten want het begint net weer te gieten en een lange wandeling in de regen met de hond ziet hij niet meer zitten... het blijft dus een saaie en trieste week.
