Even pauze tot dochter en schoonzoon hier zijn... het was me het weekje wel... zoals ik al vertelde was de schilder hier en die klus duurde drie volle dagen... dagen dat ik paraat moest blijven en koffie aandragen... je mag je gelukkig prijzen als je iemand kunt strikken die klussen wil opknappen en die persoon moet dan in de watten gelegd worden... donderdag was ik vrij maar moest op oogcontrole naar de kliniek hier... daar hebben ze me volle twee uren bezig gehouden met allerlei tests... en alsof glaucoom nog niet genoeg is kwam er ook nog eens maculadegeneratie bij... tja oud zijn is knudde... dan tevoet naar huis en ik had niet mijn beste dag... ik was gewoon gereed voor het stort... zit ook nog altijd met die verrekte rugpijn.

Ik had ook nog van de gelegenheid gebruik willen maken om die factuur te bespreken... had gelukkig van de vorige copies gemaakt en die stonden nog op mijn pc... heel het boeltje uitgeprint en mee naar de kliniek genomen... toen ze met die testen klaar waren was het kantoor gesloten... dus vrijdag ik terug op pad... en het goede nieuws is dat ik die factuur niet moet betalen want die was dubbel geboekt... je ziet dus dat je alles moet controleren of je wordt in de sacoche gezet... het ging hier wel om een dikke 500 euro... wie weet hoe vaak dit gebeurt maar dan met kleine bedragen zodat het niet opvalt.

Ik kwam dus doodmoe maar gelukkig thuis en dacht op mijn lauweren te gaan rusten... verkeerd gedacht... man wilde perse weer een poging wagen zijn postzegels te verkopen en vroeg me mee te rijden... wat doe je dan... die rit ga ik niet vlug vergeten... nergens een parkeerplaats te vinden maar mijn koppige echtgenoot wilde niet van opgeven horen... hij bleef rondrijden waarbij hij halsbrekende toeren uithaalde... bij het achteruit rijden tegen een paaltje gebotst... ik heb peultjes gezweet en smeekte terug naar huis te rijden... jawadde... tenslotte zijn we op een bewaakt parkeerterrein gereden waar we 8 euro moesten voor neer tellen... en dàt met een man die nooit parkeergeld wil betalen en liefst 100 x rond rijdt... hij weg met zijn postzegels en ik aan het bekomen in de wagen... natuurlijk was het weer noppes... 8 euro kwijt en een jaar van mijn leven voor niets.

Zaterdag kwam zoon met zijn hond... een lief dier maar onstuimig en verre van elegant... na hun vertrek moet ik de meubelen terug op hun plaats schuiven... vandaag komt dochter... zo is de week rond... ik hoop de volgende wat rustiger want mijn ouwe knoken kunnen het niet meer aan.

08-10-2023 om 13:47 geschreven door Myette

Ik trek me even terug voor ik me weer in mijn huishoudelijke plichten stort... deze misschien laatste nazomerdagen ben ik weer aan handen en voeten gekluisterd... tja de meneer die ons beloofde het schilderwerk van de tuin-terras-reling te doen besloot dat dit deze week moest gebeuren... zodoende ben ik weer de pineut... vroeg opstaan om mezelf toonbaar te maken... deur openen want 't manneke komt aan die duivelse camera-bel niet aan... koffie serveren en paraat staan als die meneer iets nodig heeft of moet weten... intussen gebeld met het poetsbureau want mijn huidige hulp heeft besloten tijdelijk te stoppen om hun pas gekochte huis in te richten... aangezien ze ook 3 kinderen heeft wordt buiten huis werken te moeilijk... ze zou echter wel 1 zaterdag om de 2 weken bij mij willen werken maar dan zwart... tijdelijk... voor mij is dat een dilemma... ik heb het bureau nu gevraagd of ze aub iemand anders kunnen vinden zelfs een die geen Nederlands kent... desnoods gebruiken we gebarentaal... nu wacht ik in spanning af... morgen moet ik... of moet ik zeggen "mag" ik buiten voor oogcontrole... aangezien ik dan toch in de kliniek ben ga ik proberen de dienst facturatie te bereiken want men heeft me een factuur gezonden met hetzelfde bedrag dat ik in juli ook al betaalde... nu die dienst vinden en ze overtuigen... oef... echt niets waar ik met plezier naar uitkijk... ben weer één bundel zenuwen.

Die meneer is nu al vlijtig aan 't schilderen... hij heeft ook eventjes onze verstopte lavabo tot de orde geroepen en de lekkende kraag idem dito... ook het water van de verwarmingsketel bijgevuld zodat het ding klaar staat om in gang te springen als het moet... ik dank de hemel en al zijn heiligen voor het feit dat er nog handige mannen bestaan... als er geen enkele in mijn buurt is trek ik me aardig uit de slag... ja je moet wel als je een echtgenoot hebt zonder technische knobbel... omdat ik een vader had die letterlijk van alle markten  thuis was ben ik in het begin van ons huwelijk vreselijk geschrokken toen ik ontdekte dat zelfs een nagel in de muur kloppen voor hem een zware taak was... wat doe je dan... het zelf maar doen nietwaar om de schade te beperken... mettertijd deed ik meer en meer en man vond dat heel handig en deed zelfs geen moeite meer... iets wat hij wel goed kan is commanderen wat en hoe het moet... een van onze vrienden vroeger noemde mij eens "meid voor alle werk" en zo is het... gelukkig mag ik mijn loon zelf bepalen en van tijd tot tijd beloon ik mezelf met een extraatje.

Voilà mijn vrije tijd zit er weeral op... terug naar de galeien... tot nog eens!

04-10-2023 om 09:12 geschreven door Myette

Geloof het of niet maar ik had me vast voorgenomen een van deze laatste zomerdagen mijn kot eens te verlaten voor een wandeling in het park... jawadde... mijn buurman en ook een jarenlange vriend van ons vroeg me of ik zijn besteld pakket kon aannemen want hij moest die dag naar de dokter... natuurlijk zei ik gul en wachtte... en bleef wachten... 'savonds belde buurman om te zeggen dat hij de volgende dag de kliniek binnen moest om bloed te krijgen... aiai... maar hij zou maar één nacht moeten blijven... aangezien zijn bestelling nog niet was aangekomen bleef ik op wacht... de volgende dag geen buurman gezien en ik belde zijn dochter... hij had nog meer bloed gekregen en moest allerlei onderzoeken ondergaan en in de kliniek blijven tot volgende week maandag of dinsdag... vandaag vrijdag en ik wacht nog altijd op dat pak... daar gaan mijn plannen voor een deugddoende wandeling... waar ik echter nog het meeste mee zit is de schrik dat buurman erg ziek is... het feit dat ze al direct 3 zakjes bloed moesten geven omdat zijn rode bloedcellenpeil te laag was vind ik verdacht... nu weer bang afwachten... en nog steeds in huisarrest.

Tja je kan plannen maken zoveel je wenst... het leven beschikt er altijd anders over... ik troost me dan maar met mijn derde aflevering van de 7 zusters... Star... waarbij ik midden in de Victoriaanse tijd in Engeland belandde en ook daar liep het niet altijd vlotjes... 't manneke krijgt meer en meer van die terugvallen waarbij hij de simpelste zaken plots niet meer weet... dan krijgt hij een woedeaanval... ik zit dan diep in de put en een half uur later is hij het vergeten... wat ik moet leren is het gewoon negeren... zeer zeer moeilijk voor mij omdat ik nu eenmaal de neiging heb om terug te bijten als ik aangevallen word... een reflex die ik zal moeten onderdrukken... pppfff... tja ik ben nu eenmaal niet uit engelenhout gesneden maar leergierig nog altijd.

Wat leergierig betreft... bij het lezen van dat boek over Star ging ik weer bij Google te rade over de echte personen waarover het in dat boek gaat... ik heb enkele jaren geleden de serie over Victoria gevolgd en heb er veel van opgestoken zoals het feit dat Victoria's oom een van onze Saksen Coburghs was... misschien ooit geleerd op school maar toen vond ik dat niet de moeite om te onthouden... momenteel geven ze de geschiedenis van onze koningen... of dat altijd accuraat is weet ik niet... men zal wel veel verbloemen want in die kringen wordt er veel verdoken gesjoemeld... en al die allianties tussen de verschillende vorstenhuizen en hun adellijke verwanten zijn gewoon niet te volgen... toch wel boeiend en een afleiding van de eigen problemen.

29-09-2023 om 09:53 geschreven door Myette

Ppppfff deze hele week niemand gezien of gehoord dus ook niets te vertellen... het enige bericht was dan nog een triest omdat weer een van onze vroegere vrienden overleden is... een van onze clubleden... een man altijd goed gehumeurd en met veel gevoel voor humor... zijn vrouw zal het nu alleen moeten redden... de week was al deprimerend en ik werd er bepaald niet gelukkiger van... het enige dat ik dan kan doen is me in een andere wereld gooien d.w.z. me verdiepen in een boek... dat boek is momenteel de tweede uit de serie "De 7 zusters" en ik moet bekennen dat het spannend en ook leerzaam is... in het begin vond ik het wat chicklitachtig maar je krijgt er ook een stuk geschiedenis en politiek gratis bij... dan ga ik nadien bij Google natrekken hoe de beschreven personen er in het echt uitzagen... dus leerzaam en boeiend... nu wacht ik vol spanning op het derde deel dat mijn lieve bib dame al voor mij gereserveerd had... zo heb ik iets om naar uit te kijken.

Waar ik helemaal niet naar uitkijk is de lange winter periode... we kregen er deze week al een voorproefje van met regen... 't manneke blijft dan binnen en uit verveling begint hij in huis rond te snuffelen en te zoeken wat er weg kan... die zoektochten van hem eindigen vaak in ruzie want zijn idee van overbodig stemt niet overeen met het mijne... ik hoop maar dat er veel sport op TV komt.

Ik vrees dat ik ook vandaag zoon niet moet verwachten want het begint net weer te gieten en een lange wandeling in de regen met de hond ziet hij niet meer zitten... het blijft dus een saaie en trieste week.

22-09-2023 om 16:48 geschreven door Myette

Hallo bloggers... een lieve blogger vroeg me of ik het nog haal... ja daarop kan ik alleen antwoorden dat ik tracht te overleven... echt leven doe ik al dik 5 jaren niet meer sinds mijn man plots het noorden kwijt was... hij deed al enkele jaren soms verward maar ja dat negeer je dan maar... tot die ochtend dat hij wakker werd en zelfs zijn eigen naam niet meer kende... dan kwam de spoed en 2 weken ziekenhuis met de nodige onderzoeken en het verdict was plakken hersens verkalkt... in het begin ging het nog want hij was gedwee en liet zich verzorgen... maar dan kwam zijn ware dwarse aard weer boven drijven en soms is het een hel... er zijn quasi normale dagen en dan plots weer een terugval met driftbuien en verwijten... zoals gisteren... nu ben ik echt geen geduldige engel en steeds moeten zijn buien negeren lukt niet altijd... dan breekt de dam en vlieg ik uit mijn krammen... wat me opvalt is dat hij dan de volgende twee dagen redelijk kalm en volgzaam is zoals een kleuter die beseft dat hij te ver is gegaan... dan vraag ik me af of hij me niet aan het jennen is... alle denkwerk is voor mij en ik probeer zoveel mogelijk een normaal huishouden te blijven voeren met aanpassingen naar onze mogelijkheden... dat lukt wel maar ik moet steeds maar dat weerwerk van hem trotseren omdat hij zichzelf nog altijd heer en meester denkt en vindt dat hij alles moet regelen... hij beseft niet dat dit niet gaat en wordt dan woedend en ik ben de pispaal... dat vreet aan je... mentaal en fysiek... als ik het al eens iemand vertel krijg ik altijd de raad hem te laten opnemen maar dat gaat echt niet omdat hij niet echt dement is... ik noem het meer "gestoord" en dat zat wel in zijn familie... moeder en tante allebei ruziemakers en op het einde kierewiet... mijn familieleden waren allen rustige en nuchtere mensen met een groot plichtsbesef en ik neem aan hen een voorbeeld en tracht mijn kop boven water te houden... zoals ik al eerder zegde "overleven" 

Dit gedeelte was om even alles van me af te gooien... straks komt onze huisarts en misschien heeft hij raad voor mij... deze week is het pakjesweek... en als mijn rug het toelaat misschien nog wat snoeiwerk in de tuin... het weer is nog best lekker... nu ga ik verder overleven.

14-09-2023 om 10:03 geschreven door Myette

Die tjtjtjuu staat voor een vette vloek... gisteren een verslag opgemaakt van mijn pover en ver van avontuurlijk leventje en net voor ik het wilde posten ging het in rook op... zomaar verdwenen vergezeld van de moed om terug te beginnen... zodoende doe ik het nu met een fris en pas gekamd koppeke... tja vorige weeek was ietwat hectisch voor mij dan toch... ik moest de nieuwe poetshulp inwerken... een jonge Albanese dame die hier al woont van 2010 en redelijk uit de voeten kan met het nederlands... dat is al iets want ik hou wel van talen... heb ooit wat Pools willen leren... dit voor mijn allereerste Poolse hulp maar verdorie is me dàt een moeilijke taal... nu wil ik er zelfs niet meer aan beginnen... dus die hulp doet haar best... is vriendelijk en gewillig maar kan echt niet tippen aan de vorige... jammer maar niks aan te doen... ik ben al blij dat ik eindelijk wat hulp heb... zoon wilde komen met de hond maar het begon weer te stortregenen en ik ben niet zo verguld met een natte grote harige hond in een pasgepoetst huis... dus noppes... zondag kwamen dochter en schoonzoon met een verlate moederdagbloementuil... ze zaten in augustus in Kreta... maandag grote wasdag... dinsdag die gastroscopie... ik heb me dit keer zalig in slaap laten brengen... een roesje noemden ze het daar... na het nodige gezoek en geprik want blijkbaar heb ik weerspannige aders ben ik vertrokken en na een dutje terug wakker geworden in een andere kamer... de dokter heeft een biopsie genomen maar ik vergat te vragen van wat... ze heeft niets gevonden... dus geen gezwel of ontsteking... nu afwachten op de uitslag van die biopsie... zij was er precies heel gerust in en ik... ja... ik vraag me dan wel af waardoor mijn klachten komen... zal maar heel rustig blijven doormodderen zeker... dat rustig is wel niet zo gemakkelijk want 't manneke maakt soms rare sprongen en echt rustig wordt je daar niet van.

Over het weer kunnen we niet klagen... de tuin staat er prachtig bij en het gazon heeft er al vele jaren niet zo schitterend uitgezien... wel even moeten maaien want we moesten ons haast een weg banen met een machete... nu nog wat struiken bijsnoeien en we zijn klaar voor de lange winter... ik moet ook nog vertellen over mijn heldendaad... haha... toen ik maandag boven aan mijn computer zat hoorde ik voortdurend gestommel achter mij en dacht dat de buren wel heel druk bezig waren... ik ging toch maar eens kijken op het terras ernaast waar de ramen open stonden en er lag een koolmeesje op de vensterbank... op zijn rug... ik rolde het voorzichtig om en het bewoog... ik ben op die punten niet echt een heldin maar als het moet doe je het dus heb ik dat beestje in beide handen opgeschept en buiten gelaten... het vloog direct weg zonder eens merci te zeggen... ik toch tevreden en al blij dat het MAAR een meesje was en geen grote spin.

Nog even dit... ik heb onlangs een wandelstok gekocht... zo'n opvouwbaar ding... dit omdat ik soms wat evenwichtsstoringen heb... en ja ik draag het dan opgevouwen mee maar had nooit de moed om het te gebruiken... tja die vrouwelijke ijdelheid nietwaar... tot gisteren toen ik terug kwam van de kliniek... ik heb mezelf eens een schop onder mijn derriere gegeven en klapte het ding uit... het helpt enorm want je voelt je zekerder... toen ik mijn straat bereikte kwam de twijfel opzetten maar ik heb doorgezet met de gedachte van "laat ze maar lachen"... er was echter geen kat te bekennen in heel de straat... de grens is wel overschreden... heel je leven moet je je aanpassen aan de omstandigheden en je leeftijd en dat is echt niet gemakkelijk... wat gaat de volgende stap zijn?

06-09-2023 om 10:21 geschreven door Myette

Vandaag had ik een redelijk goeie dag... in de voormiddag vlug mijn strijk gedaan voor ik weer plat zou vallen... dan mijn kot opgeruimd en die rug begon weer te kreunen... toch maar een dafalganneke genomen en gaan rusten... na het middagboke weer vlug nectarinenmoes gemaakt en dan was mijn actieve periode weer opgesoupeerd... ik probeer zo weinig mogelijk pijnstillers te nemen om mijn ingewanden te beschermen maar ojee pijn lijden is ook niet erg plezant dus... dan de tuin in en de namiddag in gezelschap van mijn boek doorgebracht in redelijke toestand... tegenwoordig ben ik al opgetogen als de pijn niet te erg wordt... nog 9 dagen en dan zie ik de dokter... zoon belde en die zit ook nog altijd in de put door die toestanden met zijn "vriendin"... ik zou willen dat hij er eindelijk eens de stekker uittrekt maar nee... telkens dat mens belt en hem fleemt trapt hij er weer in... gggrrrr... vrouwen... een pest!!!

Ik ben eigenlijk best tevreden over de voorgaande dagen... niettegenstaande mijn handicaps heb ik het toch klaargespeeld de grote en kleine was af te werken... de vloeren van het hele huis met de mop te bewerken... ik sta elke keer weer versteld hoeveel stof wij twee oudjes kunnen vergaren... de strijk te doen... te koken en af te wassen... mag ik even fier zijn... wat ik nog vergeet te vermelden is dat ik op 2 september een nieuwe poetshulp krijg... eindelijk!!!

Dat was het voor vandaag... niet veel soeps maar ja dat is tegenwoordig mijn leven... het avontuurlijke deel is onherroepelijk voorbij... soms spijt me dat maar ik troost me dan met mijn herinneringen... de vele leuke momenten met de kinderen en de vrienden... ik kan soms nog zitten grinniken als ik aan sommige grappige toestanden denk... en dan heb je ook nog boeken waarin je je kan verliezen in een andere wereld.

23-08-2023 om 21:03 geschreven door Myette

Lieve bloggers... vandaag voel ik me een tikkeltje beter na de hele week in de lappenmand te hebben gelegen... maag- en darmproblemen om wanhopig van te worden... en alsof dat nog niet genoeg was die verrekte rug die maar niet wil herstellen... dus bibi hier lag in zak en as zichzelf te beklagen... eten durfde ik bijna niet uit schrik voor de gevolgen... resultaat weer 1 kg minder mee te slepen... iets waar ik vroeger om gejubeld zou hebben maar wat me nu schrik aanjaagt... tja je krijgt nooit wat je echt zou willen in het leven... momenteel heb ik nog wel last van die maag en de bijhorende atributen maar minder en dan komt er terug wat hoop bovendrijven... ik heb wel een gevecht moeten leveren om een dokter te bereiken... bellen naar de kliniek waar ze gewoon niet opnemen en je zit te luisteren naar wanklanken tot je de moed opgeeft... dan via de website na eindeloos zoeken toch een formulier gevonden om een afspraak te maken... die website stond eindeloos vol allerlei gegevens maar dat formulier zat goed verdoken... ik was zo wanhopig dat ik bleef zoeken en ik heb een afspraak kunnen lospeuteren maar wel in september... dat wordt een gastroscopie want zo kan het niet verder.

Een poetshulp heb ik ook nog niet kunnen bemachtigen en maar eerst in september krijg ik "misschien" iemand... die iemand moet dan nog willen... hoop doet leven en zo leef ik inmiddels met hoop op een goede uitkomst... wie in hetzelfde geval zit is mijn zoon die aan het lijntje wordt gehouden door die "vriendin"... ik heb een donker vermoeden dat ze een spelletje speelt en hij heeft ook zo zijn twijfels maar zodra ze hem belt zit hij weer aan haar haak... ik begin dat mens stilaan te haten... hij zit onder de stress en mijn goede raad wordt niet in dank aangenomen... hij lijdt en ik lijd met hem mee... funest voor je gezondheid.

Dit was het voor vandaag... niet bepaald leuk maar ik wilde alleen maar even laten weten dat ik nog leef... weliswaar in overlevings modus maar ik ben er nog.

Ik hoop dat jullie "moederkesdag" prettiger was dan de mijne want dat was een beddag... bedankt degenen die me een wens stuurden.

16-08-2023 om 00:00 geschreven door Myette

Hoi ik ben er terug... niet juichend en ook "hout vasthoudend" maar ik heb besloten me niet te laten kisten en de problemen de nek om te wringen... gisteren had ik voor de eerste keer wat minder pijn en dan komt de hoop opzetten... ik begon dus al met een plan opmaken en morgen begin ik eraan... het is alleen ellendig dat ik die plannen nooit helemaal kan uitvoeren want zoals het gezegde is "mijn ogen zijn altijd groter dan mijn buik"... ik ga dus bescheiden zijn en elke dag één kamer uitspitten... dit voor het poetsen... dan nog het gevecht aangaan met de ziekenkas voor de terugbetaling van mijn tandzorgfactuur... die kreeg ik vrijdag met een bedrag om U tegen te zeggen... je krijgt wel ongeveer de helft terug van de ziekenkas maar de rest zou moeten komen van de bijkomende verzekering en dàt is nu net het probleem... ik heb er al eens voor gebeld wat me bijna een zenuwinzinking bezorgde omdat ik van de ene naar de andere werd gestuurd en niemand kon mij de nodige inlichtingen bezorgen... ik ben me nu mentaal aan het voorbereiden op nog eens van hetzelfde... de driemaandelijkse premies opvorderen gebeurt altijd stipt maar owee als ZIJ moeten betalen... ik heb me al omgord voor de strijd... haren zijn geknipt... extra douche genomen... alle onderdelen bijgewerkt... nagels gelakt.. en dàt alleen om te telefoneren... moet je eens denken wat ik zou doen moest ik persoonlijk naar hen gaan... ja een propere jeans misschien?

De week verliep redelijk rustig... 't manneke deed bijna normaal tot gisteren... hij ligt in de knoop met digitale uren... nu heb ik een vertaallijst voor hem gemaakt zoals : 

13 u = 1u, 14 u = 2 u,  enz. enz.

ik dacht probleem opgelost... vergeet het maar... ik moet elke keer tekst en uitleg komen geven en soms gaat het erin maar gisteren dus niet... gevolg een huilpartij en hij ging slapen... dan zit je daar met je boek en je kop vol zorgen en je avond is om zeep... deze ochtend was hij weer gewoon en ik heb hem zelfs de douche in gekregen zonder ruzie... nooit één moment van verveling hier.

Waar die kop van mij ook vol van zit zijn de zorgen om zoonlief... hij had al enkele maanden een vriendin via een site gevonden... het klikte wonderwel en ze was akkoord hem te ontmoeten live... dat werd elke keer maar uitgesteld om diverse redenen... ik had al lang mijn bedenkingen maar ja je mag je niet moeien met het leven van je volwassen kinderen... ik waarschuwde hem alleen om voorzichtig te zijn... hij heeft nu eindelijk ingezien dat ze hem alleen aan het lijntje hield... wat die meiden bezielt begrijp ik niet... halen ze daar een kick uit om met de gevoelens van mensen te spelen... dus zoon zit in de lappenmand en zoals het moeders betaamt zit ik er mee in... hij voelt zich vernederd en gebruikt en dat is een erg naar gevoel... hij heeft ook altijd pech en dat begon al als kind... hij is weliswaar harder geworden maar toch... op den duur begin je te denken dat je niets waard bent... dan mag je als moeder hem nog zo oppeppen... dat telt niet echt mee... hij is van het soort wit of zwart... hoog of laag... tussenin bestaat niet... het ene moment plaatst hij iemand op een wolk tot die iemand hem teleurstelt en dan valt die pardoes de diepte in zonder pardon... wat ik ook al probeerde hem tussennuances te leren onderscheiden hielp niet... het blijft wit of zwart.

06-08-2023 om 10:20 geschreven door Myette

Even een dipje... nee het komt niet door de regen al is dit ook niet om over te jubelen... ik kreeg gisteren een smsje van mijn poetsparel... een erg lieve vrouw die ook nog eens met plezier poetste... haar man kreeg 2 maanden terug een beroerte en is in revalidatie... ze was in verlof en ik verwachtte ze half augustus terug... intussen deed ik het zelf maar dat kan ik onmogelijk blijven doen... dus gisteren schreef ze me dat ze moest stoppen omdat ze het niet meer kan trekken door haar man... de laatste keer dat ze bij ons werkte zag ze er heel vermoeid uit... haar man is er dan nog depressief bij ook dus voor haar een zware belasting... het klinkt misschien raar maar ik was al aan haar gehecht ook omdat ze zo lief was... en plots werd alles me te veel en ik viel in een put... de problemen blijven zich maar opstapelen en ik sta er alleen voor... op zulke momenten heb je alleen behoefte aan een troostende knuffel maar dat is niet aan de orde hier... het poetsbureau gaat nu een andere hulp voor mij zoeken en dat is weer wachten en mijn plan trekken... ik ben er wat in de war van geraakt en zat om 2 u te wachten op de thuiskapster... toen die er om 3 u nog niet was ging ik toch maar eens kijken op mijn agenda en zag dat ik 1 dag verkeerd zat... morgen dus... ik zal mezelf nog eens bij mijn nekvel omhoog moeten krikken om verder te gaan... niet gemakkelijk met zere knoken maar wat moet moet!

03-08-2023 om 16:05 geschreven door Myette

Ik wil niet zeuren maar de hele voorgaande week was het van "amaaaaikes"... een van mijn vaste kwalen was terug van weggeweest... om de zoveel weken of soms maanden, als ik geluk heb, krijg ik geweldige hoge-rugklachten als ik te lang in dezelfde houding blijf staan... ik zal het wel nooit leren zeker... de eerste dag waagde ik het in bed te blijven en 't manneke opdracht te geven zelf een boterham te zoeken in plaats van zijn gewone sap- en muesli ontbijt... dan lig je daar als een invalide schildpad plat op je rug je zorgen te maken of hij het wel gaat redden... en terecht... toen ik na enkele uren voorzichtig opkrabbelde was de keuken een puinhoop... en dàt voor een boterham... kun je je voorstellen moest hij eens warm willen eten... ach nee dan zou hij van honger omkomen want die man heeft altijd geweigerd iets in de keuken te doen... zijn vaste antwoord was altijd :"jij ben veel jonger dan ik dus..." wat ik ook palaberde... op den duur geef je het op en nu zitten we met een enorm probleem... er mag mij niets overkomen of hij is gewoon hulpeloos en in zijn toestand moet ik het niet eens proberen hem iets te leren want je kan even goed trachten een lekke emmer te vullen.

De hele week heb ik de minimale huistaken in schijfjes afgeraffeld... tafel dekken... liggen... afwassen... liggen etc. etc... tja de week werd zo wel gevuld... mensen lief zo plat op je rug is oneindig vervelend... dan begin je te denken en komen de donkere gedachten in stormvlagen binnen... net als het weer... dan maar een boek nemen en lezen... niet gemakkelijk hoor en je krijgt er pijnlijke schouders van... dus nu rug- en schouderpijn... ik ben dan maar gezwicht en nam een pijnstiller... en nog eentje... en viel in slaap... geen echt avontuurlijke week dus... wat me troostte was dat ik gelukkig de twee vorige weekenden op de been was toen de vrienden kwamen... tel je zegeningen!!!

Wat deze week gaat brengen weten we niet... momenteel regen met nu en dan een sprietje zon... kwestie van de moed erin te houden... die regen is niet mijn voornaamste zorg... ik denk wel aan al diegenen die op vakantie waren of zijn... het gaat moeilijk worden een keus te maken... gaan we braden of zwemmen... mijn dochter en schoonzoon zijn zaterdag naar Kreta vertrokken en ik kreeg bericht van haar dat het er een "zalige 35° is met veel wind"... zij beweert dat de Kretenzers vinden dat men overdrijft met dat klimaat gedoe... zij hebben zich aangepast en dat zullen wij ook moeten doen.

31-07-2023 om 10:40 geschreven door Myette

Momenteel schijnt de zon hier na een hele voormiddag regen... de tuin staat er schitterend bij te blinken... ik niet want zit weer met die verdraaide rugpijn... de tijd dat ik een hele dag op de been was zonder problemen is lang voorbij... als ik nu enkele uren bezig ben moet ik plat gaan liggen om bij te komen... dat heb ik nu juist gedaan en moet ervan profiteren om vlug mijn blog bij te werken voor ik instort... eerst werd mijn supermarkt bestelling geleverd... dat zijn 4 kratten met allerlei noodzakelijke dingen om te overleven en die moeten dan opgeborgen worden... dit gedaan zijnde kwam de slager met mijn bestelling terwijl we aan de middag boterham zaten en kon ik terug beginnen... alle vleeswaren in aparte zakjes sorteren en opbergen... dan 2 kg. kippenlevertjes koken en in bakjes leggen om in te vriezen... die zijn voor de hond van de zoon... gisteren heb ik de vriezer eens uitgemest om plaats te maken voor de verse voorraad en dat was nodig... ik zou het moeten afleren maar ik overschat steeds de beschikbare ruimte dus het was weer wroeten om alles een plaatsje te gunnen... ondertussen deed ik de vaat en die vaat bleef maar komen... toen eindelijk alles in orde was moest de schildpad gevoederd worden en dan... dan eindelijk kon ik me op bed gooien... plat op mijn rug als een dode kever tot de pijn wat vermindert... er is ook nog goed nieuws... voor mij dan toch... het Kruidvat heeft die niet geleverde bestelling terug betaald en ik heb stante pede een nieuwe bestelling geplaatst... nu maar afwachten of ze mijn huis ditmaal gaan vinden... zondag kwamen vrienden op bezoek... de sukkels zaten midden in een bui en kwamen druipend bij ons binnen... het was wel gezellig en we hebben kunnen bijpraten... en nu moet ik terug mijn bed opzoeken in plankhouding... ik heb mezelf weer overschat... deze avond gaat er niet gedanst worden.

25-07-2023 om 00:00 geschreven door Myette

Kennen jullie dat gevoel... landerig zijn... wat de reden is weet ik niet maar zo voel ik me al de hele dag... heb goed geslapen maar was wel wat druk doende in mijn dromen... vraag me niet hoe want het enige dat ik me herinner was dat ik me een weg aan 't banen was tussen hopen stenen en diepe putten... en nee ik ben niet gevallen want bij het opstaan was ik nog heel... maar landerig... even een opflakkering gehad toen mijn supermarkt bestelling werd geleverd... toen ik alles een plaats had gegeven viel ik terug mijn zetel in alsof ik de marathon had gelopen... wilde de tuin in maar toen begon het te regenen... een spurt naar boven om de ramen te sluiten en tegen dat ik beneden was kregen we weer een stralende zon... nu ben ik het beu die ramen open en dicht te schuiven en zit ik in mijn  bedompt "kantoor" te zweten.

Daarnet schrok ik me rot... EEN keiharde donderslag gevolgd door een fikse maar korte bui... dan weer zon... mijn aarzelend plannetje om even wat struiken bij te gaan snoeien geef ik maar op... heb geen zin in natte voeten... eigenlijk heb ik nergens zin in... zelfs verder lezen in mijn toch wel smakelijk boek trekt me niet aan... wat heb ik toch... misschien gaat het morgen beter.

Gisteren nog eens bezoek gehad van ons vroegere buurmeisje met haar man en haar vader... vader is nog steeds onze overbuur en zij en haar 2 zussen en 5 broers heb ik zien opgroeien... zij is de jongste en noemt ons opa en oma... ze groeiden op in een "open huis" waar iedereen welkom was...  het resultaat van die opvoeding... een multi culturele familie... de kinderen mochten elk na hun middelbaar  kiezen in welk land ze 1 jaar wilden verblijven... zodoende waaierden ze uit in diverse richtingen en toen ze begonnen te daten kwamen er enkele buitenlandse zonen en dochters bij... toen alle kinderen het huis uit waren begon mama zich te vervelen en besloot lessen te volgen en werkt nu als doventolk... papa blijft thuis en bewaakt het fort... om niet thuis te zitten beschimmelen klimt hij bijna dagelijks  op de fiets en doet boodschappen... hij vroeg me hem zeker te verwittigen als ik iets nodig heb... dan gaat hij het halen voor mij... zijn dochter verzocht me dringend om dat zeker te doen zodat "pappie" een doel heeft om buiten te gaan... papa is een heel intelligente man maar een beetje een eenzaat terwijl mama het tegendeel is... de kinderen noemen haar bij haar voornaam op haar eigen verzoek terwijl hij voor allen "pappie" is... een leuke en warme familie.

Ik ben nog altijd even landerig maar moet noodgedwongen de keuken in voor de avondprak... eerst eens bedenken wat het gaat worden... een moeilijke taak als je zelf geen appetijt hebt.

17-07-2023 om 16:49 geschreven door Myette

Gisteren belde een van mijn vroegere vrienden me op... het was weer een hele tijd geleden... enerzijds ben ik dan blij dat hij me nog niet vergeten is maar anderzijds was het triest zijn verhaal te horen... operaties en ellende... dan besef ik dat ik niet zou mogen klagen... natuurlijk als je oud bent... soms moet je nog niet oud zijn om al brute pech te hebben... krijg je allerlei mankementen te verduren... niet prettig maar zolang ze niet dodelijk zijn heb je geluk... die vriend was altijd een heel actief manneke en nu mag hij bijna niets meer doen en dat vreet aan hem... leven is niet gemakkelijk... wat je moet doen is "pluk de dag" zoals een wijs iemand ooit zegde... dus plukken maar beste blogmaatjes... als je mand vol is kan je er altijd nog tevreden op neerkijken.

Wat voorbije week me bracht is niet veel bijzonders... puffen en zweten en zo weinig mogelijk doen... tussen die bedrijven door me dood zitten ergeren aan het moderne robotica tijdperk waarin we leven... ik bestel dus alles wat ik nodig heb online... je mag soms zelf kiezen welke dag je prefereert... dit gedaan zijnde zat ik verleden week op de vastgestelde dag te wachten op dat pakje... de volgende dag idem... de daaropvolgende idem dito... mijn geduld was toen op en ik trachtte de klantendienst van die firma te bereiken... helaas... een totale ramp... eerst telefonisch... een heel uur verloren met wachten... dan mailen... jaja je kan dat maar je krijgt dan van die voorgekauwde vragen die je mag beantwoorden... dat doe je dan en als antwoord krijg je datzelfde formulier onder je neus geduwd... nog maar eens proberen want je denkt dan dat het jouw fout was... weer hetzelfde... dan de chatbot... ik heb er 3 gesproken en ze zijn allemaal even dom... eentje was tenminste eerlijk en zei : "sorry maar ik ben maar een robot en moet nog veel leren"... ik kreeg haast medelijden met dat ding... later kwam ik op FB een reclame van die firma tegen en zette als reactie mijn klacht erop... toen kreeg ik antwoord... als ik het ordernummer en mijn adres doorstuurde ging V het opzoeken... en JA... V vond mijn pakket... dat was niet kunnen bezorgd worden... een reden werd niet vermeld... en zou teruggezonden worden naar het afzendadres... intussen wacht ik nog steeds op pakket OF bericht van die firma... en wat met mijn betaling... niet echt klantvriendelijk nietwaar?

Ik herinner me nog een tijd dat men aan de telefoon een MENS kreeg waar je mee kon praten in plaats van afgerammelde robotberichten... afgewisseld door electronische wanklanken... met op het einde een bericht dat HELAAS die dienst of persoon niet beschikbaar is...terwijl je bijna een heel uur naar die wanklanken hebt moeten luisteren... sadisme ten top... ik begin te begrijpen wat de reden is dat er zoveel gekken rond lopen tegenwoordig... dat zijn waarschijnlijk mensen die regelmatig in de clinch gingen met allerlei robots en het tenslotte opgaven... nog even en ik loop daar ook tussen.

13-07-2023 om 10:55 geschreven door Myette

Mijn humeur is momenteel op zijn dieptepunt... de reden... dat 't manneke me vanaf 5 u uit mijn weldoende en zorgenvergetende slaap heeft gehouden... nog erger dan een klein kind... hij wakker iedereen wakker... dat ligt dan te woelen met veel gedruis en geruk aan de lakens... even stilte en dan een gegrom of gekreun... dan een luidruchtige geeuw... en dat gaat zo maar door... ik lig dan verkramd te doen alsof ik slaap maar je hebt dan het gevoel dat je naast een onontplofte bom ligt die elke minuut kan uitbarsten... geen ideale toestand om tot rust te komen... dan maar opgestaan en door gebrek aan slaap liet ik haast alles uit mijn handen vallen... hoe vaak ik hem ook aan zijn verstand probeer te brengen dat ik die slaap dringend nodig heb om het te kunnen volhouden... dat verstand is onbereikbaar... dichtgeslibd... helaas!

Gisteren de hele dag zitten wachten op een pakje... misschien vandaag... ik las eens dat de huidige manier van huisarrest een online bestelling verwachten is tussen 9u en 22u... jawadde... je zit dan op vinkenslag en naar het toilet gaan durf je haast niet want het is alsof die koeriers het ruiken... ook de pedicure komt tegen de avond... een onmogelijk uur maar in de vakantieperiode heb je niet veel te kiezen... het is te nemen of te laten... dus het wordt weer een spannende dag... hopelijk laat man me deze nacht slapen of ik ben morgen een totaal wrak en ik moet dan naar de oogarts ook nog... ongeveer 2 weken nadat ik met die glaucoomdruppels begon kreeg ik last van brandende en schurende ogen... kunsttranen helpen niet en ik voel steeds een druk boven mijn ogen... dus maar weer eens naar die dokter want ik voel me niet gerust... het leven is mooi zegt men maar het kan verdomd zwaar zijn ook.

Een lichtpuntje... gisteren kreeg ik een telefoontje van een vriendin die vroeg of ze nog eens mochten langs komen... dat doet me iets... het besef dat niet alle vrienden je vergeten zijn... zij en haar man zijn allebei slecht te been en hebben geen wagen... dat ze toch die moeite willen doen maakt mij emotioneel... tja dat heb ik de laatste tijd heel vlug... de foto van een puppy en ik traanoog... het verhaal over een goede daad en ik lek... heel raar want zelfs als ik hevige pijn heb of zware zorgen met man blijf ik poederdroog... eigenlijk zou ik dan eens goed moeten janken want dat lucht op maar het lukt me dan niet... heel raar.

De dag begon somber... op elk gebied... grijze wolken buiten en binnen... maar nu breekt de zon door... buiten althans alhoewel het heel winderig is... en het wordt tijd dat ik aan de dagelijkse opruimwerken begin.

05-07-2023 om 09:53 geschreven door Myette

Het gras lijkt altijd groener aan de overzijde maar dat is nu niet het geval... als ik boven uit het raam kijk zie ik niets dan dorgele gazons... in betere tijden stonden dan overal de sproeiers aan maar ook dat is gedaan... we moeten bezuinigen op het water... op het gas... op stroom... op zowat alles wat ze maar kunnen bedenken... zodoende is ons gazonneke in treurige staat... er waren echter nog wat groene plukken van hardnekkig mos maar 't manneke heeft zich tot taak gezet dat mos uit te roeien... hij zet zich dan op een stoel en begint met een harkje dat mos eruit te plukken... resultaat grote bruine kale vlekken midden in het geel... ik zit dan in tweestrijd... enerzijds ben ik blij dat hij niets ergers doet... anderzijds huilt mijn hart voor dat mos want ik ben stiekem een mosfan... vandaag even geen gewetensprobleem want het regent dus wordt er niet geplukt.

Gisteren belde zoon om te vertellen dat hij langs was gekomen en ons niet had thuis gevonden... tja na vele weken waren we eindelijk nog eens een klein wandelingetje gaan maken... het weer leende zich ertoe... niet te warm... fris windeke... het was van nu of nooit... naar het park gewandeld tot aan de speeltuin om daar naar de kindjes te zitten kijken... enkele banken verder zaten een bomma en bompa met hun kleindochtertje... bompa was van corvee om die kleine bezig te houden... tja daar zijn bompas goed in... de man was al van het krammikige soort met gebogen rug... hij moest kleindochter op de schommel duwen... dan wilde ze langs een lijn naar beneden glijden en moest bompa het tuigje elke keer terug naar boven slepen... daarna was het frisbee... toen wij opstonden om naar huis te gaan moesten we voorbij hun bank en ik kon het niet laten te lachen want die bompa zat gewoon te slapen... volledig uitgeput... zijn vrouw bezag mij en moest ook lachen... ik vertelde het aan zoon en die vond het ook grappig... en ik was blij dat hij terug kan lachen want hij zat de hele week diep in de put... hij had eindelijk een vriendin gevonden en ze wilde hem ontmoeten tot de dag er aankwam en ze belde dat ze niet kwam... dat is de zoveelste kaakslag... toen ik hem belde wilde hij met rust gelaten worden... dat is zijn manier om problemen te verwerken... hij gaat dan slapen en slapen... dat deed hij als kind al... ik ken dat en laat hem gewoon met rust maar de hele week zit je toch mee te lijden... dus ik voelde dat hij terug aan het opkrabbelen is... OEF!

Zoals ik al zegde het regent... een zachte milde gezonde en verfrissende regen... zo zonde dat dat mos het niet meer mag meemaken want dat ligt nu in de groene container uit te drogen... ik hoop maar dat de spaarzame grassprieten die de brute aanval van 't manneke doorstonden met volle teugen genieten van hun drankje... dat brengt me weer op het probleem "eten"... gisteren heb ik alle kletsjes bijeen geschraapt en er een "machtige soep" van gemaakt... ik was al die potjes met restjes in de frigo zo beu... ik had achteraf wel een grote afwas oftewel vaat... en voor deze keer deed ik die vaat met gusto oftwel goesting.

01-07-2023 om 10:12 geschreven door Myette

Af en toe heb ik van die bedenkingen... ik sta er soms zelfs verbijsterd over... zoals vandaag toen ik mijn routine opruimwerk deed... ik was voor de tigste keer de badkamer aan het ordenen toen ik me begon af te vragen hoeveel maal ik dat al had gedaan in de afgelopen 66 jaar huwelijksleven... ik die een hekel heb aan routine begon ervan te duizelen... nu ja dat duizelen heb ik tegenwoordig vaak... dit terzijde gelaten... al 66 jaar elke dag dezelfde handelingen... nu ik dat plots besef ga ik er morgen nog meer een hekel aan hebben... en dan kom je tot de ontdekking dat je eigenlijk heel je leven als een hamster in een molentje door trappelt zonder ergens aan te komen... ja uiteindelijk is dat molentje versleten en stopt het... enerzijds een gruwelijke gedachte... anderzijds ook bevrijdend... eindelijk gedaan met vuile sokken en onderbroeken uit alle hoeken van de kamer opvissen en in de was stoppen... bedden verschonen... strijken... om eerlijk te zijn strijk ik alleen nog de zichtbare spullen terwijl ik vroeger letterlijk àlles plat walste behalve sokken en onderbroeken... tja ik ben niet meer die perfekte hausfrau... en weet je... ik voel me er niet schuldig om... de bel gaat... b-post met een pakje... vroeger was mijn grootste plezier en ontspanning winkelen... zomaar de winkels afschuimen en af en toe iets kopen... dat gaat niet meer maar ik heb tijdens corona het online shoppen ontdekt en dat is nu mijn dada geworden... gewoon spullen die ik nodig heb... soms niet echt nodig zoals nu lavendelolie... gewoon voor de lol... mag ik ook nog iets a.u.b.?

Aangezien dit pakje het hoogtepunt van mijn dag was en ik hoop de rest door te brengen zonder teveel zever ga ik nu verder met opruimen... ja de badkamer is in orde maar nu de rest nog... en dan komt de vraag... wat ga ik nu weer op tafel zetten vanavond... 't manneke eet nog als een zieke mus en ik doe niet voor hem onder... koken is een hete klus met dit weer maar elke dag "kouwe pla" wordt je ook beu... ik ga me nu buigen over dat dagelijkse probleem en ga jullie laten met je eigen zorgen en ik hoop ook enkele pleziertjes... online shoppen kan ik je aanraden haha!

26-06-2023 om 10:16 geschreven door Myette

Joepiejee ik ben eindelijk terug compleet d.w.z. dat ik terug kan grijnzen MET tanden... na 2 maanden met een citroenkoppeke te hebben rond gelopen kan ik terug lachen... niet dat er veel te lachen is hier ten huize van maar we doen ons best...voorzichtig aan een boke gesabbeld vanmiddag en ja het is wennen... maar zoals de dokters altijd zeggen als ze het niet meer weten : "je zult er moeten mee leren leven"... enfin... weer een hoofdstuk afgesloten.

Over het weer ga ik het niet hebben... alleen dat ik gisteren een poging deed om een gat in de lucht te springen toen ik wat regen zag vallen... helaas vandaag is het al weer te warm en nog vochtig ook... puur zweetweer... we zullen het maar gelaten ondergaan.

Momenteel ben ik verbannen uit de zitkamer want mijn lieve poetshulp is vlijtig aan het werk daar... het buitenterras heeft eigenlijk een beurt nodig maar ik kan het niet over mijn hart krijgen dat kind in die zon te laten werken... misschien geeft ons lievenheerken wat regen om me te bedanken voor mijn goedertierenheid.. haha... probleem opgelost.

Zonet werd een verse modem bezorgd... de laatste tijd heb ik wat problemen met mijn tablet en zoon dacht dat de modem zou moeten vervangen worden dus mailde ik naar de provider en kreeg de volgende dag al antwoord... dat was even schrikken want ik had me al voorbereid op eindeloos gezeur... mijn dank aan de provider die ik niet mag noemen hier omdat reclame verboden is... nu nog zoon proberen te strikken om dat ding aan te koppelen... volgend probleem... wat betreft dat zoneke... hij heeft het "weer aan zijne rekker" m.a.w. weer pech... vrijdag kwam een ladderzatte man op de fiets aangezwalkt en reed recht op zoon zijn motor... motor viel omver en raakte ook de auto van de buurvrouw... op slag kwamen er enkele buren aangelopen en hielden de man tegen toen die wilde weglopen... ze verwittigden zoon... die man zag nog kans om zijn fiets tegen het hoofd van zoon aan te kwakken omdat hij werd tegen gehouden... politie erbij die na 3 uren kwam opdagen... zoon heeft al enige tijd geleden een camera geplaatst om de onverlaten die vuilnis voor zijn deur gooiden te betrappen... en het ongeval stond er duidelijk op dus geen probleem... meer bewijs kan je niet hebben... maar intussen zit zoon met een beschadigde motor en hij had hem net opgeknapt... van pech gesproken... die straat staat propvol geparkeerde dikke wagens en juist die motor nam de man als doelwit.

Wat gaan we straks eten... tomatensoep met ballekes... ik kook nog altijd veel teveel en de resten gaan de vriezer in voor dagen dat madam geen zin of tijd heeft zoals vandaag... voordeel is ook dat ik zo mijn nieuwe bieters niet ga overbelasten.

19-06-2023 om 16:04 geschreven door Myette

WAUW wat een hitte... die rust waar ik vorige week over sprak zou nu voorbij moeten zijn maar nee ik doe maar even verder want die hitte bekomt me niet zo goed... ik ben meer iemand van de gematigdheid... maar ja ik moet er door zoals iedereen en dus pas ik me aan... d.w.z. voor de middag op een sukkeldrafje de hoognodige huistaken en dan de tuin in gewapend met de nodige spullen om te overleven... ons Polleke de schildpad is ook niet in zijn nopjes... als Griek zou hij de zon moeten aanbidden maar dat beestje is al zo lang Belg dat hij dat vergeten is... hij zit de hele dag weggekropen onder de struiken... ik geef hem soms even een douchke met de gieter en dan eet hij enkele brokjes komkommer en graaft zich terug half in... geen normaal gedrag... ik begin me zorgen te maken... zit ik nu met 2 oude krammikige knarren opgescheept.

Ik ben net van de PC weggeroepen door 't manneke om eten te brengen voor Pol... hij hoeft maar alleen de frigo open te doen maar nee dat was weer te moeilijk... paniek... ik dus maar weer eens de trap af naar beneden om te fourageren en wat doet hij... terwijl ik de komkommer sta te snijden is hij weg de tuin in... moet ik hem het eten achterna brengen... en ik maar trachten rustig en cool te blijven... mijn bloeddruk is inmiddels weer enkele graden gestegen en mijn temperatuur ook... rustig blijven Myette... rustig meisje!!!

Poef... het gaat al beter nu ik het op de PC heb kunnen gooien... doen jullie ermee wat je wil... ik ben er vanaf... nog even opruimen hier en de afloop van het bidet ontstoppen en het zit er op voor vandaag... straks de rolluiken naar beneden laten... deed ik gisteren ook en het helpt wel... een ietsje toch... voor de tuin kan ik echter niets doen dan wachten op regen... zou ik nog eens een regendansje proberen?

13-06-2023 om 10:29 geschreven door Myette

Even rust... ja ik weet dat het nog vroeg is maar in deze warme dagen raffel ik al mijn huishoudelijke taken zo vlug mogelijk af voor het me te heet wordt... zodoende ben ik zonet mijn kot rondgehuppeld... eerder van die hink-stap-sprongen... ja je bent atletisch of niet... met de plantengieter...  heb de was ingestoken... het voer voor ons "diner" vanavond uit de vriezer gehaald... alles klaargezet om de supermarkt man voorbereid te ontvangen... mezelf ietwat opgetut... de ramen opengegooid... en nu zit ik even uit te blazen om jullie wat te komen vervelen... haha... ik mag ook wel eens een pleziertje hebben nietwaar.

Gisteren naar de bank geweest om enkele zaken te regelen... tevens een gezellige babbel met de adviseuse gehad... ik ben altijd blij nog eens met een normaal iemand te kunnen praten want als je thuis alleen kinderpraat kan lozen verlies je op den duur je woordenschat... dan naar huis gewandeld en enkele straten verkend waar ik al jaren niet meer kwam... avontuurlijk he ja zo ben ik... die wandeling ging goed en ik tevreden... het weer was prima en voor de eerste keer dit jaar eens in mijn blote bloes kunnen lopen... niet schrikken hoor... bloot betekent hier zonder jas erover... thuis stond man me al op te wachten want hij wist weer niet hoe hij de auto moest afsluiten... de avond was rustig en vannacht goed geslapen zonder die dekselse krampen van de vorige nacht... toen ben ik 3 x uit mijn bed gevlogen en ben rondjes gaan strompelen tot de pijn wegtrok... heb uit voorzorg maar 2 tabletten magnesium geslikt bij het ontbijt... ik heb ook dat stuk sunlight zeep in het bed even streng toegesproken... dat ding deed zijn werk niet... nog één keer en het vliegt eruit.

Vandaag na de middag komt zoon onze sering struik... zeg maar boom... fatsoeneren... hij (de struik) begint wel heel veel plaats in te nemen en moet dringend een toontje lager gaan zingen... door het aanhoudend wisselen van zon en regen groeit alles als kool... in een stadstuin vergt dat geregeld bijsnoeien of alles groeit dicht... en toen wij hier bouwden en de tuin aanlegden waren wij piepjong en zeer enthousiast dus plantten we maar op zonder eraan te denken dat die kleine plantjee grote struiken zouden worden... mooi is het wel maar er zijn grenzen... wat ik niet kan velen is dat die planten elkaar gaan verstikken en dan zet in de schaar erin... ieder zijn ruimte nietwaar.

07-06-2023 om 10:03 geschreven door Myette