Gisteren waren we uitgenodigd op een dineetje voor de verjaardag van een stel vrienden... het restaurant... in nostalgische 30-jaren stijl... zag er gezellig uit... als aperitief dronken we een cava... als voorgerecht nam ik carpaccio gevolgd door asperges met gerookte zalm en garnaaltjes... ja Natoken... het waren wel degelijk kleine garnaaltjes :wink:... hierna een crème brulée met een koffie ter afsluiting... twee glaasjes rode wijn... nu moet je toch bekennen dat dit niet overdreven schrokken is... waarom voelde ik me nadien dan zo opgeblazen en amechtig... ik was werkelijk opgelucht toen we met goed fatsoen naar huis konden om een onrustige nacht te beleven... ik ga dit natuurlijk niet aan onze vrienden vertellen en die lezen m'n blog toch niet... 't manneke had heel iets anders gekozen en die voelde zich ook niet in zijn hum... op het laatste zat hij me met ietwat glazige blikken aan te staren... we zijn deze nacht om de beurt het bed uitgewipt om even in de badkamer te verdwijnen... hij is gaan golfen maar ik niet... heb het rustig aan gedaan en voel me wat beter nu... wat de aankleding van de schotels betreft heb ik niets aan te merken... alles lag schilderachtig uitgespreid in enorm grote borden... de carpacio in een "bedje" van rucca... de asperges in een "sausje" van mousseline... de schotels van de anderen zagen er al even verleidelijk uit... het "wijntje" was lekker... het is me echt een raadsel... ik zou jullie het adres wel willen doorgeven maar ik ben wat weigerachtig... het "dineetje" ligt me nog altijd wat zwaar op de maag... onze vrienden zijn er al verscheidene keren geweest... ook met familiefeestjes... en waren vol lof... het zal dus wel aan ons liggen.

Het zal Natoken wel opvallen dat ik hier ook verkleinwoordjes gebruik... haha... ik kon het niet laten wat olie op het vuur te gooien... maar het stoort mij ook wel dat onnozel gedoe van die chefkoks... ze komen aan tafel uitleggen wat er allemaal in het bestelde gerecht zit en hun uitleg duurt langer dan het opeten zelf... dan heb je ook nog eens af te rekenen met een "soupçon" van dit en een "soupçon" van dàt... als je dan eindelijk de schotel voor je neus hebt staan zit je de hele tijd naar die "soupçons" te zoeken... met een dijk van een frustratie als je de beloofde smaakjes niet kunt herkennen... mij werd altijd ingeprent als kind :"doe maar gewoon dan doe je al zot genoeg".

Waar ik me meer zorgen over maak is dat 't manneke zich tegenwoordig altijd moe voelt... hij die altijd een en al beweging en drukte was... hij is ook afgevallen al eet hij normaal... vandaag wilde ik het eenvoudig houden en maakte spaghetti... dit om onze geteisterde maag wat te ontzien... hij is erop aangevallen als een uitgehongerde en heeft zich nog eens royaal opgeschept... en zijn "kriek" smaakt hem nog altijd even goed... dus???

Oh jeetje en toen ik begon te lezen, liep het water mij uit de mond. Misschien waren het teveel soupçons in een keer, dat kan namelijk wel eens gebeuren.

Fijne avond

Groetjes van Loewiesa

26-05-2012 om 20:06 geschreven door Loewiesa

25-05-2012 om 11:21 geschreven door Natoken

21-05-2012 om 00:48 geschreven door Natoken