-28-  WERKJAREN

Ik werkte dus voor die lieve oude baas en dat was best niet gemakkelijk want met een basisopleiding moet je nog veel leren in het echte leven… ik nam dus op in steno en durfde nooit vragen om ietwat trager te dicteren zodat ik vaak mijn gekrabbel niet meer kon herlezen… dan nam ik mijn stenobloc mee naar huis om daar alles te gaan ontcijferen zodat ik de volgende dag direct de boel kon intikken… overuren zonder betaling… en dat alles voor een spotloontje want men werd betaald volgens leeftijd… ik was zo begaan met mijn werk dat ik constant maagpijn had en door la mamma naar de dokter werd gestuurd voor een foto… niets te zien daar… gewoon zenuwen… na een tijd beterde dit wel… tussen de middag trok ik naar het casino voor een babbel… werd er aangeklampt door een dame van de tafeltennisclub die een vierde vrouw zocht om uit te komen in competitie in dubbel-dames… ik kon toen amper dat pallet vasthouden en weigerde maar dat was buiten de koppigheid van dat mens gerekend… ze beweerde dat ik enkel achter die tafel moest staan en dat de anderen het werk wel zouden doen… die anderen waren werkelijk heel goed… ik moest enkel van tijd tot tijd een verdwaalde bal opvangen… mijn eerste match vergeet ik nooit… ik denk dat de toeschouwers het geklapper van mijn knieën konden horen zo bang was ik… maar we wonnen… en dit keer op keer… kwamen zelfs in de finale en wonnen die ook… in dat casino kwam ook mijn latere echtgenoot… en enkele jongens van de technisch tekenaars… een ervan volgde me als een hondje wat hem veel geplaag opleverde van de anderen… maar ik moest hem niet… een andere kwam uit Melsele en noemde me “Mariëtze”… dat was een echte “spuiter”… op een keer kwam ik met die courier langs hen gestapt en hij riep me… “Mariëtze ik heb iets voor je”… “steek je hand uit”… wat ik onnozel genoeg deed ook… stak mijn hand uit en hij legde er een “dobbele flup” in… daar stapte ik dan door die lange gang met een peer in mijn hand… gegniffel ten allen kante… een andere keer was het een lucifersdoosje vol dode vliegen want die “had hij de hele zondag gevangen speciaal voor mij”… algemeen geschater… en ik weg met dat doosje… op mijn afdeling vonden ze het een goeie grap… maar ik… piepjong en verlegen… kon er maar wat groen mee lachen… in die tijd was het leven op kantoor toch meer ontspannen dan nu denk ik… wij zaten heel boven waar geen enkele baas zich waagde en in de zomer zaten we met onze voeten in een teiltje water om af te koelen want het was daar altijd snikheet… of iemand bracht een elektrisch vuurtje mee om thee te zetten… we hadden zelfs een huismuis die regelmatig kwam bedelen voor een hapje en we voederden dat beest… niks geen gegil en geklim op de bureaus… wij vonden dat beestje lief behalve onze cheffin die iemand liet komen om de gaten in de plinten te dichten wat we haar heel kwalijk namen.

21-10-2013 om 13:44 geschreven door bojako

21-10-2013 om 10:54 geschreven door Natoken

21-10-2013 om 10:50 geschreven door Natoken

de huidige generatie het ook zo ervaren als wij.. il wee er ook alles van
zij het dan in kleindere firma 's
ijn zondagavond
groetjes
gaby ( hop dat dit een beetje leesbaar is want ik typ blind .... beter dan niet hé
g

20-10-2013 om 16:47 geschreven door puntanderelijn