-54- OP EEN DAG

Op zekere dag rinkelde de telefoon en Brussel deelde me mee dat er een meisje geboren was en ze voor ons was… konden we haar komen halen die en die dag met kleertjes en het nodige gerief… terwijl ik het schrijf voel ik nog die paniek opzetten die ik voelde toen… twee jaren gewacht en toch kwam het nog als een verrassing… ik had welgeteld één dag de tijd om kantoor te verwittigen dat ik thuis bleef en om de nodige spullen bijeen te grabbelen… hoe ik het geflikt heb weet ik niet meer maar op de afgesproken dag reden man en ik naar de kliniek in Charleroi waar we ons boeleke mochten gaan halen… hoe we er zijn geraakt weet ik ook niet meer want we waren allebei zo nerveus als katten die zich in het nauw gedreven voelen… dit was ook vóór de uitvinding van de GPS… maar ja we kwamen ter plaatse… moesten de wagen ergens ten velde parkeren… de sociale werkster stond ons op te wachten en begeleidde ons naar de kraamafdeling… daar gaf ik de kleertjes aan de verpleegster en ons kindje werd in haar eigen spulletjes gekleed… we kregen ook nog wat papieren mee en een “gebruiksaanwijzing” voor haar voeding… het hummeltje werd in mijn armen gelegd en daar stond ik… als kersverse maar zeer onwennige mama… manlief rende naar de uitgang om de auto te gaan ophalen en de sociale werkster en ik volgden ietwat bedaarder… we wachtten en wachtten… de baby zakte lager en lager in mijn armen … toen ze zowat ter hoogte van mijn knieën hing kwam eindelijk de wagen voorgereden… wat was er gebeurd… manlief was door de zenuwen vergeten waar hij de auto geparkeerd had… dat was ook voor de afstandsbediening voor wagens uitgevonden was… we konden dus naar huis… onze begeleidster reed naar Brussel terug en wij naar ons huis… jonge moeders worden nu misschien voorgelicht of geleerd hoe ze een baby moeten wassen en voeden en verschonen maar mij werd niets geleerd… ik werd gewoon in het diepe gegooid en ik kan je verzekeren dat het niet gemakkelijk was… ik weet echt niet meer hoe ik het klaarspeelde die eerste luiers aan te krijgen of die papflesjes klaar te maken maar ik deed het met de moed der wanhoop… wat ik wel weet is dat ik die trap op naar de living met de baby in mijn armen me voelde alsof dat kind altijd al bij ons was geweest… het was ONS dochtertje en mij moeten ze niet vertellen dat je van je eigen kind meer zal houden… ik geloof er niks van… met de naam die wij hadden gekozen hadden ze haar ingeschreven maar ze kreeg er nog twee prachtige namen bij… denkelijk van de getuigen.

30-01-2014 om 08:45 geschreven door lipske

28-01-2014 om 15:53 geschreven door Ludovikus

28-01-2014 om 15:47 geschreven door Ludovikus

28-01-2014 om 12:42 geschreven door van vooren Myriam

27-01-2014 om 10:11 geschreven door Natoken

27-01-2014 om 10:08 geschreven door Natoken

26-01-2014 om 14:27 geschreven door ani

Elke nieuwe mama ervaart juist hetzelfde als jij.  Dus je hebt jezelf ineens in de mama-rol gesmeten hoor !

Hopelijk gaat je revalidatie van goed naar beter en heel goed !

grts

26-01-2014 om 12:41 geschreven door sim

25-01-2014 om 14:59 geschreven door Natoken