Zonet las ik iets over een slachtoffer die in de rechtszaal haar kunstoog toonde aan haar overvaller... ze vertelde ook dat ze tevergeefs op een spijtbetuiging had gewacht... dat bracht me op het ongeval van mijn zoon... we zijn nu 9 maanden verder en zoon is nog altijd werkonbekwaam... hij mankt en volgens de arts en de kinesiste zit er geen volledige genezing in... hij werd met zijn motor van de weg geslingerd door een vrouw die onverwachts met haar wagen links afsloeg en dat op een doorlopende witte lijn... ze werd volledig schuldig bevonden... denk je dat zoon ooit één woord van spijt of excuus van haar kreeg... nee dus... blijkbaar is het niet meer van deze tijd enige verantwoordelijkheid op zich te nemen... zich schuldig voelen is "not done"... alleen egoïsme primeert.

Ik klink nu bitter... ja... iedereen maakt fouten maar moest ik zoiets op mijn geweten hebben zou ik op zijn minst het slachtoffer mijn excuses aanbieden... misschien mijn hulp aanbieden... maar ja ik ben dan ook van een generatie die nog respect voor mens en dier werd aangeleerd... iets dat blijkbaar helemaal uit de mode is... een woord van excuus maakt het slachtoffer niet beter maar geeft toch een beetje troost.

Ach wat baat het zich kwaad te maken over zulke dingen... het is nu eenmaal zo... de wereld verloedert en de mensen worden hard.

16-03-2019 om 17:27 geschreven door komal

23-10-2017 om 12:58 geschreven door ani

23-10-2017 om 09:55 geschreven door natoken

22-10-2017 om 12:42 geschreven door Oma-C