ik streel je je huid smeekt mijn vingers : ga niet weg nee , ik ga niet weg, ik wil het keer op keer horen dat spreken van je huid tegen mijn vingertoppen dat vragen stellen en antwoorden geven terwijl ik in het donker lig en met grote ogen luister hoe de geur van je haar me vertelt hoe goed je voor me bent
Enkele oude mannen onder de schaduw van de lindebomen. Ze deden me denken aan oude wolven. Aan oude dieren die de overtocht hadden gehaald, de schaduw opzochten en tevreden waren. Ze wonden zich nergens meer over op en spraken nauwelijks met elkaar. Ze hoefden niet meer zo nodig, ze wilden enkel nog een beetje petanquen... Op een gegeven moment liep een jonge vrouw voorbij, een mooie vrouw, een vrouw die je nakeek, die ook wilde dat je ze nakeek. Maar die kerels zagen haar niet gaan, echt waar, ze raapten enkel hun ballen op. Zou ik dat later ook voor mekaar krijgen ? Gewoon niet kijken ?
Als je nooit geboren was, had je dit niet gelezen. En dat zou geen verschil gemaakt hebben. En als je er niet meer bent, is het alsof je dit nooit gelezen hebt. Het maakt ook geen verschil... Maar nu, terwijl je dit leest, gebeurt er iets : het knabbelt een paar seconden aan je lijf, alsof een beestje van letters knagend de weg tussen jou en je volgende minuut verspert. Het peuzelt je tijd op. Het raakt nooit verzadigd. Je haalt het nooit meer in. De tijd is gekomen om bang te worden...
je lichaam is een snoepwinkel met die glimlach van suiker en daartussen je lippen met al die zoetjes en zuurtjes
van kop tot teen wil ik je proeven als een klein kind kan ik nergens mijn vingers afhouden van je oren niet, van je dijen niet of van één van je borsten niet
kijk eens, zeg je, ik heb er zo twee ooh ! antwoord ik vol verbazing ooh ! daarom ben je twee keer zo mooi
vandaag is het een heel goede dag om bij me te zijn de zon schijnt, maar we kunnen regen spelen of koffie met croissants onder de lakens delen of een bord met gerookte zalm en muziek of niets weet je wat we spelen honger en laten niets van mekaar over
