Politici schreeuwen moord en brand als hun privéleven (vooral hun misstappen) in de openbaarheid gebracht wordt.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Tenzij het hen goed uitkomt, dan is er plots geen vuiltje meer aan de lucht. Dat is bijvoorbeeld het geval als er verkiezingen in aantocht zijn. Plots moet iedereen weten met wie ze (gelukkig) gehuwd zijn of samenwonen en hoeveel kinderen ze met hun ‘partner’ op de wereld gezet hebben.

Vele kunnen gewoon niet weerstaan aan de lokroep van de pers. Als ze maar in de belangstelling staan.

Micro zonder zout

Begin september 2005 stelde de Middelkerkse burgemeester Michel Landuyt zich, (“na lang aandringen”, zegt hij) beschikbaar voor  ‘Micro zonder zout’, een programma op de regionale zenders WTV en Focus.

Elke week werd een West-Vlaamse burgemeester gevolgd en dat was dagelijks te zien na het weerbericht, gedurende vier à vijf minuten en dat vier avonden per week. Aangezien met iedere burgemeester doorgaans een 10 à 12 uren opgetrokken werd, leverde dat verschillende uren beelden op.

Wat toen niet getoond werd, kunnen jullie nu nog steeds vinden op de blog

http://microzonderzout.skynetblogs.be/.

Ik kan maar niet begrijpen hoe men zich zo kan/ wil blootgeven en zulke flauwekul kan vertellen aan iemand die beweert journalist te zijn.

Zeven burgemeesters weigerden mee te doen. Volgens de makers “omdat ze het programma te licht, te luchtig of gewoon belachelijk vonden, of omdat ze bang waren om af te gaan als een gieter. Anderen deden het wel, maar waren niet op hun gemak. Ze spraken heel gereserveerd en waren uiterst behoedzaam. Maar ze waren te veel politicus om neen te zeggen. Vier keer jezelf laten zien, vier minuten aan een stuk, op WTV en FOCUS, daar zeg je niet zomaar neen tegen. Vooral ook omdat ze merkten dat het programma druk bekeken werd.”

Op de vermelde blog, wordt de tekst in dialoogvorm weergegeven, maar ik heb daarvan een doorlopende tekst gemaakt, waarin ik zo getrouw mogelijk de woorden en zinnen uit de dialogen overgenomen heb.

Omdat ik vaststel dat Michel ook graag wat over zichzelf vertelt in andere bronnen, heb ik die informatie dan ook maar in mijn tekst verwerkt. Al wat ik hier schrijf, is dus weinig origineel, want het is allemaal op internet te vinden.

Ik neem ook geen verantwoordelijkheid op voor de gebruikte taal en de zinsconstructies.

Maar, ik laat maar liever Michel zelf aan het woord.

Mijn jeugd
Dat zal bij jullie ook wel het geval zijn, zeker, maar ik denk graag terug aan mijn jeugd.
Ik vertel er ook graag over, ook al zullen weinige daarin geïnteresseerd zijn.
Ik werd geboren in Middelkerke op 8 mei 1959, als zoon en enig kind van Robert Landuyt en Magda Dejonghe. Ik ben dus een stier.
Mijn grootvader langs moederszijde was August Dejonghe, broer van Charles die de grootvader was van Carine Dejonghe, schepen van cultuur in onze gemeente, van Marc Dejonghe, brandweercommandant, en van Edwin Van Troostenberghe, bibliothecaris in Middelkerke. Mijn volle nicht Ann is gehuwd met Roland Rommel, die afstamt van Louis Rommel, ook voorvader van Willy Rommel, man van eerste schepen Janna Opstaele. Allemaal familie van elkaar dus!
Mijn moeder had een klein sigarettenwinkeltje, mijn vader was taxichauffeur.
Op de gemeenteschool in Middelkerke, in het eerste leerjaar, schreef ik met de linkse hand. Maar dat werd me rap afgeleerd. Hoe? Door slagen van de meester met de regel op de ‘knokels’! Mijn rechtse politieke strekking stamt uit die tijd. Alhoewel, ik schreef toen wel rechts, maar al de rest bleef ik links doen. Ik was dus een beetje tegendraads en ik begon mij al vragen te stellen over het leven. Ik begon mij ook af te vragen wat ik kon doen om de dingen wat beter te regelen, al was het maar op de speelplaats. Ik weet niet of men mij daarom een ‘haantje de voorste’ kon noemen, maar ik organiseerde graag. Ik was een leiderstype: clubjes maken, groepjes maken, kampjes maken, bijeenkomsten van kinderen organiseren, samen gaan spelen in de put van Middelkerke, het huidige Epernay-plein.
Toen ik zeven, acht jaar was, in de tijd dat de zomers nog beter, ja zelfs veel beter waren, zat ik van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat op het strand. Met eten en alles. En bruin dat ik toen was!
Pas op mijn negende leerde ik zwemmen. Waarom zo laat? Wel, een zwembad, dat is nu geen grote luxe meer, dat bestaat nu overal, maar vroeger was dat het geval niet. Ik herinner mij nog als wij gingen gaan zwemmen met school, dan was dat in feite dat we onder de douche gingen.  En de leraar toonde hoe dat we moesten leren zwemmen onder de douche.  Echt waar.  Dat is verleden tijd, maar vroeger was dat dus zo.  Er was dus geen zwembad. Er was de zee, natuurlijk. En ik heb leren zwemmen in de zee.
Ik ben ook niet echt een atletisch type, moet ik eerlijk zeggen. 
Ik werd ook groepsleider bij de scouts.
In Middelkerke bestond er in mijn jeugd, grote rivaliteit tussen twee benden, die van de dijk en die van rond de kerk. Aan beide zijden zaten er die tot het ‘schorremorrie’ van Middelkerke behoorden, maar ook leden van de ‘upperclass’. Omdat ik op de Leopoldlaan woonde, behoorde ik tot de dijk-bende. Elke bende maakte een kamp in de duinen en iedere woensdag was er een gevecht, een soort minioorlog waarbij wij meestal aan het kortste eind trokken. Waarom er gevochten werd? De kinderen van rond de kerk, wat wij ‘het blok’ noemden, wilden op de dijk komen spelen, maar dat was ons territorium. Dat konden wij natuurlijk niet dulden en dus zat het er bovenarms op.
Tijdens de vakanties oefende ik een job uit: ik heb altijd billenkarren verhuurd.  Mijn nonkel was eigenlijk een billenkarrenverhuurder, en ik heb van mijn veertien altijd hetzelfde gedaan: billenkarren verhuurd en fietsen verhuurd.  Geholpen met alles buiten en binnen te zetten ’s avonds, en allemaal.  Ik verdiende toen drieduizend frank per maand. De eerste keer dat ik 3000 frank kreeg, voor mij was dat een berg geld hé.
Na een zware storm gingen wij altijd dan gaan zoeken achter geld op het strand. En achter leeggoed.  Colaflesjes en zo.  En dat konden wij dan inwisselen, voor een halve frank of zo, en dan was onze dag goed, want we konden,… met een paar colaflesjes konden we een crèmetje eten.  Nostalgie.  Hé.  Ze doen dat nu niet meer hé.  Ze gaan nu een grote crème gaan eten van honderd frank. De tijden zijn veranderd hé. 
Ik had het al over de put van Middelkerke: die was legendarisch. Omdat hij een beetje verloederd was (omdat wij er te veel in speelden?) werd het plein later in het nieuw gestoken.
Wij hebben er ook veel beleefd. Toen we wat ouder waren, hebben we er grote optredens meegemaakt. In de jaren ’70-80 was er een verschijnsel van catchen, een soort boksmatchen, dat was dus, dat noemde dus de catch. Ja, dat was worstelen, hé.
Dat waren topavonden, hé voor mij, ik moest daar bij zijn hé.   Ik was daar gek van hé, van zulke spektakels. Dat is ook allemaal verdwenen tegenwoordig, meestal vervangen door muziekspektakels.  

Toen werd ik volwassen
Na mijn humaniora in het Koninklijk Atheneum van Oostende, economische afdeling, tot 1977, vatte ik mijn universitaire studies in de rechten aan in de VUB. Ik was een behoorlijk student en zo werd ik advocaat in 1982 aan de balie van Brugge. Waarom ik die richting koos? Omdat ik totaal geen jota begrijp van alles wat te maken heeft met wiskunde, fysica, biologie, scheikunde, techniek, enzovoort.  Ik was daar altijd voor gebuisd trouwens. Het enige dat ik eigenlijk kan is iets vlug assimileren en het uitleggen, maar voor de rest, vraag aan mij…
Ik ben gehuwd met Rita Ramoudt. Zij is burgerlijk ingenieur  en als dusdanig medewerker op het architectenkantoor van Ronny Van Troostenberghe, baas van A+RO+MI.
Samen met  Dierckx Invest BVBA uit Oud- Turnhout richtte zij de  LARAMI INVEST BVBA op. Zij is beherend vennoot in de gewone commanditaire vennootschap ‘Immo Landuyt-Ramoudt Middelkerke’ (LARA+MI). Ik ben daarin de stille vennoot.
Ik heb twee kinderen, Stijn en Griet. Ik heb echt bewust gekozen voor kinderen.  Omdat ik graag kinderen zie.  En het is goed uitgevallen: een jongen en een meisje.

Toen werd ik politicus

Het eerste jaar nadat ik afgestudeerd was, werd mij gevraagd of ik soms niet geïnteresseerd was in de politiek. De betreurde Willy Declerck, de liberale voorman destijds, dacht dat het misschien iets voor mij kon zijn. Het eerste contact is mij bevallen en ik zit er nu nog steeds in.

Ik ben eerst een aantal jaren actief geweest in het bestuur van de toenmalige PVV, gemeentelijk en kantonnaal, vooraleer ik mij kandidaat stelde voor de gemeenteraad.

In 1989 ben ik dan verkozen en dat hoewel ik als voorlaatste op de kieslijst stond.

Dat is eigenlijk een onverkiesbare plaats maar ik gebruik dat nog altijd als argument naar nieuwelingen in de politiek. Iedereen wil een plaats in de top vijf van een lijst, maar van op elke plaats kun je verkozen worden. Het ging inderdaad allemaal erg snel voor me. Na het overlijden van Willy Declerck werd ik, tegen heug en meug, in 1992 fractieleider.

Ik kijk toch met gemengde gevoelens terug op die tijd. Je kan weliswaar alles zeggen en kritiek geven, maar je kan vanuit de oppositie weinig realiseren.

En toen werd ik burgemeester

Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 9 oktober 1994. stond ik als tweede op de lijst, achter Raoul Bouve. Ik haalde weliswaar meer naamstemmen dan mijn lijsttrekker, maar door de lijststemmen bleef ik toch tweede. De VLD haalde toen 8 zetels, tegen 6 voor de CVP, 5 voor de SP-OVB en 6 voor de SVHV.

Wij konden dus, cijfermatig, met elke partij een meerderheid vormen.

Op 5 april 1995 werden de verkiezingen nietig verklaard, zodat we op 30 april 1995 opnieuw naar de stembus moesten. Deze keer trok ik de lijst van mijn partij en we behaalden 9 zetels tegenover 7 voor de SVHV, 5 voor de CVP, 3 voor de SP en 1 voor SAMEN van Vermander. De SVHV, CVP en SAMEN (op de wip) vormden een meerderheid waardoor wij van het bestuur uitgesloten werden en ik dus geen burgemeester werd. Maar uitgesteld is niet verloren. In 2001 werd ik het dan wel.

De verkiezingsoverwinning was fantastisch, maar al gauw kwam inderdaad een koude douche. Ik kwam uit de oppositie en moest meteen de teugels in handen nemen. Ik had geen ervaring als schepen en vooral het eerste jaar is daardoor een leerschool geweest. We lieten ons toen helemaal leiden door de gemeentelijke administratie met lange vergaderingen en vooral veel plannen. Inmiddels heb ik begrepen dat je beter vooraf keuzes maakt en prioriteiten stelt.

Het beroep van burgemeester is, net zoals advocaat, op mijn lijf geschreven maar als ik moet kiezen dan zou ik daar geen moment over twijfelen: het zou burgemeester zijn.

Het is enorm verrijkend om burgemeester te zijn, zeker van een kustgemeente.

Als ge mij vraagt of ik dat zou willen doorgeven aan mijn kinderen, dan vind ik dat eigenlijk niet echt aangewezen.  Ik vind dat het geen automatisme mag zijn dat als de vader burgemeester is dat de kinderen dat ook worden.  Integendeel, ik ga daar eigenlijk niet mee akkoord.

Ze mogen dat zelf… ze mogen dat worden als ze dat zelf verdienen.  Maar ik zal dat dus nooit doorgeven.

Als burgemeester word je alle dagen geconfronteerd met andere toestanden, met nieuwe uitdagingen. Middelkerke is een tamelijk complexe gemeente: landbouwgemeenten in het hinterland, dan de toeristische gemeenten, dus om dat allemaal te combineren en op elke vraag een juist antwoord te geven, en iedereen een klein beetje tevreden te stellen, dat is een ganse opgave.

Negen deelgemeenten is wel veel. 

Er zijn al pogingen geweest om een gedeelte van Middelkerke te annexeren, maar wij gaan ons daar met hand en tand tegen verzetten, als het zich nog eens voordoet. Ze zullen van ver moeten komen.

Op 1 december 2009 publiceerde ‘Het Nieuwsblad’ het ‘Rapport van de burgemeester’. Ik sloeg daarmee geen goed figuur en werd net niet gebuisd (5,9 op 10)

De mensen zien mij blijkbaar vooral als een burgervader (6,3 op 10), en daar kan ik inkomen. Ik ben weliswaar geen caféganger, maar ik heb een goede voeling met de bevolking. Het valt mij trouwens op dat veel mensen heel vlug en rechtstreeks bij mij terecht komen met hun vragen. Soms is luisteren naar hun probleem zelfs nog belangrijker dan het oplossen ervan. Wat het netwerken (4,9 op 10) betreft: ik heb er destijds bewust voor gekozen om mij te beperken tot gemeentepolitiek, maar we slagen er toch in om heel wat subsidies voor grote projecten naar Middelkerke te krijgen. Men ziet in mij ook geen bemiddelaar (4,7 op 10).

Sinds jaren zijn er in de zomer iedere zondag aperitiefconcerten in Middelkerke. Daar ga ik ‘telkens’ naartoe, dat is een ideale gelegenheid om eens met de mensen te kunnen spreken en een keer het één en het ander op te vangen in een ongedwongen sfeer.  Dus, zeer interessante formule. En ook een zeer succesrijke.  De mensen appreciëren dat enorm dat er in hun deelgemeente iets te doen is. 

Sedert 2007 ben ik ook voorzitter van de gemeenteraad en in die functie probeer ik zo neutraal mogelijk te zijn en het evenwicht te behouden. Er is wel een duidelijke evolutie in het functioneren van de gemeenteraad. Men wil de burger zoveel mogelijk laten participeren, maar ik ben niet overtuigd dat de democratie moet blijven evolueren naar meer participatie. Het vragenkwartiertje is daar een voorbeeld van. Het idee is niet slecht, maar vaak wordt het toch gebruikt om vooral de ik-problemen van burgers aan te kaarten. Ik vind ook dat gemeenteraadsleden best wel wat meer moeite mogen doen in de voorbereiding van de gemeenteraad. Hun vragen laten soms te wensen over en getuigen dat ze het dossier niet gelezen hebben. De begrotingsbesprekingen tonen ook aan dat er vroeger betere interventies waren.

Mijn ontgoochelingen?

Mijn eerste burgemeesterschap in 2001 kende een valse start. Ik werd al onmiddellijk geconfronteerd met een asielcentrum in ‘Zon en Zee’. Ik maakte toen, volgens een groot aantal Westendenaars, een totaal verkeerde inschatting. Ik heb er echter geen spijt van. Mocht het te herdoen zijn, dan zou ik net op dezelfde manier handelen.

De ijspiste, die destijds in het centrum geïnstalleerd werd, leverde me wel een wrange nasmaak op. Ik werd er namelijk van beticht notulen van het schepencollege vervalst te hebben om alzo een leverancier bevoordeeld te hebben. Daarvoor werd ik in eerste aanleg zwaar veroordeeld. Gelukkig waren daarvan onvoldoende bewijzen voorhanden, zodat ik vrijgesproken werd in beroep en in cassatie. 

Enkele van mijn vooruitstrevende ideeën liepen op een sisser uit.  

Ik vind het nog altijd jammer dat de gemeenteraad de VLD niet is willen volgen om, naar mijn groot voorbeeld Bredene, ter hoogte van de voormalige camping Cosmos, een naaktstrand toe te laten. Dat is een gemiste kans voor het toerisme. De tijd was niet rijp en ik leg me neer bij de meerderheid.
Ook een jongensdroom, een pier in Middelkerke, kon ik (nog) niet in vervulling laten gaan.

De Bestendige Deputatie van de provincie was de idee niet genegen. Een pier zorgt er nochtans voor dat het rechtstreekse contact tussen de zee en de dijk niet verloren gaat. Ook de natuur zou ermee gediend zijn en het zou tevens een meerwaarde betekenen op ecologisch vlak.

Ik ben ook nog advocaat

Ik ben in feite ook een soort middenstander, als ge dat zo kunt noemen, vrij beroep, advocaat, dat is in feite ook een middenstander, moet ook met de mensen werken, veel luisteren naar de mensen, in feite juist hetzelfde als in een winkel.  Ge moet dus de mensen in vertrouwen nemen.  En automatisch komen de verhalen dan boven.  En dat is eigenlijk de beste stof, de beste materie als advocaat om dan te gebruiken voor de rechtbank.  Gewoon vertellen hoe dat het in mekaar zit, op een eenvoudige manier, op een menselijke manier.  En dat lukt meestal het best. Advocatentaal is misschien meestal wel hoogdravend en onbegrijpelijk, maar je hebt dus rechtbanken en rechtbanken natuurlijk hé.  De vredegerechten en zo.  Daar kun je nog op een eenvoudige manier je zaak uitleggen in feite.  Het komt er op neer om in korte maar goeie bewoordingen te zeggen waarover dat het gaat op een menselijke manier.  En dat is nog altijd de beste methode, in mijn ogen. Ge moet natuurlijk altijd dossiers goed voorbereiden hé, en altijd de dossiers kennen.

Als advocaat werk ik in het advocatenkantoor Boutens-Landuyt met kantoren in Oostende en in Middelkerke, dat geleid wordt door Philippe Boutens, gemeenteraadslid voor de VLD in Oostende.

Ik kon mijn advocatenpraktijk in een associatie reorganiseren en hou me nu bijna voltijds bezig met Middelkerke.

Mijn hobbies

Ik houd van de zee! Ik mis die al zodra ik met vakantie vertrek. Als ik op reis geweest ben, het eerste wat ik doe, is een keer gaan kijken naar de dijk, of dat de zee er nog altijd ligt. De zee, dat is toch, dat heeft toch iets speciaals. Vooral ’s winters dan, wandelen langs de vloedlijn, de eblijn, dat is machtig. 

Ik ben vooral een wereldburger. een fervent reiziger en ik heb een brede interesse in vreemde culturen. In de zomer van 2009 trok ik naar Roemenië, Tsjechië en de Noorse fjorden. In die geest verbleef er trouwens ooit een volledig schooljaar een Braziliaanse gaststudente bij ons thuis. Na al die reizen in binnen- en buitenland trof mij bij mijn terugkeer echter telkens de schoonheid van mijn kustdorp. De ongerepte pracht van ons zandstrand en ook het speciale licht dat ook zoveel kunstenaars inspireerde is iets dat je alleen hier vindt.
Mijn andere hobby’s zijn politiek, Franse wijnen en tuinieren. Ja, ik pruts graag in mijn tuin.

Ik mijn schaarse vrije tijd pik ik graag een optreden mee van een ‘stand up comedian’. Elk jaar neem ik ook met volle teugen deel aan het champagneweekend in Middelkerke.

Ik eet ook graag, vooral dan niertjes in de mosterdsaus, andouillettes de Troyes, gegrilde gerechten of Italiaanse specialiteiten, overgoten met Chablis of met een rode Bourgogne.

Ik drink ook graag een Picon, vooral die van Schore, want die is zeer lekker, maar straf. 

Ik heb vroeger gerookt, maar ik heb dat afgeleerd.  Ik moet eerlijk zeggen: ik stak dus de ene sigaar aan met de andere.  Van ’s morgens tot ’s avonds.  Dus iemand die in mijn bureau kwam, dat was gelijk in de mist. Gelukkig ben ik daar van af.  Ik heb een keer op een nieuwjaar gezegd: kijk voilà, we gaan daar mee stoppen, en dan gewed met iemand en dat is gelukt.  Ik ben er op die manier van af geraakt. Gelukkig, want… Wedden en beginnen met nieuwjaar!  Dat is een ideaal moment. Ge moet zo een datum uitkiezen dat je zegt: voilà, dat is de startdatum, en dan lukt dat…

Iedere zomer ga ik een paar keer de zee in. Jajaja. Er zijn mensen die daar vies van zijn en zo.  Ik ben daar dus niet vies van. Voor mij is dat een totaal moment van ontspanning.  Eerst een keer een goeie fietstocht in het hinterland, goed zweten, goed warm, en dan het sop in, perfect. 

Vanaf dat er nog maar iets mis is met dat zeewater, wordt er nu grote paniek gemaakt en zo.  Ik heb daar mijn twijfels over, eerlijk gezegd.  Moesten we in Turkije en zo eens de metingen doen, waar dat iedereen in de zee gaat, euh… ik denk dat dat een klein beetje overdreven is.  Uiteindelijk, niet iedereen die gaat zwemmen, gaat ook van dat zeewater gaan drinken hé.  Allez, het is maar pootje baden hé, voor de meeste mensen.

Plassen ja, iedereen moet dat wel een keer doen hé.  En ik moet eerlijk toegeven: als kleine jongen heb ik dat ook nog een keer gedaan.  Dat hoort erbij hé, een keer de broek afsteken in de zee.  Waarom niet?  Als kleine jongen hé.

Ik kan genieten van rustige muziek, maar helemaal niet van de muziek van vandaag.

Toen mijn dochter zestien jaar jong was, vond ze mijn kledingsstijl ouderwets.

Ze zag die liever een beetje trendy, bijvoorbeeld niet altijd het hemd in de broek en geen witte sokken in sandalen.

Ja, ik ben er ook een beetje fier op dat ik een beetje ouderwets ben.  Dat mag wel een keer nu en dan.

In augustus 2009 heb ik een boek uitgegeven: Middelkerke, op de grens van Vlaanderen en de Noordzee. Het is geen historisch werk, maar een  originele kijk op het Middelkerke van de laatste jaren.
De meeste boeken over Middelkerke handelen over het verleden. Ik vond dat het dan ook hoog tijd was voor een actueel tijdsbeeld. Als burgemeester was ik een bevoorrecht getuige van de intrede van mijn gemeente in het derde millennium. In de loop der jaren heb ik daarover een zeer groot fotoarchief verzameld. Ik wens dan ook het publiek daarvan te laten meegenieten.

Tenslotte moet ik nog zeggen dat ik ook actief ben in de toneelvereniging.

Tijd maken voor het gezin
Natuurlijk heb ik als burgemeester en tevens advocaat te weinig tijd voor mijn gezin.
Ik denk echter dat het niet de hoeveelheid tijd is die je moet vrijmaken…
Kwaliteit!  De kwaliteit van de tijd dat je besteedt aan je kinderen. De intensiteit, dat is van groot belang.
Het is soms niet nodig om veel te zeggen als ge thuis zijt of aan tafel zijt.  Het feit dat je er zijt, dat men voelt dat ge er zijt, dat je thuiskomt, dat is van groot belang, vind ik.  Ook voor mezelf.  Het is niet altijd nodig om ellenlange discussies en woordenwisselingen te voeren.  Het feit dat je er gewoon zijt, dat is al van groot belang. 
Ik probeer, als ik er ben, ook echt aanwezig te zijn, maar ja, dat is niet simpel. Wij proberen toch om drie keren daags samen te eten, minstens. 
Mijn familie gunt het mij ook wel dat ik zo vaak weg ben.

Bronnen
Micro zonder zout 06.09.05 http://microzonderzout.skynetblogs.be/index-1.html
Persoonlijke website van Michel Landuyt
‘Den Athenee’ jun-jul-aug 2009
Artikel in ‘De Standaard’ van 03.08.2004 van Annelies Loosfeldt
Artikel in ‘Het Nieuwsblad’ van 31.01.09 'Van oppositieleider naar burgemeester was moeilijkste stap'