Muizenvraat aan spruitkolen

Na 50 jaar tuinieren staat een mens nog altijd voor verrassingen.

Vandaag was ik mijn rode kolen aan het oogsten en plots wordt mijn aandacht gevestigd op de kale stengels van de spruitkolen.

Nog nooit zoiets gezien!

Ik ben een exemplaar gaan tonen aan mijn buur, de 82 jarige Marus van de Mollenhoeve. Eerst dacht hij aan konijnenvraat, maar ik toonde hem de sporen van de fijne tanden op de stam. Hij had een dergelijk fenomeen ook nog nooit gezien.

De grauwe bast leek mij op het eerste zicht op een onbekende schimmelaantasting. Van naderbij zie je de afdrukken van knaagtanden. Het zijn beslist geen verse sporen.

De vraatschade dateert wellicht nog van deze zomer. Niet alleen de bast, over een wel aanzienlijke lengte, maar ook de spruiten zijn weggevreten. Enkele van de allerbovenste zijn de dans ontsprongen.

Gezien de omvangrijke oppervlakte denk ik dat een ganse muizenfamilie aan de dis gezeten heeft. Alle tiental spruitplanten werden geconsumeerd! Gelukkig heb ik op een andere plaats de hoofdmoot van mijn spruiten staan en daar mankeert niets.

Het verwondert mij dat de vreterij al een hele tijd gestopt is. Waarom? Niet mals genoeg meer? Ongeluk in de familie? Aan onze kat zal het niet liggen want die is een tijdje geleden verdwenen.

Hebben de steenuiltjes die in de omgeving broedden deze kolonie ontdekt?

Waren er nog andere predatoren?

Heeft iemand anders van de tuiniers ooit al iets dergelijks meegemaakt?

Physalis  alkekenge, Chinese Lantaarntjes

Geniet mee van de foto’s van Aleide van een goede week terug. Nog een tijd zorgen ze voor een fleurige inkom. En wat ik belangrijk vind: ze trekken al vele jaren hun eigen streng.

Beurse Mispels

Mispels worden zacht en donkerder bruin: dan zijn ze beurs, in de betekenis van zacht. Dan zijn ze op hun lekkerst. Dat is heel wat anders dan zeggen dat de mispels eerst rot moeten zijn vooraleer je ze kan eten! Rot is rot.

Beurse mispels blijven nog een week of meer goed, afhankelijk van de omgevingstemperatuur waarin ze liggen. Zie je er niet naar om, dan verschijnen witte schimmels als rottingsteken.  De nog niet beurse mispels bewaren nog verschillende weken.

Ik verwijder de kroonblaadjes en het puntje van de steelinplanting. Het vlees heeft een aangename, zoete appel-peerachtige smaak. De afgekloven pitten, zaden, stenen neem je uit de mond. De vrucht hoeft nog niet helemaal beurs te zijn. Als kind – bij mij thuis waren we de enigen in de wijde omtrek die mispels hadden - aten we ook de nog niet rijpe mispels, maar nu heb ik ze graag beurs.

Ik heb 5 mispelaars staan en dit jaar waren er maar weinig vruchten. Mijn oudste exemplaar (50 jaar oud) dat het meest beschut staat droeg het meest. Waarschijnlijk is dit exemplaar geënt op kwee, want ik heb nooit een spoor van meidoorn gezien. De 4 andere staan op meidoorn, waarvan 2 zelf geënt. De mooiste vruchten staan op het ras Royal.

Ik kwam een week geleden (half november) bij de bomen en zag dat de vruchten begonnen te vallen. Het ideale moment om ze te plukken. De meeste vruchten kan ik zo vanaf de grond plukken aan de tot 3m hoge bomen.

Nu liggen ze fris onder een open afdak en de rijpende vruchten worden er uitgeraapt voor consumptie. Net belde mijn jongste dochter Tinneke of ik er morgen kon meebrengen o.a. voor ons jongste kleinkind Jonathan, pas 11 jaar geworden.

Kastanjemineermot (Cameraria ohridella)

Tekst en foto van Dirk Van Tulder

Dit kleine motje (een zestal millimeter)waart sinds een goed decennium rond in onze streken. Het zijn de larven die verantwoordelijk zijn voor de spectaculair vroege bruinverkleuring van de bladeren. Aantasting betreft praktisch steeds de paardenkastanje maar bij hoge voedselconcurrentie kan sporadisch ook vraat optreden in naburige esdoorns. De bruinverkleuring van de bladeren is het gevolg van het “weggrazen “ door de larven van het bladmoes tussen de buitenste bladlagen.

De vlindertjes planten zich vanaf eind april voort en realiseren tot 3 generaties per jaar. De laatste generatie overwintert als pop, onder de vorm van een ingesponnen cocon, in het blad.

De bestrijding van de kastanjemineermot is tweeërlei. Enerzijds ruimt men in de herfst het afgevallen blad zo snel mogelijk op en verbrandt het of voert het af voor professionele compostering. In de paartijd zal men de mannetjes trachten te controleren met feromoonvallen. De moeilijk vliegende vrouwtjes die zich over de stam naar boomkroon verplaatsen gaat men wegvangen d.m.v. lijmbanden.

Zeer interessante bijkomende informatie en schitterende foto’s vindt men hier

http://www.bladmineerders.nl/minersf/lepidopteramin/cameraria/ohridella/ohridella.htm

De foto van het minuscuul klein vlindertje is door Dirk zelf genomen op 29/04/2012 op lijsterbes op 15 m afstand van een jong kastanjeboompje.

De andere foto’s tonen de bladeren en boom van mijn 45 jarige Paardenkastanje op 7 nov. jongstleden.

Er is een foto bij met gaatjes in het blad. Het zou kunnen dat daar het wormpje uitgepikt is door een pimpelmees.

Ik schreef er een blog over op 24/06/2007

Tik bij zoeken linksboven in: Pimpelmees.

Appeloogst 2012

Nog nooit zo’n slechte appeloogst gehad. Van de peren geen enkele vrucht moeten oogsten. Eveneens geen pruimen.

Van de appelen gaven slechts 2 rassen een behoorlijke oogst. De ijzerappel of Marie-Joseph D’Othée en de Ontario. De laatste staat op Bittenfelder, een sterkgroeiende onderstam voor hoogstam. De dracht is zelfs zeer goed: meer dan 200 kg. Vorig jaar –jaar met een grote vruchtdracht- zat dit ras in zijn beurtjaar.

De laatste vruchten heb ik geplukt op 1 nov. De eerste vanaf een maand vroeger en verder bij gelegenheid. Tussendoor was er vrij veel val.

De ijzerappel moet zeer laat geplukt worden. Op 1 november was er nog zo goed als geen val.

Beide rassen bewaren gemakkelijk tot maart; de Ijzerappel nog later. In het Frans geeft men ook de naam “Pomme de deux ans”.

Ontario. Groene appel, met soms iets blos. De vrucht wordt al vlug geel, maar wordt niet melig. Al een oud Canadees ras (1820). Met de bewaring verzacht het zuurgehalte. Hoog vitamine C gehalte (21 mg/100 g) Ook goede sap - en moesappel. Bloei dag 12.

Marie-Joseph D’Othée ontstond rond 1870 in het dorp Othée in de provincie Luik. Meer een keukenappel, maar ik vind de smaak goed na Nieuwjaar. Wij gebruiken de vrucht ook graag als droogappel. De bloei is laat: dag 23. De bloemen kunnen tegen wat vorst. Alhoewel een triploïde appel is het een regelmatige drager. Iets rood gestreept op donkergroene achtergrond. 

Beide vind ik zeer goede winterappelen. 

Foto’s

Ontario

Idem

Idem

Idem

Ijzerappel

Idem

Idem

Vergelijk:  links Ijzerappel, rechts  Ontario

Idem

BIOBIEREN  Geroen Vansteenbrugge

VELT-Middenkempen had deze zytholoog = bierkenner (zythos: Grieks voor bier) uit Waregem uitgenodigd. Hij is secretaris van de vereniging Zythos  www.zythos.be

Er blijken momenteel al 67 biobieren te bestaan. En er komen er nog. Probleem is wel dat ze moeilijk te verkrijgen zijn. De  Bioplanet’s voeren wel een uitgebreider assortiment.

Geroen beschikt over een rijke kennis en ervaring door vele contacten en bezoeken die hij er in een tijdspanne van meer dan 20 jaar heeft opzitten.

Hij weet er concreet en boeiend in zijn zoetgevooisd West-Vlaams over te vertellen.

Naast de powerpoint presentatie wordt de daad bij het woord gevoegd en worden een zestal bieren gedegusteerd.

We laten ze de revue passeren.

Belval alc. 5.0 % voor Natuurpunt gebrouwd (voor een project in de Argonnestreek, Frankrijk) door de vrij belangrijke Proefbrouwerij van Locristi. Veel bekender is evenwel de Gageleer, eveneens daar gebrouwd voor Natuurpunt.

Dit bier was een aangename starter voor de avond.

2. Keikoppenbier alc. 6,1 % in 75 cl fles.

Dit bier wordt sinds sept. vorig jaar gebrouwd in nevenberoep door Joris Cambie, de enige bio-hoppeboer van Poperinge.

Sterkere hoppesmaak.

3. Quintine  33cl  alc. 5.9 % Brasserie des Légendes Ellezelles, net onder Ronse in Henegouwen.

Verrassend aangenaam bier. De topper van de witbieren. Een tarwebiersoort die dreigde verloren te gaan, maar die door Pierre Celis zaliger met zijn eerste Hoegaarden terug populair werd  gemaakt. Het merk werd opgekocht door Imbev en wordt nu commercieel uitgebaat en zinkt in het niet als men vergelijkt met een Quintine.

Er zijn nog een 5tal andere bio-witbieren.

4. Kriek - en Geuze  Cantillon van Brussel

Terecht spreekt men over de Champagne der bieren. Ik ben al lang een fan van de echte geuze.

Geroen behandelt deze biersoort wat omzichtig omdat blijkbaar veel mensen niet vertrouwd zijn met de zuurheid van echte geuze.

Geuzeflessen bewaar je best staande en dat kan 10-20 jaar.

5. Jessenhofke bruin  33 cl  7% Alc Vol. Gebrouwen te Hasselt

Deze brouwerij maakt ook nog Jessenhofke Maya, blond. Bij het brouwen gebruikt men het zetmeelhoudende restproduct van de Seitanproducent Maya.

Jessenhofke Triple 8 % Alc. Vol.

De kruidigheid van hun bieren komt van de biologische hop van Joris Cambie.

6. Lousberg Triple  8 % Alc. Vol.

Dit bier wordt gemaakt door de al 30 jaar bestaande coöperatieve “Het Hinkelspel” van Gent en nu ook Sleidinge. Zeer bekend voor hun assortiment kazen.

Koriander, naast de alcoholwarmte, geeft aan dit bier een speciale charme.

Tussendoor werden nog veel andere biobieren vernoemd o.a. Kameleon en natuurlijk ook de pionier onder de biobieren, de Henegouwse brouwerij Dupont met zijn straffe Moinette, Saison, Blanche du Hainaut en Biolegère van een 2 tal % Alc.

Misschien moeten we meer de lichtere bieren promoten zei Geroen met de verstrengende wetgeving.

Herhaaldelijk vertelde hij dat de biokwaliteit het op gebied van smaak haalde op de niet-bio naamgenoot. Er zijn er zelfs al die beter verkopen dan de niet-bio.

Hij haalde ook een wedstrijd in Nederland aan waarbij door 3 Belgische en 3 Nederlandse kenners 6 bieren blind moesten beoordeeld worden. Een Belgisch biobier kwam er als eerste uit en dit unaniem met de zes stemmen. Ook nr 2 was een biobier.

DE FOTO’S SPREKEN VOOR ZICHZELF

Ook nog vermelden dat er voor tussendoor brood was met voor de helft van de gebruikte vloeistof biobier (Modest bruin van brouwerij Strubbe van Ichtegem, mijn geboortegemeente.)

Hier zie je Marie-Blanche met het brood

Herman Rombouts, voorzitter opent de avond.

Tong: vooraan proeft men zoet; opzij kruidigheid; achteraan bitterheid. Zout komt in bier niet voor.

We vernemen dat er 625 aroma's zijn.

De gist kan je nuttigen of niet, maar het is een bron van Vitamine B2.

Kastanjes

Alhoewel ik maar één tamelijk goede tamme kastanje heb, had ik de indruk dat hij het dit jaar behoorlijk deed.

Bij mijn wilde – of paardenkastanje waren er duidelijk minder vruchten.

Slechts een van mijn zes notelaars had dit jaar vruchten : de Broadview, een geënt ras uit British Columbia, Canada.

Maar een eekhoorn, die bovendien een compagnon had meegebracht, beet de nog totaal groene bolsters los.  Ik heb er enkele kunnen oprapen vooraleer die ergens verstopt werden.

Na een drietal weken was de bolster zwart en week geworden en kon gemakkelijk door af te wrijven in water verwijderd worden van de noot. Zaak is wel de noten op een karton of vel plastiek te leggen om de ondergrond niet te beschadigen. Van schimmelvorming heb ik niets bemerkt.

Aldus heb ik toch nog enkele noten. In 2011 waren dat bakken vol.

FOTO'S

Vruchten tamme kastanje

Mijn 45 jaar oude paardenkastanje. De plaag met de mineerwormpjes in het blad is  wel duidelijk. Toch heb ik de indruk dat de boom er toch niet al te erg onder lijdt.

Vruchten paardenkastanje.

Leo en Marie-Anne Lagrou- De Wulf

50 jaar getrouwd

Receptie in de Salons van het kasteel Arenberg Heverlee (27/10)

Spijtig dat Aleide, de broers zeggen altijd “Zus” er niet bij kon zijn.  Ze vertoeft voor de zoveelste keer voor haar projecten in het hoge Noorden van Kameroen, met een Sahel-klimaat.

Een gelegenheid om oud-bekenden terug te zien.

Het meest indruk maakte de speech van Lucas Gellynck, mijn studie  - en thesisgenoot, namens de 3 Lazarussen.

Leo, na zijn hartstilstand, waarvan maar 2 % herstelt.

Raymond Selis, jaargenoot van Leo, na zijn herseninfarct en

Lucas zelf, na ten dode zijn opgeschreven.

De bijzonderste ontmoeting was echter de kennismaking met Juul Lagrou, de tiener van Pieter, zoon van Leo en Sofie.

Ik vertelde hem over mijn vader Jules, die zich in 1914 had doodgebaard. Anders was ik er niet geweest.

Ze wonen in Ukkel en hebben er een grote binnentuin met heel wat (klein)fruit dat ze van mij kregen. En we hadden het natuurlijk over onze gemeenschappelijke belagers: merels en houtduiven en wat er tegen doen.

FOTO’S

Leo en Marie-Anne

Lucas Gellynck

Raymond Selis, samen de 3 Lazarussen, opgestaan uit de dood.

Rita, Evert (broer van Leo) en Leen, mijn oudste dochter

Filip, dochter Mieke en kleinzoon Jonas

Leen, Mieke en Johan Meulemeester

In ’t midden Nicky, echtgenote van David Lagrou

Lieve Dries, echtgenote Evert en Colette, echtgenote van Johan

Lieve met het koppel

VERVOLG  1

Zoon Peter filmt het gezelschap

Groep

Groep

Marie-Anne en Leo

Kleinkinderen

Groep

Paula (echtgenote Lucas)en Annie

Jennie en de 2 Luc’s

Ik was er ook bij

VERVOLG   2

Met mijn jongste dochter Tinneke

Gezelschap

Kleinkinderen

Sofie en gezelschap

Leen en Juul

Kleinkinderen

Met juul

Zijn moeder Sofie

VERVOLG  3

Juul en ik

Mieke en Jonas

Katrien en Tinneke

Peter en Katrien

Leo en Peter

Leo met het koppel

NBS Fruittentoonstelling PEER 28/10

Terwijl in Oostenrijk de EUROPOM zijn laatste dag beleefde had in Peer de tentoonstelling plaats van de Nationale Boomgaardenstichting.

Vannacht was er voor de tweede maal algemene nachtvorst. Bij het doorrijden na 8 u was het -3,5°.

’t Poorthuis was een geschikte locatie.

Aan de verkoopstand van fruit buiten zag ik Bert (de man met de groene overall op de blog van 13/04/2008) terug die deel uitmaakte van de werkploeg bij de ruiming en de heraanplant bij de aardgasleiding door de tuin in 2007-2008. (Aanleg van de pijp op 26/09/2007).

Ik zag ook, na meer dan 20 jaar, Jan Leroy terug die begin de tachtigerjaren hielp om de VELT beter te structuren. Hij speelt nu een belangrijke rol in de vrijwilligerswereld van Overpelt.

Een blij weerzien was er ook met De heer en mevrouw Wouter Tigges, destijds verbonden aan de universiteit Wageningen. De laatste trossen van de blauwe Amerikaanse druif Steuben, die ik van hem kreeg, moeten nog geoogst worden.

En tenslotte was er Piet Moesen, beheerder van een boomgaard in Dilbeek die o.a. een paar prachtige exemplaren Signe Tillisch bijhad.

FOTO’S

Peer

Kerk

Louis Milis en Dirk vanden Eynde op de detertminatiestand.

Alsook  Louis Hoegaerts, helemaal terug de oude.

Johan Baecke, leifruitspecialist op de NBS-stand die zo enthousiast kan vertellen over peren

Dhr.Wouter Tigges

Dhr. en Mevr. Tigges

Het echtpaar in gesprek met Vincent Turkelboom

Enkele van mijn favoriete appelrassen

Falstaff

Ijzerappel, Marie Joseph d’Otthé

President Van Dievoet = La Cabarette in Frans-Vlaanderen

Radoux

Reinette Hernaut   In het Payottenland: Dubbele Speeckaert

Schone van Boskoop

Topaz

Vangst Rosse Woelmuis nr 7

Vandaag Rosse Woelmuis nr. 7 uit de emmer in het witloofveld gehaald.

Blijkbaar is dit toch een goede methode om van de woelmuizen verlost te geraken.

Tot nog toe geen enkel nevenslachtoffer.

Heenreis Gräfenhainichen en bezoek Ferropolis (30/8)

We rijden over Kassel en via een nieuwe autoweg naar Halle. Tweede stop te Göttingen. Mijn vader zat er krijgsgevangen na de doorbraak in 1918 tot februari 1919 en het was hongerlijden. Duitsland zat toen op zijn tandvlees.

Om half 5 bereikten we Ferropolis, die Stadt aus Eisen op een schiereiland. Hier werd meer den 100 jaar lang, tot 1990 bruinkool gedolven.

In 1995 werd de erfgoedsite officieel ingehuldigd.

Rond een arena met plaats voor 25 000 staan 5 reusachtige machines van de vroegere bruinkoolwinning opgesteld; zeer impressionant. De machines hebben fantasievolle namen: Big Wheel, Mad Max, Mosquito, Gemini en Medusa.

Ernaast liggen grote meren, restgaten van de vroegere bruinkoolwinning. Hiervoor moesten er dorpen verdwijnen. Aan de overkant van het ene meer zijn de silhouetten van Gräfenhainichen te zien. Ferropolis ligt op grondgebied Gräfenhainichen.

Als je van Aachen naar Köln rijdt, zie in de omgeving van de elektriciteitscentrale van Weisweiller in de verte bedrijvigheid in de bruinkoolwinning. Eenmaal kwamen we op een Veltreis in die streek op een bedrijf waar men zegde dat over enkele tientallen jaren hun biobedrijf van meer dan  100 Ha zou verdwijnen ten gunste van de bruinkoolwinning.

Wie meer wil weten kan googlen met bruinkool, Braunkohl, Braunkohlenbergbau …

Meerdere medereizigers zagen er hun gastgezinnen terug en ook de burgemeester kwam ons verwelkomen. De grote pint smaakte heerlijk met het warme zomerweer.

De waard van het restaurant waar we daarna naartoe gingen, een vroegere werknemer bij de bruinkoolontginning, gaf op de site een enthousiaste rondleiding en ook in zijn restaurant –aangekleed als een mijnschacht- kon hij haast niet ophouden met zijn uitleg, zoveel was er te vertellen.

FOTO’S

Een snapshot van de torens van Halle bij het doorrijden.

Aankomst en Verwelkoming op Ferropolis. De burgemeester heet ons welkom. Hier met Louis.

Aankomst

Met Jef

Dames

De burgemeester trakteert. ’t Is warm en we zijn dorstig.

Groep

Walter en een grote pint

De gids is aangekomen

VERVOLG 1  De Machinemonsters

Overzicht schiereiland

Mosquito . Het eerste gevaarte dat je ziet staat op reusachtige rupsbanden.

Uitleg Mosquito

Baggerarm en emmers

Dradenspel

Reusachtige rupsbanden

Mad Max

Uitleg

Overzicht