Kauwenfamillie

Vanmorgen zag ik een kauwenpaartje de nestkast verkennen die meer dan 15 jaar terug geplaatst werd voor de steenuil.

Doch elk jaar zijn het kauwen die er zich meester van maken, alhoewel die in de onmiddellijke omgeving niet voorkomen. Het steenuiltje heb ik ooit wel horen roepen, of zeg ik beter krijsen(?) bij de nestkast.

Voor de gelegenheid vanmorgen was gans de familie meegekomen, zeker een twintigtal. Een gedeelte zat in de bomen, anderen op de grond. Ze lieten het koppeltje alleen bij het nest. De rest kwam niet eens kijken. Ook was er geen kabaal, zoals in het verleden meer dan eens gebeurde.

Na een tijdje verdween de troep.

Terwijl ik de kauwen gadesloeg kwam een boomkruipertje de paar bomen die voor het raam staan afspeuren. Het klimt met kleine wipjes omhoog langs de stam. Dit wippen komt waarschijnlijk omdat het telkens een ogenblik steunt op de staart.

Ik maakte mij de bedenking dat er meer van dit soort mochten zijn om insecten en - eieren weg te pikken. ’t Was maanden geleden dat ik het vogeltje hier nog zag.

De onderzijde is lichtgrijs, de bovenveren veel donkerder.’t Is al heel lang geleden dat een koppeltje broedde in een spleet tussen de gevelpannen.

Senioren en Ijsvogel

Gisteren (14 dec) was het een schitterende herfstdag, ideaal weer om nog eens met de senioren van Zoersel op reis te gaan.

Al de derde maal dat Cyriel van 'De Vlinder' van Essen mijn chauffeur is dit jaar. Als vroege inschrijver zit ik met Theo helemaal vooraan in de bus. Een kijkgenot.

Na een stop voor koffie en een boterkoek in het Vijverhof te Wevelgem rijden we Frankrijk binnen. We dwarsen Tourcoing. Mooie gebouwen van een honderdtal jaar geleden van textielbaronnen die leefden op de kap van hun werkvolk, trokken de aandacht, maar ook de gestyleerde, glazen wolkenkrabber van Quelle op de grens met Roubaix.

De stop in Roubaix gold het tot museum verbouwde art–deco zwembad 'La Piscine'. Een bijou, een parel van schoonheid, zoals ze in het Frans zouden zeggen, Aan beide uiteinden is er een groot, oranje-geel halfrond brandglasvenster, vlammend helder, dank zij het stralende buitenlicht. In het midden heeft men een brede strook watervlak bewaard, afgeboord met een wandelstrook van palissanderhout. Aan weerszijden een indrukwekkende beeldenrij.

Ga maar eens kijken op www.nordmag.fr/nord_pas_de_calais/roubaix/musee/musee

Cyriel reed Lille binnen zodat we ons konden oriënteren op het TGV(Train Grande Vitesse) station: Gare Lille-Europe, met het erbij aansluitende Centre Commercial Euralille; hierbij weer aansluitend, als je naar het centrum rijdt, het station Lille-Flandre. Tegenover de s'avonds met een kantwerk van lampjes verlichte hoofdfaçade draaiden we de rue Faidherbe in, voor het eindejaar aan weerszijden geflankeerd met enkele reusachtige olifanten.

De bussen stoppen op place Rihour, met in de resten van het hertogelijke paleis van de hertogen van Bourgondië, het Office du Tourisme.

Met Theo Van De Water had ik afgesproken een namiddag te gaan stappen. Eerst een kaart gekocht en naar Vieux Lille. De kathedraal 'Notre Dame de la Treille' (wijnstok) was een eerste mikpunt. Langs een grote omweg bereikten we uiteindelijk de citadel. Je kunt er niet binnen, want hierin is nog steeds het leger gevestigd. Je kunt wel wandelen tussen de binnenvesting en de buitenvestingen.Vroeger was dit een watervlakte, nu enkel nog een brede sloot en een verharde wandelweg, met hier en daar bordjes met 'Défense de Pècher'. Plots zien we het schitterend metaalblauw vliegbeeld naast ons van de ijsvogel. Hij gaat op het volgend bordje zitten, prachtig belicht. Jaren geleden dat ik nog dit prachtig vogeltje gezien heb. Als we naderen vliegt het weer naar een volgende zitplaats; en dan nog eens. Met het naderen van andere wandelaars verdwijnt de vogel uit ons gezicht.

We genieten van het takkenspel van de bomen, horen boomklever en grote bonte specht. Prachtige, witzwarte eksters met blauwgroenmetaalachtig glanzende lange staart, laten zich van dichtbij bewonderen. We zijn beiden verwonderd dat we geen enkel roodborstje te zien krijgen. Een blauwe reiger, parmantig staande naast een bordje 'Defense de pècher” werkt op onze lachspieren. De reiger trekt er zich niets van aan.

We zijn toe aan een pint en kunnen wat uitrusten. Terug in het Centrum wordt onze aandacht getrokken door een betoging van de vakbond CGT (Confédération Générale du Travail) met veel rode vlaggen en harde knallen van voetzoekers.

Op de Place du Général de Gaule wou ik het stadspanorama zien vanop het reuzenrad. Theo had nare ervaringen van een verkenning met een vliegtuigje boven de Death Valley, vanwege het vallen in luchtzakken, met ongesteldheid als gevolg, die er voor hem een nachtmerrie van maakten. Nadat hij uitgemaakt had dat hier geen luchtzakken omtrent waren, kwam hij mij vergezellen. 5 toeren met het rad, met een paar keren een stop aan de top, terwijl onderaan passagiers uit – en nieuwe instappen.

Beneden zie je de Oude Beurs van 1654, met boven de ingangspoort het symbool van Lille, Fleur de Lys (lelie) en daarnaast de leeuwen van Vlaanderen en de kroon van de stad met vestingtorens. Van dichtbij zie je 'La Déesse' op haar hoge kolom, standbeeld opgericht in 1845 ter herdenking van de weerstand tegen de Oostenrijkers in 1792.

Daarna hadden we de stalletjes van de Kerstmarkt vlug gezien. In de grote FNAC was het zeer magertjes met fruitboeken. Of waren die allemaal al verkocht?

Op de terugweg stoppen we terug in het Vijverhof te Wevelgem voor een goedsmakend avondmaal. Ze zijn er West-Vlaams gul met de bediening.

ZADEN UIT DE ORGANIC CATALOGUE

Ik ben zopas klaar met een beknopte lijst,

Wie hierin geïnteresseerd is kan mij mailen.

Begin februari ga ik op vriendenbezoek in Londen en breng de bestelling mee,

NOTENKRAKER

Een paar jaar terug schafte ik mij in Duitsland (Aken) een notenkraker voor okker – of walnoten aan. Zo'n praktisch toestel heb ik hier nog niet gezien. Je legt de noten in een kuipje dat naar onder wat vernauwt. Geen gevaar om de noten te pletten. Er spatten geen gekraakte schalen weg. Aanbevolen.

Hier zou een afbeelding bij passen, maar die moet ik nog leren maken,

WILMA

Wilmaperen zien er wat ruw uit met hun zachtbruine pel en wat hobbelige vorm, maar toch aantrekkelijk. Ze werden allemaal gebruikt in de fruitmanden voor de kerstmarkt. Enkele dagen geleden hadden we ze geproefd: sappig, iets grofvlezig, maar toch bijna halfsmeltend vruchtvlees. Goede smaak. Eetrijp van januari tot maart.

Mijn boom kocht ik in de herfst van 1997 bij de kweker van dit ras Willy Mahieu (*) van Jabbeke. Ik zou hem nog eens moeten vragen hoe de vork precies in de steel zit. Heeft hijzelf dit ras zelf gekweekt of heeft hij dit van iemand gekregen?

De onderstam is een kwee A, de felst groeiende van de kwee onderstammen. Mijn boom is echter nog maar een boompje. De groeikracht van dit ras is maar zwak. Het is wel een gezond groeiende boom, met elk jaar vruchten, maar niet in overvloed. Grootte : goede middelmaat.

(*) Willy Mahieu is de auteur van het zeer interessant werkje voor de liefhebber: Appels & Peren, laagstammige fruitbomen van A tot Z (ondertittel)

Met knappe foto’s van Peter Bauwens. Uitgave Lannoo, Tielt,  2004

ISBN 0 209 6010 5

Tydeman’s Late Orange

Toen ik naar appelen aan het uitkijken was om te drogen voor de Kerstmarkt van volgend weekend, kwam ik deze appeltjes tegen, klein en weinig aantrekkelijk.

Maar wat een smaak!

De boom staat op een verwaarloosd stuk en ligt er half omgevallen bij.

Maar dat zal veranderen.

De boom wordt terug rechtgezet, bijgesnoeid en van een voorraad compost voorzien. De vruchten zullen iets beter kunnen ontwikkelen en meer de middelmaat benaderen, maar het blijft eerder een kleinvruchtig ras.

Het ras werd in 1930 gekweekt door H.M. Tydeman te East Malling en in 1949 in de handel gebracht.

Het is een kruising tussen Laxton’s Supurb en Cox Orange Pippin.

Joan Morgan in haar ’ Book of Apples’ omschrijft de vrucht aldus: intens rijk en aromatisch in december, scherper en sterker dan Cox. Wordt zoeter. Het aromatische is ver verdwenen in maart, maar het is nog steeds een goede vrucht.

Mispelmummies

Dit zijn nog heel kleine, verdroogde mispeltjes die aan het uiteinde van een vruchttakje blijven hangen. Sinds een drietal jaar verzamel ik deze bij de pluk om te verbranden. Dit jaar waren dat er gelukkiger maar heel weinig.

Vorig jaar ontdekte ik de oorzaak: een moniliaschimmel. Ik begon toen even te vrezen dat de mispels wel eens dezelfde weg konden opgaan als de krieken.

Dat is een triestig verhaal.

Tot ongeveer dertig jaar terug had ik in jaren dat de bloemen niet bevroren, heerlijke krieken. Dan begon de aantasting door de takmonilia, een zeer agressieve moniliastam, die zich in de jonge takjes dringt zodat deze afsterven. In het begin bleven de vruchten nog wat gespaard. De volgende jaren verzwakte de boom zo sterk dat hij zelfs geen bloemen meer droeg.

Ik was genoodzaakt mijn 4 verschillende rassen krieken, zure kersen, te rooien.

Bij de mispels blijft de schimmelaantasting beperkt tot enkele bladeren of zoals ik dit jaar opmerkte: soms wordt maar de helft of een gedeelte van een blad aangetast. Bovenaan een blad kun je soms een wit waas van de sporenvorming zien. Diezelfde schimmel zie je ook een bloem en het zich vormende vruchtje aantasten.

Dit zijn de mispelmummies die je ziet bij het plukken van de mispels.

Juliet

Er was heel wat aandacht voor de Biologische teelt op Interpoma. Dit is de Internationale Fruitbeurs die om de twee jaar plaatsvindt in Bolzano (Zuid Tirol, streek waar bijna de helft van de Italiaanse appelen groeien, 12 % van de Europese oogst).

Juliet ® is een appelras dat geselecteerd werd om zijn smaak én zijn ziekte- en plaagresistentie. en daarom uitsluitend onder biolabel geproduceerd wordt. De appel is roodgestreept en geel gekleurd, zoet van smaak (>15° brix) en heeft een goede bewaarbaarheid (5 6 maanden).

In Frankrijk is op dit moment al 56 ha aangeplant, en wordt er dit voorjaar nog uitgebreid met 20 ha. De marketing rond deze appel gebeurt door 'Les amis de Juliet”. De beschikbaarheid van plantmateriaal is te vinden op de website www.juliet.eu.

Verslag van ing. Filip Debersaques in de ‘Belgische Fruitrevue’ dec. 2006

Eva Baltet

Vanavond had ik contact met Henk Houtman van Middenbeemster.

Hij is op zoek naar enthout van Eva Baltet.

Deze peer werd rond 1890 in de handel gebracht door de kwekerij Baltet te Troyes in Frankrijk. De vrucht is rijp in oktober met wit, sappig, zoet vruchtvlees. Gezonde boom.

Wie enten kan bezorgen, geve een seintje.

Container weer weg

Gisteren reed ik nog tweemaal naar het Kon. Atheneum van Brasschaat om 3 borden, 6 lessenaars en dertig stoelen op te halen. Het is er groot, met veel groen, alhoewel helemaal in het centrum. Fruitbomen heb ik wel niet gezien. Langs een bijzonder toegangsweggetje kon ik tot op een speelplaats rijden voor het laden. Een voor mij zeer gelukkige oplossing: ruimte te over om in een kring te draaien, want ik ben geen held om achteruit te manoeuvreren met een aanhangwagen!

Vanmorgen ging de gemeente nog 8 matrassen halen bij Wereldmissiehulp in Boechout.

Herman en Adrienne Debie kwamen helpen. Op een beperkte ruimte kregen we er de 16 fietsen in. Mijn goede en praktische vriend Louis Eelen had al vroeger de pedalen losgemaakt en het stuur in het verlengde gedraaid. Dan nog was het een inspannend werk om deze hoog te stapelen. Ferm gezweet, want het was tegen de nok werken. Het was weer recordwarm met ongeveer 15 ° denk ik. Geen tijd om op de thermometer te gaan kijken!

Naast de hulp van Fons De Kock en Joseph Heiremans kwam ook de 1, 90 van dorpsgenoot Fik Helssen goed van pas. Alle holten werden opgevuld.  De vele plastiekflessen en kruikjes zullen ginds goed van pas komen. Adrienne hielp enkele dozen steriliseerbokalen goed inpakken. In de zonneovens kunnen die gebruikt worden om water voor de heel kleine kinderen te pasteuriseren. Heel veel grote kartonnen kregen een plaatsje. Delhaize had die enkele weken voor ons opgespaard. Het tweelagig karton van Jules Reyniers kon niet allemaal meer mee. Dit is ook moeilijk voor de verwerking tot zonneoven.

De hoog gestapelde stoelen dreigden om te vallen bij het openen van de deuren. Daarom werden deze nog stevig vastgemaakt. Gelukkig konden de laatste lessenaars gedemonteerd worden, anders hadden die niet meer meegekund.

Heel tevreden konden we de deuren sluiten en een biologische pint van Dumont drinken. Voor sommigen was dit ons heerlijk biologisch (alhoewel niet onder biocontrole!), eigen appelsap.

Nog voor het donker kwam Paul van Aerde de container weer ophalen.

Straks gaat die naar de haven en op 8 december op zee; om op 4 januari in Douala, de haven – en met 3 miljoen de grootste stad van Kameroen, aan te komen. Dan resten nog de 1000 km naar de eindbestemming Going, in de provincie ‘Extréme Nord de Cameroun’.

Container

Gisteren, zaterdag 25 november 2006 hadden we het warm bij het aandragen van de spullen om de container te vullen.

Het was ook uitzonderlijk warm voor de tijd van het jaar: volle 18° C !

Aleide heeft al 5 jaar een hulpproject voor Going, het geboortedorp van onze schoonzoon Aminou in het hoge, droge noorden van Kameroen. Enkele maanden geleden werd de opname van het gezin nog eens uitgezonden in het tv programma ‘Grenzeloze Liefde’.

Al jaren loopt onder andere een graanproject waarbij men graan koopt na de oogst voor de schaarste, of zelfs de hongermaanden in sommige jaren.

Dit jaar hadden ze hun beste oogst sinds jaren. Er was nood aan een opslagplaats. Op een missie hadden we gezien dat een container hier zeer geschikt voor is.

De aankoop van de container (€650) slorpt al de helft van de resterende centen op. De grootste brok ging dit jaar naar de bouw van een windmolen boven de nieuw gegraven waterput van 15 m.

Dank zij de inkomsten als één van de twee Centrale Projecten van de Zoerselse Kerstmarkt op 9 en 10 december wordt de verdere betaling mogelijk.

De bvervoerfirma ‘Van Aerde’ zorgde alvast voor gratis vervoer en de onderwagen waarop de container staat. Daarin verschilt een zeecontainer van een landcontainer, die afgeladen wordt. Omwille van het gewicht blijft een zeecontainer op het onderstel staan.

Gisteren werden de zwaarste stukken ingeladen: 3 rolluikkasten voor de bibliotheek. ‘Pagadder’ schonk enkele dozen Franse boeken. Van meerdere kanten kwamen nog Franse en Engelse werken. Meteen een goede  start voor de bibliotheek. Nu maar de termieten weghouden!

Verder een DDD graanmolen die we nog gekocht hadden van de broer van Phil Bosmans , van de ‘Bond zonder naam’, een werkbank van mijn zoon Peter. Zestien fietsen moeten nog een plaatsje krijgen.

Na een oproep via ‘De Gazet van Antwerpen’ werden nuttige zaken gebracht, waarvan een zestal naaimachines, alaam en werktuigen, huisgerief, kleren en stoffen, spelmateriaal voor de kinderen (Wie heeft nog lego’s liggen?) enz.

Er zijn computers, laptops ,en schrijfmachines, banken… Veel dozen zijn al geladen, waaronder nog een heel aantal van de 23 000 bicken die iemand van St Job ons vorig jaar bezorgde.

Bijzonder zijn een hoop grote kartonnen. Die zullen gebruikt worden om zonneovens te construeren. In Nederland zijn we 3 grote rollen alluminiumfolie gaan aanschaffen om op het karton te lijmen.

Er kan zeer veel in zo’n container van ongeveer 6 m lang, 2,30 breed en 2,40 hoog. We hebben nog een week om die verder te vullen.

Materiaal en steun zijn welkom: tel 03 383 12 37. Rek Comité Zoersel – Going: 755-4287783-48

Sommigen van jullie hebben al van kleinzoon Jonas gehoord en gezien:

http://video.google.com/videoplay?docid=9177753211112350222&q=deadly+jumping+on+the+trampoline

Column: de fietstocht

Elke ochtend in de schoolweek gebeurt het opnieuw.

Ik stap op mijn fiets. Het is koud buiten. Telkens vraag ik me af of ik toch niet beter mijn handschoenen had meegenomen, maar nooit deed ik het.

Ik kijk naar de kerkklok, het is 10 voor 8. Dat betekent dat ik alle tijd heb, maar toch voel ik me niet op mijn gemak, wat als ik een lekke band krijg onderweg? Dan sta ik daar in de kou. Ik kan niet blijven treuzelen ... ik moet nu wel vertrekken. Ik fiets de straat uit, op het einde van de straat is er een paadje.

Het is nog wat schemerig en mistig. Ik volg het paadje tot ik aan een scherpe bocht kom. Ik fiets verder, … en verder ... het paadje is aan beide kanten bedekt met bomen. Als ik naar boven kijk zie ik bladeren die naar beneden fladderen, en dan op het paadje terecht komen. De wind suist rond mijn oren die koud aan voelen, het paadje maakt nu een bocht, achter de bocht kom ik een fietser tegen . Elke ochtend is hij daar opnieuw ... met zijn blauwe jas en zijn aktetas achterop zijn fiets gebonden.

De tocht naar school is altijd een race, daarom niet een race tegen de tijd.

Er zijn vele andere fietsers die me voorbij willen steken … maar dat pik ik niet en ik ga ze achterna, ik weet niet of ze het ook beseffen dat we aan het racen zijn, maar het lijkt wel zo: wie is er de snelste, hij of ik …

De tocht naar school duurt wel een eeuwigheid … ook al is het in realiteit maar 20 minuten . In de zomer lijken het er maar 10 te zijn . Dan is het lekker warm en een stralende zon en geen regen, prima fietsweertje, waarschijnlijk duurt het dan korter omdat ik er van geniet, maar in realiteit duurt het natuurlijk ook 20 minuten …

Na een tijdje fietsen gaat het weggetje onder een brug … het paadje gaat naar beneden, dan onder de brug, en dan terug naar boven. Ik fiets stevig door zodat ik gemakkelijk terug naar boven kan… ik kom onder de brug vandaan, ik trap zo hard als ik kan maar mijn benen zijn moe … nog een paar meter en ik ben er .. ik ga rechtstaand trappen om zo boven te raken . Het is me gelukt, ik ben er .

Ik kijk achter me en zie de brug en voor me zie ik nog andere kinderen die naar school fietsen. Ik fiets en ik fiets tot ik aan een onderbreking van het paadje kom. Een verkeerslicht! Meestal moet ik hier lang wachten . Ik kijk dan naar de auto’s die al “kibbelend” proberen de ander zijn bocht af te snijden of elkaar voorbij te steken. Eindelijk is het groen . Het gaat hier lichtjes bergaf .. nu zijn we met veel fietsers . Nog een paar 100 meters en ik ben er. Ik ben aan de school.

Walnoot geveld

Weinigen zullen het zich herinneren, maar 1962-1963 was nog een van die ouderwetse winters. Het vroor van november tot begin maart.

Het Albertkanaal lag dichtgevroren en de zee was zelfs bevroren! Ijsrotsen op het strand.

Het had wat gesneeuwd en de sneeuw was een halfdoorzichtige ijslaag geworden. Ik weet nog hoe ik verwonderd was onder de ijslaag tal van gangen te zien van de woelmuizen.

Het was het eerste jaar dat we hier woonden.

Tijdens de herfst had ik verschillende bomen aangeplant, waaronder een walnoot.

Na de lente bleek de kroon bevroren. Onderaan vormde de boom drie nieuwe scheuten. Twee ervan zijn verder uitgegroeid. Ik had een boom met twee stammen.

Maar vruchten heb ik er haast nooit aan gezien. Ook dit jaar – een uitzonderlijk notenjaar!- vielen er slechts enkele noten te rapen.

Op een ongeveer 6 jarige boom stonden er al heel wat meer. Een stukken interessanter exemplaar, dat nodig uitgeplant wordt.

De oude boom moest wijken.

Ik ben begonnen er in een grote cirkel rond te graven, een diameter van 2,5 m. Vervolgens werden de wortels aan de stam ontbloot en dan de zware bijl erin. Ferme uithalen met de nodige rustpozen tussendoor.

De afgehakte wortels werden verder uitgegraven.

Ik zorgde ervoor dat enkele wortels aan een kant de boom tegenhielden zodat hij op de voorbestemde plaats zou vallen.

Na het doorhakken van een zware wortel was het zover. De boom trok de laatste wortels los en viel naar wens.

Zelf was ik tevreden over mijn fysiek dat ik deze zware karwei nog tamelijk gemakkelijk tot een goed einde heb kunnen brengen.

Nu nog het jong exemplaar uitdoen, nieuwe grond en wat compost aanvoeren en de boom herplanten.

Dat zal voor na de regen zijn. Aangieten overbodig!

Subject: Kleinfruittuin: Worcesterbes - Autumn Bliss

Gedurende de laatste maanden ben ik druk bezig geweest met de voorbereiding van een kleinfruittuin (haagsysteem met snoeren). In de rij kruis- of stekelbessen zou ik onder andere een Worcesterbes willen aanplanten. In uw blog (8.09.2006) schrijft u echter : 

‘Ik ging kijken bij de kruisbessen. Men kweekt die als één snoer en ze worden heel kort gesnoeid. Alle scheuten waren al flink ingekort (zomersnoei). Alleen Black Velvet vertoonde alweer lange scheuten. Dit is een kruising tussen Worcester (Ribes divaraticum, een Amerikaanse stekelbes en een zwarte bes, veel feller groeiend dan onze soort kruisbessen (Ribes uva-crispa).

Het is duidelijk dat dit ras hier in deze rijen niet past.’

Betekent dit dat met name de Worcester niet als één snoer in de rij kan worden gekweekt of dat dit ras, als snoer of als spil, lang moet worden gesnoeid en de afstand tot de andere planten in de rij eventueel ruimer moet worden bemeten dan de onderlinge afstand tussen andere rassen met een bescheidener groei ?

En meteen een tweede vraagje : bij uw informatie over (herfst)frambozen hebt u vermeld dat Polka nauwelijks of geen steun behoeft; geldt dit ook voor Autumn Bliss ?  

Antwoord

De beschrijving slaat op hoe men kruisbessen snoeit in Wisley (hoofdkwartier van the Royal Horticultural Society, met 300.000 leden). Met Worcester en Black Velvet hebben ze het blijvend mis voor. Korte snoei is beslist uit den boze. Tenzij je wilt blijven bewijzen dat dit geen vruchtbaar ras is. Zie ‘Fruit’ van Harry Baker vertaald in de Groenboekerij, uitgave 1981 blz 75 “Vergeleken met de kruisbes is hij niet erg productief.” Je hebt gelijk als je zo goed als alle vruchttakken wegsnoeit! De dracht is anders jaar na jaar geweldig.

Ik had deze rassen voor de ruiming van mijn kleinfruittuin o.w.v. de gasleiding aan draad staan. Het opkweken van de takken was niet zeer systematisch gebeurd. Die werden pas achteraf opgebonden op voldoende afstand van elkaar en zeer matig, dit is lang gesnoeid. Vooral de topscheuten diende ik weg te nemen omdat ze anders door het afdeknet groeiden. Het zijn echt ferme groeiers.

Ik hoop volgend jaar, nadat de Fluxysleiding er ligt, terug te kunnen aanplanten. De kruisbessen komen op ongeveer 60 cm van elkaar. Ik zal slechts één snoer aanhouden.

Bij de Worcester worden dat echter 3 takken op +/- 35 cm van elkaar.

Autumn Bliss steun ik niet; enkel achteraan was een koord gespannen om ze weg te houden van het net van de bessentuin.  (Ze stonden in de lengte buiten de kleinfruittuin.)

Polka staat op een wachtperceel en zou eveneens niet te fel groeien, althans naar wat ik erover las. Polana, de voorgangster, dient niet gesteund te worden.

Himbo-Top en Joan Squire groeien een stuk hoger en redden het niet zonder steun.

-

General Todleben

Met zijn vieren: Vincent, Jacques, Dirk en ik reden we vanmorgen naar Taisnières sur Hon, op de weg van Mons naar Bavay. De Ferme du bois Griffon ligt maar net over de Franse grens. De plaats van samenkomst, ter gelegenheid van de tiende verjaardag van de afdeling Nord, Pas de Calais et Belgique van de Crocqueurs de Pommes lag maar net over de grens.

We leerden er Pierre Demeulenaere van Wevelgem kennen, de vertegenwoordiger van de Vlaamse tak.

Pierre maakte een opmerkelijke ‘entré’ door bij het binnenkomen een reuzenpeer op tafel te zetten.

Hij had de boom gekocht als Beurré Sterckmans, doch Jacques en Vincent herkenden de vrucht als een General Totleben.

Een kanjer van 1,200 kg, de grootste peer die ik ooit zag.

Laatste appelpluk

Vandaag, bij wijze van spreken, mijn mouwen opgestroopt om de laatste appels te plukken. Met 16 ° is het uitzonderlijk warm voor een 16 de november!

Op de Mutsu bleven er nog enkele vruchten te plukken.

Dit jaar kon ik zelfs enkele gave vruchten oogsten. Gewoonlijk is de schurftaantasting sterker. Mutsu is een lekkere bewaarappel, zeker tot maart.

Tot een twintig jaar geleden werd dit ras, net als Golden gekweekt in het Waasland.

Mutsu ontstond in 1930 in Japan uit een kruising van Golden en Indo.

In Engeland werd dhet ras herdoopt in Crispin.

Het vruchtvlees is vast, sappig en aangenaam zoet.

De boom is zo’n 35 jaar oud. Op een M 7 onderstam is het een flinke klepper geworden van 7 m. Te hoog voor mijn plukladder. Maar gezien de vlak ingeplante takken is er makkelijk in te klimmen.

Ik let er op de kankertakjes weg te nemen. Vandaag waren er dat maar twee.

Het andere ras was Baujade, een Franse kruising met Granny Smith en een schurftresistent ras. Elk jaar is er een goede dracht. Alhoewel deze dit jaar zeer sterk was, waren de vruchten gemiddeld van maat. Ik herinner mij jaren dat de appeltjes veel kleiner waren.

Het is mijn best bewarende appel tot juni.

Laatste Druiven

Onder de veranda hingen nog een paar trossen van Bianca, Himrod en Swenson Red. Ze werden de laatste dagen danig belaagd door grote, zwarte vliegen en een paar overlevende wespen. Hoge tijd om ze weg te knippen voor de snoodaards!

Bianca, een witte druif, die vooral gekweekt wordt als wijndruif valt blijkbaar het meest in de smaak. ’t Meest suiker?  Als tweede is hun keuze Himrod, een witte pitloze druif. Swenson Red lieten ze 't meest met rust. Van dit ras had ik eigenlijk iets te veel trossen laten hangen. Is het daarom dat aan trossen een heel deel bessen niet rood kleuren. Ook de groenblijvende bessen smaken goed.

Ik ben van plan volgend jaar maar één tros per tak, te laten hangen.

Het recept van Paula

Enkele dagen terug kwamen Jules en Paula weer een lading grote kartonnen brengen. Straks gaan die mee in de container naar Kameroen om er ter plaatse zonneovens mee te construeren.  In Nederland zijn Margreet en Aleide 3 rollen aluminiumfolie gaan halen, genoeg om een duizendtal ovens te bouwen. Het benodigde karton hebben we nog niet helemaal bijeen, wel al een hele vracht andere spullen, waaronder een aantal fietsen.

Terloops vertelde Paula hoe lekker een appel in sneetjes met een (spiegel)eitje gebakken in de pan wel was.

Nu ben ik aan het experimenteren met diverse rassen.

Ik laat eerst de appelschijven wat zacht stoven in de pan; deksel er op als energiebesparing. En dan het ei erover. Smakelijk.