Het Lisa
Simpson essay. BDW schreef het als samenvatting van zijn voordracht op de dag
van de geschiedenis. Het essay had weinig om het lijf, en laat daar nu net het
grote belang in liggen.
Ik weet het voor mensen die De Wever's discour genegen zijn is dat een
ontgoocheling.
Maar voor wie de prietpraat van dat Vlaemsch nationalistje al lang doorzag is
het gewoon een bevestiging van zijn inhoudloosheid.
De
historicus De Wever kan de nationalistisch politicus De Wever een fenomenale
dienst bewijzen door argumenten voor een Vlaamse identiteit aan te reiken. En
kijk die historicus mag op de dag van de geschiedenis een voordracht geven. Die historicus/politicus mag een samenvatting
daarvan in De Standaard plaatsen en wat doet hij met die kans....
Veel woorden
produceren die "weinig om het lijf" hebben.
Hij verknoeit die unieke kans ... alweer
Hij kan net geteld
één voorbeeld geven van een basis van Vlaamse groepsvorming en komt aandraven
met een verhaal, de collaboratie, waar wij ons over schamen...
Een zwaktebod !
Het bewijs dat BDW niets voorstelt als politicus !
Dat het Lisa
essay weinig om het lijf had, is natuurlijk net het grote belang van dit prozastukje.
Ofwel
1° BDW heeft geen zinnige argumenten voor zijn verhaaltje van een Vlaamse
volksidentiteit die een onafhankelijk Vlaanderen zou ondersteunen. Dan is hij
een politiek gevaarlijk oplichter
2° BDW is kompleet ongeschikt om van zulke prachtige kansen gebruik te maken
zijn verhaal te onderbouwen...en dan ook is hij een gevaarlijk politiek
charletan.
Prachtig
essay .... ook al had het weinig om het
lijf !
Ach, hoe
oubollige ouderwets. Een boek over landbouwers die moeten vechten om te
overleven. Willem heeft zich enkele weken geleden vergalopperend door de
Vlaamse exponenten van deze literatuur, Felix Timmermans, Ernest Claes, .te
veroordelen tot boring saai .oubollig en niet meer van deze tijd. Bij deze mijn
oprechte excuses aan die man van Brugge.
Hoe het
groeide een beschrijving van hoe een man erin slaagt een woestenij in Noorwegen
tot leven te brengen. Een verhaal van mensen die moeten wroeten om te kunnen
leven. Als kleinzoon van een keuterboer, als zoon van een landbouwer spreekt
dit verhaal mij aan natuurlijk. De landbouwproblemen van 1917 zijn dezelfde als
deze van 2012. De menselijke gedragingen van toen kunnen best geprojecteerd
worden in deze tijd zonder vervreemdend te werken. Het vergt een beetje
inlevingsvermogen, dat wel. Misschien een beetje kennis van de strijd die de
landbouwer zelfs de dag van vandaag moet voeren maar het boek is zeer belonend.
Isaak
vestigt zich in een gebied waar niemand woont, ver weg van een dorp en nog
verder weg van een stad. Bossen en moerassen zijn zijn omgeving. En een
koperrots. Isaak vindt een vrouw, bebouwt het land en verovert blad per blad
meer en meer terrein om de wildernis. Hij bouwt regel per regel een leven op.
Een goed leven, geholpen door het geluk van de koperrots die toevallig in zijn
land ligt. Hij krijgt kinderen en wroet verder. Technologie komt hem, volgens
financiële toestand, helpen. Hij krijgt kinderen. Maar het leven gaat door. Ook
als hij, lees de omstandigheden zelf maar, zes jaar zijn vrouw moet missen.
Maar ze komt terug .en zijn boerderij bloeit en groeit. Einde deel één.
Deel twee is
er aan gebreid. Minder interssant, literair gezien. Wat informatie betreft,
noodzakelijk. Het verhaal van de buren .en ondertussen details van Isaaks doen.
Een
fenomenaal deel één. Zou zo in mijn literaire top tien belanden ! Deel twee is zwakker.
Dus ik twijfel nog. Maar het is een grote aanrader ! Een fenomenaal boek zeer
weinig geëvenaard. Hoe oubollig zulke verhalen mogen zijn, dit boek had mij
gevangen. Elk vrij moment sloeg ik het open. Niet echt mijn gewoonte, maar nu
onomkoombaar. Top 20 boek zonder twijfel.
En actueel mensen
blijven mensen. Maar het pleidooi voor abortus is echt wel actueel. Het moet
voor 1917 fenomenaal vooruitstrevend geweest zijn. Maar beste Willem, dit boek
werd door de nazis aan hun soldaten meegegeven als ultieme hulde aan arbeid.
Die Hamsun was een Hitlerfan van het zuiverste water .
So What ?
Hoe het groeide leest als een trein. Het is een hulde aan mensen als mijn
grootouders, mijn ouders. Noeste wroeters, echt hardwerkende Vlamingen. Mensen
die hemel en aarde moesten bewegen om eens enkele uren de zee te kunnen zien.
Mensen die dagelijk 16 uur in de weer waren om hun gezin een leven te kunnen
geven. Mensen verbonden met de natuur. Zonder franjes, met hun kleinheden. Met
hun grootsheid in hun stilzwijgende koppigheid. Hamsun zet hier echte mensen
neer. Geen geïdealiseerde halfgoden. Maar echt karakters waarin men zich kan
inleven. Wiens tegenslagen ook de lezer beïnvloeden, wiens diepste momenten
aanslaan en de eigen diepe momenten oproepen. Maar ook mensen wiens vreugde,
geluk ook een positieve mood voor de lezer meebrengt.
Deel 2 is
minder of ik daarom hoe het groeide in mijn toplijst ga opnemen is nog
twijfelachtig. Maar het boek maakt zeker een goede kans. Een dike 7,5/10. Het
eerste deel is een dikke 9,5 waard. Een ontdekking, ook al is het oud en
misschien niet meer modern. Maar een menselijk beleven is van alle tijden ! Een
aanrader. Moeilijk te vinden, maar de zoektocht meer dan waard !
de show is
voorbij...de schande van Bart Peeters kan vergeten worden.
Niet betrokken idioten hebben hun kippevel gehad.
De ouders zijn thuis.....
Het gemis wordt nu pas duidelijk.
De lege kamer, het onbeslapen bed.....
De deur die niet open gaat op het normale uur van thuiskomst.
Nooit meer wij lusten geen spruitjes meer
Vrolijke vrienden....wat een gezeik van een sensatiezoekende TV moron.
De vrolijke vriend of vriendin komt niet meer thuis.
Etenstijd zonder honger.
Tranen zonder camera.
Verdriet zonder facebook-opgeklopt medeleven.
Zelf verwerken.
Waarom.
Nog eens Waarom ?
Er rijden zoveel bussen.
Waarom die ?
Neen de TV sensatie geeft geen antwoorden.
Die zak zingt een liedje.
Een emo liedje....voor de anderen.
Niet voor ons...
Wij lijden in stilte. Weg van de wereld
Hij faked medelijden.
Hij of zij is weg....
Vrolijke vrienden bijgod...de smeerlap.
Wat nu ?
Neen ze zijn niet in de hemel
Neen er zijn geen sterren extra
ze zijn dood
ze zitten niet meer aan tafel
ze maken geen lawaai meer
ze hebben geen wil meer
hun bed blijft leeg
ons hart ook....
Niemand begrijp het individuele verdriet
Niemand lijdt onder het verlies zoals de ouders.
Zelfs Willem schiet tekort...
Willems kinderen leven nog
Willems ouders zijn te vroeg heegegaan
Verdriet schrijnt...ook na 15 jaar.
Bart Peeters heeft een andere TV show.
Bart Peeters zijn kindjes zijn gelukkig en blij.
Bart Peeters ook.
Hij fake-te.
En de grootste emotioneel maloten, zij fake-ten mee.
Maar de leegte schrijnt...bijt stukken uit de maag
nijpt samen aan het hart
doet de honger vergaan tot de ziekte toeslaat.
Niemand lijdt als de achtergeblevenen.
Bart Peeters is naar huis...morgen is hij het leed vergeten
Het bed blijft leeg
Ook morgen
en de dag erna
en erna
en erna
erna
na
a
Beckett kan
niet veel meer misdoen na Molloy en Mallone sterft. Ook als was Droom van
matig tot mooie vrouwen een afknapper van formaat. Dus met volle overtuiging
in Murphy begonnen. En het sloeg aan. De eerste zin is al een klapper van
formaat : de zon scheen, daar ze geen andere keus had, op het niets nieuws
Waaaw ! De beste openingszin uit de literatuur van de laatste 2 millenia. En ja
daar gingen wij. Becketts eerste roman in. Natuurlijk hebben wij wat gegoogled
naar dit boek. Niets in het Nederlands. Niets substantieels in elk geval. In
1938 geschreven en nauwelijks een uitgever gevonden. Nochtans, achteraf blijkt
dit een redelijk goede Beckett te zijn. In het Engels zijn honderende webpaginas
volgeschreven over deze roman. Niet allemaal even accuraat en to the point.
Maar Beckett leeft in de Engelstalige wereld, zoveel is duidelijk.
Beckett
paradeert graag met kennis die anderen niet hebben. Ongebruikelijke woorden,
verwijzingen naar legenden, mythen en volksverhalen een openstaande
internetlijn is handig en nuttig bij het leven van Murphy. Doch niet echt
noodzakelijk. Murphy blijkt een rare kwast (oh wat een verrassing bij Beckett)
die door zijn vriendin, Celia een Iers hoertje, wordt gedwongen te gaan werken. Na veel gewild
nutteloze omzwervingen krijgt Murphy uiteindelijk een baantje in een
gekkengesticht. Hij moet de patiënten gadeslaan via een ronde door het gebouw.
Het vergaat hem fantastisch, doch hij komt om bij een nogal duister incident
(zelfmoord, ongeval ?). Een groepje nog veel raarder kwasten onder aanvoering
van Celia gaan op zoek naar Murphy .doch kunnen alleen zijn laatste wens
trachten uit te voeren.
Vervreemding
is het sleutelwoord in deze roman (en vele andere Beckett werken). Absurde
zinloosheid, nostalgische verveling. De
onzekerheid van het leven wordt snoeihard naar voor gebracht. Zeker de afkeer
van, de ergernis aan de mensheid. Het is absurd in de zin van zinloos. Het
zinloze van de individueel menselijke gedragingen is de kapstok van de roman.
Niet alleen het zinloze van het titelpersonage, maar ook van de omringende
personages. Het verhaal eindigt in een gelaten chaos. Het boek eindigt met een
gebroken vliegertouw. Symbolisch ? Allicht ! Wie Murphy leest kan niet voorbij
het schaakspel naar het einde van de roman. Gedetailleerd opgeschreven en
bekommentarieerd, maar eigenlijk noodzakelijk om na te spelen. Dan pas blijkt
dat de filosofie van de roman (van Beckett in het algemeen) zich ook
weerspiegelt in dat spel ! Merk op dat Murphy de partij opgeeft (in een zo goed
als gewonnen positie).
Murphy als
metafoor voor het absurde (van het) leven. Het doelloze als doel. Het zinvolle
voorbij. Moeilijk. Soms lijkt de gelezen zin geen enkel uitstaans te hebben met
de vorige en is het alsof de volgende een kompleet nieuwe dimensie opent ten
opzichte van de vorige. Zeker de
hoofdstukken waar het groepje maloten met elkaar aan het discuteren is, eisen
een doorzettingsvermogen die aan liefde voor Beckett grenst. Vele mensen
zullen dit boek ver voor halfweg wegleggen. Wie het geijkte paradigma van de normale
literatuur weet te doorbreken zal een zeer belonend boek hebben aan Murphy.
Niet te diep graven, geen bedoelingen zoeken waar zinloosheid als verklaring
volstaat. En Murphy eindigt als een goed boek ! Moeilijk .niet echt aan te
raden aan mensen die een vlotte hap lezen zoeken. Maar voor mij een 6/10 waard.
Het
busaccident. Ik werd wakker. De wekker, u kent dat wel. Veel lawaai, een graai
naar de knop en lap, daar bleirt de radio. Het was woensdag. Ik kon dus nog een
kwartiertje soezen voor ik echt uit bed moest. Het signaaltje van het nieuws
irriteerde mij. Zoals elke dag. Maar alweer luister ik, recht zitten op de rand
van het bed, naar de eerst woorden van het nieuws. Busongeval, doden, kinderen,
Zwitserland.
Het bleken
er 22. Dode kinderen. 28 doden in totaal.
Ik werd even stil. Bleef zitten, zette de radio wat harder. Sierre, tunnel . Ramp.
Als ouder sneed een trilling door mijn lijf. Mijn dochter moet binnen de 2
weken langs diezelfde tunnel die kant uit. In een bus. De pijn van het verlies,
door het leven mij reeds meermaals geleerd, knaagde weer maar eens in mijn
hoofd, in mijn lijf, in mijn leden. Ach U zult het maar thuis krijgen. Meneer,
er is iets gebeurd wij weten niet ?! Neen, echt niet. Gsm ?
Neen die
wordt niet beantwoord ? Dat wil niets zeggen, meneer. Maar Bijgod, ik zou al
in de auto zitten. Sierre- Sion is niet zo extreem ver. Willem kan rijden. Ver
rijden. Uren onzekerheid. Martelen en niet in Guantanamo. Mensen verdienen dit
niet. De kinderen zeker niet. Willems hart krimpt samen. Moppie, echt uit bed
als de wekker krijst, wist van niets. Ze kromp ook samen bij het nieuws.
En dan begon
het.
Muziek op de radio bleek van een ongekende meligheid. Alsof de ouders van de
getroffen kinderen nu naar de radio zouden luisteren.
De ramp werd aangegrepen voor een nooit geziene emotionele opgekloptheid.
Willem leefde mee, met het verlies van de ouders. Maar bleef rationeel. Hij
kende die mensen niet. Schreien in het openbaar verlicht het persoonlijke leed
niet van de zwaar getroffen achtergebleven ouders. Naar melig lamijnige muziek
moeten luisteren al even min. Het emotionele gezwam tussen de strookjes kon mij
niet begeesteren. Een minder begaafde nicht pleurde Facebook vol met
opgekloptheid en fake aandoenlijkheid of leefde ze echt zichzelf zo destruktief
in, in het schrijnende verlies van ouders ergens 100 en 200 km verder weg ? De
mens als emotioneel groepsdier.
Hoe meer
tijd er verstreek, hoe meer bij Willem de zorg opkwam dat hij niet normaal is.
Willem kan zich wel inleven in de pijn van verlies. Niet van een kind, dat
heeft het leven mij gelukkig tot hier toe bespaard. Maar Willem kan niet mee
met de opgeklopte emotionaliteit die de pers aan de dag legt. Willem vindt het
vreselijk (woordeloos erg) voor de ouders, broertjes, zusjes, grootouders familieleden.
Maar het leven gaat verder. Het lot heeft beslist, ver weg van Willem. Willem
is geraakt, maar niet KO. Ook niet emotioneel. En mijn verbazing groeit. Mensen
die nooit meer naar de kerk gaan stromen massaal naar een gebedswake. Waarom ?
Het gemis van collectief rouwen ? De steun van de groep ? Het bewijs van de
mislukking van het afbreken van de religie ? De slachtoffers zullen er echter
niet door terug komen .het leed van de achterblijvenden zal er niet door
verzacht worden.
Geen woorden helpen dagen van nationale rouw ten
spijt. Deemoedig stil zijn ach het helpt ook niet. Maar is oprechter dan de
opgeklopte show de krokodillentranen de mediatieke meligheid. Het is gewoon
overdreven. Hoe groot het persoonlijke leed ook moge zijn
Weer een NVA flater van jewelste...stopt dit ooit eens ?
Allé
lap...Die raad van Europa of toch het het Comité voor juridische zaken ervan
weet ook weeral wie die NVA en die BUB'ers zijn !
Het Comité
voor juridische zaken heeft net gezegd dat het zich onmogelijk kan uitspreken
over elk dossier dat een oppositiepartij uit een lidstaat aandraagt.' Maw....zeg zageventen !
En ze
verwijzen die "klacht" dan maar door naar één of ander goed klinkende
commissie de Venice Commission.
Ofte de klacht wordt van Pontius naar Pilatus gestuurd.
Van het kastje naar de muur om er vanaf te zijn
De Venice
Commission is vooral een onafhankelijke denktank met experts, die normen
uitwerkt voor verkiezingen en andere elementen van het staatsrecht. En zo
vullen ze die NVA handen weer met een dode mus !
Dat BUB'ers
zich daar aan laten vangen en mee laten paaien....ach niemand neemt die sullen
ernstig, tenzij om er eens goed op te kloppen (nietwaar Vlaams Belang ?)
Maar dat een
zo opgehemelde intellectueel als De Wever zich voor zulke onzin laat spannen ?
Zijn verstand is duidelijk mee vermagerd met zijn buik ! En zijn IQ volgt heel
duidelijk zijn taille !
U hebt het
deze week ook wel gehoord of gelezen. De Wever vindt van zichzelf dat hij niet
te veel verdient. Dit naar aanleiding van een inlevering die de verantwoorde
politici zichzelf hebben opgelegd. Hij moest, beweerde hij 500 euro per maand
netto inleveren. Het zijn er effectief 195.
De Wever
stond te dreinen als een klein kompleet miskweekt jong. Een grienkop om mee
naar het wereldkampioenschap te trekken. En dat is dan die man die de kleine
werkende mens zijn loonsindexring misgunt. Die de kleine werkmens die 20 euro
per maand extra wil afpakken. 20 euro die voor vele mensen het gat tussen de
inhoud van het loonzakje en de lengte van de maand effectief beperken met een
brood en wat toespijs extra.
Zon vieze hypocriet
is deze 5700 euro netto + onkosten natuurlijk verdienende profiteur ! U zult
het maar eens moeten proberen. Zulk bedrag elke maand opstrijken van uw bedrijf
en in ruil alleen maar wat loze en persoonlijke uitvallen doen naar de collegas
die wel werken. Ondertussen luidkeels zitten beweren dat een andere afdeling
van het bedrijf profiteurs en hangmatverslaafden zijn. En bovendien zelf
persoonlijk geen schijntje uitvoeren en uzelf koesteren in een breedsprakerige
resultaatloosheid. Nou, ik durf wedden dat er in de privé niet zo veel in zon
situatie rondlopen. Mocht u bovendien, net zoals De Wever doet, gaan roepen dat
het kapotmaken van het bedrijf uw grootste doel is .nou, zo kunt u het niet
maken in de privésector. Toch niet voor 5700 euro netto op de maand !
Als De Wever
reden heeft om zijn bek open te trekken, dan zal het toch wel zijn om ootmoedig
dank u wel te zeggen aan het bedrijf dat zijn leeglopers strapatsen
tolereert en zijn destructieve respectloze nonsens elke maand beloont met een
bedrag waar ik verdomme 4 maand moet voor gaan werken !
En maar
emmeren over voorbereidingen...nou moe....Wie licentiaat is moet toch de
leerstof van de derde graad humaniora zonder al te veel voorbereiding onder de
knie hebben. Mijn ervaring (4 jaar les gegeven in 4-5-6 middelbaar en 4 jaar
les aan universiteit Toegepaste wetenschappen vakgroep Textiel) is dat er na
het eerste jaar geen voorbereiding meer wordt gedaan !
Klassenraden...man
man man één keer om de drie maand ! Om dood van te gaan.
Ik zat dan nog in de schoolraad ook...die aansloot op de klassenraad en een
reden was om de 5de en 6de Duvel naar binnen te werken.
Oudercontacten...2x per jaar miserie miserie miserie ik werd daar echt
oververmoeid van...van dat gezanik van die ouders met hun geniale kinderen die
geen punten haalden.
Buitenschoolse activiteiten...ik ben 2 keer mee geweest (gratis !!!) naar
Italië met de laatstejaars. Ik heb mij moeten forceren daarvoor...dat ik er nu
nog blauwe plekken van heb !
Studiedagen....met zoveel tegenzin naar toe geslagen door de directie. Wie wil
er nu naar studiedagen ? Wie is er nu geïnteresseerd in bij te leren ?
Het ergste
was natuurlijk de verveling !
Na het tweede jaar humaniora had ik het bezien. Altijd hetzelfde...geen
evolutie in wat men moest aanbrengen (buiten de vorm). Saai en boring...met
collega's die van verlof naar verlof zwalkten over een pad van ziektedagen.
U moet zich,
mocht u ervaring in de echte privé-sector hebben, maar eens voorstellen dat u
naar uw baas trekt met het volgende
Meneer (of mevrouw) de baas vanaf nu wil ik
- 20, maximaal 30 uur werken op de week !
- 1,5 uur middagpauze
- 4 maand vakantie
- recht op 30 dagen vastgelegd ziekteverlof per jaar dat ik, als ik ze niet op
gebruik mag overdragen naar het volgend jaar...eindeloos door.
- en vroeger stoppen dan de rest van uw werknemers. Als die pummels op 60 op
pensioen gaan wil ik echt wel op 58 !
En natuurlijk wil ik daar een hoog fultime loon voor !
Uwe meneer of madam den baas zal in
het beste geval niet meer bijkomen van het lachen. De meeste mensen echter
zouden zich groen en blauw ergeren aan uw eisen en u onmiddellijk ontslaan.
Onderwijsmensen zijn verwende nesten !
Het enige dat daar moeilijk is, is drang naar werken te kunnen onderdrukken. Zodanig
zelfs dat wie in het onderwijs blijft meestal genetisch begiftigd is met een
meer dan normale afkeer van werken. Wat zich uit in het feit dat wie lang in
het onderwijs blijft eigenlijk maar in twee groepen kan onderverdeeld worden :
1° De kleine groep van begeesterde geboren lesgevers. De
leraars die we op ons 50ste ons nog kunnen herinneren als mijlpalen in ons
leven. Spijtig een kwijnende groep.
2° Een groeiende groep die voor niets anders goed zijn en niet zouden overleven
moesten ze op de arbeidsmarkt moeten gaan zoeken naar een inkomen. De grote
groep leraars dus die we ons blijven herinneren omdat wij op zoek moesten naar
bijlessen (of uitleg aan de slimste van de klas vragen) omdat ze nauwelijks
interesse hadden in hun job en het kwisteam en de volleybalclub veel
belangrijker achten dan de toekomst van de jong-volwassenen waar ze hun kennis
zouden moeten aan overgedragen hebben.
En dan gaan
die pummels nog staken ook !
Het einde is nabij !
Een heel
dikke turf. Een uitdaging zou ik het eufemistisch noemen, zeker met mijn
mentaliteit dat wie schrijft geen goed schrijver is als die meer dan 250 paginas
nodig heeft om te zeggen wat er te zeggen valt. Maar de Forsyte saga is
onderverdeeld in zeer kleine hoofdstukjes. Ik heb zij niet geteld maar ze
opsommen vult de eerste vijf paginas van het boek.
Na ongeveer
drie paginas slaat de paniek al toe. Een diaree namen .man man man precies het
telefoonboel van Londen zonder nummers. Gelukkig ontdekte ik op tijd de
stamboom die de binnenzijde van de harde kaft van het boek siert. Het werd
handiger te lezen. Doch wie wil doorploegen is het geraden een veel
gedetailleerder stamboom af te printen van internet.
En de
hoofdstukjes regen zich aan elkaar. Galsworthy kan een potje vertellen. Een
kunstenaar verteller. Elk hoofdstukje onthult net dat ietsje meer. Een soap, in
boekvorm. Elke dag een hoofdstukje ? Op feestdagen een dubbele aflevering ? Het
verhaal wordt zo visueel gebracht dat de personages gewoon echt voor je ogen
staan. Hun gedragingen, hun gedachten hun doen en laten is natuurlijk en echt
diep menselijk. En elke keer blijft er net dat dingetje onverklaard die zelfs
haters van dikke boeken tot het einde laat doorgaan. Een zeldzame eigenschap alleen
De Ontdekking van de Hemel (Mulisch) heeft mij ooit voorbij de 800 bladzijden
gebracht. Ook in kleine hoofdstukjes meen ik mij te herinneren.
Het verhaal
is redelijk eenvoudig. Het leven van elke dan van de nieuwe superrijken in
Londen rond de eeuwwisseling van 1900. Soames, ongelukkig getrouwd, wil zijn
vrouw wat meer uit Londen weg en wil haar een fenomenaal fantastisch huis
bouwen. De architect, verloofd met een achterneefje van de bouwheer, trekt er
echter met zijn vrouw van onder. Het huis raakt echter wel afgewerkt. Na een
schokkende gebeurtenis komt de architect om het leven. Zelfmoord of een ongeluk
? Soames en zijn vrouw Irene gaan gescheiden leven. Dit duurt zon twaalf jaar.
Dan komt de volle neef van Soames in beeld als executeur van een erfenis die
Irene begunstigt. Ondertussen heeft Soames zijn zinnen gezet op Annette een
dochter van een restauranthoudster. Zij zullen trouwen. De volle neef van
Soames hokt samen met Soames ex vrouw. Zowel Soames en Annette en zijn neef en
Irene krijgen een kind. Soames een meisje, Irene een jongen. En ja hoor .die
worden verliefd .Hoe dat afloopt. Nou dat moet je zelf lezen. Het boek is het
meer dan waard.
Door zijn
dikte is de Forsyte Sage steeds op het schap gebleven. Onterecht blijkt nu ik
het boek uitgenoten heb. Een fenomenaal verteller boeiend, realistisch echt aantrekkelijk.
Galswothy is een van die zeldzame schrijvers (Marquez is die andere
vertelgrootheid) die zo boeiend vertelt dat het zou boeien zulk boek op café
voor te lezen. Zo fenomenaal zelfs dat ik niet genoeg heb .en Een moderne comedie,
het vervolg op de Forsyte Sage zeker ook zal lezen. Het boek krijgt van mij een
9/10. En dat is gewoon omdat de perfectie in theorie niet zou bestaan .want dit
komt echt wel heel dicht in de buurt.
Neen
dochter, ik kan uw studie niet meer betalen Dit zinnetje beklijfde mij. Het
blijft hangen en draait in mijn hoofd. Het kwam van een 49 jarige man.
Slachtoffer van Bekaert. Ontslagen door smeerlappen als Bert De Graeve. Mensen
die miserie alleen maar kennen om uit te delen aan andere mensen. Onmenselijke
varkens die het leven ontnemen aan andere mensen. Maar zelf genoeg geprofiteerd
en geschraapt hebben om nooit aan hun kinderen te moeten zeggen dat ze niet
meer kunnen studeren omdat een papa of mama werkloos gemaakt is door rijke ellendelingen.
In zulke momenten begin ik te hopen dat er toch nog een God bestaat zodat
bandieten als de De Graeves van deze wereld toch nog gestraft kunnen worden.
Ook al is het in het hiernamaals en zullen weinig andere mensen kunnen genieten
van zulke straffen, het geeft een beetje steun aan mijn
rechtvaardigheidsgevoel. Alleen weet ik dat god niet bestaat en dat rijke
klootzakken in deze wereld altijd aan het langste einde trekken ! Bah !
Het was
heugelijk, memorabel zelfs. Bart Wellens wint in Essen. Ja, Willem is een
wielerfan. Is trouwens zeer eenvoudig. Na vol gegeten te zijn op een
zondagmiddag, lui in de zetel met de zappie in de hand op het juiste moment het
juiste knopje indrukken. En dan wakker blijven.
En aan dat
laaste mankeerde het wel eens de voorbije jaren. Zeker in de winter als de
wegwedstrijden en rittenkoersen zijn vervangen door het uurtje Vlaams
veldhuppelen. Nauwelijks sport te noemen. Wat zich bewijst als de beoefenaars
van deze Vlaamse folklore eens deelnemen aan echte sporten zoals wielrennen op
de weg of mountainbiken. Als u de
veldtrappelaars al in de uitslag terug vindt, opgeven is één van de grote
verdiensten van die Vlaamse folkoristen, dan zoekt u best de lagere regionen af
om ze snel terug te vinden.
Maar toch,
het heeft iets sympathieks. Zeker als Bart (go Bart go want Willem is echt wel
Wellens fan) een rol vooraan speelt. De benen niet stijf houden Bartje brengt
niets op ! Ach ook Pauwels is sympathiek. En Stybar. Leuk Nederlands dat die
man praat. En zeer goed trouwens. Maar de voorbije jaren was daar ook ene
zekere Sven Nijs. Nu ken ik die man niet persoonlijk. En ik zal mij dus
stierlijk vergissen. Maar als die vent zijn gezicht op TV komt, krijg ik een
onstuitbare kakaanval. Vloeibaar. Een monsjisjikop een arrogante praler. Poef,
de start gegeven, dhr Nijs dartelt op kop, dhr Nijs wint. Willem in slaap.
Gelukkig is
er dit jaar een beetje spanning in gekomen. De egoïst wint niet meer alles. Hij
is over zijn top. En het geluk helpt een handje. Neem nu Essen. Willem sprong
op, riep Ja! Ja! Ja! Kijk nu! Hij staat daar ! Hahahahahahha toen Nijs van Baal
daar met zijn veloke op de rug naar huis kon ploeteren. Toen hij daar in die laatste bocht op zijn gat
ging .Mijn rechterhand tot vuist gebald, een klop in in mijn half opgestoken
linkerhand en YES !!! roepend.
Ook gisteren
ging hij neer. Neen ik riep niet meer. Eerlijkheid gebied te zeggen dat dhr
Nijs een kei is in het Vlaamse veldfladderen. Hij heeft een magistrale
fietsbeheersing en een nauwelijks te benaderen stuurgevoel. Nu hij niet meer
alles wint, is hij plots pakken sympathieker geworden. Ha nee geen overloperij
Bart Go Bart go, ni pleuje maar toch. Nijs kan het veldrijden nu wat zout en
peper leveren. Tegengewicht voor de alles overheersende anderen. En mocht hij,
alleen met een buitenlander strijden voor een overwinning, ach ja, ik zal, in
stilte verwacht niet te veel van mij, supporteren voor Sven. De wereld lijkt
warmhartiger als hij eerlijk verdeelt is. Ook al gaat het maar over een uurtje
Vlaams volksfeest.
Ene zeker
Marc Reugebrink mag een kerstessay schrijven in De Standaard. Over de ontmenselijking van de
maatschappij. Volgens deze auteur is een deel van deze kwalijke tendens te
merken in hoe de maatschappij met kunst, meer bepaald literatuur omgaat. In
niet mis te verstane bewoordingen laat deze Nederlander blijken dat hij
zichzelf toch wel heel goed vindt. Maar
tussen de lijnen valt te lezen dat het maatschappelijk succes dat hem te beurt
valt, een beetje aan de kleine kant is. Natuurlijk ligt dat zeker niet aan zijn
kwaliteit, die is hoog. Zeg maar zeer hoog, zegt hij zelf. Maar het zijn de
media. Die zoeken boerenlullen om op te voeren. Of aan alles lak hebbende
onbenullen zoals een Brusselmans.
Nu is het
eerste dat mij opvalt als ik dat kerstessay lees dat Reugebrink 10 woorden
nodig heeft om er één te zeggen. Een oeverloos eindeloze diarree aan woorden. Dat alles in een stijl
waar zelfs een leesverslaafde bibliofiel een punthoofd van krijgt. Onbegeesterde
en niet geïnspireerde woordenbrij. Woordenkramerij om ter meest. Dat zulke
mensen geen breed maatschappelijk succes hebben, is met de ogen toe zonneklaar.
Dat zulks in de literaire wereld kan overleven, ja zelfs prijzen bij elkaar
schiet, is alleen mogelijk dank zij de
beschermende houding van de inteeltige ons-kent-ons kliek die het literaire
kunstwereldje in stand wil houden. Hierin gesteund door een pers die heftig
meewerkt aan het zuiver houden van het door de in-crowd aanvaarde paradigma van
wat kunst of literatuur zou moeten zijn. Dat hiervoor niet welkome meningen
worden gecensureerd en niet conformistische geluiden worden geweerd (bvb
Brusselmans) maakt de angstige bloedarmoede, die er in de ernstige Nederlandstalige
literaire kringen heerst, alleen maar
meer duidelijk. Dat deze Reugebrink zich van wild natrappen moet bedienen ligt
overduidelijk gefundeerd in de frustratie door het eigen onvermogen zich
schrijvend tot een maatschappelijk relevant niveau op te tillen. Dat literatuur
weldegelijk een breed respect krijgt in de maatschappij werd onmiddellijk
duidelijk door de vele reactie van mensen omtrent dit onderwerp.
Niet alleen
de stijl is ondermaats, hetzelfde geld voor wat voor de inhoud moet doorgaan. Een
verzameling open deuren en andere reeds dood beschreven evidenties. Elke
individuele verantwoordelijkheid afschuivend naar de maatschappij. Blind voor
de realiteit van de belangrijkheid van de economie, maar vooral gefrustreerd
door het succes van anderen. De ontmenselijking van de maatschappij is al veel
mooier, veel schrijnender, veel literairder, veel boeiender, veel
aantrekkelijker beschreven. Ik denk zo maar voor de vuist weg aan Brave New
World (Huxley) of 1984 van George Orwell.
De Standaard
presenteert hier een mooi voorbeeld van iemand wie reeds veel eerder zou moeten
aangeraden zijn iets anders te gaan doen dan schrijven. Te zien aan de
kwaliteiten van de pleegsels lijken pareltjes rijgen, bloemschikken of
misschien zelfs duivensport nauwer aan te sluiten bij de auteur zijn
capaciteiten. Blijven proberen wat men echt niet kan, leidt tot zulke schabouwelijke
kerstschrijfsels. Zo slecht hebben ze het
nog nooit gebakken bij de Vlaamse kwaliteitskrant. Door zulke mensen een dergelijk
breed forum aan te bieden laat men ze in hun eigenwaan van goed bezig te zijn.
Erger nog het zou kunnen worden gezien als een aanmoediging verder te krasselen
in de wanstaltigheid. Door meningen te censureren laat De Standaard zien dat ze
ijverig meewerkt deze mediocere uitwassen tegen alle fatsoen in te willen
beschermen. Als Dylan dan toch bij dit
kerstmonster (en Dylan kent wat van kerstmonsters) moet worden gesleurd, dan is
zijn Is there a hole for me to get sick in? heel wat beter geschikt dan het
gebruikte There must be some way out of here.
Bruiloft op Capri van Paul Heyse. Eens iets
totaal anders. Een korte novelle. Vervlogen tijden in een vergeten stijl. Geen
rauw modernisme maar zweemzoete geromantiseerde feel-good literatuur. Geen
engagement anders dan het leven, de wereld, de mensen mooi voor te stellen.
Vermooid. Het is eens een leuk intermezzo, doch niet meer van deze tijd. De
enkele uren die ik mij in de tijdsgeest van midden 19de eeuw heb
ingeleefd, waarin ik mij heb laten meeslepen in die dramatisch verhaal met een
goede afloop waren wel besteed. Doch de andere novellen die in het boek staan,
zullen voor een andere keer zijn. Eén portie Heyse met de keer.
Heyse was
tweede helft 19de eeuw het grote Duitse literaire hoogtepunt. Hij
inspireerde vele mindere goden uit zijn tijd. Door zijn schrijfstijl is het
niet te verwonderen dat vooral vrouwen zich grote fan toonden van zijn werk. De
Nobelprijs in 1910 kwam eigenlijk te laat voor hem. Zijn poëtische romantiek
was toen reeds een voorbijgestreefde literaire vorm. Het naturalisme had zijn
opgang gemaakt. Een van zijn laatste werken, Merlin, was dan ook niet meer dan
een verbitterde aanval op die nieuwe literaire richting. Het werk van Heyse is
dan ook in een snel tempo in de vergetelheid geraakt. Rond de eeuwwisseling
naar de 20ste eeuw werd de markt overspoeld met Heyse. Zijn
gedichten werden op muziek gezet. In scholen was Heyse verplichte literatuur.
Nu wordt Heyse zelfs door literatuurcritici nog nauwelijks vernoemd en wordt
zijn werk als middelmatig en oubollig beschouwd.
De dollartekens in de ogen van Moeder Theresa - Herman Brusselmans
Wat moet ik
met dit boek. Ik ben er door geraasd op anderhalve dag tijd. Het was ook dun,
130 of zo wat bladzijden. Ik kon het moeilijk weg leggen, en als het weg lag
voelde ik de drang om toch verder te lezen.
Was het dan
zo goed ? Neen zou ik zou direct zeggen. Want ik heb reeds ver voor het midden
mijzelf de opmerking gemaakt dat dit een verplicht nummertje was. En over
verplichte nummertjes ken ik nu wel iets. Ik zeg dat niet veel dat ik over
dingen iets ken. Toch boeide het verhaal. Nochtans is het een flutverhaal. Ik zei zo bij mijzelf, van ingewikkelde plots
zal een Brusselmans het echt wel niet moeten hebben. Met overdrijvingen en
Brusselmansiaanse neuk, pieseloe, piemel, penis scenes erop en eraan. Was het
misschien omdat de setting Hamme is, en ik daar toevallig ook geboren ben. Ik
kon de tocht van het hoofdpersonage volgen en erkende dingen uit mijn jeugd.
Sus Castelijn bijvoorbeeld. En Hermans zus, die nu nog les geeft aan de school
van Hamme.
Het
hoofdpersonage, Herman Brusselmans zelf is op zoek naar roem en bekendheid. Hij
kiest daarvoor de muziek. Om zijn doel te bereiken koopt hij twee gitaren, die
hij omruilt voor een drumstel en richt hij een band op, met alles op en aan.
Zelfs achtergrondzangeressen. Repeteren, opnames en een optreden. The
rise and fall of the The Hidden Creators of the Sleepy Daydreams.
Maar zijn
ogenschijnlijk oeverloze gezemel is van het hoogste niveau. Het werk mag dan
nauwelijks passen binnen het dominante paradigma van wat goede literatuur is,
zijn ook hier aanwezige, wellicht wat karikaturale schetsen van de gewone
burgerman of vrouw komen dichterbij het echte leven dan in menig roman van erkende
topauteurs. Bovendien is zijn sublieme gevoel voor taal weer verantwoordelijk
voor vele hilarische situaties en levert het een aanvulling van het vocabulaire
van de lezer op. Ook weet Brusselmans met een paar korte scènes nog wat
eigentijdse problematiek uiterst treffend te behandelen waar anderen boeken
over vol leuteren.
Drie maal daags een passage lezen. Ik zweer hett
je, het helpt. Tenzij het de lezer ontbreekt aan gevoel voor humor is het werk
van Brusselmans de beste remedie tegen depressies. Een dik verdiende 7/10 !
Dun, kleine
verhaaltjes en eens iets anders. Dat laatste hoopte ik toch. Sartre en zijn De
Muur. Ach ja Sartre de man van wie ik De Walging had gelezen en daarvan zeker
niet onder de indruk was. Een betere Brusselmans komt zeker zeer dicht in de
buurt. Maar waarom niet ? Wij kunnen boeken toch steeds wegleggen als ze ons
niet aanstaan ?
De Muur dus.
Ook meteen het openingsverhaal. Speelt zich af in de Spaanse Burgeroorlog. Het
hoofdpersonnage wordt ter dood veroordeelt en de laatste nacht mogen wij
meemaken. Dit wordt een overpeinzing van
zijn leven natuurlijk. Intermenselijke relaties, zoals ze echt zijn.
Onverbloemd en niet op gekuist. Een meesterlijk geschreven verhaal. Prachtige
stijl, met een niet voorspelbaar eind. Sartre op het niveau van een
nobelprijswinnaar ! Groots.
Hierna
volgen nog de kleine verhalen de kamer, herostratos en Intimiteit. Het
boek sluit af met de iets langere novelle De jeugd van een leider. Allemaal
in dezelfde wervelende stijl. Grootse proza, aangrijpend menselijk. Allemaal
vormen het verhalen van mensen die op zoek zijn naar de essentie van hun leven.
Waarom zijn ze en hoe moeten ze zijn ? Moeilijke vragen denkt u ? Filosofisch
gezever ? Neen ! Doorleefde en menselijke verhalen. Herkenbaar. Geen ellenlange
uiteenzettingen maar een verhaalverloop gebaseerd op dingen die verstaanbaar
zijn voor iedereen. Geen rationeel afgeleide voorspelbaarheden. Soms een beetje
absurd ? Ja dat wel maar nooit overdreven. De vereenzaamde of gewoon eenzame
hoofdpersonage dwalen door een onverschillige wereld. Zij moeten hun weg maken
door zelf te bepalen wat ze nu gaan doen. Geen hogere hokus pokus maar gewoon
het leven zelf.
Knappe
verhalen. Verfrissend ook al dateren ze van 1939. Eindelijk nog een een boek
uit de topregionen van de literatuur. Een dikke 8,5 /10 !
Het nieuws
is tegenwoordig van zulke triestheid dat ook ik het zo ongeveer beu ben. Radio
1 is reeds weg uitmijn favorieten. Wie heeft er nood aan dagenlang
negativistisch gekwaak. Herhaald tot een self-fulfilling mantra. De krant
blijft meer en meer ongelezen liggen. Ook daar strijden de
"journalisten" naar de gouden medaille zwartkijkerij. Het lijkt wel
of het hedendaags journaille vooral vitriool moet gedronken hebben en
gemarineerd zijn in een maatschappij kwellende zwartkijkerij. Maar alsof dat
nog niet genoeg is moet dit in Vlaanderen overgoten met de ophemeling van de
versnelde neergang. Egoïstisch negativisme, destructief nestbevuilen en de
gekoesterde verrotting kan het in
Vlaanderen tot man van het jaar schoppen ?! Intellectueel onbegrijpelijk maar
vooral gevaarlijk contraproductief. Maar dat lijkt de bedoeling in deze tijden
van negativistisch nihilisme.
En er zijn
niet veel lichtpuntjes die een verandering zouden kunnen initiëren. Music for
life misschien, waar eens niet geappelleerd wordt aan het gevaarlijk egoïsme
dat onze huidige maatschappij regeert. Voor de rest zie ik niet veel
optimistische hefbomen die verandering mogelijk zouden kunnen maken. In deze
eindejaarsdagen waar iedereen zich moe loopt in de ratrace naar het ultieme
consumentalisme ? Waar de enige zorgen van de vooral zichzelf als hardwerkend
beklagende mens erin bestaat een soort van egoïstisch bekommernis te koesteren
dat hun kinderen toch maar beter worden door enkele dompelaars dieper de put in
te duwen ?! Neen, buiten dit navelstarend introvert tunnelgedrag vlijmscherp
aan te klagen kan men blijkbaar weinig ondernemen...in de hoop dat bij de door
spruitjeslucht verdoofde mens misschien eindelijk de ogen gaan open gaan en dat
het groter geheel duidelijk wordt. Zodat de kleppen afvallen en voorbij de
parochiezaal en de kerktoren kan gekeken worden.
De wereld
draait gewoon verder. Och ja, ze staken. Tegen wat of om wat. Van Quickenborne
heeft zich wat overhaast. Was te verwachten ik heb dat ventje altijd al een
rare kwiet gevonden. Een wat afwerelds figuur dat denkt dat de wereld één groot
virtueel twitterpretpark is. De ganse commotie die hij nu opwekt verbaasd mij dus
niet. Die man heeft nog nooit meer dan gebakken lucht verkocht. Administratieve
vereenvoudiging...mijn oog ! Het is allemaal nog wat ingewikkelder geworden. En
het is niet omdat het via internet kan dat het per definitie eenvoudiger is.
Dus ja het
land zou moeten stil liggen. Het openbaar vervoer heeft sowieso al geen klant
aan ons. Bussen zijn oncomfortabele sardienenblikken waarop men toch lastig
gevallen wordt door allochtonen. Geen politie te zien of te horen dan. Zelfs
niet als men ze opbelt en de bus blijft staan. En een auto hebben wij toch
nodig om naar het dichtst bijzijnde station (12 km) te rijden. Als men toch al
een auto heeft is hij veel goedkoper in gebruik dan het openbaar vervoer.
Vandaar laat die lamzakken maar staken. Dat ook het internationale treinverkeer
plat zal liggen ? Treintje spelen is blijkbaar wel echt voor lamzakken die niet
graag werken nationaal internationaal het maakt hen niet uit als ze maar kunnen
niet-werken.
Ook het
onderwijs zal staken net die mensen die hun leven eigenlijk al in niets doen
doorbrengen, gaan staken ! Omdat ze moeten blijven staan tot hun 60ste
?! Van vakantie naar vrijaf hun carrière opbouwen en dan nog vroeger willen
stoppen. Trouwens of die luitjes nu staken of niet. Deze week werken die toch
al niet meer. De kinderen zwalken nu al doelloos rond op straat, zichzelf bezig
te houden.
En de rest ?
Het OCMW staakt profiteurs gaan dus last krijgen van de luiheid van de
ambtenaren ? Toch crimineel lollig ? En de bib blijft toe ach ja wij kunnen wel
enkele weken doorlezen zonder naar de bib te trekken. En het zwembad. Welk
zwembad ? En TV en Radio de VRT dan toch. Alsof die nog veel opstaat in de tijd
dat er 100 kanalen beschikbaar zijn ? En de cipiers doen ook wat wij van hen
gewoon zijn, namelijk staken. Om cipier te worden moet men allicht geen
arbeidscontract tekenen maar een verklaring van stakingsbereidheid. Maar zoals
steeds zal dat ook nu niet meer hinder opleveren dan een scheet in een fles.
En de post
Willem de post staakt ook. Ze lijken daar wel het orkest van de Titanic. Kunnen
ze ook geen rekeningen meer aanbrengen. Taksen, belastingen en heffingen
ronddragen. Maar ze werken met die domme staking ook heel hard verder aan hun
eigen nutteloze overbodigheid. Wij zullen nog meer e-mails met PDF aanhangsels
verzenden tot B-Post tot een atavistische ruïne is vervallen die alleen nog de
museumfunctie bekleed om mensen duidelijk te maken tot welke machtspositie
idioten konden uitgroeien voor de e-mail was uitgevonden.
Blijven de
ziekenhuizen en de loodsen. Wie echt in medische nood zit, zal wel nog geholpen
worden. Dokters moeten wel. Alleen de verpleging gaat op zondagsdienst .wat een
arrogant gedrag. Het is een zware job, verplegende zijn. Maar die dames en
heren moeten zich wel bewust zijn dat elke eurocent die aan hen gespendeerd
wordt, wel word verdiend en belangeloos afgedragen door mensen die wel
economische meerwaarde creëren. De witte meute leeft op ons kap ! Bovendien
zouden deze mensen het ethische gevoel moeten hebben dat staken in sector
gewoon pervers is ! En die loodsen die via de havens het land echt wel
economisch kunnen treffen ? Wel hier krijgt Di Rupo een eerste kans om het haar
op zijn tanden boven te halen ! Opeisen die zooi !
vandaag was ik mezelf liever niet tegengekomen Herta Müller
Het werk van
Herta Müller kent als terugkerend thema het leven onder de Roemeense dictatuur
van Nicolae Ceauşescu. Herta Müller is geen schrijver die een verhaal met een
kop en een staart weet te vertellen. Zij geeft op een impressionistische manier
uitdrukking aan wat haar bezig houdt en opvalt. In korte stukken, niet
gestructureerd met behulp van hoofdstukken, laat zij een stroom individuele observaties
op de lezer los.
De
vrouwelijke hoofdpersoon dient haar opwachting te maken bij majoor Albu die
haar aan een verhoor onderwerpt. Dat is een gebeurtenis die vaker plaatsvindt.
Een groot deel van het boek bestaat uit indrukken van dat verhoor, de last die
het vooruitzicht ervan met zich meebrengt en de reis er naar toe met de tram.
De gedachten van de ik-persoon waaien alle kanten op. Het gedrag van de
trambestuurder en van sommige medepassagiers worden minutieus onder een
vergrootglas gelegd. Dat begint al bij het instappen als de vrouw zich
voorneemt een oude man voor te laten gaan. De stijl van Müller is zeer
beeldend. Geleidelijk leren we de hoofdpersoon wat beter kennen. Zij is
gescheiden van haar eerste man en leeft nu samen met Paul. Paul is een
liefhebber van brandewijn. Om zes uur gaat de bar open maar pas vanaf elf uur
is alcohol toegestaan. Daarom gaat de brandewijn eerst in koffiekopjes en pas
later in glazen. De ik-figuur richt zich vaak tot haar vriendin Lili die bij
een vlucht naar het buitenland door een grenswacht is doodgeschoten. De
hoofdpersoon was werkzaam in een fabriek maar is ontslagen na verklikt te zijn.
Overal ligt dreiging op de loer. Via omzichtige beschrijvingen krijgt de lezer
de verschrikkingen van het leven in een dictatuur mee. Het is een permanente
oefening in ongemakkelijkheid. Onzekerheid kruipt in alle poriën. Zelfs het
taalgebruik lijkt ondergronds te gaan. Wat de verontrusting doet toenemen zijn
de behoeftige omstandigheden waarin de mensen verkeren. Mensen staan in de rij
voor openbare toiletten en maken gebruik van een draagbare deur als zij aan de
beurt zijn. Somberheid is troef.
Soms is
lezen doorzetten. Deze Herta Müller vergt een inspanning van de lezer. Maar wie
zich die getroost krijgt een prachtig boek in ruil. Als scherven worden de
verhaalbrokken gepresenteerd. Lezen is puzzelen, tot de vaas weer heel is. Beklijvend
zonder spannend te zijn. Uitnodigend interessant. Zeer knap geschreven.
Eindelijk nog eens een boek dat ver boven de middelmaat uitsteekt. Een knappe
7,5 op 10 !
Column schrijvers en hoofdredacteurs worden te veel betaald !
Geachte dames
heren veelverdieners...als u echt teveel verdient ga dan naar uw baas en doe
het voorstel om alles wat u meer dan 1200 euro per maand netto verdient terug
aan uw patroon over te maken ! Als u na 6 maand leven van 1200 euro netto op de
maand nog zo overtuigd bent dat de indexkoppeling moet afgeschaft worden,
schrijf dan nog eens een opiniestuk. Nochtans ik persoonlijk vind het gegeven
van moeten rondkomen met 1203 (om precies te zijn) euro per maand een
economisch argument genoeg om die indexkoppeling toch maar te behouden. Vanuit
een overbetaalde luxepositie is het gemakkelijk roepen dat Di Rupo het niet
kan. Vanuit de situatie van 1200 euro per maand ben ik echt wel heel blij dat
Di Rupo mensen van mijn inkomenscategorie wil ontzien ! Mochten wij wisselen
van job, en ik ben daar wel eens een paar maand voor te vinden hoor, dan zou ik
de lofzang zingen in mijn opiniestukken over een moedig politicus die eindelijk
de fiscale wantoestanden met de bedrijfswagens wil aanpakken, over de
verantwoorde houding van politici die de luiaardij-cheques willen duurder maken
en niet meer fiscaal afrekbaar...en zou ik, in volle bewustzijn dat er
weldegelijk nieuwe belastingen moeten komen, blij zijn dat men eerst denkt aan
eerste klas vliegreizen, beleggingen (met geld dat toch op overschot is),.....
Maar blijkbaar heb ik nooit het geluk gekend de juiste kruispunten in mijn
leven tegen te komen zodat ik kon evolueren van een dwazekloot die zijn schaars
inkomen verdedigt naar een slim en erudiet man die pleit om arme mensen nog armer
te maken. Misschien gelukkig maar, want ik zou niet meer in de spiegel durven
kijken.
de ondraaglijke lichtheid van het bestaan Milan Kundera
Na een
mislukte poging om Meneer Biswas en zijn huis gelezen te krijgen was het alweer
tijd voor iets luchtigers. Boven in de reservekast, waar de moet ooit eens
gelezen worden boeken staan, stond al jaren ene zeker Milan Kundera te roepen
en te schreeuwen voor aandacht. De ondraaglijke lichtheid van het bestaan. De titel zei mij iets. Hersencellen gingen
nijverig aan de slag. Een film ? The unbearable lightness of being. Nooit
gezien. Gewoon een cultboek ? Bekend
omdat het in het communistische Oostblok verboden is geweest ? Of is het gewoon
zo bekend omdat het zo fenomenaal goed is ?
Het boek
volgt twee koppels, Tomas en Tereza enerzijds en Sabina en Franz, anderzijds,
tijdens en kort na de Praagse lente van 1968, terwijl ze zich door het leven en
de liefde proberen te slaan. Tereza en Tomas zijn elkaars tegenpolen, de ene
jaloers tot in haar kleine teentje, de ander lichtzinnig tot en met. Ook Franz
en Sabina blijken niet voor elkaar geboren: Sabina snakt naar vrijheid, terwijl
Franz net probeert haar met alle mogelijke middelen aan zich te binden. Kundera
laat ondubbelzinnig zien waar zijn sympathie naar uitgaat, en dat is meteen de
reden waarom vanaf 1970 al zijn literaire werk, te beginnen met "De
ondraaglijke lichtheid van het bestaan" in zijn geboorteland
Tsjecho-Slowakije verboden werd.
Het boek
begint in een luchtige doch zeer te smaken stijl. Voor u het beseft bent u aan
pag 200. U gaat er later voor slapen of staat er vroeger voor op. Maar dit
eerste deel van het boek is een literaire hoogstand. Ondanks het boek
filosofisch wordt genoemd is de taal van een fenomenale lichtvoetigheid en
storen de kleine filosofische uitweidingen zeker niet. Het verhaal, opgebouwd
door kleine fragmenten, is gemakkelijk te volgen en bouwt zich op naar een te
verwachten doel of climax.
Maar een
mens moet eens gaan slapen, en dus het boek weg leggen. Niet getreurd, er komt
een volgende morgen die toevallig een luie zondagochtend is en dus kijk ik al
uit om binnen enkele uren het boek terug op te nemen. Had ik nu niet goed
geslapen, of was ik niet in de mood maar het vervolg van het verhaal las
moeilijk. Politieke uitweidingen doorspekt met bij de haren erbij gesleurde
vrijscenes. Het verhaal zwalpte alle kanten uit en ik had het lastig om er de
bedoeling van te begrijpen. Dus na een uur en slechts 7 bladzijden verder lag
de ondraaglijke lichtheid al terug gesloten op tafel. Bomen snoeien leek mij
interessanter.
En het ging
van kwaad naar erger. Het verhaal was verdwenen. Individuele woorden en zinnen
namen de plaats in. De 100 bladzijden tussen 200 en 300 waren een marteling.
Met als dieptepunt één volledig en lang hoofdstuk of stront (letterlijk) en
kitsch. De zelfs na 6 keer lezen onbegrijpelijke defintie van kitsch werd
over tientallen bladzijden uitgesmeerd, doorspekt met het woord stront en
verzoop in oeverloos gezever en bodemloos geëmmer. Zo erg zelfs dat ik het laatste hoofdstuk
niet meer gelezen heb. Blijkbaar mis ik dus het literaire afscheid van twee van
de personage van hun hond. Wereldschokkend kan het niet zijn en zelfs al mocht
het de literaire aantrekkelijkheid van de eerste 200 bladzijden hebben, het kan
het boek niet meer redden. Dus overslaan was de boodschap. Masochistische tijdsverspilling.
Ik kan dus
de lyrische bewierrokingen die op internet te vinden zijn van dit boek niet
bijtreden. De diepgaande filosofische uitleg die aan het boek gegeven wordt,
kan ik niet in overeenstemming brengen met enerzijds de ondraaglijke lichtheid
van het mooi geschreven eerste deel en zeker niet associëren aan het
ondoorgrondelijke en afstotende gewrocht dat zich vanaf pagina 200 ontvouwt. Voor
mij is het boek een groot fiasco, nochtans zeer belovend begonnen valt het
niveau in het tweede deel zeer ver beneden het aanvaardbare om er ook maar één
boom, zelfs geen dunne, aan op te offeren. Een welverdiende 2 op 10 !
