iedereen kent wel de serie over het wel en  wee van roger de vlaeminck en de renners uit zimbabwe.    dan kennen jullie ook wel marianne  en haar man  die een gouden hart hebben en nu alles in het werk zetten om een weeshuis te bouwen in dit land. 
  u hoort me al komen :  weeskinderen...truitjes...dekentjes...
ik had al enkele malen gedacht,  misschien moet ik eens naar marianne gaan en vragen of zij geen truitjes of dekentjes kunnen gebruiken voor die weeskinderen.  blijkbaar ben ik niet alleen want gisteren belde yvonne me van waarschoot-beke.   zij breien ook sinds het begin  voor mijn aktie.  ze vroeg me of ik het niet erg vond dat zij contact opgenomen had   met marianne . in de loop van volgende  week zou ze er eens naartoe gaan  om  ons werk te tonen.   graag zelfs.  zo'n initiatieven  zijn meer dan welkom. 
ik hoop dat marianne  het mooi vind ,  want volgende week vertrekt er al iemand naar daar en die zou al wat kunnen meenemen. 
de zon schijnt  en  dat maakt me blij.  gisteren was ik bij de specialist in het ziekenhuis   om meer te vernemen over de chemo,  en er moeten dus ook bestralingen komen.  de eerste kuur  en bestralingen beginnen op maandag 26 november  en zouden tegen nieuwjaar gedaan zijn  en daarna nog een tweede kuur van een zestal maanden chemo.  ik ben genezen,  zegt hij,  maar ze geven me nog een "levensverzekering "!  .... dus wat kan een mens meer wensen.

graag zou ik jullie nog een paar spreuken meegeven,  om eens over na te denken :

elke kleine attentie is groot
humor is een goede schokbreker,  als je botst in het leven
ontroerd zijn is nadenken met je hart
al doen wat je kan,  is al wat je kan doen
een droom is wat mensen drijft
één goede kant is beter dan een groot verstand
rij wijs,  of 't is je laatste reis
gezonde mensen willen alles,  zieke slechts één ding :genezen
etiketten plak je op flessen,  niet op mensen
de waarheid komt nooit uit de loop van een geweer
eenzaamheid,  de jas die niemand past
als alles rond geld draait, ben je arm
geef mensen geld en ze maken ruzie,
geef ze een droom en ze werken samen
zet de tv af en het leven aan
kinderen zijn dikwijls onze leermeesters
je gezicht is de spiegel van je hart.

een prettig weekend gewenst.    dino

mijn ventje en ik zijn al 21 jaar samen  en hopen daar nog vele jaren bij te doen.   enkele weken geleden,  toen de dokter zei  dat ik kanker had,  waren we allebei even de grond onder onze voeten kwijt. 
je denkt nooit dat het op onze leeftijd ook plots kan verkeerd gaan.  we waren er allebei niet goed van.   maar dat gaf me ook de moed om de operatie te ondergaan zonder angst,  ik was blij dat het "slechte stuk darm" eruit ging.  en nu rust ik veel ,  zoals de dokters me voorschreven.  ik wil weer gezond worden. 
gisteren  heeft tamara  ons  eens gefotografeerd,  dat was al lang geleden.  ik wil deze even met jullie delen. 

toen ik deze morgen opstond en even buiten keek,  had ik zin om weer in mijn warm bedje te kruipen  :  wind en regen.... 
maar ja t'is herfst en dan kan je dat eigenlijk wel verwachten.    en t'zijn van die dagen dat je dan lekker kunt genieten van je in je zetel te vleien en een boek te lezen of wat handwerk te doen.
om 13 uur bekeek ik het nieuws op tv.    daar toonden ze de koning en oudstrijders die bloemen gingen neerleggen bij het graf van de onbekende soldaat.     één ding trof me diep :  de enige overlevende van de eerste wereldoorlog,  een 109-jarige man uit groot-brittanië,  zei wijze woorden :  NOOIT  MEER  OORLOG !
op die dagen komen nog eens beelden in het geheugen,  die we allemaal wel al gezien hebben over de wereldoorlogen.     zelf heb ik geen oorlog meegemaakt,  maar mijn oma's konden er urenlang over vertellen.    het waren moeilijke tijden  van angst en ontberingen.     als je dan eens naar ieper en de streek er rond gaat,  en je ziet de talrijke oorlogskerkhoven  waar gesneuvelde soldaten liggen,  dan vraagt een mens  zich wel eens af  :  waarom????
de kinderen van vandaag horen niet meer over die oorlogen vertellen door mensen die het echt meemaakten,  wel op school in de geschiedenisboeken .    dat lijkt allemaal zo ver weg,   en nu  is  er toch niets tekort ???
toch   vind ik het eens goed dat dagen als 11 november in ere gehouden worden,  en dat we ons dit   eens   herinneren,   en dankbaar zijn voor wat de oudstrijders   en  soldaten die hun leven gaven in de oorlog,   voor ons land gedaan hebben. 

maandag is het dan zo ver.   om 8.30u wordt ik verwacht in het ziekenhuis van sijsele.    woensdag om   13.30u  wordt ik geopereerd  en daarna moet ik twee dagen op intensieve zorgen verblijven ,    vooraleer ik terug naar mijn kamer mag.
dan volgen nog wel een week of twee vooraleer ik naar huis mag. 
dus het zal hier even stil zijn op mijn blog.   
ik voel me gesteund door al die bloggers die me mailden om me sterkte te wensen,  door  al mijn toffe vriendinnen die zich zo inzetten voor de actie van de dekentjes ,  en door mijn familie en in het bijzonder mijn twee schatten van kleinkinderen. 
ik heb nog zoveel plannen,  wil me nog zoveel inzetten voor de actie,  en dat zal me stimuleren om  te genezen.      ik wil nog zo veel doen ,  al zal ik het de eerste tijd rustig aan moeten doen .
ik wou jullie ook vertellen dat fien deze week drie halve dagen naar school geweest is. 
dinsdag werd de catheter verwijderd en   ze mag van de professor  enkele halve dagen in de week naar school,  maar moet op tijd en stond rusten. 
ze geniet er echt van om weer bij haar klasgenootjes te zijn , iets wat ze de laatste negen maanden heeft moeten missen.  
je hoort soms eens praten over leukemie en vroeger wist ik niet goed wat dat juist inhield voor een kind.  maar ik heb het nu van dichtbij meegemaakt  en alléén het feit  dat ze geen contact mogen hebben met andere kinderen,  geen dieren,   niet gaan zwemmen,  niet naar het speelplein,  niet naar het strand,  niet naar een pretpark,  zelfs niet mee om boodschappen naar de supermarkt....  weegt heel zwaar.    ze komen enkel in contact met grote mensen,  worden geconfronteerd met zware problemen,  weten dat ze vechten voor hun leven...;  dat maakt dat ze eigenlijk op een korte tijd  "groter" worden.   ze hebben nooit meer dat onbezorgde leventje van voorheen.  de 75 weken nabehandeling voor fien zijn begonnen : elke week bloedafname en om de tien weken een rugmergpunctie.   het is dus nog een lange weg te gaan. 
ik heb diepe bewondering ,   niet alleen voor fien,  maar ook voor al die kankerpatiëntjes .  sommige zijn nog zo klein,  je vraagt je af hoe zo'n kindje al kanker kan hebben. 
gelukkig  kan men nu veel mensen helpen,   en dit komt ook omdat de  laboratoria en de medische wereld voortdurend inspanningen doet om nieuwe methodes   en betere medicatie  te ontwikkelen.

tot slot wil ik iedereen bedanken  die mijn blog bezoekt.   ik  hoop dat ,  binnen een paar weken,  als ik weer thuis ben ,  jullie  nog eens naar  mijn blogje komen.    dank u   en  tot binnen een paar weken. 
dikke knuffel  .   dino

daar ik maar maandag de vijftiende opgenomen wordt in het ziekenhuis,  heb ik nog tijd om deze week eens op mijn blog te schrijven.  
vandaag wordt fientje opgeomen in het uz.   ze gaan haar catheter uithalen.  dat wil zeggen dat de nabehandelingsperiode begint.  normaal gezien kan ze binnen een paar weken weer gaan zwemmen,  en misschien mag ze half november weer naar school, al is het maar voor halve dagen in het begin. 
de andere oma van fien  heeft me beloofd dat ze goed op fientje zal passen als ik in het ziekenhuis  ben. 
gisteren was fien nog hier en we hebben gezellig genoten van het goede weer.  t zijn misschien de laatste dagen mooi weer.   deze week probeer ik ook nog wat dekens op te halen bij de mensen .  daarna zal  ik mij wat rustig moeten houden.  gelukkig bestaat seniorennet,  zodat ik kan genieten van de talrijke blogs.  normaal ben ik altijd in de weer en heb ik daar weinig tijd voor,  maar nu zal ik daar echt eens tijd voor maken.  zoveel solidariteit had ik echt niet verwacht. bij het beantwoorden van de mails ben ik gaan kijken bij de talrijke blogs en heb hele mooie ontdekt.  maar iedere dag ga ik bij merel kijken en genieten van haar mooie gedichten.  zij heeft het hart op de juiste plaats. 

het was een heel fijn weekend  en dat heb ik aan al die mensen te danken die me een mailtje stuurden om me een hart onder de riem te steken. 
zoveel  medeleven had ik nooit verwacht !!!!!!
merel,  waar ik reeds op mijn blog over schreef,  heeft een blog met prachtige gedichten.  ze spreken echt tot je gevoel.  dikwijls heb ik haar aangeraden ze uit te brengen in een bundel of zo.     sowieso kunt u ervan genieten door simpel te gaan naar   http://blog.seniorennet.be/begrijphetnietje

deze morgen verraste ze me met een gedicht die ze speciaal voor mij schreef.  ze vroeg ook  de aandacht van de bezoekers van haar blog. 
dank je merel,  je bent een hele goede vriendin.  ook al hebben we mekaar nog nooit echt ontmoet,  voel ik een hele goeie band.   haar gedichten  komen recht uit het hart  en beroeren iedereen.   ze is een echt talent !!!!!!

ik schrijf hier even het gedicht dat ze maakte voor me.

dan staat de wereld even stil
een koude kilte kruipt in mij
er is ongeloof
en ik begrijp het niet
waarom een vrouw als jij
een vrouw die vreugde zaait
en anderen warmte schenkt
met de dekens van haar hart

waarom jij
reeds getekend door dat vreselijk woord
nu zelf het gevecht moet ondergaan

je slikt heel even en verteert
dapper is je beste vriend
bang heb je in een donkere hoek verbannen
en moedig knijpt je gemoedelijk in je hand
je denkt weemoedig hoe strijdlustig een klein iemand is
en weet heel zeker dat jij als grote mens
de hindernissen op je weg zal overwinnen

dinsdag moest ik opgenomen worden in het ziekenhuis  voor een darmonderzoek.  zelf dacht ik dat het wel niet zo erg zou zijn. tot de dokter kwam en me vertelde dat het degelijk  " darmkanker "    was. 
bij dat woord stokt je adem even.... je verwacht je er gewoon niet aan.  je leeft,  doet van alles,  geen tijd om even een rustig moment in te lassen,  en je denkt dat het jou niet overkomt.   ik moest meteen blijven om bijkomende onderzoeken te doen.  deze middag ben ik thuis gekomen  en morgen moet ik afspreken met de chirurg  wanneer de operatie plaatsheeft.  
de eerste momenten was ik erg  geschrokken,  en ik geef toe....bang!
maar dan bedenk ik dat ik in een land woon waar je alle medische zorgen krijgt,  waar men beschikt over goed dokters,  specialisten en chirurgen.
dat kunnen vele mensen op deze aarde niet zeggen.
dan heb ik ook een toffe familie en héél lieve vriendinnen die er altijd voor me zijn !
wat me het meest pijn doet is dat ik tom en fien een tijdje moet missen en niet voor hen kan zorgen,  zeker nu fien in een nabehandelingsfase van haar ziekte komt .   daarom,  er is zoveel om naar uit te kijken,  dat ik me sterk maak  dat alles in orde moet komen.
natuurlijk zal ik het een tijd kalmer aan moeten doen,  tegen mijn zin,  maar dat zal zijn eigen wel uitwijzen.

het zal dus een tijdje stil zijn op mijn blog,  toch hoop ik dat jullie af en toe eens komen kijken,  want van zodra ik weer thuis ben ,   schrijf ik weer. 
ik laat het jullie weten wanneer ik opgenomen wordt voor de operatie . 
liefste groetjes....dino