************Populaire muziek van de vorige eeuw tot nu************
10-07-2013
Februari 1975 (2)
Februari 1975 (2)
Tijd voor een curiosum uit februari 1975 want toen kwam dit plaatje van 'The Senators' binnen in de BRT Top 30. Het bleek een uit de hand gelopen carnavalsgrap te zijn die toch enkele weken in onze hitlijsten vertoefde. Gentenaar Walter Ertvelt bleek achter het project te zitten: een zogenaamde reporter interviewde politici (waarvan de meesten nu in de vergetelhoek zijn geraakt) en zij antwoordden dan met een fragment van een bekende Vlaamse, Nederlandse of Franstalige hit. Hoe zou SABAM uit dit kluwen zijn geraakt om de auteursrechten te verdelen?
De voormalige zingende drummer van The Beatles bracht een LP uit ('Goodnight Vienna') en deze bewerking van een oud doo-wop nummer uit de jaren '50 werd als single uitgegeven en behaalde zowaar een plaatsje in onze hitparade van februari 1975.
Het was blijkbaar "in" om oude nummers op te frissen moeten deze Britse glamrockjongens gedacht hebben. In februari 1975 kwamen zij in onze hitlijsten binnengestoven met een opgefokte versie van 'Tell Him', bekend van The Exciters uit 1963. De leadgitarist die ook de backing vocals verzorgde was Keith Marshall en die zou later nog van zich laten horen...
Broer en zus Kissoon hadden in februari 1975 zowaar een grote hit te pakken met een compositie van Wayne Bickerton en Tony Waddington, het Britse schrijversduo dat menige hit leverde voor o.a. The Rubettes. Mac ging later zingen bij het orkest van James Last, net zoals Katie en zij werd ook een gewaardeerde achtergrondzangeres bij artiesten als Van Morrison, Eric Clapton, George Harrison en Roger Waters.
Nog een curiosum: op 1 februari 1975 stond Joe Dassin met zijn single 'Vade Retro' nieuw in de BRT Top 30. Een week later, op 8 februari 1975, werd die plots omgedraaid en de b-kant kwam zich toen in de hitlijsten nestelen. Toen ik de piano bij de intro hoorde herkende ik meteen de melodie. Dit was een cover van 'Please Tell Her' van Shepstone & Dibbens uit 1974. Het nummer was toen ook een b-kant van de opvolger van 'Shady Lady' ('When The Band Starts To Play') maar de single flopte jammerlijk. Meer dan een jaar later werd het een geweldige hit voor de zoon van filmregisseur Jules Dassin.
Het origineel heet 'Please Tell Her' en niet 'Please Tell Me' zoals verkeerdelijk aangegeven bij de videoclip:
The Senators
Een slechte versie van 'Only You' en een lelijke hoes...
Deze single schoot op 15 februari 1975 vanuit het niets meteen binnen op nummer 4 in de BRT Top 30.
En in februari 1975 had de Nederlandse zangeres Ria Valk een ware carnavalshit te pakken met haar single 'De liefde van de man gaat door de maag'. Zou ik daarom een paar maanden later met een keukenprinses trouwen?
Overdaad schaadt en op voorschrift van de huisarts is het belangrijk veel te bewegen, veel water te drinken en gezond te eten! Die goede raad werd blijkbaar door velen opgevolgd in februari 1975 want het discoplaatje van Carol Douglas stormde toen naar de top van alle hitlijsten. Zij is de dochter van Minnie Newsome, een jazzzangeres die Cab Calloway inspireerde voor zijn 'Minnie The Moocher' en haar vader is niet Carl Douglas ('Kung Fu Fighting'). Haar neef daarentegen is wel bekend: het is de betreurde Sam Cooke!
En vanaf februari 1975 was er geen houden meer aan: de discorage tierde welig en de Amerikaanse platenmaatschappij Philadelphia International was hierin de pionier. The Trammps (let op de dubbele m) bewerkten een heel bekend nummer uit de jaren '50. 'Shout' is oorspronkelijk van The Isley Brothers (1959) en gecoverd door o.a. Johnny O'Keefe (1960), Joey Dee & The Starliters (1962), Dion (1962), Johnny Hallyday (1962), Danyel Gerard (1962) [als 'Improvisez le shout'], The Beatles (1964), Lulu & The Luvvers (1964), Kingsmen (1965), Question Mark & The Mysterians (1966), Chambers Brothers (1969), Joan Jett (1981) en Garland Jeffreys (1983). Met dank aan Arnold Rypens.
Mud had op Kerstmis 1974 bewezen over een goede timing te beschikken maar de voormalige Beatle, George Harrison, kwam met zijn kerst/nieuwjaarssingle pas op 11 januari 1975 in onze hitlijsten terecht. Vanuit het niets sprong deze "klokkenluider" rechtstreeks naar de 15de plaats. ♫♫♫ A-one, two: Ding Dong, Ding Dong. Ring out the old, ring in the new... ♫♫♫... (2x)
Bij deze single hoort een beetje uitleg: het origineel is van Claude François en de Franse zanger schreef het lied in 1970 voor zijn zoontje dat zijn vader heel weinig zag en daaronder leed. De Engelse cover werd oorspronkelijk gezongen door Richard Harris en het is op die versie dat The King zich baseerde toen hij dit lied in de STAX-studio zong op 13 december 1973. Elvis stond in december 1974 nog in onze hitparade met 'Promised Land' en toch kwam hij in januari 1975, amper een maand later, ook met 'My Boy' terecht in de BRT Top 30. Oh, ja! De Franse songtitel is heel wat langer en luidt als volgt: 'Parce que je t'aime, mon enfant' en Phil Coulter & Bill Martin zorgden voor de Engelse lyrics.
Een doorleefde versie van deze geweldige acteur:
Het origineel van Clo-Clo, getormenteerd door een echtscheiding:
De Spaanse zanger die in sommige kringen oneerbiedig 'Jules Essuie-glaces' wordt genoemd timmerde in januari 1975 verder aan zijn wereldcarrière. Zijn toenmalige Spaanstalige single heette simpelweg 'Manuela'. Hoeveel meisjes zouden er de maanden daarop die voornaam gekregen hebben?
Iwan Groeneveld en Sue Chaloner heette dit duo in het echte leven. Zij brachten een zeer leuke versie van 'Swingin' On A Star', een popsong uit 1944 geschreven door Jimmy Van Heusen en Johnny Burke. Bing Crosby zong het in de film 'Going My Way'. Deze Nederlandse productie (Spooky kwam uit Aruba en Sue is een Britse) stond al in onze hitlijsten eind 1974 maar sprong op 25 januari 1975 terug binnen van nergens naar nummer 8. In vaktermen noemen ze dat fenomeen een "re-entry".
Deze nieuwkomer in de BRT Top 30 van januari 1975 was de nieuwste single van Patti Labelle, Nona Hendryx en Sarah Dash. Zij zongen in het Engels en het Creools een niet mis te verstane boodschap de wereld in. De eigenlijke songtitel wordt steevast door de meeste deejays verkeerd uitgesproken. "Marmalade" dient op z'n Frans uitgesproken te worden en niet op z'n Engels! Toch een fijne dansplaat al kregen we toen bij het meezingen van 'Voulez-vous coucher avec moi, ce soir?' nog rode oortjes. Nu is de jeugd veel meer gewoon! En nu allemaal samen: ♫♫♫ "Gitchy gitchy ya ya da da, Gitchy gitchy ya ya here, Mocha Choca la ta ya ya, Creole Lady Marmalade" ♫♫♫...
1967
1969
1974
De zoon van Clo-Clo was door die echtscheiding natuurlijk het kind van de rekening...
Opnieuw in de hitlijsten na een korte onderbreking!
Zo zag mijn singletje eruit. 'Lady Marmalade' staat hier tussen haakjes.
Een alternatieve hoes en zeer eigenaardig: de hoofdtitel is veranderd van plaats. Waarschijnlijk een Amerikaanse hoes.
In de laatste maand van het jaar 1974 stond de Nederlander Johannes Bouwens met zijn uitgelezen groep muzikanten een aantal weken op het hoogste schavotje van de BRT Top 30. De overgrote meerderheid van alle songs gaan over de liefde. Liefdesliedjes...
Carl Douglas is dan weer de uitzondering die de regel bevestigt want enkele maanden na 'Kung Fu Fighting' kwam deze Amerikaanse zanger in december 1974 onze hitlijsten alweer onveilig maken met zijn tweede ode aan de Oosterse krijgskunsten.
Op zaterdag 28 december 1974 kwamen er splinternieuwe klanken uit mijn transistorradiootje. Een Britse groep waarvan de leden gehuld waren in matrozenoutfit kwamen hun verhaal vertellen over de evolutie van de mens en hoe hij zich verplaatst: eerst met paard en kar, dan per trein en tram en vervolgens met de automobiel en dat zou resulteren in een reusachtige, wereldwijde verkeersopstopping. En ze kregen later nog gelijk ook...
The King of Rock & Roll bracht eind 1974 een nieuwe elpee uit getiteld 'Promised Land' en daaruit koos de platenmaatschappij RCA het gelijknamig nummer dat in december van dat jaar nieuw stond genoteerd in de BRT Top 30. Elvis Presley was dus nog niet afgeschreven.
Ongeveer gelijktijdig kwam deze oudgediende van de rock & roll binnengestormd in de hitparade met zijn eigen compositie 'I Can Help'. Hij schreef een wereldhit in 1962 voor Clyde McPhatter ('Lover Please'), speelde bas op tournee met zijn boezemvriend Kris Kristofferson en producete andermans materiaal (o.m. voor Tony Joe White). Ook op deze boogie sloegen mijn verloofde en ik onze beentjes geregeld uit in december 1974 en de maanden nadien.
Vanaf de maand december 1974 kwam er een heuse revival van rock-'n-roll en jive uit de jaren '50 en '60 op gang en de jongens van The Rubettes maakten daar gretig gebruik van. Ze staken zich allen in hetzelfde witte maatpak met dito pet en een oranje hemd en verkochten plaatjes als zoete broodjes.
Een hele leuke single uit december 1974 vond ik, zonder overdrijven, deze 'You Ain't Seen Nothing Yet'. Randy Bachman zat voordien in de Canadese rockband Guess Who en sinds Pete Townshend (op 'My Generation') had niemand meer zó gestotterd in een rocksong, al deed Elton John ook zijn b-b-b-best op 'Bennie And The Jets'. De groepsnaam 'Bachman Turner Overdrive' was blijkbaar te lang want hij werd al snel ingekort tot BTO. Pete Townshend van The Who schreef het nummer 'My Generation' en zong de backing vocals (net als John Entwistle) maar het is natuurlijk Roger Daltrey die de lead vocals voor zijn rekening nam in 1965.
Maar de grootste verrassing kwam die zaterdag 21 december 1974 van de Britse groep Queen toen die met zijn nieuwste single in de BRT Top 30 verscheen en ik mij bijna verslikte in mijn soep. Na enkele vingerknippen hoorde ik flarden tekst waarin ik o.m. volgende sleutelwoorden meende te verstaan: Moët & Chandon, Marie Antoinette, Kroestjov en Kennedy, kaviaar en sigaretten, dynamite with a laser beam, een barones, enz. "And it surely blew my mind!"...
Deze beroemde foto van het Brits viertal werd later nog vaak gebruikt en vooral voor de videoclip van het nummer dat hen een jaar later wereldbekend zou maken!
Paul da Vinci is geen familie van Leonardo maar wel die Brit met de falsettostem die 'Sugar Baby Love' in de studio had ingezongen en die The Rubettes onmiddellijk daarna had verlaten voor een solocarrière. 'If You Get Hurt' was al zijn tweede solosingle en die schoot in december 1974 als een raket naar de hoogste regionen van de BRT Top 30.
Het antwoord op de Britse glamrock aangevoerd door Slade, Sweet en Mud liet niet lang op zich wachten en kwam uit Leiden, Nederland. De groep Catapult ("skietlap" in het West-Vlaams) had met zijn opvallende glitterkledij en lange haren veel succes in de Lage Landen. Vandaar dat de single 'Teeny Bopper Band' als nieuwkomer werd genoteerd in onze hitparades van december 1974.
Haar debuutsingle 'The Hostage' had het vrij aardig gedaan in de Lage Landen. En toen werd die tweede single van Donna Summer regelmatig gedraaid op de radio. Het was een compositie van Giorgio Moroder en Pete Bellotte en het werd het begin van een lange en vruchtbare samenwerking. De accordeon en de castagnettes passen perfect in dit nummer dat ook nieuw was in de BRT Top 30 van december 1974.
Deze single van de Amerikaanse zangeres Gloria Gaynor scoorde bij ons in december 1974 en stak in een kartonnen hoesje voorzien van het epitheton ornans "Discothèque Special", later afgekort tot gewoonweg "Disco". Het nummer 'Never Can Say Goodbye' groeide uit tot een echte classic van het genre en de covers waren dan ook legio. Clifton Davis schreef de song waarmee de Jackson 5 al in 1971 scoorden. Hetzelfde jaar namen Isaac Hayes, Impact Of Brass [instrumental], New Birth en Jr. Walker hun eigen versie op. In 1973 was het de beurt aan Smokey Robinson en na Gaynor volgden The O'Jays (1981), Communards (1987) en de Hermes House Band (1999). Met dank aan The Originals van Arnold Rypens.
De song waarop mijn verloofde en ik in december 1974 druk oefenden om onze danskunsten te tonen op ons aanstaand huwelijksfeest was deze 'You're The First, The Last, My Everything' van Barry White. Onze gezamenlijke danspasjes lukten vrij aardig en toch zou dit niet onze openingsdans worden, alhoewel de titel volledig bij ons past. Meer verklap ik nu niet. De rest is voor over een paar weken, als we in de maand april 1975 belanden.
Deze verzamelelpees doken omstreeks die periode op en Polydor verdiende er een aardige stuiver mee.
De titel van deze formidabele song wordt steevast verkeerd uitgesproken of afgedrukt (zie videoclip).
Het deuntje kende ik nog van Dale & Grace uit 1963 (maar eigenlijk is het van Don & Dewey) toen broer en zus Osmond met hun cover binnenkwamen in de BRT Top 30 van begin december 1974. The Osmonds waren waanzinnig populair in die dagen en staken zowaar de Jackson 5 naar de kroon. Maar ook de soloprojecten van sommige broers en hun zusje kwamen regelmatig in onze hitlijsten voor.
Dat er in december 1974 ook klokkenluiders waren bewijst de intro van deze eigenaardige single van de formatie Lemming. Deze Nederlandse hardrock/glamrockband met een neiging naar gothic bleek geen eendagsvlieg te zijn want deze Noorderburen hadden in februari 1974 al een viertal weken in de BRT Top 30 gestaan met hun debuutsingle 'Lucifera'.
Terwijl in Vlaanderen nog werd geluisterd naar 'Schele Vanderlinden' van de Strangers of naar 'Dans met mij tot morgenvroeg' van Willy Sommers kwam de Nederlander Jack Jersey (artiestennaam van Jack de Nijs) met de hulp van Elvis Presley's backing band onze hitlijsten in december 1974 binnengestormd met 'Rub-it In'.
Eerder dat jaar werd de Amerikaanse formatie The Hues Corporation uit Santa Monica, California bij ons bekend met hun wereldhit 'Rock The Boat'. Ze bleken toch geen eendagsvliegen te zijn want in december 1974 kwam de opvolger 'Rockin' Soul' zijn opwachting maken in de BRT Top 30.
Maar de muziek die mij in december 1974 het meest aansprak was die van 10cc. Het viertal Britten begon meer en meer "Beatlesiaanse" proporties aan te nemen en deze geweldige track uit de elpee 'Sheet Music' werd als single uitgebracht en stormde in dat jaareinde de BRT Top 30 binnen. Ze wisten mij, naast de knappe muziek, ook te bekoren met hun grappige teksten zoals o.m. "Ooh, when a romance depends on cliches and toupees and threepes..." of "Make up your own rhyme, don't rely on mine, 'cos it's sssssssssilly - silly - silly - silly"!
De song werd geschreven door dit duo maar zij hadden er geen hit mee.
Een grote hit in 1963.
Ten tijde van 'Lucifera' werd er op het podium gedanst in lichte outfit gebaseerd op het gelijknamig stripfiguurtje.
Jammer van het taalfoutje in de naam 'The Jordanaires'.
40 jaar geleden bleven films veel langer op de affiche dan nu. Zo ook met de Amerikaanse prent van Sam Peckinpah 'Pat Garrett & Billy The Kid' (1973) waarin naast o.a. Kris Kristofferson ook Bob Dylan meespeelde. Hij schreef de soundtrack en zijn indringende song 'Knockin' On Heaven's Door' werd later talloze keren gecoverd en in 1974 nog regelmatig op de radio gedraaid.
Dat was ook het geval met de film 'Jonathan Livingston Seagull', een geromantiseerde natuurfilm over het leven van een zeemeeuw uit het late najaar van 1973. De prent werd geregisseerd door Hall Bartlett en was gebaseerd op de gelijknamige novelle van Richard Bach. Gedurende heel het jaar 1974 stonden de hitlijsten vol met die muziek van Neil Diamond's soundtrack. Zoals deze haast religieuze songs 'Be' en 'Dear Father'.
1974 was ook het jaar van de Franse schandaalfilm 'Emmanuelle' die van de Nederlandse Sylvia Kristel op slag een ster maakte. Just Jaeckin regisseerde de controversiële softpornoprent die het hele jaar door, en nog lang daarna, gespreksonderwerp nummer 1 was. Pierre Bachelet zong het themanummer. In 1973 had hij in de hitlijsten gestaan als groepslid van The Peppers met 'Pepper Box' (de tune van Sportweekend op de BRT) en het jaar nadien als oprichter van de groep Resonance die een hitje scoorde met het instrumentale 'O.K. Chicago'. Onnodig te zeggen dat de verkoop van Thaïse rotanzetels vanaf het vertonen van de film in de lift zat!
De Amerikaanse prent 'The Way We Were' geregisseerd door Sydney Pollack werd in de VS al uitgebracht in oktober 1973, maar de première in Nederland vond pas plaats in mei 1974 en waarschijnlijk gelijktijdig in Brussel. Naast Robert Redford speelde Barbra Streisand ook een hoofdrol en zorgde zij voor een prachtige uitvoering van het titelnummer geschreven door Marvin Hamlisch. De soundtrack bevatte ook nog andere diverse muziek. Ze had met de gelijknamige titelsong een hit in de Verenigde Staten in de loop van het jaar 1974.
De Amerikaanse Maria Muldaur zorgde in 1974 voor een van de betere zomerdeuntjes op de radiogolven. Helaas geraakte ze met haar single 'Midnight At The Oasis' niet in onze hitlijsten, wat mij niet belette om een hele elpee van haar te kopen en dat werd dan 'Waitress In A Donut Shop' waarop ook een fantastische versie staat van 'Brickyard Blues', een song van Allen Toussaint die ik gisteren nog draaide in de versie van Three Dog Night. Heerlijke laidbackmuziek en laat de zomer nu maar komen.
Toen ik verleden maand een prachtige zonsondergang in Wadi Rum (Jordanië) meemaakte spookte deze formidabele song uit 1974 van de Canadese singer/songwriter door mijn hoofd. Wat is er mooier op aarde dan hemelse muziek en een fabelachtige natuur?
En dat brengt ons meteen in de maand december 1974 want toen werd de negende James Bondfilm uitgebracht. De Schotse Lulu had in het begin van dat jaar nog een hit gehad samen met David Bowie ('The Man Who Sold The World'). Deze titelsong geleek er sterk op (alhoewel niet muzikaal): 'The Man With The Golden Gun' werd geen hit voor haar (alhoewel ze haar best deed om vocaal op Shirley Bassey te lijken) en naar verluidt haatte John Barry zijn eigen compositie. De lyrics werden geschreven door Don Black.
Ike & Tina Turner kwamen in 1974 nog eventjes als duo in de onderste regionen van de Britse hitlijsten piepen met hun single 'Sexy Ida'. Niettegenstaande de slaggitaar van Ike zeer krachtig was kwam Marc Bolan van T. Rex hem met zijn gitaar bijstaan. Als echtpaar boterde het al lang niet meer en de scheiding zou niet lang meer op zich laten wachten...
Marc Bolan speelde trouwens ook gitaar op 'Baby Get It On' en 'Nutbush City Limits'. Hier is Part l:
De soulmuziek uit 1974 begon zich meer en meer om te vormen tot funk. Zoals in deze 'Don't You Worry 'Bout A Thing' van de neef van Ray Charles. Stevie Wonder leverde met de regelmatig van de klok steengoede elpees af en daarop stonden vele pareltjes, zoals deze meezinger.
The Crusaders had ik in 1970 leren kennen als The Jazz Crusaders. In 1974 bracht de Amerikaanse jazzrock-formatie een uitstekende live elpee uit. Hieruit draai ik het titelnummer 'Scratch'. De wereldwijde doorbraak zou pas jaren later een feit zijn dankzij een duet met Randy Crawford: 'Street Life'. Maar laat ons niet vooruit lopen op de feiten en nu genieten van deze heerlijke klanken. De bezetting bestond toen uit: Wayne Henderson, Wilton Felder, Joe Sample en Stix Hooper versterkt met hun vrienden Larry Carlton en Max Bennett.
De Amerikaanse groep met de krachtige stemmen wist zijn covers altijd heel keurig uit te kiezen. Zoals deze 'Brickyard Blues', ook wel 'Play Something Sweet' genoemd. In het najaar van 1974 was dit een hit in de Verenigde Staten en de compositie is van Allen Toussaint uit New Orleans.
Deze compositie is van Neil Diamond en stond ooit op de b-kant van een van zijn singles. Zijn orkestrale versie schitterde op de live elpee 'Hot August Night' en Percy Faith nam deze versie over met zijn orkest. De song werd in 1974 opgepikt door de piratenzenders in de Noordzee als tune voor hun programma's en de instrumental ging een heel eigen leven leiden...
Robert Palmer zat ooit in de formatie 'Vinegar Joe', samen met Elkie Brooks. Toch begon hij in 1974 te werken aan een solocarrière. Deze song stond op zijn gelijknamige elpee uit september 1974. De flamboyante zanger zou pas in 1978 doorbreken en telkens ik zijn naam zie moet ik glimlachen want dan denk ik aan dat naambordje in de Brusselse platenwinkel Music Mania waar de baas (een Gentenaar, nota bene) in hoofdletters "Robeir Palmeir" had geschreven. Want zo spraken de Franstaligen die naam uit... Deze compositie is er alweer eentje van Allen Toussaint en de gastmuzikanten op het album zijn niet de minsten: Allen Toussaint, The Meters, Art Neville, Lowell George van Little Feat, Cornell Dupree en Steve Winwood, om er maar enkelen te noemen.
Vandaag sluit ik deze reeks van 7 Angelsaksische songs af met een eendagsvlieg uit 1974. Jim Stafford scoorde nochtans een Top-10 hit met zijn 'Spiders And Snakes' in de Verenigde Staten. Bij ons flopte de single jammerlijk zodat ik hem enkele weken later al op de kop kon tikken voor 10 BEF in de afprijsbakken. De song duikt regelmatig op in een of andere muziekquiz.
Ike Turner was al nergens meer te bespeuren op de hoesjes...
Na een zijsprongetje van Vlaamse, Nederlandse en Franse liedjes, ga ik weer de Angelsaksische toer op om dan uiteindelijk na drie dagen te belanden in de maand december 1974. Voor de Angelsaksische toer begin ik in het Engeland van de grote depressie toen de "Geordie boys" afzakten naar Londen om er werk te zoeken. In het Noorden van Engeland was er toen geen werk meer in de mijnen of op de scheepswerven. Alan Price schetst hier op zijn LP 'Between Today And Yesterday' uit 1974 op meesterlijke wijze de gemoedstoestand van toen. De LP bevatte 12 songs en kreeg op de a-kant de titel 'Yesterday' mee (6 songs met een ouder arrangement) en de b-kant 'Today'. Daar werden de 6 songs voorzien van een moderner jasje.
Vanuit de Verenigde Staten kwamen in 1974 heel andere geluiden. Philadelphia was nu het centrum van de muziekindustrie, in het bijzonder van de discotheekmuziek. Kenneth Gamble en Leon Huff waren de componisten bij uitstek van Philadelphia International Records en deze song van de formatie MFSB werd gebruikt als thema van het razend populaire TV-programma 'Soul Train'. De achtergrondstemmetjes zijn die van de Three Degrees.
Candlewick Green was de Britse groep die in de talentenjacht op TV 'Opportunity Knocks' optrad, gedurende acht opeenvolgende weken de eerste prijs behaalde en er een platencontract aan overhield. Helaas bleek hun steengoede single uit 1974 'Who Do You Think You Are' een eendagsvlieg te zijn. Toch leuk om nog eens te horen.
Countryrock begon meer en meer zijn plaats op te eisen in de muziekwereld van 1974. De Amerikaanse vaandeldragers bij uitstek van dit muziekgenre zijn de Eagles. Al zou het nog enige tijd duren eer ze in West-Europa doorbraken. Deze 'Best Of My Love' stond op hun elpee 'On The Border' waarop ook hun versie stond van Tom Waits' 'Ol' 55'. De bezetting zag er toen zo uit: Glenn Frey - lead vocals, leadgitaar, slidegitaar, piano; Don Henley - lead vocals, drums, gitaar; Randy Meisner - lead vocals, basgitaar; Bernie Leadon - lead vocals, leadgitaar, banjo, steelgitaar; Don Felder - elektrische gitaar, slidegitaar.
Deze song stond op de elpee 'Country Life' en werd als single uitgebracht in het Verenigd Koninkrijk in november 1974. 'The Thrill Of It All' van Roxy Music bewijst nog maar eens dat deze progressieve muziek mijlenver verwijderd was van pakweg "countryrock" of "disco" uit diezelfde periode. Maar ik vond die evolutie in de muziek heel boeiend. Bryan Ferry stond toen op een eenzame hoogte en ook als solo artiest zou hij nog menig succes boeken.
Terug naar de VS waar The O'Jays nog altijd bij de top mochten gerekend worden in 1974 maar in onze contreien was dit een van de laatste wapenfeiten. Zij hadden ook een contract bij Philiadelphia International Records maar hun muziek leunde nog bij soul music en rhythm & blues aan en minder bij de disco. De groep werd opgericht in 1958, kende vele personeelswisselingen en is nog altijd actief: 'For The Love Of Money'!
Maar de rock-'n-roll of de rock zoals het muziekgenre in de Verenigde Staten meestal wordt genoemd was nog altijd springlevend. De mannen van Grand Funk Railroad (soms ook kortweg Grand Funk genoemd) haalden een oude song van Gerry Goffin en Carole King van onder het stof in 1974 en scoorden er voorwaar een megahit mee in hun thuisland. GFR werd in 1969 opgericht na het uiteenvallen van de groep 'Terry Knight and the Pack'. Terry Knight werd trouwens producer van hun eerste platen. Deze Amerikaanse band was ook een van de eerste formaties om in stadions en arena's op te treden.
Dick Annegarn is een buitenbeentje in de muziekwereld want deze Nederlander werd in Den Haag geboren (op 6/5/1952) en woonde een tijd in Brussel en Parijs. Hij bezingt Brussel zelfs in het Frans. Leuk dat zowel mijn voornaam als "Place de Brouckère" in de tekst voorkomen. Prachtige ode uit 1974 aan 'Bruxelles' wat in feite een verbastering is van 'Broeksele', een morzel gronds in het moeras...
Deze Franse zanger draagt ook mijn voornaam en een van de mooiste chansons van hem vind ik deze 'La maladie d'amour' die in 1974 jammer genoeg niet binnengeraakte in onze BRT Top 30 maar wel regelmatig op de radio te horen was. In het midden van de jaren '80 kreeg de titel natuurlijk een heel andere betekenis...
Ontroerend lied uit 1974 van deze Franse zanger die, oh toeval, ook mijn voornaam droeg in combinatie met een andere. Beslist de moeite om eens aandachtig te luisteren naar deze tekst. Dit soort muziek wordt veel te weinig gedraaid op onze radiozenders. Wie zet de eerste stap?
Deze gouden "ouwe" komt ook uit het jaar 1974. Veel gehoord in die tijd en toch geen echte hit bij ons. Misschien wel in Wallonië (ik zou het eigenlijk eens aan mijn neven moeten vragen) en natuurlijk in Frankrijk waar hij een graag gezien artiest is. Deze ode aan zijn vader vind ik even ontroerend als 'Papa' van Stef Bos.
Ivan Heylen probeerde het succes van 'De werkmens' en 'De wilde boerndochtere' te bestendigen in 1974. Helaas flopte zijn pintje alhoewel het toch geregeld op 'Omroep Brabant' gespeeld werd. Ik ben benieuwd of het een "kokketeute" was of een "Goehaarden", sorry "Hoegaarden". Goeiemorgen, Ivan!
'Louisette' was in 1974 nog de groep van Raymond van het Groenewoud en Erik Van Neygen (of had die de groep toen al verlaten?). Kon er dan toch gerockt worden in het Nederlands? Ja, dus! De versie uit 1974 is niet te vinden op het internet. Dan maar geopteerd voor deze liveversie van de meester zelve uit 1980. Goeiemorgen, Raymond!
Uit het noorden van de Nederlanden kwam de groep Fungus (latijn voor schimmel, zwam of paddenstoel). De gebaarde kerels grepen terug naar een oud volkslied: "Jan, Piet, Joris en Corneel die hebben baarden, zij varen mee". Het lied stamde nog uit de tijd dat de Lage Landen heer en meester waren over de zeven oceanen en onze zeelieden dus ook regelmatig naar Kaap de Goede Hoop voeren.
'Jefke' van Della Bosiers uit 1974 heb ik helaas niet gevonden op het internet. De song werd nochtans toentertijd grijsgedraaid door o.a. Julien Put van Omroep Brabant op de BRT-radio. 'Fleur de Buda' is ook zo'n pareltje. Vandaag post ik dit 'Oud vrouwtje' dat mij ook doet wegdromen...
Personeel in de studio: naast zanger Verminnen, Bruno Castellucci, Firmin Timmermans, Jerome Minafo, Nick Roland, Toots Thielemans en Yvan Desouter. Productie: Jean Kluger en Koen De Bruyne.
Op Thanksgiving Day (28 november 1974) vond een historisch optreden plaats: Elton John nodigde John Lennon uit om samen met hem op het podium te komen zingen. Deze gebeurtenis werd vastgelegd op een maxi-single die pas in 1981 werd uitgebracht. Geniet mee van 'Whatever Gets You Thru The Night', 'Lucy In The Sky With Diamonds' (uitgebracht door Elton John als single op 30/11/1974) en zeer verwonderlijk een compositie van (hoofdzakelijk) Paul McCartney 'I Saw Her Standing There'. Let op het groene vinyl van de single! Dankzij Elton John stond John Lennon weer helemaal "in the picture". Kippenvelmoment!
Juicht, mensen, juicht! Dit hier was de nieuwste single van de broer van John Fogerty. Ongelooflijk hoe sterk hun stemmen op elkaar geleken. Ook die scherpe sound van de slaggitaar (zo kenmerkend voor de klank van Creedence Clearwater Revival) herken je uit duizend. Toch werd deze single uit 1974 bij ons geen hit. Helaas, pindakaas!
Dennis Wilson van de Beach Boys en Billy Preston sloegen de handen in elkaar en schreven dit prachtig lied. Het verscheen op de LP van Preston 'The Kids & Me' uit 1974. De song werd natuurlijk een hit in de uitvoering van Joe Cocker, op single uitgegeven ook in 1974.
Dit is de versie die beter gekend is:
Dolly Parton schreef deze formidabele liefdesverklaring voor haar toenmalige zakenpartner Porter Wagoner in 1974 toen hun wegen uiteen gingen. De single werd indertijd geen hit in ons land. De film 'The Bodyguard' en de versie van Whitney Houston uit 1992 maakten er wèl een wereldhit van. Maar dit is de enige echte original!
Tijd voor een van mijn stokpaardjes: de eendagsvlieg of het one-hit wonder. Wat een hit is in een bepaald land kan in een ander gewoonweg floppen. Zoals deze 'Wildflower' een hit voor Skylark was in Canada en de VS. Geschreven in 1972 en uitgebracht als single in 1973 en enkele malen gedraaid op onze radiozenders in 1974 maar geen hit bij ons. Het woord "wildflower" wordt geen enkele maal gezongen. Op het einde van de song weerklinkt de zin "she's a free and gentle flower growing wild". Toch mooi gedaan van deze Canadese "leeuwerik"...
Boogity, boogity! Nu is het opletten geblazen want de nieuwste rage uit het begin van de jaren '70 in de VS was "streaking". De kunst was om op grote sport- en andere evenementen totaal in je blootje door de massa of over het veld te rennen. Zonder geklist te worden, uiteraard! Grappige noveltysong van Ray Stevens: "Don't look, Ethel... It was too late!". Wooosh!!!
Boezemvrienden in 1974.
Linksboven staat waarschijnlijk de beroemdste foto van een streaker afgebeeld.
"Don't look, Ethel... It was too late!". Wooosh!!!
Vandaag draai ik de laatste schijf van elpees uit september-oktober-november 1974. Ik herinner me dat de vijfde elpee van John Lennon werd grijsgedraaid in de winkelstraten van Amsterdam toen Chantal en ik daardoor kuierden tijdens een van onze citytrips in de herfst van 1974. De hoes stond vol met kindertekeningen van de ex-Beatle en hij prijkte erop met een groot aantal brillen op z'n neus. Het album werd door de critici op gemengde gevoelens onthaald.
Als je het woord "Beatle" laat vallen zijn de Stones nooit ver weg. De rock-'n-rollband bij uitstek bestond toen uit Mick Jagger-Keith Richards-Bill Wyman-Charlie Watts en Mick Taylor. De LP 'It's Only Rock 'N' Roll' verscheen in oktober 1974 en verkocht meteen als zoete broodjes. ♫♫♫ and I like it! ♫♫♫...De hoestekening werd gemaakt door de Belg Guy Peellaert, bijgenaamd "The Michelangelo" of Pop Art.
Een heel ander soort rock-'n-roll kwam van de formatie Queen. Het was een mengeling van hard rock, progressieve rock en heavy metal overgoten met een sausje opera, met dank aan de flamboyante Freddie Mercury. Het album 'Sheer Heart Attack' verscheen in november 1974 en een maand later zouden ze hun eerste hitsingle bij ons te pakken krijgen. Op het einde van 'Now I'm Here' zingen ze "go, go, go Little Queenie" als een ode aan Chuck Berry of hadden ze The Rolling Stones in gedachten? Hoe dan ook, het allergrootste succes (LP èn single) met een wereldwijde doorbraak als gevolg zou nog even op zich laten wachten.
Op 15 november 1974 lieten Bryan Ferry en zijn kompanen de elpee 'Country Life' op hun fans los. Gewoonlijk waren de hoezen van Roxy Music altijd stuk voor stuk pareltjes maar deze foto vond ik ronduit lelijk. De plaat werd dan ook gecensureerd in de VS, Spanje en... in Nederland. Gelukkig maakten de muziek en vooral de stem van Ferry veel goed. 'All I Want Is You' is mijn keuze voor vandaag.
Deze compositie van Clint Ballard Jr. kende ik nog uit de jaren '60 toen de Swinging Blue Jeans er een grote hit mee hadden. Het origineel komt uit 1963 en is van Dee Dee Warwick (de zus van Dionne) maar het was Betty Everett die ermee scoorde in de VS. In november 1974 stond de song op de LP 'Heart Like A Wheel' van Linda Ronstadt, bijgenaamd "The First Lady Of Rock" van wie de begeleidingsband uit 1971 geëvolueerd was tot de Eagles. De Amerikaanse countryrockband welteverstaan, niet die van Jean Blaute...
The Rolling Stones deden een beroep op de Belgische kunstenaar Guy Peellaert voor deze hoestekening. Hij had die van Bowie's 'Diamond Dogs' al getekend.
Terug naar september 1974 want toen werd het uitstekend conceptalbum 'Good Old Boys' uitgebracht (en niet in 1972 zoals hieronder op YouTube vermeld staat) met parels als 'Marie', 'Birmingham', 'Mr. President (Have Pity on the Working Man)' en 'Rednecks' waarin Newman de tegenstelling blootlegt tussen het Noorden van de Verenigde Staten (New York Jews) en het Zuiden (waar de zwarten nog onderdrukt werden). 'Rednecks' is een scheldwoord (cfr. 'Yankees') en duidt op de roodverbrande nek van de arbeiders in de katoenplantages. Onnodig te zeggen dat deze song veel stof deed opwaaien.
In diezelfde maand september 1974 werd de live elpee van de Velvet Underground uitgebracht met als titel '1969: The Velvet Underground Live with Lou Reed'. Door het succes van Lou Reed's soloplaten 'Transformer' en 'Berlin' probeerde de platenmaatschappij de legendarische groep uit de sixties terug onder de aandacht te brengen. Hieronder dan ook een knappe liveversie van 'Sweet Jane'. Enig minpunt was de aartslelijke hoes van die LP.
In oktober 1974 was Van Morrison aardig op weg om een mooie carrière uit te bouwen ondersteund door zijn elpee 'Veedon Fleece', waarop dit aardige 'Cul de sac' staat. Een "cul-de-sac" is Frans voor een doodlopende steeg maar daar zat Van the Man toen zeker niet in. Toch niet op muzikaal vlak.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik Tom Waits pas leerde kennen in 1976, maar toen kocht ik meteen drie elpees van de Amerikaanse singer/songwriter. Zijn stem was toen nog niet zo ruig als nu. In oktober 1974 bracht hij zijn album 'The Heart Of Saturday Night' uit waarvan de hoestekening gebaseerd is op Frank Sinatra's hoes van 'In The Wee Small Hours'. Hieruit het uitstekende 'Shiver Me Timbers'.
Ook in oktober 1974 verscheen deze single die uit dezelfde sessies komt van de LP maar de plaat niet haalde ('Blue Skies'). Helaas flopte het schijfje maar ik wil het jullie niet onthouden:
Reggae was ook aanwezig in de hitlijsten van de bestverkochte elpees van oktober 1974. Bob Marley kroop uit de schaduw van zijn groep The Wailers en wierp zich meer en meer op als de frontman ervan. 'Natty Dread' vestigde zijn naam en faam. De woorden 'dreadlocks' en 'Babylon' waren dan ook niet van de lucht...
Op 25 juni 1967 zat ik samen met mijn ouders gekluisterd te kijken naar ons zwart/wit HMV televisietoestel samen met ongeveer 400 miljoen kijkers over de vijf continenten heen. 'Mundovisie' heette het programma ('Our World' in het Engels) en het duurde twee en een half uur. Artiesten zoals Maria Callas en Pablo Picasso vertegenwoordigden hun land en de uitzending werd afgesloten door een uitvoering van de nieuwste single van mijn favoriete groep: The Beatles. De oorlog in Vietnam woedde toen in alle hevigheid en Lennon & McCartney maakten van de gelegenheid gebruik om een vredesboodschap de wereld in te sturen. "Pop meets classic" want het symfonisch orkest zette in met de tonen van de Marseillaise, het volkslied van de Fransen, ooit de aartsvijand van de Britten. De Fab Four hadden hun vrienden uitgenodigd om in het publiek te zitten en in het filmpje herken je makkelijk o.a. Mick Jagger, Eric Clapton, Marianne Faithfull, Keith Moon en Graham Nash. "Flower Power" en "The Summer of Love" werden sindsdien als slogans de wereld ingestuurd en de psychedelische en veelkleurige kleren konden op mijn bijval rekenen. Deze uitzending werd mogelijk gemaakt via satellieten zoals Early Bird, Lani Bird en Canary Bird en met de hulp van de NASA-satelliet. Het gebeuren maakte een enorme indruk op de bijna 16-jarige jongeling die ik toen was. Ondertussen is het dag op dag 46 jaar geleden maar het is precies of het was eergisteren...
Een niet mis te verstane boodschap aan de wereldleiders.
Ik ben eindelijk in december 1974 aanbeland maar alvorens verder te gaan met de singles uit die periode grasduin ik nog even in de elpees van het hele jaar 1974 die beslist ook de moeite waard waren. Vandaag gaat het over de periode april tot en met augustus 1974.
Onlangs was er een supermaan aan de hemel te bespeuren maar in 1974 was dat een 'Cajun Moon'. Ze stond te schitteren op de LP 'Okie' van J.J. Cale die ik toen samen met 'Naturally' kocht voor 300 BEF/stuk, wat redelijk veel was in die tijd. 'Okie' werd in de VS uitgebracht in april 1974 en dankzij zijn bewonderaar Eric Clapton kwam Cale meer en meer in de belangstelling aan deze kant van de oceaan.
In de maand juli van het jaar 1974 bracht Stevie Wonder het fantastisch album 'Fulfillingness' First Finale' uit met daaruit het funky 'You Haven't Done Nothin'' waarop de Jackson 5 te horen zijn als achtergrondkoortje (Doo Da Wah). Het was een van de eerste protestsongs van een Afro-Amerikaans artiest tegen president Nixon! De single kwam in augustus 1974 op de markt.
In juli 1974 kwam de comebackplaat van Slowhand uit. Ze was toepasselijk '461 Ocean Boulevard' getiteld, het adres van waaruit hij bevrijd van zijn verslavingen de wereld opnieuw wou veroveren. Clapton gebruikte hiervoor o.a. een oud maar leuk nummer van Johnny Otis dat hij opfriste. Ook Cliff Richard bracht hiervan ooit een toffe versie uit.
De elpee van Neil Young 'On The Beach' komt eveneens uit juli 1974. Je weet wel, de plaat met die eigenaardige hoesfoto waarop een cadillac zich als een raket in het strand geboord heeft. Hieruit draai ik het droefgeestig titelnummer van nagenoeg 7 minuten.
Destijds werd deze single van de Canadese bard getrokken uit zijn LP 'New Skin For The Old Ceremony' vaak gedraaid op de radiozenders. Toch werd het geen echte hit. Ik kocht meteen het singletje en het album schafte ik mij pas vele jaren later op cd aan. Deze muziek kwam uit augustus 1974.
De hoesfoto van 'Okie' van J.J. Cale staat linksboven.
'On The Beach' van Neil Young.
En ik die altijd dacht dat engelen geen geslacht hadden...
Een jaar na het uitbrengen van de film 'Jonathan Livingston Seagull' (VS: oktober 1973) kwam dit singletje, geplukt uit de soundtrack daarvan, de BRT Top 30 binnengevlogen. We schrijven nu over november 1974. Het was ongeveer rond deze tijd dat HUMO een ware hetze begon tegen Neil Diamond, toch een van de belangrijkste Amerikaanse singer/songwriters volgens mij. Het was altijd iets: of wel was zijn haar teveel geföhnd, of wel was zijn leren jasje te blitz. Ik beoordeelde Neil Diamond op zijn zangers- en componistenkwaliteiten en huilde dus niet mee met de wolven. 's Mans oeuvre staat dan ook te schitteren in mijn platenkast.
Het is allemaal ver, ver weg maar bij het afspelen van deze muziek uit november 1974 komen alle herinneringen terug, de goede en ook de slechte. Deze muzikale therapie is een echte aanrader want het leven is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. De brulboeien van Slade stonden die maand dus als nieuwkomers in onze hitlijsten met hun nieuwste single.
De Amerikaanse zanger George McCrae maakte het zich gemakkelijk in het najaar van 1974 want hij teerde op het succes van zijn wereldhit uit die zomer. 'I Can't Leave You Alone' was dan ook een doorslagje van 'Rock Your Baby' en kon dus niet al te veel op mijn waardering rekenen. Toch was dit een hit in november 1974 want de platenkopende jongeren van toen lustten er pap van.
Dan vond ik deze cover van de Nederlandse zangeres veel beter. Met deze single had Conny Vandenbos een geweldige hit in de Lage Landen. Het duurde jaren eer ik het origineel van Jud Strunk leerde kennen. 'Een roosje, m'n roosje' werd dus voor het eerst in november 1974 genoteerd in onze hitparade.
Hier is het origineel uit 1973 of hoe een margriet plots verandert in een roosje...
Maar de plaat waarop mijn verloofde en ik menig schoeisel hebben versleten is met alle zekerheid deze single van de Britse singer/songwriter Leo Sayer, met de geweldige krullenbol. Hij kwam in november 1974 de BRT Top 30 binnengewalst met zijn nieuwste vinylschijfje en wij leerden daarop de boogie dansen. Tafel en stoelen aan de kant: hier gaan we dan! ♫♫♫ I can dance, I really hit the floor! Aah, feels good! ♫♫♫...
De foto van Neil Diamond z'n single staat linksboven.
Dit is een hoesje van een latere uitgave. Let op de toevoeging van "I Can Dance" tussen haakjes in de titel.
Filmmuziek en andere (US & CDN) uit 1974
November 1974 (2)
